ฉันรับรู้ว่าพี่กรบอกรักฉัน...

มันคือความจริงมั้ยนะ...

'โอ้ย!!เจ็บหัวจัง...ไม่มีใครอยู่เลยอ่ะ'

เสียงพี่กรนี่นา..

อ๊ะ!นั่นพี่แหม่ม...พี่กรกำลังกอด

กับพี่แหม่ม..นั่นไง..บอกแล้วว่า

พี่กรจะบอกรักเราแค่ในความฝันเท่านั้น..

มันไม่มีทางเป็นจริงไปได้หลอก...

จะหวังไปถึงเมื่อไหร่กันรติ...

พอซะทีเถอะ...เหนื่อยมามากแล้ว

พักสักทีนะหัวใจ...

โอ้ย!!!!ปวดหัว...

ทำไมมันปวดขนาดนี้นะ...

แล้วเทอก็ล้มลงข้างๆเตียงนั้นเอง

จนกรเข้ามาเจอ

แล้วรอบข้างก็วุ่นวายขึ้นมาอีกครั้ง..

รติลืมตาขึ้นมาช้าๆ...

ใครกันหน่ะเยอะแยะไปหมด...

แล้วฉันคือใครกัน..

ทำไมเจ็บไปทั้งตัวอย่างนี้นะ..

"โอ้ย!!!ปวดหัวจัง"

ทุกคนรีบลุกขึ้นมาหาเทอทันที...

ตอนนี้ในห้องทุกคนมากันครบ

กร,วิน,แมน,ซัน,พ่อกรแม้กระทั่งแหม่ม

"รติน้องตื่นแล้ว...เป็นไงบ้าง"

เทอนั่งมองคนตรงหน้าอย่างงงๆ

ใครกัน...แล้วเค้าพูดกับใคร...ฉันเหรอ?

"พี่พูดกับฉันเหรอคะ..."

"ทำไมรติพูดแบบนั้นหล่ะ..พี่ก็พูดกับรติไง"

"ฉันชื่อรติเหรอคะ..."

"รติเป็นอะไรไป...ทำไมน้องจำพี่ไม่ได้เหรอ?"

เทอทำหน้างงๆกับทุกคนตรงหน้า...

นั่งมองแขนและขาตัวเองที่มีแต่แผลเจ็บจัง...

"ฉันปวดหัวจัง...เจ็บไปทั้งตัวเลย"

ทุกคนอึ้งกับสิ่งที่เทอพูด...จำไม่ได้แม้กระทั่งพี่ของตัวเอง...

"ใจเย็นรติ...มองหน้าพี่..."

วินทำได้แค่จับหน้าเทอให้มองหน้าเค้า....

"ไอ้แมนมึงไปตามหมอพัฒน์มาเร็ว"

"ครับพี่วิน"

"รติ"

เสียงกรเรียกเทอเบาๆ..จู่ๆน้ำตาเทอก็ไหลออกมาไม่หยุด...

"รติร้องไห้ทำไม..เจ็บตรงไหนบอกพี่สิ"

วินตกใจ...เมื่อเห็นเทอร้องไห้..

"ฉันเจ็บตรงนี้ค่ะ...พี่รู้มั้ยว่าเพราะอะไร

แค่ฉันได้ยินเสียงคนๆนั้นเรียกเบาๆ

ตรงนี้ฉันก็เจ็บขึ้นมาซะอย่างนั้น"

เทอใช้นิ้วน้อยๆของเทอชี้ไปที่หัวใจของเทอ..แค่กรเรียกเทอเท่านั้น..

เทอต่อต้านเค้าถึงขนาดนี้เลยรึ..

วินทำได้แค่หันไปมองทางกร...

"รติจำใครในห้องนี้ได้บ้างมั้ย"

เทอมองไปรอบๆห้องช้าๆ...

"ไม่ค่ะ...พี่เป็นพี่ฉันเหรอ"

อึก!!!เทอความจำเสื่อมงั้นรึ...

"ใช่!!!พี่เป็นพี่เทอ..."

วินกอดรติแน่น...

พยายามจะไม่ร้องไห้แต่...

น้ำตามันก็ไหลออกมาซะงั้น...

"อย่าร้องสิคะพี่...มาๆเดี๋ยวฉันเช็ดน้ำตาให้นะ"

เทอยื่นนิ้วน้อยๆของเทอ

เช็ดน้ำตาให้เค้าเบาๆ...

