18:30 ณ คอนโดแห่งหนึ่งในห้องนอนของพุ่กัน

”ทำยังไงดี ทำยังไงดี” เสียงของหญิงสาววัย25ปีเธอนอนพึมพำอยู่คนเดียวบนเตียงนุ่มๆสีหน้าของเธอดูไม่ดีนัก เพราะอะไรน่ะหรอก็เพราะงานของเธอไงล่ะเธอจะต้องมีผลงานสักเรื่องในปีนี้ผลงานการเขียนนิยายของเธอเรื่องล่าสุดก็เมื่อปีที่แล้ว ในปีนี้เธอจึงได้รับคำสั่งมาว่าเธอต้องมีนิยายออกมาสักเรื่องมิเช่นนั้นเธออาจจะถูกแฟนคลับลืมเพราะเธอไม่มีผลงานออกมานานมากแล้ว

“พี่กิ๊ฟนะพี่กิ๊ฟให้เวลามาแค่3เดือนใครจะไปคิดทัน” เธอลุกขึ้นจากเตียงในสภาพที่หัวฟูฟ่องเธอบ่นให้พี่กิ๊ฟบรรณาธิการแห่งสำนักพิมพ์bffสำนักพิมพ์ชื่อดังในเมืองA

Rrrrr เสียงโทรศัพท์ของพู่กันดังขึ้น เธอหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่หัวเตียงขึ้นมาดูว่าใครคือเจ้าของสายเรียกเข้า

“พี่กิ๊ฟ”เธออุทานออกมาเบาๆก่อนจะกดรับสาย

“สวัสดีค่ะพี่กิ๊ฟ มีอะไรหรอคะ” เธอถามออกไปทันทีที่กดรับสาย

“ก็พี่จะโทรมาถามว่านิยายของเธอน่ะถึงไหนแล้ว” กิ๊ฟถามสิ่งที่เธอต้องการรับรู้

“โห…พี่กิ๊ฟคะเพิ่งจะผ่านมาแค่3วันเองนะคะ พี่บอกว่าอยากได้แนวเลขากับประธานบริษัทฉันไม่เคยทำงานเป็นเลขาก็ต้องใช้เวลาคิดค้นคว้าบ้างสิคะ” พู่กันตอบออกไปพลางขมวดคิ้วไปด้วย

“อือ ก็จริง” กิ๊ฟตอบพลางทำหน้าเข้าใจที่พู่กันพูด

“เอางี้ พี่มีเพื่อนทำงานเป็นพนักงานอยู่บริษัท จีจี กรุ๊ป เขาต้องการเลขาชั่วคราวเธอสนใจไหมล่ะ”

“เลขาชั่วคราว?”

“ใช่ เลขาชั่วคราวเธอจะได้มีไอเดียไง”

“จะดีหรอพี่กิ๊ฟ ฉันไม่มีประสบการณ์เขาจะรับหรอ” พู่กันถามออกไปเพราะเธอรู้ดีว่าไม่มีใครอยากได้คนไม่มีประสบการณ์ไปทำงานด้วยหรอก

“ไม่ต้องห่วงหรอกหน่า เดี๋ยวเพื่อนพี่จะบอกเธอเองว่าต้องทำอะไรบ้าง”

“เอาวะ เพื่องานสู้ตายโว้ยยยย” พู่กันคิดในใจ

“สรุปไปไหม” กิ๊ฟถามขึ้นอีกครั้ง

“ไปก็ไปค่ะพี่กิ๊ฟ” พู่กันสูดหายใจเข้าแล้วตอบพี่กิ๊ฟของเธอไป

“อืม งั้นแค่นี้นะเดี๋ยวพี่บอกอีกทีว่าเริ่มงานวันไหน”

“ค่ะ” หลังจากตอบไปเธอก็กดวางสายไป

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนจะมีเสียงใสของเด็กน้อยเอ่ยขึ้น

