สวัสดีครับผม ซาวาดะสึนะโยชิ เป็นนักเรียนห่วยๆ ใช้ชีวิตห่วยๆ จนกระทั่งผมได้เจอกับ รีบอร์น ชีวิตของผมก็เปลี่ยนไป

ตู้ม!

เสียงก้องดังลั่นสนั่นหวั่นไหว ภายในบ้านซาวาดะ รีบอร์นกำลังสอนหนังสือลูกศิษย์ของตัวเองด้วยวิธีของเขา

ใช่

เมื่อตอบผิดก็ระเบิดใส่ ครูบ้าอะไรฟะ!!!!

"55555สึนะดำปี๋เลย555"

นี่ก็เป็นอีกหนึ่งตัวป่วนที่ผมปวดหัวไม่แพ้กัน แรมโบ้ ผมที่เป็นทั้งพี่ชายและบอสของเขา แต่สำหรับแรมโบ้จะเห็นสึนะเป็นอะไร

"ไปให้พ้น!" แน่นอนมีตัวป่วนมายุ่งครูอย่างรีบอร์นก็ต้องไล่ออกไปแต่มันจะง่ายเรอะ

ผัวะ!!

โดนถีบอัดติดกำแพงอย่างจัง

เจ็บน่าดู

"อด ทน ไว้ แงงงงแง้" และเป็นไปตามคาดร้องไห้และหยิบบาซูก้ามายืงเพื่อเปลี่ยนตัวเองไปเป็นคนอีก10ปีข้างหน้า

"หยุดนะแรมโบ้" อี้ผิงสาวน้อยที่อนาคตรุ่งสุดๆใช่รุ่งจริงๆสวยด้วย

เธอเตะแรมโบ้ที่กำลังจะใช้บาซูก้าทศวรรษยิงใส่ตัวเอง มันจะดีกว่านี้ถ้าไม่กระเด็นมาทางเขา

ได้แต่นั่งมองมันครอบตัวเขาแล้วยิง

ซวยมาอย่างงี้มานานแล้วครับตั้งแต่เด็กจนโตเลยเขามันซวยและห่วยตลอดศก

เขาน่าจะเข้าวัดเยอะๆนะเนี่ย

ตู้ม!

"โอ้ยยย!!"

เสียงกระทบลงพื้นดังอั่ก คงจุกมากแน่ๆ

"เจ็บบอ่ะ!!" ไม่ใช่แค่สึนะ แต่มีคนอื่นๆด้วย รวมทั้งแรมโบ้ด้วย

"อ่ะ รุ่นที่สิบครับ!!!" ท่าทางเหมือนลููกหมาออนเจ้าของที่ตาลุกวาว

"ว่าแต่ที่ไหนอ่ะ " ยามาโมโตะ ทาเคชิ งุนงงกับสถานการณ์ตรงหน้าเพราะอยู่ทุกอย่างก็ดับมืดลงและมาอยู่ที่นี่

"แล้วรุ่นที่10คือใครหรอ"ซาซางาวะ เรียวเฮเอ่ยถามด้วยความสงสัย

พวกเขาลืม ทุกสิ่งจำได้แค่ชื่อของตัวเองและเพื่อนๆ

ถามว่าทำไม ก็'กาลเวลา'น่ะสิ ใจร้ายจัง

"คุฟุฟุฟุ แย่จังนะเราอยู่ที่ไหนก็ยังไม่รู้ แถมยังเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆจะทำอะไรได้ล่ะเนี่ย" โรคุโด มุคุโร่ เด็กหนุ่มตาสองสี เจ้าเล่ห์เป็นที่หนึ่ง

"ตอกย้ำจังเลยนะแก!!" โกคุเดระ ฮายาโตะ เด็กเลือดร้อนของกลุ่มพูดเสียงดังอย่างเหลืออด

"นี่พวกคุณเงียบๆหน่อยสิ" เด็กหนุ่มหน้าตาย เย็นชาประจำกลุ่ม ไม่ใช่ใครที่ไหน ฮิบาริ เคียวยะ ถึงหน้าตาจะเย็นชาแค่ไหนแต่มันก็ซ่อนความใจร้อนไว้เช่นกัน

'น่ากลัว' นี่คือสิ่งที่สึนะคิด แต่ไม่ใช่กับคนคนนี้ โรคุโด มุคุโร่

"โหหห~~คุณเป็นใครถึงมาสั่งผมน่ะ"มุคุโร่พูดจายั่วยวนกวนประสาทฮิบาร เคียวยะ

"นาย!"กับคำพูดกวนประสาททำให้ฮิบาริเริ่มฟิวขาด

ฮิบาริชักทอนฟาที่ซ่อนไว้ขึ้นมาเเละเริ่มฟาดฟัดใส่มุคุโร่ แต่เขาหลบได้และไม่ใช่แค่หลบเขายังเอาสามง่ามที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ออกมาป้องกันและโจมตีกลับด้วย แน่นอนคนห้ามศึกคือสึนะ

"โอ้วววววสุดขั้วไปเลยชั้นเล่นด้วย!!!!"

"ระ..รุ่นพี่ครับมันไม่ใช่การเล่นกันนะครับ" สึนะที่พยายามห้ามปรามทั้งสองอยู่ก็ต้องชะงักเมื่อรุ่นพี่สุดร้อนแรงของตนเองก็จะเอากับเขาด้วย

.

.

.