ขนาดเทอเป็นแบบนี้ยังทำตัวเข้มแข็งเลย...

"อย่าร้องสิคะ..."

แล้วซันก็เข้ามาลูบหัวเทอเบาๆ

รติเงยหน้าขึ้นมองหน้าเค้า..

ทำไมฉันรู้สึกคุ้นเคยกับมือคู่นี้จังนะ

แล้วเทอก็คว้าซันเข้ามากอด...

"พี่เป็นใครคะ..ทำไมฉัน?"

แล้วเทอก็เงียบไปเฉยๆ...

จนซันตกใจไม่น้อย...

"พี่ชื่อซันเป็นพี่ของรติไง"

เทอจ้องหน้าเค้านิ่ง...เทอพยายามจะนึก...แต่...

"ปวดหัว....!!!!"

"พอแล้วรติ...เลิกคิด..พอแล้ว..จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร"

ซันกอดเทอแน่น....

ไม่นานแมนก็พาหมอพัฒน์เข้ามา

"เป็นยังบ้างครับ..เจ็บตรงไหนบ้างครับ"

"ทั้งตัวค่ะเจ็บไปหมดเลย...แล้วก็ปวดหัวมากๆด้วย"

เทอท่าทางจะหมดแรงแล้วครับ...

เหมือนจะหลับยังไงยังงั้น...

หมอก็ตรวจไป..ผมก็ลุ้นจน...

"เทอมีอาการของความจำเสื่อมครับ

คงเพราะโดนกระแทกอย่างแรงที่ศรีษะ...และตกใจมากเลยทำให้เป็นแบบนี้"

ทุกคนในห้องเงียบกริ๊บ..ความจำเสื่อม

"รักษาได้มั้ยครับ"

"ได้ครับแต่ต้องใช้เวลา..."

"นานแค่ไหนครับ"

กรอดไม่ได้ที่จะถามออกไป

"ตอบไม่ได้ครับขึ้นอยู่กับคนไข้ว่า...

อยากจะจำสิ่งไหน..

หรือไม่อยากจะจำอะไร..

ผมไม่รู้ว่าคนไข้ไปเจออะไรมาบ้าง

เทอถึงปิดกั้นตังเองขนาดนี้"

แมนยืนอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน...

เทอปิดกั้นตัวเอง...

เทอเจอเรื่องมามากมาย

เสียใจมาตั้งกี่หน...

ก็ไม่แปลกหลอกที่จะไม่อยากจดจำมัน

"หมอขอตัวก่อนนะครับ..

อ้อ!!จากนี้ไปอย่าไปทำอะไรให้เทอ

เสียใจอีกนะครับจากที่ดู

ถ้ามีอีกครั้ง..

เทออาจจะปิดตายไปเลยก็ได้"

"ครับขอบคุณครับ"

วินนั้งมองรติอย่างห่วงใย...

ไอ้เด็กแสบของพี่...ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยนะ...

"พี่ชื่ออะไรคะ"

รติชี้ไปทางแมน...

"พี่เหรอ...พี่ชื่อแมน..ทำไมเหรอ?"

ผมทำได้แค่เดินไปหาเทออย่างงงๆ

"พี่เป็นพี่ของฉันอีกคนใช่มั้ยคะ"

ทำไมเทอถึงถามอย่างนี้ครับ...

"ทำไมเหรอ..รติจำพี่ได้เหรอ"

"ป่าวค่ะ..ฉันแค่รู้สึกปลอดภัยเมื่อมีพี่ทั้ง3คนอยู่ตรงนี้..เท่านั้น"

รู้สึกดีจังครับ...ที่พวกผมเป็นคนสำคัญของเทอ...

"พี่วินคะ..ขอกอดหน่อย"

งงมากครับ...อะไรของเทอเนี่ย?

ผมก็เข้าไปกอดเทอแน่นเลยครับ

ผมอยากได้น้องของผมคืนครับ...

"ฉันรักพี่จัง...อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวนะคะ...ฉันกลัว..ไม่อยากอยู่คนเดียว"

"พวกพี่จะไม่ทิ้งรติครับ..จะอยู่กับรติแบบนี้ตลอดไป..."

แมนกับซันก็เข้ามากอดเทอด้วย...

จู่ๆกรก็เดินเข้ามาจับมือเทอ...

