"คุณหนูคับ"

"สวัสดีค่ะ...ลุงสม..มาหาเดียร์ถึงที่นี่มีอะไรหรือป่าวคะ"

หญิงสาวสวยในชุดนักศึกษายกมือไหว้ชายวัยกลางคนด้วยท่าทางนอบน้อม

"คุณหนู..ลุงบอกตั้งหลายครั้งแล้วว่าไม่ต้องไหว้ลุงไงคับ..ถ้าคุณษารู้ก็จะบ่นและโกรธคุณหนูอีก"ลุงสมบอก

"ช่างพี่ษาเถอะค่ะ..เดียร์ไม่สนใจหรอก..ก็เดียร์รักและเคารพลุงสมเหมือนลุงแท้ๆ..เดียร์ก็จะไหว้"

เดียร์เดินเข้าไปกอดเอวของลุงสม

"ดื้อตลอดล่ะคับ..ว่าแต่ทำไมวันนี้คุณหนูถึงไม่กลับบ้าน..ตามที่คุณพ่อบอกล่ะคับ..ท่านบ่นใหญ่เลย"ลุงสมบอก

"ก็เดียร์บอกพ่อแล้ว...ว่าวันนี้เดียร์มีสอบนี่คะ..พ่อไม่ฟังเองอ่ะ"เดียร์ทำหน้างอ

"งั้น..วันเสาร์นี้คุณหนูกลับบ้านนะคับ..คุณพ่อคิดถึงนะคับ"ลุงสมบอก

"ก็ได้ค่ะ..งั้นลุงสมก็ไปบอกพ่อก็แล้วกันค่ะว่าเดียร์จะกลับบ้าน.."เดียร์พูด

"คับ..งั้นลุงกลับก่อนนะคับ"ลุงสมบอก

"ขับรถกลับดีๆนะคะ..สวัสดีค่ะลุง..ฝากบอกป้านิ่ม พี่นุ่นและทุกคนด้วยว่าเดียร์คิดถึงนะคะ"เดียร์ยกมือไหว้แล้วยิ้มให้

"คับ..คุณหนูก็ระวังตัวและดูแลตัวเองดีๆนะคับ"ลุงสมบอก

"ค่ะ..ขอบคุณนะคะ"เดียร์ยิ้ม

ห่างจากที่เดียร์กับลุงสมคุยกันไม่ไกลมาก มีรถเก๋งสีดำจอดอยู่ กระจกด้านหลังเปิดลงและมีชายหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านหลังมองมาที่เดียร์กับลุงสมที่คุยกันอยู่โดยตลอด

"นี่แหละคับคุณพีท..คุณนาเดียร์น้องสาวของคุณนาริษา..ลูกสาวคนเล็กของคุณนาวินเพื่อนของคุณพ่อคุณพีท..ที่ไม่ได้อยู่ที่บ้านวันนี้"คนขับรถหันมาบอกชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างหลัง

ชายหนุ่มคนนี้มีหน้าตาที่คมเข้มและหล่อมากๆ เขามองดูเดียร์ที่คุยกับลุงสมด้วยสายตาที่แปลกใจมากๆ

"เท่าที่ผมรู้มา..คุณนาเดียร์จะรักและเคารพรวมถึงสนิทสนมกับคนงานในบ้านทุกคน คนงานในบ้านจึงรักและเอ็นดูเธอมากกว่าคุณนาริษาที่ไม่ค่อยชอบลงไปสนิทสนมกับคนเหล่านั้นเพราะเห็นว่าเป็นแค่คนรับใช้ คุณนาริษาจึงมีเรื่องทะเลาะกับคุณนาเดียร์เป็นประจำเรื่องที่คุณนาเดียร์ชอบไปคลุกคลีกับคนงาน จนคุณนาเดียร์ขอคุณนาวินออกมาพักอยู่ที่หอของมหาลัย แต่คุณนาวินบอกว่าถ้าจะออกมาอยู่ข้างนอกก็ต้องไปอยู่คอนโดที่ซื้อไว้ คุณนาเดียร์ก็เลยย้ายออกมาอยู่คอนโดตั้งแต่เรียนมหาลัยปี1คับ"คนขับรถบอก

"คุณนาเดียร์มาเรียนและตอนเย็นจะไปเป็นดีเจเปิดเพลงที่ผับของคุณชาญชัยเพื่อนของคุณพีท ลูกชายของคุณเชิงชายเพื่อนของคุณพ่อคุณพีทกับคุณนาวินนั่นแหละคับ"คนขับรถพูด

"เป็นดีเจเหรอ"พีทพูด

"คับ..เธอไปเป็นดีเจเปิดเพลงตั้งแต่2ทุ่มจนถึง5ทุ่ม แล้วก็กลับคอนโด เป็นอย่างนี้ทุกวันคับ"

พีทมองสาวสวยที่ยืนมองรถที่ลุงสมขับออกไป เธอเป็นคนสวยเหมือนกับนาริษาที่เขาไปเจอมาวันนี้ แต่ฟังจากคนของเขาแล้วนิสัยน่าจะต่างกันอย่างมาก เขาเห็นเธอเดินไปขึ้นรถเก๋งสีขาวและกำลังจะขับออกไปจากมหาลัย

"ตามเธอไป.."พีทบอก

"คับ"

พีทให้คนขับรถตามเดียร์ไป เขาเห็นเธอจอดรถลงไปซื้อขนมมา2-3ถุงแล้วก็กลับมาขึ้นรถขับต่อไปจนถึงคอนโด ก่อนจะเข้าไปในคอนโดจะผ่านตู้ยาม เขาเห็นเธอส่งถุงขนมให้ยามที่อยู่ในนั้น1ถุง แล้วก็ขับเข้าไปข้างใน

พีทให้คนขับรถตามเข้าไปข้างในคอนโด จนเธอจอดรถและลงจากรถพร้อมกับถือถุงขนมอีก2ถุงมาด้วย เขาให้คนขับจอดห่างจากที่เธอจอดนิดหนึ่งเพื่อจะดูว่าเธอจะทำอะไรต่อ

เดียร์ลงจากรถแล้วถือถุงขนมตรงไปให้ยามที่เฝ้าลานจอดรถ1ถุง

"เดียร์ซื้อขนมมาฝากค่ะ"

"ขอบคุณคับคุณเดียร์"

ยามรับถุงขนมไว้แล้วยิ้มขอบคุณเธอ

แล้วเดียร์ก็เดินไปที่ลิฟต์ ที่ลิฟต์ก็มียามอีกหนึ่งคน เธอเดินไปถึงก็ส่งถุงขนมให้เหมือนกัน

"เดียร์เอาขนมมาฝากค่ะ"

"ขอบคุณคับคุณเดียร์"

ยามกดลิฟต์ให้เดียร์แล้วขอบคุณเธอ

พีทเห็นที่เดียร์ทำก็อมยิ้ม เขาคิดว่าเธอเป็นคนแปลกๆ

"แล้วเธอไปทำงานกี่โมง"พีทถาม

"6โมงเย็นคับ..คุณพีทจะรอหรือว่าจะไปไหนต่อคับ"คนขับถาม

"รอคับ"พีทพูด

พีทรอจนกระทั่งเกือบๆ6โมงเย็น เดียร์ก็ลงลิฟต์มา เขาเห็นเธอสวมชุดหนังสีดำทั้งชุด สวมรองเท้าหุ้มส้น ปล่อยผมที่มีสีน้ำตาลเข้มเป็นลอนใหญ่ ไม่ได้แต่งหน้าตาแค่ทาแป้งกับลิปสติกสีชมพูออ่นๆ มือถือหมวกกันน็อคแบบเต็มใบสีดำมาด้วย เธอเดินตรงไปที่รถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์สีดำที่จอดอยู่ด้านข้างรถเก๋งที่เธอจอดทีแรก

เดียร์เดินไปถึงรถก็เอาหมวกกันน็อควางบนเบาะรถแล้วเอามือรวบผมม้วนๆไว้กลางหัวแล้วสวมหมวกกันน็อคคลุมลงมา จากนั้นก็คล่อมรถแล้วสตาร์ทขี่ออกไปจากลานจอดรถ

พีทเห็นที่เดียร์ทำก็อึ้ง เขาไม่คิดว่าเธอจะกล้าขี่รถบิ๊กไบค์ เธอตัวเล็กนิดเดียวเท่านั้นถ้ารถล้มจะทำยังไงกัน เขาบอกให้คนขับรถตามเธอไป

พีทตามไปจนกระทั่งถึงที่ผับของชาญชัย

เดียร์ขี่รถไปจอดทางด้านหลังของผับ แล้วเดินเข้าไปข้างใน

"อ้าว!มาถึงแต่วันเลยเดียร์"ชัยทัก

"ค่ะ..พี่ชัย..วันนี้เดียร์เลิกเรียนเร็ว..งั้นขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ"เดียร์พูด

"ตามสบายเลย"ชัยบอก

เดียร์เดินเข้าไปข้างในที่มีห้องเอาไว้สำหรับแต่งตัว

พีทเดินเข้าไปในผับ เขาให้คนขับรถกลับไปก่อนแล้วเขาจะขับรถกลับเอง

"อ้าว!เฮ้ย..ลมอะไรหอบมึงมาถึงผับกูได้วะ..ไอ้พีท"ชัยทัก

"เออ..กูแค่อยากมาดูว่ากิจการของมึงเป็นยังไงบ้าง"พีทพูด

เขาเดินเข้าไปหาชัยแล้วจับมือกัน

พีทกับชัยเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่เรียนประถมจนจบปริญญาตรี มาห่างกันตอนที่พีทไปเรียนต่อโทที่เมืองนอกแต่พอกลับมาก็สนิทกันเหมือนเดิม

"กูได้ข่าวว่า..พ่อมึงให้มึงไปเลือกว่าที่เจ้าสาวที่เป็นลูกสาวของลุงนาวินไม่ใช่เหรอวะ"ชัยยิ้ม

"เออสิ..พ่อกับแม่กูบอกว่าเคยสัญญากับป้าวิภาวีไว้ก่อนที่ป้าวิจะเสียว่าจะให้กูแต่งงานกับลูกสาวคนใดคนหนึ่งของเขา..ก็เลยต้องทำตามคำพูด"พีทพูด

"ดีนะที่มึงยังไม่มีแฟน..ไม่งั้นงานนี้คงวุ่นวายน่าดู"ชัยว่า

"เออ..กูก็พอจะรู้อยู่ก่อนแล้ว ถึงได้ไม่คบใครจริงจังไง"พีทบอก

"แล้วไปเจอมา..เป็นไงบ้างล่ะมึง...ถูกใจมั้ย..แต่กูว่าสเปคของมึงก็น่าจะถูกใจอยู่นะ..นาริษาทั้งสวยทั้งเปรี้ยว ทันสมัยจัดๆอยู่ การแต่งตัวก็เหมือนสาวๆที่มึงเคยควงอยู่นี่"ชัยพูดยิ้มๆ

"ก็สวยอยู่..แต่อีกคนยังไม่เห็น"พีทพูด

"นาเดียร์น่ะเหรอ..อ้าว!แล้ววันนี้เดียร์ไม่ได้เข้าไปบ้านหรอกเหรอ"ชัยถาม

"ใช่..กูก็เลยยังไม่รู้ว่าจะเลือกใครดี..ต้องให้กูเห็นอีกคนก่อน"พีทพูดทำหน้าเฉยๆ

"งั้น..เดี๋ยวมึงก็ได้เห็น..เพราะเดียร์มาเป็นดีเจอยู่ที่ร้านของกูนี่แหละ"ชัยบอก

"เหรอวะ"พีทแกล้งทำเหมือนเพิ่งรู้

"เออ!เดียร์มาเป็นดีเจที่นี่ตั้ง3ปีแล้ว ร้านกูมีคนมากก็เพราะเดียร์นี่แหละ..ลูกค้าส่วนใหญ่มาติดเดียร์กันทั้งนั้น..แต่กินแห้วทุกราย"ชัยยิ้ม

"ทำไมวะ"พีทถาม

"ก็เดียร์ไม่สนใจใคร..ไม่เคยมานั่งที่โต๊ะแขกเลยนับตั้งแต่เริ่มงานมา"ชัยบอก

"แล้วลูกค้ายอมเหรอวะ"พีทถาม

"กูก็เห็นยอมทุกคน..และก็มากันแทบทุกวัน...เดียร์นิสัยไม่เหมือนษาหรอกนะ...มึงไปอยู่เมืองนอกเสียนานคงไม่รู้"ชัยพูด

