แอดจะลงให้ตอนที่แอดว่างเท้านันแต่ตอนนีแอดไม่ค้อยว่างเลยแอดสามารถลงให้ใด้ทุกวันท่าว่างนะคงต้องรอกันไปกอนแอดติดงานนะช่วงนีบายจ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

ผมดกจาครับ”

ผมแนะนำตัวเองแบบนี้ต่อหน้า

คนอื่น ๆ มาโดยตลอด และทุกครั้งก็

จะถูกเข้าใจผิดซ้ำ ๆ อย่างประโยคถัด

ไป

“อา คุณเป็นลูกชายคนเดียวนั้น

เหรอ”

“เป็นลูกคนเดียวน่ะใช่ครับ แต่

ไม่ใช่ตกจาแบบนั้นครับ

“หือ? อย่างนั้นหรือ”

ชื่อตกจาครับ คิมตกจา”

คิมดกจา[1] พ่อตั้งชื่อนี้ให้เพื่อ

ที่ผมจะได้เติบใหญ่ขึ้นเป็นชายที่

แข็งแกร่งแม้จะต้องยืนด้วย

ลำแข้งตัวเองก็ตาม แต่ก็เพราะชื่อ

พ่อตั้งให้นี่ละนะ สุดท้ายผมจึงได้ใช้ชี

วิตเป็นหนุ่มโสดผู้โดดเดี่ยวธรรมดา

คนหนึ่ง วสรุปง่าย ๆ ก็ประมาณนี้

คิมดกจา อายุยี่สิบแปดปี โสด

งานอดิเรกคือการอ่านนิยายบนรถไฟ

ใต้ดินระหว่างทางกลับบ้านหลังเลิก

งาน

“ทำแบบนั้นเดี๋ยวได้หลุดเข้า

ไปในสมาร์ตโฟนพอดีนะคะ”

ในรถไฟใต้ดินอันแสนวุ่นวาย

ผมเงยหน้าขึ้นโดยอัตโนมัติ แววตา

เปี่ยมไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นคู่

หนึ่งกำลังมองจ้องผมอยู่

พนักงานฝ่ายบุคคล ยูซึ่งอา”

“อ๊ะ สวัสดีครับ”

“เลิกงานแล้วเหรอคะ"

“ครับ คุณยูซังอาก็ด้วยเหรอ

ครับ”

“โชคดีนะคะ เผอิญว่าวันนี้

หัวหน้าแผนกไปทำธุระข้างนอก ที่นั่งข้าง ๆ ว่างพอดี ยูซังอา

เลยนั่งลงข้างผม กลิ่นน้ำหอมจาง ๆ

ลอยฟังมาจากไหล่ของเธอที่กระทบ

ไหล่ผมเบา ๆ ทำเอารู้สึกตื่นเต้นขึ้น

มาโดยไม่รู้ตัว

“ปกติก็นั่งรถไฟใต้ดินหรือ

ครับ”

“เรื่องนั้น "

ยูซังอามีสีหนาหม่นหมอง

พอลองคิดดู นี่เป็นครั้งแรกที่ผม

บังเอิญเจอเธอในรถไฟใต้ดินหลังเลิก

งานแบบนี้

ใคร ๆ ในบริษัทต่างก็รู้ข่าวลือ

กันดีว่าทุกครั้งที่ถึงเวลาเลิกงาน พวก

ผู้ชายมากมายตั้งแต่ผู้จัดการทั้งจาก

ฝ่ายบุคคลไปจนถึงหัวหน้าแผนกฮัน

จากแผนกการเงิน ก็จะรอต่อคิวเพื่อ

แย่งกันไปส่งยูซังอาถึงบ้านแต่คำพูดที่หลุดออกจากปากยู

ซึ่งอากลับเป็นเรื่องผิดคาด

“มีคนขโมยจักรยานฉันไปนะ

ค่ะ”

จักรยาน?