รติตัวสั่นขึ้นมาดื้อๆ...

"อย่านะ...ห้ามโดนตัวรตินะ..รติกลัว"

น้ำตาเทอไหลออกมาอีกแล้ว...

ทำไมกัน...แค่จับมือแค่นั้นเอง...

"รติพี่......"

"ม่ายยยยออกไป...รติกลัวเค้า"

•^•"ออกไปก่อนไอ้กร..กูไม่เข้าใจทำไมรติกลัวมึงจนตัวสั่นแบบนี้"

โครตเจ็บที่โดนเทอเกลียด..

แต่ก็สมควรแล้วครับ...ทำเทอเสียใจมาตลอด...จะให้มาจดจำผมไว้ทำไม

(ขออนุญาติเจ้าของภาพด้วยค่ะ)

เทอไม่กล้าที่จะมองหน้าเค้าด้วยซ้ำ...

ทำไมล่ะ...เค้าเป็นใครกัน..ทำไมฉันถึง..กลัวเค้าถึงขนาดนี้..

"พี่วินคะ..."

"ว่าไง..รติ"

"พี่ๆไปไหนคะ"

ทำไมวันนี้ฉันถึงไม่เห็นเค้า

ทั้ง2คนเลยนะ....

"ไปเรียน...ใกล้จะสอบแล้ว"

"รติไปเรียนด้วยได้มั้ยคะ..รติต้องไปสอบด้วย..ใช่มั้ยคะ"

เด็กน้อยของผม...เทอรอตำตอบตาแป๋วเลยครับ...

"อืม!!!พรุ่งนี้รติก็ออกจากร.พแล้ว"

"ดีจัง...รติมีเพื่อนมั้ยคะ"

อึก!!!จะตอบไงดีว่ะ..

"ก็มีไอ้แมน...ไอ้ซันไง..แล้วก็พี่ๆที่ชมรมเทควันโด้ของรติไง"

"จริงเหรอคะ...ดีจัง"

"รติเป็นไงบ้างลูก"

พ่อของกรมาเยี่ยมเทออีกครั้ง...

"หายแล้วค่ะ.."

เทอยิ้มออกมาได้สดใสที่สุดเลยครับ

"ดีลูก..จะได้กลับบ้านเราสักที"

"ค่ะ!!รติไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว..เบื่อมาก"

จู่กรก็เดินเข้ามาพร้อมกับแหม่ม..

ทำให้รติเงียบไปดืัอๆจากที่ก่อนหน้านี้ยังยิ้มอยู่เลย...แต่ตอนนี้กลับ...

"พี่วินคะ..อีกนานมั้ยคะกว่าพี่ๆจะกลับ"

"ทำไมเหรอ...รติอยากได้อะไรรึป่าว"

"ป่าวคะ...พี่วินคะแล้วป๊ากับม๊าหล่ะคะ"

อึก!!!จะตอบยังไงดี...ว่ะ...แล้วคุณย่าก็เดินเข้ามา...โครตดีใจ...

"รติหลานย่า...มากอดหน่อยสิคะคนดี"

รติทำหน้าแบบ....ใครว่ะ..?

ประมานนั้นเลยครับ...แต่เทอก็กอดตอบครับ..ไม่มีท่าทางที่จะกลัวเลยด้วยซ้ำ .....

"คิดถึงจังค่ะ"

ซะงั้น...ผมโครตดีใจเลยครับ...

"ย่าเก็บมาฝากรติด้วย...รีบๆกลับนะย่าเหงา"

คุณย่ารีบยื่นดอกกุหลาบขาวให้เทอ...

"ว้าว!!คุณย่าข๋า...ตอนนี้มันกำลังบานเต็มสวนเลยใช่มั้ยคะ"

เทอยิ้มจน...ผมดีใจมากครับที่เทอยังคงจำบางสิ่งได้

"ใช่ลูก...มันกำลังแข่งกันบานเต็มสวนของหนูเลย.."

"ดีจัง..รติรักมันที่สุดเลยค่ะ..แต่มันคือสวนของคุณย่านะคะ..รติจำได้"

55555คุณย่าหัวเราะชอบใจ..

เด็กน้อยของย่า..

