'มังกร'

: ผู้ชายที่ไม่เคยเชื่อเรื่องความรัก แล้วไม่เคยคิดจะเอาตัวเองไปพัวพันกับเรื่องพวกนั้นด้วย

' แต่..ทำไมทุกครั้งที่มองหน้าเธอ แววตาไร้เดียงสานั้น ทำไมผมต้องหวั่นไหวด้วยวะ ไม่อ่ะ..ผมจะไม่ยอมให้เธอมามีอิทธิพลต่อชีวิตของผมแน่! '

'ลมหนาว'

: ผู้หญิงที่มีความสุขกับการทำงานของเธอ

' ไม่เคยคิดมาก่อนว่าชีวิตที่แสนสงบสุขของฉันจะมาวุ่นวายเพราะปัญหาของผู้ชายทั้งสองคน '

' ถ้าวันนั้นฉันไม่ดวงซวย โดนลูกน้องของเขาจับมาผิดตัว ชีวิตฉันก็คงไม่เป็นแบบนี้ แต่...ทำไมเราต้องยอมเขาตลอดเวลาด้วย เพราะอะไรกันนะ..... '

' ทำไมหัวใจไม่รักดีถึงต้องเกลียดเขาไม่ลง..... '

Ep. 1

ลมหนาว ||Part||

1 ปีที่แล้ว

" อ้ะ..... อึก "  ฉันพยายามอย่างหนักที่จะกลั้นไม่ให้เสียงน่าอายนี้ดังออกมา แต่ยิ่งฉันแม้มปากแน่นเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งเพิ่มแรงกระแทกให้แรงและลึกมากขึ้นเท่านั้น ผู้ชายไร้ความเป็นมนุษย์คนนี้จะทำให้ฉันอับอายไปอีกนานแค่ไหน

" อ่าาาาาส์ ซี๊ดดดด~ "

" หยุดสักทีได้มั้ย....คะ อึก~ "

" เธอไม่มีสิทธิ์ออกคำสั่งหรือมาร้องขอกับฉัน! " เขาพูดคำแทงใจดำนั้นเสร็จก็จับตัวฉันพลิกกลับหลังหัน ตัวฉันที่ตอนนี้มันอ่อนเปลี้ยไม่สามารถที่จะบังคับตัวเองได้จึงปล่อยให้เขาทำทุกอย่างตามใจปรารถนา

" อ้ะ อ้ะ โอ้วววว ซี๊ดดดด "

" อึก อือออ~ "  เมื่อเสร็จแล้วเขาก็ถอดถอนอาวุธคู่กายของเขาที่ใช้ทำร้ายฉันออกอย่างหยาบคาย สะกดคำว่าอ่อนโยนไม่เป็นหรือยังไงกัน เมื่อร่างกายเป็นอิสระแล้ว ใจฉันอยากออกไปจากคฤหาสน์นรกนี่แทบตาย แต่ฉันไม่มีแรงแม้แต่จะขยับจริงๆ

ตอนนี้ฉันจึงได้แต่นอนมองแผ่นหลังของผู้ชายไร้มนุษยธรรมคนนั้นนั่งสูบบุหรี่อยู่ที่ปลายเตียง หึ น่าสมเพชสิ้นดี ชีวิตที่ฉันเลือกเอง ฉันได้แต่ยิ้มมุมปากให้กับตัวเอง แล้วถอนหายใจออกมาอย่างคนปลงกับชีวิตและก้มหน้ายอมรับในสิ่งที่ฉันเลือก

3 ชั่วโมง ก่อนหน้านี้

" พวกมึง กูต้องกลับก่อนแล้วนะ "

" เอ้า! ทำไมรีบกลับอ่ะลมหนาว ยังไม่ทันส่งเพื่อนเข้าหอเลย "

" พอดีทำงานค้างไว้อ่ะ ต้องส่งภายในคืนนี้ด้วย "