“ขี่จักรยานไปทำงานเหรอ

ครับ”

“ค่ะ พอดีว่าช่วงนี้ทำโอที่บ่อย

เลยไม่ค่อยมีเวลาออกกำลังกายเท่า

ไหร่นะค่ะ แล้วไหน ๆ ก็มีเรื่องน่า

รำคาญนิดหน่อยด้วย"

อาฮะ อย่างนี้นี่เอง

ยูซังอายิ้มกว้าง ได้เห็นใกล้ ๆ

แบบนี้แล้วก็พอจะเข้าใจความรู้สึก

ของผู้ชายพวกนั้นขึ้นมาเล็กน้อย

แต่ก็นะ มันไม่เกี่ยวอะไรกับผม

มนุษย์เราต่างก็มีประเภทของ

ชีวิตที่ถูกกำหนดไว้อยู่แล้ว และยูซังอากับผมก็เป็นมนุษย์คนละประเภท

หลังจบบทสนทนา

อันกระอักกระอ่วน พวกเราก็นั่ง

เล่นมือถือของตัวเองเงียบ ๆ ผมเปิด

แอปนิยายที่อ่านอยู่เมื่อครู่นี้ขึ้นมา

ส่วนยูซังอา..นั่นอะไรนะ

“ปัวเอเด เปรซตาร์เม ดิเนโร”

“ครับ?”

“ภาษาสเปนน่ะค่ะ”

“ ครับ แปลว่าอะไรเหรอ

ครับ”

“แปลว่า “ขอเงินหน่อยค่ะ น่ะ

ค่ะ”

ยูซังอาตอบด้วยความมั่นใจ

ขนาดบนรถไฟใต้ดินระหว่าง

ทางกลับบ้านยังเรียนหนังสือเลย

ว่าแล้วเชียว เป็นมนุษย์คนละประเภท

กับผมจริง ๆ แต่จำคำแบบนั้นไปแล้วจะเอาไปใช้ที่ไหนได้ล่ะนั่น

“ตั้งอกตั้งใจจังเลยนะครับ"

“ว่าแต่คุณดกจาอ่านอะไรอยู่

คะนั้น ดูจริงจังมากเลย

“อ๊ะ ผม...”

ตอนนั้นเอง สายตาของยูซังอา

ก็จับจ้องอยู่ที่หน้าจอมือถือของผม

เสียแล้ว ให้ตายเถอะ

“นิยายหรือคะ”

“ครับ ก็แบบ...เรียนภาษา

เกาหลีไง”

“ว้าว ฉันก็ชอบอ่านนิยาย

เหมือนกันค่ะ แต่ไม่ค่อยมีเวลา เลย

ไม่ได้อ่านมาสักพักแล้ว”

ผิดคาด ยูซังอาชอบอ่านนิยาย

งั้นหรือนี่

“ฮารุกิ มูราคามิ[2] , เรย์มอน

ด์ คาร์เวอร์[3], ฮันกัง[4]...”ว่าแล้วเชียว

“คุณดกจาชอบนักเขียนท่าน

ไหนคะ”

“บอกไปก็คงไม่รู้จักหรอกครับ”

“เห็นแบบนี้ฉันเองก็อ่านนิยาย

มาหลายเรื่องนะคะ นิยายของใครล่ะ

คะ”

เวลาแบบนี้การจะบอกออกไป

ว่าชอบอ่านนิยายบนเว็บเป็นงานอดิเร

กนี้มันยากจริง ๆ ผมเหลือบมองชื่อ

นิยายที่เต้งขึ้นมาบนหน้าแอป

โลกหลังการลมสลาย

ผู้แต่ง : ชิงชง[5]

ไม่ว่ายังไงก็พูดออกไปไม่ได้

หรอกว่า อ่านเรื่องโลกหลัง

การลมสลายของนักเขียนชิงชงครับ“ก็แค่นิยายแฟนตาซีน่ะครับ

บ

อืม...เหมือนพวกลอร์ดออฟเดอะ

ริงส์[6]...”

นัยน์ตาของยูซังอาเบิกกว้าง

“อ้อ ลอร์ดออฟเดอะริงส์ ฉัน

เคยดูหนังเหมือนกันค่ะ

“เป็นหนังที่ดีเนอะ

ความเงียบเข้าครอบคลุมอยู่

ครู่หนึ่ง ยูซังอายังคงมองมาที่ผม

ราวกับกำลังเฝ้ารอให้ผมพูดอะไรออก

มา พอเห็นว่าบรรยากาศเริ่มน่าอึดอัด

ผมจึงตัดสินใจเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

“เข้ามาทำงานในบริษัทได้หนึ่ง

ปีแล้วสินะ ปีที่แล้วเริ่มงานช่วงนี้พอดี

เวลาผ่านไปเร็วจริง ๆ นะครับ"

