...7 พฤศจิกายน ปีศริสต์ศักราช 2340...

เกมโลกเสมือน Paradise ได้ทำการ เปิดตัวกระทันหัน

ค่าเงินในเกมนั้น อัตราส่วน 1:1 เรียกได้ว่าเป็นโลกหาเงินแหล่งที่ 2 เลย ก็ว่าได้ เปิดตัวได้ไม่นานผู้คนต่างก็มีความสงสัยในเกมเช่นกัน บริษัทที่ผลิตเกมนี้นั้นไม่มีใครเคยพบเจอและพบเห็น แต่ไม่นานข้อสงสัยก็หมดไป เพราะ เงินที่ได้จากเกมนี้นั้นมันมากมายจนนับไม่ถ้วน ตัวเกมนั้นเชื่อมสัมผัสกับสัมผัสทั้ง 5 กับ ร่างกายมนุษย์ มีอาชีพรองรับ

ทุกอาชีพ มีเรื่องราวหรือตำนานของโลกที่เคยเกิดขึ้น เปรียบเสมือนเป็นอีกโลกที่ถูกสร้างขึ้นก็มิปาน

ผมนั้นเป็นผู้เล่นทั่วไปที่หาเงินเพื่อไปรักษาน้องสาว ที่นอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาลที่โซล น้องของผมได้สติและออกจากโรงพยาบาล ในปีที่ 8 หลังจาก เกมเปิด แต่แล้ว

...7 ปี หลังจากน้องสาวออกจากโรงพยาบาล...

...โลกเสมือนที่เขาเคยเล่นได้ผสานกับโลกจริงๆ...

หลังจากนั้น…

...ภาพของน้องที่กลายเป็นศพอยู่ต่อหน้าต่อตาผม ...

ความพยายามที่อยากให้คนที่ตนรักที่สุดนั้นอยู่อย่างมีความสุข ตลอดเวลา 15 ปี…

‘ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม!’

เขาคิดว่าทำไม

‘ความยุติธรรม?’

‘ความถูกต้อง?’

‘ความปรองดอง?’

เขานึกถึงคำที่ตนเชื่อมั่นมาตลอด ความปรองดองที่เขาพูดนั้นคือมิตรภาพ เพื่อน ครอบครัว และคนรัก แต่ความปรองดอง ความยุติธรรม และความถูกต้องนั้นกลับฆ่าน้องสาวของเขา และ จะฆ่าเขา มันคือความเจ็บปวดที่สุมอยู่ในอกข้างซ้ายของเขา มันเจ็บเหมือนจะมีอะไรจะแหลกสลาย ‘เพื่อน’ คนที่เขาไว้ใจมากที่สุดกลับฆ่าน้องสาวและตัวเขาเองเพราะ มันต้องการข่มขืนน้องสาวเขา

ท้ายที่สุด…โลกใบนี้ก็ไม่ต้องการคำปรองดองหรือความยุติธรรม

[จุดเริ่มต้นแห่งความเกลียดชังได้รับการบันทึก]

[เจ้าคือคนที่แค้นผู้คนมากกว่าใครอื่นใด]

[หากเจ้าต้องการที่จะปกป้องคนที่เจ้ารักจนสืบทอดเจตจำนงของข้าไป]

[ตกลง/ยกเลิก?]

‘มันน่าสมเพชขนาดนั้นรึไง’

“ใช่ เพราะเจ้ามันอ่อนแอ”

‘งั้นถ้าฉันยอมรับข้อเสนอของแก ฉันจะปกป้องน้องฉันได้รึไม่’

“ได้แน่นอน”

‘ได้งั้นก็ตกลง!’

