...WIN...

อาชีพ: นักร้อง/เล่นดนตรีในผับ

อายุ: 25 ปี

บุคลิก: ชอบเล่นดนตรี เงียบ ขรึม แสดงออกไม่ค่อยเก่ง แต่รักแฟนมาก...

"ผิดไปแล้ว... รอฉันก่อนได้มั้ยละ สักสองปี แล้วอย่าคิดมีผัวใหม่เด็ดขาดเพราะฉันจะกลับมาแน่!"

...SIANGWAN...

อาชีพ: บล็อกเกอร์อาหารและขนมหวาน

อายุ: 25 ปี

บุคลิก: ชอบขลุกตัวอยู่แต่ในครัว โลกสวย ใจเย็น ขี้สงสาร รักแฟนมาก...

"ไม่ตลกเลยนะ ใช่เรื่องที่จะมายืนยิ้มมั้ยอ่ะวิน!"

Ep. 1

"อ๊ะ!!! เข้ามาแล้วหรอ..." ฉันกัดฟันแน่นแล้วถามออกไป รู้สึก..เจ็บจัง

"อือ ไม่ต้องเกร็ง ปล่อยตัวตามสบาย"

"..........."

"เวลาที่เธอเกร็ง มันรัดฉันแน่นเกินไป อ่าาาา เข้าไม่ได้ว่ะ" ผู้ชายที่กำลังสอดใส่ตัวตนของเขาเข้ามาในร่างฉัน ชื่อวิน เขาเป็นแฟนคนแรกของฉันเอง เราคบกันมาได้เกือบปีแล้ว ระหว่างนั้นเขาก็ขอฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้มาตลอดแต่ฉันก็ไม่เคยพร้อมเลยสักที จนมาถึงวันนี้ที่ฉันคิดว่า....

กึกกกกก!!!!!

"อ๊ะ!! วิน.. หวานเจ็บ"

"ครั้งแรกก็แบบนี้แหละ ทนก่อนเดี๋ยวก็เสียว" วินมองหน้าสบตาฉันแล้วพูดกล่อม ตอนนี้ส่วนล่างของเราได้เชื่อมต่อกันอย่างสนิทแล้ว ฉันไม่เห็นหรอกแต่รู้สึกได้เพราะสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่ชนเข้ากับผนังด้านในของฉันอย่างจังและความปวดร้าวที่แทบทนไม่ไหวมันจี๊ดขึ้นมาตรงส่วนนั้น เหมือนว่ามันกำลังฉีกขาด

"ยะ..อย่าเพิ่งขยับได้มั้ย...แสบมาก" ฉันสบตาเขาในตอนแรกก่อนจะหลบตาแล้วหันมองทางอื่นแทนในสองคำท้ายประโยคนั้น

"อืมมมมม แน่นจัง ฉันก็ขยับลำบากเหมือนกัน" เขาก้มลงดูดยอดถันของฉันที่ชูชันอยู่ต่อหน้า สลับกับจูบปากและซอกคอ ทำอยู่อย่างนั้นสักพักก็เริ่มขยับสะโพกหนากระแทกเข้าใส่ ตอนแรกฉันเองก็รู้สึกเจ็บมาก แต่พอนานเข้ากลับรู้สึกอีกอย่างเข้ามาแทนที่ มันเป็นความรู้สึกที่ฉันก็อธิบายยากอยู่เหมือนกันเพราะเพิ่งเคยประสบครั้งแรก แต่มันมีความสุขนะ..และรู้สึกว่าไม่อยากให้เขาหยุดทำเลย กลับกัน...อยากให้วินทำแรงขึ้นอีกหน่อยด้วยซ้ำ หรือว่า..นี่มันคืออาการที่เขาเรียกว่า เสียว...