" เสียดายจัง -_- "  ยัยเมษาพึมพำออกมา ฉันมองหน้ายัยเรนนี่อย่างรู้สึกผิด

" เรนนี่ ขอโทษจริงๆนะมึง ที่ไม่ได้อยู่จนถึงพิธีส่งตัวเข้าหอ "

" โอ้ยย กูผ่านคืนเข้าหอมาตั้งนานแล้ว ฮ่าๆๆๆ

ไม่เป็นไรๆ มึงอย่าซี เข้าใจ..ขอบใจมากๆ นะที่มาวันนี้ "  มันพูดเสร็จก็หันไปสะกิดแขนคุณสิงห์ที่ยืนคุยสนุกกับเพื่อนอยู่

" ครับ ที่รัก "

" ลมหนาวมันจะกลับแล้วอ่ะ "  มันพูดแล้วชี้มาที่ฉัน สีหน้าคุณสิงห์ดูกังวลขึ้นมานิดหน่อยทันทีที่สบตากับฉัน ผู้ชายอย่างเขามันเป็นผู้ชายประเภทไหนกันนะ บางทีก็เป็นคนดี สุภาพบุรุษ ดูแลยัยเรนนี่อย่างดี แต่ทำไมต้องโกหกมันด้วย เขาจะแกล้งเสแสร้งไปเพื่ออะไร ถ้ารักกันจริงทำไมไม่เปิดเผย บอกความจริงไปเลยทุกอย่าง แล้วที่สำคัญเขาไปมีปัญหาอะไรกับผู้ชายร้ายกาจคนนั้นกันแน่

ฉันครุ่นคิดถึงเหตุผลต่างๆนาๆ อยู่ในใจ เพราะอะไรนะ ทำไมถึง....

" ลมหนาว!! "

" คุณสิงห์เขาคุยกับมึงอยู่! "

" อ้อ ค่ะ ฉันต้องไปแล้วนะคะคุณสิงห์ ยินดีด้วยนะทั้งสองคนเลย "

" ขอบใจมากนะน้องลมหนาวที่มาร่วมงานวันนี้ "

" ค่ะ ..เดี๋ยวไว้นัดเจอกันใหม่วันหลังนะพวกมึง วันนี้ขอโทษจริงๆ " ฉันบอกแล้วรีบเดินออกมาจากงาน เนื่องจากว่าตอนนี้งานก็ใกล้จะเสร็จสิ้นแล้ว ถ้ารอจนถึงพธีส่งตัวบ่าวสาวเข้าหอ เดี๋ยวจะดึกเกินไป

พอเดินออกมาจนถึงหน้าบ้าน หันมองซ้ายขวา ก็เห็นว่ามีรถตู้คันสีดำจอดเยื้องอยู่ ห่างออกไปจากหน้าบ้านไม่ไกล พอเดินมาถึงก็มีคนออกมาเปิดประตูรถให้ ดูเผินๆอาจจะเหมือนเจ้าหญิงมีคนคอยรับส่ง ปิดเปิดประตูให้ แต่..สำหรับฉันมันไม่ใช่ เพราะฉันกำลังจะไปสู่แดนประหารอันโหดร้ายต่างหาก

" ฉันมารอตั้งแต่ 3ทุ่ม แต่เธอมา 4ทุ่ม! "  พอขึ้นมานั่งบนรถก็เห็นว่าเขานั่งอยู่ในนี้ด้วย แล้วใครให้เขามารอกัน ก็บอกว่าถ้าเสร็จงานจะให้คนมารับไม่ใช่หรือไง แล้วเขาจะมาด้วยทำไม มาแล้วก็มาบ่น พูดเหมือนว่าเป็นความผิดของฉัน ก็งานมันเสร็จตอนนี้ฉันก็มาตอนนี้ นี่ฉันออกมาก่อนงานจะเสร็จสิ้นจริงๆด้วยซ้ำ

