Go down

จมดิ่งสู่ความมืดมิด

สถาบันสมิธโซเนียนกรุงวอชิงตันดี.ซี

ฉันมายืนทำอะไรตรงนี้...

ฉันก้มลงมองชุดเดรสสีแดงเลือดนกของตัวเองด้วยความชั่งใจ แม้ชุดที่ฉันสวมใส่ในวันนี้จะเหมาะกับงานแสดงเกรดระดับชาติจนหาที่ติไม่ได้แต่สิ่งเดียวที่ไม่เหมาะสมในการเข้างานของฉันก็คือฐานะทางมาที่แสนจะตกอับ

โอเค เมื่อก่อนฉันอาจจะเคยรวย มิสเตอร์โลฮานซึ่งเป็นพ่อของฉันเคยได้รับตำแหน่งประธานสมาพันธ์เพชรและอัญมณีแห่งสหอเมริกา แม้ว่าวันนี้จะหมดวาระของพ่อไปแล้ว แต่ที่วางของฉันก็ยังได้รับบัตรเชิญเข้าร่วมงานอยู่ไม่ขาดสาย เพราะว่าคงไม่มีใครอยากต้อนรับ ไอรีนโลฮาน คนนี้เท่าที่ควร เพราะอะไรได้หรอ...

ดิฉันว่าไม่มาหรอกค่ะ ธุรกิจล้มละลายขนาดนั้น หญิงวัยกลางคนคนนั้นเงียบไปเมื่อเห็นฉันยังถ้าเข้ามาในโซนจัดแสดงเพชรด้านหน้า อุ๊ยคิดผิดถนัดเลยค่ะ

เสียงหัวเราะดังขึ้นนิดหน่อย แต่ฉันก็ทำเป็นเหมือนไม่สนใจ จริงอยู่ที่บ้านของฉันเกิดวิกฤตทางด้านการเงินจนถึงขั้นล้มละลาย แต่มันก็ไม่มีความจำเป็นที่ฉันจะต้องมุดหัวอยู่ในกระดองนี่นา

ท่านเดินกระแทกเท้าเพื่อให้หล่อนรับรู้ถึงการมาเยือนของฉัน หล่อนปรายตามองนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรอีก ฉันจึงเดินเข้าไปชมการจัดแสดงเพจที่จัดขึ้นรอบๆ ห้องโถงใหญ่ เอาเป็นว่า ฉันจะไม่เอาเรื่องนี้มาคิดให้รกสมองก็แล้วกันนะ

ฉันเดินชมไปเรื่อยๆ เพชรส่วนใหญ่ที่นำมาจัดแสดงครั้งนี้เป็นเครื่องเพชรที่หาชมได้ยาก และบางชิ้นยังไม่เคยนำมาจัดแสดงต่อหน้าสาธารณชนมาก่อน โดยเพชรที่เป็นไฮไลท์ชิ้นสำคัญ คงหนี้ไม่พ้นเพชรในตำนานอย่าง โรสเมธีส แน่นอนว่ามันเก่งที่สุดเพราะเป็นเพชรสีชมพูน้ำงาม แถมยังมีรูปลักษณ์ขายดอกกุหลาบไม่เหมือนใครอีกด้วย ไม่ต้องไปพูดถึงเรื่องราคาหรอกนะ...มันมากมายมหาศาลจนประเมินค่าไม่ได้เชียวล่ะ

ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องด้วยความตื่นตาตื่นใจ บรรดานักข่าวที่มาวันนี้เยอะพอๆ กับเหล่าเซเลบริตี้ทั่วทั้งสหรัฐอเมริกา และในจังหวัดเดียวกับที่ช่างกำลังจะละสายตาจากคนดังท่านหนึ่ง ใครบางคนเดินเข้ามาชนฉันอย่างจัง

โอ๊ย

ฉันร้องลั้นเมื่อตัวเองกำลังเซล้มลงไปกองกับพื้น ทว่าแข็งแกร่งของผู้ชายคนนั้นกลับคว้าตัวฉันเอาไว้ราวกับเป็นสัญชาตญาณ เป็นนาทีเดียวกับที่สายตาแล้วสบกันพอดี ดวงตาสีน้ำตาลอมเทาของเขาทำเอาฉันเผลอมองไปชั่วขณะ มองไล่ลงมาคือจมูกที่โด่งเป็นสัน และริมฝีปากสีแดงซีดบางเฉียบแต่แล้วการพัฒนาในรูปลักษณ์ของเขาก็เป็นอันต้องยกเลิกไป เมื่อฉันกลับมายิ้มได้ปกติและหลุดออกจากอ้อมแขนของเขา

