ฉันเกิดมาพร้อมกับส่วนสูง

ที่เกินมาตรฐานของผู้หญิงทั่วไป

จึงหาความอบอุ่นจากคนรัก

ไม่ได้กับเค้าสักที

ผู้ชายส่วนใหญ่ชอบผู้หญิงตัวเล็กๆน่ารัก

แต่สำหรับฉัน...มันไม่ใช่..ฉันสูง172

ผู้ชายส่วนใหญ่...ไม่ค่อยจะชอบฉันเท่าไร

มันรู้สึกสมเพสตัวเองชะมัด

"แกรน..แกรโดนแกล้งอีกแล้วเหรอ"

พลอยเพื่อนรักของฉัน..

เทอเป็นคนน่ารักมาก..สูงแค่162

หนุ่มๆจีบตรึม...

"อืม!!"

ฉันทำได้แค่นั้น..ฉันโดนพวกเค้า

แกล้งทุกวัน..แต่ก็ไม่ชินสักที

ยัยโย่ง...ฉายาฉันที่เค้าเรียกกัน..

"แกรokมั้ยแกรน"

หึ!!ไม่ฉันไม่ok

"ไม่เป็นไรแกรนชินแล้วหล่ะ"

ฉันตอบไปทั้งๆที่โครตเหนื่อยใจ..

"แกรเลิกใส่แว่นหนาๆนั่นเถอะ"

แว่นฉันรึ...•÷•

"ได้สิ"

แล้วฉันก็ถอดมันเก็บแต่โดยดี

"ดูสิ..ตาเทอสวยขนาดนี้..

ต่อไปนี้ไม่ต้องใส่มันแระนะ"

มันคงเป็นแค่คำปลอบใจแค่นั้นเอง

"อืม!!แกรนกลับก่อนนะพลอย"

แล้วฉันก็เดินไปรอพี่หน้าร.ร

ฉันมีพี่ชาย1คน...หล่อสูง185

สาวๆตรึมผมสีทอง..

ทำไมฉันไม่เกิดเป็นผู้ชายไปเลยนะ

"เป็นอะไรไปแกรน"

พี่ชายฉันนั่นเอง..ฉันทำได้แค่เดินเข้าไป

กอดเค้า..จู่ๆน้ำตาฉันก็ไหลออกมาไม่หยุด

"แกรนเกลียดตัวเองจังพี่วิน"

"ทำไมพูดแบบนั้นหล่ะ..

โดนแกล้งอีกแล้วเหรอ"

ใช่!!เค้ารู้..แต่ปรกติฉันจะไม่ร้องไห้

แบบนี้หลอก..แต่วันนี้มันไม่ไหวจริงๆ

"เทอสวยขนาดนี้ทำไมโดนแกล้งได้นะ

ไม่เอาไม่ร้อง..เวลาเทอร้องไห้

มันไม่สวยเลยนะ"

"ค่ะ..ต่อไปนี้จะไม่ร้องแล้ว"

ใช่ต่อไปนี้ฉันจะเปลี่ยนเป็นคนใหม่

จะไม่ยอมให้ใครมาแกล้งฉันอีก

เช้าวันต่อมา

ปรกติฉันจะมัดผมยุ่งๆกับแว่นหนาๆ

เพราะผมฉันมันค่อนข้างจะหยิก

เป็นลอนสีทองอ่อนๆ...

ใช่ฉันเป็นลูกครึ่งนั่นเอง

ก็เพราะแบบนี้ไง..ฉันถึงได้สูง

เกินหน้าเกินตาคนอื่นๆเค้า..

วันนี้ฉันจะเปลี่ยนมันทั้งหมด

ปล่อยผมยาวสลวยไม่ใส่แว่น

ไม่เดินหลังค่อมๆอีก

ในเมื่อฉันสูงฉันจะสวยในแบบของฉัน

ใครจะไม่ชอบฉันก็ช่างเค้า

"เฮ้ย!!นั่นแกรนนี่หว่า..ทำไมวันนี่

เทอดูน่ารักขนาดนั้นว่ะ"

เอ็มเพื่อนคนที่แกล้งเทอทุกวันเอ่ยขึ้น

"จริงด้วย..น่ารักชะมัด"

พชพูดอย่างเห็นด้วย

แล้วทั้งคู่ก็เดินเข้าไปหาเทอ

"หวัดดีแกรน.."

