นิยายเรื่องคุณแม่ม.ปลายกับลูกสาววัยแสนชน

         บทนำ

เพราะไอ้สารเลวที่สร้างความผิดพลาดให้ฉันในวันนั้นทำให้ฉันมีภาระทั้งสุขทั้งทุกข์ในวันนี้คิดแล้ว

เกลียด บ้าเอ้ยย...

              บทที่1แม่จ๋าอย่าเกลียดหนู

"กรี๊ด"เสียงกรีดร้องดังขึ้นด้วยความตกใจและตะลึงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับกำสิ่งของที่ถือ

อยู่ในมือแน่น

มันเป็นไปไม่ได้มันเป็นไปได้ยังไงหญิงสาวคนนั้นคิดช้ำไปช้ำมาด้วยความสับสนพร้อมกับมองสิ่งของในมืออีกครั้งและก็ต้องตกตะลึงอีกรอบ

"ไม่จริงมันต้องไม่ใช่เรื่องจริงฉันกำลังฝันร้าย"หญิง

สาวคนนั้นพูดขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อและหญิงสาวคนนั้นก็คือฉันเองน.สผักกาดนักเรียนม.ปลายโรงเรียนแห่งหนึ่งที่กำลังมีปัญหาใหญ่ในชีวิตนั้นก็คือ...ฉันท้องท้องทั้งที่เรียนอยู่ม.ปลาย ท้องทั้งที่ยังเรียนไม่จบ ท้องทั้งที่ยังดูแลตัวเองไม่ได้และฉันต้องทำยังไงดีทำไมเรื่องนี้ต้องเกิดขึ้นกับฉัน ฉันไม่แน่ใจ อันที่จริงฉันจะไม่เชื่อก็ได้แต่ที่ตรวจครรภ์ห้าอันที่ฉันชื้อมาผลออกมาเป็นผลเดียวกันหมดเลยทำให้ฉันต้องขาอ่อนฟูมฟายอยู่แบบนี้

"เพราะไอ้สารเลวนั้นคนเดียวและเด็กบ้านี้ก็เลือกที่เกิดดีจริงคนที่พร้อมทำไมไม่เกิดทำไมต้องมาเกิดกับเด็กม.ปลายอย่างฉันด้วยฉันไม่เข้าใจ

ตุ๊บๆๆ"ฉันพูดพร้อมกับร้องให้ด้วยน้ำตาก็ไหลออกมาด้วยอาการหมดหวังกับอนาคตที่กำลังหลุดลอยไปและเสียงตุ๊บๆก็คือฉันตีท้องตัวเองด้วยความแค้นใจเพื่อมันจะกระทบกับไอ้เด็กบ้านั้นได้บ้าง

"พังหมดแล้วชีวิตฉันแม่จ๋าหนูคิดถึงแม่"ฉันพูดพร้อมกับปิดตาหลับลงด้วยความเหนื่อยล้าจากการร้องให้ไม่นานก็หลับไป..

        ในความความฝันของผักกาด

"ผักกาดๆๆ"เสียงเรียกอันแสนคุ้นหูที่เธอไม่ได้ยินมานานเรียกขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของผู้หญิงคนหนึ่งที่เธอคิดถึงมากที่สุดและผู้หญิงคนนั้นก็คือแม่ฉันเอง

แม่ฉันเดินมายิ้มให้และจูงมือเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมาด้วยน่ารักมากจนเธอต้องยิ้มตาม เด็กผู้หญิงคนนั้นมองมาที่เธอและวิ่งมากอดเธอไว้เธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาที่ใจเธอมองไปที่แม่ก็เห็นแม่ยิ้มให้อยู่ฉันก้มลงมองเด็กผู้หญิงคนนั้นดวงตามองมาใสแป๋วไร้เดียงสาสีหน้าปนเศร้าเหมือนมีเรื่องกังวลทุกข์จนทำให้ฉันมองและรู้สึกเศร้าตามอย่างแปลกประหลาด