" ออกรถได้แล้ว รอจนจะหมดอารมณ์! " รถตู้คันสีดำทะมึนมุ่งหน้าไปสู่คฤหาสน์หลังใหญ่นั้น และผลของการตัดใจของฉันในวันนั้นมันคือสิ่งที่บงการชีวิตของฉันตลอดมาจนถึงทุกวันนี้

ปัจจุบัน

แกลเลอรี่ G กรุ๊ป

" ไข่หวาน ช่วยตรวจเอกสารนี้ให้ฉันอีกรอบได้มั้ย ที่จริงฉันตรวจดูแล้วสองรอบ อยากให้เธอช่วยดูอีกทีให้ละเอียดหน่อยอ่ะ พอดีว่าฉันมีนัดด่วน ช่วยทีนะ~ "  ฉันบอกยัยไข่หวานเพื่อนร่วมงานของฉัน พอดีว่าวันนี้ฉันมีนัดกับเพื่อนสาวแก๊งค์ลูกหมูของฉันน่ะ ก็เลยว่าจะออกจากบริษัทเร็วหน่อย

" ได้ๆ เดี๋ยวช่วยดูให้นะคะ ^^ "

" โอเค ขอบใจมาก "  ไข่หวานเป็นคนอัธยาศัยดี ในบริษัทแกลลอรี่จีกรุ๊ปนี้ ฉันสนิทกับมันที่สุดละ พูดจาไพเราะ อ่อนหวานผู้หญิงใสๆ สไตล์ผู้ชายอยากปกป้องน่ะ มันดูนุ่มนิ่มดีนะ ถ้าฉันเป็นผู้ชายอาจจะจีบมันก็ได้

ร้านอาหาร

" มาแล้ววว~~ น้าลมหนาวมาแล้ว "

" ฮายยย.. ว่าไงครับหนุ่มน้อย~ "  ดูสิ ลูกยัยเรนนี่ น่าหยิกจริงๆเลย

" นี่กูนึกว่าตัวเองมาช้าสุดแล้วนะเนี่ย ยัยพริ้มเพรายังไม่มาหรอ? "  ฉันถามขึ้นมาเมื่อเห็นว่ารอบๆโต๊ะมีแค่ยัยเมษา ยัยเรนนี่กับน้องเสือลูกชายของมันที่นั่งรออยู่

" หือออ ทำพูด!! มึงน่ะมาคนสุดท้าย! อีพริ้มมันมาตั้งนานแล้ว มันไปห้องน้ำ -_- "

" อ่าวหรอ~ ฮ่าๆๆ "

" รอนานจนลูกกูกินนมอิ่มมาสองรอบแล้วเนี่ย "

" เอาน่า ก็ใครบอกให้พวกมึงนัดกันที่ร้านนี้ ไกลจากที่ทำงานกูจะตาย 4 โมง เวลาเลิกงาน รถแสนจะติดขนาดนี้ ใช้เวลาขับรถแค่20นาที นี่ถือว่าเร็วสุดแล้วนะ มาๆ สั่งอาหารกันเถอะ หิวแล้ว "

" พี่เสือครับ กินอะไรดีครับ? " ยัยเรนนี่หันไปถามลูกชายตัวจ้ำม่ำที่นั่งอยู่บนตัก

" หม่ำๆๆ ยัม ยัม ยัม~~ "

" โอ้โห คุยเก่งจังเลย " ฉันเอ่ยชมอย่างขำๆเมื่อเห็นเด็กน้อยพูดตอบแม่ไม่เป็นคำ จนคนเป็นแม่มองตาเหลือกมาให้ฉัน ฮ่าาๆๆๆ

" แอ้ะๆๆ ไม่เล่นน้ำลายนะครับพี่เสือ "

