08:00

"มะลิ!!!!!!!!!!ตื่นได้แล้ว จะนอนไรหนักหนา งานการไม่รู้จักไปหาทำบ้างห้ะ!!!!"นี่เป็นเสียงนิฬิกาปลุกทุกเช้าของฉัน

"โอ๊ยยยย แม่จะเรียกอะไรหนักหนา บ้านเราก็ออกจะมีตังไม่ต้องทำงานก็ได้ป่ะ"

"ไม่ได้เว้ยยย!!!ถึงแม้ไม่มีงานทำแกก็ควรจะเข้าบริษัทไปช่วยพ่อของแกบ้าง ไม่ใช่มานอนกินบ้านกินเมืองขนาดนี้ !!!!"แม่ฉันพูดก่อนจะปาหมอนมาที่ฉัน

"โอ๊ยยยยย แม่จะปามาทำไมเนี่ย หนูจะนอน!!!!"

"ลุกได้แล้ว!!!!ถ้าขืนแกยังเป็นแบบนี้อีกนะ ฉันจะส่งแกไปอยู่กับป้าที่อเมริกา"ทันทีที่แม่ฉันพูดถึงป้าอรฉันก็รีบเด้งตัวลุกขึ้นมาทันที เพราะป้าอรเป็นคนที่ดุมากฉันเลยกลัวป้าอรที่สุด ป้าอรเป็นน้องสาวของแม่ฉันเอง

"ลุกก็ได้!!!แต่หนูไม่ไปอยู่กับป้าอรนะ"ฉันรีบลุกทันทีเพื่อจะไปอาบน้ำ

"เดี๋ยว!!!"

"อะไรอีกอ่ะแม่!!!ก็ลิจะไปอาบน้ำอยู่นี้ไง แม่จะเอาอะไรอีก"ฉันทีหัวเสียสุดๆก็หันกับมาคุยกับแม่

"อาบน้ำเสร็จ แล้วเก็บเสื้อผ้าส้ะ!!!"

"เก็บเสื้อผ้า จะให้หนูเก็บไปไหนคะ"

"ก็ไปอยู่กับป้าอรยังไงล่ะ แม่จองตั๋วให้แกแล้ว บิน3โมงเย็น"

"ห้ะ!!!!!ไม่เอานะแม่ ทำไมแม่ต้องให้หนูไปอยู่กับป้าอรด้วยอ่ะ"ฉันรีบวิ่งมาเขย่าที่ตัวแม่ทันที

"ก็แกเป็นแบบนี้ไง ส่งไปอยู่กับป้าอรอ่ะดีแล้ว ป้าเขาจะได้ดัดนิสัยแกไง!!!"

"แม่อ้าาาา"

"ไม่ต้องมาแม่เลย ยังไงแกก็ต้องไป"

"แต่หนุพูดอังกฤษไม่ได้เลยนะ พูดได้แต่ Yes no okay thank youอ่ะ แล้วนี้แม่จะให้หนูบินไปคนเดียวอ่อ"

"ใช่!!!!ก็เพราะแกไม่ยอมตั้งใจเรียนภาษาอังกฤษเองฉันบอกแกแล้วใช่ไหมว่าให้ตั้งใจเรียนอ่ะ แล้วเป็นไงล่ะพอต้องใช้ภาษาขึ้นมาจริงๆแกกับพูดไม่ได้ "

"แม่อ้าาาาา ก็ภาษาอังกฤษมันไม่เข้าหัวหนูเลยนิน้าาาาา"

"ไปอาบน้ำแล้วลงไปกินข้าว เดี๋ยวฉันจะมาช่วยแกจัดกระเป๋าเอง"แม่พูดจบก็เดินออกไปจากห้องของฉันทันที

09:00

โต๊ะอาหาร

ฉันเดินลงมาจากห้องของฉันก็เจอพ่อกับแม่ที่นั่งรออยู่แล้ว

"มาช้าจังเลยนะ รู้ไหมให้พ่อกับแม่มันรอนานไม่ดี"ฉันยังไม่ทันที่จะเดินไปถึงโต๊ะอาหารเลยแม่ก็พูดขึ้นมาก่อน

"ใจเย็นๆนะคุณ"

"คุณก็เข้าข้างมันตลอก จนมันเสียคนแล้วเนี่ยเห็นไหม"

"ขอโทษค่ะ"ฉันพูดก่อนจะเดินไปนั่ง

"รีบกินส้ะ เดี๋ยวฉันจะไปช่วยแกจัดกระเป๋า"

"ไม่ไปไม่ได้หรอคะแม่"ฉันพยายามอ้อนวอนแม่อีกครั้งแต่มันก็ไม่ได้ผล

"ไม่ได้!!!!"