"แม่จ๋าอย่าเกลียดหนูเลยหนูรักแม่นะจ๊ะแม่อย่า

เกลียดหนูนะ"เด็กผู้หญิงคนนั้นพูดพร้อมกับมองหน้าฉัน ฉันก็มองกลับด้วยความงงนิดหน่อยทำไมเด็กนี้ต้องเรียกฉันว่าแม่หมายความว่ายังไง 

ฉันยังไม่ได้ถามอะไรเด็กผู้หญิงคนนั้นก็หายไปทำให้ฉันต้องตกตะลึง ฉันเหลียวมองดูแม่ที่ยิ้มให้อยู่ด้ววความงง

"เห็นความน่ารักของเขาแบบนี้จะเกลียดเขาลงไหมผักกาด"แม่ฉันถามด้วยรอยยิ้มพร้อมกับนั่งลงข้างฉันยกมือลูบศรีษะของฉันด้วยความอ่อนโยนและปลอบประโลมทำให้ฉันแทบน้ำตาไหลกับสัมผัสที่คิดถึงเหลือเกินตั้งแต่แม่จากไป

"ทุกปัญหามีทางออกนะลูกแม่ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม"แม่พูดบอกฉันพร้อมกับตั้งคำถามทำให้ฉันพยักหน้า

"ถ้าเกิดแม่พูดว่าแม่เกลียดหนูแม่เกลียดหนูมากไม่รู้จะเกิดมาทำไมเป็นภาระลูกจะเสียใจไหม"แม่ถามฉันพร้อมกับมองหน้าทำให้ฉันน้ำตาคลอไม่มีคำตอบให้แม่เพราะรู้สึกสะเทือนใจสะท้อนใจจนบอกไม่ถูก

"ขนาดลูกฟังลูกยังสะเทือนใจและลูกของลูกล่ะเขาจะรู้สึกยังไงจำไว้นะผักกาดทุกปัญหามีทางออกมีทางแก้เสมอลูกของแม่เป็นคนเก่งต้องทำได้อยู่แล้วสู้นะลูก"แม่พูดบอกลูบหัวฉันเป็นครั้งสุดท้ายและก็หายไปทำให้ฉันสะดุ้งตื่นเหงื่อแตกพลักพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมายกมือลูบท้องตัวเองพร้อมพูดว่า

"ขอโทษนะลูกแม่ขอโทษที่คิดกับหนูแบบนั้นแม่ก็ขอโทษนะให้อภัยแม่นะคะ"ฉันพูดพร้อมกับลูบท้องตัวเองทักทายขอโทษสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในท้อง

"หนูขอโทษนะแม่ขอบคุณนะคะที่เตือนสติหนูทำให้หนูไม่ทำสิ่งที่ผิด"ฉันพูดพร้อมกับยิ้มบางๆและก็หลับไปอีกด้วยความเพลีย....

คุณแม่ม.ปลายกับลูกสาววัยแสนชน

   บทที่2 แครอทเด็กแสบ

ไม่ว่าจะตัดสินใจยังไง วันนี้ฉันก็มีความสุขแล้ว. ฉันตัดสินใจลาออกจากโรงเรียนเพราะฉันรู้ถึงแม้อยากเรียนฉันก็เรียนไม่ได้แต่ว่าโอกาสฉันก็ไม่ได้เสียเปล่า ฉันออกจากโรงเรียนก็จริง แต่ฉันก็เรียน

ก.ศ.นแทน

ฉันได้ลูกสาวอย่างที่ความฝันบอกจริงๆชื่อว่าแครอท แสบซ่าไม่มีใครเกินเลยล่ะ ผักกาดคิดพร้อมกับหันไปมองลูกสาวตัวแสบที่นั่งอยู่ข้างๆ ที่กำลังนั่งกินลูกชิ้นอยู่อย่างเอร็ดอร่อย