พรึ่บบบบบ

" เอ้า! มึงมานานยังลมหนาว "  ยัยพริ้มพูดขึ้นหลังจากที่มันกลับมานั่งร่วมโต๊ะ

" ฮึ เพิ่งมา  ทำไมวันนี้คุณสิงห์ปล่อยให้มึงออกมากับลูกแค่สองคนอ่ะ? "  ฉันตอบยัยพริ้มเพราแล้วหันไปถามเรนนี่ ที่นานๆทีสามีถึงจะปล่อยให้ฉายเดี่ยวจากบ้าน

" คุงพ่อไปเกาหลี หาอากองทัพค้าบบ " มันจับมือลูกขึ้นมาทำท่าทางชี้ไม้ชี้มือแล้วดัดพูดเสียงเด็ก

" แล้วนี่ คือมึงหนีผัวมาหรือว่าบอกแล้ว? "

" ยังไม่ได้บอก..กลับไปเดี๋ยวค่อยบอกค้าบ~ " มันยังจับไม้จับมือลูกขี้โบ๊ชี้เบ๊ไปมาไม่หยุด

" อีเรนนี่!! มึงนี่นะ ทำอย่างนี้เดี๋ยวพวกกูก็ซวยกันหมดพอดี "

" มะต้องห่วง มะต้องห่วง~ เดี๋ยวพี่เสือจัดการเองครับโผ้มมม~ "

" ยัง ยัง! มึงยังเล่นไม่เลิกอีก "

" หึ่ยยย เอาน่า~ พวกมึงก็ ไม่ต้องห่วงหรอกเดี๋ยวกูจัดการเอง แค่ออกมากินข้าวกับเพื่อน จะโกรธกูเพราะเรื่องแค่นี้ก็ให้มันรู้ไปสิ "

นั่งกินข้าวกันพูดคุยกันปกติ หนึ่งปีผ่านไปหลังจากเรียนจบ แต่ละคนดูโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้น มีเส้นทางชีวิตที่ชัดเจนขึ้น ชีวิตวัยทำงานดูๆแล้วเพื่อนแต่ละคนของฉันน่าจะมีความสุขกับชีวิตดีนะ มีครอบครัวไปแล้วหนึ่งคน เหลืออีกสามหน่อ แต่ฉันเชื่อว่ายัยสองตัวนั้นก็คงมีชีวิตที่น่าอิจฉาอยู่ ส่วนฉัน..ไม่อยากพูดถึง -_- ไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมชีวิตฉันต้องมาทนกับเรื่องอย่างนี้ด้วย ผู้ชายอย่างเขามันน่ารักตรงไหน ฉันตอบไม่ได้หรอก แล้วฉันก็ตอบอีกไม่ได้เหมือนกัน ว่าทำไมฉันยังเลือกที่จะเป็นอยู่อย่างนี้ ทำไมฉันถึง....

" พวกมึงไม่มีหนุ่มๆมาจีบบ้างหรอ ที่ทำงานอ่ะ "

" -/////- "

       ******** to be continued

ฝากติดตามกันด้วยนะคะ หนูลมหนาวกับพี่มังกร

Ep.2

"พวกมึงไม่มีหนุ่มๆมาจีบบ้างหรอ ที่ทำงานอ่ะ "

" ไม่เคยจะมีใครผ่านมาทางนี้ค่ะ -_- "

" ถามจริง? 0_0  มึงล่ะเมษา? "

" -/////- "  ยัยเมษาไม่ได้ตอบที่ยัยเรนนี่ถาม แต่หลบตาแล้วนั่งอายม้วน มันแอ๊บค่ะ ตัวจริงมันเป็นนี้ที่ไหนกัน

" คืออะไร ทำท่าแบบนั้นคือ? "

" ก็เขินไงคะ กูเขินค่ะ ไม่มีหรอกคนมาจีบ แต่ได้เจอผู้บ่อยงานดีๆทั้งนั้น -////- "  โอเค~ รู้เรื่อง!