"พ่อค้าาาาาา ลิไม่อยากไปอยู่กับป้าอรเลยอ่ะ พ่อช่วยกับแม่ให้หน่อยน้ะคะ นะๆๆๆๆ"ฉันหันไปอ้อนพ่อ

"พ่อขอโทษนะมะลิ ครั้งนี้พ่อคงช่วยเราไม่ได้จริงๆ"ทุกครั้งพ่อจะเป็นช่วยฉันตลอดเวลาที่ฉันโดนแม่ดุแต่ครั้งนี้คงไม่สำเร็จสินะ

ฉันได้แต่ก้มหน้าแล้วกินข้าวต่อไป คงต้องไปจริงๆแล้วสินะ

ห้องนอนของมะลิ

10:30

    ทันทีที่กินข้าวเสร็จฉันก็ขึ้นมาบนห้องนอนก่อนจะทักไปหาเพื่อนสนิทที่เป็นแอร์โฮสเตสอยู่

แชท มีน

"อีมีนนนนน!!!!!!

"อะไร"

"วันนี้มึงมีบินไปอเมริกาบ้างป่ะว่ะ"

"มีๆบ่าย3 มึงถามทำไมว่ะ"

"จริงป่ะ!!!มึงทำสายการบินไหนว่ะ"

"สายการบินMM ไอห่าแค่นี้มึงจำไม่ได้หรอ มึงเป็นเพื่อนรักกูจริงป่ะเนี่ย"

"กร๊ีดดดดดดดดด ดีใจว่ะ

"ดีใจไรว่ะ"

"ดีใจที่จะได้ใช้บริการเพื่อนรักอย่างมึงไง"

"เดี๋ยว!!!มึงจะบินไปอเมริกาหรอ"

"เอออ่ะดิ แม่บังคับให้กูไปอยู่กับป้าว่ะ"

"แล้วมึงจะไปกับใคร"

"คนเดียว"

"ห้ะ!!!"

"ไปคนเดียวจริงๆ"

"แต่มึงกลัวความสูงไม่ใช่หรอ แล้วมึงก็ไม่เคยขึ้นเครื่องบินเลยสักครั้ง ภาษาอังกฤษก็งูๆปลาๆจะไปคุยกับใครได้ว่ะ"

"เอออ่ะดิ มึงจะบอกว่ากูโง่ก็บอกมาเถอะ"

"555ใครจะว่ามึงโง่ ไม่มี๊"

"หราาาาาา"

"เอออ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวกูจะดูแลมึงอย่างดี"

"กูไม่เป็นห่วงหรอกมีมึงอยู่แล้วกูอุ่นใจ แต่กูต้องไปต่อเครื่องที่ไทเปอีกนี้สิประเด็น กูจะไปต่อยังไง กูยิ่งเอ๋อๆเด๋อๆอยู่ด้วย"

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูเดินไปส่งถึงเครื่องเอง"

"มึงแน่ใจนะ"

"แน่ใจดิ"

"เออๆแต๊งกิ๊วนะเพื่อนรัก"

"ไม่เป็นไร งั้นไว้เจอกันนะมึง กูไปเก็บของก่อน"

"เออๆกูก็เหมือนกัน"

จบบทสนทนา

    เห้ออออ จะรอดไหมเนี่ยยยย อย่างน้อยก็มีอีมีนนิแหละที่จะช่วยฉันเดินทางไปถึงอเมริกา

หลังจากฉันแชทกับมีนเสร็จก็รีบลุกไปเก็บเสื้อผ้าทันที เห้ออออออ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก (เสียงเคาะประตู)

ระหว่างที่ฉันกำลังเก็บเสื้อผ้าอยู่นั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เป็นใครไปไม่ได้ คงเป็นแม่ฉันสินะ

"ไม่ได้ล็อคค้าาา เข้ามาได้เลย"ฉันตะโกนออกไป

แอ๊ดดดดดดดดดดด (เสียงประประตู)

"แม่ไม่ต้องมาช่วยหนูหรอกค่ะ เสื้อผ้าของหนูหนูเก็บเองได้"ฉันพูดออกไปทันที เพราะแม่ฉันเดินมาช่วยฉันพับผ้าใส่กระเป๋า

"ฉันอยากช่วยจะได้เสร็จไวๆ"แม่ฉันพูดพร้อมกับพับเสื้อผ้าของฉันไปเรื่อยๆ

"แม่อยากให้หนูไปขนาดนั้นเลยหรอคะ"ฉันหยุดเก็บเสื้อผ้าแล้วหันไปมองที่หน้าของผู้เป็นแม่