น้องแครอทอายุ5ขวบชึ่งก็หมายความว่าเรื่องผ่านไป5ปีแล้ว ตอนนี้ลูกฉันอยู่อนุบาล1

"แม่จ๋า"แครอทที่กำลังกินลูกชิ้นอยู่หันมาเรียกแม่ที่นั่งอยู่ข้างๆด้วยแววตาไร้เดียงสา ตอนนี้เราสองแม่ลูกนั่งรอรถเมย์เพื่อที่จะกลับบ้าน ฉันพึ่งแต่ไปรับลูกน่ะ

"อะไรจ๊ะ"ผักกาดตอบรับลูกพร้อมยิ้มสงสัยว่าลูกเรียกทำไม

"หนูอยากรู้พ่อของหนูคือใครเห็นเพื่อนๆมีพ่อแม่ไปส่งที่โรงเรียนท่าทางอบอุ่นนะคะ"แครอทถามแม่พร้อมกับนึกถึงภาพที่เห็นเพื่อนๆมีพ่อแม่ไปส่งพร้อมกับนึกถึงตัวเองที่ไม่มี เด็กน้อยไม่ได้อิจฉา แต่ก็แค่น้อยใจบ้างอดคิดไม่ได้ทำไมตัวเองไม่มี

"แครอท"ผักกาดเรียกลูกน้ำเสียงแผ่วเบาลูบหัวลูก

อย่างปลอบใจเพราะเธอเองก็ไม่รู้จะตอบลูกยังไง

"ไม่เห็นต้องถามเลยก็ใครบางคนมันร่านท้องไม่มีพ่อ"อยู่ๆก็มีเสียงแทรกขึ้น ผักกาดหันไปมองทันทีอย่างไม่ชอบใจ เมื่อเห็นว่าเป็นใครก็รู้สึกเช็งทันที

นึกว่าใครคนรับใช้บ้านใหญ่ ทาสแม่ใหญ่นั้นเอง นางอิ่มนางเอิบ แครอทมองทั้งสองคนไม่ชอบใจนัก

"ทำไมเด็กไม่มีพ่อ"นางเอิบว่าขึ้นเมื่อเห็นเด็กน้อยมองมา

"หนูไม่ได้ถามป้าหน้ายักษ์ หนูถามแม่ของหนู ป้าหน้ายักษ์ทั้งสองชอบจุ้นจริงๆ หนูม่ายมีพ่อ ดีกว่าคนไม่มีมารยาทไปเถอะจ๊ะแม่จ๋า"แครอทว่าใส่นางอิ่มนางเอิบยืดยาวพร้อมกับดึงแม่ออกไปโดยไม่สนสองคนนั้นที่มองมาอย่างโกรธแค้น คอยดูนะฉันจะฟ้องคุณนายนางอิ่มนางเอิบคิดด้วยความแค้นใจมองตามทั้งสองคนที่เดินออกไปอย่างไม่พอใจนัก...

คุณแม่ม.ปลายกับลูกสาววัยแสนชน

     บทที่3ยัยหนูตัวแสบ

"กริ๊งๆ"เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นทำให้ฉันต้องชะงักกับการที่กำลังทำกับข้าวพร้อมกับขมวดคิ้วด้วยความสงสัยว่าใครมาในเวลาเช้าตรู่แบบนี้

จะว่าเป็นครูวรรณนาคุณครูที่ให้ความช่วยเหลือฉันก็ไม่น่าใช่ถ้าเป็นครูวรรณนาจริงครูจะชอบโทรบอกฉันก่อนก่อนที่จะเข้ามาหาฉันแต่ถ้ากดกริ่งแบบนี้ไม่น่าใช่

ใครมากันฉันถามตัวเองด้วยความสงสัยพร้อมกับเดินไปดู เมื่อไปถึงหน้าประตูก็ต้องทำหน้าเบื่อขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเป็นใคร

"มีธุระอะไรคะ"ฉันถามขึ้นเมื่อเห็นหน้าผู้มาเยือนอย่างไม่สบอารมณ์

"แม่เธอสอนให้ทักทายผู้ใหญ่แบบนี้เหรอผักกาดไร้มารยาทมาก"คุณหญิงเรณูหรือแม่ใหญ่พูดขึ้นอย่างน้ำเสียงดุดันพร้อมกับมองมาด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเท่าไหร่