"เฮ้อ~จีนะจีวันหยุดทั้งทีก็ต้องออกมาอีก" พรีโม่หรือ จ๊อตโต้ บ่นไปตามทางที่มีหญ้ารกร้าง

"อย่าบ่นนักเลยน่าแก"จีมือขวาและเพื่อนวัยเด็กของเขาบ่นให้ผู้ที่เป็นทั้งเพื่อนเเละเจ้านาย

"เพราะเจ้าเดม่อนกับอเลาดี้ไม่อยู่หรอกถึงได้ออกมากันเอง"

มันก็จริงเพราะผู้พิทักษ์เมฆาและสายหมอกไม่อยู่เลยต้องออกมากันเองแบบนี้

"และอีกอย่างนึง ไม่ได้มีแค่แกกับชั้นอุเก็ทสึ นัคเคิ้ลแล้วก็แรมโพก็อยู่นี่"

มันก็จริงล่ะนะ

"ว่าตะ-"

"บอส!!!!!!ครับ" ยังไม่ทันได้พูดจบลูกน้องที่เดินนำหน้าก็ตะโกนเรียกเขาขึ้น

"มีอะไร"

"เด็กลอยครับ!!"เขาพูดด้วยท่าทางตื่นตกใจ

"หา!!!!แกจะล้ออะไรเล่นก็ดู........หน้าพวกชั้นด้วย" เด็กลอยจริงๆด้วย!!ลอยมาทางพวกเขา

"จ้ากกกก!!!!!หลบไปครับ!!!"

เทวดาตัวน้อยกำลังบินมาทางเขาแล้ว!!!

.

.

.

"นี่มันอะไรกัน" ผู้พิทักษ์เมฆาและสายหมอกที่พึ่งกลับมาจากภารกิจก็ต้องตกใจเมื่อเห็นเด็กวัย7กว่าขวบมาวิ่งเล่นหน้าปราสาท

"หืมมม~~พวกคุณอุปถัมภ์เด็กมางั้นหรอ"

ผู้พิทักษ์สายหมอกเอ่ยปากถามทำหน้าแหยๆเหมือนหนักใจ

'มีภาระเพิ่มขึ้นสินะ'

"เปล่าเผอิญเจอกันในป่าเเถวๆท้ายเมืองน่ะเห็นบอกไม่มีที่ไป" บอสเดินออกมาพร้อมของเล่นเด็กในมือ

"แล้วก็นะ"เอ่ยพร้อมเดินมาซุบซิบทั้งสองผู้พิทักษ์

"....!!!อะไรนะ" คนที่ไม่เคยเเสดงอาการตกใจรุนแรงอย่างอเลาดี้ยังเหวอ

"ผมไม่รับหรอก!!!!ไมใช่จริงๆด้วยซ้ำ"

"เอ๋~~หรือว่านายอยากมีลูกจริงๆก็นั่นไงเด็กคนนั้นออกจะเหมือนนาย"

"ไม่เหมือนสักนิด!!!" เอ๊ะหรือเหมือนนะ

หัวทรงสับปะรดมัดสูงหน้าตาเจ้าเล่ห์ขี้เล่นไม่หยอก

ส่วนอีกหนึ่งเป็นเด็กหน้าตาเหมือนอเลาดี้ แต่ผมดำเเบบเอเชียหน้าตาออกไปทางจีนแผ่นดินใหญ่หน่อยตาขวางมีนกตัวจิ๋วสีเหลืองอยู่ด้วย ส่วนเด็กคนอื่นๆก็หน้าตาเมือนกันอย่างกีบกับโขลกันมาเหมือนแม้กระทั่งนิสัย

"ไม่เอาด้วยหรอก"เดม่อน

"ผมก็ด้วยไม่เอาไม่เลี้ยง"อเลาดี้

"แต่ว่าพวกเขาเองก็เรียกพวกเราว่า'พ่อ'นะ"

"นอนที่ห้องพวกเรากันไปก่อนละกันนะ" พรีโม่พูดพลางทำสีหน้าดีใจ เทวดาน้อยจะมาให้เขานอนกอดแล้วว

"แล้วทำไมต้องเป็นห้องพวกชั้นล่ะ!" มือขวาถามทำสีหน้าไม่พอใจ

"เอาน่าสึนะเองก็ต้องอยู่ห้องข้าเหมือนกัน"

"น่าๆสีสันสีสัน"

"บ้านป้าแกสิ!!!เด็กพวกแกยังพอว่าเเต่ไอ้เด็กนี่สิ!!!"

ถ้าให้นอนด้วยกันมีหวังปราสาทพังแน่ๆ

"แล้วอเลาดี้ล่ะ" พรีโม่ถาม

"ถ้าเป็นอเลาดี้ยังไม่มา"อุเกทสึตอบ เพราะตอนที่ออกไปก็ตั้งแต่บ่ายโมงกว่าๆจนจวนจะสามทุ่มแล้วยังไม่กลับมาเลย

"เดี๋ยวคงกลับ"นัคเคิ้ลเอ่ยอย่างวางใจ

"นั่นไงมาแล้ว!!"