พั่บๆๆๆๆๆๆ พั่บๆๆๆๆๆๆๆ

"อ๊ะๆๆๆๆ" ฉันตกใจตัวเองที่อยู่ๆก็ปล่อยเสียงน่าอายนั้นออกมา เลยรีบยกมือปิดปากไว้ ไม่เคยคิดเลยว่าเสียงแบบนี้จะออกมาจากปากฉันได้

"ไม่ต้องปิด ปล่อยออกมาเลย ฉันชอบเสียงครางของเธอ" ระหว่างที่วินยังกระแทกเอวเข้าใส่ อีกมือเขาก็เลื่อนมาดึงมือฉันที่ปิดปากตัวเองออก แล้วรวบมือทั้งสองข้างขึ้นไปตรึงไว้เหนือหัว และกระแทกแรงขึ้นจนฉันรู้สึกเจ็บแสบที่ส่วนนั้น แต่ก็รู้สึกดีในเวลาเดียวกัน

"วิน~~~ อ้ะๆๆๆๆ"

"อืมมมมม... อื้อออออ!!! ซี๊ดดดดด!!!!" ความรู้สึกอุ่นร้อนที่พลุ่งเข้ามาด้านในหลังจากที่วินกระแทกใส่เร็วรัวก่อนที่ฉันจะรู้สึกเกร็งกระตุกหนักๆ เราสบตากันก่อนที่วินจะประกบปากลงมาจูบฉันอีกครั้งแล้วรอบที่สอง สามก็ตามมา ถึงแม้จะเคยคิดว่าเรื่องแบบนี้ฉันจะเก็บไว้ทำหลังจากแต่งงาน กับสามีของฉัน แต่เพราะฉันรักวินมากถึงได้ยอมเขา และไม่ว่าจะเป็นยังไงหรือเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ฉันก็จะไม่เสียใจหรอก เพราะทุกอย่างฉันเป็นคนเลือกและตัดสินใจเอง... และเพราะฉันเต็มใจ

4 ปีต่อมา

"ทำไมจนป่านนี้แล้วยังไม่ถึงห้องอีก ไลน์ก็อ่าน" ฉันบ่นกับตัวเองแล้วก็เหลือบมองนาฬิกาบนผนัง ตอนนี้ฉันอยู่ห้องคนเดียวส่วนวินออกไปทำงาน เขาร้องเพลงและเล่นกีต้าร์ในผับ ทุกวันเกือบๆตีสองเขาก็ถึงบ้านแล้ว แต่นี่จนตีสองเกือบจะครึ่งแล้วยังไม่กลับอีก ฉันเป็นห่วงเขามากเลย ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า..

มือที่กำโทรศัพท์ไว้กำลังจะกดโทร.หา แต่แล้วก็ได้ยินเสียงกุกกักดังขึ้นที่หน้าประตูซะก่อน แล้วผู้ชายร่างสูงโปร่งที่ฉันคุ้นเคยเป็นอย่างดีก็แบกกีต้าร์ที่สะพายไว้ข้างหลังเดินเข้าห้องมาด้วยท่าทางอิดโรย

"วิน.. โอเคมั้ย? หวานกำลังจะโทร.หาอยู่พอดี" วินเดินเข้ามาหาแล้วจูบลงที่หน้าผากฉันอย่างที่เขาชอบทำเป็นประจำและทำท่าจะเดินผ่านเข้าห้องไป ฉันหมุนตัวกลับหลังแล้วเดินตามเขาไปทันที

"ทำไมวันนี้กลับดึกกว่าทุกวันล่ะ?"

"ทำไมยังไม่นอน?" แทนที่จะได้รับคำตอบแต่กลับกลายเป็นว่าฉันที่ถูกถามกลับมาแทน

"ไลน์ไปก็ไม่ยอมอ่าน..." ฉันเดินไปหากระเป๋ากีต้าร์ที่วินวางพิงกับเตียงไว้แล้วยกมันไปเก็บที่ข้างตู้เสื้อผ้าในที่ประจำของมันให้เข้าที่เข้าทาง

"แบตหมด" ได้ยินอย่างนั้นฉันก็ย้ายตัวเองไปยืนจ้องหน้าวินที่กำลังถอดเสื้อเตรียมจะไปอาบน้ำแต่เขายังไม่ยอมตอบคำถามแรกของฉันเลย

"อะไร.." เขาถอดเสื้อออกแล้วก็ยืนเปลือยท่อนบนจ้องหน้าฉันกลับคืนมาแถมยังพาดเสื้อยืดของเขามาบนไหล่ฉันด้วย

"ทำไมถึงกลับดึกล่ะ?"

