ในฤดูหนาวที่หนาวเหน็บ มู่หรงและครอบครัวได้ เตรียมการเฉลิมฉลอง งานวันคริสต์มาส ซึ่งเป็นสิ่งที่เด็กๆ ทุกคนต่างรอคอยของขวัญจากซานต้า พ่อแม่ของมูหรงที่เตรียมซื้อของขวัญให้ผู้หรง ได้เตรียมของขวัญสุดพิเศษที่มู่หรงนั้นชื่นชอบ เป็นตุ๊กตาบาร์บี้ที่แสนจะน่ารักที่มู่หรงนั้นอยากได้มานานแล้ว

มูหลงดีใจมาก เป็นวันคริสต์มาสที่แสนอบอุ่นและมีความสุขมาก ในวัยเด็กของเธอ เมื่อเธอตื่นขึ้นมา แล้วก็พบว่าเป็นความฝันเดิมเดิมเป็นความทรงจำที่เธอ จำได้ตอนเด็กๆ มู่หรงรีบตื่นขึ้นมาเอาผ้าห่มพับเรียบร้อย เธอก็เดินมาแปรงฟันอยู่หน้ากระจกแล้วคิดถึงความฝันของเธอว่า 10ปีแล้วเนาะ ที่ไม่ได้เจอพ่อกับแม่แล้วก็รีบอาบน้ำแต่งตัวไปสัมภาษณ์งานกับบริษัท อีซีเอสคอเนชั่น ที่อยากเป็นนักออกแบบ เสื้อผ้าที่ดังที่สุด แล้ววันนี้ความฝันของเธอก็ใกล้เข้ามาแล้ว เมื่อมาถึงบริษัท อีซีเอสคอเนชั่น มู่หรง ก็เดินเข้ามาทางประตู ของบริษัท โอ้โห นี่มันใหญ่มาสม

อย่างที่เรา ใฝ่ฝันและอยากมาทำงานที่นี่มานาน แล้วเธอก็เดินเข้าไป หน้าเคาน์เตอร์แล้วถามว่า พอดีว่าจะมาสัมภาษณ์งานน่ะค่ะ พนักงานต้อนรับก็บอกว่าเชิญด้านบนเลยค่ะ มู่หรงก็เดิน ไปสู่ห้องสัมภาษณ์งาน เมื่อไปถึงห้องสัมภาษณ์งาน เมื่อคนสัมภาษณ์อ่านประวัติของผู้หรงแล้วก็ทำหน้าเหมือนไม่พอใจหมั่นไส้นิดนิด แล้วก็คิดในใจว่าเธอก็แค่หน้าตาดีแหละมีอะไรที่น่าสนใจบ้างนอกจาก ความสวยของเธอเธอมีความสามารถหรือเปล่าก็ไม่รู้ อาศัยแค่ใบประกอบวิชาชีพก็ไม่ได้การันตีว่าความสามารถจะใช้ได้ เมื่อผู้จัดการมาดูข้อมูลแล้ว ถามว่าหลงมาคุณคิดว่าคุณมีความสามารถด้านไหน ให้เราสนใจในตัวคุณ

" มู่หรง "ตอบว่า ฉันจะทำเต็มความสามารถของฉันที่ฉันมีเลยค่ะเพราะว่าฉันไม่ได้อยากให้คุณวัดความสามารถของฉันจากใบประกอบวิชาชีพของฉันแต่ฉันอยากให้คุณให้โอกาสฉันที่จะเรียนรู้และให้โอกาสให้ฉันได้โชว์ความสามารถของฉันให้คุณได้เห็นค่ะ

เมื่อ ผู้จัดการฟังอย่างนั้นก็พอใจมากเพราะว่าต้องการคนแบบ มู่หรง มานานแล้วเพราะว่าคนส่วนใหญ่จะชอบโชว์พาวว่าตัวเองเรียนจบนอกจบ

ระดับสูง เเต่เมื่อวัดความสามารถจริงๆก็ไม่ได้ดั่งใจสักคน

เมื่อผ่านการสัมภาษณ์งาน มู่หรง ก็ดีใจมาก ขอบคุณค่ะคุณผู้จัดการ ขอบคุณที่ให้โอกาสฉันนะคะฉันจะทำให้เต็มที่เลยค่ะ ในแผนกออกแบบของเรา ยินดีต้อนรับนะคะคุณมู ดิฉันก็หวังว่าเราจะได้ร่วมงานกันนะคะ

" ด้วยความยินดีค่ะ เมื่อมูหรงเดินออกมาจากบริษัทก็ดีใจมากจนลืมดูไปว่ามีคนเดินมาเธอก็ได้เดินเข้าไปชนกับ ชิงหรางชายผู้แสนเย็นชาขอโทษค่ะฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ ชิงหรางกลับเดินไปอย่างไม่สนใจคำ

ขอโทษของมูหรงเลยแม้แต่น้อย มูหรงก็ไม่สนใจแล้วก็เดินออกจากบริษัทอย่างดีใจจนลืมสนใจไปเลยว่าคนที่ตนเองไปชนเข้านั้นเป็นใคร

มูหรงมุ่งหน้ามาหาอาอิงโดยตรงพร้อมกับมาบอกข่าวดีที่ตัวเองได้งานแล้ว อาอิงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในวันที่มูหรงเสียครอบครัวไปอาอิงก็เป็นคนที่ค่อยช่วยเหลือมาตลอด