ไม่ใช่ใครอุเกทสึนั้นเอง เหมือนคนบอกเวลาไม่ก็พ่อบ้าน?ไม่สิยิ่งกว่าพ่อบ้านอีก

"คือว่านะอเลาดี้ให้ฮิบารินอนห้องนายก่อนได้มั้ย"

ผู้พิทักษ์เมฆาได้ยินก็เหลือบไปมองเด็ก

เมฆาสายฟ้าจิ๋วที่ดูหน้าแล้วง่วงสุดๆสัปหงกด้วย

มองไปสักพักก็ถอนหายใจแล้วกลับมามองบอสของตนก่อนจะเอ่ยปากตอบรับแล้วถามต่อ

"ได้ นานแค่ไหน"

"จนกว่าห้องชั้นบนจะทำความสะอาดและซ่อมประตูเสร็จ"

อยู่น่ะอยู่่ได้แต่จะตีกันรึเปล่าก็อีกเรื่องนึง

"ไปกันแยกย้ายเถอะ "

ห้องของนภา

"เธอโอเคมั้ย?"

"ครับผมโอเค"

"ทำไมเรียกเราว่าพ่อล่ะ"

"ผูกพัน"

สึนะพูดเสียงเบาจนเเทบจะไม่ได้ยิน

"เธอพูดว่าอะไรนะ?"

"พวกผมรู้สึกผูกพันกับพวกคุณมากแค่เห็นสัญชาตญาณก็บอกให้เรียกแล้ว"

เหมือนสัตว์ตัวน้อยไร้บ้านหลงทางที่หาทางกลับไม่ได้เจอใครก็เรียกพ่อแม่งั้นสิ นะ

"ไม่เป็นไรเราจะเป็นเพื่อนให้แม้ไม่ค่อยจะมีเวลาให้แต่ถ้าเธอเหงา เศร้า กลัวเราจะเล่นกับเธอ เป็นที่พึ่งและร่มเงาให้"

"ขอบคุณครับ........พ่อ"

ยอมเป็นพ่อให้เธอไปตลอดจนกว่าชีวิตจะหาไม่เลยก็ได้!!!เทวดาตัวน้อยๆจริงๆ

ห้องของวายุ

"นายไม่นอนรึไง"

ฮายาโตะที่นอนแล้วคิดว่าหลับไปแล้วก็ผงกหัวขึ้นมามองคนที่ตัวเอง'เผลอ'เรียกว่าพ่อ

"แกนอนๆไปเถอะ ชั้นยังไม่ง่วงเด็กๆน่ะห้ามนอนดึก"

"........."

วายุเลือดร้อนตัวน้อยเงียบลง

"เป็นอะไร?หลับแล้วหรอ? กลัวอะไรรึเปล่า?"

"เปล่าหรอกไม่ได้กลัวอะไรทั้งนั้น"

"งั้นหรอ ถ้าไม่มีอะไรก็นอนซะชั้จะ......" พอจะพูดคำต่อๆไปก็เงียบลงซะงั้นไม่กล้าพูดหรอ?

"จะ...?จะอะไรมันคาใจนะ" พูดเเล้วก็ลุกพรวดขึ้นมานั่งมองจี

"ชั้นจะปกป้องแกเอง"

"หึ งั้นก็มานอนกับชั้นสินายเป็นพ่อชั้นนะ"

"ก็ไม่ได้อยากเป็นซะหน่อย"

ถึงจะพูดแบบนั้นก็ยอมไปนอนด้วยดีๆ

ซึนนี่หว่า

ห้องของพิรุณ

"ทาเคชิหลับรึยังขอรับ?" อุเกทสึถามพร้อมกับลุกขึ้นมานั่งมองเด็กน้อยใต้ผ้าห่ม

"เอ๋?? หลับไปแล้วหรอ"

"งั้นผันดีนะทาเคชิผมจะปกป้องเธอจากฝันร้ายเอง"

พูดจบก็เอนตัวลงนอนทันที และหารู้ไม่ว่าเด็กน้อยก็ยังไม่หลับ

เมื่อทาเคชิที่ได้ยินดังนั้นจึงพลิกตัวหันหน้าเข้าหาอุเกทสึแล้วพูดตอบกลับไปเบาๆ

"ขอบคุณครับ'พ่อ' "

ห้องของอรุณ

"นี่นัคเคิ้ล"

"อะไรหรอ นอนไม่หลับหรือยังไงร้อนมั้ย"

"เอ่อ ก็นะ ไม่ได้เป็นอะไร อ่อ อยากจะถามอยู่เหมือนกันว่าเคยต่อยมวยหรือทำอะรที่เกี่ยวกับมวยมั้ย?"

"อื้มเคยสิ ก่อนจะมาเป็นบาทหลวงก่อนจะมาอยู่กับพวกพรีโม่ ชั้นเคยเป็นนักมวยมาก่อน"

"จริงหรอ!!!"

"ดูดีใจจังนะ"

"ใช่!!!ชั้นเองก็ชอบมวยเหมือนกันวันหลังช่วยสอนหน่อยสิ''

ท่าทางตื่นเต้นไร้เดียงสานี่มันอะไรกัน

"จะดีหรอ"

"ดีสิ!!!สนุกออก"

นัยตาที่ลุกวาวโรจน์เหมือนแสงอรุณยามเช้าที่สดใสพร้อมกับทำท่าเหมือนต่อยๆอากาศ

"งั้นวันพรุ่งนี้ดีกว่านะ"

"อื้ม!!สัญญากัน"

"สัญญา"

ว่าเเล้วก็ยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวกัน

ห้องของอัสนี

"นายนอนสักที" แรมโพพูดน้ำเสียงปนรำคาญ

"คุณ เเรมโบ้ กลัว"

-สั่นหงึกๆเลยล่ะ

"กลัวอะไรเล่า"

"กลัวไปหมดเลย ไม่ว่าจะอะไรก็กลัว" แรมโบ้ทำท่าเบะปากจะร้องไห้

"นี่"

"??"