“นั่นสิคะ ตอนนั้นพวกเราทั้งคู่

ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยสักอย่าง ว่ามั้ย

คะ”“ใช่ครับ เหมือนกับเรื่อง

ทุกอย่างเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอง แต่

นี่ก็ใกล้ถึงเวลาหมดสัญญาแล้ว”

ทันทีที่ได้เห็นสีหน้าของยูซังอา

ก็ตระหนักขึ้นมาว่าเลือกหัวข้อสนทนา

ผิดเรื่องเสียแล้วสิ

“อ่า ผม...!

ลืมไปเลยเรื่องที่ว่าเดือนที่

แล้วยูซังอาได้รับคำชื่นชมจากลูกค้า

ต่างชาติ ก็เลยได้รับการยอมรับจาก

ทางบริษัทและได้เลื่อนขั้น

เป็นพนักงานประจำเรียบร้อยแล้ว

“จริงด้วย ผมแสดงความยินดี

ช้าไปเลย ขอโทษนะครับ ฮ่า ๆ

ผมเองก็น่าจะตั้งใจเรียนภาษาต่าง

ประเทศเอาไว้บ้าง”

“อ๊ะ ไม่หรอกค่ะ คุณดกจา! ยัง

เหลือการประเมินผลการทำงานอีกนะคะ แล้วก็.. "

ถึงจะไม่อยากยอมรับก็เถอะ

แต่ท่าทางตอนที่ยูซังอาพูดเนี่ย เท่

มากจริง ๆ

ใบหนาเปล่งประกายระยิบ

ระยับราวกับสปอตไลต์ของโลกใบนี้

สาดส่องลงมาที่คนคนนี้เพียง

คนเดียวให้ได้เฉิดฉาย

ถ้าหากโลกใบนี้เป็นนิยายเรื่อง

หนึ่งละก็ ตัวเอกก็คงจะเป็นคนแบบนี้

สินะ และผลลัพธ์ก็คือความเป็นจริงที่

แน่นอนอยู่แล้ว

ผมไม่เคยพยายามทำอะไรเลย

ส่วนยูซังอาเป็นคนที่พยายามทำอะไร

ต่อมิอะไร

ผมอ่านนิยายบนเว็บไซต์ ยูซัง

อาเรียนหนังสือ

เพราะฉะนั้น เรื่องที่ยูซังอาเป็นพนักงานประจำ ส่วนผมถูก

ยกเลิกสัญญาว่าจ้างนั้นจึงเป็นเรื่องที่

แน่นอนอยู่แล้ว

“ฉัน..คุณดกจา”

“ครับ”

“ถ้าไม่รังเกียจ...ฉันแนะนำแอป

ที่ใช้อยู่ให้เอามั้ยคะ”

เวลานั้นเสียงของยูซังอา

เหมือนอยู่ไกลลิบ ๆ ความรู้สึก

เหมือนกับโลกอยู่ห่างออกไป ผม

เพ่งตาเขม็ง มองจ้องตรงไปข้างหน้า

พยายามดึงรั้งสติตัวเองเอาไว้

เด็กผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนที่นั่ง

ฝั่งตรงข้ามในขบวนรถไฟใต้ดิน

อายุราว ๆ สิบขวบได้ เด็กชายนั่งข้าง

ๆ คุณแม่ กำลังจ้องมองกล่องจับ

แมลงในอ้อมแขนด้วยแววตาเศร้า

สร้อย“...คุณดกจา?"

ถ้าสมมติว่าผมได้มีชีวิตอื่นที่

แตกต่างไปจากตอนนี้จะเป็นอย่างไร

กันนะ หรือก็คือถ้าประเภทชีวิตของ

ผมต่างไปจากที่เป็นอยู่

“คิมดก...”

ถ้าประเภทชีวิตของผมมัน

ไม่ใช่ เรียลลิซึม แต่เป็น แฟนตาซี

ล่ะ..ผมจะเป็นตัวเอกได้หรือเปล่า

ไม่รู้สิ บางทีเรื่องนั้นผมอาจจะ

ไม่มีวันได้รู้ตลอดกาล แต่ถ้าจะมีเรื่อง

หนึ่งที่ผมรู้ นั่นก็คงจะเป็น..