"อาอิวันนี้ร้านแกเป็นไงบ้างขายดีไมก็เรื่อยๆนะแล้วแกละผลเป็นไงบ้าง มูหรงก็ทำเป็น ไหล่ตกแล้วก็หน้าเศร้าอาอิก็รีบเขามาปลอบ แล้วมูหรงก็หัวเราะออกมาอย่างเสียงดัง อาอิเมื่อเห็นดังนั้นก็ รู้ทันทีว่าตัวเองโดนหลอกเลยตีมือมูหรงเบาๆแล้วก็พูดว่า คนเขาอุตส่าห์ลุ้นแทบตายยังมาโกหกกันอีกทำหน้างอนใส่มูหรง มูหรงบอกฉันรู้ดีว่าเเกหวังดีกับฉันที่สุดเป็นห่วงฉันที่สุด อย่าโกรธฉันเลยนะ ฉันก็จะบอกอยู่นี่ไงนะนะนะ(^ - ^)

อาอิ อาอิ อาอิ "อาอิจ่าฉันไม่โกรธก็ได้แล้วไปสัมภาษณ์งานเป็นยังไงบ้างอ่ะ

มูหรง ก็ดี ฉันใด้เข้าไปทำงานในบริษัทที่ฉันใฝ่ฝัน แล้วนะฉันเลยมาบอกเเกเป็นคนแรกเลยนะ

อาอิ จ่าแม่ตัวดียินดีด้วยนะที่แกได้ทำตามความฝันของตัวเองสักที มูหรงขอบคุณมากนะอาอิแกสำคัญกับฉันที่สุดมีอะไรฉันก็อยากให้แกได้รู้เป็นคนเเรกขอบคุณที่อยู่เคียงข้างกันมาตลอดนะต่อไปนี้ฉันจะดูแลแกเองนะอาอิ อืม ฉันกลับก่อนนะไม่ ก่วนแกแล้วเดี่ยวตอนเย็นไปกินข้าวฉลองกันนะ จ่า

มูหรงรีบกลับมาบ้านแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมชุดสำหรับไปทำงานในวันพรุ่งนี้มันเป็นอะไรที่ตื่นเต้นมาก

เมื่อมองที่หน้าต่างลมที่พัดเบาๆค่อยปลอบโยนหัวใจของเธอ มูหรงบอกกับตัวเองว่าฉันจะทำทุอย่างเพื่อไปถึงเธอนะความฝันของฉัน(^ - ^)

แล้วก็เตรียมตัวไปเลี้ยงฉลองกับอาอิ เมื่อมูหลงไปถึงร้านก็ได้สั่งอาหาร ที่อาอิชอบ เพื่อที่จะให้มาถึงก็จะได้กินเลยแล้วก็สั่ง ไวน์ที่อาอิชอบดื่มมารอเพื่อฉลองกันแต่แล้วอาอิก็โทรมาบอกว่ามูหรงฉันไม่ว่างแล้วอ่ะพอดีที่ร้านมีปัญหานิดหน่อยนะอาจไปไม่ทัน

มูหรงตอบแบบเศร้าๆว่าได้จ่าเดี่ยวฉันจะกลับละอาอิก็บอกว่าขอโทษนะมูฉันไม่ได้ตั้งใจผิดนัดกับแกนะขอโทษจริงๆ มูหรงบอกว่าไม่เป็นไรจ่าเดี่ยวไว้รอบหน้าก็ได้น้อ จ่า เมื่อมานั่งกินข้าวคนเดี่ยวแล้วริมไวน์ดื่มคนเดี่ยวก็รู้สึกเศร้าสร้อยแล้วถอนหายใจเบาๆแต่โดยไม่ได้สังเกตว่ามีคนที่นั่งดูมูหรงมาสักพักแล้วแต่เจ้าตัวยังไม่รู้สึกรู้สาอะไรมัวแต่นั่งดื่มไวน์อย่างสบายใจจนหันมามองเห็นว่ามีชายคนหนึ่งหน้าตาหล่อเหลาดวงตาดำคมริมฝีปากที่อมชมพูนั่งมองเธออยู่ทำให้มูหรงหันกลับมาโดยอัตโนมัติแล้วมานั่งคิดว่าเขามองเรามานานแค่ไหนแล้วทำเอาเจ้าตัวทำหน้าไม่ถูกเลยด้วยสายตาที่เย็นชาที่มองมาจับจ้องเธอทำให้เธอทำอะไรไม่ถูกแล้วก็ค่อยๆดื่มไวน์ที่ริมไว้แบบสั่นๆ ใช่แล้วชายที่นั่งมองเธออยู่นั้นก็คือ ชิงหรางของเรานี่เอง ทำให้มูหรงคิดย้อนกลับเมื่อเช้าเขาเดินชนเข้ากับชิงหรางแต่ขอโทษแล้ว

ชิงหรางไม่รับทำให้มูหรงคิดว่าเขาท่าจะบ้าทีเมื่อเช้าขอโทษแล้วไม่รับพอมาตอนเย็นดันมานั่งจ้องหน้าหาเหตุผลผู้ชายบ้าอะไรเนีย😐😐

เเล้วมูหรงก็เรียกให้เช็คบิลเธอคิดว่ากลับดีกว่าวันนี้คงจะไม่หน้าดื่มต่อแล้ว แล้วเดินเซไปมายิมกระเป๋าแล้วเดินออกมาอย่างเร่งรีบยังไม่ทันไรชิงหรางก็เดินมาตัดหน้าแล้วพูดว่าฉันยังไม่ได้คิดบัญชีเธอเลยจะหนีแล้วหรา เราไม่รู้จักกันมีอะไรต้องคิดชิงหราง

บอกเธอแน่ใจหราว่าเราไม่รู้จักกันมูหรงบอกฉันขอโทษค่ะเมื่อเช้าฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะชิงหลางยิ้มมี เล่ห์สนัยแล้วบอกว่านั่งกับฉันก่อนสิทดแทนคำขอโทษ