. ฉันน่ะ...เกลียดการโกหกที่สุด! ไม่ว่าจะแบบใดก็ตาม...ฉันยังคงจำความรู้สึกในวันนั้นได้ วันที่ตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอแม่วันที่ฉันรู้สึกว่าถูกทิ้งไว้ข้างหลัง...และมีเพียงกระดาษที่เขียนข้อความสั้นๆไว้ว่า 'แม่อยู่ต่อไม่ไหวแล้วจึงต้องหนีไป แม่ไม่สามารถพาลูกหนีไปได้จริงๆแม่ไม่สมควรเป็นแม่ด้วยซ้ำ ไม่สามารถปกป้องลูกหรือเลี้ยงดูให้ดีได้เลย ด้วยรักจาก แม่' นี่คือรักหรอ..รักหรอจึงทิ้งไป

. แม่ของฉันน่ะหย่ากับพ่อก่อนที่ฉันจะลืมตามองโลกเสียอีก และแต่งงานใหม่กับผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ชายคนนั้นจิตใจอำมหิตมาก นอกจากจะติดเหล้าแล้วก็ไม่มีอะไรดีเลย แม่และเขามักจะทะเลาะกันจนบางครั้งฉันก็ไม่สามารถนอนหลับได้ นี่สินะที่เขาเรียกว่า 'แรกๆก็หวานชื่นหลังๆก็จืดจาง'

. และเขายังทุบตีแม่และฉันอย่างไม่ใยดีจนกระทั่งวันหนึ่ง...ฉันตื่นขึ้นมาและไม่เจอแม่ มีแต่เพียงผู้ชายขี้เหล้าคนนึงที่นอนหลับอยู่บนพื้นอย่างไม่ได้สติ ฉันพยายามตามหาแม่ทั่วบ้านแต่ก็ไม่พบ...ใช่...แม่ทิ้งฉันไปแล้ว...

. หลังจากเหตุการณ์นั้นฉันก็เปรียบเสมือนทาสคนนึงของเขา! เขาบังคับให้ฉันทำงานบ้านที่แสนจะหนักและกักขังฉันไม่ให้ออกจากบ้านหรือไปเรียนหนังสือ นอกจากจะไปซื้อเหล้าให้เขาฉันก็ไม่ได้ไปไหนอีกเลย...

. เขาไม่สนด้วยซ้ำว่าแม่หายไป และเขาแต่ดื่มด่ำกับเหล้ารสเริศที่เขาดื่มอยู่เป็นประจำ

. ทั้งๆที่แม่เคยบอกว่าจะรักแค่ฉันคนเดียว...ทั้งๆที่บอกว่าจะไม่ทิ้งฉัน...โลกนี้มีแต่คนหลอกลวง! แม้แต่คนที่ฉันเชื่อใจมากที่สุด...และบอกว่ารักฉันมากที่สุด...ก็ยังโกหกฉัน...

. "ความรักน่ะหรอ...หึ...ฉันไม่ต้องการ!"

. ระยะเวลาผ่านไปร่วมเดือน ฉันยังคงอยู่ภายใต้การบังคับและใช้งานของชายอำมหิตคนนั้น

. ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ความอดทนของฉันก็ยิ่งลดน้อยลง!...จนเช้าวันรุ่งขึ้น ความอดทนของฉันก็มาถึงขีดจำกัด

. ฉันหยิบขวานะที่แขวนอยู่ข้างเตาผิงของบ้านและมุ่งตรงไปที่เขาอย่างโกรธแค้น ฉันใช้ขวานอันหนักอึ้งสับลงไปที่คอของเขาขณะที่หลับอยู่ ร่างของเขาขาดเป็นสองท่อนในทันทีพร้อมกับเลือดที่กระเด็นมาเลอะเสื้อของฉัน มันช่างน่าสะอิดสะเอียนซะจริง! ที่เลือดของชายน่าสมเพชมาเลอะเสื้ออันขาวสะอาดของฉัน! ความแค้นของฉันยังไม่จบ ฉันใช้มีดที่หยิบมาจากห้องครัวแทงไปที่เขาซ้ำๆเพื่อระบายความโกรธแค้น

. น้ำตาของฉันไหลรินอย่างควบคุมไม่ได้... ณ ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนมีอิสระอีกครั้ง...ฉันรู้สึกโล่งอกเมื่อได้ฆ่าผู้ชายคนนี้และไม่ต้องกลัวว่าจะถูกทำร้ายหรือทุบตีอีก..

'เอ๊ะ...หรือความสุขของฉันคือการฆ่ากันนะ;)'

. หลังจากที่ฉันสังหารผู้ชายคนนั้น ฉันก็รีบเก็บข้าวของเพื่อออกจากเมืองนี้และไปเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้งพร้อมกับเปลี่ยนชื่อและประวัติเพื่อไม่ให้มีใครจดจำฉันได้อีก

. 'นามของฉันคือ แม่รี่ โรส;)'

. . .