"งั้นมึงก็เล่ามา...กูจะฟัง"พีทพูด

"เดียร์กับษานิสัยต่างกันเหมือนขาวกับดำเลย ษาเป็นคนสวย เก่งหยิ่งทนง แต่งตัวทันสมัยเหมือนหลุดมาจากนิตยสาร คนที่ษาคบจะต้องอยู่ในระดับเดียวกันเท่านั้น  ส่วนเดียร์ก็เป็นคนสวย เก่งแต่ไม่หยิ่ง เดียร์เข้ากับคนง่าย ยิ้มเก่ง มองโลกในแง่ดี เข้าได้กับทุกคนทุกระดับชั้น ไม่ว่าจะรวยหรือจนก็คบได้หมด แต่ไม่ชอบแต่งตัวเหมือนสาวๆสมัยนี้และที่เดียร์ต้องออกมาอยู่คอนโดก็เพราะทะเลาะกับษาเรื่องการคบคนนี่แหละ"ชัยเล่า

"งั้น..กูคงต้องลองพูดคุยดูก่อนถึงจะรู้ว่าจะเลือกใครดีว่ะ"พีทพูด

"นั่นๆ..เดียร์เดินออกมาแล้ว..มึงก็นั่งมองไปก่อนก็แล้วกันนะเพื่อน..กูขอไปรับแขกก่อน"ชัยบอก

"เออ..ไปเถอะ..กูจะนั่งตรงนี้แหละ...มึงไม่ต้องบอกเดียร์ล่ะ"พีทบอก

ชัยเดินออกไปรับแขก พีทนั่งมองเดียร์ที่ขึ้นไปทำหน้าที่ดีเจอยู่ข้างบน เขามองดูเธอเวลาที่เป็นดีเจ เธอจะยิ้มอยู่ตลอดเวลา นั่นคงเป็นสิ่งที่ทำให้มีคนมาติดเธอมาก เพราะเวลาเธอยิ้มมันทำให้คนที่มองมีความสุขได้ รอยยิ้มของเธอเป็นยิ้มที่ออกมาจากความรู้สึกข้างใน ไม่ใช่จริตมารยาหญิงแบบที่เขาเคยเห็นบ่อยๆ

พีทมองว่าเดียร์สวยกว่าษามาก แต่เป็นเพราะว่าเธอไม่แต่งหน้าและแต่งตัวจึงทำให้มองว่าษาสวยกว่า โดยเฉพาะเวลาที่เธอยิ้ม เขาชักจะสนใจในตัวเด็กสาวคนนี้เสียแล้วพีทคิด

"เอาล่ะค่ะ..แล้วก็มาถึงเพลงสุดท้ายของวันนี้แล้วนะคะ..เดี๋ยวจะมีดีเจท่านอื่นมาทำหน้าที่แทน..แล้วพบกันใหม่นะคะ..สวัสดีค่ะ"

เดียร์ยิ้มแล้วโบกมือให้กับแขกทุกคน เธอลงมาแล้วเดินเข้าไปด้านในเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที

"แล้วมึงจะกลับหรืออยู่ต่อล่ะ"ชัยถาม

เขาเดินกลับมานั่งอยู่กับพีทได้สักพักแล้ว

"กูว่าจะกลับเลย..พรุ่งนี้กูต้องเข้าบริษัทแต่เช้าว่ะ"

พีทบอกแต่สายตามองไปทางที่เห็นเดียร์เดินเข้าไป

"ตามใจมึง..ว่างๆก็มานั่งเล่นที่ร้านกูได้นะ"ชัยบอก

"สงสัยกูคงต้องมาเป็นแขกประจำร้านมึงบ้างแล้วล่ะ"พีทพูด

"เฮ้ย!อย่าบอกนะว่า..มึงติดใจดีเจร้านกูอีกคนแล้ว"ชัยยิ้ม

"ก็น่าสนใจดีนะ..กูคงต้องหัดจีบเด็กดูบ้างแล้วว่ะ"พีทยิ้ม

"555เอาจริงเหรอวะ...แต่เดียร์ไม่ใช่สเปคมึงเลยนะ"ชัยพูด

"กูก็ยังไม่แน่ใจ...พูดเผื่อไว้ก่อน...โน่นๆเดินออกมาแล้ว"

พีทพยักหน้าไปที่เดียร์ที่กำลังเดินออกมา

"งั้นกูไปคุยกับน้องก่อน"ชัยบอก

เขาเดินเข้าไปหาเดียร์ที่เปลี่ยนชุดออกมาแล้วและกำลังถือหมวกกันน็อคอยู่

"จะกลับเลยเหรอเดียร์"ชัยถาม

"ค่ะพี่ชัย...พรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้าค่ะ"เดียร์พูด

"ขี่รถดีๆล่ะ..แล้วก็ไม่ยอมขับรถเก๋งมา"ชัยบ่น

"อย่างนี้สะดวกกว่าค่ะ..เดียร์ไปก่อนนะคะ..พรุ่งนี้เจอกันค่ะ"เดียร์ยิ้ม

เธอเอามือรวบผมแล้วคลุมหมวกทับลงไปก่อนที่จะเดินออกจากร้าน

พีทเดินออกไปด้านหน้าร้านแล้วขึ้นรถติดเครื่องขับออกมารออยู่ไม่ไกลจากร้านมากนัก

เดียร์ติดเครื่องรถแล้วขี่ออกมาจากร้าน เธอขี่รถตรงกลับคอนโดแต่ก่อนถึงก็แวะร้านสะดวกซื้อแล้วเข้าไปซื้อของกินออกมาอีก3ถุง และขี่รถต่อไปจนถึงคอนโด  เธอทำเหมือนตอนกลางวันคือเอาขนมให้ยามที่หน้าคอนโด ยามที่ลานจอดรถและยามที่เฝ้าหน้าลิฟต์คนละ1ถุงแล้วก็เข้าลิฟต์ไป

พีทที่ขับรถตามเดียร์มาเห็นที่เธอทำทุกอย่าง ก็ยิ่งสนใจเธอมากขึ้นไปอีก

หลังจากวันนั้นตอนเย็นของทุกวัน พีทจะขับรถไปที่คอนโดที่เดียร์อยู่และขับตามเธอมาที่ผับ และเขาก็นั่งอยู่ที่ผับจนกระทั่งเธอทำงานเสร็จ แล้วก็ขับรถตามเธอกลับไปที่คอนโดอย่างนั้นทุกวัน

วันนี้เป็นวันเสาร์ เดียร์ขี่บิ๊กไบค์กลับบ้านตั้งแต่สายๆ พอเธอจอดรถที่โรงจอดก็เห็นลุงสม ป้านิ่ม พี่นุ่น และคนงานอื่นๆอีกหลายคนมารออยู่แล้ว

"สวัสดีค่ะลุงสม ป้านิ่ม พี่นุ่นและน้าๆพี่ๆทุกคนนะคะ..เดียร์คิดถึงทุกคนจังเลยค่ะ"

เดียร์ยกมือไหว้ทุกคนแล้วเดินเข้าไปกอดเอวป้านิ่ม

"คุณเดียร์นี่ดื้อนะคะ..ป้าบอกหลายครั้งแล้วว่าไม่ต้องไหว้ไงคะ"ป้านิ่มบ่นเบาๆ

"เดียร์จะไหว้ค่ะ..ใครจะทำไม..อย่าบ่นเลยนะคะ..มาหอมแก้มทีนะคะ"เดียร์พูด เธอก้มไปหอมแก้มป้านิ่ม

"ป้ากับทุกคนคิดถึงคุณเดียร์มากเลยนะคะ..คุณพ่อก็คิดถึงคุณเดียร์ค่ะ..ทำไมหายไปนานนักล่ะคะ"ป้านิ่มกอดเดียร์

"พอดีเดียร์เรียนหนักน่ะค่ะ..เลยไม่ค่อยมีเวลา...แต่เอาไว้จะกลับมาบ่อยๆนะคะ"เดียร์ยิ้ม

"ค่ะ..อย่ามาหลอกคนแก่นะคะ"ป้านิ่มพูด

"ค่ะ..ไม่หลอก..แล้วป้านิ่มเตรียมของไว้ให้เดียร์ครบหรือป่าวคะ"เดียร์ถาม

"ป้าเตรียมไว้ครบแล้วค่ะ"ป้านิ่มบอก

"ค่ะ..งั้นเดี๋ยวเดียร์ขอไปหาพ่อและเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ..แล้วจะตามไปในครัวนะ"เดียร์บอก

"ค่ะ..คุณพ่อรออยู่ที่ห้องรับแขกตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ"ป้านิ่มพูด

"ค่ะ..เดี๋ยวเจอกันค่ะ"เดียร์พูด

เธอเดินตรงเข้าไปที่ห้องรับแขก

"พ่อคะ..สวัสดีค่ะ..คิดถึงพ่อที่สุดเลย"

เดียร์เดินเข้าไปนั่งลงข้างหน้าพ่อแล้วยกมือไหว้ก่อนจะกอดเอวของพ่อ

"คิดถึงแต่ไม่เคยจะมาหาพ่อเลยนะเด็กดื้อ..รู้มั้ยว่าพ่อคิดถึงเราจะแย่"พ่อกอดเดียร์แน่น

"ขอโทษนะคะ...พอดีช่วงนี้เรียนหนักค่ะ..แต่หลังจากนี้จะมาบ่อยๆนะคะ"เดียร์ยิ้ม

"ดีลูก..กลับมาบ้านบ้าง..แล้วทำไมไม่ขับรถมา..ขี่มอเตอร์ไซค์มาอันตราย"พ่อบ่น

"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ..เดียร์ชินแล้ว"เดียร์ยังคงกอดเอวของพ่ออยู่

"กลับบ้านได้แล้วเหรอยายเดียร์..แล้วดูแต่งตัวเข้าสิ..เหมือนอะไรก็ไม่รู้"

ษาที่เดินลงบันไดมาพูด เธอเห็นเดียร์กับพ่อกำลังคุยกัน

"สวัสดีค่ะพี่ษา"เดียร์ยกมือไหว้

"ย่ะ..เมื่อไหร่แกจะแต่งตัวเหมือนลูกสาวบ้านอื่นเขาบ้างนะ..ชั้นล่ะอายเขาจริงๆ"ษาว่า

"เดียร์ชอบแต่งแบบนี้ก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลยนี่คะ..พี่ษาไม่ชอบก็อย่ามองสิ"เดียร์บอก

"เอ๊!ยายเดียร์นี่..ชั้นบอกดีๆนะ."ษาเริ่มโมโห

"เอาล่ะๆเลิกเถียงกันได้แล้ว...เดียร์ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะลูก..ส่วนษาก็จะไปยุ่งกับน้องทำไม..นานๆน้องจะกลับมาที"พ่อว่า

"ค่ะพ่อ"เดียร์พูดแล้วเดินขึ้นบันไดไป

"พ่อก็เข้าข้างทุกทีอ่ะ...แล้วดูสิเนี่ย..ดื้อจะตายอยู่แล้ว"ษาบ่น

"พ่อไปทำงานต่อล่ะ...เบื่อจะฟัง"พ่อพูดแล้วเดินเข้าห้องทำงานไป

เดียร์เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ลงมาแล้วเดินเข้าไปในครัว

"เดียร์มาแล้วค่ะ.."เดียร์พูด

"ป้าเตรียมทุกอย่างพร้อมแล้ว...คุณเดียร์ลงมือทำได้เลยค่ะ"ป้านิ่มบอก

"ค่ะ..งั้นมาเริ่มกันเลย"เดียร์ยิ้ม

เธอเริ่มลงมือผัดไส้ขนม หลังจากนั้นก็ลงมือทำน้ำอัญชัญผสมมะนาว พอทำทั้งสองอย่างเสร็จก็เตรียมแป้งสำหรับห่อไส้ขนม

"เดียร์ว่า..เราไปนั่งห่อขนมที่โต๊ะข้างๆบ้านดีกว่าค่ะ..ลมเย็นดี..เดี๋ยวเดียร์เล่นกีต้าร์ให้ฟังนะคะ"เดียร์บอกยิ้มๆ