“ไม่เป็นไรครับ คุณยูซังอา”

“คะ?”

“ถึงบอกแอปนั่นให้มันก็ไม่มี

ประโยชน์หรอกครับ

ชัดเจนอยู่แล้วว่าประเภทชีวิต

ของผมในตอนนี้มันเป็น เรียลลิซึม“เพราะว่าดกจาก็มี

ชีวิตอย่างดกจา[7]ยังไงล่ะครับ”

และในประเภทชีวิตนี้ผม

ไม่ใช่ตัวเอก แต่เป็น นักอ่าน ต่าง

หาก

“ชีวิตอยางดกจา..”

ยูซังอามีสีหน้าตึงเครียด ผม

โบกไม้โบกมือให้เธอเพื่อสื่อความ

หมายว่าไม่เป็นอะไรจริง ๆ

ไม่รู้สิ คนคนนี้ดูเหมือนว่าจะ

เป็นห่วงผมจากใจจริง แต่ยังไงเธอก็

อยู่ฝ่ายบุคคลกับแค่คะแนนประเมิน

การทำงานของผมก็น่าจะรู้อยู่แล้วละ

“คุณดกจาพูดได้ดีจริง ๆ เลย

นะคะ”

|

“ครับ?”

“ถ้าอย่างนั้นฉันก็มี

ชีวิตอย่างซังอา[8]สินะคะ”ยูซังอาหันกลับไปเรียนภาษา

สเปนอีกครั้งอย่างคนที่ตั้งใจแน่วแน่

ส่วนผมก็มองยูซังอาอยู่ครู่

หนึ่งก่อนหันกลับมาอ่านนิยายในเว็บ

ต่อ

ทุกอย่างกลับมาอยู่ในสภาพ

เดิม แต่น่าแปลกที่แถบสกอลบาร์หน้า

นิยายกลับเลื่อนไม่ลง

บางทีอาจจะเป็นเพราะความ

จริงที่จู่ ๆ ก็ตระหนักขึ้นมาได้มัน

หน่วงค้างอยู่ที่แถบสกอลบาร์นี้จน

ขยับเลื่อนไม่ลงก็เป็นได้

ในตอนนั้นเอง หน้าต่างแจ้ง

เตือนก็เด้งขึ้นมาด้านบนของจอสมา

ร์ตโฟน

[ได้รับอีเมลใหม่ 1 ฉบับ]

ผู้ส่งคือนักเขียนจากเรื่อง

สามวิธีรอดผมเปิดอีเมลอ่านทันที

- คุณนักอ่าน ตั้งแต่หนึ่งทุ่ม

ตรงของวันนี้จะเริ่มเรียกเก็บ

เงินแล้วนะ นี่จะเป็นประโยชน์ต่อคุณ

ขออวยพรให้โชคดี

[ไฟล์แนบ 1 ไฟล์

จะว่าไปแล้วเห็นบอกไว้ว่าจะ

ส่งของขวัญมาให้นี่นะ นี่คือของขวัญ

ที่ว่านั่นงั้นเหรอ..ผมดูท่าจะเป็นนัก

อ่านตัวยงเข้าสายเลือดจริง ๆ แค่ได้

รับอีเมลหนึ่งฉบับก็ตื่นเต้นขนาดนี้

ซะแล้ว

ใช่แล้ว การใช้ชีวิตในฐานะนัก

อ่านก็ไม่ได้มีแต่เรื่องแย่สักหน่อย

ผมเช็กเวลา

18:55 นาฬิกา

หนึ่งทุ่มตรงจะเปลี่ยนเป็นแบบ

เก็บเงิน งั้นก็เหลืออีกห้านาที่พอดิบพอดี ผมเปิดหนารายการโป

รดในแอปนิยายขึ้นมา

ในเมื่อผมเป็นนักอ่านเพียง

หนึ่งเดียว อย่างน้อยก็น่าจะคอมเมน

ต์แสดงความยินดีเป็นคนแรกสัก

หน่อย นักเขียนจะได้มีกำลังใจ

แต่ว่า...