. รถไฟสายหนึ่งแล่นบนรางรถไฟอย่างรวดเร็วพร้อมกับบรรยากาศอันหนาวเย็นก่อนจะมีเสียงของชายหนุ่มท่านหนึ่งปลุกฉันให้ตื่นจากห้วงนิทรา "สาวน้อย ฉันต้องไปแล้วล่ะ ช่วยเอาหัวของเธอออกจากไหล่ของฉันจะได้ไหม?" ให้ตายสิ...ฉันดันเผลอไปซบไหล่เขาขณะหลับได้ยังไงกันนะ อาจจะเป็นเพราะความอ่อนเพลียเพราะรีบเก็บข้าวของและออกจากบ้านมาแต่รุ่งสางหรือกลิ่นหอมของน้ำหอมจากตัวเขากันนะ? ฉันได้แต่นั่งตัวแข็งและทำอะไรไม่ถูกก่อนที่ชายหนุ่มผมสีเงินเงาวาวตาสีฟ้าท้องทะเลอันน่าหลงไหลจะลุกจากฉันไปยังชานชาลาและหันมายิ้มให้ฉันก่อนเราจากกัน

. ฉันได้แต่คิดตลอดการเดินทางว่าเขาเป็นใคร มาจากไหน และจะได้เจอกันอีกรึเปล่า ดูจากเสื้อผ้าและผู้คนที่ติดตามเขาคงจะเป็นคนที่มีฐานะไม่น้อย หรือเป็นลูกของขุนนางชนชั้นสูงกันนะ? เห้อ...ถึงรู้ไปก็ไม่มีผลอะไรกับฉันหรอก ให้ตายสิ..ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย หยุดคิดเรื่องนั้นได้แล้ว แมรี่ โรส! เป้าหมายของฉันคือการเริ่มต้นชีวิตใหม่!

. ไม่นานนักความคิดของฉันก็ต้องหยุดลงเพราะรถไฟที่เดินทางมาไกลได้หยุดลงที่ชานชาลาแห่งหนึ่ง ฉันลงจากรถไฟพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่ แต่แล้วฉันก็ได้สะดุดล้ม มีหญิงสาวคนหนึ่งท่าทางน่ารักถือตะกร้าใบเล็กที่มีผักและผลไม้อยู่เต็มตะกร้าเดินมาช่วยฉันเก็บสัมภาระมากมายที่หล่นอยู่บนพื้น

. "ขอบคุณนะ" นี่เป็นคำแรกที่เอ่ยออกมาจากปากของฉันในนามของ แมรี่ โรส "ไม่เป็นไร ว่าแต่เธอมาจากไหนหรอ? ไม่คุ้นหน้าเลย" เสียงหวานน่ารักจากหญิงสาวผมสีทองยาวสลวยตาสีเขียวมรกตพูดคุยกับฉันอย่างเป็นมิตร การสนทนากันเพียงแค่ไม่กี่ประโยคก็ทำให้ฉันได้รู้กับชื่อของเธอ เธอมีชื่อว่า 'ลิลลี่' เป็นสาวใช้ในโบสถ์แห่งหนึ่งเนื่องจากกำพร้าพ่อแม่แต่เล็กเธอจึงได้มาอาศัยอยู่ที่โบสถ์ในเมืองนี้

. เนื่องจากฉันไม่คุ้นชินกับสถานที่และผู้คนในเมืองแห่งนี้ฉันจึงได้อาสาเป็นแม่บ้านทำความสะอาดในโบสถ์เช่นเดียวกัน แลกกับที่พักอาศัยและเงินเล็กน้อย ลิลลี่เป็นผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับฉันจึงไม่แปลกเลยที่เราจะสนิทกันเร็ว เธอสดใสและน่ารักมากฉันและเธอมักจะหยอกกันเล่นอยู่เสมอ

. ไม่นานนักหลังจากที่ฉันทำงานในเมืองแห่งนี้ดูเหมือนจะมีข่าวประกาศจากราชวังมาว่ามีฆาตรกรต่อเนื่องที่ลอบฆ่าหญิงสาวเหยื่อแต่ละคนนั้นมักจะมีผมยาวสลวย ซึ่งตอนนี้ยังตามจับไม่ได้ ลิลลี่เธอดูเหมือนจะวิตกกังวลเป็นอย่างมากฉันได้แต่ปลอบเธอและภาวนาให้ทหารตามจับคนร้ายคนนั้นให้เร็วที่สุด

. จนกระทั่งวันหนึ่งลิลลี่ได้หายตัวไปอย่างลึกลับ ฉันพยายามถามหาเธอจากเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆแต่พวกเขากลับไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าลิลลี่หายตัวไป...ฉันหมดหนทางแล้ว...ณ ตอนนี้ฉันรู้สึกกลุ้มใจมากที่เพื่อนหายตัวไป ฉันจึงเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างหน้าและทำให้จิตสงบลงทันทีที่ฉันก้าวขาเข้าไปฉันกลับต้องชะงัก เมื่อตาเหลือบไปเห็นร่างไร้วิญญาณของลิลลี่ที่นอนจนกองเลือดอยู่ใต้อ่างล้างหน้า...

