เอรา สาวน้อยวัยใสหลงรักหนุ่มรุ่นพี่ ที่เป็นผู้ชายคนใกล้ชิดของพ่อของนาง เพราะโตมาด้วยกัน เอราจึงคิดว่าเป็นความรักจะมั่นคง ทั้งสองได้มีการมั่นหมายกันอย่างเป็น แต่ในวันนั้นเรื่องเลวร้ายสำหรับชีวิตของสาวน้อยก็ได้เปลี่ยนลง
ชายที่เธอรักได้ไปแต่งกับเพื่อนสนิทของเธอ โดยเหตุผลเพราะความรับผิดชอบ เพราะหลงเข้าแดนผิสวงทำให้สองคนใกล้ชิด และทางเห็นว่าเป็นสิ่งที่ควรรับผิดชอบ ในงานแต่งเอราพึ่งทราบข่าว จึงได้อาละวาดทำร้ายผู้หญิงที่เป็นเพื่อนและผู้ชายที่เธอรักอย่างบ้าครั่ง
ชายที่ตนรักปกป้องผู้หญิงคนนั้นทำให้เอรายิ่งหัวใจสลาย
“เอราข้าขอโทษ เจ้าด้วย”
ผู้คนนั้นนั้งคุกเขาอย่างสงสาร แต่เอรารู้ว่ามันไม่จริง
“พี่ขอโทษเอรา พึ่รักเจ้าแต่พี่ต้องรับผิดชอบเขา”
เมื่อได้ฟังเช่นนั้น เอราโกรธทั้งสองเป็นเป็นอย่างมาก และทำร้ายทั้งสองจนได้รับบาด จนพ่อของนางต้องจับนางขังในห้องของนาง
หนึ่งเดือนต่อมานางหนีออกมาและทำร้ายผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง และคนรักของนางก็ทำร้ายนาง
“ท่านไม่เคยรักข้า ท่านพี่อังคา”
“ข้ารักเจ้า แต่ตอนนี้ข้าต้องลืมมัน เจ้าก็ด้วย”
“เจ้า!เอราเป็นถึง ลูกสาวผู้ปกครองแต่เจ้าไม่ยอมจบเรื่องนี้ เจ้าต้องโดนลงโทษ”
“ได้ ข้าเอราจะไม่ขอเจอพวกท่านอีกตลอด”
นางวิ่งหายไปในป่าในทางที่นางสร้างขึ้น แล้วหายไปจนไม่ใครเจอนางอีกเลย
ในป่ามืดฝน...
“ใครที่บังอาจข้ามมาในเส้นเขตแดนของข้าอีกแล้ว
นับตั้งแต่ ข้าอยู่ที่นี่ยังไม่มีใครสามารถเข้ามาได้ หรือว่าเจ้าคนนั้นอยากตายกันนะ”
“เจ้านาง อย่าได้โกรธไปเลย ข้าจะส่งมันออกไปเดี่ยวนี้”
หนุ่มน้อยราเชนที่อยู่ที่นี่มาก็ครบ 7 ปีแล้ว กล่าวต่อเจ้านางอันเป็นที่รัก
“เจ้าไม่รู้กฏของที่หรือ คนที่เข้ามาแล้วย้อมออกไปไม่ได้”
“ข้าย่อมรู้เจ้านาง ข้าขจัดความทรงจำของเขาทั้งหมดไปเพื่อจะอยู่ที่หากเขาจะอยู่ แต่หากเขาจะไปไม่ตาย เขาก็ไม่มีสติปัญญาอีกต่อไป”
“ทำไมเจ้าต้องเป็นคนดี เพื่อคนพวกเขานั้น เจ้ายังไม่เข้าใจชีวิตอีกหรือ”
“ข้าแค่ไม่อยากให้เจ้านางสร้างบาปกับใคร”
ราเชน..