"รถเสีย รอไอ้เดย์เคลียร์บิลที่ผับเสร็จแล้วให้มันมาส่ง ไปนอนไป ดึกแล้ว" ฉันพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเดินไปที่เตียง ที่จริงฉันก็หลับไปแล้วนะ แต่สะดุ้งตื่นมากลางดึกไม่เจอวินพอดูนาฬิกาก็เห็นว่าเลยเวลากลับแล้วแต่ยังไม่มาสักที เพราะเป็นห่วงน่ะสิเลยลุกขึ้นมาน่ะ

เดย์คือหนึ่งในเพื่อนสนิทของวินเขาน่ะเป็นเจ้าของผับที่วินไปร้องเพลงทุกคืนนั่นแหละ ฉันก็เคยเจอเขาบ่อยๆ แต่ไม่ค่อยได้คุยด้วยเท่าไหร่ แต่ฉันสนิทกับแฟนเขานะเพราะเป็นผู้หญิงเหมือนกันไง แล้วอีกอย่างเราก็อายุเท่ากันด้วย

"อื้ออออ ตัวเย็นจัง" ฉันลืมตาขึ้นแล้วพึมพำพูดเบาๆเมื่อวินขึ้นเตียงมาแล้วรั้งตัวฉันเข้าไปกอดไว้ ก่อนหน้านี้ฉันหลับไปแล้วแต่เพราะความเย็นจากตัวของวินที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จทำให้ฉันรู้สึกตัวตื่นขึ้นอีกครั้งน่ะ

"ตัวเธอก็อุ่น" วินกระซิบที่ข้างหูก่อนจะฝังหน้าเข้าที่ซอกคอทำให้ฉันยิ้มมุมปากออกมาแล้วหลับตาลงอีกครั้งพร้อมกับเบียดตัวเข้าหาให้แผ่นหลังแนบสนิทกับแผงอกแกร่งของวินมากขึ้นกว่าเดิม

เช้าวันต่อมา

"สวัสดีค่ะทุกคน.. สบายดีมั้ยคะ?" ฉันคุยกับหน้าจอโทรศัพท์ที่กำลังไลฟ์สดตอนนี้มีคนกำลังดูอยู่ประมาณหกพันกว่าคน

"พี่เสียงหวานจะทำอะไร... อ๋อ ตอนนี้กำลังจะทำไข่ทรงเครื่องนะคะ เพราะว่าพี่วินชอบกิน" ฉันโน้มตัวเข้าใกล้หน้าจอเพื่ออ่านคอมเม้นท์แล้วยืนยิ้มให้ก่อนจะจัดการของตรงหน้าต่อไป ตอนนี้วินยังไม่ตื่นหรอกและฉันก็ไม่ได้ปลุกเขาลุกมากินมื้อเช้าด้วย เพราะปกติวินไม่ค่อยทานมื้อเช้า ต่อให้ฉันปลุกจนจะลากเขาลงจากเตียงยังไงถ้าเขาไม่อยากตื่นก็ไม่มีทางที่จะทำให้มื้อเช้าลงท้องเขาได้หรอก

'แล้วพี่วินไปไหนคะ?'

'อิจฉาพี่วินจัง อยากกินอะไรก็ได้กิน'

'อยากทำอาหารเก่งเหมือนพี่เสียงหวานค่ะ'

'ครั้งหน้ามาสอนทำเค้กนมสดหน่อยนะจ๊ะน้องเสียงหวาน อยากฝึกทำให้แฟนกินบ้าง' มีอีกหลากหลายคอมเม้นท์ที่ทยอยเลื่อนขึ้นมาจากด้านล่างสุดของจอโทรศัพท์ จนบางทีมันก็เร็วมากจนฉันอ่านไม่ทันเพราะต้องทำอาหารไปด้วย กว่าไข่ทรงเครื่องจะเสร็จวินก็คงตื่นพอดี