- ไม่พบผลงานเรื่องนี้

ค้นหาคำว่า ลมสลาย

ลงในแถบการค้นหาอยู่หลายรอบ

แต่ผลลัพธ์ที่ได้ก็เหมือนกันทุกครั้ง

กระทู้ของสามวิธีรอดหายไปหมด

เกลี้ยงอย่างไร้ร่องรอย

แปลก มีกรณีที่จะเริ่มเก็บ

เงินแล้วเรื่องถูกลบออกไปโดยไม่มี

การประกาศอะไรเลยด้วยเหรอ

วินาทีนั้นเอง

หลอดไฟในรถไฟฟ้าใต้ดินก็ดับภายในรถไฟตกอยู่ในความมืด

เอี้ยดดดดด

รถไฟสั้นโยกอย่างรุนแรง เสียง

โลหะเสียดสีดังแหลมเสียดหู ยูซังอา

กรีดร้องเสียงแผ่ว ในขณะเดียวกันก็

คว้าแขนผมเอาไว้

ยูซังอาจับแขนผมเอาไว้แน่น

มากจนความสนใจของผมพุ่งไปที่

ความเจ็บปวดของแขนข้างซ้าย

มากกว่าการที่จู่ ๆ รถไฟก็เบรก

กะทันหัน

กินเวลาไปครู่ใหญ่กว่ารถไฟจะ

หยุดนิ่งสนิท เสียงฮือฮาด้วยความ

สับสนดังขึ้นจากทั่วทุกสารทิศ

“โอ๊ะ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย”

“อะไรกัน ทำไมเป็นแบบนี้"

ท่ามกลางความมืดมิด

แสงสมาร์ตโฟนสว่างวาบขึ้นทีละเครื่องสองเครื่อง ยูซังอาที่ยังคงจับ

แขนข้างซ้ายของผมเอาไว้แน่นเอ่ย

ๆ

ถาม

“นะ..นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น

୧୧

ผมตอบกลับไปโดยแสร้งทำ

เป็นสงบนิ่ง

“อย่ากังวลเลยครับ ไม่ใช่เรื่อง

ใหญ่อะไรหรอก”

“งั้นหรือคะ”

“ครับ หรือถ้าหากว่าเป็นเรื่อง

ใหญ่ เดี๋ยวพนักงานก็ประกาศแจ้ง

เองครับ”

ทันทีที่ผมพูดจบ เสียงพนักงาน

ประกาศแจ้งก็ดังขึ้นมา

- ประกาศแจ้งผู้โดยสารทุก

ท่าน ประกาศแจ้งผู้โดยสารทุกท่าน

รอบด้านที่เคยส่งเสียงดังวุ่นวายเงียบลงทันตา ผมเปิด

ปากอยางโล่งอก

“ดูสิครับ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

เสียหน่อย ประกาศขอโทษเสร็จ

แล้วทุกคนก็...."

ทุกคน ทุกคนหนีไป.ทุก

9

คน. ]

อะไรนะ

เสียงปืบหวีดยาวดังขึ้นหลัง

จากนั้นพร้อมกับที่การประกาศถูก

ตัดขาดลง ภายในรถไฟเกิดความ

วุ่นวายเต็มรูปแบบ

“คะ..คุณดกจา? นี่มันอะไร

กัน...”

แสงเจิดจ้าจนทำให้ตาพร่า

สว่างวาบขึ้นมาจากด้านหน้าตู้

โดยสารรถไฟ หลังจากนั้นก็ได้ยิน

เสียงอะไรบางอย่างระเบิดดังลั่นคล้ายเสียงกลองที่ถูกตีจนทะลุ

ท่ามกลางความมืดมิด มีอะไร

บางอย่างกำลังมุ่งหน้าตรงมาทาง

ด้านนี้ วินาทีนั้นเอง ผมก็ดันบังเอิญ

เหลือบไปมองนาฬิกาเข้าพอดี

19:00 นาฬิกา

ได้ยินเสียงตึกพร้อมกับที่ผม

รู้สึกราวกับโลกหยุดหมุน และเสียง

พูดหนึ่งก็ดังขึ้น

(สิ้นสุดการให้บริการฟรีของ

ระบบดาวเคราะห์ 8612]

(ฉากละครหลักได้เริ่มต้นขึ้น

แลว]

มันเป็นวินาทีที่ประเภทชีวิต

ของผมได้ถูกเปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้น

เชิง —————————————————— — จบ —อาดจะมีบางคำพิดบางเพราะผมไม่สามาดก็อบมาใด้ผมจึงเขียนมือเอานะครับ