“พี่พู่กันขมิ้นหิวข้าว นี่เย็นแล้วนะ”เสียงขมิ้นเด็กสาววัย18เอ่ยขึ้ย

“โอเคๆ เดี๋ยวพี่อาบน้ำแล้วเราไปกินข้าวที่ห้างกัน” พู่กันตอบน้องสาวไปพลางลุกขึ้นแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ เธออาบน้ำแต่งตัวสักพักก็ออกมาหาน้องสาวที่นั่งรออยู่แล้ว

“ไปกันได้ยังอะหิวแล้ว” ขมิ้นพูดพลางทำหน้ามุ้ยใส่

“ไปตอนนี้แหละค่ะคุณผู้หญิง” พู่กันตอบเชิงหยอกล้อพลางกอดคอขมิ้นออกไป

ณ ห้างแห่งหนึ่งในเมืองA

ตุ๊บ! พู่กันเดินชนผู้ชายคนหนึ่งตัวสูงกว่าเธอมากเขาแต่งตัวอย่างกับประธานบริษัทใส่สูทตัวแพงเขาสูงราว190ซึ่งเธอสูงเพียง168 เธอรีบก้มหัวแล้วกล่าวคำขอโทษออกมา

“ขอโทษค่ะๆ ฉันเดินไม่ดูทางเองขอโทษด้วยนะคะ” เธอพูดขอโทษรัวๆพลางก้มหัวไปด้วย

“อืม รู้ว่าตัวเองผิดก็ดี แล้วเลิกพูดคำว่าขอทาบ่อยๆสะทีรำคาญ” การันต์ชายหนุ่มผู้สูง190ก้มมองเธอแล้วตอบเสียงนิ่ง

พู่กันถึงกับนิ่งไปเพราะเธอยังไม่ทันตั้งตัวกับคำพูดพวกนี้

“นี่คุณเป็นอะไรมากปะ พี่สาวฉันพูดขอโทษก็ถูกแล้วไง ถ้าไม่พูดคุณก็จะหาว่าไม่มีมารยาทอีก” ขมิ้นพูดพลางขมวดคิ้วใส่การันต์ เธอโมโหที่การันต์พูดแบบนี้ใส่พี่สาวของตน

“นี่เด็กน้อย พี่สาวเธอยังไม่พูดอะไรเลยเธอจะโมโหไปทำไม” การันต์พูดพลางมองไปยังพู่กันซึ่งตอนนี้เธอยืนตัวตรงเต็มความสูงเแล้วและเธอก็หันมาประจันหน้ากับเขาด้วยสายตาที่บ่งบอกได้ว่าเธอไม่พอใจกับคำพูดของเขา

“นี่คุณ ใครบอกว่าฉันไม่โมโห คนอะไร ขอโทษแล้วบอกรำคาญคิดว่าตัวเองเป็นใครใหญ่มาจากไหนหรอถึงมาทำนิสัยแบบนี้ได้” เธอพูดรัวๆพลางจับมือของขมิ้นไว้

“เป็นใครน่ะหรอ…เป็นคนที่อาจทำให้เธอตกงานได้ในทันทีไงล่ะ” การันต์พูดพลางยกยิ้มมุมปาก

“นี่…”ในขณะที่พู่กันกำลังจะพูดด่า ก็โดนเขาแย้งขึ้นมา

“ไม่ต้องพูดมากแล้วยัยเตี้ย” เขาพูดพลางยกยิ้มและเดินออกไป

“นี่นายว่าใครเตี้ยห้ะ กลับมาเดี๋ยวนี้นะ!!”ตอนนี้เธอโกรธจนหน้าขึ้นสี

“ช่างเถอะพี่พู่กันอย่าไปสนใจผู้ชายปากไม่ดีแบบนี้เลย เราไม่กินข้าวกันเถอะ”

“อื้อ”

การันต์

“ยัยนี่ปากร้ายชะมัดปากร้ายทั้งพี่ทั้งน้องเลยอย่าให้เจออีกนะพ่อจะแกล้งให้”การันต์นั่งพึมพัมอยู่ในรถคันหรู

พู่กัน

ในขณะที่เธอกับน้องสาวกำลังนั่งทานข้าวในร้านอาหารเธอก็บ่นถึงผู้ชายที่ทำให้เธอหัวเสีย