“เขมราช เพราะเจ้าจึงทำให้นาง ไม่รักข้า”
“ท่านพี่ ท่านอย่าได้วู่วามข้าไม่เคยแย่งอะไรจากท่านเลย”
“ใช่ เพราะเจ้าไม่เคยแย่ง แต่เจ้าเป็นหนุ่มรูปงาม ทำคนหลงใหล ข้าทำให้ท่านพ่อเกลียดเจ้าได้ แต่ท่านแม่ก็ยังรักเจ้า เพราะเจ้าเป็นคนดีที่น่ารังเกลียด เพราะเจ้านางที่ข้าเจอก่อนจึงหลงรักเจ้า”
เด็กหนุ่มน้อยที่เกิดมาแม้ร่างกายที่งามกว่าพี่น้องของเขา นำมาซึ่งความอิจฉา และหายนะต่อตัวเขาเอง
เพราะโดนพี่น้องรังเเกมา ตลอด ที่พ่อกลับลงโทษพวกเขาที่รังแกน้อง จนวันที่เขาถูกกล่าวว่าเป็นขโมยโดนน้าสาวที่เกลียดชัง ทำให้เขาถูกเขาตีจนขาพิการไม่สามารถเดินได้ดี หรือฝึกดาบได้อีก จึงไม่มีสนใจเขาอีกต่อไป
ห่วงความคิดนั้นย้อนในมาในหัวของเขาอีกครั้งมันทำให้เจ็บปวด แต่ก็ไม่เคยคิดทำร้ายใคร เขาโดนพี่ของเขาตามฆ่า จนสุดท้ายร่างกายที่จะสิ้นลมหายใจ เจ้าได้มาเยือนโอกาสให้เขาอีกครั้ง
“หนุ่มน้อย เจ้ากำลังจะตายหรือ เจ้ายอมอย่างคนขี้แพ้หรือ”
“ข้าไม่ยอม เขมราชพูดอย่างเผวเบา ช่วยข้า”
“ข้าช่วยเจ้าได้ แต่ชีวิตและร่างกายของเจ้าต้องเป็นของตลอดกาล เจ้ายินดีหรือ”
เขมราชคิดแค่อยากไปบอกท่านแม่ ว่าเขาเป็นลูกที่ดีของท่านแม่เท่านั้น เขาจึงตกลงใจรับคำ
หลังนั้นเขาก็เปลี่ยนเป็นราเชนของเจ้านางเสมอมา เขาจำได้ดีเมื่อเขากลับยังบ้านของเขาแล้ว พบว่าครอบครัวของเขา ได้อยู่กันอย่างดี ดูเหมือนว่าจะเป็นผู้ถูกลืมไปแล้ว เขาได้ลักลอบเจอแม่ของเขาและเล่าความจริงให้ฟัง และแม่ของเขาก็บอกเขาให้อย่าผิดพี่ของเขา ทำไมรู้สึกเสียใจ และจากไปในคืนนั้น คืนที่ไม่มีแม้แต่เสียงดาวเขาได้เดินไปจากครอบครัวของเขาตลอดกาล
“ราเชน เจ้าคิดอะไรอยู่หรือ เจ้าอยู่ต่อหน้าข้าเจ้าคิดถึงสิ่งใด”
“ข้าแค่คิดถึงอดีตเท่านั้น”
“เจ้าทำไม คิดถึงอดีตกัน เจ้าบอกว่าเจ้าปล่อยว่างแล้ว หากเจ้ากลับคิดอีกเท่ากับว่าเจ้าไม่ต้องอยู่ที่นี่อีก”
“ข้าไม่ทำอีก ข้าอยู่กับท่านแล้ว ชีวิตเพื่อท่านแล้วไม่สนใจ ผู้ใดอีก”
“ทำให้ได้ ตามที่เจ้าพูดเถอะ เจ้าออกไป”
ราเชนก้าวออกไปด้วย ความรู้สึกเศร้าหมอง เขาเข้าอาศัยในที่นี่นานแล้ว เขาก็ยังไม่เข้าใจสิ่งต่างๆเลย เขาซึ่งแม้ไม่ได้เข้ามาอยู่ที่นี่เป็นคนแรก แต่มีความอายุมากกว่าใครจึงต้องเป็นหลักในทิศทางที่ดี การอยู่ในฐานะทาสรับใช้เท่านั้นซึ่งทุกคนมีฐานะเท่ากัน ทาสที่ต้องรับฟังและปฎิบัติตามอย่างไม่มีข้อสงสัย
สิบเจ็ดปีแห่งความทรมาน จากเมล็ดพืชที่บ่มเพาะเป็นอย่างดีให้ความรัก และการเป็นอยู่ที่ดี
‘เจ้านาง ท่านมาหาข้าแล้ว ข้าเตรียมผลไม้และพืชผักให้แก่ท่านมากมาย’
“เจ้าอยู่ข้างนอกเป็นอย่างไรบ้าง เจ้าขยันฝึกฝนหรือไหม”
‘ข้าฝึกเป็นอย่างดี’