เค้าเอ่ยทัก..พร้อมกับรอยยิ้มแปลกๆ

ฉันรับรู้ได้ถึงการเปลี่ยนแปลง

ฉันยืนกอดอกมองเค้านิ่งๆ

"ทำไมวันนี้เทอน่ารักกว่าทุกๆวันเลย"

พชทำสายตาเจ้าเล่ห์

"หึ!!"เทอเหยียดยิ้มมุมปากเบาๆ

แล้วเดินผ่ากลางทั้งสองคนไป

"โครตสวยเลยว่ะ..ทำไมเมื่อก่อนไม่เคย

เห็นมุมนี้ว่ะ"

เอ็มพูดตาลอยๆ

"แกล้งไว้เยอะ..ทีนี้จะแก้ยังไงว่ะ"

พชก็มองตาพราวไม่ต่างจากเอ็ม

"แกรน"

พลอยนั่งรอฉันอยู่ที่โต๊ะตัวเดิม

"หวัดดี"

แล้วฉันก็นั่งลงตรงข้ามกับพลอย

"เห็นมั้ยบอกแล้วแว่นเทอมัน

บดบังตาสวยๆหน้าสวยๆของเทอ"

ใช่!!พลอยมันบ่นมาตลอดเรื่องแว่น

"แถมปล่อยผมแบบนี้..สวยที่สุดเลยแกรน"

"พอๆนี่พลอยจะจีบแกรนใช่มั้ย"

ฉันหยอกกลับไป

"พลอยจะไปจีบใครไม่ได้นะ

พลอยมีกฤษอยู่แล้ว"

กฤษคือแฟนพลอยนั่นเอง

แล้วมันก็เข้ามาหอมแก้มพลอยทันที

"กฤษเบาได้เบา..แกรนจะอวก"

ฉันล่ะหมั่นใส้จริงๆ

"เฮ้!!!แกรนวันนี้ทำไมน่ารักขนาดนี้เนี่ย"

กฤษไม่เชื่อสายตาตัวเอง

"เหอะปรกติกฤษเรียกแกรนว่า

ยัยแว่นนี่นา"

พลอยบ่นอุบ

"จ้า!!แต่แกรนลุคนี้..ดีกว่าเก่าเยอะ"

กฤษยังหยอดไม่หยุด....เหอะ!!

"หวัดดีปอน"

ฉันรีบหันไปยิ้มหวานทักเค้า

เค้าคือคนที่ไม่เคยคิดจะแกล้งฉัน

และคอยช่วยฉันเสมอเวลาโดนแกล้ง

"อืม!!"

ฉันงี้หุบยิ้มแทบไม่ทัน

เค้าไม่มีท่าทีจะสนใจฉันด้วยซ้ำ

ฉันยอมรับว่ารู้สึกเสียใจ..

เพราะเค้าคือคนที่ฉันแอบชอบมาตลอด

แต่เค้าไม่เคยที่จะสนใจฉันสักครั้ง

และครั้งนี้ก็เช่นกัน

ช่างมันเถอะแกรน..แกรเลิกพยายามสักที

"น้องชื่อแกรนเหรอครับ"

จู่ๆก็มีรุ่นพี่คนนึงเดินเข้ามาร่วมวงด้วย

"ค่ะ"

ใครว่ะ? แต่หล่อชะมัด..ที่ฉันเคยฝันไว้เลย..สูงมาก..ขาวหล่อมากๆด้วย

"พี่ขอนั่งด้วยได้มั้ยครับ"

อะไรของเค้าว่ะ...

"ก็นั่งสิคะ..ที่นั่งเยอะแยะ"

จะนั่งก็นั่ง..จะมาขอฉันทำไม?

แล้วปอนก็เดินมานั่งข้างๆฉันทันที

พลอยได้แค่นั่งอมยิ้ม..เสน่ห์แรงจริง

เพื่อนฉัน..นี่แค่ถอดแว่นนะ

แล้วอีพี่คนใหม่ก็เข้ามานั่งข้างๆฉันอีกคน

อะไรของเค้ากันว่ะ...