"สำหรับวันนี้หวานต้องลาไปก่อนแล้วนะคะทุกคน ขอบคุณที่เข้ามาทักทายกันในวันนี้ค่ะ พี่เมี่ยง..เดี๋ยวครั้งหน้าหวานจะมาทำเค้กนมสดให้นะคะ บ๊ายบ่ายค่า..." ฉันส่งยิ้มโบกมือให้หน้าจอก่อนจะกดปิด นี่ก็เป็นชีวิตประจำวันของฉันแหละ ทำอาหาร คิดเมนู ถ่ายคลิป ตัดต่อวิดีโอเพื่ออัพโหลดลงช่องยูทูปของฉัน ทุกวันก็อยู่แต่ในห้องกับในครัว นานๆทีถึงจะออกไปข้างนอกเพื่อซื้อของพวกเครื่องมือและส่วนประกอบการทำอาหารและขนม และวินนั่นแหละเป็นคนพาไปเพราะฉันขับรถไม่เป็น

\*\*\*\*\*\*\*\* to be continued

......

I'm not single เซ็ทนี้จะมีทั้งหมดสามเรื่องนะคะ ขอขอบคุณนักอ่านที่น่ารักทุกคนที่สนับสนุนและคอยอยู่เคียงข้างกันมาตั้งแต่เซ็ทแรก และยินดีต้อนรับสำหรับนักอ่านที่เข้ามาใหม่ด้วย 🙏🙏🙏🙏🙏 ขอบคุณมากค่ะ

ฝากติดตามและเป็นกำลังใจให้ไรท์ต่อไปเรื่อยๆ หากมีข้อไหน คำไหน หรือสิ่งใด ที่ผิดพลาดและบกพร่องก็ขออภัยทุกคนด้วยนะคะ.... คอมเม้นท์ ติชม และแนะนำ ได้เสมอ

♥️♥️♥️♥️ รักนะจุ๊บๆ♥️♥️♥️♥️

Ep. 2

"ทำไรให้กินวะ?" ฉันวางฝาหม้อให้ปิดลงตามเดิมเมื่อกี้เปิดดูไข่ว่าสุกแล้วยัง ก่อนจะหันกลับไปมองเจ้าของเสียงที่ถามขึ้น แล้วก็ต้องทำให้ฉันถอนหายใจออกมาทันที

"วิน...หวานบอกแล้วไง ก่อนจะออกจากห้องต้องใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อน" เป็นแบบนี้ทุกทีเลย ชอบพันผ้าขนหนูแค่ท่อนล่างออกมา คงจะเพิ่งอาบน้ำเสร็จน่ะ

"ขี้บ่นจังวะ ทำอะไรกิน?" เขาไม่สนใจแล้วทำท่าจะเดินเข้ามาใกล้ๆหม้อที่กำลังนึ่งไข่ทรงเครื่องอยู่

"............"

"หวาน อย่ามาขวางทางว่ะ ขอดูหน่อยแป๊บเดียว เดี๋ยวก็ไปใส่ผ้าแล้วเนี่ย" ต่อให้เขาดันฉันออกยังไง ฉันก็ยังยืนเกร็งตัวแข็งไว้อยู่ไม่ยอมเปิดทางให้วิน เราสองคนยืนจ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร ถ้าไม่กลับไปแต่งตัวให้เรียบร้อยฉันก็ไม่ให้ดูหรอก นานเกือบสองนาทีที่เราจ้องตากันเงียบๆแบบนั้นก่อนที่วินจะก้มลงกดจูบที่ริมฝีปากฉันหนักๆหนึ่งที แล้วผละตัวออกเดินกลับเข้าห้องนอนไปอย่างง่ายดาย ฉันยิ้มทั้งที่หัวคิ้วยังขมวดอยู่แล้วส่ายหัวเบาๆ คงแกล้งฉันอีกตามเคย วินชอบแกล้งยั่วให้ฉันโมโห บอกว่าเวลาฉันโมโหแล้วน่ารักดี แต่ฉันก็ไม่เข้าใจหรอกว่ามันน่ารักยังไง

"แต่งตัวจะไปไหนวะ?" วินที่ก้มลงหยิบของกำลังจะไปซ้อมดนตรีอีกห้องหนึ่งก็รีบถามขึ้นเมื่อเห็นฉันนั่งแต่งหน้าเบาๆอยู่หน้ากระจก

"ออกไปทำธุระเป็นเพื่อนมะนาว"

"จะมารับ?" วินยืนจ้องมองทุกการกระทำของฉันผ่านกระจกเงาที่สะท้อนออกมา

"อื้ออ ตอนนี้คงใกล้ถึงแล้วล่ะ"

"จะกลับเมื่อไหร่?"