“เจ้าเลือกได้ถูกทางแล้ว”

[ท่านตกลง พันธสัญญาณแห่งเทพเจ้าปีศาจ]

[ไทม์ไลน์นี้มีการเปลี่ยนแปลง

-จะกลับไปจุดเริ่มต้นของเรื่องราวอีกครั้ง

-ท่านจะไม่ได้ความช่วยเหลือใด ๆ อีกสำหรับการทำสัญญา

-เทพเจ้าก็มิอาจแทรกแทรงท่านได้ โปรดระวังตัวไว้]

[เทพแห่งกาลเวลาโครนอส เข้าแทรกแทรง]

[แย่แล้ว!]

อยู่ ๆ ก็มีแสงเปล่งออกมาที่สร้อยคอของน้องสาวที่ให้ผมไว้ก่อนตายไว้

[มีพลัง??? ได้สะกดพลังของเทพแห่งกาลเวลาไว้]

[โครนอส ล้มเหลวในการแทรกแทรง]

[เทพตนอื่นกำลังจ้องมองท่านด้วยสายตาเกรี้ยวกราด]

“ระวังตัวด้วยล่ะไอหนู ถ้าเจ้าแข็งแกร่งมากพอแล้ว จงมาเป็นผู้สืบมรดกปีศาจแห่งเศษซากและการล่มสลายของสวรรค์ซะ ข้าจักรอเจ้า!”

ตัวเขาลืมตาอีกครั้งในที่มืด ไม่พบสิ่งใด มีเพียงความว่างเปล่า

[ท่านต้องผ่านตรงนี้ออกไปด้วยตัวเองรึไม่

-เงื่อนไขการผ่านไป

-ทำลายที่นี่ด้วยพลังของเจ้าเอง ที่นี่นั้นเปรียบเหมือนจักรวาลขนาดเล็กอัตราส่วนเทียบกับจักรวาลปกตินั้นคือ 1:10

-รอจนกว่ากระแสเวลาจะคงที่และออกไปเวลาโดยประมาณที่ต้องอยู่ที่นี่คือ 5-6 ร้อยปี]

‘ข้าต้องการเพียงการล้างแค้นจะ 5หรือ 6 ร้อยปีข้าก็จะทน’

[สภาพวิญญาณร่างท่านจะไม่หิว]

และแล้วเขาก็อยู่ที่นั่นโดยที่กระแสเวลานั้นผ่านไปเรื่อยๆ

‘ข้าต้องไหว..’

‘แค่นี้ต้องไหวสิ! ถ้าแค่นี้ไม่ไหวจะไปล้างแค้นพวกมันได้ยังไงเล่า!’

‘ไหวน่าา!!’

———————————————————————

...[กลับเข้าสู่จุดเริ่มต้น]...

...ตั้งแต่อยู่ในมิติจินตภาพในห้วงอวกาศอันแสนยาวนาน ทั้งหมด 210,240 วัน (576 ปี) ในที่สุดมันก็ถึงเวลาแล้ว...

[ข้อกำหนด ทุกอย่างเคลียร์!]

[ไทม์ไลน์โลกกลับมาเหมือนเดิม]

[เริ่มการแทรกแทรงผู้ทำสัญญาในไทม์ไลน์นี้]

[ไทม์ไลน์นี้ปฏิเสธตัวตนของคุณ]

[เนื่องจากพันธสัญญา โลกมิอาจปฏิเสธท่านได้]

วับบบบบ—

ผม เอซอง ตามประวัติและชื่อ ความรู้สึกเราย้อนมาแล้ว

‘เราจะกลายเป็นเทพแห่งการล้างแค้นเพื่อที่จะได้อาบเลือดพวกมันซะ!’

“วันนี้วันที่ 7 พฤศจิกายน 2340 เวลา 12:30”

“แปลว่าอีกหนึ่งชั่วโมงครึ่งตัวเกมจะเปิดตัว”

ติ๊งงง!!

???

[ท่านไม่จำเป็นต้องรอ เนื่องด้วยพันธสัญญาท่านสามารถเข้าสู่โลกเสมือนได้ทันทีโดยไม่ต้องใช้อุปกรณ์ช่วย แนะนำให้เกมประกาศเปิดก่อนแล้วเข้า มิเช่นนั้นบนสวรรค์จะตรวจพบพวกเรา โปรดระวัง!!]