อู้ว อย่างกับในหนังเลยว่ะ ผู้ชายอีกคนที่เดินมาด้วยกันซี้ดปากทำเอาฉันและเข้ารีบหันขวับไปมอง

บ้าหรือไง ไร้สาระ เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลอมเทาสายตามามองฉันอีกครั้ง ก่อนจะส่ายศีรษะ แล้วเดินเลี่ยงไปอีกทาง ฉันมองตามแผ่นหลังกว้างของเขาอย่างพูดอะไรไม่ออก

นะนี่เข้าไม่คิดจะขอโทษฉันเลยหรือไง รองเท้าส้นเข็มของฉันก็เกือบจะหักดังเปร๊าะนะจะบอกให้! ฮึ่ย

ฉันละสายตาจากแผ่นหลังผู้ชายคนนั้น จัดระเบียบกระโปรงแก้เก้อนิดหน่อย ก่อนที่เสียงดนตรีประกอบการแสดงเดินแบบจะดังขึ้น

โอเค ฉันควรจะเข้าไปในห้องโถงได้แล้ว!

ฉันเดินเข้าไปนั่งประจำที่ตามหมายเลขบัตรเชิญ บ้าชะมัด! ทำไมคราวนี้ฉันถึงได้นั่งแถวสุดท้ายเลยนะ แล้วนี่อะไร ยังได้นั่งติดกับนัดข่าวอีก!

ฉันเลือกสายตาไปมองผู้ชายที่นั่งข้างๆ ด้วยความไม่สบอารมณ์และทันทีที่เห็นเขา ฉันก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ อะไอ้ผู้ชายคนเมื่อกี้!

เข้ายกกล้องขึ้นมาถ่ายนู่นถ่ายนี่จนน่าเวียนหัว ฉันเป็นลมหายใจนิดหน่อย เบ่ปากเพื่อให้รับรู้ว่าฉันเริ่มจะไม่พอใจขึ้นมาตงิดๆ แล้ว

"หึ"

นั่งมองผู้ชายข้างๆ เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะขั้นจมูกของเขา แต่บางทีฉันอาจจะคิดไปเองก็ได้ว่าหมอนี่หัวเราะเยาะฉัน แต่เขาก็ไม่ได้หันมามองฉันเลยนะ ไอ้ตาก็ยังคงจับจ้องอยู่บนเวทีด้านหน้า

เอาล่ะ ฉันคงคิดไปเองจริงๆ...\=_\=

การแสดงเดินแบบเริ่มขึ้นแล้ว พยายามไม่สนใจผู้ชายข้างๆ อีกเพราะเขาเองก็ไม่ได้มีท่าทีสนใจฉันเลยสักนิดเดียว-__- ฉันมองตรงไปยังเล่านางแบบที่สวมใส่เครื่องประดับราคาหลายล้านดอลลาร์สหรัฐ นึกเล่นๆนะ...ถ้าเกิดฉันได้เป็นเจ้าของมันสักชิ้น ไม่ต้องนึกเลยว่าฐานะทางบ้านของฉันจะเป็นยังไง บรรดาคุณป้าที่เคยนินทาฉันจะแสดงสีหน้าแบบไหน ข้าวของเครื่องใช้ของฉันที่เอาไปจำนำเอาไว้ ก็จะถ่ายคืนมาให้หมด!

ฉันส่ายหัวเพื่อเรียกสติตัวเองกลับมา มองตรงไปยังเวทีอีกครั้งก็เห็นนางแบบสาวคนหนึ่งที่กำลังชื่ออะไรบางอย่างออกมาด้วย มันผู้คุมด้วยผ้าสีน้ำเงินเข้ม ทันทีที่กล่อนเดินมาถึงปลายสุดของเวที ฝ่ามือเรียวยาวก็ดึงผ้าคลุมนั้นออกไปข้างตัว เผยให้เห็นตู้กระจกเล็กๆ พี่โรสเมธีสสีชมพูสุกใสอยู่ภายในนั้น

ให้ตายสิ มันสวยเหลือเกิน!