"ป๊ากับม๊าต้องภมูิใจในตัวหนูมากแน่ๆ"

"ป๊ากับม๊าอยู่ไหนคะคุณย่า"

"ท่านไปสบายแล้วรติ..หนูต้องอยู่ให้ได้

อยู่เพื่อย่าและเพื่อพี่วินนะลูก"

เฮ้ย!!!!ทำไงดีว่ะคุณย่าบอกเรื่องป๊ากับม๊าไปแล้วด้วย...ผมงี้ลุ้นจน...

"ค่ะป๊ากับม๊าจะไม่เสียใจแน่นอน.."

ผิดคาด..ไม่มีแม้ความเศร้าในดวงตาของเทอแม้สักนิด...

"พี่วินคะ..ทำไมพี่ต้องพกปืนด้วยคะ"

เอ้า!!!แม่งเอ้ย..ดันลืมเก็บ...

"เพราะงานของป๊าไงคะ...รติต้องหายเร็วๆนะ..จะได้ช่วยงานพี่วินได้"

คุณย่า...ไม่กลัวรติจะ....

"พี่วินขอรติดูหน่อยได้มั้ยคะ"

ห๊ะ!!!อะไรของเทอกันครับเนี่ย...

ผมรีบหันไปมองคุณย่าแทบไม่ทัน

ท่านพยักหน้าให้ผมเบาๆ..

เป็นเชิงอนุญาติ...ท่านกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่..ผมก็ยื่นให้เทอแต่โดยดี...

คลิ๊ก...เทอถอดแม็กกะซีนออกอย่างชำนาญ...นี่สิน้องผม...

"รติชอบมันค่ะ...พี่วินรติอยากได้บ้าง"

55555ผมงี้กลั้นขำไม่ไหวแระครับ

ไอ้แซบของผม...ค่อยๆกลับมาทีละนิด

"รติมีแล้วนี่...ที่บ้านมีเยอะแยะ"

"เหรอคะ...รติจะได้ช่วยพี่วินได้"

แล้วเทอก็ยื่นมันคืนให้ผม....

ผมว่าไม่นานหลอกครับ..เดี๋ยวรติคนเดิมของผมก็กลับมาอย่างแน่นอน..

"คุณย่าครับเดี๋ยวผมไปส่งนะครับ"

"ไม่ต้องหลอกย่ามากับกล้าแล้วอีกอย่างนะวิน...ห้ามทิ้งรติไว้คนเดียว

เข้าใจใช่มั้ยว่าย่าหมายถึงอะไร"

"ครับคุณย่าจะไปพักบ้านคุณลุงใช่มั้ยครับ"

"ใช่!!ที่บ้านเรา...ไม่ปลอดภัย"

เฮ้ออออ!!!!จริง

ไม่ปลอดภัยจริงๆตอนนี้เพราะงานของป๊ามีคนจ้องเล่นงานพวกเราเพียบเลยครับ...ผมห่วงน้องมากเลยตอนนี้...

สงสัยต้องหาการ์ดให้เทอสักคน..

เอาแบบเรียนด้วยกันได้ยิ่งดี..

"งั้นผมเดินไปส่งย่าที่รถนะครับ

เดี๋ยวพี่มานะรติ...ผมฝากน้องด้วยนะครับพ่อ"

ไม่กล้าไปฝากไอ้กรครับ...

รติตั้งป้อมกลัวซะขนาดนี้..

นี่มันมาตั้งนานยังนิ่งไม่พูดสักคำ...

คงกลัวรติจะตกใจมั้งครับ...

ผมสงสารมันนะครับ..แต่?

มันทำตัวมันเอง..

คงไม่มีใครช่วยมันได้แน่..

"คุณย่าครับผมจะหาการ์ดให้น้อง"

"ดีย่ารู้ว่ารติเอาตัวรอดได้..แต่มีดีกว่าไม่มี..แล้วจะเอาใคร...ยัยหญิงลูกลุงมั้ยฝีมือมันดีไม่ต่างจากรติเลยนี่..รุ่นเดียวกันอีกต่างหาก"

จริงด้วยหญิงลูกคุณลุง...แถมเรียนที่เดียวกันอีก...แค่ย้ายห้องมาก็จบ...

"ดีครับคุณย่า"

"เดี๋ยวย่าจัดการให้..พรุ่งนี้ย่าจะพา

ยัยหญิงมาด้วยเลย..บอกรติไปว่าเพื่อนเทอแล้วกัน"

"ครับ...งั้นตามนี้ครับพรุ้งนี้เจอกันครับ"

แล้วผมก็กลับมาหารติที่ห้อง...

