ย้อนเวลามาหารัก
จดเริ่มต้น
ณ พระราชวังต้องห้ามปักกิ่ง
เติ้งหย่าหลิน
ที่นี่สวยเหมือนที่เค้าลือกันจริงๆ ไม่เสียเเรงที่รีบจองตั๋วเข้ามาชม
เติ้งหย่าหลิน
เอ๊ะ? นี่กำไลหยกของใครกัน(หยิบขึ้นมาดู)
เติ้งหย่าหลิน
สวยจังเลย ไม่รู้ว่าใครทำตกไว้ตรงนี้ เอากลับบ้านเลยดีมั้ยนะ? (เอาใส่แขน)
ใส่พอดีเลยนี่
หลังจากนั้นกำไลก็เริ่มส่องแสงขึ้น
เติ้งหย่าหลิน
เอ๊ะ? มันไมมันมีแสงด้วยล่ะ!
กำไลได้พาเธอย้อนมาในยุคอดีต
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
(ลืมตาขึ้น)
เราสลบไปหรอ(มองไปรอบๆ)ที่นี่คือที่ไหนเนี่ย เราไม่ได้อยู่ที่พระราชวังต้องห้ามหรอกหรอ
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
คุณหนูตื่นแล้วหรอเจ้าคะ?
ข้าคิดว่าคุณหนูจะไม่ฟื้นเสียแล้ว รู้มั้ยว่าข้าเป็นห่วงคุณหนูมากทีหลังอย่าคิดสั้นแบบนี้สิเจ้าคะ (สะอื้น)
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
เธอคือใครหรอ?
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
ข้าคือคนใช้คนสนิทของคุณหนูไงเจ้าคะ คุณหนูลืมข้าได้ไงกัน(ร้องไห้)
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
นี่ๆไม่ต้องร้องแล้ว ฉันไม่ใช่คุณหนูของเธอ เธอจำผิดคนแล้วล่ะ
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
จะเป็นไปได้ยังไงกันเจ้าคะ คุณหนูคือคุณหนูของข้า
ไม่เชื่อก็ดูนี่สิเจ้าคะ(ยื่นกระจกให้ดู)
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
(คิดในใจ)นี่ไม่ใช่เราหนิ เรามาในร่างของคนอื่นงั้นหรอ? ไม่หรอกๆเราแค่อาจจะกำลังฝันอยู่ก็ได้
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
(หยิกตัวเอง)โอ๊ย!! นี่ไม่ใช่ฝันหนิ
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
คุณหนูทำอะไรน่ะเจ้าคะ!
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
เธอบอกว่าเธอเป็นคนใช้ของฉันใช่มั้ย? งั้นเธอก็ต้องรู้เรื่องของฉันดีสินะ
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
ใช่เจ้าคะ ข้ารู้เรื่องของคุณหนูทุกอย่างเลย
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
งั้น...เธอช่วยบอกหน่อยสิว่าฉันเป็นใคร ทำไมถึงเป็นแบบนี้?
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
คุณหนูคือคุณหนูรอง
ตระกูลเติ้ง ปีนี้อายุ18ปีเจ้าค่ะ ตอนนั้นคุณหนูเสียใจที่คุณชายหลัวกำลังจะหมั้น คุณหนูเลยคิดสั้นกระโดดลงไปในสระบัวเจ้าค่ะ
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
(คิดในใจ)คิดสั้นเพราะผู้ชายกำลังจะหมั้นหรอเนี่ย งี่เง่าซะไม่มี หน้าตาแบบนี้หาผู้ชายดีๆรวยๆได้ตั้งหลายคน
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
คุณหนูถามเรื่องนี้ทำไมหรือเจ้าคะ?
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
(เอาไงดีโกหกไปก่อนละกัน)คือ...ฉันจำเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นไม่ได้เลยน่ะ
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
ห๊ะ!! งั้นข้าต้องรีบไปบอกฮูหยินกับคุณหนูใหญ่ก่อน รอแป๊บนึงนะเจ้าคะ
(วิ่งไปอย่างรวดเร็ว)
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
ไม่ต้องก็ได้....ไม่ทันแล้วสินะ
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
แล้วเราจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย!