"ดีเลยค่ะ..พี่ไม่ได้ฟังคุณเดียร์เล่นกีต้าร์มานานแล้ว"นุ่นพูด

"เอาล่ะ..งั้นก็ช่วยกันย้ายของออกไป"ป้านิ่มบอก

คนงานที่เหลือจึงช่วยกันขนไส้ขนมกับแป้งและเครื่องมือสำหรับจับจีบขนมออกไปที่โต๊ะข้างๆบ้าน

นุ่นเดินไปเอากีต้าร์มาให้เดียร์ เดียร์นั่งเล่นกีต้าร์และร้องเพลงสลับกับห่อขนมไปด้วย คนงานก็นั่งฟังเพลงไปและห่อขนมไปเรื่อยๆ

พีทขับรถเข้ามาจอดที่หน้าบ้านของเดียร์ เขาเห็นรถบิ๊กไบค์ของเดียร์จอดอยู่ที่โรงรถก็อมยิ้ม วันนี้คงจะได้เจอกันจริงๆสักที หลังจากที่เขาตามดูเธออยู่หลายวัน

พีทเดินเข้าไปข้างในบ้าน เด็กรับใช้ให้เขาไปนั่งรอที่ห้องรับแขกและเดินไปบอกนาวินกับนาริษาว่าพีทมา

"สวัสดีคับคุณลุง"พีทยกมือไหว้

"สวัสดีตาพีท..นั่งก่อนลูก"นาวินยกมือรับไหว้

"พี่พีทมาถึงแล้วเหรอคะ..ษากำลังรออยู่เลยค่ะ"

ษาเดินเข้ามาและตรงไปนั่งข้างๆพีท

"พอดีพี่เพิ่งทำธุระเสร็จน่ะ"พีทบอก

"ลุงขอโทษด้วย..เลยต้องให้พีทมาอีกรอบ"นาวินพูด

"ไม่เป็นไรคับลุงนาวิน...ผมอยากมาอยู่แล้ว"พีทบอก

"เออ..แล้วนี่..ยายเดียร์อยู่ที่ไหนล่ะ..ษาเห็นน้องมั้ย"นาวินถาม

"ก็คงจะอยู่กับพวกคนใช้อีกล่ะค่ะ..บอกไม่เคยฟังว่าอย่าไปยุ่งกับคนพวกนั้น"ษาพูด เธอทำหน้าออกจะรังเกียจ

"เอ่อ..น้อย..คุณเดียร์อยู่ที่ไหน"

นาวินส่ายหัวกับคำพูดของษาแล้วเรียกเด็กรับใช้มาถาม

"คุณเดียร์เล่นกีต้าร์กับห่อขนมอยู่ข้างบ้านกับป้านิ่มและคนอื่นๆค่ะ"น้อยบอก

"ไปตามคุณเดียร์มานี่หน่อย"นาวินบอก

"ไม่ต้องไปตามหรอกคับคุณลุง...ผมว่าเราเดินไปกันก็ได้"พีทบอกยิ้มๆ

เขาอยากเห็นและได้ยินเดียร์เล่นกีต้าร์

"เอางั้นเหรอ..ก็ได้..งั้นไปกัน..ลุงจะพาไป"นาวินบอก

"จะไปกันทำไมคะ..สกปรกจะตาย..ให้น้อยไปตามน่ะดีแล้ว..นะคะพี่พีท"ษาพูด

"ถ้าษาไม่อยากไปก็รอตรงนี้..เดี๋ยวพี่ไปกับคุณลุงเอง"พีทลุกขึ้นยืน

"ษาไปด้วยก็ได้ค่ะ"ษาลุกขึ้นเอามือจับแขนของพีท

นาวินส่ายหัวแล้วเดินนำไปทางข้างบ้าน

เมื่อเดินออกไปข้างๆบ้านก็ได้ยินเสียงกีต้าร์ลอยมาเบาๆพร้อมกับเสียงคนร้อง ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ก็ได้ยินชัดมากขึ้นเรื่อยๆ

พีทที่ตั้งใจฟังเสียงอยู่รู้สึกว่าเสียงกีต้าร์ก็เพราะแต่เสียงคนร้องเพราะกว่ามากๆ

เดียร์นั่งเล่นกีต้าร์และร้องเพลงหันหลังให้กับบ้านจึงไม่เห็นว่าพ่อ ษาและพีทมายืนฟังอยู่ จนกระทั่งเธอร้องเพลงจบ

แปะ แปะมีเสียงปรบมือดังขึ้นจากข้างหลังของเดียร์ เธอจึงหันไปมอง

"หนูยังเล่นกีต้าร์และร้องเพลงเพราะเหมือนเดิมเลยนะ"พ่อชม

"พ่อมายืนฟังตั้งแต่เมื่อไหร่คะ..เดียร์ก็เล่นได้เท่านี้..ไม่เก่งหรอกค่ะ"เดียร์ยิ้มน้อยๆ

เธอเห็นว่ามีหนุ่มแปลกหน้ามาด้วย และษาเองก็เกาะแขนของหนุ่มคนนั้นอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ สงสัยคงเป็นแฟนใหม่ของษาล่ะมั้งเดียร์คิด

พีทมองเดียร์ด้วยความสนใจ เขาเพิ่งรู้ว่าเธอเล่นกีต้าร์ได้แถมร้องเพลงเพราะอีกด้วย

"เดียร์มารู้จักลูกชายอาพิศาลกับอาวัลยาสิลูก...พี่เขาเพิ่งเรียนจบโทมาจากอเมริกา..นี่พี่พีทนะลูก..รู้จักกันไว้"พ่อบอก

"สวัสดีค่ะพี่พีท"เดียร์ยกมือไหว้

"สวัสดีคับน้องเดียร์"พีทรับไหว้

"เรียกเดียร์เฉยๆก็ได้ค่ะ"เดียร์ยิ้ม

"เดียร์เล่นกีต้าร์และร้องเพลงเพราะนะ"พีทชม

"แค่พอได้...ไม่เพราะหรอกค่ะ"เดียร์ยิ้มมากขึ้น

"ษาว่า..เข้าไปนั่งคุยในบ้านกันดีกว่านะคะ..พี่พีท"ษาพูด

"นั่นสิคะพ่อ..ให้พี่ษาพาพี่พีทไปคุยในบ้านเถอะค่ะ...ตรงนี้ไม่สะดวกสบายหรอกค่ะ"เดียร์บอก

"แต่พี่ว่านั่งตรงนี้ดีกว่านะ..มีเพลงฟังด้วย"พีทพูด

เขานั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆเดียร์ทันที

"งั้น..ก็นั่งคุยกันไปก่อนนะ...พ่อเข้าไปทำงานต่อก่อน..ตาพีทตามสบายนะ..ลุงขอตัวก่อน"พ่อบอก

"คับคุณลุง"พีทบอก

เดียร์นั่งลงแล้วเริ่มจับจีบขนม พีทมองที่เธอทำอย่างสนใจ ส่วนษาก็นั่งลงข้างๆพีทเช่นกัน

"แล้วนี่ทำอะไรกันอยู่คับ...ป้านิ่ม"พีทถาม

"กำลังทำขนมช่อม่วงอยู่ค่ะ...คุณพีท"ป้านิ่มตอบ

"น่าสนุกนะคับ..ขอผมลองทำดูบ้างได้มั้ย"พีทพูด

เดียร์เงยหน้ามามองพีทแล้วอมยิ้ม เธอไม่พูดอะไรแต่คิดว่าอย่างเขานี่นะจะทำขนมแล้วก็ก้มหน้าจับจีบขนมต่อ

"เดียร์สอนพี่บ้างสิ..พี่อยากลองทำดู"พีทมองหน้าเดียร์ที่ก้มหน้าจับจีบขนมอยู่

"ษาว่า...พี่พีทอย่าทำเลยค่ะ..เลอะมือป่าวๆ"ษาพูด

"แล้วษาไม่ทำบ้างเหรอ"พีทถาม

"ไม่ล่ะค่ะ..ษาทำเล็บมาตั้งแพง..มาทำขนมเล็บก็เสียหมดสิคะ..อีกอย่างก็มีคนใช้ทำให้กินอยู่แล้ว..จะหาเรื่องลำบากอีกทำไมคะ...ยายเดียร์ชอบหาเรื่องลำบากเหมือนแม่ไม่มีผิด"ษาว่า

"พี่ษาจะว่าก็ว่าเดียร์คนเดียวสิคะ...ทำไมจะต้องว่าแม่ด้วยล่ะ"เดียร์มองหน้าษาอย่างไม่พอใจ

"ทำไมจะว่าไม่ได้..ก็แม่ทำอย่างที่ชั้นพูดจริงๆ...ชั้นจะว่าแกจะทำไม...ยายเดียร์"ษาพูดแล้วมองหน้าเดียร์

เดียร์ลุกขึ้นยืนทันที เธอจ้องหน้าของษาอย่างโกรธจัด มือทั้งสองข้างกำจนแน่น เธอหันหลังแล้วเดินหนีไปทางหลังบ้านทันที

พีทมองตามหลังของเดียร์ไปอย่างเป็นห่วงความรู้สึก แล้วหันมามองหน้าของษาที่ทำเหมือนไม่แคร์กับสิ่งที่ตัวเองพูดไป

"คุณษาไม่น่าจะว่าไปถึงคุณแม่เลยนะคะ..คุณษาก็รู้ว่าคุณเดียร์ไม่ชอบอ่ะค่ะ"ป้านิ่มพูด

"ทำไมชั้นจะว่าไม่ได้..ก็ยายเดียร์ชอบทำตัวเหมือนแม่จริงๆ...มีคนไว้ใช้ก็ไม่ใช้...ชอบทำเอง..สมน้ำหน้าแล้ว..ว่านิดว่าหน่อยก็ไม่พอใจ..ชั้นไม่สนหรอก"ษาว่า

ป้านิ่มส่ายหัวกับความงี่เง่าเอาแต่ใจของษา

พีทเองพอได้ฟังที่ษาพูด ก็พอจะรู้ว่านิสัยของษาเป็นอย่างไร และก็พอจะรู้ว่าทำไมเดียร์ถึงได้ย้ายไปอยู่ที่คอนโด

"คุณษาคะ.."น้อยเรียก

"มีอะไรก็พูดมา...เรียกอยู่ได้"ษาว่า

"คุณอรนุชมาค่ะ..เธอบอกว่านัดกับคุณษาไว้แล้ว..เธอจอดรถรออยู่ที่หน้าบ้านค่ะ"น้อยบอก

"ไปบอกว่า..เดี๋ยวชั้นไป"ษาพูด

"ค่ะ..คุณษา"น้อยพูดแล้วเดินออกไป

"พี่พีทไปดูหนังและช๊อปปิ้งกับษามั้ยคะ"ษาหันไปชวนพีท

"ไม่ดีกว่า..เดี๋ยวพี่ก็จะกลับเหมือนกันคับ...พอดีต้องไปทำงานต่อ"พีทบอก

"แหม!...น่าเสียดายจังเลยค่ะ..พี่พีทน่าจะไปด้วยกันกับษา"ษาบอกด้วยเสียงออดออ้น

"เอาไว้วันหลังนะคับ"พีทพูด

"ก็ได้ค่ะ..งั้นษาไปก่อนนะคะ"ษาพูด

เธอเอาปลายมือแตะที่ริมฝีปากของเธอแล้วเอาไปแตะที่แก้มของพีทเบาๆ ก่อนจะหันหลังเดินเข้าบ้านไป

"นุ่น..ไปดูคุณเดียร์สิว่าอยู่ที่บ่อปลาหรือป่าว"ป้านิ่มบอก

"จ๊ะป้า"นุ่นพูดแล้วเดินไปทางหลังบ้าน

"ป้านิ่มคับ..ปกติษากับเดียร์ทะเลาะกันบ่อยเหรอคับ"พีทถาม

"จริงๆแล้วต้องบอกว่าทุกวันมากกว่าค่ะ...คุณษากับคุณเดียร์คุยกันได้ไม่เกิน2ประโยคก็เป็นแบบนี้ตลอด"ป้านิ่มบอกแล้วถอนหายใจ

