"หิวข้าวแหะ~"ผมบ่นด้วยความหิวของผม

ด้วยความหิวของผมผมจึงไม่ได้มองทาง

แล้วผมก็...

ตกท่อตายครับ

ผมลืมตามาอีกทีสิ่งที่ผมเห็นคือทุกอย่างมืดไปหมด และมีแสงสว่างบางอย่างได้ปรากดตรงหน้าผม และถามผมว่า"คุณอยากออกไปจากโลกที่หน้าเบื่อนั้นไหม"แสงนั้นได้ถามผมผมจึงตอบว่า"โลกนี้มันน่าเบื่อมีนายก***ๆคนหนึ่งที่ทำให้ประเทศล้มจม"แสงนั้นได้เงียบไปสักพักและบอกผมว่า"ผมจะส่งคุณไปเกิดใหม่ในโลกที่น่าอยู่กว่านี้ เพื่อคุณจะมีความสุข"ผมคิดอยู่สักพักและตอบว่าตกลง แสงนั้นอยู่ๆก็ได้ดับลงไป...

พอผมตื่นมา ผมจึงมองลอบๆตัวเองและได้รู้ว่าที่นี้ไม่ใช้บ้านผม ผมเดินไปหยิบกระดาษบนโต๊ะแล้วอ่าน ในเนื้อหานั้นเขียนว่า[ผมได้ส่งคุณไปเกิดใหม่ในโลกแห่งเวทมนต์ บ้านที่คุณอยู่นั้นเป็นบ้านที่ผมสร้างขึ้นมา ในโลกที่คุณอยู่นั้นไม่มีเทคโนโลยีหรือwifi หรือจะให้พูดง่ายๆคือคุณอยู่ในยุคกลาง ถ้าคุณเล่นเกมแนวแฟนตาซีคุณก็จะรู้ว่ายุคกบางล้าหลังกับโลกที่คุณอยู่ ผมสร้างระบบไว้เพื่อคุณจะปรึกศาเรื่องโลกแห่งนี้ ขอให้คุณมีความสุข จาก พระเจ้า]นั้นแหละครับ ผมจึงพูดว่าระบบ และอยู่ๆก็มีเสียงประหลาดพูดออกมาว่า~ค่ะมีอะไรให้รับใช้ค่ะเจ้านาย~ผมตกใจสักพัก ผมจึงถามว่าดูสเตตัสยังไงระบบจึงตอบผมมาว่า~นายท่านต้องพูดว่าสเตตัสคะ~ผมจึงลองพูดและแล้วอยู่ๆก็มีตัวอักษรปรากฏตรงหน้าผมมันเขียนว่า

...ชื่อ:ชิโระ อายุ:16...

...เผ่า:แวมไพร์+มนุษย์ เพศ:นาจิมิ...

...เวทย์:มืด,เวทย์พิเศษ...

...สกิล:ควบคุมเลือด,เรียนรู้,ผสมเวทย์,การเรียนรู้,ความจำดี,ขโมยสกิล...

ฉายา:ผู้เกิดใหม่,ผู้หลงโลก,ผู้เป็นที่รักของพระเจ้า,

...แวมไพร์ตนแรก...

......หน้าตา......

...ผมจึงตกใจและมโนไปว่า(นี้กูน่ารักนาดนี้เลยเหรอ)...

และอยู่ๆก็มีกระดาษหลนลงมาจากฟ้า ผมจึงลองอ่านมัน เนื้อหาในกระดาษเขียนว่า[นายควรอยู่ในธาณะสามัญชน นายควรปกปิดพลังนายไว้เพราะอาจเป็นที่หมายตาของพวดราชวง หรือนายอาจจะถูกจับไปทดลอง ส่วนตาอีกข้างของนายควรหาอะไรมาปิดนะเพราะการที่คนมีตา2สีหาอยากมาก และนายก็จะเด่นขึ้นอีก จาก พระเจ้า ]ผมอ่านจนจบ ผมจึงไปในตู้เสื้อผ้า ผมหยิบชุดของสามัญชนมาใส่และเจอวิกผมสีน้ำตาลและมีกระดาษเขียนไว้ว่า[นายต้องใส่วิกสีน้ำตาลเพราะเดียวผมสีขาวของนายจะเป็นจุดเด่น]ผมอ่านจบผมก็ใส่วิกทันทีพอผมกำลังออกจะบ้านผมเจอถุงเงินและมีกระดาษเขียนว่า[ถุงนั้นจะมีเหรียญอยู่คนยุคนี้ใช้เหรียญเป็นเงิน ใช้ประหยัดๆหน่อยน๊ะ จาก พระเจ้า]ผมได้หยิบถุงเงินและเดินออกไป