‘อืม’

ระหว่างนี้ผมจึงไปเยี่ยมน้องที่โรงพยาบาล เรายังมีเงินไม่พอรักษาน้องตอนนี้ ถ้าเกมเปิดเราน่าจะใช้เวลาไม่ถึงปีในการหาเงินค่ารักษา

‘อืม’

[เกมพวกนั้น เป็นมิติแยกที่จะส่งดวงวิญญาณของผู้ใช้อุปกรณ์ไป จะสุ่มเลือกยุคสมัย และเรื่องราว ให้เล่น และได้รับคลาสหรือไอเทมเพื่อใช้ทำสิ่งต่าง ๆ ]

‘มีข้อจำกัดรึป่าว ฉันไม่เคยมีคลาสมาก่อน’

‘จำได้ว่า ครั้งก่อน คลาสเราคือ -none-‘

[เนื่องด้วยพันธสัญญา ท่านไม่จำกัดในเรื่องมีคลาสรองกี่คลาส แต่โปรดระวังบางคลาสนั้นก็ต่อต้านกัน เช่น พาลาดิน และ เนโครแมนเซอร์ ถ้าหากท่านได้รับคลาสจำพวกนี้และไม่สามารถควบคุมได้สมบูรณ์ พลังจะผสานกันและระเบิดจากร่างกายท่าน]

‘ตั้งแต่อยู่ในมิตินั้นมานาน เรารู้ว่าเรานั้นชอบอ่านหนังสือและฟันดาบ’

‘งั้นเราก็คง นักดาบไม่ก็ นักเวท’

[ท่านต้องสร้างเรื่องราว]

‘หมายถึงอะไร?’

[เรื่องราวต่าง ๆ ที่จะกลายเป็นตำนาน มันจะช่วยท่านมากทั้งการแสดงพลังและปิดบังตัวตน]

[แต่คลาสหลักของท่าน ณ ปัจจุบัน คือ ผู้ทำพันธสัญญากับเทพปีศาจ]

‘แล้วพวกบนสวรรค์ไม่สังเกตเห็นรึไง’

[ท่านมีสกิล “ลวงตาเทพ” ตั้งแต่วันแรกที่ทำพันธแล้ว]

[เทพมิอาจแทรกแทรงตัวท่านได้]

‘งี้นี่เอง’

และแล้วผมก็เดินมาถึงโรงพยาบาล และ ไปเจอหน้าน้องสาว ผมจ้องมองที่หน้าเธอ ที่นอนหลับและไม่เคยตื่นขึ้นมาตั้งแต่ อายุ 13 ปี ปัจจุบัน น้องสาวเราอายุ 18 ปี น้อยกว่าเราเพียงแค่ปีเดียว

มันทำให้ผมนึกถึงคำสัญญาในวัยเด็ก ที่ว่าผมนั้นบอกเธอว่า “พี่จะปกป้องน้อง และสร้างโลกสำหรับน้องขึ้นมา”

‘ณ ตอนนี้ มันถึงเวลา ที่เราจะทำตามคำสัญญาแล้ว’

เราจะต้องทำลายโลกนี้แล้วสร้างขึ้นใหม่

ผมกดฟัน กรอดด

เมื่อผมนึกถึงหน้าเพื่อนของผมที่มันฆ่าผมและน้องสาวของผมในอนาคตที่ผ่านมา มันทำให้ผมโกรธจนน้ำตานั้นออกมาเป็นเลือด

‘ยังก่อน… ต้องให้ความแค้นมันฝันรากลึกลงไปกว่านี้!’