"ทำไมล่ะคับ"พีทถามต่อ

"...คุณษาชอบว่าคุณเดียร์แต่ลามไปถึงคุณวิที่เป็นคุณแม่ทุกครั้ง..คุณเดียร์เธอไม่ชอบที่คุณษาชอบว่าคุณแม่ก็เลยทะเลาะกัน...จนในที่สุดคุณเดียร์ก็กลัวว่าจะทำให้คุณนาวินไม่สบายใจที่เห็นลูกๆทะเลาะกันบ่อยๆ เธอเลยขอออกไปอยู่ที่คอนโด คุณนาวินรู้ว่าคุณเดียร์เลี่ยงที่จะทะเลาะกับคุณษาจึงอนุญาตให้ไปค่ะ นานๆคุณเดียร์จะกลับมาบ้านที แต่กลับมาก็เป็นอย่างนี้ทุกครั้งเลยค่ะ...ป้าล่ะสงสารคุณเดียร์จริงๆ"ป้านิ่มพูดพลางส่ายหัว

"แล้วนี่เดียร์เดินหนีไปไหนแล้วล่ะคับ"พีทถาม

"คงไปที่บ่อปลาข้างหลังบ้านแหละค่ะ...เวลาทะเลาะกับคุณษาทีไรก็มักจะไปนั่งร้องไห้คนเดียวทุกที"ป้านิ่มบอก

"เดียร์ไม่เถียงษาหรือคับป้านิ่ม"พีทถาม

"โดยปกติคุณเดียร์จะไม่เถียงค่ะ..ถ้าไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไร..เธอจะเงียบและก็ไปแอบร้องไห้คนเดียวทุกที"ป้านิ่มบอก

"งั้นป้าพาผมไปที่บ่อปลาทีได้มั้ยคับ...ผมอยากไปดูเดียร์สักหน่อย"พีทพูด

"ได้ค่ะ..งั้นคุณพีทก็ตามป้ามาค่ะ"ป้านิ่มบอกแล้วเดินนำพีทไปทางหลังบ้าน

เมื่อมาถึงข้างหลังบ้าน พีทก็มองเห็นบ่อปลาขนาดไม่ใหญ่มาก บริเวณโดยรอบร่มรื่น มีต้นไม้ใหญ่ปลูกอยู่รอบๆบ่อ ทำให้แลดูเงียบสงบน่ามานั่งหรือนอนเล่น  เขามองเห็นเดียร์ที่นั่งอยู่กับพื้นหญ้าหันหน้าไปทางบ่อปลาและกำลังขว้างเม็ดหินลงไปในบ่อ เธอนั่งหันหลังให้จึงไม่เห็นว่าเขาเดินมากับป้านิ่ม

"นั่นไงคะ..คุณเดียร์"ป้านิ่มชี้มือไปข้างหน้า

"คับ..งั้นเดี๋ยวผมเดินไปหาเดียร์เองคับ"พีทบอก

"ค่ะ..งั้นป้าไปทำขนมต่อนะคะ...ฝากคุณพีทคุยเป็นเพื่อนคุณเดียร์ด้วยค่ะ"ป้านิ่มบอก

"คับป้า"พีทพูด

ป้านิ่มรู้ว่าพีทจะต้องมาเป็นลูกเขยของที่นี่ ซึ่งก็แล้วแต่ว่าเขาจะเลือกแต่งงานกับใครเท่านั้นเอง

พีทเดินเข้าไปทางข้างหลังที่เดียร์นั่งอยู่

"ขว้างเม็ดหินลงไปแบบนั้น...เดี๋ยวก็โดนหัวปลาตายพอดีสิคับ"พีทพูด

"พี่พีท!"

เดียร์หันกลับมาเมื่อได้ยินเสียง เธอเห็นพีทยืนอยู่ข้างหลังจึงทำท่ามองไปด้านหลังของเขาว่าษามาด้วยหรือป่าว

พีทที่เห็นท่าทางของเดียร์จึงยิ้ม

"ษาไม่ได้มาด้วยหรอก..เธอออกไปกับคุณอรนุชแล้ว"พีทบอก

เดียร์พยักหน้าแล้วหันหน้ากลับไปทางบ่อปลาต่อ

"พี่ขอนั่งด้วยคนได้มั้ย"พีทถาม

"ถ้าไม่กลัวว่าจะเลอะและพื้นมันสกปรกก็นั่งได้ค่ะ"เดียร์พูด

พีทนั่งลงห่างจากเดียร์ไม่มาก เขามองไปรอบๆบ่อปลา

"แล้วทำไมพี่พีทไม่ไปกับพี่ษาล่ะคะ"เดียร์ถาม แต่ตายังมองไปที่บ่อปลา

"ก็แล้วทำไม..พี่ต้องไปกับษาด้วยล่ะ"พีทถามกลับ

"พี่พีทไม่ใช่แฟนของพี่ษาเหรอคะ"เดียร์ถาม เธอหันหน้ามามองเขา

"ใครบอกล่ะ..พี่เพิ่งเจอกับษาครั้งนี้เป็นครั้งที่2เองนะ"พีทยิ้ม

"ก็เดียร์เห็นพี่ษา...ดูสนิทกับพี่พีทมากเลยคิดว่าเป็นแฟนกันน่ะค่ะ...งั้น..ก็ขอโทษด้วยนะคะที่เข้าใจผิด"เดียร์บอก

"ไม่ต้องขอโทษพี่หรอก..เรื่องเล็กน้อยน่ะ...ว่าแต่เดียร์โกรธษามากเลยเหรอ..ถึงได้มานั่งเขวี้ยงหัวปลาระบายอารมณ์ที่นี่"พีทถาม

เดียร์ถึงกับขำออกมาที่ได้ยินที่เขาถาม

พีทมองหน้าของเดียร์เวลาหัวเราะแล้วก็รู้สึกว่ามันทำให้อะไรๆรอบตัวดูสดใสขึ้นมาทันที

"เดียร์ขำอะไรล่ะ."พีทถาม

"ก็ขำที่พี่พีทพูดน่ะสิคะ...เดียร์ไม่ได้มานั่งเขวี้ยงหัวปลาสักหน่อย..พูดมาได้"เดียร์ยังยิ้มอยู่

"พี่เห็นเดียร์ยิ้มได้ก็โอเคแล้ว"พีทพูด

"ขอบคุณนะคะ...แต่เดียร์ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...ชินแล้ว"เดียร์ยิ้ม เธอมองหน้าพีท

"พี่ก็นึกว่าเดินหนีมานั่งร้องไห้แล้วเสียอีก"พีทพูด

"ร้องจนไม่มีน้ำตาแล้วล่ะค่ะ...ถึงได้บอกว่าชินแล้วไงคะ"เดียร์บอก

"เห็นคุณลุงบอกว่าเดียร์ออกไปอยู่ที่คอนโดเหรอ"พีทถาม

"ค่ะ..เดียร์ไม่อยากให้พ่อไม่สบายใจ...ที่เห็นเดียร์กับพี่ษาทะเลาะกันทุกวันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง...แต่พอเจอกันทีไรก็เป็นแบบนี้ทุกที"เดียร์พูด

"แล้วไปอยู่คอนโดคนเดียวไม่เหงาเหรอ"พีทถาม

"ไม่เหงาหรอกค่ะ..เช้าก็ไปเรียน ตอนเย็นก็ไปทำงาน..สนุกดีออก"เดียร์ยิ้ม

"คุณลุงรวยจะตาย...เดียร์ยังต้องไปทำงานอีกเหรอ"พีทถามยิ้มๆ

"พ่อรวยแต่เดียร์ไม่รวยนี่คะ...เดียร์อยากหาเงินได้เอง..แม้จะไม่มากแต่ก็ภูมิใจค่ะ"เดียร์ยิ้ม

"แล้วไปทำงานอะไรล่ะ..ตอนเย็นอ่ะ"พีทแกล้งถาม

"เดียร์ไปเป็นดีเจเปิดเพลงในผับน่ะค่ะ..."เดียร์บอก

"ทำงานในที่อย่างนั้นไม่กลัวเหรอ"พีทถาม

"ไม่กลัวหรอกค่ะ..ก็ผับนั้นเป็นของพี่ชัยลูกชายอาเชิงชายที่เป็นเพื่อนกับพ่อของเดียร์...อ้อ!แล้วก็เป็นเพื่อนกับพ่อพี่พีทด้วยนี่คะ"เดียร์บอก

"อ๋อ!..แล้วเดียร์เรียนมหาลัยอยู่แผนกอะไรและปีไหนแล้วล่ะ"พีทถาม

"เดียร์เรียนการค้าระหว่างประเทศ..ตอนนี้อยู่ปี3แล้วค่ะ"เดียร์ยิ้ม

"อ้าว!.พี่นึกว่าเดียร์เรียนเกี่ยวกับการออกแบบเสียอีก...เพราะบริษัทของคุณลุงทำงานเกี่ยวกับการออกแบบนี่นา"พีทบอก

"เดียร์ไม่อยากไปทำงานที่บริษัทของพ่อหรอกค่ะ...ที่นั่นก็มีพี่ษาดูแลอยู่แล้ว..เดียร์อยากไปทำงานที่ต่างประเทศ..อยากมีอิสระจะทำอะไรก็ได้..ไม่ต้องกลัวใครจะมาว่าด้วย"เดียร์พูด สีหน้าเธอจริงจัง สายตามองออกไปข้างหน้าอย่างแน่วแน่

"ไม่ห่วงใครทางนี้บ้างหรือไง..ถึงจะไปอยู่เสียไกลเชียว"พีทแซวยิ้มๆ

"ไม่มีใครให้ห่วงหรอกค่ะ...พ่อก็มีพี่ษาคอยดูแลอยู่แล้ว..เดียร์ก็แค่ตัวคนเดียว"เดียร์พูด

"แล้วแฟนของเดียร์ล่ะ..ไม่ห่วงหรือไง"พีทแอบถาม

"เดียร์ไม่มีแฟนหรอกค่ะ...อย่างเดียร์ใครจะมาชอบ...ต้องสวยๆ..ทันสมัยแบบพี่ษาถึงจะได้มีคนมารุมจีบ"เดียร์ยิ้ม

พีทมองหน้าเดียร์แล้วคิดว่า คนตาถั่วเท่านั้นแหละถึงจะได้มองว่าเธอไม่สวย โดยเฉพาะเวลาเธอยิ้มโคตรจะน่ารัก น่ามอง

"คุณเดียร์คะ..ขนมสุกแล้วจะทานเลยมั้ยคะ"ป้านิ่มเดินมาบอก

"กินเลยค่ะป้านิ่ม...เอามาจัดตรงนี้ก็ได้ค่ะ..เย็นสบายดี..พี่พีทจะลองกินดูมั้ยคะ"เดียร์ถามยิ้มๆ

"พี่กินด้วย..ก็ได้คับ"พีทบอก

"งั้น..เดี๋ยวป้าให้นุ่นเอาเสื่อมาปูให้ตรงนี้นะคะ"ป้านิ่มบอก

"ค่ะ..เอาน้ำอัญชันมะนาวมาด้วยนะคะป้านิ่ม"เดียร์บอก

"ค่ะ...คุณเดียร์"ป้านิ่มพูด

สักพักนุ่นก็เอาเสื่อมาปูและยกจานขนมกับแก้วน้ำและเหยือกน้ำที่มีสีออกน้ำเงินๆมาวางให้

"ไปค่ะพี่พีท..ลองกินดู..เป็นขนมโบราณนะคะ..ไม่รู้ว่าจะกินได้หรือป่าว"เดียร์บอก

เธอลุกขึ้นแล้วเดินนำพีทไปนั่งที่เสื่อ

พีทนั่งมองขนมกับน้ำที่วางอยู่ตรงหน้าอย่างสงสัย เขาไม่เคยรู้จักทั้งสองอย่างมาก่อน

"มันคือขนมอะไรเหรอเดียร์"พีทถาม เขาใช้ซ้อมจิ้มขนมมาใส่จาน

"เขาเรียกว่าขนมช่อม่วงค่ะคุณพีท..เป็นขนมไทยโบราณตอนที่คุณวิคุณแม่ของคุณเดียร์ยังอยู่ ชอบทำและชอบทานมาก คุณนาวินกับคุณเดียร์ก็ชอบทานค่ะ..นี่คุณเดียร์ทำขนมเองเลยนะคะ"ป้านิ่มบอก