ปันมู่ฮวา(แม่นางเอก)
หย่าหลิน เจ้าเป็นยังไงบ้าง ไหนให้แม่ดูซิ
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
ฉัน..เอ้ย ข้าไม่เป็นอะไรค่ะ
(คิดในใจ)เติ้งหย่าหลินงั้นหรอ ชื่อเหมือนเราเลยแหะ
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
ฮูหยินเจ้าคะ ดูเหมือนว่าคุณหนูจะความจำเสื่อมเจ้าค่ะ
เติ้งเฟยหรง(พี่สาวนางเอก)
ว่าไงนะ ความจำเสื่อมงั้นหรอ?
เติ้งเฟยหรง(พี่สาวนางเอก)
ข้าคงต้องไปจัดการไอ้คุณชายหลัวอะไรนั่นซะแล้ว!!
ปันมู่ฮวา(แม่นางเอก)
เฟยหรง ใจเย็นก่อน คุณชายหลัวเป็นถึงขุนนางระดับสูงขืนทำอะไรบุ่มบ่าม
ตอนนี้อาจะทำให้เรื่องได้
ปันมู่ฮวา(แม่นางเอก)
สิ่งที่เราทำได้ตอนนี้คือดูแลน้องให้หายดีกว่า เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง
เติ้งเฟยหรง(พี่สาวนางเอก)
ข้าทราบแล้วเจ้าค่ะ ตอนนี้ข้าจะปล่อยก่อน แต่ถ้ามีครั้งหน้าข้าจะไม่ทนอีก!
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
(คิดในใจ)แล้วตอนนี้ฉันควรต้องทำยังไงดีล่ะเนี่ย!
ถุงหอม
เติ้งเฟยหรง(พี่สาวนางเอก)
หย่าหลิน เจ้าจำเรื่องที่ผ่านมาไม่ได้เลยงั้นรึ
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
ข้า...ข้าจำอะไรไม่ได้เลยเจ้าค่ะ
เติ้งเฟยหรง(พี่สาวนางเอก)
อีก2เดือนจะถึงงานคล้ายวันเกิดของฮองเฮาแล้ว
เติ้งเฟยหรง(พี่สาวนางเอก)
ในเมื่อเจ้าจำอะไรไม่ได้ ข้าจะให้ซู่ซินสอนเรื่องที่เจ้าควรรู้ให้แล้วกัน
เติ้งเฟยหรง(พี่สาวนางเอก)
ตระกูลเติ้งจะได้อับอายไม่ขายหน้า
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
เจ้าค่ะ
ซู่ซิน(คนใช้ของพี่สาว)
คุณหนูงั้นเรามาเริ่มกันเลยนะเจ้าคะ
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
เห้ออ~ หว่านหนิงทำไมมันถึงเหนื่อยอย่างนี้ ตอนนี้ข้าหิวมากเลย
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
คุณหนูตอนนี้ห้องครัวใหญ่ยังทำอาหารไม่เสร็จเลยเจ้าค่ะ คุณหนูคงต้องรออีกสักหน่อยนะเจ้าคะ
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
ข้าไม่อยากรอแล้ว มีห้องครัวไหนที่ยังไม่ได้ใช้มั้ย
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
มีห้องครัวเล็กที่ไม่ค่อยได้ใช้งานเจ้าค่ะ
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
งั้นพวกเราไปกันเถอะ
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
คุณหนูจะไปห้องครัวเล็กทำไมหรือเจ้าคะ
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
เจ้าตามมาเดี๋ยวก็รู้เองนั่นแหละ
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
โอ้วว~ มีวัตถุดิบเยอะเลยนี่ ขนาดไม่ค่อยได้ใช้นะเนี่ย
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
วัตถุดิบคืออะไรหรือเจ้าคะ?
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
ก็คือของที่จะใช้ทำอาหารยังไงเล่า
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
อย่ามัวถามเลย รีบทำอาหารกันดีกว่า
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
คุณหนูจะทำอาหารเองรึเจ้าคะ!?