"แรมโบ้ฟังนะนายจะกลัวอะไรเล่าชั้นก็อยู่ตรงนี้นายหลับเถอะชั้นจะปกป้องนายเอง"

"จริงหรอ?จริงๆนะ"

"ใช่"

ถึงแรมโพเองไม่ได้จากเเรมโบ้นักก็เถอะแต่ตอนนี้เขาแบกหน้าที่'พ่อ'ชั่วคราวอยู่คงไม่เป็นไรหรอก

ห้องของเมฆา

"นี่"

เมฆาสายฟ้าจิ๋วที่หลับแล้วแต่ก็ตื่นขึ้นมาอีก

"มีอะไรผมนึกว่าเธอหลับไปแล้วซะอีก"

"ก็หลับแต่ตื่นแล้วนี่ไง" -ฮิบาริ

"เฮ้อ อยากได้อะไร"-อเลาดี้

"ก็เปล่า" -ฮิบาริ

"งั้นก็นอนซะ"-อเลาดี้

ถึงอยากจะเถียงแต่ก็ต้องนอนต่อเพราะอเลาดี้ลุกจากเก้าอี้ทำงานข้างเตียงมาหา แล้วถ้าเขาไม่ยอมนอนดีล่ะ จะได้สู้กันมั้ยนะ?

พรุ่งนี้ผมต้องออกไปทำภารกิจข้างนอกอีก"

"แล้วทำไมต้องบอกผม"

"รำคาญพวกนั้นมั้ย"

คงจะหมายพวกเด็กวัยเดียวกันที่อยู่ที่นี่

"ไม่เท่าไหร่ถ้าได้อยู่ที่เงียบๆก็คงดี"

"ผมแค่ถามนะความสมัครใจเป็นของคุณ"

"อะไร"

"ผมมีคนรู้จักอยู่แถวๆที่ใกล้ๆที่นี่ไปอยู่ไปเขาก่อนมั้ยผมไป2วันถ้าทิ้งไว้แล้วตีกับคนอื่นก็คงแย่"

"ได้"

"ไม่กลับคำ?แต่คนคนนั้นออกจะน่ารำคาญไปหน่อยนะ"

"ใช่"

"งั้นก็นอนซะ"

ห้องของสายหมอก

"คุณเป็นอะไรไม่หลับไม่นอน?"

"แต่รู้สึกเป็นห่วงใครสักคนอยู่น่ะครับไม่ต้องห่วงหรอก"

"งั้นหรอก็ดีถ้าไม่เป็นอะไรแล้วก็หลับซะ"

ความห่วงนี่มันอะไรกัน?

เขาห่วงใครกันนะ กลัวเขาหิว กลัวเขาจะเป็นอันตรายกลัวไปหมดเลย

"นี่เดม่อน"

"หืมมม อะไรอีกล่ะถ้าจะเรียกห้วนๆแบบนี้อย่าเรียกดีกว่านะ"

"คุณเคยรู้สึกห่วงใครสักคนมั้ย"

"......แล้วใครล่ะที่คุณว่า''

"คนสำคัญน่ะ"

"สำหรับเธอผมไม่รู้ว่าคนสำคัญคนนั้นเป็นใคร...."

เดม่อนเงียบไปสักพักเหมือนคิดอะไรอยู่ก็พูดขึ้นต่ออีก

"แต่สำหรับผมแล้วต่อให้เป็นห่วงมากแค่ไหนมันก็ส่งไปไม่ถึง ถ้าเขาอยู่ไกลแสนไกลน่ะนะแล้วก็ตอนนี้คุณห่วงตัวเองจะดีกว่านะ"

"หึ ถูกของคุณ งั้นก็ราตรีสวัสดิ์ครับ

"หืมมมม เช่นกัน"

ก็เป็นเด็กดีได้เหมือนกันนี่ไม่ได้เลวร้ายอะไรด้วย

7:00น.

"นี่ สึนะคุง"

"สึนะคุง ตื่นได้แล้ว"

"เอ๊ะ!!ครับกี่โมงแล้วครับ"

ท่าทางเหลอหลาแต่น่ารัก(?) จะน่ารักเกินไปแล้วนะเด็ก

"พึ่งจะเจ็ดโมงเอง"

"อ๋อ ครับ"

โครม!!!!

"!!!!เสียงอะไรน่ะครับ!!" สึนะถึงกับตกใจเมื่อได้ยินเสียงดังเหมือนของตก

"มาจากห้องของจีนี่"

ห้องของวายุ

"จี!!"

เสียงเปิดประตูดัง ปั้ง!!พร้อมกับคนสองคนที่พรวดพราดเข้าไป

"เกิดอะไรขึ้นหรอครับ?"