. . .

. (ในอีกด้วยหนึ่ง) "ผู้หญิงคนนี้น่าสนใจดีนี่;) ฆ่าพ่อเลี้ยงของตนได้อย่างเหี้ยมโหด หนำซ้ำยังทำตัวได้ปกติและไม่ได้รู้สึกผิดอะไรเลย ไปตามตัวเธอมา" สิ้นเสียงของสาวงามมีฐานะก็ได้มีชายวัยกลางคนโค้งศีรษะรับคำสั่งอย่างว่าง่ายและเตรียมตัวเดินทางไปพร้อมกับทหารจำนวนหนึ่งออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่

. นี่ก็ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์แล้วหลังจากการเสียชีวิตของลิลลี่ ฉันยังคงคิดถึงเธออยู่เสมอ แม้ว่าจะไม่มีความคืบหน้าของคดีเลยแม้แต่น้อย "พวกตำรวจไม่เรื่อง!" ขณะที่ฉันกำลังตะโกนคำพูดที่สุดแสนจะเหลืออดก็ได้มีเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งมาเคาะประตูที่หน้าห้องพักของฉัน "มีคนมาหาน่ะ โรส" ไม่นานนักฉันก็ได้ออกจากห้องพักมาพบกับชายวัยกลางคนที่ดูมีฐานะไม่น้อยมาพร้อมกับรถม้าขนาดใหญ่ที่ประดับไปด้วยเพชรพลอยราคาแพงรออยู่หน้าโบสถ์เสียแล้ว

. "สวัสดีครับคุณแมรี่" น้ำเสียงที่ดูเป็นมิตรพูดกับฉันอย่างอ่อนน้อม "สวัสดีค่ะ มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ?" ฉันไม่รอช้ารีบถามหาถึงเหตุผลที่เรียกฉันมาพบเนื่องจากฉันยังมีงานอีกมากมายที่ต้องทำในวันนี้

. "พอดีว่าคุณหนูจากตระกูลซัมเมอร์ต้องการพบตัวคุณเป็นการส่วนตัวที่คฤหาสน์น่ะครับ ไม่ทราบว่าคุณแมรี่สะดวกเดินทางไปพบคุณหนูที่คฤหาสน์หรือไม่?" เอาแล้วไง ฉันว่าฉันน่าจะหลุดพ้นจากคดีต่างๆมาตั้งแต่หนีออกมาแล้วนะ;-;

. "ม...มีเรื่องอะไรให้ฉันไปพบหรอคะ" ฮือออ อย่าเป็นเรื่องใหญ่เลยนะ(｡ŏ﹏ŏ)

. "เรื่องนั้นกระผมไม่ทราบครับว่าแต่คุณสะดวกไปวันนี้เลยรึเปล่า?" มีทหารมาถึงขนาดนี้ใครมันจะไปปฏิเสธได้กัน! อีกอย่าง ฉันก็ไม่ได้เป็นคนมีฐานะด้วยเป็นแค่สามัญชนธรรมดาจะไปมีอำนาจอะไรกันล่ะ｡:ﾟ(;´∩`;)ﾟ:｡

. "ป...ไปก็ได้ค่ะ"ฉันไม่เต็มใจที่จะไปนักหรอกแต่ก็คงจะไม่มีเรื่องใหญ่อะไรจึงได้ฝากงานไปกับเพื่อนเพราะคิดว่าน่าจะไม่ได้ไปนานนัก

. ฉันก้าวขึ้นไปบนรถม้าอย่างระมัดระวังตัวมากที่สุดและไม่นานนักรถม้าก็นำพาฉันมาถึงหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ประดับไปด้วยเงินทองมากมาย 'เจ้าของคฤหาสน์คงจะรวยน่าดู ถ้าได้เป็นสาวใช้ที่นี่ก็ดีสิ><' คิดอะไรอยู่กันเนี่ยโรส-_-

. ฉันลงจากรถม้าและเห็นสาวใช้ออกมาต้อนรับมากมายฉันทำตัวไม่ถูกเพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครทำอะไรอย่างนี้ให้มาก่อน ชายวัยกลางคนที่ดูเหมือนจะมีศักดิ์เป็นหัวหน้าพ่อบ้านได้บอกให้ฉันตามเขาเข้าไปในคฤหาสน์

. ถ้าเขียนต่อไปมันยาวเกิน+เขียนเยอะมาก มาต่อตอนหน้าละกัน555

. . .