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
ก็ใช่น่ะสิ
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
แต่ว่าท่านไม่เคยทำอาหารเลยนะเจ้าคะ ท่านจะทำได้อย่างไร
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
เอ่อ...ช่วงนี้ข้าอ่านตำรา ก็เลยน่าจะทำได้บ้าง
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
(คิดในใจ)ซะที่ไหนกันล่ะ ฉันทำเป็นตั้งแต่อยู่โลกนู้นแล้วต่างหาก ดีนะแม่สอนมาดี
อิอิ( ꈍᴗꈍ)
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
คุณหนูแน่ใจนะเจ้าคะ ให้ข้าไปเรียกแม่ครัวมาดีกว่ามั้ยเจ้าคะ?
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
ไม่ต้อง ข้าจะทำเองเจ้าแค่ไปเตรียมของที่ข้าบอกมาก็พอ
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
เจ้าค่ะ
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
(คิดในใจ)คุณหนูของข้าเก่งมากเลย แค่ศึกษาจากในตำราก็ทำได้แล้ว แบบนี้ก็ไม่ยากที่จะกลับมาจำได้อีก
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
เสร็จสักที น่ากินจังเลย~
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
คุณหนูนี่อะไรหรือเจ้าคะ ทำไมกลิ่นมันเหม็นอย่างนี้!(เอามือปิดจมูก)
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
มันคือบะหมี่หลัวซือเฝิ่น
(*บะหมี่หอยหวานพริกเผาของจีน)
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
ถึงกลิ่นมันจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่แต่รสชาติมันอร่อยนะ
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
เจ้าลองกินดูสิ
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
ไม่ดีกว่าเจ้าค่ะ ข้าพึ่งนึกขึ้นได้ว่ามีงานต้องทำ ข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ(วิ่งออกไป)
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
เอ้~ เจ้ายังไม่ได้ลองกินเลยนะ
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
พลาดของดีแบบนี้ไปได้ยังไงกัน กินต่อดีกว่า
(◡ ω ◡)
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
นี่ เจ้ารู้มั้ยว่าแต่ก่อนนิสัยของข้าเป็นยัง?
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
ข้าก็ต้องรู้อยู่แล้วสิเจ้าคะ
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
คุณหนูน่ะ เรียบร้อย อ่อนหวาน ถึงจะดูเอาแต่ใจไปหน่อย แต่คุณหนูก็ไม่เคยทำร้ายใครนะเจ้าคะ แถมยังใจดีกับข้ามากๆด้วย
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
(คิดในใจ) ไม่เคยทำร้ายใครแต่กลับทำร้ายตัวเอง โถ แม่คนดี~
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
แล้วข้ามีงานอดิเรกอะไรรึป่าว
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
งานอดิเรก?
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
เอ่อ..ข้าหมายถึงสิ่งที่ข้าชอบทำเวลาว่างๆน่ะ
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
มีเจ้าค่ะ คุณหนูมักจะชอบปักผ้า แล้วก็ชอบเดินเล่นในจวนเจ้าค่ะ
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
นี่คือถุงหอมที่ท่านปักให้คุณชายหลัว ก่อนที่คุณชายหลัวจะหมั้นเจ้าค่ะ
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
(คิดในใจ)โอ้ว~ ฝีมือก็ไม่ใช่เล่นๆเลยนี่ มาปักให้คนแบบนี้ เสียดายแย่~
ออกมาข้างนอก1
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
(คิดในใจ)ในเมื่อเติ้งอย่าหลินคนนี้เก่งเรื่องปักผ้างั้นเราก็ควรเรียนเรื่องพวกนี้เอาไว้จะได้ไม่โดนจับได้
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
หว่านหนิงเจ้าบอกว่าข้าชอบปักผ้า งั้นมีใครที่เก่งเรื่องงานปักบ้าง
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
มีอาจารย์เจี่ยงที่หอซินหลินเจ้าค่ะ นางชำนาญเรื่องงานปักมาก แต่ว่านางขึ้นชื่อว่าไม่รับตระกูลขุนนางมาเป็นลูกศิษย์เจ้าค่ะ
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
ทำไมล่ะ?