สิบเจ็ดปีแห่งการจากมา หลังจากที่ออกจากบ้านเป็นสองปีการกลับไปอีกครั้ง กลับมาพบกับเพื่อนรักที่ตายจาก
ถ้าเธอได้เห็นจดหมายฉบับนี้แล้ว เอราเพื่อนที่แสนดีของข้า ข้าต้องทนเจ็บปวดกับความคิดเจ้า แต่ไม่น้อยไปกว่าต้องเห็นเพื่อนทรยศนั้นยิ้มอย่างมีความสุข ในขณะที่เจ้าได้หายไป ข้าแค้นฝั่งใจ ทำให้ความรักของข้าต้องพังทลายลง ข้ากลัวว่าคันศรจะมีใจให้กับคนอื่น ทำให้ทะเลาะกันจนข้าตัดความสัมพันกับเขา และเขาก็หายไป ข้าเจ็บปวดใจยิ่งหนัก
ขอโทษที่ไม่สามารถอยู่รอได้
รัก
อัมราพัน
ในคืนนั้นที่ได้กลับเจอ กลับจดหมายจากพ่อแม่ของอัมรา ข้าเสียใจที่เป็นเหมือนต้นเหตุให้นางต้องเสียใจ ข้าแค้นและชิงชังในตัวพวกมัน ความเจ็บปวดที่ต้องสูญเสียคนรักไป พวกมันได้รู้สึกถึงมันหรือยัง
‘เจ้านาง’
“ทำไมหรือ’
‘ท่านเงียบไป ข้าเลย ขออภัยเถิดเจ้านาง’
“อืม”
‘เจ้าต้องการตามไปอยู่รับใช้ข้าหรือไหม’
“ ตามท่านกล่าว ข้าดีใจยิ่งหนัก”
‘ที่นั้นอาจไม่เหมาะกับเจ้า ที่นั้นมีแต่ความมืด ที่ได้รับแสงสว่างจากดวงจันทร์ และดอกไม้เรืองแสงที่มีพิษ”
‘ข้าพอทราบแล้ว ข้ายินดี’
“แต่ก่อนที่จะไปอยู่กับข้า เจ้าต้องผ่านบททดสอบ บางทีเจ้าอาจจะเปลี่ยนใจไม่กลับมาหาข้าอีก”
‘ไม่ ย่อมไม่เป็นเช่นนั้นแน่นอน’
“ทำให้ได้อย่างที่พูดก็แล้วกัน”
‘อีก หนึ่งจันทร์คล้อย ข้าจะพาเจ้าไปที่แห่งหนึ่ง’
ผ่านมาก็หลายช่วงปีแล้ว ฤดูกาลที่เปลี่ยแปลง ต้นไม้ที่นี้เปลี่ยนใบ ออกดอกออกผล ช่างน่าชื่นชมความสวยงาม ข้าต้องอยู่กับความมืดมิด ตัองรักษาบาดแผลกายจากพิษ เพื่อความแข็งแกร่ง ตลอดเวลาเจ็บปวดจนกรีดร้องออกมา ความเจ็บปวดในใจที่ทุกข์ยิ่งกว่า ไม่มีทางหายไป
“ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านไม่รักข้าบางหรือ”
“เราทำเพื่อความถูกต้องเจ้าก็ต้องยอมรับบบบ”
เสียงที่สะท้อนในหู ขนาดพ่อแม่ของข้าก็ยังไม่รักข้ามากพอ การเป็นราชาแห่งนั้นย่อมเอาผิดกับข้าได้ ทั่งข้าเป็นผู้ถูกกระทำ
จดหมายจากเพื่อน ฟานา เหมือนเตือนใจเอราได้รู้ถึงความเจ็บปวดแสนสาหัสที่ได้รับมันกลับตอกย้ำขึ้นอีกครั้ง ความรักและความวาดระแวง ทำให้เกิดเรื่องเศร้า
เอรา
ที่รักฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน ความเศร้าในการที่ฉันต้องสูญเสียเธอไป แม้ว่าเราอาจไม่ได้เจอกันอีก ฉันสับสนวุ่นใจหนัก การทะเลาะกับฟลินบ่อยขึ้น ฉันท้อใจหนัก บางทีฉันอาจไม่ได้อยู่รอเธอกลับมา
ฉันรักเธอ
ฟานา
ในตอนที่ฉันได้จดหมายนั้นทำให้ ฉันรีบกลับไป แต่ไม่คิดว่ามันสายไปแล้ว ในบ้านที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า ฟลินที่นั่งเม้อลอย
“ฟลิน ฟานา”
“เอรา ฉันเสียใจ”
“เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ”
“ฟานา จากพวกเราไปแล้ว”
“ไม่จริง”
“ฉันเสียใจ ฉันไม่น่าแล่อยให้เธออยู่คนเดียวเลย”
“ทำไมละฟลิน เธอรับปากเราแล้วว่าจะดูแลฟานา ฟานาสุขภาพไม่ดีตั้งแต่เล็กแล้ว เธอยังปล่อยเขาไว้”
“เราแค่ไม่อยากทะเลาะกับฟานา เลยไม่มาหาเธอ เมื่อเราคิดได้ก็สายไปแล้ว”
“เธอโง่หรือฟลิน”
ฉันน้ำตาอาบแก้ม มองฟลินที่ร้องไห้โฮขึ้นมา ฟานาจากไปแล้วหรือ นี้ฉันต้องสูญเสียอีกเท่าไร
“ฉันขอโทษ”
“เธอจงโทษตัวเองเถอะเธอบอกว่าเธอรักฟานา แต่เธอก็ทอดทิ้งเขา เธอจำไว้ให้ดี”
เอรามองเห็นสมุดบันทึกของฟานาจึงเก็บไว้ มองไปในทุกส่วนของบ้าน
“เอรานั้งสิ ทำอาหารเสร็จแล้ว”
“ฉันชอบเขียนหนังสือมากเลย แผ่นไม้ที่เธอไว้ก็เขียนเต็มหมดแล้ว”
ภาพต่างๆย้อนเข้ามาเอราไม่สามารถอดทนอยู่ได้และก็เดินจากไป โดยไม่สนคนอย่างฟลิน ที่ร้องไห้อย่างหนัก
วันนี้ พวกเขาแต่ว่าเธอ เอราที่รักของฉัน ฉันแค้นใจมากก็เลยเหนื่อยหอบ ฟลินเจ้าทึ่มนั่นก็เอาแต่เฉยเมย
อีกวันแล้วที่ฉันเห็นมันนั้งชูคอเป็น พญางูเขียว ฉันอยากเจอเธอเอรา
ตาทึ่มฟลินเอาแต่ทำให้โกรธอยู่เรื่อย วันนี้ก็ไม่ได้โผล่หน้ามาให้เห็น
สองวันต่อเขาก็ไม่มาอีก ฉันคงผิดไปเอง ฉันเลยออกไปตามหาเขา แต่เขากลับอยู่กับพวกคนทรยศนั่น ถ้ามีเธออยู่ด้วยคงดี
เขากลับมาในวันต่อมา แต่ฉันก็ไล่เขาไป แต่ฉันต้องมาร้องไห้เพราะเขาไม่มาหา ฉันโง่จริงๆ
หรือผู้ชายจะเป็นแบบนั้นกันนะ น่ารำคาญ
เขาอยู่กับผู้หญิงงั้นหรือ
ฉันอยากกอดเธอจัง คนโง่คนนั้นฉันจะตัดขาดเขา
วันนี้พวกนั้น พวกคนหน้าไม่อาย บอกว่ามาเยี่ยมที่ฉันป่วย แต่เอาแต่พูดถึงเธอ ฉันเลยไล่ไป แทบอยากจะเอาน้ำร้อนมาล้างพื้น
อากาศหนาวจังเลย ไม่แรงเขียนแล้ว เอราฉันจะไม่น่ารักคนอื่นเลย คนทรยศฉันเกลียดพวกมันทั้งหมด
วันนีได้เขียนจดหมายถึงเธอคงไม่มีโอกาสเจอเธอ ฉันป่วยหนักมาก ยาและอาหารก็ไม่อยากกินแล้ว ฉันคงอดทนไม่ได้เหมือนเธอ แต่หวังว่าเราจะได้เจอกัน เพื่อนรัก
เอราอ่านเนื้อความในจดหมายยิ่งสะเทือนใจหนัก การออกจากที่นั้น พรากทุกอย่าง แม้กระทั่งเพื่อนที่รักก็ถูกพราก พวกนั้นเลวร้ายเกินไป
“พวกเธอคงอยู่สุขสบายเกินไป”
ในคืนนั้นเอราได้กลับไปอีกครั้ง และได้เห็นความสุขของพวกนั้น ในปีถัดมา
“เด็กน้อนไปอยู่กับเรานะ เธอควรอยู่เพื่อพ่อแม่ของเธอ”
เอราเดินหายเข้าไปในความมืด การฝึกฝนวิชาแห่งความมืดดีจริงๆ ในความมืดพวกจะไม่ได้เห็นรอยเท้านี้ เสียงโวกเวกโวยวายในหมู่บ้าน เริ่มดังขึ้นเรื่อย ในนานทุกบ้านก็ประดับไปด้วยแสงไฟ
“เสียงร้องไห้ คร่ำครวญช่างไพเราะเสียจริง แล้วเราได้เจอกันอีกเพื่อนรัก”
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