“ผู้ชายอะไรปากร้ายชะมันอย่าให้เจออีกนะแม่จะกระโดดข่วนหน้าให้ หึ๊ย! หมั่นไส้อยากจะข่วนหน้าสักที” เธอพูดพลางทำหน้าเคียดแค้นอยากจะกระโดดข่วนหน้าเขาสะให้ได้ บังอาจมาหาว่าเธอเตี้ย

“ฉันไม่ได้เตี้ยสะหน่อยฉันสูงตั้ง168ไม่เห็นจะเตี้ยตรงไหนเลยเขาเองต่างหากที่สูงเกินไป ใช่ไหมขมิ้น”เธอบ่นแล้วหันไปถามน้องสาวที่ตอนนี้ตั้งหน้าตั้งตากินข้าวมาก

“ห๊ะ…เอ่อ…ใช่ๆ ใช้ไม่ได้เลยผู้ชายคนนี้”ขมิ้นตอบแล้วยิ้มเห็นฟันให้กับพี่สาว

“ทานข้าวได้แล้วหน่าพี่พู่กัน เลิกคิดถึงผู้ชายแบบนั้นเลยรีบกินจะได้รีบกลับไง”ขมิ้นพูดเสร็จแล้วก้มจัดการกับข้าวตรงหน้้าตัวเองทันที

หลังจากทานข้าวเสร็จพู่กันและขมิ้นก็กลับมาห้องซึ่งเป็นเวลา02:30แล้ว ขมิ้นจึงขอตัวไปอาบน้ำอีกครั้งเพราะเพิ่งจะกลับมาจากข้างนอกจึงต้องทำความสะอาดตัวอีกครั้งเพื่อเตรียมเข้านอน พรุ่งนี้เธอมีเรียนตอนเช้าจึงต้องรีบนอน ต่างจากพี่สาวของเธอที่เดินเข้าห้องไปก็ล้มตึ้งลงที่นอนนุ่มๆทันที

Rrrrr เสียงโทรศัพท์ของพู่กันดังขึ้นเธอจึงเดินไปเอาโทรศัพท์ในกระเป๋าแล้วกดรับสาย

“ฮัลโหล สวัสดีค่ะพี่กิ๊ฟว่าไงคะ”เธอตอบเสียงเหนื่อยล้า

“พี่จะบอกว่าพรุ่งนี้เธอเข้าไปทำงานได้เลยนะ พี่คุยกับเพื่อนพี่แล้วเพื่อนพี่ก็คุยกับท่านประธานแล้วเขาตกลง”

“เร็วขนาดนั้นเลยหรอคะ”

“อื่ม พอดีพี่อยากให้เธอได้ไอเดียวเร็วๆน่ะ5555” กิ๊ฟตอบแล้วก็หัวเราะขึ้น

“พี่กิ๊ฟขำอะไรคะ” เธอถามออกไปพลางขมวดคิ้ว ก็แหงละอยู่ๆพี่กิ๊ฟก็ขำขึ้น ได้ไปทำงานเป็นเลขาครั้งแรกในชีวิตวันหน้าขำตรงไหน มีแต่จะเครียด

“เปล่าๆ เธอคงรู้ทางไป จีจี กรุ๊ป ใช่ไหม”

“ค่ะ รู้ค่ะ”

“ดี งั้นพรุ่งนี้อย่าไปทำงานสายล่ะ แค่นี้แหละบ๊ายยย" กิ๊ฟพูดแล้ววางสายไปทันที

พู่กันวางโทรศัพท์ลงแล้วเดินไปนอนคว่ำหน้าลงที่นอน

“เฮ้อออ พรุ่งนี้จะต้องไปหาประสบการณ์เลขาแล้วสินะแล้วประทานที่นั่งจะเป็นยังไงเนี่ยจะโหดไหมนะ”เธอบ่นไป ในใจเริ่มกลัวแล้วแฮะกลัวไปวันแรกก็จะโดนไล่ออกเลย คิดดังนั้นจังถอนหายใจออกมาแรงๆ

“เฮ้อออออ กลัวจัง”