สึนะถามด้วยท่าทีลุกลี้ลุกลน

"เอ๊ะ! เอ่อรุ่นที่สิบไม่มีอะไรหรอกครับแค่ตกเตียง"

โกคุเดระตอบสึนะไปพลางยิ้มแหยๆไปให้

"จะไม่อะไรได้ไงฟะ!!นอนอยู่ดีๆแกก็มาถีบชั้นตกเตียงเนี่ย!!"จีแหวกลีบด้วยความเหลืออด

ว่าแล้วก็ลุกไปหยิกแก้มโกคุเดระจนยืด

"แหะๆๆๆ"

สึนะกับพรีโม่ถึงกับหัวเราะแห้งๆก็ดูจะไปได้ดีไม่น้อยไม่ใช่หรอ

เอ๊ะ!หรือไม่ดีกันนะ ทะเลาะกันแต่เช้าเลยนี่

ห้องอาหาร

"บอสครับ" พ่อบ้านสูงอายุหน้าตาดูใจดีเดินเข้ามาหาผู้เป็นบอส

"ท่านอเลาดี้ออกไปทำภารกิจแล้วส่วนนายน้อยฮิบาริก็ไปด้วยนะครับ"

พรีโม่ร้องอ๋อ ก่อนจะเดินไปนั่งตรงหัวโต๊ะ

ส่วนบางคนคงมีความคิดแบบว่า คนปกติหายออกไปแล้ว2จะเป็นไงต่อไปนะ

"งั้นเรามาเริ่มทานกันเลย"

ระหว่างทางของสองเมฆา

"เดินไหวรึเปล่า?"

อเลาดี้ถามด้วยความห่วง ห่วงเเบบห่วงจริงๆเพราะเห็นฮิบาริเดินช้าลงทั้งยังเดินตามหลังถ้าเผลออาจโดนลักพาตัวไปก็ได้ยิ่งหน้าตาเหมือนเค้าอีกไหนยังจะมีความเป็นเอเชียอยู่ด้วยอีกถ้าโดนลักพาตัวไปขายได้วุ่นวายแน่ๆ

"ไม่เท่าไหร่หรอกผมโตแล้วนะ" ว่าเเล้วก็หันหน้าหนีไปทางอื่น

"หรอ" ถึงจะตอบไปแบบนั้นแต่ก็หยุดเดินแล้วรอให้เจ้าตัวเดินไปถึงที่ที่เขายืนแล้วอุ้ม? ฮิบาริขึ้นมา

อะไรของเขากัน?

เดาอารมณ์ได้ยากจริงๆนั่นแหละคนคนนี้

"ก็ไม่ได้อยากจะทำแบบนี้หรอกแต่ถ้าไม่ทำเกิดคุณโดนลักพาตัวไปจะแย่เอา"

อย่างนี้นี่เองสินะ

คนปากไม่ตรงกับใจและความคิด

"ทนหน่อยแล้วกันอีกแป๊บเดียวก็ถึงแล้ว"

"ก็ไม่ได้ว่านี่"

จะทำอะไรก็ไม่ได้ว่าสักหน่อยมันเป็นสิทธิ์ของคุณอยู่แล้ว

"นั่นท่านอเลาดี้นี่อุ้มใครมา ลูกหรอ?"

แต่ในระหว่างทางเดินก็มีชาวบ้านท่าทางยังสาวซุบซิบถามกันไปตามทาง

"ไม่ใช่หรอกมั้ง"

"ไม่ใช่ได้ยังไงดูสิหน้าตาออกจะเหมือนกันขนาดนั้น"

หนึ่งในหญิงสาว3-4คนพูดแบบนั้นขึ้นมาก็พากันร้องอ๋ออกมา

"เหมือนจริงๆด้วย"

พูดถึงทั้งสองคนที่โดนนินทาระยะเผาขน

"คงไม่ถือสาอะไรพวกเขาหรอก?ใช่มั้ย?"

อเลาดี้ถามด้วยความอยากจะรู้ว่าฮิบาริจะคิดยังไงกับคำพูดเหล่านั้น

"ก็ไม่หรอก เพราะในตอนนี้คุณเองก็อยู่ในฐานะพ่อชั่วคราวนี่"

เมื่อได้ยินแบบนั้นอเลาดี้ก็ดูวางใจลงบ้าง

ก็ดีจะได้ไม่ต้องมาคิดอะไรให้มากความ

ร้านสัปเหร่อ

07:47น.

"มากันแล้วหรอ"

พี่สาวท่าทางติ๊งต๊อง เอ๋อๆ มีแผลเป็นสุดเท่บนหน้า?

"มองข้าแบบนั้นทำไม?"

"ผู้ชายหรอ?"

"ก็ใช่น่ะสิ คิดว่าข้าเป็นผู้หญิงรึไง"

"ก็เหมือนไม่ใช่น้อยเลยไม่ใช่หรอครับ"

เหมือนตรงกันล่ะนั่น????

"ว่าแต่เจ้านี่ก็เหมือนอเลาดี้มากซะด้วย ลูกหรอ ลูกจริงๆสินะ"

"สัป เหร่อ" อเลาดี้พูดน้ำเสียงกดต่ำ เชิงขู่

"อ่าๆโอเคๆไม่แซวก็ได้ แต่เหมือนจริงๆนี่หน่า"

บอกหยุดแต่ก็ยังไม่วายยืนยันความเหมือนของทั้งสอง

"ฝากเขาด้วยละกันนะ"

ก่อนออกไปก็กำชับด้วยความหนักแน่นว่าห้ามบาดเจ็บหรือมีแผลใดๆเด็ดขาด

เขาไม่ได้ห่วงแค่กลัวจะมาเป็นภาระเท่านั้น

"ได้สบายๆเลยล่ะ"

ถ้าไม่ซนล่ะก็ว่าไปอย่าง

แต่ก็วางใจเเหละเพราะก็คงจะเป็นเด็กนิ่งเหมือนเอลาดี้นั่นแหละ

ซะเมื่อไหร่!!!!!