"ไม่เอาน่าแม่เรามาเยื่อมพี่เขากับหลานนะ"ต้นหอมน้องสาวต่างแม่และเป็นลูกแม่ใหญ่พูดขึ้นพร้อมกับยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร

ในบรรดาคนบ้านใหญ่ก็มีแต่ต้นหอมนี้แหละที่เป็นมิตรกับฉันมากที่สุดและดีกับฉันมากที่สุดถึงแม้ฉันจะเป็นลูกเมียน้อยก็ตามแต่ต้นหอมก็นับถือฉันเป็นพี่ถึงแม้ฉันจะเป็นลูกเมียน้อยแต่ฉันก็เกิดก่อนต้นหอมแม่ใหญ่มีลูกด้วยกันสองคนก็คือพี่ต้นกล้าที่เป็นพี่ชายของฉันกับต้นหอม

"พี่สบายดีไหม"ต้นหอมถามขึ้นขณะที่นั่งลงบนเก้าอี้ไต้ร่มไม้หน้าบ้าน

"ถ้าไม่สบายป่านนี้ก็คงตายไปแล้วมั้งคงไม่มานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ่ออยู่แบบนี้หรอก"นี้ไม่ใช่เสียงของฉันนะแต่เป็นเสียงของแม่ใหญ่ที่กระแชะฉันทั้งที่ฉันยังไม่ตอบคำถามของต้นหอมเลย

"ก็สบายดีแล้วหอมล่ะเป็นไงบ้างใกล้จบม.3แล้วนิแล้วจะต่อไหนล่ะ"ฉันไม่สนใจคำพูดของแม่ใหญ่แต่หันไปคุยกับต้นหอมแทน

"ก็จะต่อที่เดิมแหละค่ะเออแล้วนี้ยัยแครอทหายไปไหนคะหอมยังไม่เห็นเลย"ต้นหอมพูดพร้อมกับมองหายัยหลานตัวแสบที่เธอชอบแวะมาเล่นด้วยเป็นประจำ

วันนี้เป็นวันเสาร์เธอก็กะว่าจะมาเล่นกับหลานและก็มาเยื่อมพี่สาวต่างมารดาของเธอด้วยแต่แม่เธอก็

อยากมาด้วยชึ่งต้นหอมลำบากใจมากที่แม่มาด้วยเพราะรู้ว่าแม่ไม่ค่อยชอบพี่ผักกาดเท่าไหร่แต่เธอก็ขัดแม่ไม่ได้แม่อยากมาก็ต้องได้มา

"ได้ข่าวว่าเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมายัยแครอทไปต่อปากต่อคำกับยัยอิ่มยัยเอิบใช่ไหมสองคนนั้นไปบอกฉัน

อยู่"เสียงแม่ใหญ่ถามขึ้นฉันก็พอรู้สาเหตุการมาของแม่ใหญ่แล้วคงเป็นเพราะแครอทไปต่อปากกับคนของเขาแน่เลย

"เป็นแม่ภาษาอะไรไม่สอนลูกปล่อยให้ลูกถอนหงอกผู้ใหญ่อยู่ได้อีกไม่นานมันคงจะข่มคอฉันด้วยมั้ง"ฉันยังไม่พูดอะไรแม่ใหญ่ก็ว่าขึ้นมาอีก

"ไม่เอาน่าแม่แม่ไปเชื่อไรมากกับยัยอิ่มยัยเอิบคะแม่ก็รู้สองคนนั้นชอบใส่สีตีไข่มีความจริงกี่มากน้อยก็ไม่รู้"

