ปี พุทธศักราช 3000 เหล่าพวกปีศาจที่อยู่ใต้โลกได้ตื่นขึ้นมาทำลายล้างเผ่าพันธ์มนุษย์บนโลก

ไปทั่วทุกทิศ ดังคำทำนายที่ว่า

ปีกอินทรีจะหัก มังกรล่มสลาย

หมีขาวต้องหลบภัย พญาครุฑสิ้นกรงเล็บ

จักวรรดิพเนจร สวัสติกะสูญสิ้น กางเขนแตกพ่าย

มนุษยชาติหมดสิ้นทุกหนทาง

พวกปีศาจได้กวาดล้างเผ่าพันธ์มนุษย์

จนตายไป 50% ของโลก ตลอดเวลา 300 ปี

แต่ในช่วงเวลาที่สิ้นหวังอย่างนี้ กลับมีมนุษยชาติกลุ่มหนึ่งที่ยังคงหยิบอาวุธต่อสู้กับพวกปีศาจ

จนสามารถเอาชนะพวกปีศาจได้เป็นครั้งแรก

ครั้งแรกของมนุษยชาติ ที่สามารถเอาชนะพวกปีศาจได้ ในรอบ 300 ปี

สามร้อยปีที่มนุษย์ต้องหลบซ่อน กับความรู้สึกที่ต้องสิ้นหวัง

บัดนี้ได้มีความหวังเกิดขึ้นแล้ว ความหวังสุดท้าย

ที่จะได้ปลุกระดมคนทั้งโลก ให้ลุกขึ้นสู้

เพื่อเสรีภาพ

จงประกาศสัจจะวาจา ''อิสรภาพจงเจริญ"

วันที่ 1 มกราคม ปี พุทธศักราช 3301

ที่แนวรบตะวันออกเฉียงใต้ ด่านไชยานุภาพ

"ทุกหน่วยเตรียมพร้อม!! ยิง!!! "

สิ้นคำสั่งลูกกระสุนกับลูกธนูถูกยิงออกไปหาพวกปีศาจจนพวกมันล้มตายเป็นจำนวนมากแต่ในทางกลับกันพวกมันก็มีจำนวนเยอะเกินกว่าที่เมืองหลวงคาดการณ์ไว้มากแต่ก็พอลดจำนวนพวกปีศาจไปได้พอสมควร

เสมา : ทุกหน่วยชักดาบเตรียมเข้าปะทะข้าศึก

: ประจัญบาน!!!

เสียงโฮ่ร้องดังก้องไปทั่วสมรภูมิ

กองกำลังไชยานุภาพ ต้องต่อต้านพวกปีศาจ จนกว่ากองกำลังที่หลักจะมาถึง

ก้าน : พวกเราจะต้านไม่ไหวอยู่แล้วไอพวก

กองกำลังหลักมัวทำอะไรอยู่!

ต้า : กูไม่รู้!! แต่พวกเราต้องต้านพวกมันไว้ให้ได้

ไม่งั้นชิบหายหมดแน่

เสมา : ไอ้ไท ยิงพลุสัญญาณเลย!!!

ไท : ตอนนี้เนี่ยนะ!!

เสมา : ยิงเลย พวกเราต้านจะไม่ไหวแล้ว!!!

ไท : คุ้มกันที!!

เมื่อพลุสัญญาณถูกยิงขึ้นน่านฟ้ากองโจรมนุษย์ที่เสมาให้ซ่อนตัวไว้ก่อนหน้า ก็ได้วิ่งจากป่ามาและได้โหมกระหน่ำยิงปืนใหญ่ และปืนเล็กน้อยใส่พวกปีศาจไม่ยั้ง แบบสายฟ้าฟาด

เป็นการโจมตีด้านข้างที่มีประสิทธิภาพสูง

จนพวกปีศาจที่ว่าเยอะมาก

ต้องวิ่งแตกทัพเอาตัวรอดกันจนหมด

พอศึกครั้งนี้สงบลงพวกทหารก็ได้เก็บของทุกคนที่ร่วมศึก ไปทำพิธีศาสนาภายในค่ายส่วนศพ ของพวกปีศาจก็เอามากองกัน ราดน้ำมันให้ทั่วและจุดไฟเผาทิ้ง

ก้าว : ไงเสมา

เสมา : เป็นไงบ้างเพื่อน

ก้าว : เหนื่อยอ่ะดิ

เสมา : ศึกครั้งนี้มันแปลกๆ

ก้าว : ถ้ามันไม่แปลกจริงเอ็งก็ไม่เรียกข้าหรอก

เสมา : ก็จริงอย่างที่เอ็งว่านั้นแหละ

ไท : เสมา!