‘เมื่อใดที่เวลามาถึง เมื่อนั้นข้าจักตัดคอเจ้า! “ฮูอาล””

14:00

‘ถึงเวลาแล้วสินะ’

[บอกไว้ก่อนว่าข้าสามารถเพียง คุยกับเจ้าและช่วยเหลือบางอย่างได้เท่านั้น เจ้ามิใช่ผู้กล้าที่อยู่ ๆ กลับมาแล้วมีพลังโกง ข้าช่วยเจ้าได้เพียงเรื่องความรู้ และการ ฝึก ที่เหลือเจ้าต้องพยายามด้วยตัวเอง ]

‘เข้าใจแล้ว’

[เข้าสู่โลก Versual…]

[Data link\~…]

[เชื่อมต่อวิญญาณ]

[ท่านมาถึงโลกมิติของ โรมันยุคกลาง ที่แตกต่างออกไปจากตำนาน]

‘ถึงแล้วสินะ.. หืมม??’

[เทพบางส่วนตกตะลึงในความเร็วการเข้าเกมของท่าน]

[เทพรู้จักคุณในชื่อ เจ้าแห่งความเร็ว(ในการเข้าเกม)]

[เทพตรวจสอบสถานะของท่าน]

[ท่านผ่านเกณฑ์เข้าสู่โลกนี้]

[ยุคนี้คือยุคที่คนคลั่งศาสนาทำสงครามกัน โดยมีระหว่างฝ่ายพระราชา และอัศวินของศาสนจักร]

[ท่านเลือกฝ่ายและเอาชนะ ด้วยการชนะฝึกฝั่งหนึ่ง แต่ท่านสามารถอยู่นอกเหนือจากนี้ด้วยความเข้าใจในเนื้อเรื่อง…]

‘น่ารำคาญจริง ฆ่าทิ้ง กวาดล้างให้หมดทั้ง 2 ฝ่ายก็เป็นอันจบแล้ว ‘

‘ตรวจสอบตัวละคร’

-ข้อมูลตัวละคร

-เลเวล 1

- ชื่อ : เอซอง

- คลาส : ผู้ทำพันธกับเทพเจ้าปีศาจ (ปกปิดขั้นบรรกาล)

-สมญานาม : สิงความเร็ว อันดับ 1 (ในการเข้าเกม)

-สถานะ : ไม่มี

- สกิล

ปกปิดขั้นบรรพกาล

•สกิลที่ปกปิดได้แม้กระทั่งเทพปิดบังเกี่ยวกับข้อมูลของตัวท่านหรือคนรอบข้างได้

ลวงตาเทพ

•ปลอมแปลงข้อมูลของท่าน ถึงแม้เทพจะมองผ่านชั้นแรกได้แต่ก็ต้องเจอข้อมูลเดิมชั้นที่ 2 ก็มิอาจแยกแยะจริงปลอมได้

พันธสัญญาปลอมกับจอมอสูร

•เนื่องจากท่านเป็นผู้ทำพันธกับเทพเจ้าปีศาจ ท่านจะได้รับการต้อนรับจากนรก แต่สถานะท่านปัจจุบันนั้นยังไม่แน่ชัด ท่านสามารถทำพันธสัญญาปลอมกับจอมอสูรได้ทุกตน โดยไม่มีเงื่อนไข จำกัดได้แค่ [0/3] ในปัจจุบัน

-ท่านคือผู้มีพรสวรรค์แม้จะยังไม่เก่งแต่หากได้รับการฝึกฝนอยู่เสมอท่านจะเก่งแน่นอนไม่ต้องห่วง ท่านมิใช่โนบิตะ

‘ประชดงั้นรึ?!’

ช่างเถอะ เรามาเริ่มเรื่องในมิติยุคนี้การดีกว่า

การกวาดล้างทุกสิ่ง!

———————————————————————

ผมจำได้ว่ารอบก่อนมันไม่มีจำพวกการแจ้งเตือนว่าเทพกำลังทำอะไรนี่นี่นะ..