"แกไปถึงที่นู้นเดียวแกก็คงรู้เองล่ะ ไปอยู่นู้นก็ทำตัวดีๆไว้ล่ะ "

"ค่ะ"ฉันพูดก่อนจะหันมาเก็บเสื้อผ้าเหมือนเดิม

ฉันเก็บเสื้อผ้าไปเรื่อยๆเก็บไปเก็บมาไม่คิดว่าฉันจะเอาไปเยอะเหมือนกันนะเนี่ยตั้ง3-4ใบแหนะ

"แต่แม่จะไม่บินไปส่งหนูที่อเมริกาหน่อยหรอคะ"ฉันถามแม่ขึ้นมาอีกครั้ง

"ไม่อ่ะ แกโตแล้วไม่ใช่เด็กอนุบาลนะที่ต้องให้ฉันไปส่งถึงที่"

"แต่แม่คะ แม่ก็รู้ไม่ใช่หรอคะ ว่าหนูพูดอังกฤษไม่ได้เลยแล้วแม่คิดว่าหนูจะไปถึงอเมริกาไหม แม่ไม่เป็นห่วงหนูบ้างเลยหรอ"

"อันนั้นมันก็เรื่องของแกว่าจะไปถึงอเมริกาได้ไหม"

"แม่!!!!!!"

"พักผ่อนส้ะ บ่ายโมงก็รีบเตรียมตัวด้วยล่ะ อย่าให้ฉันต้องมาเรียก"แม่ฉันพูดก่อนจะเดินออกไป

ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงง (เสียงปิดประตู)

โอ๊ยยยยยย แม่นะแม่ คิดจะทำอะไรของเขากันแน่เนี่ย ไม่ไปส่งก็ไม่ต้องไป!!!ไปแค่อเมริกาแค่เนี่ยอีลิไปถึงอยู่แล้วววววว

13:00

ตอนนี้ฉันก็มาอยู่บนรถเรียบร้อยแล้วเตรียมตัวไปสนามบิน ระยาทางจากบ้านฉันไปสนามบินก็ใช้เวลาไปชั่วโมงกว่าๆแล้ว ไม่อยากไปเลยอ้าาาา อยากอยู่ที่ไทยมากกว่า ทันทีที่ฉันมาถึงฉันก็เห็นมีผู้คนมากมายมายืนมุงอะไรกันไม่รู้เยอะแยะไปหมด ทำอย่างกับมีดารามาอย่างนั้นแหละ

สนามบิน WE

ฉันก็มองไปที่ผู้คนพวกนั้นแต่ก็มองได้แค่แปปเดียว เพราะอะไรนะหรอ.....

"มะลิ!!!!เดินเข้าไปได้แล้ว มัวแต่มองอยู่นั้นล่ะ เดี๋ยวก็ตกเครื่องกันพอดี"เพราะแม่ฉันยังไงล่ะ

"ค้าาาาาาาา"ฉันต้องละสายตาจากคนพวกนั้น แล้วรีบเข็นกระเป๋าเดินตามแม่เข้าไป

ฉันเช็คอินทำอะไรเรียบร้อยเสร็จหมดแล้ว ถึงเวลาที่ต้องลาแม่กับพ่อแล้วสินะ เห้อออออออ

"ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะมะลิ ถ้าเงินไม่พอใช้หรือต้องการอะไรโทรหาพ่อนะลูก"พ่อฉันพูด

"ค่ะพ่อ ฟอดดดด"ฉันเดินเข้าไปกอดพ่อพร้อมกับหอมไปที่แก้มของท่าน แต่แม่ฉันกับไม่พูดอะไรเลย

"ไปนะคะ"ฉันพูดบอกลาทุกคนก่อนจะเดินไปเลย โดยที่ไม่สนใจแม่ตัวเองเลยสักนิด

นี่คือการเดินทางคนเดียวของฉันครั้งแรก และเป็นการนั่งเครื่องบินของฉันครั้งแรกด้วย เพราะฉันไม่ชอบนั่งเครื่องบินสักเท่าไหร่

"ฮึ...ฮื่อๆๆคุณยัยลิของโกรธฉันแน่เลยใช่ไหม ที่ฉันส่งแกไปอยู่กับป้าของเขา"แม่อ้อมแม่ของมะลิหันมาร้องไห้หลังจากที่มะลิเดินไปแล้ว

"ใจเย็นนะคุณ"

"ฉันก็ไม่ได้อยากให้แกไป แต่แกโตแล้วฉันอยากให้แกออกไปใช้ชีวิตบ้าง ฉันอยากให้แกโตขึ้นกว่านี้"

"ผมว่าสักวันนึงลูกคงเข้าใจคุณนะ ผมว่าเรากลับบ้านกันเถอะ"

"ค่ะ"