้ต้นหอมพูดขึ้นช่วยพี่ผักกาดที่จะเอ่ยพูดอะไรแม่ก็

ขัดชะก่อน

"แม่ใหญ่คะสองคนนั้นมาหาเรื่องพวกเราสองแม่ลูกก่อนนะคะเราสองแม่ลูกก็คุยกันดีๆแต่คนของแม่ใหญ่มาจากไหนก็ไม่รู้และก็เข้ามาแทรกแครอทเขาก็แค่พูดตามความจริงภาษาเด็กแต่ถ้าแม่ใหญ่เป็นแครอทหนูก็เชื่อว่าแม่ใหญ่ก็ต้องทำแบบแครอทเพราะไม่มีใครยอมให้คนอื่นล้อปมด้อยของตัวเองหรอกและถ้าจะถามหาคนผิดก็ผิดที่ผู้ใหญ่หาเรื่องเด็กก่อนโดยที่ไม่มีวุฒิภาวะเป็นผู้ใหญ่เลยถ้าจะให้หนูสั่งสอนลูกแม่ใหญ่ก็ต้องสั่งสอนคนของตัวเองก่อนนะคะไม้อ่อนดัดง่ายไม้แก่ดัดยากค่ะ"ผักกาดพูดออกมายืดยาวด้วยความคับแค้นที่มีอยู่ในใจทำให้แม่ใหญ่ที่คิดว่าตัวเองเหนือกว่าต้องนั่งหน้าดำหน้าแดงด้วยความโกรธ

"ผักกาด"แม่ใหญ่ฮึมฮัมเรียกชื่อเธอด้วยความโกรธ

"ต้นหอมว่าพี่ผักกาดพูดถูกนะแม่ถ้าเป็นหอมเองก็คงไม่ยอมเหมือนกัน"ต้นหอมพูดขึ้นเอนเอียงไปทางพี่สาวอย่างเห็นได้ชัดทำให้แม่ใหญ่ยิ่งไม่พอใจ.

ทุกคำพูดและอริยาบทอยู่ในสายตาของเด็กน้อยที่นั่งมองดูอยู่นานแล้วตั้งแต่ยายกับน้าต้นหอมเข้ามาเด็กน้อยไม่พอใจมากที่คุณยายพูดกับแม่เธอแบบนั้นเด็กน้อยมองดูหน้ายายและหันไปมองสิ่งหนึ่งพร้อมกับยิ้มและก็ขว้างของสิ่งนั้นลงไปของสิ่งนั้นตกลงไปที่ตักของคุณยายทันทีพร้อมกับเสียงกรี๊ดเพราะรู้สึกแสบๆคันๆ

"กรี๊ดๆมดแดงมาจากไหน"แม่ใหญ่พูดขึ้นพร้อมกับสะบัดรังมดออกจากตัวผักกาดมองดูพร้อมกับมองไปที่บนต้นไม้ทันทีก็เห็นลูกสาวตัวแสบกำลังยิ้มแฉ่งชื่นชมผลงานของตัวเอง

ก่อเรื่องอีกแล้วไงยัยตัวแสบเธอคิดด้วยความปวดหัว

"ยัยแครอทยัยเด็กบ้า"คุณหญิงเรณูพูดขึ้นเมื่อเห็นตัวการที่อยู่บนต้นไม้กำลังยิ้มแฉ่งให้เธออยู่อย่างไม่สะทกสะท้าน

"คูณยายเยียกแครอททามมายค่า"เด็กน้อยถามตอบรับพร้อมกับมองด้วยสายตายียวนไม่มีความหวาดกลัว

"แครอทลงมาเดี๋ยวนี้นะมาให้ฉันเปี้ยก้นเดี๋ยวนี้กล้าเอารังมดแดงมาใส่ฉันได้ไงทั้งแสบทั้งคันรู้ไหมยัยเด็กบ้า"คุณหญิงเรณูพูดพร้อมกับเกาตามตัวไปด้วยเพราะคันที่โดนมดกัด

"ก็คูณยายมาว่าแม่ของแครอทแครอทม่ายชอบก็เยยห้ายพี่มดๆส่างสอนนิดหน่อยเองค่า"แครอทเด็กน้อยพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มยียวนให้คนที่โดนมดกัด