ผมได้เดินเล่นอยู่ก็ได้..

...ตุบ...

ใช่ครับผมโดนชน วิกผมเกือบหลุดแหละ ผมได้ถามเขาว่า"เป็นอะไรไหมครับ"และยื่นมือไปช่วย เขาตอบผมว่า"ไม่เป็นไรครับ"ผมไม่เห็นหน้าเขาเพราะเขาใส่เสื้อคลุมและหน้ากากอยู่ เสียงเขาหล่อมากผมเกือบหลงสเน่แหนะ อยู่ๆเขาก็วิ่งไป และอยู่ๆก็มีกลุ่มโจรวิ่งตามเขา

...ตดจบแบบละครไทย...

สวัสดีคร่าาา แอดพึ่งแต่งแบบนิยายครั้งแรกก ถ้าเค้าเขียบผิดอย่าว่ากันน่า บาย

ต่อกันคะหุหุ

ผมตกใจมากหมเลยลองวิ่งตามไปดู ผมเห็นว่าเขาคนนั้นได้สู้ดับกลุ่มโจรอย่างทุระทุเรน ผมเห็นว่าเขามีแผลเขาน่าจะเสียเปรียบ หลังจาดที่ผมเห็นพวกเขาสู้กันไปกันมาผ้าคลุมและหน้ากากของเขาก็หลุดหน้าตาของเขาหล่อมาก ประมาณนี้

พวกโจรกลุ่มนั้นก็ตกใจ ผมก็งงว่าพวกเขาตกใจอะไรกัน และอยู่ๆพวกเขาก็คุกเข่าพร้อมอ้อนวอนให้ให้อภัยพวกเขา ผมงงไปสักพักหนึ่ง พอเขาพูดไปพูดมาผมก็ได้รู้ว่าเขาคือองค์ชายลัมดับที่1ของอนาจักรนี้ ผมตกใจมากและอึ้งไปสักพัก และผมก็วิ่งหนีทั้งๆที่เขาก็มองผมด้วยส่ยตาเหมือนจะฆ่ากัน ผมวิ่งไปวิ่งมาและผมหันหลังผมเห็นเขาวิ่งตามมาแบบติดๆ ผมตกใจมากเลยวิ่งหนี ผมวิ่งไปวิ่งมาก็เจอทางตัน เขาค่อยๆเดินมาที่ผม ผมจึงเรียกระบบ และถามว่า"กูควรจะหนีจากตรงนี้ยังไง"ระบบก็ตอบผมว่า~ปีนกำแพงค่ะ แต่ถ้าปีนไม่เป็นให้พูดว่าวาปค่ะ~เมื่อผมได้ยินผมจึงคิดวิธีและผมจำได้ว่าผมเคยเรียนบัลเล้ผมจำตีลังกาปีนกำแพง และเขาคนนั้นก็ตกใจสักพักเพราะกำแพงมันสูง10เมตร ผมจึงรีบวิ่งและถามระบบว่า"อิระบบบ้านกูอยู่ไหน"ระบบจึงตอบผมว่า~วิ่งไปตามลูกศรคะ~ผมจึงวิ่งไปตามลูกศรและเจอบ้านผมผมจึงรีบสิ่งเข้าบ้านและรีบทอดวิก

...จบ...