"พี่อยากเป็นเพื่อนกับเทอได้มั้ย"

แต่ตาเค้ามัน......

"เอ่อ!!!!ค่ะ"

แต่คำว่าเพื่อนไม่มีอยู่จริง

"พี่ชื่ออาร์ท..เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ"

นี่เค้ามัดมือชกชัดๆ

"ค่ะ"ฉันทำได้แค่นั้นจริงๆ

"ไปขึ้นห้องเรียนก่อนนะคะ

ไปกันเถอะพลอย"

ฉันเรื่มไม่ไหว...พี่เคลิมเร็วเกิน

ไม่ทันตั้วตัวจริงๆ

"แค่ถอดแว่นกับปล่อยผมนะ

เนี่ยเสน่ห์แรงจริงๆเพื่อนฉัน"

พลอยมันกระซิบข้างหูฉัน

"หึ!!แค่หมาหยอกไก่แค่นั้นเองพลอย"

ใช่!!แค่นั้นจริงๆ

ว่าแต่ทำไมปอนต้องรีบมานั่ง

ข้างๆฉันด้วยล่ะ...อย่าหวังมากเลย

เค้าไม่เคยจะหันมามองแกรด้วยซ้ำ

อย่าฝันไปไกล...

(ขออนุญาติเจ้าของภาพด้วยค่ะ)

ตั้งแต่วันนั้นอีพี่อาร์ทก็วนเวียน

อยู่กับฉันจน....วันนี้ก็เช่นกัน..

"แกรนวันนี้กลางวันไปทานข้าวกับพี่นะ"

นั่นไง...วนมาอีกแระ

"ไม่ได้หลอกค่ะวันนี้แกรนมีนัดเข้าชมรม"

มือเค้าอย่างกับปลาหมึก...น่ารำคาร

เดี๋ยวก็จิ้มแก้ม...เดี๋ยวก็จับผม..

เดี๋ยวก็จับมือ....มัน.....

"แกรนไปก่อนนะพี่อาร์ท"

ลาขาดล่ะค่ะพี่..นี่ฉันไปเอาแว่น

กลับมาใส่เหมือนเดิมได้มั้ย..

รำคารมาก...

"ทำไมทำหน้างั้นล่ะแกรน"

พลอยอดถามไม่ได้

"รำคารพี่อาร์ทวุ่นวาย

ชอบมารุ่มร่ามกับฉัน.."

ไม่ไหวบอกเลย

"แล้วแกรนจะทำยังไงต่อล่ะ"

"เดี๋ยวค่อยคิดได้มั้ย"

ไม่มีอารมณ์..หล่อก็จริงตามที่ฝันแต่...

ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ชิ่งพี่อาร์ทประจำ

จนเค้าค่อยๆหายไปจากสารบบ

และก็เรื่มมีหลายๆคนมาขายขนมจีบ

ฉันได้ทุกๆวัน...ตอนแรกๆก็รู้สึกสนุก

แต่พอนานๆไปความรำคาร

ก็เรื่มเข้ามาแทนที่...

"ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะแกรน"

พี่ชายฉันรีบถามเมื่อเจอหน้าฉัน

"รำคารคนพวกนี้อ่ะพี่วิน"

ฉันชี้ไปทางพวกหนุ่มๆที่ตามตื้อ

จนฉันหมดความอดทน

ถ้าสวยแล้วมันลำบากแบบนี้

ไม่น่าไปสวยมันเลยแกรน

"5555หนุ่มๆตามจีบเยอะขนาดนี้เลย"

แทนที่จะช่วยน้อง....

แต่กลับยืนหัวเราะเนี่ยนะ\=_\=

"แกรนกลับไปใสแว่น..แล้วทำตัว

เฉื่มๆเหมือนเดิมได้มั้ยค่ะ"

ไม่น่าไปเปลี่ยนตัวเองเลย..วุ่นวายชะมัด

5555ยังพี่ฉันยังไม่หยุดขำ

เค้าเป็นพี่ชายที่แสนจะอบอุ่น

และน่ารักที่สุด..ฉันอยากมีแฟนนิสัย

แบบพี่ฉันเนี่ย..มีมั้ย..

"หยุดเลยนะพี่วิน"

คนสวยเรื่มงอแง

"ขอโทษ..ก็มัน..5555"

ยัง..ยังไม่หยุดค่ะ..