เผลอหน่อยก็ไปรุมสกรัมกับนักเลงในซอยแถวร้านแล้ว!!!!

"เธอนี่เลือดร้อนจังนะ ถ้าเขากลับมาเจอแบบนี้แล้วจะเป็นยังไงล่ะเนี่ย"

"ช่างสิ"

"เฮ้อ~ จะไปด้วยกันมั้ย"

"ไปไหนหรอ?"

"จะไปส่งศพน่ะ"

"ไปสิ!!"

ฮิบาริดูดีใจแบบไม่เก็บอาการเลยสักนิด

ถ้าไม่เป็นเด็กหน้าตาย นิสัยเย็นชา ก็คงน่ารักสดใสไม่น้อยเลยนี่

น่ารักก!!!!!!เทวดาน้อยอีกแล้ววว

꧁father mafia༒-3 (แก้คำผิดแล้ว)

"คุณฮิบาริไม่อยู่เล่นด้วย คนก็มีไม่เยอะแล้วจะทำยังไงดีอ่า"

สึนะนั่งบ่นพึมพำเพราะเมื่อไม่กี่นาทีแรมโบ้ชวนเล่นซ่อนหา

จริงๆไม่มีฮิบาริก็เล่นได้นี่หน่า ต่อให้อยู่ด้วยฮิบาริก็คงไม่เล่นด้วยอยู่ดี รวมมุคุโร่ด้วยแต่จะทำไงได้ล่ะถ้าคนไม่เยอะมันไม่สนุกนี่ หรือจะไปชวนพวกผู้ใหญ่

จะเป็นการรบกวนพวกเขารึเปล่านะ

"คุณแรมโบ้ไปชวนแรมโพดีกว่า"

แรมโบ้กระดี้กระด้าวิ่งเข้าปราสาทไปหวังจะไปชวนแรมโพมาให้ได้

"แล้วพวกเราจะไปชวนพวกผู้ใหญ่ที่เหลือกันมั้ย" สึนะถามเด็กคนอื่นๆ

"ไปครับ"

โกคุเดระทำหน้าคิดสักพักก็ตอบออกไป เขาอยากไปก่อกวนจีมากกว่าการเล่นซ่อนหาเสียอีก

"ไปสิน่าสนใจดีนี่ชั้นเอาด้วยคน"

หนุ่มอารมณ์ดีอย่างยามาโมโตะก็เอาด้วยคน

"โอ้วววว ไปด้วยแบบสุดขั้ว" เด็กเลือดร้อนเรียวเฮ

เดิมทีวันนี้เขาอยากจะซ้อมมวยกับนัคเคิ้ลตามที่สัญญาไว้เมื่อคืนแต่พอตอนเช้ามาเจ้าตัวกลับบอกว่ามีงานต้องทำคงไม่ว่างเล่นด้วย

เจ็บใจจริงๆ

"คุฟุฟุฟุ ผมเอาด้วยสิ" มุคุโร่ที่ทีแรกไม่สนอะไรตอนนี้กลับจะเอาด้วยซะงั้น

เขาเองก็อยากแกล้งเดม่่อนเช่นกัน

แล้วก็เดินตามพวกสึนะเข้าปราสาทไป

ห้องทำงานของจี

ที่จริงจีไปทำงานที่ห้องของบอสก็ได้แต่วันนี้เจ้าตัวเลือกที่จะทำงานที่ห้องทำงานส่วนตัว

แกร็ก!!!

"เคาะประตูก่อนไม่ได้รึไง"

จีบ่นแล้ววางปากกาไว้บนโต๊ะ

"โทษที พอดีรีบนิดหน่อย"

"หา!!!แกเองหรอมาทำไม บอกไปแล้วนี่ว่าวันนี้-"

"ไปเล่นซ่อนหากัน"

จียังไม่ทันได้พูดจนหมดประโยคก็โดนแทรกเสียก่อน

เล่นซ่อนหา???ซ่อนหาเนี่ยนะ ไร้สาระน่า บางทีเล่นกับเจ้าพวกนี้เเล้วอาจถึงชีวิตเลยก็ได้ ก็นะธรมมดากันบ้างซะที่ไหน

"ไม่เล่น เสียเวลา"

ว่าเเล้วเชียวคนแบบจีหรือจะสนการเล่นแบบเด็กๆ

คงต้องใช้ไม่ตาย

"น่านะนะ "

นี่ชั้นยอมทิ้งศักดิ์ศรีมาอ้อนวอนเลยนะ รู้มั้ย!!!

ว่าพลางเดินเข้าไปเขย่าเเขนทำตาลูกหมาหิวนมใส่จี

มันไม่ได้ผลกับชั้นหรอกโว้ยยย!!!!!