เสียงฮือฮาจากผู้ชมด้านล่างดังขึ้น แสงแฟลชจากบรรดาผู้สื่อข่าวฉายวูบวาบเต็มไปหมด ฉันยืดตัวขึ้นเล็กน้อย เบิกตากว้างกับ โรสเมธีสที่ปรากฏขึ้นตรงหน้า

พรึ่บ!!

จู่ๆ ไฟก็ดับลงอย่างรวดเร็ว กะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ชอบเด้งตัวลุกขึ้นด้วยความตกใจ ไม่รู้ว่าไฟดับเมื่อผู้เป็นเพียงเอฟเฟ็กซ์หรือว่ามีใครบางคนตั้งใจจะเล่นตลกอะไรบางอย่าง!

"กรี๊ดโดด!"

ไม่กี่นาทีหลังจากไฟดับ เสียงกรีดร้องก็ดังขึ้น หัวใจฉันตกไปที่ตาตุ่มทันที รับรู้ถึงความเจ็บปวดในเสียงร้องปริศนานั่น แต่ไม่ว่าจะพยายามเพ่งมองเท่าไหร่ ฉันก็มองไม่เห็นเลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น เพราะเดียวเช่นนั้นก็เงียบลง แพ้จะพอดีกับแสงไฟที่สว่างโร่ขึ้นมา

ผู้คนที่เคยแตกตื่นเมื่อคู่เริ่มสงบนิ่ง หลังจากความสามารถในการมองเห็นกลับมาสู่ภาวะปกติอีกครั้ง ผู้คุมภายในห้องจัดแสดงต่างพากันหันรีหันขวา จนกระทั่ง...

"กรี๊ดดด" ธะเธอตายแล้ว...!!"

ฉันหันขวับไปมองทางต้นเสียง คุณนายท่านหนึ่งกำลังยืนชี้โบ้ชี้เบ้ไปทางปลายสุดของเวที ฉันเพ่งมองจุดที่เธอชี้อยู่ ถึงกับชะงักค้าง

พระ...พระเจ้า!

ร่างบางของนางแบบที่ถือ โรสเมธีสนอนหงายอยู่บนเวที ดวงตางามที่สวมใส่คอนแทคเลนส์อยู่นั้นเบิกโพลง ที่ลำคอระหงมีรอยอะไรสักอย่างเมื่อถูกกว่าด้วยของมีคม บาดแผลเวอะหวะจนน่าสยดสยอง เลือดมากมายล่ะอยากลงมาเพื่อนชุดฟินาเล่ตัวสวยจนเป็นสีแดงฉาน แต่ที่สำคัญมากไปกว่านั้นก็คือ ตู้กระจกซึ่งเป็นที่เก็บ โรสเมธีสน้ำแตกละเอียด...เพชรน้ำงามสีชมพูนั้นหายไปอย่างไร้ร่องรอย!!

เสียงฝีเท้านับสิบวิ่งเข้ามาดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น รวมถึงบรรดานักข่าวต่างกรูกันเข้าไปถ่ายภาพเป็นพัลวัน แต่ก็ต้องหลบทางให้พวกตำรวจและเอฟบีไอเข้าไปตรวจดูสภาพศพ ฉันลูบลำแขนของตัวเองที่เริ่มขนลุกคุณชาญซึ่งแม้ว่าฉันจะค่อนข้างคุ้นชินกับสถานการณ์เช่นนี้ เพราะ เซดริก โทมัส แฟนของฉันก็เป็นเอฟบีไอ แต่ถึงยังไง ฉันก็อดที่จะรู้สึกเสียวสันหลังวูบวาบไม่ได้อยู่ดี

เหมือนจะอืดพะอมขึ้นมายังไงก็ไม่รู้สิ ฉันกุมปากตัวเองเอาไว้แล้วเดินฝ่าพุ่งชนออกไปตรงทางออก ที่ตรงนั้นมีเจ้าหน้าที่ตำรวจล้อมรอบเอาไว้อยู่ พอฉันเดินไปถึง เขาก็ยกมือห้าม

เพื่อความปลอดภัย กรุณาอยู่ในพื้นที่ที่กำหนดด้วยนะครับ

แต่ฉันอยากจะไปห้องน้ำค่ะ จะอ้วก

เจ้าหน้าที่ตำรวจหันไปมองหน้ากันราวกับจะขอคำปรึกษา สักพัก