" แล้วมึงอ่ะลมหนาว? "

" ช่วงนี้มันทำตัวแปลกๆแบบนี้ น่าจะมีซุกซ่อนไว้บ้างแหละกูว่า! "

" บะ..บ้าาา จะมีใครที่ไหนเล่า วันๆทำแต่งาน "

" แน่ใจ~? "

" อือ "  จะมีใครที่ไหนมาจีบ แต่ทำไมฉันต้องคิดถึงหน้าเขาด้วยนะ ผู้ชายไร้หัวใจคนนั้น ..แต่เขาไม่ได้จีบฉันสักหน่อย

คอนโด :ลมหนาว

กว่าจะกลับมาถึงห้องก็สองทุ่มพอดี ฉันว่าเดี๋ยวจะอาบน้ำแล้วโทรถามไข่หวานสักหน่อยว่าเอกสารที่ฉันให้ช่วยดูเรียบร้อยดีมั้ย มันเป็นเอกสารการยื่นขออนุญาตจัดงานนิทรรศการภาพวาดเดี่ยวแห่งชาติน่ะ ซึ่งปกติจะเป็นศิลปินหน้าเก่าที่มีผลงานชิ้นเด่นอยู่แล้วทั้งนั้น จะจัดขึ้นภายในเดือนหน้า งานของฉันก็ประมาณนี้แหละแต่..ไลน์ไปถามตอนนี้เลยดีกว่าถ้าเพื่อดึกมากไปกว่านี้แล้วเดี๋ยวจะรบกวนเวลาพักผ่อนของยัยไข่หวานมัน

LINE

ลมหนาว: ' ไข่หวาน '

               ส่งสติกเกอร์

ไข่หวาน: ' ค่า '

ลมหนาว: ' เอกสารที่ฝากดู เรียบร้อยดีมั้ยจ๊ะ มีผิดพลาดตรงไหนป่าว? '

ไข่หวาน: ' เรียบร้อยดีค่ะ ไม่ผิดตรงไหนเลย '

ไข่หวาน: ' อ้อ หวานจัดการยื่นส่งที่องค์กรให้เรียบร้อยแล้วนะคะ^^ '

ลมหนาว: ' ว้าว ขอบใจมากจ้า '

ซ่าาาาาาาาาา

  หลังจากไลน์ถามไข่หวานเสร็จฉันก็มาอาบน้ำ วันนี้รู้สึกเพลีย อยากพักแล้ว รีบอาบดีกว่าจะได้นอนเร็วๆ ใช้เวลาทั้งอาบน้ำทั้งสระผมไม่นาน ล้างตัวเสร็จก็พันผ้าเช็ดตัวเดินออกมาจากห้องน้ำ แต่สิ่งที่ทำให้ฉันต้องชะงักก็คือผู้ชายร่างหนาที่นั่งกอดอกอยู่บนเตียงเหมือนกำลังรอฉันออกมาจากห้องน้ำนั่นไง

" อุ้ยยย คุณ! มาแต่ตั้งเมื่อไหร่คะ "  ถึงแม้ว่าเขาจะมาที่นี่บ่อยๆตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา แต่มันก็อดตกใจไม่ได้อยู่ดี อยู่ๆก็มีคนเข้ามาในห้องโดยที่ยังไม่ได้ขออนุญาตแล้วตัวเราเองก็ไม่รู้ว่าเขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ เจออีกทีก็มาอยู่ในห้องนอนแล้ว ใครบ้างจะไม่ตกใจ

" วันนี้เธอไปไหนมา? คนของฉันรายงานมาว่าเธอออกจากที่ทำงานก่อนเวลาเลิกงาน จริงรึเปล่า? "

" จริงค่ะ ฉันมีนัดกินข้าวกับเพื่อน " เขาไม่พูดอะไรต่อแต่ลุกขึ้นยืนแล้วปลดเข็มขัดตามมาด้วยการเปลื้องเสื้อผ้าพันธนาการทุกอย่างออก จนเหลือแค่ร่างสูงแกร่งกำยำเปลือยเปล่า ถามว่าเขินมั้ย ...ถึงแม้ฉันจะชินกับมันแล้วเพราะเห็นมาตั้งหนึ่งปีแล้ว ถึงจะไม่ได้เขินอาย แต่มันก็ไม่ได้รู้สึกปกติหรอกนะ จะบอกให้!