เสมา : ว่า วันนี้คนตายกี่คน

ไท : 100คน

ก้าว : เยอะขนาดนี้เชียว

ต้า : ไงพวกมึง

ก้าน : พร้อมหน้ากันเลยนะ

ต้า : ใครเชิญมึง!!!

ผัวะ!!!

ไท : สมไอห่า

ก้าน : ปากไม่อยู่เป็นสุขสักที ต้องให้ต่อยทุกรอบ

ก้าว : เฮ้อ ไม่เปลี่ยนไปสักนิดเล้ยไอต้า

เสมา : เอาเข้าไป พวกมึงเนี่ย

ต้า : แล้วจะทำยังไงต่อว่ะ

เสมา : ต้องไปเมืองหลวงจริงๆว่ะ

ก้าน : จะไปจริงๆเรอะ

เสมา : ก็พรุ้งนี้พวกผู้ใหญ่จะมาประจำการแทน

พวกเราไง

ไท : เออจริงด้วยว่ะ กูลืมสนิทเลย

ก้าน : ไม่แปลกหรอกพวกเราอยู่ที่นี้มาจนเกือบ

จะ7ปีแล้วน่ะดิ

ต้า : อยากกลับไปเรียนชิบหาย

ไท : เอาหน่าพวกเราก็จะเกษียรกันอยู่แล้ว

ก้าว : นั้นดิ แล้วมึงล่ะเสมา

เสมา : กูก็จะเข้าเรียนอยู่พอดี

ต้า : มึงจะเข้าสายไหนกันบ้างว่ะ

เสมา : กูว่าจะเข้าสาย war lord

ก้าน : เหมือนกันเลย

ต้า : ปีหน้ามีรับสมัครสาย warlord พอดี

ไท : งั้นพวกเราเข้าสายนี้กันนะ

เสมา : ได้ ไม่มีปัญหา

วันที่ 31 ธันวาคม ปีพุทธศักราช 3301

ณ ที่แนวรบตะวันออกเฉียงใต้

พวกปีศาจได้เริ่มบุกอีกครั้ง แต่คราวนี้พวกไม่ใช่ปีศาจธรรมดาแต่เป็นปีศาจระดับ S

จำนวน 300 ตน พวกมันได้เริ่มทำการโจมตี

ต่อเนื่อง จนค่ายสิงหลกับค่ายไตรเวทแตกกระพ่ายในที่สุด ทหารที่ประจำค่ายทั้งสองได้ถอยมาที่ค่ายไชยานุภาพ

ไท : ไอ้เสมา พวกมันตีค่ายสิงหลกับ

ค่ายไตรเวทแตกแล้ว

ก้าน : อีกแล้วเหรอว่ะ แตกเหี้ยอะไรบ่อยฉิบหาย

เสมา : ไอ้ไท ไปเตรียมพลประจัญบาน

ไอ้ต้า ไปเตรียมพลธนูและพลปืน

ไอ้ก้าน ไปเตรียมปืนใหญ่อัตตาจร

ไอ้ก้าว เตรียมพลุสัญญาณแล้วตามกูมา

ต้า : ไอเสมา ปีศาจที่มาคราวนี้ แรงค์ S

ทั้งนั้นเลยนะเว้ย

เสมา : กี่ตน

ต้า : 300 ตน

ก้าน : ฉิบหายล่ะมึง

ไท : กูไปเตรียมพลประจัญก่อนนะ

เสมา : ไปก่อนเลย ไอ้ต้าตอนนี้พวกเรามีกำลัง

เท่าไหร่

ต้า : แต่เดิมค่ายของเรามี 200 คนแต่ถ้านับพวก

ที่มาจากค่ายสิงหลกับค่ายไตรเวทล่ะก็รวมๆ

แล้วก็น่าจะ 500 คนได้

เสมา : ได้อยู่ ไปเตรียมพลธนูกับพลปืนก่อนเลย

ต้า : ได้เลย

ก้าว : ไอ้เส!! พลุสัญญาณได้แล้ว

เสมา : ขอบใจมาก ไอ้ก้าว เอ็งไปพาไอ้พวกที่

ค่ายแตกมาก่อนหน้าเข้าไปหลบใน

ป่าข้างๆค่ายก่อนเลย

ก้าว : ได้เลย

ก้าน : ไอ้เสมา!! ปืนใหญ่อัตตาจรพร้อมแล้ว

เสมา : รอก่อนอย่า!!พึ่งยิง

ก้าน : เร็วหน่อยพวกมันจะมาถึงแล้ว

เสมา : โอเค ตอนนี้อยู่บนกำแพงแล้ว ไอ้ก้าน!!