ป๊าบ!!!ฉันฟาดแขนเข้าให้

"โอ้ย!!!ร้องสั่น..ตีพี่ทำไมแกรน"

พรางลูบแขนไม่หยุด

"หยุดหัวเราะได้ซักที"

ฉันมองหน้าเค้าคิ้วขมวด

"ซีเรียสนะคะพี่วิน..แกรนจะแก้ยังไงดีคะ"

ให้มาช่วย...ไม่ใช่..

"หาแฟนซักทีสิ..แล้วทุกอย่างจะจบ"

หาแฟน?

ถ้ามันง่ายขนาดนั้น...

ฉันจะโสดมาจนป่านนี้รึ..

"ถ้ามันหาง่ายขนาดนั้น..แกรนจะมานั่งเปลี่ยนตัวเองเพื่อ?"

"เลือกสักคนสิ..ไม่มีใครถูกใจ

เข้าตาสักคนรึไง"

เลือกรึ?

ไม่มีใครถูกใจรึ?

มีสิคนๆนั้นหน่ะ...แต่...

เค้าไม่เคยมองมาทางฉันเลยสักนิด

แล้วฉันก็เงียบไปดื้อๆ

"แกรนพี่ขอโทษ"

เค้าดึงฉันเข้ามากอด

"ค่อยๆไปสิ..อย่าคิดมากเลย..

พี่รักเทอมากนะ..เลิกทำหน้าแบบนั้นเถอะ"

"กลับกันเถอะค่ะ"

"พรุ่งนี้ค่อยเรื่มใหม่"

ถึงพี่จะพูดแบบนั้น..

แต่ฉันว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้หลอก...

ฝันก็คือฝัน

ไม่มีทางที่เค้าจะหันมามองฉันหลอก

ไม่มีวัน...

(ขออนุญาติเจ้าของภาพด้วยค่ะ)

เรื่มต้นวันใหม่

ยัยพลอยยิ้มจนปากจะฉีกอยู่ที่โต๊ะประจำ

ดูจากท่าทางแล้ว..มันต้องมีอะไรสักอย่าง

ฉันทำได้แค่ยืนกอดอกมองหน้ายัยพลอย

น่าสงสัยมากกับท่าทางและสายตามัน

"มีอะไรพลอย..แกรยิ้มซะ..น่ากลัวชะมัด"

"ไม่มี๊"เสียงสูงปรี๊ด...

หึ!!"งั้นก็ดี..ไปขึ้นห้องก่อนนะง่วงนอน"

ในเมื่อไม่พูดก็แล้วแต่นะ

"อ๊าย!!หยุดนะแกรน"

"แล้ว....ยังไง?"

ง่วงนอนนะว้อย..หงุดหงิดชะมัด

"แกรเป็นอะไรว่ะแกรน..

อาการมึงพร้อมปะทะมาก"

ปรกติมันไม่เป็นแบบนี้นี่หว่า

"นอนไม่พอ..ปวดหัว..ชีวิตวุ่นวาย..เบื่อออ"

"พอๆเลย โดนตืัอมากเลยหลอน

ไปหมดแล้วว่างั้น"

เห็นหนุ่มๆรุมทุกวัน

เห็นแล้วหงุดหงิดแทน

"อืม!!!!"

นอนแม่งตรงนี้แหละ..ไม่ไหวแระ

ฉันวางกระเป๋าแล้วฟุบหลับมันซะ...จบ

"เอ้า!!!แกรน"พลอยงง!!

"ขึ้นเรียนเรียกด้วยนะไม่ไหวแระ"

"เฮ้ย!!อะไรของมันว่ะ"

แล้วกฤษกับปอนก็เข้ามานั่งข้างๆ

"แกรนเป็นอะไร"

กฤษถามทันทีที่นั่งลงข้างๆพลอย

ส่วนปอนก็นั่งลงข้างๆแกรน

"ไม่รู้สิ...ไม่รู้ไปอดนอนมาจากไหน

มาบ่นๆๆๆๆแล้วก็หลับเฉย"

พลอยบ่นยกใหญ่

"เหรอ!งั้นเราไปหาไรกินดีกว่า..