"แล้วนี่น้ำอะไรล่ะคับ"พีทถาม

"นี่เป็นน้ำอัญชันมะนาวค่ะ..นี่คุณเดียร์ก็ทำเองค่ะ..ก็คั้นเอาน้ำจากดอกอัญชันมาผสมกับน้ำมะนาวแล้วทานกับน้ำแข็งค่ะ..นี่คุณวิก็เคยทำและชอบทำแช่ตู้เย็นไว้ให้ทุกคนทานกันด้วยค่ะ"ป้านิ่มบอก

"โอ้โห!..นี่เดียร์ทำเองหมดเลยเหรอ..เก่งนะเนี่ย"พีทชม

เขามองเธออย่างทึ่งๆ ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงสมัยใหม่อย่างเธอจะทำของแบบนี้ได้

"ลองชิมดูก่อนดีกว่ามั้ยคะ..แล้วค่อยชม"เดียร์บอกยิ้มๆ

"อื้อ..อร่อยจริงๆนะ..น้ำนี่ก็รสชาติกำลังดีไม่เปรี้ยวและหวานเกินไป"พีทชม หลังจากที่กินขนมกับดื่มน้ำไปแล้ว

"มันคงอร่อยเพราะพี่พีทไม่เคยกินมาก่อนมากกว่าค่ะ"เดียร์พูด

"ไม่นะ...อร่อยจริงๆ"พีทยิ้ม

"ป้านิ่มเอาไปให้พ่อหรือยังคะ"เดียร์ถาม

"เอาไปให้แล้วค่ะ"ป้านิ่มบอก

"งั้น..ก็ให้ทุกคนเอาไปแบ่งกันกินนะคะ...แล้วที่เหลือเอาใส่กล่องให้เดียร์สัก20กล่องนะคะ"เดียร์บอก

"ป้าจัดไว้ให้หมดแล้วค่ะ"ป้านิ่มบอก

"เดียร์จะเอาไปไหนเหรอ...ตั้ง20กล่อง"พีทถาม

"คุณเดียร์จะเอาไปแจกเด็กที่สนามเด็กเล่นในหมู่บ้านนี่แหละค่ะ..คุณพีท..คุณเดียร์ทำแบบนี้ตลอดตั้งแต่ตอนที่อยู่ที่บ้านและพอออกไปอยู่คอนโดก็จะทำทุกครั้งที่กลับมาบ้านเลยค่ะ"นุ่นบอก

"ก็แบ่งๆกันกินน่ะค่ะ...เห็นคนกินอาหารที่เดียร์ทำ..ก็มีความสุขแล้วล่ะค่ะ"เดียร์ยิ้ม

"งั้น..พี่ขอขนมกับน้ำด้วยได้มั้ย...พี่จะเอาไปฝากพ่อกับแม่น่ะ"พีทบอก

"ได้สิคะ..ป้านิ่มแบ่งให้พี่พีทด้วยนะคะ..ถ้าคุณอาทานแล้วให้ติชมด้วยนะคะ..พี่พีท"เดียร์พูดยิ้มๆ

"ได้คับ...งั้นพี่ขอเบอร์โทรของเดียร์ด้วยได้มั้ย...พี่จะได้โทรบอกว่าพ่อกับแม่ของพี่ติชมว่ายังไง"พีทพูด

เขาเห็นสายตาของเดียร์ตอนที่เขาขอเบอร์โทรก็พอจะรู้ว่าเธอระมัดระวังตัวพอสมควร แต่พอเขาบอกเหตุผลสายตาของเธอก็ดูลดความระแวงลงไปได้

"ได้ค่ะ...เอามือถือมาสิคะ..เดี๋ยวเดียร์กดให้ค่ะ"เดียร์บอก

พีทส่งมือถือของเขาให้เดียร์ เธอกดหมายเลขโทรศัพท์ของเธอแล้วก็ส่งคืนให้เขา

"ขอบใจนะ"พีทยิ้ม

"แล้วเย็นนี้คุณเดียร์จะทำกับข้าวอะไรบ้างล่ะคะ...ป้าจะได้ไปตลาดและเตรียมของไว้ให้ค่ะ"ป้านิ่มถาม

"เดียร์ทำกับข้าวเป็นด้วยเหรอ"พีทถามสีหน้าอึ้งๆ

"คุณเดียร์ทำกับข้าวเป็นแทบทุกอย่างเลยค่ะ...แถมอร่อยด้วย..ป้ายังเคยบอกให้เปิดร้านอาหารเลยนะคะ"ป้านิ่มชม

"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ...แค่พอกินได้"เดียร์บอก

"งั้น..ถ้าพี่จะขออยู่ทานข้าวเย็นด้วยได้มั้ย"พีทถาม

"ได้ค่ะ...ถ้าพี่พีทจะไม่รังเกียจอาหารพื้นบ้านธรรมดาๆ"เดียร์พูด

"พี่ไม่รังเกียจหรอกคับ...ถือว่าเป็นเกียรติมากต่างหากที่จะได้ชิมฝีมือเดียร์ทำกับข้าว"พีทมองเธอตรงๆ

"เอ่อ..งั้นเย็นนี้เดียร์จะทำยำถั่วพู ต้มยำกุ้งและปลาช่อนลุยสวนนะคะ"เดียร์บอก

"ค่ะ...งั้นป้าไปตลาดก่อนนะคะ"ป้านิ่มบอกแล้วเดินออกไป

"แล้วเดียร์จะเอาขนมไปให้เด็กตอนไหนและไปยังไงล่ะ"พีทถาม

"เดี๋ยวอีกสักพักก็ไปแล้วค่ะ...เดียร์ปั่นจักรยานไป..แค่นี้เอง"เดียร์บอก

"พี่ไปด้วยได้มั้ย"พีทถาม

"พี่พีทปั่นจักรยานเป็นมั้ยล่ะคะ"เดียร์ถาม

"เป็นคับ.."พีทพูด

"งั้นก็ไปได้ค่ะ..เดียร์มีจักรยาน2คัน..ปั่นไปคนละคันก็แล้วกัน...และพี่พีทไม่มีธุระที่ไหนเหรอคะ"เดียร์ถาม เธอคิดว่าเขาดูแปลกๆ

"พี่ไม่มีธุระที่ไหนหรอกคับ"พีทพูด

"ค่ะ..งั้นพี่นุ่นไปบอกน้าชดให้เตรียมจักรยานให้เดียร์2คันนะคะ"เดียร์หันไปบอกนุ่น

"ได้ค่ะคุณเดียร์"นุ่นพูดแล้วเดินออกไป

"เดียร์ระแวงอะไรพี่หรือป่าว..เห็นมองพี่แปลกๆ"พีทถามตรงๆ

"นิดหน่อยค่ะ...เพราะพี่พีทก็รูปร่างหน้าตาดี มีหน้าที่การงานที่มั่นคง  ฐานะก็ร่ำรวยแต่กลับไม่มีนัดกับใครในวันหยุดเลย...เดียร์ก็เลยคิดว่ามันแปลกๆน่ะค่ะ"เดียร์พูดอย่างที่คิด

"พี่เพิ่งกลับมาไม่นานนี่คับ..อีกอย่างพี่ก็เป็นลูกคนเดียวด้วย..พอมาอยู่อย่างนี้แล้วมีเพื่อนก็เลยคิดว่าสนุกดีน่ะคับ"พีทพูด

เขาจะบอกตรงๆได้ยังไงว่าที่ทำเพราะอยากอยู่ใกล้ๆเธอต่างหาก ขนาดไม่รู้ยังมองเขาอย่างระแวงถ้าขืนรู้คงไม่ให้เข้าใกล้แน่ๆ

"เดียร์ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ระแวงพี่พีท..เป็นเพราะเดียร์ออกไปอยู่ข้างนอกคนเดียวมานานน่ะค่ะ...เลยติดนิสัยขี้ระแวงมาด้วย...อย่าถือสาเดียร์เลยนะคะ"เดียร์ทำหน้ารู้สึกผิดจริงๆ

"ไม่เป็นไรหรอกคับ...ดีแล้วล่ะ...เพราะเดียร์เป็นผู้หญิงก็ควรต้องระแวงไว้ก่อนแหละดีแล้ว"พีทบอกยิ้มๆ

"ขอบคุณนะคะที่เข้าใจ"เดียร์ยิ้มสดใส

พ่อของเดียร์ยืนมองมาจากหน้าต่างห้องทำงานเห็นว่าเดียร์คุยกับพีทอย่างสนิทสนมก็ยิ้มอย่างมีความสุข จริงๆแล้วเขาอยากให้พีทเลือกเดียร์มากกว่าษาเพราะรู้นิสัยลูกสาวสองคนของเขาดีว่าใครเป็นอย่างไร

หลังจากนั่งคุยกันอีกสักพัก เดียร์กับพีทก็ปั่นจักรยานตามกันออกไปที่สวนสาธารณะที่หน้าหมู่บ้าน เดียร์เอาขนมไปให้ยามที่ตู้หน้าหมู่บ้านแล้วก็ปั่นจักรยานกลับมาที่สนามเด็กเล่น มีเด็กๆทั้งหญิงและชายหลายคนกำลังเล่นกันอยู่อย่างสนุกสนาน

"พี่เดียร์สวัสดีคับ/ค่ะ"

เด็กๆที่เล่นกันอยู่หันมาเห็นเดียร์กับพีทเดินถือถุงใส่ขนมเข้ามาจึงวิ่งเข้ามาหาแล้วยกมือไหว้

"สวัสดีจ้า..เด็กๆ..เป็นยังไงกันบ้าง..พี่ไม่ได้มาตั้งนาน..คิดถึงจังเลย"เดียร์ยิ้ม

เธอนั่งยองๆลงแล้วเอามือกอดเด็กๆที่วิ่งเข้ามายกมือไหว้เธอ

"พวกหนูคิดถึงพี่เดียร์มากเลยค่ะ.."

"ทำไมพี่เดียร์หายไปนานเลยล่ะคับ"

"ขอโทษนะจ๊ะ...พอดีพี่ติดเรียนน่ะไม่ได้กลับบ้านเลย"เดียร์ยิ้ม

"แล้วนี่ใครคะ..พี่เดียร์"

"อ้อ!..นี่พี่พีท..พี่ชายของพี่เดียร์เองจ้า..สวัสดีพี่พีทด้วยนะคะ"เดียร์บอกยิ้มๆ

"สวัสดีคับ/ค่ะพี่พีท"เด็กๆยกมือไหว้

"สวัสดีคับเด็กๆ"พีทนั่งยองๆข้างเดียร์

"เด็กๆวันนี้พี่เอาขนมมาฝากนะ..เอาไปแบ่งกันทุกคนเลยนะคะ"เดียร์ยิ้มแล้วส่งขนมให้กับเด็กๆ

"ที่พี่พีทด้วยนะคับ.."พีทยิ้มแล้วส่งขนมให้เด็กๆเหมือนกัน

หลังจากแจกขนมแล้วเดียร์กับพีทก็นั่งมองเด็กๆที่กินขนมกันอย่างอร่อย

"เด็กๆคะ...วันนี้พี่เดียร์กับพี่พีทขอกลับก่อนนะ..เอาไว้วันหลังจะมาเล่นด้วยใหม่นะ"เดียร์ยิ้มให้เด็กๆ

"คับ..ค่ะ..คราวหน้าพี่พีทมากับพี่เดียร์อีกนะ"เด็กๆบอก

"คับ..พี่จะมากับพี่เดียร์อีกอย่างแน่นอนเลยคับ"พีทยิ้ม

"งั้น...พี่ไปก่อนนะบ๊าย..บายจ้า"เดียร์ยกมือโบกให้เด็กๆ

"บ๊าย..บายค่ะ/คับ"เด็กๆโบกมือตอบ

เดียร์กับพีทจึงปั่นจักรยานกลับมาที่บ้าน

เมื่อถึงบ้านแล้วเดียร์ก็จะเดินเข้าไปข้างในครัว

"พี่พีทไปนั่งเล่นก่อนก็ได้ค่ะ..เดี๋ยวเดียร์ขอไปทำกับข้าวก่อนนะคะ"

"พี่ขอเข้าไปดูด้วยได้มั้ย..พี่นั่งคนเดียว..เหงาอ่ะ"

เดียร์มองหน้าเขาตรงๆเหมือนอยากจะมองให้ทะลุว่าคิดอะไรอยู่ แต่สายตาของเขาก็ไม่ได้แอบแฝงอะไร

"ตามใจค่ะ..ถ้าไม่คิดว่ามันจะสกปรกหรือเลอะเทอะ"