[ดิฉันแจ้งเองค่ะ บอกแล้วไงคะ ข้ามีหน้าที่บอก และแนะนำท่าน]

[ท่านนี่ โง่จริงๆ]

‘โอเค…’

ผมลืมตาขึ้นมาพบว่าตัวเองนั้นนอนอยู่บนกองฟาง

[เวลาที่นี่ ไหลเร็วกว่าข้างนอก อัตราส่วน 1:100 ]

มันเป็นเหมือนสิ่งที่ค่อนข้างน่าประทับใจ 100 วันที่นี่ เท่ากับ 1 วันข้างนอก เพราะเป็นมิติวิญญาณ

‘พอรู้สาเหตุที่ พวกเทพทำเกมนี้ขึ้นมารึเปล่า?’

[ข้อมูลส่วนนี้ บอกได้เพียงแค่ว่าเพื่อความสนุก ข้อมูลเบื้องหลังนั้น ท่านจำเป็นต้องมีระดับตัวตนเทียบเท่ามหาเทพ ถึงจะสามารถเข้าถึงได้]

แปลว่าเราต้องกลายเป็นเทพงั้นหรือ ถึงจะตั้งเป้าไว้จะเป็นเทพแห่งการล้างแค้นก็เถอะ

“เกิดเป็น ‘มนุษย์’ เพื่อก้าวข้าวมนุษย์สินะ”

ผมพบว่าตัวเองนั้นอยู่ในร่างคนอื่น ตามความทรงจำ คือ เป็นเด็กกำพร้าที่ถูกทิ้งอยู่ในโบสถ์ของศาสนจักร และ ถูกทิ้งต่ออีกทีที่คอกม้า

‘เฮ็งซวยได้ใจจริง ๆ’

'งั้นงานของฉันคือการเลือกฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งวแล้วสู้ใช่หรือปล่าว ไม่ก็ไม่เลือกฝ่ายใดเลย แต่อย่างหลังนั้น น่าจะต้องเป็นศัตรูกับทั้งสองฝ่าย'

และแล้วก็ตัดสินใจได้นั่นคือการไว้เลือกทีหลัง ถามไว้หน่อยดีกว่าว่าเนื้อเรื่องปกติเป็นยังไง

[เนื้อเรื่องปกตินั้น คือทางเจ้าของร่างเมื่ออายุได้ 18 ปี นั้นได้เข้าไปช่วยองค์หญิงผู้เล่นลูกสาวของราชา และแต่งงานกัน ทางศาสนจักรจำได้ว่าเป็นเด็กที่ทิ้งไปจึงใช้ข้ออ้างว่าเป็นคนศาสนจักรและทำการยุติสงครามและปรองดองกัน]

หืมพอเข้าใจแล้วรักบริสุทธิ์ดี ๆ นี่เองแต่มันก็ดูโลกสวยไปหน่อยรึป่าว งั้นฉันคงต้องเลือกอย่างหลังเพราะทางที่โรยไปด้วยดอกกุหลาบของฉันมันมีเลือดตลอดทาง

งั้นมาเริ่มกันเถอะ

ผมเปิดประตูและเดินออกจากคอกม้า และเดินเข้าไปที่บ้านข้าง ๆ เจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง และ ครอบครัวของเขา ที่ถูกโบสถ์ฝากตัวผมมา

"นี่แก!"

ผมมองไปที่เขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นสีหน้าที่ทำตัวหน้าสงสารและอ้อนวอน เนื่องจากร่างนี้อายุ  9 ขวบ น่าจะได้ผล

และเป็นไปตามที่ผมได้ไว้ เธอสงสารผมและให้อาหารผมมา ลากผมออกมาและปิดประตูใส่

"ปัง!!"