"ไม่แน่ใจเหมือนกัน" ฉันนั่งหวีผมแล้วรวบขึ้นเป็นหางม้า แต่วินก็ยังยืนมองนิ่งๆอยู่เหมือนเดิม

"ห้ามกลับดึก!" พูดแล้วก็แบกกีต้าร์เดินออกไปอีกห้องทันที คอนโดของเรามีสองห้องนอน แต่อีกห้องหนึ่งวินเขาทำเป็นห้องซ้อมดนตรีของเขาน่ะ ส่วนมะนาวที่ฉันพูดถึงเมื่อกี้ก็คือแฟนของหมอเพ้นท์เพื่อนสนิทอีกคนของวินน่ะ ถึงแม้จะรู้จักผ่านแฟนแต่เราก็สนิทกันมากนะ

ครืดดด ครืดดดด

"ว่าไงมะนาว... มาถึงแล้วหรอ?"

'...........'

"โอเค เดี๋ยวหวานลงไป" ฉันเก็บของใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็วแล้วรีบลงไปข้างล่าง แต่ก่อนจะออกจากห้องก็ได้ยินเสียงโซโล่กีตาร์แบบชาวร็อคดังขึ้นจากห้องซ้อมของวิน เมื่อก่อนฉันรู้สึกไม่ชอบมากเพราะมันเสียงดังเกินไปแต่เดี๋ยวนี้กลับชินแล้วซะงั้น ฉันนึกอะไรขึ้นได้เลยเดินไปที่ตู้เย็น หยิบแก้วน้ำ เหยือกน้ำเปล่ากับกล่องผลไม้ที่ฉันปลอกไว้เข้าไปวางไว้ให้วินที่ห้องซ้อม ต้องเอามาวางไว้ให้แบบนี้แหละเพราะวินไม่ค่อยดื่มน้ำเปล่า ถ้าขืนปล่อยให้ซ้อมจนหิวน้ำคอแห้งเดินมาเปิดตู้เย็นเองแล้วล่ะก็...สิ่งที่วินจะหยิบมาดื่มแทนน้ำเปล่าก็คงจะเป็นเบียร์กระป๋องที่ซื้อยกถาดมาแช่ไว้นั่นแหละ เมื่อฉันถือถาดที่มีน้ำเปล่ากับจานผลไม้วางอยู่เดินเปิดประตูเข้าห้องมา วินที่ก้มหน้าก้มตาส่ายหัวดีดกีต้าร์อยู่ก็เงยหน้าขึ้นมามองฉันที่วางถาดลงข้างๆเขา แต่คิดๆแล้วมันคงเกะกะเลยหาโต๊ะญี่ปุ่นเล็กๆมาตั้งก่อนจะยกทั้งหมดวางลงบนโต๊ะอีกที

"อย่าลืมกินแอปเปิ้ลกับฝรั่งด้วยนะ" วินไม่ได้มองฉันแล้วแต่กำลังก้มหน้าดีดกีต้าร์อยู่ ไม่รู้ว่าจะได้ยินที่ฉันบอกเมื่อกี้นี้หรือเปล่า ฉันเลยลองเรียกเสียงดังขึ้นกว่าเดิม

"วิน!!"

"มีไร?" วินหยุดเล่นแล้วเงยหน้าขึ้นมามองอีกที

"หวานบอกว่าอย่าลืมกินแอปเปิ้ลกับฝรั่งด้วย ผลไม้แล้วก็น้ำเปล่า กินเยอะๆ"

"เออ รีบไปรีบกลับ" ฉันพยักหน้าก่อนจะเดินออกมา แต่แล้วก็ได้ยินเสียงจากคนข้างหลังทักขึ้นมาซะก่อน

"ทำไมต้องเสื้อขาววะ" ฉันชะงักมือที่กำลังจะเปิดประตูแล้วหันกลับมามองหน้าวิน

"ไม่สวยหรอ.." ก็วินทักซะจนฉันเสียความมั่นใจหมดเลย เสื้อตัวนี้มันเป็นเสื้อสีขาวแฟชั่นน่ารักๆ แบบลายลูกไม้แขนตุ๊กตา ฉันเห็นในไอจีมันกำลังฮิตเลยนะแบบนี้น่ะ

"มันบาง! มองข้างหลังเห็นไปถึงเสื้อใน!" ฉันก็พอรู้แล้วแหละว่ามันบาง แต่ก็ไม่ได้บางมากจนน่าเกลียดขนาดนั้น แถมไม่ได้โป๊ด้วย เสื้อชั้นในฉันก็เลือกใส่สีขาวให้มันดูไม่ฉูดฉาดเกินไปน่ะ

"..........."