ให้ปอนอยู่เป็นเพื่อนแกรนแระกัน"

กฤษเปิดทางให้เพื่อนรัก

เรื่องนี้แหละที่พลอยพยายามจะบอกแกรน

ปอนมันชอบแกรน..แต่ไม่กล้าบอก

"ทั้ง2คนห้ามพูดนะปอนจะบอกแกรนเอง"

พลอยยิ้มจนปากจะฉีก

"okงั้นฝากปลุกแกรนด้วยนะ"

ปอนนั่งมองหน้าแกรน

ทำยังไงถึงจะได้แกรนมาเป็นแฟนนะ

ฉันชอบเทอไม่รู้จะบอกออกไปยังไง

แล้วแกรนก็ตื่นขึ้นมาซะงั้น

"อ้าวปอน...พลอยล่ะ"

หน้าแบบ..งัวเงียสุดๆ5555ตลกดี

"ยิ้มอะไรอ่ะปอน"

แกรนงงๆรึหน้าเรามีอะไรติดอยู่

"ไปอดนอนมาจากไหนกันแกรนหน้ายุ่งเชียว"

ชิ!!นึกว่าอะไร

"นิดหน่อย..เลิกนอนก็ได้

ถ้ามันทำให้เทอรำคาร"

เห็นฉันสำคัญสักนิดนึงบ้างก็ได้นะปอน

แล้วฉันก็ลุกจะไปขึ้นห้อง

"แกรนจ๋าาาา...."

เสียงใครว่ะ?

หันไปเจอหน้า..คือแบบ...ไอ้พชไอ้เอ็ม

"มีอะไร"

แกรนเลยรีบหันไปคว้าแขนปอนทันที

ช่วยฉันที help me please

ฉันส่งสายตาบอกเค้า

"ไปกันเถอะแกรน"

ปอนคว้ามือแกรนแล้วลากเทอออกไป

เค้าไม่ชอบทั้งสองหนุ่มที่ชอบ

ทำตาหวานใส่แกรน

"ขอบคุณนะปอน"

รู้สึกดีจังที่ปอนจับมือเราแบบนี้

แต่ทำไมเค้าไม่เคยมองกลับมาที่ฉันบ้างนะ

"พี่ปอนคะ..คือ?"

มีสาวน้อยนางนึงวิ่งเข้ามาขวางฉันกับปอน

"ว่าไง"

"คือฉันชอบพี่ค่ะเป็นแฟนกับฉันได้มั้ยคะ"

โห๋!!รุ้นน้องมึงกล้ามากๆยอมรับ

ขนาดพี่อยู่ใกล้ๆแค่นี้

ยังไม่กล้าบอกอะไรสักคำ

เค้าจะตอบว่าไงนะ...

ฉันก็อดที่จะลุ้นตามไม่ได้

ปอนคงจะไม่ตอบรับหลอกนะ

โดนสาวๆสารภาพรักมาเยอะแยะก็เห็น

ปฏิเสธหมดครั้งนี้ก็คงเหมือนกัน

"ได้สิ"

ห๊ะ!!!เค้าตกลง

แค่นั้นน้ำตาฉันก็ไหลมาเฉยๆ

ฉันจึงปล่อยมือเค้าทำได้แค่เดินหนี

เค้ามาไม่อยากให้เค้าเห็นน้ำตาของฉัน

"แกรนนนน"

เสียงเค้าตะโกนตามหลังฉันมา

ฉันไม่รู้หลอกนะว่าเค้าจะยังไงกันต่อ

ฉันไม่อยากรับรู้อะไรทั้งสิ้น

ฉันโดดคาบแรกไปแอบร้องไห้

อยู่คนเดียวที่สวนหลังโรงเรียน

โผล่เข้าห้องมาคาบที่2

"หายไปไหนมา"

พลอยรีบพ่นไฟใส่

"แล้วทำไมซึมงี้อ่ะ"

"ไปแอบนอนมาขึ้นห้องไม่ไหว"

โกหกไปเรื่อย..ใจฉันมันโครตเจ็บเลยว่ะ

"อาจาร์มาแล้วเดี๋ยวค่อยเม้าท์กันต่อ"

แล้วมันก็เงียบไป...

(ขออนุญาติเจ้าของภาพด้วยค่ะ)