    โธ่!!!!มะลิเอ้ยยย ที่แม่ต้องส่งไปอยู่กับป้าอรเป็นเพราะตัวเองนั้นแหละที่ไม่รู้จักโตสักที งื้อออออออ

15:00

บนเครื่องบิน

    ตอนนี้ฉันขึ้นมานั่งอยู่บนเครื่องบินเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทุกอย่างเหมือนจะดีนะแต่ที่ไม่ดี คือฉันนั่งติดหน้าต่าง คนอื่นอาจจะคิดว่าการนั่งริมหน้าต่างคือมันได้เห็นวิวดีๆแต่สำหรับฉันมันไม่ใชเรื่องดีเลย เพราะอะไรนะหรอ เพราะฉันกลัวความสูงนะสิ เห้ออออ แต่ฉันก็พยายามจะไม่มองลงไปข้างล่างล่ะกันนะ ไม่นานนักก็มีผู้โดยสารคนอื่นเดินมานั่งข้างๆฉัน เป็นหนุ่มหล่อส้ะด้วยยย โอ๊ยยยย อย่างน้อยก็กระชุ่มกระชวยหัวใจนิดนึง

    ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ....ขนาดนี้เรากำลังจะเดินทางไปยังสนามบินOOเพื่อที่จะทำการเปลี่ยนเครื่องไปยังสนาบินLLที่สหรัฐอเมริกานะคะ

    ก็มีเสียงคนพูดขึ้นมา นี่ฉันต้องเหมื่อยตูดแหงๆเห้ออออ ใช้เวลาตั้งหลายชั่วโมงกว่าจะไปถึงอเมริกาหวังว่าใจฉันจะไม่วายขึ้นมาก่อนนะ สักพักเครื่องบินก็ค่อยๆทะยานขึ้นสู่ฟ้าจนทำให้ฉันหลับตาแล้วกำไปที่กระโปรงของตัวเองแน่น

"ไอลิ ไอลิ!!!"ขณะที่ฉันหลับตาอยู่ก็มีเสียงคนที่คุ้นเคยมาเรียก

"ไอมีน!!!!!"ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาก็เห็นเพื่อนรักที่มานั่งอยู่ตรงหน้าของฉัน ลืมบอกฉันนั่งหน้าสุดเลยนะ

"ชู่ๆๆๆเบาๆดิแก"

"โอเครๆ"

"แกกลัวใช่ไหม เห็นกำกระโปรงตัวเองส้ะแน่นเลย"

"เอออ่ะดิ แกก็รู้ว่าฉันไม่เคยขึ้นเครื่องบิน"

"ใจเย็นนะแก ฉันนั่งอยู่ตรงนี้ไม่ต้องกลัว หายใจเข้าออกลึกๆนะ"ฉันทำตามที่ไอมีนบอกทุกอย่าง

"แก!!!แกช่วยมาปิดหน้าต่างได้ไหม ฉันชอบเผลอไปมองตลอดเลยว่ะ พอมองแล้วมันเสียวหัวใจยังไงไม่รู้"

"ไม่ได้ว่ะแก!!!!หน้าต่างตรงนี้มันเสีย"

"ห้ะ!!!!"

"เบาๆหน่อยดิแก"

"อะไรกัน ตั๋วตั้งแพงแต่หน้าต่างดันปิดไม่ได้เนี่ยนะ โว้ะ!!!หมดอารมณ์"

"เออหน่าาา นั่งไปเถอะ เดี๋ยวฉันขอตัวไปดูคนอื่นก่อนนะ"

"เอ้าาา จะไปไหนว่ะ"ฉันพูดไม่ทันจบมันก็ลุกไปส้ะแล้ว

ฉันพยายามหายใจเข้าออกลึกๆพยายามจะหันไปที่หน้าต่างเพื่อที่จะเอาชนะมัน แต่แล้วมันก็รู้สึกเหมือนจะเป็นลมฉันเลยรีบหันหน้ากับมาหลับตาเหมือนเดิมก่อนที่จะกำไปที่กระโปรงของตัวเอง แต่มืออีกข้างนึงดันไปจับแขนของคนข้างๆนะสิ

"ขะ...ขอโทษค่ะ"ฉันเริ่มตาแล้วหันไปขอโทษคนข้างๆแต่เขากับทำหน้า งง

"ไม่ใช่คนไทยแน่เลยว่ะ อะ...เอ่อ Sory"ฉันพูดขอโทษเขาอีกครั้งแต่เขากับทำหน้าเชยๆ แหม่คนอุสาขอโทษแล้วยังทำหน้าบึ้งอีก นี้เห็นว่าหล่อเชยๆนะไม่งั้นฉันด่าไปแล้ว