"จะไปก็รีบไป เอาเสื้อคลุมไปด้วย!" คงเห็นว่าฉันทำหน้าเหมือนกำลังนอยด์ก็เลยบอกแบบนั้นน่ะ แต่ฉันเป็นคนที่ไม่มีความมั่นใจเลยจริงๆนะ ข้อเสียเรื่องนี้ของตัวเองฉันรู้ดี แต่จะให้ไปเปลี่ยนตอนนี้ก็ไม่มีเวลาแล้วเลยได้แต่หยิบเสื้อคลุมมา

ร้านเครื่องสำอางค

ฉันหันไปมองหญิงสาวอีกคนที่ยืนยิ้มสดใสอยู่ข้างๆแล้วเธอก็เดินนำเข้าไปด้านใน ฉันเลยเดินตามเข้ามาด้วย นี่คงจะเป็นธุระที่มะนาวบอกสินะ พามาดูเครื่องสำอาง.. ฉันคงลืมบอกไปว่าะนาวก็เป็นบล็อกเกอร์เหมือนกันนะ ฉันทำอาหารแต่มะนาวชอบแต่งหน้า เธอแต่งหน้าเก่งมากจริงๆ มีคนติดตามเป็นล้านเลยล่ะ นี่ก็คงจะมาซื้อของไปทำรีวิวอีกตามเคย

"เสียงหวาน ดูลิปสีนี้สิเขาเพิ่งทำออกมาใหม่เลยนะ หายากมากด้วย มะนาวว่าสีนี้เหมาะกับเสียงหวานนะ" มะนาวพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นก่อนจะดึงแขนฉันไปแล้วทาลิปตัวเทสเตอร์ลงที่ข้อมือฉัน

"เป็นไง..." มะนาวดูมีความสุขมากจริงๆที่ได้ทำอะไรแบบนี้ ฉันเองก็ตื่นเต้นนะแต่ก็ยังน้อยกว่าเวลาที่เข็นรถเดินดูของในฟู๊ดมาร์เก็ตอยู่ดี รู้สึกว่าตอนที่เดินเลือกของพวก ผัก ผลไม้ ไก่ ปลา ชีท เบคอนแล้วหัวใจมันเต้นแรงกว่าหลายเท่าเลย

"เสียงหวานอยากได้สีไหนหรอ? เดี๋ยวมะนาวซื้อให้เป็นการขอบคุณที่ออกมาเป็นเพื่อนมะนาวไง" มะนาวพูดแล้วก็จับสีนั้นสีนี้มาทาที่ข้อมือตัวเองจนตอนนี้มันมีทั้งสีแดง สีส้ม สีชมพูเต็มที่ข้อมือของเธอแล้ว สีม่วงก็มีนะ

"เสียงหวานไม่รู้เลยอ่ะว่าสีไหนเหมาะ แต่ไม่เอาสีม่วงนะ ฮ่ะๆๆ" ฉันพูดแล้วหัวเราะออกมา มะนาวก็เหมือนกันเราเดินดูของกันไปเรื่อยๆ ทั้งของเซลล์ของแถม ดูไปดูมาจนเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง ออกจากห้องมาตั้งแต่ตอนบ่ายกว่าจะออกจากห้างนั้นได้ก็มืดพอดี เป็นแบบนี้ตลอดเลย ฉันก็เดินดูทั้งลิปสติก แป้งกับรองพื้นที่ใช้อยู่ก็ใกล้จะหมด ไหนจะสกินแคร์มากมายหลายสูตรตามที่มะนาวแนะนำจนเพลินเลย วินก็โทร.ตามตั้งแต่สองชั่วโมงที่แล้ว และห้านาทีก่อนนี้ก็โทร.มาอีกที แถมน้ำเสียงเริ่มไม่พอใจแล้วด้วย ต้องรีบกลับแล้วล่ะ