"วุ่นวายน่าไม่ไปหรอก"

"น่านะนะนะนะนะ"

"ผีเข้าสิงแกรึไง ไปๆๆๆ รำคาญจะทำงาน"

"นะ'พ่อ'ฮะ"

เหมือนคำว่าพ่อทิ่มแทงเขาอย่างจัง จริงๆมันก็ค้ำคอเขาอยู่

"........"รู้สึกด่าไม่ออกแหะ

"นะครับ นะ"

"เออๆก็ได้"

ห้องของอุเกทสึ

"อุเกทสึ ไปเล่นซ่อนหากันเถอะ"

"กระผมทำงานอยู่นะขอรับ ไปเล่นด้วยไม่ได้หรอก"

"งั้นหรองั้นผมไม่กวนแล้วไปล่ะ" ถึงจะยอมออกไปดีๆแต่ก็ทำเสียงหงอยหน้าตกเดินออกไปอย่างหมดหวัง

แน่นอนมันเป็น'แผน'ที่เขาคิดระหว่างที่เดินหาอุเกทสึ

"เดี๋ยวก่อนครับทาเคชิ เล่นด้วยก็ได้ครับ"

เมื่อได้ยินเสียงหงอยๆของทาเคชิเขาก็ปฏิเสธไม่ลง รู้สึกผิดด้วย

งานเอาไว้ทีหลังก็ได้

ไปทำหน้าที่พ่อก่อนดีกว่า

ห้องของแรมโพ

"นี่ๆแรมโพ "

แรมโบ้ที่เดินเปิดประตูเข้ามาอย่างถือวิสาสะ ก็เรียกแรมโพทันที

ส่วนแรมโพที่นั่งอ่านรายงานจนเมาตัวอักษรอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมามอง

"ไปเล่นซ่อนหากัน"

คำเชิญชวนของเด็กน้อยเหมือนสวรรค์มาโปรด

เขาเองก็นั่งอ่านรายงานหลังขดหลังแข็งมาแต่เช้าแล้วอู้หน่อยจะเป็นไรไป

"เอาสิ"

ถึงจะไม่ชอบเด็กนี่เท่าไหร่ ถึงรำคาญแค่ไหนแต่เขาก็ต้องยอมรับแล้วแหละ และบางครั้งแรมโบ้ก็มีข้อดีเหมือนกัน

ห้องของเดม่อน

"นี่เดม่อนครับ ไปเล่นซ่อนหากันมั้ยครับ"

มุคุโร่ที่เปิดประตูพรวดพราดเข้ามาทันทีด้วยท่าทีที่ผิดแปลกคือ เข้ามาแล้วยิ้มแย้ม สดใสชวนเล่่นส่วนฉากด้านหลังตัวมุคุโร่คงไม่พ้นดอกไม้สีชมพูสดใส

นี่คือภาพมายาแน่ๆ!!!! เดม่่อนฟันธง

"มะ ไม่ดีกว่าผมต้องทำงานไม่ว่างเล่น"

เดม่่อนยิ้มแหยๆให้เด็กตรงหน้า

"เอาเถอะน่าไปเล่นกันไปเล่นกัน "

ว่าแล้วก็เดินเข้าไปจูงมือเดม่่อนออกไปจากห้องทำงานโดยไม่สนสีหน้าคุณพ่อชั่วคราวอย่างเดม่อนเลยสักนิด

เด็กนี่จะต้องหาเรื่องเเกลังเขาแน่ๆ

ห้องของนัคเคิ้ล

"นัคเคิ้ล!!!ไปเล่นซ่อนหาสุดขั้วกันน"

เรียวเฮเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับตะโกนเสียงดังไปทั่ว

"บอกไปแล้วนะว่าไม่ว่างไปเล่นกับคนอื่นๆก่อนไป"

"แต่-" เหมือนจะนึกอะไรออกก่แนที่จะพูดคำนั้นออกไป

"ก็ได้ฮะ งานสำคัญกว่าลูกอยู่แล้วนี่"

'ลูก'

นัคเคิ้ลสะดุดกับคำว่าลูกของเรียวเฮ รู้สึกผิดเลยแหะ

"ปะ ไปก็ได้แค่วันนี้นะ"

"เย้!!!"

น่าร้ก!!!!

ห้องของพรีโม่

"พรีโม่ครับปะ- "

"ไป!!!"

ยังไม่ทันได้พูดจนจบประโยคก็ตอบรับคำขอแล้ว

"อยากอู้งานอยู่พอดีไปกันเถอะ เล่นอะไรกันดี"

พรีโม่ยิงคำถามใส่สึนะรัวๆที่ทำหน้าตกใจจนเจ้าตัวไม่รู้จะตอบยังไงดี

เป็นบอสแต่นิสัยลึกๆแล้วไม่เข้ากับท่าทางนิ่งสุขุมนั่นเลย!!

"เอ่อ เล่นซ่อนหาครับ"

"ดีเลยรีบไปกันเร็ว"

"งานล่ะครับ"

"เบื่อเเล้วอยากอู้งานไปกันเถอะ"

เอ๊า!!!!!!

ร้านสัปเหร่อ

"พร้อมรึยัง "

"พร้อมแล้ว"

ฮิบาริที่ตอนนี้เปลี่ยนไปใส่เสื้อเชิ๊ตสีขาวกางเกงเอี้ยมเหมือนเด็กคนอื่นๆ เด็กส่วนใหญ่อ่ะนะ

"มันร้อนหน่อยนะ"

"ผมทนได้"

"จ้าๆๆ"

รู้หรอกว่าทนได้แต่กลัวจะทนไม่ได้ตอนที่เป็นไข้ขึ้นมาเนี่ยสิ

"คุณชื่ออะไร"

"โจเซ แล้วเจ้าล่ะ"

"ฮิบาริ เคียวยะ"

"คุณมาจากที่ไหนหรอ"

ชื่อออกเสียงสำเนียงเหมือนกับอุเกทสึเลยต้องใช่แน่ๆ

"ไม่รู้"