ทำไมห้องถึงเงียบขนาดนี้นะ..

"รติ...."

"ชู่!!!น้องหลับไปแล้ว..."

ไอ้กรมันรีบห้ามผมคงกลัวน้องจะตื่น

"อืม!!"

"งั้นพ่อกลับก่อนนะ..มีงานด่วน"

"ครับพ่อขอบคุณครับ"

"เออ!!กูไปแระ..ระวังตัวด้วยนะมึง..

ท่าทางจะหนักเอาการงานคราวนี้"

หนักแน่ครับ..ขนาดพ่อไอ้กรยังเครียดขนาดนี้..

ถ้ารติไม่เป็นแบบนี้ผมจะไม่ห่วงมากขนาดนี้เลยครับ...ผมรู้น้องผมเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว..แต่นี่...สงสัยต้องให้รติไปพักบ้านไอ้ซีนก่อนท่าจะดี..ไอ้ซีนคือเพื่อนรักของผมเองครับและเป็นหุ้นส่วนกับผมอีกด้วย..บ้านมันอย่างกับป้อมปราการไม่มีใครผ่านเข้าไปได้แน่ๆ...ไม่มีใครจะทำร้ายเทอได้แน่นอน

สายๆก็จะได้ออกจากร.พ.แล้ว

"รติย่ามาแล้ว...แถมพาเพื่อนรติมาด้วย"

ใครกันสาวสวยหน้านิ่งคนนี้..

แต่ฉันรู้สึกชอบเทอจัง...

"หวัดดีรติ...เราชื่อหญิง"

"หวัดดี..เทอคือเพื่อนใหม่ของฉันเหรอ"

"อือหึ..เพื่อนใหม่"

ดีจัง...ฉันมีเพื่อนกับเค้าสักที...

ว่าแต่ก่อนหน้านี้ฉันมีคนคบมั้ยเนี่ย

"พี่วินคะพี่แมนกับพี่ซันหล่ะ"

"ไปเรียนเย็นๆจะเข้าไปหารติบ้านไอ้ซีน"

"บ้านพี่ซีน...ทำไมไม่กลับบ้านคะ

แล้วใครจะอยู่กับคุณย่า"

"ย่าอยู่บ้านลุงกับยัยหญิง..

บ้านไม่ปลอดภัยรติเข้าใจใช่มั้ยลูก"

โอเค...รู้เรื่องเพราะงานพี่วินกับป๊าแน่ๆ

"พี่วินเอาของมาให้รติมั้ยคะ"

"อ่ะ!!พี่ทำความสะอาดให้แล้ว"

ไอ้แสบของผม..

ขอให้ผมเอาลูกรักของเทอมาให้ด้วยเตรียมพร้อมมากครับนี่แหละ

นิสัยของเทอ..

ไม่เคยต้องมานั่งพึ่งพาใคร..

ผมหล่ะรักป๊าจริงๆที่สอนรติ

ให้แกร่งได้ขนาดนี้...

"หลานokมั้ยรติ"

"okค่ะ..ถึงรติจะความจำเสื่อม..

แต่ทุกอย่างมันอยู่ในตัวของรติ..

ไม่ต้องห่วงนะคะ..

ไม่มีใครทำไรรติได้"

หญิงยืนยิ้มมุมปาก...

ฉันชอบยัยนี่เข้าให้แล้ว..

แกร่งมากจริงๆทั้งๆที่ร่างกาย

ไม่เต็มร้อย...แต่?...อย่างชอบ...

รติรีบเอาปืนของเทอเหน็บไว้ที่ข้างเอวอย่างชำนาญ...

ถึงความจำเสื่อมแต่ทุกอย่างอยู่

ในสายเลือดของเทอ....

"พี่วินคะ...ใครคือพี่ซีน"

เออ!!ลืมไปไอ้แสบมันจำไม่ได้นี่หว่า

"ซีนก็พี่รติอีกคน...

ที่ชอบแกล้งรติตอนเด็กๆไง..

ขี้แกล้งจนทำให้รติไปเรียนเทควันโด้

มาจับมันทุ่ม...นึกแล้วซะใจชะมัด"

"อ้อ!!จำไม่ได้ค่ะ..

แต่ก็อยากจับพี่เค้าทุ่มอีกจัง..

สงสัยจะแกล้งรติไว้เยอะแน่ๆ"

5555สนุกแน่ไอ้ซีนมึง...