ที่เขาเปิดประตูและให้อาหารผมนั้นก็ได้รู้อะไรหลายอย่าง ขนาดโครงสร้างบ้าน เหมือนยุคกลาง เป็นบ้านธรรมดา ๆ ไม่ได้แต่งเติมอะไรเป็นพิเศษ ผมเดินออกมาและกินผลไม้ที่เขาให้มา

'หือ ไม่มีพิษด้วยแหะ ถึงจะปากจัดรังเกียจยังไงก็ฆ่าคนไม่ลงสินะ'

แผนการเริ่มคืนนี้ก็แล้วกัน

เมื่อตกดึกไฟในบ้านหลังนั้นดับลง ผมจึงเริ่มด้วยการปืนไปทางปล่องไฟเพื่อเข้าไปในครัว ผมลอดผ่านไปและหยิบมีดออกมาและเริ่มหาคนที่เป็นผู้ชายก่อน เนื่องจากดูแล้วน่าจะเป็นคนที่มีแรงเยอะสุดในบ้าน

'เหมือนจะนอนด้วยกันสามพ่อแม่สินะ'

ผมใช้ผ้าปิดปากปิดที่ผู้ชายและใช้มีดแทงไปที่หัวใจของเขา เขารู้สึกตัวกระวนกระวายแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ผมไม่ได้โหดร้ายขนาดที่จะไม่ฟังคำพูดเขาเลยจึงเอาผ้าปิดปากออก และขู่ไปว่าถ้าเสียงดังลูกและภรรยาของนายก็จะไม่รอดเหมือนกัน คำสุดท้ายที่เขาพูดคือ

'ถ้างั้นก็เบาใจหน่อย ฉันจะไม่โวยวาย แต่อย่าฆ่าลูกและภรรยาฉันก็แล้วกัน'

และเขาก็สิ้นลมหายใจไปทั้งอย่างงั้น ส่วนภรรยาของเขาและลูกสาวเขาที่อายุพอ ๆ กับผมก็มัดมือมัดเท้าไว้ข้าง ๆ

ผมรอจนเธอตื่นขึ้นมา

"อะไร!? มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมฉันถึงมาอยู่ในสภาพนี้ได้ล่ะ"

"ก็อย่างที่เห็นแหละผมฆ่า สามีของเธอไปแล้ว"

"!!"

"ไม่ต้องตกใจหรอกครับยังไงซักวันเขาก็ต้องตายเพราะอายุขัยอยู่แล้ว"

"ไม่! มันไม่เหมือนกัน ถ้านายไม่ฆ่าเขา เราจะอยู่กันนานกว่านี้ และสิ้นอายุขัยไปพร้อมกับเขา"

"จะคิดไงก็แล้วแต่เถอะครับ แต่ผมไม่อยากผิดสัญญาที่จะไม่ฆ่าเธอนักหรอก ลูกของเธอด้วยล่ะนะ"

เธอเงียบไปและอยู่อย่างนั้นถึง หกชั่วโมง และเริ่มพูด

"ทำไมนายถึงฆ่าสามีฉันล่ะ"

"ก็ถ้าผมอยากได้อะไรก็ตามจากบ้านหลังนี้ด้วยความที่ผมเป็นเด็กก็คงไม่ได้หรอกครับ ถ้าผมต่อต้านและเข้าสู้ก็มีผู้ชายคนนั้นแหละที่เป็นปัญหาสำหรับผม ถ้าผมมาพูดตรง ๆ น่ะเรื่องมันจะกลับกันเลยต่างหาก"

"แล้วแกต้องการอะไรจากบ้านหลังนี้ล่ะ"

"พวกเธอนั่นแหละ"

"ว่าไงนะ แกจะเอาฉันไปเป็นทาสรึไง"

'โอ้โห้ะ โลกนี้มีทาสด้วยแหะ'

ผมพูดต่อ

"ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแหละ แค่ต้องการให้เธอเลี้ยงผมเหมือนลูกคนที่สองของบ้านและทำเหมือนไม่มีสามีก็พอ"

"ทำไมฉันต้องมาเลี้ยงแกด้วยล่ะ สามีของฉันเป็นคนหาเงินและงานทั้งหมด ฉันน่ะทำแค่งานบ้าน จะเลี้ยงนายได้ยังไง"

"เรื่องเงินผมหาให้ได้อยู่แล้ว เดี๋ยวพอผมอายุ 18 จะออกจากบ้านและส่งเงินมาให้ก็แล้วกัน"