"พี่ไม่คิดอย่างนั้นหรอก"

เดียร์จึงหันเดินต่อไปข้างในครัวโดยมีพีทเดินตามไป

พีทมองออกว่าเดียร์ระแวงและยังไม่ไว้ใจเขาเท่าที่ควร ต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเขา ที่เขาแทบจะไม่ต้องทำอะไรก็พากันเอาตัวเข้ามาใกล้ชิดกับเขาทุกคนอย่างเช่นนาริษาเป็นต้น

"มาแล้วค่ะ..ป้านิ่ม..พี่นุ่น"เดียร์บอก

"ป้าเตรียมของให้ครบแล้วนะคะ..คุณเดียร์จะทำเลยมั้ย..แล้วคุณพีทไม่ออกไปนั่งรอข้างนอกหรือคะ"ป้านิ่มบอกกับเดียร์แล้วหันไปถามพีท

"ผมขอมาดูเดียร์ทำกับข้าวน่ะคับป้า..นั่งข้างนอกก็ไม่มีเพื่อนคุยอยู่ดี..ข้างในนี้น่าสนุกกว่าคับ"พีทบอกยิ้มๆ

"งั้น..เดียร์ทำเลยก็แล้วกันค่ะ..มาลงมือกันเลย"เดียร์บอก

"มีอะไรให้พี่ช่วยบ้างมั้ย"พีทถาม

"อย่าเลยค่ะ..พี่พีทนั่งดูและคอยชิมก็พอค่ะ"เดียร์ยิ้ม

"งั้น..พี่นั่งตรงนี้นะ"พีทบอกแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ใกล้ๆ

พีทมองเดียร์ที่ลงมือทำกับข้าวทุกอย่างอย่างคล่องแคล่ว โดยมีนุ่นกับป้านิ่มเป็นลูกมืออยู่ข้างๆ เขาทึ่งมากๆและแปลกใจที่เห็นเธอทำได้เหมือนแม่ครัวมืออาชีพ ซึ่งมันค่อนข้างจะขัดกับรูปร่างหน้าตาและวุฒิภาวะของเธอมาก เขานั่งมองดูจนกระทั่งเธอทำกับข้าวทุกอย่างเสร็จ

"เดียร์เก่งมากๆเลยนะ..ไม่น่าเชื่อว่าเด็กสาวรุ่นๆจะทำกับข้าวได้ขนาดนี้"พีทชมยิ้มๆ

"อย่าเพิ่งชมเลยค่ะ..พี่พีทลองชิมดูก่อนดีกว่ามั้ยคะ...ว่ารสชาติจะทานได้หรือป่าว"เดียร์ยิ้ม

เดียร์ตักกับข้าวทั้งสามอย่างมาส่งให้พีทชิม

"อื้ม..อร่อยทุกอย่างเลยนะเนี่ย..รสชาติเหมือนกุ๊กตามร้านอาหารทำเลย"พีทชม

"ป้าบอกแล้วไงคะว่า..คุณเดียร์ทำอาหารอร่อยมาก"ป้านิ่มยิ้ม

"แค่พอกินได้มากกว่าค่ะ.."เดียร์บอก

"ปกติแล้วเดียร์ทำกับข้าวบ่อยเหรอ"พีทถาม

"แต่ก่อน..ตอนที่อยู่ที่นี่ก็จะทำแทบทุกวันค่ะ...ตอนนี้อยู่ที่คอนโดก็ทำบ้างถ้าว่างน่ะ"เดียร์บอก

"แต่พี่ว่า..เดียร์ทำอาหารอร่อยจริงๆนะ...น่าเปิดร้านจริงๆด้วย"พีทยิ้ม

"ไม่ไหวหรอกค่ะ..ขาดทุนแน่ๆ..เดียร์ชอบทำทานเองหรือไม่ก็ทำให้คนรู้จักทานน่ะค่ะ..แค่นั้นก็พอแล้ว"เดียร์ยิ้ม

"งั้น..พี่ขอมาเป็นคนชิมบ่อยๆได้มั้ย"พีทถามยิ้มๆ

"เดียร์ว่า...พี่พีทควรให้แฟนทำให้ทานมากกว่านะคะ...ขืนมาทานที่นี่บ่อยๆ..อาจจะทำให้มีปัญหากันได้นะคะ..เดียร์ไม่ชอบสร้างปัญหาให้ใคร"เดียร์พูดตรงๆเหมือนที่ใจคิด

"แต่..พี่ยังไม่มีแฟนนะ..เพราะอย่างนั้นไม่มีปัญหาแน่นอน...รับรองได้"พีทยิ้ม เขามองหน้าเธอตรงๆ

เดียร์มองจ้องพีทกลับไป เธอไม่หลบสายตาที่เขามองมา แต่เธออยากรู้ว่าเขาคิดอะไรมากกว่า

พีทเห็นเดียร์จ้องกลับมาโดยไม่หลบสายตาที่เขามอง เธอเป็นคนแปลกจริงๆ โดยปกติถ้าเขามองแบบนี้ สาวๆคนอื่นมักจะอายและไม่กล้าสบตาแต่เดียร์กลับไม่หลบ แถมจ้องกลับมาอีกต่างหาก  เขาจึงอมยิ้มน้อยๆ เธอน่าสนใจจริงๆ

"ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจค่ะ...ถ้าพี่พีทมาตรงกับที่เดียร์กลับมาบ้านก็ได้ทานแน่นอน"เดียร์บอก เธอยังคงมองเขาอยู่

"คับ..งั้นพี่คงต้องมาบ่อยๆ..เพราะพี่ยังไม่ค่อยรู้จักร้านอาหารที่อร่อยๆ..เหมือนที่เดียร์ทำเลย"พีทพูด เขามองเธอเช่นกัน

"ป้านิ่มคะ..จัดโต๊ะเลยนะคะ..เดียร์จะไปบอกพ่อเองค่ะ"เดียร์หันไปบอกป้านิ่ม

"ค่ะ..คุณเดียร์"ป้านิ่มบอก

เดียร์ทำท่าจะเดินออกไปจากครัว

"เดียร์..พี่ไปด้วย"พีทบอก เขาเดินตามเธอไป

ป้านิ่มเห็นแล้วคิดในใจว่า สงสัยพีทจะชอบเดียร์มากกว่าษาแน่ๆ เพราะพีทบอกกับษาว่าจะกลับไปทำงานต่อ ตอนที่ษาชวนไปดูหนังกับช็อปปิ้ง แต่กลับบอกเดียร์ว่าไม่มีธุระที่ไหนแล้วก็ตามติดเดียร์มาจนถึงเย็นเลยทีเดียว ถ้าเป็นอย่างที่คิดได้ก็ดีเลยเพราะพีทเป็นคนดีและตัวเธอเองก็เห็นพีทมาตั้งแต่เด็กๆแล้วจึงอยากให้เขาเลือกเดียร์เป็นเจ้าสาวจริงๆ

พีทเดินตามเดียร์มาที่ห้องทำงานของนาวิน

"พ่อคะ..ทานข้าวได้แล้วค่ะ"

เดียร์บอกเมื่อเปิดประตูเข้าไป โดยมีพีทเดินตามเข้าไปด้วย

"อ้าว!ตาพีทยังไม่กลับหรือลูก"พ่อถามเมื่อเห็นพีทเดินเข้ามาด้วย

"ยังคับคุณลุง...ผมตามเดียร์เอาขนมไปให้เด็กๆมา..และก็ไปดูเดียร์ทำอาหารแล้วก็ขึ้นมานี่แหละคับ"พีทยิ้ม

"ยายเดียร์ก็ทำอย่างนี้ทุกครั้งที่กลับมาบ้านนั่นแหละ..แล้วตามไปด้วย..ไม่เบื่อเหรอ"พ่อถาม

"ไม่เบื่อหรอกคับ..สนุกดี..แต่เดียร์ทำอาหารเก่งนะคับคุณลุง..แถมอร่อยอีกด้วย"พีทชม

"ยายเดียร์ทำอาหารเก่งทั้งคาวและหวานนั่นแหละ..นิสัยเหมือนแม่เค้าน่ะ.."พ่อยิ้ม

"ไม่ต้องมาชมเดียร์เลยค่ะพ่อ..เดียร์เก่งสู้แม่ไม่ได้หรอกค่ะ..แม่ของเดียร์เก่งที่สุด..จริงมั้ยคะ"เดียร์ยิ้ม

"ก็ต้องใช่สิ..ขืนบอกว่าไม่ใช่..พ่อคงไม่ได้กินข้าวเย็นแน่ๆ"พ่อขำ

"แหม!ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ"เดียร์พูด

"ไปๆกินข้าวกันดีกว่า..ตาพีทคงจะหิวแล้วล่ะ"พ่อบอก

"จะไปไหนกันคะพ่อ..อ้าว!พี่พีทยังไม่กลับหรือคะ..ไหนบอกว่าจะกลับไปทำงานต่อไงคะ"

ษาเปิดประตูเข้ามา เธอได้ยินที่พ่อพูดแล้วเห็นพีทยังไม่กลับจึงถาม

"พอดี..ทางลูกค้าโทรมาแคนเซิลน่ะ..พี่เลยอยู่ต่อ"พีทบอก

"ษา..กลับมาแล้วก็ไปกินข้าวพร้อมๆกันเลยสิลูก..น้องทำอาหารเสร็จแล้ว..พ่อกำลังจะไปกินเหมือนกัน"พ่อบอก

"ไม่ล่ะค่ะ..ษากินมากับเพื่อนแล้ว..แล้วนี่พี่พีทจะกินข้าวด้วยหรือคะ"ษาถาม

"คับ..พี่จะชิมฝีมือทำอาหารของเดียร์น่ะ"พีทบอก

"ก็งั้นๆแหละ...สู้ไปทานตามห้องอาหารไม่ได้หรอกค่ะ"ษาพูด

"ยายษา..ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะ..น้องอุตส่าห์ตั้งใจทำนะ"พ่อดุษาเสียงเข้มๆ

"ก็ษาพูดเรื่องจริงนี่คะ..หรือแกจะไม่พอใจชั้นอีกล่ะ"ษาพูดแล้วหันไปถามเดียร์

"ค่ะ..เดียร์ก็ทำแค่พอทานได้..ไม่มีทางจะไปสู้กุ๊กมืออาชีพได้หรอกค่ะ..พี่ษาพูดถูก"เดียร์บอก

"แต่พี่ว่าอร่อยนะ..มากๆด้วย..ผมว่าเราไปกินข้าวกันเถอะคับ..เดี๋ยวจะเย็นหมด"พีทพูด เขากลัวว่าเดียร์จะไม่พอใจที่ษาพูดอย่างนั้น

"ลุงก็ว่าอย่างนั้นเหมือนกัน..ไปเดียร์ลูก..ไปกินข้าวกัน..ยายษาถ้ากินมาแล้วจะไปไหนก็ไปเถอะ"พ่อบอกพลางถอนหายใจ

"ษาจะไปนั่งเป็นเพื่อนพี่พีทค่ะ"ษาพูดแล้วเอามือเกาะแขนของพีท

พ่อส่ายหัวแล้วจับมือเดียร์เดินไปที่โต๊ะกินข้าว

เมื่อถึงโต๊ะกินข้าวพ่อนั่งลงที่หัวโต๊ะ เดียร์นั่งลงข้างขวามือของพ่อ ส่วนพีทนั่งทางซ้ายมือและษานั่งลงข้างๆพีท

นุ่นตักข้าวใส่จานให้ทุกคนและต่างก็พากันกินข้าวไปเรื่อยๆ

"หนูยังทำอาหารอร่อยเหมือนเดิมเลยนะลูก"พ่อชมแล้วมองหน้าเดียร์

"ขอบคุณค่ะพ่อ.."เดียร์ยิ้ม

"เป็นยังไงบ้างตาพีท..ฝีมือยายเดียร์"พ่อถามพีท

"อร่อยมากคับ..ผมได้ชิมแล้วตอนที่เดียร์ทำเสร็จใหม่ๆน่ะคับ..คุณลุง"พีทบอกยิ้มๆ

"ขอบคุณที่ชมนะคะ..แต่ก็อย่างพี่ษาบอกแหละค่ะ...ว่าสู้กุ๊กมืออาชีพไม่ได้หรอก"เดียร์บอก