พอครับขี้เกียด หุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุหุ

หลังจากนั้นผมก็อ่บน้ำนอน

ตัดมาวันทัดมา

ผมตื่นนามปกติแต่นี้ไม่ปกติคือผมตื่นสายಠ_ಠ ปกติผมตื่น6โมงแต่ทำไมวันนี้ผมตื่น4โมงเย็นಥ⌣ಥ

ผมตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวตามปกติแต่เนื่องจากผมเป็นแวมไพร์ผมจึงกระหายเลือด

อา~ตอนนี้ก็2ทุ่มแล้ว~ผมคงต้องออกมาหากินเวลานี้แหละ ผมได้ออกนอกบ้านและไปหาอะไรกิน ผมได้จับหญิงสาวบริสุทธิ์คนหนึ่งมากัดคอ ผมคิดว่ารสชาติของเลือดก็อร่อยดี ผมจึงดื่มเลือดไป13คนแหนะ555

ตัดมาตอนเช้าทหารก็ได้พบศพ13คน มีผู้หญิง7คน และผู้ชาย6คน ผมรู้ได้เลยว่ามันเป็นฝีมือผม

และมันก็ผ่านมาเป็นเวลา2เดือนแล้ว

คนในหมู่บ้านก็ไม่กล้าออกมาตอนกลางคืนเพราะกลัวพี่ดูดเลือด ผมคลาดแคลนอาหารเลย55ผมจุงคิดขึ้นมาได้ว่าผมก็สามารถสร้างแวมไพร์อีกหลายๆคนได้ ผมจึงออกมาข้างนอกตอนเช้าในเขตสลัม ผมได้เจอชายอายุประมาณ15คนหนึ่ง เขาถูกลุมทำร้าย ผมจึงไปช่วยเขา เขาบาดเจ็บสาหัสจนผมไม่สามารถรักษาได้ ผมคิดหนักมาก ผมคิดไปคิดมาผมก็นึกได้ว่าแวมไพร์มีการรักษาที่สูงและไวมาก ผมจึงใส่หน้ากากเพื่อปิดบังตัวเอง และใช้มีดกรีดมือตัวเอง ผู้ชายคนนั้นได้ตื่นขึ้นมาตอนผมกรีดมือตัวเอง เขาตกใจและบอกผมว่า"คุณครับ!! คุณกรีดมือตัวเองไม่ได้นะครับ!!"เขาบอกผมด้วยสายตาเป็นห่วง ผมมองเขาและผมบีบหน้าเขา เขาตกใจมาแต่เขาไม่สามารถขัดขืนผมได้เพราะเขาบาทเจ็บสาหัส ผมได้เอาเลือดของผมกรอกปากเขา เขาไม่ยอมกลืนเข้าไป ผมจึงบอกเขาไปว่า"ถ้าคุณไม่กินผมก็จะปล่อยใครคุณนอนตายอยู่ตรงนี้แหละ"เขาจึงยอมกลืน พอเขากลืนหมดเขาก็ตกใจมากที่ร่างกายเขาแผลหายไปหมด เขาถามผมว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผมจึงตอบว่าคุณลองต่อยกำแพงดู พอเขาต่อยกำแพงกำแพงก็เกิดลอยล้าวเลย เขาตกใจอีกรอบว่าทำไมเขาแข็งแกร่งขึ้น เขาจึงถามผมอีกครั้งว่า"ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น"ผมจึงตอบเขาว่า"ตอนนี้คุณกลายเป็นผีดูดเลือดแล้วยังไงหละ"เขาตกใจและพูดว่า"ผีดูดเลือด?? เหมือนในข่าวลือหนะน้ะ!!"ผมจึงตอบว่าใช้

และผมบอกเขาไปว่า"คุณต้องปิดบังตัวตนเอาไว้ ไม่งั้นคุณอาจจะถูกตามล่า"เขาจึงตอบผมว่า ครับ

และผมก็ได้แวมไพร์อีกคนมาอีกแล้ว และผมจะให้ดูสเตตัสของเขาหละกัน

...ชื่อ:คิระ อายุ:16...

...เผ่า:แวมไพร์...

...เวทย์:พิเศษ...

...สกิล:ควมคุมเลือด...

...ฉายา:แวมไพร์ตนที่สอง...

.....หน้าตา.....

...ตัดจบ...

...วุ้!!อยากแต่งต่อแต่ขี้เกียด...

...ร้องไห้แป็บ...