ว่าแต่ไอ้ซีนไม่ได้เจอรติมา5ปีแล้วมั้ง..

ตั้งแต่ย้ายไปเมกา..เพื่งกลับมาบ้าน

รับช่วงต่อจากป๊าของมันได้ปีกว่าๆ

ไม่ต่างจากผมหลอกครับ...

มันอยู่กับน้องสาวมันแค่2คน

แต่น้องมันเพื่งกับไปเมกา..

ป๊ากับม๊ามันอยู่โน่นครับ..

ชีวิตเสี่ยงไม่ต่างจากบ้านของผม..

ลืมบอกไปครับบ้านไอ้แมนกับไอ้ซัน

ก็วุ่นวายเหมือนกับผมแระไอ้กร..

เพราะงานของป๊าพวกเราแหละครับ...

เราคือหุ้นส่วนกันมานานจึงไม่เคยทิ้งกันตั้งแต่รุ่นคุณปู่ยันรุ่นลูก...

"รติ..หญิงมีของขวัญให้รติด้วย"

"อะไรเหรอหญิง"

แล้วหญิงก็ยื่นมีดพกให้รติ...

อะไรกันครับเป็นผู้หญิงที่แปลกดี..

"สวยจัง..ขอบคุณนะหญิง"

เทอนั่งยิ้มมุมปากเบาๆ...

5555น้องของผมจริงๆด้วยครับ..

รอยยิ้มแบบนี้แหละ...

แล้วไอ้กรก็เดินเข้ามา...

รติเงียบลงซะอย่างนั้น..

แต่แปลกวันนี้เทอกลับกล้ามองหน้า

ไอ้กรซะอย่างนั้น...

ผมเห็นไอ้กรแอบยิ้มมุมปากเบาๆ

เหอะ!!ก็ดีครับ..กลัวน้อยลง..

ปิดกั้นน้อยลง..

เผื่อจะจำอะไรได้มากขึ้น..

เพราะตั้งแต่ก้าวออกจากร.พไป

ข้างนอกมันไม่มีความปลอดภัย

สำหรับครอบครัวของพวกเราทั้ง5ครอบครัวแน่นอนครับ..

ทั้งสองสาวคุยกันไปเรื่อยเปื่อย

แปลกดีครับสนิทกับเร็วมาก..

สงสัยเพราะนิสัยเหมือนกัน

ยัยหญิงก็แกร่งจน...

ไม่ต่างจากรติของผม..

ผมแยกออกมานั่งคุยกับไอ้กรที่ระเบียง..

พร้อมกับคุณย่าเดินตามออกมาด้วย...

"วิน,กรย่าว่างานครั้งนี้ไม่ง่าย

อย่าประมาทเชียวนะ..

ทั้งหมดต้องมีการ์ดไว้ด้วย..

ย่าไม่ไว้ใจ.."

คุณย่า..ห่วงมากแหละ..

ไม่อยากจะคุยย่าผมไม่ใช่คนใจดี

สักเท่าไรครับ...โหดมากด้วย

วงการของพวกผมจะอ่อนแอไม่ได้

ถ้าไม่แน่จริงอยู่ไม่ได้มาถึงทุกวันนี้

"ครับคุณย่าผมมีของผมแล้ว

มึงหล่ะไอ้วิน"

"มีพี่ชัยแล้ว..แต่คนเดียวคงไม่พอกูว่าต้องสองท่าจะดีกว่าว่ะ.."

"น้องเจ้ากล้าไงวิน..เจ้าสิงห์เก่งพอตัวเลยนี่..ย่าเคยเจอ"

"ดีครับ..ผมเคยเจอแค่ครั้งเดียวแต่จากที่ดูเก่งไม่แพ้พี่กล้าแน่นอน..แถมยิ่งปืนแม่นมากอีกด้วย"

ผมมองกลับเข้าไปในห้อง..สาวๆกำลังคุยอะไรกันนะ..

ไอ้รอยยิ้มมุมปากของทั้งสองคนนี่..

ทำเอาผมหมดห่วงไม่น้อย...

ฉลาดด้วยกันทั้งคู่..

ลำบากหน่อยนะครับ..

ถ้าใครคิดจะเล่นพวกผม...

จากที่ดูทุกคนพร้อมมากครับ..

(ขออนุญาติเจ้าของภาพด้วยค่ะ)