ยิงเลย!!!!

เสียงปืนใหญ่ดังกระหึ่มไปทั่วสมรภูมิแต่ว่าด้วย

พวกปีศาจมันอยู่ระดับแรงค์ S กระสุนปืนใหญ่

จึงทำได้แค่ซ้ำเติมรอยแผลที่พวกปีศาจไปได้มาจากค่ายสิงหลกับค่ายไตรเวท สามารถทำได้คือทำให้พวกปีศาจตายไปไก้อีก 10 ตน

ต้า : พลธนูกับพลปืนพร้อม!! ยิง!!!

ไท : พลประจัญบานชักดาบเตรียมพร้อม!!

รอคำสั่งเข้าปะทะ!!

เสมา : ทุกหน่วยพร้อม ประจัญบาน!!!

หลังจากที่เสมาสั่งโจมตี เสมาก็ได้ยิงพลุสัญญาณ

ก้าว : ฆ่ามันเลย!!!!

หลังจากที่กองกำลังค่ายไชยานุภาพปะทะพวกปีศาจระดับ S เสร็จแล้วก็ได้ตรวจสอบอย่างถี่ถ้วน

ก้าน ก็ได้สรุปผลการรบตลอดเวลา 1 ปีได้ และนำรายงานไปให้เสมา

ก้าน : เสมา นี่คือสรุปผลการรบของเราตลอดเวลา

ของปีนี้

เสมา : โอเค ขอบใจมาก ไปพักก่อนเถอะ

ต้า : เสมา กูเช็กแล้ว

เสมา : เออ แล้วมันคือตัวอะไร

ต้า : มันคือพวก รากษก

เสมา : หะเอาจริงดิ

ต้า : เรื่องจริง

เสมา : กูไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพวกมันจะมาจริง

ต้า : นั่นก็จริง แต่เราฆ่าพวกมันน่าจะหมดแนวรบ

แล้วล่ะ เผลอๆเป็นกลุ่มสุดท้ายแล้วด้วย

เสมา : นับเป็นข่าวดี

ก้าน : ไอ้เสมา!!! ทางเมืองหลวงส่งกองกำลัง

ชุดใหม่มาแล้ว

เสมา : เฮ้อ ได้เวลาพักสักที

ไท : แล้วพวกเราจะทำยังไงต่อดีล่ะ

ก้าว : ก็เอาเงินเดือนที่ได้ไปซื้อบ้านกันซักหลัง

ต่อจากนั้นก็เข้าเรียนกัน

ต้า : นายคิดว่ายังไงล่ะ เสมา

เสมา : ก็ดีว่ากันยังไงก็ตามนั้น

ไท : แต่ว่า เรามาทำพิธีสับเปลี่ยนชุดประจำการกันก่อนดีกว่านะ

เสมา : โอเค งั้นไปกันเถอะ กลับบ้านกัน

หลังจากทำพิธีกันเสร็จแล้วทั้ง 5 คน ก็ได้ถูกจารึกชื่อและได้รับการแต่งตั้งบรรดาศักดิ์ตามภูมิภาคอีกด้วย ดังนี้

เสมา ได้รับบรรดาาศักดิ์ เป็น

สมเด็จเจ้าพระยาพิชัยสงคราม และได้ถูกจารึกในหน้าประวัติศาสตร์ว่า เป็น ผู้บัญชาการที่

เก่งที่สุดและยังเป็น ผู้บัญชาการคนแรก

ที่อยู่ได้ถึง 8 ปี ณ ที่ค่ายไชยานุภาพ

ไท ได้รับบรรดาศักดิ์เป็น เจ้าพระยาพิฆาตอสูร

ก้าว ได้รับบรรดาศักดิ์ เป็น พระยาสีหะวานร

ต้า ได้รับบรรดาศักดิ์ เป็น พระพิชัยยุทธ์

ก้าน ได้รับบรรดาศักดิ์ เป็น หลวงปราบมาร

หลังจากได้รับบรรดาศักดิ์กันแล้วยังได้ข้ารับใช้มาอีก 50 คน และได้รับที่ดินอีก 5 ไร่ ที่เมืองหลวง

ต่อจากนั้นพวกเขาก็ไปสมัครเข้าโรงเรียนสงคราม

และได้สมัครเข้าสาย warlord ทั้ง 5 คน