" ขอผ้าเช็ดตัวด้วย ฉันจะอาบน้ำ "  ก็อยากจะถามเขาเหลือเกินว่าทั้งๆที่ก็จะอาบน้ำอยู่แล้ว ทำไมไม่ไปถอดเสื้อผ้าในห้องน้ำ แต่ถึงจะถามไปก็คงไม่ได้คำตอบหรอก เพราะเขาจะพูดแต่สิ่งที่เขาอยากพูด ตอบแต่สิ่งที่เขาอยากตอบ ถึงแม้ว่าจะเป็นคำถามทั่วๆไปที่เพื่อนมนุษย์เขาใช้สนทนากัน เช่น กินข้าวหรือยัง? หรือ วันนี้เหนื่อยมั้ย?  เชื่อมั้ยคะว่าฉันไม่เคยได้รับคำตอบจากเขาเลย ได้รับแค่สายตาเนื่อยๆแล้วเขาก็หันหน้าหนี แต่ทีพอกับฉันนะ....

แอ๊ดดดดดด

" ฉันบอกว่าขอผ้าเช็ดตัวด้วย " ฉันหันมองคนที่เปิดประตูออกมาแล้วเอ่ยขอสิ่งที่ตัวเองต้องการอีกครั้ง ฉันรีบเดินไปเปิดตู้แล้วหยิบผ้าขนหนูยื่นให้เขา

หมับบบบบ!!

" ว้ายย นี่คุณ! ปล่อยฉันก่อน "  ฉันตกใจเผลอร้องกรี๊ดออกมาเสียงดังเมื่อคุณมังกรไม่ได้รับผ้าขนหนูจากมือฉันแต่มือหนาของเขากลับดึงกระฉากฉันเข้าไปในห้องน้ำ คิดสภาพดูว่าฉันที่ตอนนี้มีแค่ผ้าขนหนูพันรอบอกไว้กับร่างหนาแน่นเปลือยอยู่ตรงหน้า

" อย่าให้ฉันรู้ว่าเธอคิดจะทำอะไรที่ฉันไม่ชอบ "  เขาตรึงแขนฉันไว้กับผนังห้องน้ำแล้วพูดเสียงเข้ม แต่เขากำลังพูดเรื่องอะไร ฉันทำอะไรที่เขาไม่ชอบ แล้วอย่าให้เขารู้งั้นหรอ? ฉันยังไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นแหละ

เขาซุกไซร้ที่ซอกคอของฉันอย่างหยาบคาบสูดดมบริเวรณนั้นสลับไปมาทั้งสองข้างแล้วหายใจแรงๆจนฉันรับรู้ได้ถึงลมหายใจร้อนๆแถวๆซอกคอ สักพักก็เลื่อนใบหน้าลงไปซุกไซร้ที่เนินอกแล้วใช้ฟันกัดแรงๆบนเนินเนื้อนั้นจนฉันสะดุ้งตัวโยน

" เมื่อกี้เธอมัวแต่คิดเหม่ออะไรอยู่? ฉันเคยบอกเธอว่าไง? "  เขาผละหน้าออกแล้วสบตากับฉันก่อนที่เขาจะถามขึ้น

" ฉันไม่เข้าใจค่ะ "  ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่าเขากำลังจะสื่ออะไร

" ฉันไม่อนุญาตให้เธอมีผู้ชายอื่นเพราะฉัน..ไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร แต่..จะขัดคำสั่งฉันก็ได้นะ..ถ้าอยากให้เพื่อนเธอเดือดร้อน "  ฉันถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยๆเมื่อเขาพูดแบบนี้ทุกครั้งเผื่อจะขู่ฉัน