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
ข้าได้ยินชาวบ้านบอกว่านางไม่ชอบพวกตระกูลขุนนางเจ้าค่ะ แต่เพราะอะไรข้าก็ไม่ทราบเจ้าค่ะ
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
งั้นพวกเราลองออกไปดูลาดเลากันเถอะ
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
คุณหนูเจ้าค่ะ ฮูหยูนบอกว่าช่วงนี้ไม่ให้ท่านออกจากเรือนนะเจ้าคะ
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
ถ้าฮูหยินรู้เข้าจะโกรธเอานะเจ้าคะ!
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
งั้นก็อย่าให้โดนจับได้ก็สิ้นเรื่อง
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
เจ้าไปเตรียมของที่ใช้บังหน้าได้กับเงินมาหน่อย
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
เจ้าค่ะ
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
นี่เจ้าค่ะ
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
อันนี้มันบังได้ซะที่ไหนกัน มองแวบแรกก็รู้แล้วว่าเป็นใคร
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
ไปเอาอันนู้นมา
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
อันนี้หรือเจ้าคะ
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
ใช่ๆอันนั้นแหละ
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
เราจะออกไปยังไงหรือเจ้าคะคุณหนู ข้างนอกมีคนเฝ้าประตูกันเต็มไปหมด
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
ตามข้ามาไปหาทางอื่นกัน
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
ทางนี้ไง
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
คุณหนูอย่าบอกนะเจ้าคะว่าจะกำแพงน่ะเจ้าค่ะ
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
ใครบอกว่าข้าจะปีนกำแพงกัน
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
ฮู้~(โล่งใจ)
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
ข้าจะปีนต้นไม้ข้ามกำแพงต่างหาก
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
ห๊ะ ไม่ได้นะเจ้าคะคุณหนูแบบนี้มันอันตรายเกินไป ถ้าท่านบาดเจ็บขึ้นมาจะทำไงล่ะเจ้าคะ
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
บาดเจ็บก็แค่รักษาสิไม่เห็นจะอยากเลยหนิ
(กำลังปีนต้นไม้)
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
ข้าขอร้องล่ะเจ้าค่ะ รีบลงมาเถอะเจ้าค่ะ
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
เจ้าก็อย่ามัวเอ๊ะอะรีบตามมาเร็ว
(กระโดดลงไปข้างนอก)
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
(คิดในใจ)ก็ไม่ได้สูงเท่าไหร่เลยนี่ แบบนี้คราวหลังก็หนีออกมาได้สบายๆ
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
โถ่ คุณหนูอะ(>▂<)
(ปีนตามไป)
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
(คิดในใจ)ถ้าข้าไม่กลัวฮูหยินลงโทษล่ะก็ ข้าให้ท่านไปคนเดียวแน่
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
ว้าวว~ ข้างนอกที่มันดีกว่าจริงๆด้วย
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
จริงอะไรเล่าเจ้าคะ ถ้าถูกฮูนหยินจับได้ ต้องถูกลงโทษแน่ๆ
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
ไม่ต้องกังวลหรอกน่า ถ้าเครียดหน้าจะแก่ไวนะ ไม่เครียดนะๆ~
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
โถ่ คุณหนูล่ะก็!
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
โอ๊ะๆ นั่นถังหูลู่นี่
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
เถ้าแก่ข้าเอาถังหูลู่ 2ไม้
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
หว่านหนิงจ่ายเงินด้วย~
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
เจ้าค่ะ
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
หมั่นโถวนั่นก็น่ากิน หว่านหนิงจ่ายเงิน
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
เจ้าค่ะ!
เติ้งหย่าหลิน(นางเอก)
(เดินไปเรื่อยๆ)โอ้วว อันนี้ อันนั้น อันนู้น แล้วก็อันนู้นด้วย มีแต่ของน่ากินเต็มไปหมดเลยย
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
(คิดในใจ)นี่คุณหนูออกมาหาอาจารย์เจี่ยงไม่ใช่หรอ แล้วทำไมถึงซื้อของกินเต็มไปหมดเลยล่ะเนี่ย!
หว่านหนิง(คนใช้ของนางเอก)
คุณหนูเดินช้าๆหน่อยเจ้าค่ะ รอข้าด้วยเจ้าค่ะ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