'ผมก็รู้แหละว่าต้องหาทางฆ่าผมแน่ ๆ แต่ถ้านางหาโอกาสฆ่าเรา เมื่อไหร่ก็ยังมีลูกนางเป็นตัวประกัน ถึงได้ไม่ฆ่ายังไงล่ะ'

"บอกไว้ก่อนนะว่าถ้าจะหักหลังผมลูกสาวเธอไม่ได้อยู่บนโลกนี้อีกแน่"

เธอมองผมโดยไม่พูดและพยักหน้า ผมจึงเก็บศพสามีเธอและนำไปเผาที่หลังบ้าน เก็บผ้าที่นอนที่อาบเลือดและเปลี่ยนใหม่ให้ลูกเธอนอนและนั่งเฝ้า ถึงแม้ผมจะพูดงั้นและฆ่าพ่อเธอไปและไม่รู้สึกผิด ผมมองเธอเหมือนมองน้องสาวของผม

เสียแค่พ่อยังดีกว่าเราตั้งเยอะแล้วล่ะ ถ้าเสียแม่ไปอีกคนเธอคงอยู่ไม่ได้แน่ เรื่องเงินเดี๋ยวเราจัดการได้ เธออายุพอ ๆ กับเราด้วย เราทำตัวเป็นพี่ชายเธอได้แหละ

และแล้วยามเช้าก็มาถึง 

[เนื่องจากท่าน ได้สังหาร อดีตทหารของจักรวรรดิที่หนีจากสงคราม เลเวลท่านเพิ่มขึ้นมา 6 ระดับ]

แปลว่าเราเลเวล 7 สินะ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นอดีตทหารดีแล้วล่ะที่เราลงมือฆ่า

ผมเปิดประตูเข้ามาพบกับลูกสาวของเธอ เลวี่ นั้น กำลังร้องไห้

ผมไม่พูดอะไรเพราะผมต้องการที่จะเป็นพี่ชายให้เธอเอง ถึงแม้ผมจะเป็นคนฆ่าพ่อเองก็เถอะ แต่ผมให้แม่เธอบอกว่าพ่อของเธอนั้นถูกอัศวินทางการพบตัวจึงถูกนำตัวส่งทางการเพราะหนีสงครามและถูกประหาร

"มานี่สิจ๊ะ อูซอง"

"ผมชื่อ เอซอง ครับ"

'ตอนแรก เขาไม่ได้ชื่อนี้นี่นา'

"ตั้งแต่วันนี้เขาจะมาเป็นพี่ชายของลูกจ่ะ เลวี่"

เธอเปิดปากพูด

"พะ พี่ชายย.."

"ครับ ตั้งแต่วันนี้ ผมเป็นพี่ชายของเธอนะ"

แปลกดีไหมล่ะคนที่ฆ่าพ่อเธอมาเป็นพี่ชายของเธอตั้งแต่วันนี้

"'งั้นแม่ ช่วยแยู่ดูแลเธอวันนี้ทีนะ ผมมีเรื่องต้องทำอีกหมู่บ้านนึงน่ะครับ"

"ได้"

"บอกไว้ก่อนนะครับถ้าคิดจะหนีน่ะให้เลิกคิดดีกว่า"

ผมกระซิบข้างหูของเธอ

และผมก็ได้เดินทางไปหมู่บ้านข้าง ๆ เนื่องด้วย ผมเลเวล 7 แล้วประสิทธิภาพทางร่างกายของผมนั้นเยี่ยมยอดหาใดเปรียบ และในวันนั้นหมู่บ้านนั้นได้เกิดการวางเพลิงขึ้นและคนในหมู่บ้านตายทั้งหมด แต่หารู้ไม่ความจริงนั้นคือ

เอซองได้ทำการลอบเข้าไปที่บ้านตอนกลางคืนที่ทุกคนนอนกันหมดแล้วและเริ่มไล่สังหารชาวบ้านทีละหลังและทีละหลัง