" ฉันไม่ได้คิดหรือไม่ได้ทำอย่างที่คุณว่า เมื่อกี้ฉันแค่คิดว่าทำไมคุณไม่เข้ามาถอดเสื้อผ้าในห้องน้ำดีดี "

" ตอนเย็นเธอไปไหน กับใคร แล้วอย่าคิดโกหกฉัน"

" ฉันไปกินข้าวกับเพื่อนไงคะ "  ฉันตอบความจริงแล้วแต่เขาก็ยังจ้องเข้ามาในตาฉันไม่หยุด เหมือนยังรอคำตอบอีกครั้ง

" กับพวกยัยเรนนี่ ยัยเมษา ยัยพริ้มเพรา "  จากแววตาแข็งๆนั้นก็เริ่มคลายลง ก่อนที่มันจะกลับมาแข็งกร้าวขึ้นอีกครั้งหลังจากที่ฉันแกล้งพูดยั่วเขา

" อ้อ! แล้วก็มีผู้ชายอีกหนึ่งคนด้วยค่ะ "

" มันเป็นใคร?! "  เขากัดฟันพูดแล้วจ้องเข้ามาในดวงตาฉัน  มันรู้สึกดีนะที่เห็นว่าเขามีท่าทีเหมือนกำลังหึงหวงกัน แต่...ฉันก็รู้สถานะของตัวเองดี เพราะหัวใจที่ไร้สีสันอื่นๆนอกจากสีดำสนิทของเขา บางทีฉันก็เคยคิดโง่ๆกับตัวเองนะ ว่าฉันจะเปลี่ยนเขาได้รึเปล่า แต่เท่าที่เห็นอยู่ทุกวันนี้ และตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา มันก็ให้คำตอบได้อย่างชัดเจนแล้วว่า...มันเป็นไปไม่ได้หรอก

" น้องเสือ...ลูกชายของยัยเรนนี่ค่ะ "  ฉันบิดยิ้มให้เขาเมื่อเห็นว่าเขามีสีหน้าที่อึ้งๆนิดหน่อยหลังจากได้ฟังคำตอบ

พลั่กกกก!!

' โอ้ยย '  ฉันได้แต่ร้องอยู่ในใจเมื่อเขาผลักฉันใส่กำแพงห้องน้ำเหมือนคนกำลังโมโห แรงผลักของเขามันทำให้ฉันจุกนิดๆเพราะแผ่นหลังของฉันมันกระแทกเข้ากับผนังอย่างจัง เพราะอย่างนี้ไง...เห็นแล้วยังคะ ว่าความคิดโง่ๆที่เคยคิดจะเปลี่ยนเขามันเป็นไปไม่ได้ ถ้าหากเขามีใจให้ฉันสักนิดเขาคงไม่กระทำรุนแรงหยาบคายกับฉันแบบนี้หรอก เธอก็รู้หนิลมหนาว รู้แล้วก็เลือกทางที่ดีให้ตัวเองสักทีสิ....

ฉันเงยหน้าขึ้นกระพริบตาเร็วๆเมื่อรู้สึกร้อนผ่าวที่กระบอกตาทั้งสองข้าง ที่น้ำตามันจะไหลไม่ใช่ผลจากการที่เขาผลักฉันเมื่อกี้หรอกนะ ร่างกายเจ็บแค่นี้ฉันชินแล้ว แต่ที่มันจะไหลเพราะว่าหัวใจของฉันมันอ่อนแอต่างหาก เหนื่อยจัง....

ฉันยิ้มเพียงมุมปากให้เขาก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไป ปล่อยให้เขาได้อาบน้ำทำธุระต่อ.......

       ******** to be continued

ลมหนาวสู้ๆ ผู้ชายใจร้ายแบบนั้นอย่าได้แคร์ เรายังสาวยังสวยอนาคตยังอีกยาวไกล เชื่อไรท์!