"ถ้าคูณยายมาเยื่อมแครอทกาบแม่ผักกาดย้วยความห่วงใยเอ็นดูเหมือนน้าต้นหอมแครอทก็ต้อนรับแต่ถ้ามาและมาหาเยื่องกานแครอทก็สู้นะคะแยะม่ายต้อนยับคูณยายย้วยจาเอาแต่น้าต้นหอม"แครอทพูดพร้อมกับหันไปยิ้มกับน้าต้นหอมของเขาอย่างไร้เดียงสาไม่มีพิษภัยและหันมายิ้มมารร้ายให้คูณหญิงเรณูด้วยความไม่เป็นมิตรเช่นเดียวกับคุณหญิงเรณูที่มองมาด้วยสายตาโกรธๆ

"แครอทลงมาหาแม่มา"ผักกาดเรียกลูกให้ลงจากต้นไม้ เด็กน้อยมองหน้าแม่นิดหน่อยและก็ยอมลงมาแต่โดยดีเด็กน้อยปีนลงมาด้วยความคล่องแคล่วจนถึงพื้น

อย่างปลอดภัย.

คุณหญิงเรณูพุ่งเข้าหาเพื่อจะฟาดก้นเด็กน้อยทันทีแต่ติดตรงที่ต้นหอมลูกสาวเธอดึงไว้

"อย่านะแม่นั้นหลานนะ"ต้นหอมพูด

"ถึงแม้ไม่ใช่สายเลือดเดียวกันแต่ก็ใช้นามสกุลเดียวกันก็ถือว่าเป็นคนในตระกูล"ต้นหอมพูดบอกอีกพร้อมกับดึงแม่ไว้อย่างไม่ละพยายาม

"แครอทจ๋าหนูโยนรังมดใส่คุณยายแบบนี้มันไม่ดีเลยนะลูกขอโทษคุณยายชะนะคะแม่ไม่อยากถูกว่าเป็นแม่ไม่สั่งสอนลูก"เธอพูดพร้อมกับมองไปที่แม่ใหญ่ที่มองเธอกับลูกอยู่

"ขอโทษค่ะคูณยาย"แครอทพูดพร้อมกับยกมือขอโทษ. เมื่อลูกขอโทษแล้วผักกาดเลยพูดขึ้นอีก

"คราวนี้แม่ใหญ่คงว่าผักกาดไม่สั่งสอนลูกไม่ได้นะเพราะผักกาดสั่งสอนให้เห็นต่อหน้าเลยหวังว่าคงพอใจนะคะคุณแม่ใหญ่จบนะคะ"เธอพูดพร้อมกับมองแม่ใหญ่ที่ทำหน้าไม่สบอารมณ์

อ๋อลืมค่ะถ้าจะมาเยื่อมด้วยความห่วงใยเราสองแม่ลูกก็ต้อนรับนะคะแต่ถ้ามาและหาเรื่องก็อย่ามานะคะขอร้องต่างคนต่างอยู่เถอค่ะ"ผักกาดพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังสื่อแววตาน้ำเสียงว่าต้องการแบบนั้นจริงๆเธอเจ็บเธอไม่อยากฟังไม่อยากให้ใครเอาปมเธอมาพูดว่าเป็นลูกเมียน้อยเธอไม่รู้เรื่องราวในอดีตด้วยช้ำเกิดมาพอรู้เรื่องก็ต้องได้ยินคำนี้ดังอยู่ตลอดว่าลูกเมียน้อย  

แม่ใหญ่มองดูเธอเล็กน้อยพร้อมกับดึงมือต้นหอมออกไป

"ต้นหอมกลับ"แม่ใหญ่พูดและดึงต้นหอมออกไปต้นหอมหันมาโบกมือลาเธอกับแครอทพร้อมกับพูดไม่ออกเสียงแต่พออ่านปากได้ได้ความว่า

"เดี๋ยวจะมาเยื่อมใหม่นะจะชื้อขนมมาเยอะๆเลย"ฉันยิ้มเมื่ออ่านปากต้นหอมจบต้นหอมช่างเป็นน้องสาวที่แสนดีของฉันจริงๆและเป็นน้าที่หลงหลานสาวอย่างแครอทมากมาทีไรเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียวล่ะฉันคิดอย่างยิ้มๆด้วยความสุขใจ...