"แต่พี่ว่า..สู้ได้นะ..จริงมั้ยคับคุณลุง"พีทหันไปถามนาวิน

"ลุงก็คิดอย่างนั้นนะ"พ่อยิ้ม

"แต่ษาว่า..ก็งั้นๆแหละ"ษาพูดทำหน้าดูถูก

ทุกคนจึงเงียบและกินข้าวต่อจนอิ่ม

"คุณพีทคะ..นี่ของที่คุณพีทขอน่ะค่ะ"

ป้านิ่มบอกแล้วเอาถุงที่ใส่กล่องขนมช่อม่วงกับขวดที่ใส่น้ำอัญชัญมะนาวมาส่งให้

"ขอบคุณคับป้านิ่ม"พีทบอก

"อะไรเหรอ..แม่นิ่ม"พ่อถามป้านิ่ม

"ขนมช่อม่วงกับน้ำอัญชัญมะนาวค่ะ"ป้านิ่มบอก

"ผมขอเอาไปฝากพ่อกับแม่น่ะคับ..คุณลุง"พีทบอก

"จะเอาไปฝากคุณอาเหรอคะ..พี่พีท..เดี๋ยวได้อายคุณอาตายเลย..ที่เอาขนมแบบนี้ไปฝากอ่ะค่ะ"ษาว่าทำท่าทางตกใจ

"แต่พี่ว่าไม่หรอกนะ...อร่อยทั้งสองอย่างเลย..คุณลุงคับ..งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะคับ..รบกวนมาทั้งวันแล้ว"พีทบอก

เขาไม่ชอบใจนักที่ษาพูดจาดูถูกของที่เดียร์ทำทุกอย่าง

"อืม..ขับรถดีๆนะ..แล้วเอาไว้ก็แวะมาหาลุงบ่อยๆนะ"พ่อบอก

"คับคุณลุง..พี่กลับก่อนนะษา..เดียร์..พี่ขอบใจมากนะสำหรับของฝากและก็อาหารมื้อนี้ด้วย..ทุกอย่างอร่อยมาก"พีทยิ้มให้เดียร์

"ขอบคุณค่ะ.."เดียร์บอกสีหน้าเรียบเฉย

"ษาเดินไปส่งที่รถนะคะ..พี่พีท"ษาเกาะแขนพีทแล้วเดินตามไปที่รถ

หลังจากที่พีทขับรถกลับไปแล้ว ษาก็เดินเข้าบ้าน เธอเห็นเดียร์กำลังจะเดินขึ้นไปข้างบนบ้าน

"ยายเดียร์..ชั้นมีอะไรจะคุยด้วย"ษาเรียก

"พี่ษามีอะไรคะ"

"ชั้นชอบพี่พีท"

"แล้วพี่ษาจะมาบอกเดียร์ทำไมล่ะคะ..พี่ษาควรจะไปบอกพี่พีทมากกว่า"

"ชั้นอยากให้แกอยู่ให้ห่างๆจากพี่พีท..ห้ามแกไปทำตัวสนิทสนมกับพี่พีทเด็ดขาด..ไม่อย่างนั้นแกกับชั้นได้ทะเลาะกันแน่"

"เดียร์ว่า..พี่ษาไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ..เดียร์กับพี่พีทคงจะไม่ได้เจอกันอีกหรอก..และอีกอย่างเดียร์ก็ไม่ได้ชอบพี่พีทแบบนั้นด้วย..ที่คุยด้วยเพราะเห็นว่าเป็นลูกของเพื่อนพ่อเท่านั้น"

"ให้มันจริงก็แล้วกัน"

"พี่ษา..มีเรื่องจะพูดแค่นี้ใช่มั้ยคะ.."

"ใช่.."

"งั้นเดียร์ขอตัวก่อนนะคะ"

เดียร์เดินขึ้นบันไดตรงไปห้องนอนของเธอทันที เธอคิดอยู่แล้วว่าษาจะต้องไม่พอใจที่พีทมาสนิทสนมกับเธอ เดียร์มองออกว่าษาชอบพีทแต่สำหรับตัวของพีทเองเธอไม่แน่ใจว่าเขาชอบษาหรือป่าว ส่วนตัวของเธอไม่ได้คิดอะไรกับเขา เธอเห็นเขาเหมือนพี่ชายคนหนึ่งแบบเดียวกับชาญชัยนั่นเอง

พีทขับรถออกมาจากบ้านนาวินแล้วก็อมยิ้มและอดมองถุงใส่ขนมกับน้ำที่วางอยู่ที่เบาะข้างๆไม่ได้ พอมองแล้วหน้าของเดียร์ก็ลอยเข้ามาในความคิดของเขาทันที เด็กสาวคนนี้มีดีอย่างที่คาดไม่ถึงจริงๆ นอกจากหน้าตาสวย รูปร่างและผิวพรรณดี คำพูดคำจาการวางตัวดูดีไปทุกอย่าง แถมทำอาหารเก่งและอร่อยมากอีกด้วย ความคิดของเธอโตเกินตัวมากถ้าเทียบกับษาแล้วเหมือนขาวกับดำจริงๆ เขายิ่งสนใจเธอมากขึ้นไปอีกและจะต้องหาทางเข้าไปใกล้ชิดเธอให้ได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม

พีทขับรถมาถึงบ้านก็เดินผิวปากอย่างอารมณ์ดีแล้วถือถุงขนมกับน้ำเข้าไปข้างในบ้าน

พ่อกับแม่ของพีทนั่งอยู่ในห้องรับแขก ได้ยินเสียงลูกชายผิวปากเดินเข้ามาจึงหันไปมอง

"หายไปบ้านลุงนาวินมาทั้งวัน..กลับมาแล้วอารมณ์ดีแบบนี้..สงสัยพ่อกับแม่คงจะได้ว่าที่ลูกสะใภ้แล้วมั้ง"แม่แซวยิ้มๆ

"แหม!..แม่คับ..มันจะไม่เร็วไปหน่อยเหรอ..ผมเพิ่งจะเจอกับน้องๆแค่ครั้ง..สองครั้งเอง"พีทบอก

เขาวางถุงขนมลงที่โต๊ะและนั่งลงที่โซฟาข้างหน้าพ่อกับแม่

"อ้าว!แล้วนี่ไปเอาขนมช่อม่วงกับน้ำอัญชัญมาจากไหนล่ะ..ตาพีท"พ่อถาม

"พ่อรู้จักด้วยเหรอคับ"พีทถาม

"ทำไมพ่อกับแม่จะไม่รู้จัก..ก็ตอนที่ป้าวิ..เมียของลุงนาวินยังอยู่ชอบทำมาฝากพ่อกับแม่บ่อยๆ..ป้าวิชอบทำขนมและอาหารเอง..และมักจะทำมาฝากเพื่อนๆของลุงนาวินทุกคนแหละลูก"แม่บอก

"เหรอคับ..งั้นคงจะจริงอย่างที่ลุงนาวินบอก"พีทพูด

"แล้วนี่ลูกไปเอามาจากไหนล่ะ..หรือซื้อมา"แม่ถาม

"ผมให้พ่อกับแม่ลองชิมดูก่อน..แล้วผมจะบอก"พีทพูดพลางส่งถุงขนมกับน้ำไปให้

แม่จึงเดินไปหยิบจานกับแก้วใส่น้ำแข็งแล้วเดินกลับมาเอาขนมใส่จานแล้วเทน้ำใส่แก้วก่อนจะจิ้มขนมกินตามด้วยน้ำ พ่อก็ทำเหมือนกับแม่

"เป็นยังไงบ้างคับ..อร่อยมั้ย"พีทถามท่าทางตื่นเต้น

"อืม..อร่อย..รสชาติเหมือนที่ป้าวิทำเลย..ใช่มั้ยคะคุณ"แม่พยักหน้าแล้วหันไปถามพ่อ

"ใช่..เหมือนมาก..แต่พ่อว่าลูกทำท่าทางแปลกๆนะ...ตกลงว่าไปเอามาจากไหนเนี่ย"พ่อถาม

"ผมเอามาจากบ้านลุงนาวินนั่นแหละคับ"พีทยิ้ม

"ใครทำล่ะ..หรือแม่นิ่ม."แม่ถาม

"ไม่ใช่ป้านิ่มหรอกคับ..ลูกสาวของลุงนาวินน่ะ"พีทบอก

"ยายษาน่ะเหรอ..เป็นไปไม่ได้.. เท่าที่แม่รู้มา..ษาไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้แน่ๆ"แม่บอก

"ใช่..ษาเป็นคนสำอางค์มาก..ไม่มีทางทำเองแน่"พ่อเห็นด้วยกับแม่

"พ่อคับ..แม่คับ..ลุงนาวินไม่ได้มีลูกสาวคนเดียวนะ"พีทอมยิ้ม

"ยายเดียร์เหรอ..แม่ไม่ค่อยได้เจอเดียร์นะ..ส่วนใหญ่เวลาไปหาลุงนาวินทีไรก็เจอแต่ษา..เดียร์มักจะอยู่กับคนรับใช้ข้างหลังบ้าน..ไม่ก็ออกไปทำกิจกรรมที่โรงเรียนแทบทุกครั้งเลย...ไม่น่าเชื่อนะว่าเดียร์จะทำเป็น...เพราะน่าจะเป็นสาวสมัยใหม่พอๆกับษานั่นแหละ"แม่ว่า

"ใช่..แล้วตอนหลังก็เห็นว่าออกไปอยู่ที่คอนโดคนเดียว..นิสัยก็น่าจะเปรี้ยวอยู่..ไม่อย่างนั้นจะไปอยู่คอนโดทำไมล่ะ"พ่อว่า

"แล้วตกลงว่าใครทำ..เล่ามาดีกว่าตาพีท"แม่ถาม

"เดียร์เป็นคนทำทั้งหมดนั่นแหละคับ..ตอนแรกผมเองก็ไม่อยากเชื่อแต่ไปเห็นมากับตาเลย..เดียร์ทำเป็นทั้งของคาวและของหวานเลยนะคับ..แถมอร่อยด้วย..เดียร์กับษานิสัยต่างกันมากคับ...ษาจะหยิ่งทนง..รักสวยรักงาม..แต่งตัวเก่งแต่งานครัวจะไม่แตะเลย แต่เดียร์จะไม่ชอบแต่งตัว ทำตัวตามสบาย ยิ้มง่าย ร่าเริง สดใส เข้าได้กับทุกคนทุกชนชั้นแถมงานครัวนี่...ฝีมือพอๆกับกุ๊กมืออาชีพเลยคับ"พีทยิ้ม เขามีความสุขเมื่อได้นึกถึงเดียร์

"จริงเหรอเนี่ย...งั้นยายเดียร์นิสัยก็เหมือนป้าวิน่ะสิ..ป้าวิทำอาหารเก่ง เข้ากับคนได้ง่าย ไม่ถือตัว..ไม่น่าเชื่อว่าจะมีตัวตายตัวแทนนะ"แม่บอก

"อย่าบอกนะ..ว่าที่เราอารมณ์ดีก็เพราะยายเดียร์น่ะ...แต่ถ้าเป็นอย่างที่เราพูดจริงๆ..ยายเดียร์ก็ไม่ใช่สเปคของเราเลยนะ..อย่างเราต้องยายษาไม่ใช่เหรอ"พ่อถาม

"ใช่..ที่แม่เคยเห็นเราควง..ก็มีแต่แบบยายษาทั้งนั้น"แม่พูด

"โธ่...ก็นั่นมันคู่ควง..ไม่ใช่คู่ชีวิตนี่คับ"พีทยิ้ม

"ตกลงว่า..เราชอบยายเดียร์..งั้นเหรอ"แม่ถามตรงๆ

"ผมว่า...เดียร์น่าสนใจดีคับ..เธอต่างจากผู้หญิงที่ผมเคยเจอมา..เธอมองผมแบบระแวดระวัง..รักษาระยะห่าง...ไม่ทำตัวใกล้ชิดสนิทสนมด้วยเหมือนกับษา..ที่ทำตัวเหมือนเป็นแฟนผมจนเดียร์ยังถามอ่ะ"พีทยิ้ม

"แต่ท่าทางแบบนี้..พ่อว่า..ไม่ใช่แค่สนใจล่ะมั้ง..น่าจะชอบเด็กเข้าแล้วล่ะ..จริงมั้ยแม่"พ่อยิ้มแล้วหันไปถามแม่