เด็กน้อยตอบไปนัยตาบ่งบอกความจริง

ถึงฮิบาริจะบอกว่าไม่รู้แต่โจเซก็รู้อยู่แล้ว เขาเองก็ไม่ใช่คนซะด้วยสิ

"หึๆๆเหรอ"

น่าเสียดายอยากจะรู้ให้มากกว่านี้แท้ ๆ

นี่คงจะเป็นโชคชะตาบังคับของกาลเวลาสินะ

เอาพวกเขามาไว้ที่นี่แต่ไม่ยอมให้ความจำที่เป็นของพวกเขา

กลับมายังปราสาทวองโกเล่

สภาพของคุณพ่อจำเป็นแต่ละคนนั้นบอกได้คำเดียวเลยว่า เละ

เละไปหมดเลย!!!ทั้งตัวปราสาททั้งตัวพวกเขาเอง เละแบบสุดๆ

ว่าแล้วเชียวต้องไม่ใช่การเล่นซ่อนหาธรรมดาเเน่

โดยเป็นการเริ่มที่หาคนซ่อนและมีกันแค่12คนต้องมีคนหา2คนที่จริงคนเดียวก็ได้แต่คนที่ได้หาดันไม่พ้นแรมโพเลยเอาจีไปหาด้วยเลยเพราะกลัวแรมโพจะอู้

แล้วก็เริ่มแผนการซ้อน

ทำเหมือนไปซ่อนเล่นหาทั่วไป ซ่อนตามจุดต่างๆที่ซ่อนได้แล้วนำของที่จะแกล้งติดตัวไปด้วยและเริมแกล้งคนที่ซ่อนก่อนแล้วก็ตามดวยคนหาอีก2คนที่เหลือ แน่นอนต้องแกล้งแบบเงียบๆไป

แล้วทำไมปราสาทถึงเละล่ะ?

ถึงจะเป็นแบบนั้นคุณพ่อจำเป็นบางคนก็ดูจะชอบอย่างเช่น อุเกทสึ พรีโม่ และนัคเคิ้ล

ส่วนแรมโพก็ดูจะครึ่งๆกลางๆ แต่ที่ดูจะไม่ชอบเอาซะเลยคือ จีและเดม่อนมาอันดับหนึ่ง ถ้าอเลาดี้อยู่ด้วยคงได้เละกว่าเดิม

หมายถึงหน้าพวกเขาคงไม่เหลือเค้าเดิมแน่ๆ

"เหนื่อยโว้ยยย!!"

จีเป็นคนเเรกที่บ่นออกมาเสียงดังหลังจากหนีออกมาจากมรสุมการแกล้งพิศดารของฮายาโตะและเด็กคนอื่น ๆ

จะรอวันที่จะได้เอาคืน จะเอาให้คุ้มเลยคอยดู

"ว่าแต่พวกแกไปเอาของพวกนี้นมาจากไหนกัน" จีถามเด็กๆ เพราะการแกล้งคือเอาพวกแมลงหรือไม่ก็กระดาษที่วาดเป็นรูปน่ากลัวๆต่างๆมาไล่พวกเขา บางคนถึงขั้นลงทุนไปจับเอา หนอนใบไม้กิ้งก่าหรือไม่สัตว์ที่ไม่มีพิษแต่ที่หลายๆคนไม่ชอบมา

ที่จริงมันเป็นการแกล้งที่ทำให้ตกใจมากกว่าการแกล้งให้กลัวนะ

"อ๋อไม้พวกนี้นะหรอครับ "

"คุณลุงพ่อบ้านทำให้น่ะครับ"

"หา!!!!!นี่พวกแก !!!!"

จีอีกแล้วที่เข้าไปกระชากคอเสื้อพ่อบ้านชุดขาวที่ยืนอยู่ข้างๆพวกสึนะซึ่งพร้อมต่อยทุกเมื่อ และตามมาด้วยเดม่อน

แน่นอนมาลงที่พ่อบ้านแทนเด็กๆครบทุกต้นทุกดอกที่ตนเองได้รับมา

ฮิบาริ&สัปเหร่อ

เมื่อมาถึงที่หมายก็รีบนำศพขึ้นให้กับญาติผู้ตายทันที

ถ้าปกติเขาไม่รีบหรอก แต่กลัวเด็กคนนี้จะหิวเอาน่ะสิ

"ส่งอีกศพเดียวก็กลับได้แล้ว เธอหิวรึยังล่ะ"

"ยัง"

ฮิบาริตอบแล้วก็นอนลงต่อ

"ขอบใจนะที่ช่วยน่ะ"

"ผมยินดีช่วย"

เป็นเด็กดีจริงๆด้วย หรือแค่เพราะเจ้าตัวเบื่อการอยู่นิ่งๆเลยช่วยก็ไม่รู้

จะแบบไหนก็น่ารักอยู่ดี

"จะกินอะไรดีนะพาสต้าดีมั้ย?"

"แล้วแต่คุณสิ"

เด็กน้อยตอบกลับด้วยความไม่ใส่ใจนักอาหารแบบไหนเขาก็ทานได้หมด แต่ถ้ามีแฮมเบอร์เกอร์ด้วยคงจะดี

"งั้นหรอ"

เป็นเด็กที่ไม่เรื่องมากทั้งยังดูเลี้ยงง่ายอีกด้วย

น่ารักอีกแล้ว!!!