"ขอโทษนะมะนาว วินคงรอเรากินมื้อเย็นอยู่อ่ะ" ที่จริงเราคุยกันไว้ตั้งแต่ตอนบ่ายว่าเสร็จจากนี้แล้วก็จะไปทานข้าวกันต่อ แต่ก็อย่างที่เห็น..กว่าจะออกจากช็อปเครื่องสำอางได้ก็มืดซะแล้ว

"มะนาวต่างหากที่ต้องขอโทษเสียงหวานน่ะ พาออกมาซะมืดเลย"

"แต่ก็สนุกดีนะ ได้ของมาเยอะแยะเลย ฮ่าๆๆๆๆ" ฉันชูถุงขึ้นแล้วเราก็หัวเราะออกมา กะว่าจะแค่มาเป็นเพื่อนแท้ๆ แต่ดันได้หิ้วถุงติดมือมาตั้งสี่ห้าถุง ส่วนใหญ่เป็นพวกสกินแคร์น่ะทั้งของกลางวันแล้วก็กลางคืน ซื้อไปเผื่อวินด้วย ทำงานกลางคืนแถมยังนอนดึกบ่อยๆ หน้าก็เลยโทรมหนักเลยน่ะ ขืนรอให้ซื้อใช้เองก็คงต้องรอจนผมหงอกทั้งหัวนู่นแหละ ที่ซื้อมานี่ก็ยังไม่รู้เลยว่าวินจะยอมใช้รึเปล่า

ครืดดดดด ครืดดดดดด

"วินโทร.ตามอีกแล้วหรอ?"

"อื้อ..."

"หวงมากเลยนะเนี่ย" ฉันส่งยิ้มบางๆให้มะนาวก่อนจะรับสายวิน

'กลับเมื่อไหร่? หิวแล้ว' ว่าแล้วไง โทร.ถี่ๆแบบนี้ ถ้าไม่หิวก็คงมีปัญหา

"ใกล้ถึงแล้ว"

'เร็วเลย!' จากนั้นสายก็ถูกตัดไป

"ทะเลาะกันหรอ?"

"เปล่านะ คงโมโหหิวมากกว่าน่ะ ฮ่าๆๆๆ"

"รู้สึกผิดเลยอ่ะ" มะนาวพูดเสียงอ่อยก่อนจะเลี้ยวเข้าซอยคอนโดฉัน

"ไม่ต้องคิดมากนะ วินไม่เป็นไรหรอก คงหิวเฉยๆแหละ แล้วมะนาวจะกลับห้องเลยมั้ยอ่ะหรือจะไปไหนต่อ?" ฉันเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่อยากให้มะนาวคิดมาก มันไม่มีอะไรจริงๆ วินก็เป็นคนแบบนี้แหละ ถึงคำพูดจะฟังดูห้วนๆ แต่เขาไม่เคยใช้กำลังกับฉันแม้แต่ครั้งเดียว

"คงแวะไปหาหมอเพ้นท์ที่โรงพยาบาลก่อนน่ะเดี๋ยวว่าจะซื้อข้าวเย็นไปกินด้วยกันที่นั่นเลย" มีแฟนเป็นหมอนี่เนอะ คงไม่มีค่อยมีเวลาออกไปกินข้างนอกด้วยกัน แต่มะนาวก็เป็นแฟนที่น่ารักมากเลยนะเนี่ย ถึงไม่มีเวลาก็ยังอุตส่าห์หาเวลาทานข้าวด้วยกันจนได้

"ขอบคุณนะมะนาว" ฉันยิ้มพร้อมกับบอกขอบคุณเมื่อรถจอดลงที่หน้าคอนโด หยิบของเต็มไม้เต็มมือแล้วเดินลงรถมา ฉันก็ยืนรอจนมะนาวขับรถออกไปก่อนที่จะเดินขึ้นห้อง ไม่รู้ว่าคนที่โทร.ตามฉันถี่ๆตอนนี้จะเป็นยังไงบ้าง

\*\*\*\*\*\*\* to be continued