"แม่ก็ว่าอย่างนั้น..แต่แม่ก็ว่าดีนะ..ถ้ายายเดียร์นิสัยเหมือนป้าวิจริงๆ..แม่ก็อยากได้มาเป็นลูกสะใภ้มากกว่ายายษา"แม่พูดตรงๆ

"ถ้าอย่างนั้น..พ่อกับแม่ก็ต้องช่วยผมหาวิธีจีบเดียร์แล้วล่ะคับ...เพราะท่าทางเธอคงจะเข้าใกล้ยาก"พีทบอก

"คาสโนว่าอย่างเรานี่นะ...ต้องให้พ่อกับแม่ช่วย..ผ่านมาตั้งมากแล้วยังต้องช่วยอีกเหรอ"พ่อถามยิ้มๆ

"พ่อคับ..ที่ผ่านๆมา..ผมไม่เคยต้องเดินเข้าไปจีบใครก่อนเลยนะ..มีแต่เข้ามาหาผมเองทั้งนั้น..แต่กับเดียร์..ถ้าผมไม่เข้าหาก่อนก็อย่าหวังว่าเธอจะเข้ามาหาผมเลยคับ"พีทบอก

"แสดงว่ายายเดียร์ไม่หลงเสน่ห์เราสิท่า..555ในที่สุดก็มีคนที่มองไม่เห็นความหล่อของเราแล้วสินะ"พ่อขำ

"ไม่หลงไม่ว่า..ยังทำเหมือนระแวงเวลาที่ผมจะเข้าไปตีสนิทด้วยอีกต่างหาก"พีทบ่น

"เอาเถอะ..แล้วแม่กับพ่อจะหาทางช่วยเอง..แต่แม่อยากเจอยายเดียร์ตรงๆสักครั้ง..สงสัยต้องให้ลุงนาวินช่วยสักหน่อยแล้ว"แม่บอก

"เอางี้..ผมจะโทรไปหาพี่นาวินให้นัดเจอกันที่บ้านพี่นาวินพร้อมๆกันสักครั้งดีมั้ย"พ่อถามแม่

"ดีเหมือนกันค่ะ..จะได้ลองไปชิมฝีมือทำอาหารของยายเดียร์สักหน่อย..ว่าจะเหมือนที่ตาพีทมาโม้ไว้หรือป่าว"แม่ยิ้ม

"ดีเลยคับ..พ่อกับแม่จะได้ดูด้วยว่าใครควรจะมาเป็นลูกของพ่อกับแม่อีกคน"พีทยิ้ม

"งั้นก็..เอาตามนั้นนะ"พ่อพูด

"คับ..งั้นผมไปนอนก่อนนะคับ..พรุ่งนี้ผมมีเรื่องต้องไปทำอีก"พีทบอกแล้วลุกขึ้นยืน

"ฝันดีนะลูก...ว่าแต่พรุ่งนี้วันอาทิตย์..เราจะออกไปไหนอีกล่ะ"แม่ถาม

"ผมก็ต้องไปตามดูว่าที่ลูกสะใภ้ของพ่อกับแม่สักหน่อยสิคับ..ฝันดีนะคับพ่อแม่"

พีทบอกแล้วเดินขึ้นบันไดตรงไปห้องนอนของเขา เมื่อเข้าไปแล้วก็หยิบมือถือมาดูเบอร์ที่เดียร์กดไว้ให้ เขาอมยิ้มแล้วกดโทรออก

เดียร์อาบน้ำแต่งตัวแล้วและกำลังจะเตรียมตัวนอนเสียงมือถือก็ดังขึ้น

ครืด ครืด เบอร์ไม่คุ้นเลย

"สวัสดีค่ะ"เดียร์กดรับ

"สวัสดีคับเดียร์..นี่พี่พีทเองนะ"

"อ้อ..ค่ะ...พี่พีทมีอะไรหรือคะ"

"ถ้าไม่มี..พี่จะโทรมาคุยด้วยไม่ได้เหรอ"

"ป่าวหรอกค่ะ..คุยได้..เดียร์ถามตามความเคยชินน่ะค่ะ"

"พี่แกล้งเล่นน่ะ..พี่จะโทรมาบอกว่า...ขนมกับน้ำที่เอามาวันนี้พ่อกับแม่พี่กินแล้ว..บอกว่าอร่อยเหมือนที่ป้าวิทำเลย"

"ฝากขอบคุณคุณอาด้วยนะคะ..แล้วบอกคุณอาด้วยว่า..เดียร์ทำไม่อร่อยเท่าที่แม่ทำหรอกค่ะ"

"แล้วพี่จะบอกให้นะ...ว่าแต่พรุ่งนี้เดียร์กลับกี่โมงล่ะ"

'น่าจะ11โมงค่ะ..มีอะไรหรือป่าวคะ"

"ไม่มีหรอก..พี่แค่ถามดูน่ะ..งั้นพี่รบกวนแค่นี้นะ..ฝันดีนะคับ"

"เอ่อ..ฝันดีค่ะ"

เดียร์วางสาย ฟังจากการคุยเขาก็น่าจะเป็นคนดีพอใช้ได้เหมือนกับพี่ชัยนั่นแหละ เธอไม่ได้คิดอะไรแค่เห็นเขาเหมือนพี่ชายคนหนึ่งที่มีไว้พูดคุยหรือปรึกษาอะไรได้เท่านั้น

พีทวางสายจากเดียร์ก็ยิ้มกับมือถือ  นี่เขาเป็นอะไร แค่ได้ยินเสียงเธอก็ทำให้ยิ้มได้อย่างนั้นเหรอ พรุ่งนี้เธอจะกลับตอน11โมง เขาคิดว่าจะลองขับรถตามเธอไปอย่างไม่ให้รู้ตัว อยากจะรู้ว่าเธอยังมีอะไรให้เขาแปลกใจได้อีกมั้ย

ตอนสายของวันรุ่งขึ้น เดียร์กำลังเตรียมตัวจะกลับคอนโด

"นี่ลูกจะมาบ้านอีกเมื่อไหร่ล่ะ"พ่อถาม

"น่าจะอีก2อาทิตย์ค่ะ..เพราะอาทิตย์หน้าต้องทำรายงาน..คงกลับไม่ได้"เดียร์บอก

"กลับมาบ้านบ่อยๆนะ..พ่อกับทุกคนคิดถึง"พ่อเอามือลูบผมของเธอ

"จะพยายามค่ะ..ใกล้จบแล้ว..งานเลยมากน่ะค่ะ..ปีหน้ายังต้องฝึกงานอีกด้วย"เดียร์บอก

"ที่ฝึกงาน..เดี๋ยวพ่อช่วยหาให้นะ..ไม่ต้องกังวล"พ่อบอก

"ค่ะ..ขอบคุณนะคะ"เดียร์ยิ้ม

"จะกลับแล้วเหรอ..ยายเดียร์"

ษาที่เดินลงบันไดมาถามเดียร์

"ค่ะ..พี่ษา"เดียร์พูด

"คราวหน้าถ้าจะมาบ้านล่ะก็...ขับรถมานะ..ทำตัวให้เหมือนผู้หญิงบ้าง..เรื่องแต่งตัวก็เหมือนกัน..เป็นถึงลูกสาวเจ้าของบริษัทออกแบบตกแต่งแต่แต่งตัวเหมือนเด็กข้างถนนไปได้"ษาว่า

"ก็เดียร์ชอบแต่งแบบนี้นี่คะ..ถ้าพี่ษาไม่ชอบก็ไม่ต้องสนใจสิ"เดียร์ว่า

"ชั้นอายคนอื่นนะ..ที่มีน้องสาวแต่งตัวแย่ๆแบบแกเนี่ย"ษาว่า

"พี่ษาจะอายทำไมคะ..เดียร์ไม่เคยไปไหนกับพี่ษาด้วยซ้ำ..แล้วอีกอย่างเดียร์แต่งแล้วก็มาบ้านเราเลย...ใครจะรู้ว่าเดียร์เป็นใคร"เดียร์พูด

"ก็อย่างเวลามีใครมาที่บ้าน..เช่นเมื่อวานที่พี่พีทมา..ชั้นก็อายแทบแย่ที่แกเอาแต่ไปคลุกกับคนใช้..ทำอะไรไร้สาระ..ไม่รู้ว่าพี่พีทจะคิดยังไง"ษาว่า

"ยายษา..จะว่าน้องทำไม..พ่อไม่เห็นว่าจะน่าอายตรงไหน..น้องทำในสิ่งที่ชอบ..ทำแล้วมีความสุขไม่ได้ทำร้ายใคร..แล้วเราจะอายทำไม"พ่อบอก

"พ่อก็ชอบเข้าข้างอยู่เรื่อยเลย..ตามใจกันเข้าไป..ถ้าเสียคนวันไหน..ไม่ต้องมาบ่นเลยนะคะ"ษาว่าแล้วเอาเท้ากระแทกพื้นเดินออกไป

"อย่าไปสนใจคำพูดพี่เขาเลยนะ..พ่อผิดเองที่ตามใจจนเคยตัวน่ะ"พ่อลูบผมของเดียร์

"เดียร์ชินแล้วล่ะค่ะพ่อ..เดียร์ไม่เป็นอะไรหรอก..พ่อไม่ต้องคิดมากนะคะ"เดียร์ยิ้ม เธอไม่อยากให้พ่อต้องทุกข์ใจ

"แล้วนี่หนูจะกลับเลยเหรอ"พ่อถาม

"ค่ะพ่อ..เดี๋ยวเย็นต้องไปทำงานด้วย..หนีงานมาวันหนึ่งแล้ว..เดี๋ยวโดนพี่ชัยบ่นแย่"เดียร์บอก

"ไม่รู้จะไปทำทำไมให้ลำบาก"พ่อบ่น

"ไม่ลำบากหรอกค่ะ..สนุกดีออกค่ะ..งั้นเดียร์กลับเลยนะคะ..สวัสดีค่ะพ่อ..ทานข้าวมากๆพักผ่อนเยอะๆนะคะ..เดียร์รักพ่อนะ"เดียร์ยกมือไหว้แล้วเข้าไปกอดเอวของพ่อ

"ลูกก็เหมือนกันนะ..พ่อรักเดียร์นะ"พ่อกอดเดียร์

"เดียร์ไปก่อนนะคะ..ป้านิ่ม พี่นุ่น พี่น้อย ลุงสม เอาไว้เดียร์จะมาใหม่..สวัสดีนะคะทุกคน"เดียร์ยกมือไหว้ทุกคน

"ค่ะ..ขี่รถดีๆนะคะ"ป้านิ่มบอก

เดียร์สวมหมวกกันน็อคติดเครื่องรถบิ๊กไบค์แล้วขี่ออกไปจากบ้าน เธอขี่รถตรงกลับคอนโดโดยตั้งใจว่าจะแวะซื้อขนมไปฝากยามเหมือนเคย

พีทขับรถมาจอดรอเดียร์อยู่ที่ข้างรั้วหน้าบ้านของเธอ พอเขาเห็นเธอขี่รถออกมาจากบ้านจึงค่อยๆขับตามเธอไปโดยเว้นระยะห่างพอสมควร

เดียร์ขี่รถไปเรื่อยๆ เธอมองกระจกด้านข้างแล้วสังเกตุว่ามีรถเก่งสีดำติดฟิล์มทึบจนมองไม่เห็นคนขับข้างในขับตามเธอมาตั้งแต่ในหมู่บ้าน ไม่ว่าเธอจะเลี้ยวไปทางไหนก็ตามมาห่างๆตลอด เธอจึงตัดสินใจเลี้ยวซ้ายเข้าซอยข้างหน้าที่เธอรู้ว่ามันเป็นทางตัน อยากจะรู้ว่าจะเป็นอย่างที่เธอคิดไว้หรือป่าว

เดียร์เลี้ยวรถเข้าไปอย่างเร็วและขี่เข้าไปจนถึงทางตันแล้วจอดรถลงไปยืนแอบอยู่ที่ข้างต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง

พีทที่ขับรถตามเดียร์มาเห็นเธอเลี้ยวเข้าซอยจึงขับตามเข้าไปเพราะไม่รู้ว่าเป็นทางตัน เขาขับเข้าไปจนสุดทางจึงเห็นรถของเธอจอดอยู่แต่ไม่เห็นคนขี่ เขาจอดรถแล้วมองหาเธอ