ในสมัยบรรพกาล เหล่าผู้ฝึกเซียน เทพเจ้า จอมเวท และผู้ใช้ไสยศาสตร์ ได้เข้าห้ำหั่นกันเพื่อแย่งชิงแผ่นดินเป็นของตน จึงเกิดสงคราม และมีชื่อว่า “สงครามอมตะ” สงครามนั้นยืดยื้อเป็นเวลานับร้อยปี ต่างฝ่าย ต่างมิยอมให้แก่กัน ทำให้ประชาชนและชาวบ้านต่างล้มตาย กันจำนวนมากเพราะพิษจากสงคราม เหล่าผู้นำของแต่ละฝ่ายได้เข้าเจรจาเพื่อยุติสงคราม และแบ่งทวีปออกเป็น 4 ทวีป และให้เหล่าแม่ทัพของตนได้ปกครองทวีปนั้นๆ “ทวีปที่หนึ่งนั้นเป็นทวีปสำหรับผู้ฝึกอมตะและผู้แสวงหาเส้นทางแห่งเซียนนั้นคือ ทวีปเซียนเทียน เซียนเทียนถูกปกครองโดยแม่ทัพของผู้บำเพ็ญเซียน ที่มีนามว่า เซวี่ย อี้เฟย พร้อมกับเหล่า4ตระกูล ประกอบไปด้วย ตระกูลเสี่ยว ตระกูลเหยา ตระกูลหลิน เและตระกูลฉิน” “ส่วนทวีปที่สองนั้นเป็นทวีปสำหรับเหล่าผู้ใช้เวทย์มนต์และมนต์ตราต่างๆ มีนามว่าทวีปโม่ฟา ถูกปกครองโดยแม่ทัพของเหล่าจอมเวท มีนามว่า โนเวลอา เฟเทีย และเหล่าขุนนางอีกมากมาย”

“ทวีปที่สามเป็นพื้นของเหล่าเทพเจ้า ผู้สืบเชื่อสายมาจากเทพเจ้าในยุคที่โลกก่อกำเนิดขึ้นมา และถูกเรียกว่าทวีปคามิ โดยถูกปกครองโดย ลูกชายของผู้นำกองทัพเทพเจ้า มีนามว่า ชินจิ คามิตะ “ส่วนทวีปสุดท้ายเป็นทวีป ของคาถาอาคมและไสยศาสตร์มนต์ดำ แม้กระทั่งการใช้มหายันต์ และถูกเรียกว่า ไท่กั๋วชี่ ถูกปกครองโดย จอมทัพ เตชิน ไตรภูมิ และหลังจากนั้นก็ได้เกิดเป็น สหพันธ์สาธารณรัฐนานาชาติตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

ปีซ.ศ.1489(เซียนเทียนศักราช)

"ฮือ ฮื้อ ไม่ท่านพี่อย่าจากข้าไปเลย ฮื้ออ"

เด็กหนุ่มวัย9ขวบมีผมสีน้ำเงินเข้ม ในตาเป็นสีฟ้าน้ำทะเล ตัวนั้นผอมโซใส่ชุดขาดรุ่งริ้งนั่งร้องไห้อยู่ที่ข้างเตียงหญิงสาวผู้เป็นพี่นั้นนอนคลุมด้วยผ้าและเสียชีวิต

"ปั้ง ตู้ม~ เฮ้ย นายน้อยเฉิน บุตรชายของแม่ทัพสุดแกร่ง ฮ่า ฮ่า ฮ่า เสียใจด้วยนะที่พี่สาวเจ้านั้นได้จากโลกนี้ไปแล้ว ทีนี้แกจะไปอยู่ไหนล่ะ พี่ก็ไม่มีแล้ว ถ้าเจ้ายอมก้มกราบเท้าข้า ข้าอาจให้เจ้าเป็นทาสของข้าก็ได้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

ชายหนุ่มผู้เป็นพ่อบ้านและเหล่าทาสในตระกูลให้กับตระกูลเซวี่ย นั้นไปพังประตูเข้ามาในกระท่อมของอี้เฉิน ก่อนจะพูดดูถูกเยาะเย้ย

"ฮึ๊ย แกไอพวกไม่สำนึกบุญคุณ ท่านพ่อของข้าอุตส่าช่วยพวก เจ้าไว้จากการที่เป็นขอทานแต่พวกเจ้าทำแบบนี้กับตัวข้า"

เด็กหนุ่มลุกขึ้นมาและหันไปหาพ่อบ้านก่อนจะพูดออกไปด้วยความโกรธแค้น

"นายน้อยเฉิน พ่อของเจ้านั้นได้ตายไปแล้วพวกข้านั้นก็ต้องปรับตัว อย่ากล่าวโทษกันเลย ท่านเองก็เป็นเพียงแค่ขยะ ไม่สามารถฝึกวรยุทธได้"

พ่อบ้านนั้นใช้ขาของเขานั้นเตะเข้าไปที่ชายโครงของอี้เฉินจนตัวของเขาลอยไปชนกับกำแพงของกระท่อมก่อนจะกระเลือดออกมา

"แค่ก แค่ก ไอพวกสารเลวเอ้ย!!!"

อี้เฉินนั้นคว้าเก้าอี้มาก่อนจะพุ่งตัวง้างแขนใช้เก้าอี้ฟาดเข้าไปที่แขนจนทำให้แขนของพ่อบ้านนั้นหัก

"ไอเด็กเวร!!! แกกล้าดียังไงถึงมาทำกับข้าแบบนี้คงยากตายมากสินะ!!! พวกแกเข้าไปเอาตัวมันแล้วเอาไปทิ้งไว้ที่กองขยะของตระกูล"

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไอเด็กน้อยถือว่าเป็นโชคดีของแกที่ยังไม่โดนฆ่าตอนนี้หน่ะ"

ตัวประกอบนั้นพุ่งเข้าไปจับตัวอี้เฉินก่อนจะพาไปโยนทิ้งไว้ที่กองขยะที่กว้างขวางอย่างมาก

"ฮึ สักวันนึงข้าจะทำให้เจ้านั้นต้องชดใช้ที่ทำกับข้าแบบนี้"

อี้เฉินนั้นลุกขึ้นยืนก่อนจะตะโกนออกมาด้วยความเกรี้ยวโกรธเป็นอย่างมาก

[3สามวันต่อมา]

"โถเว้ย ไอ้พวกตระกูลเซวี่ยข้าจะทำให้พวกเจ้าต้องก้มหัวร้องขอความเมตาจากข้า แต่ก่อนอื่นข้าจะทำอะไรเป็นอย่างต่อไปดีล่ะ เห้อ"

อี้เฉินนั้นกำหมัดพูดด้วยความมั่นใจก่อนจะคอตกเพราะไม่รู้ว่าจะทำอะไรเป็นอย่างต่อไปดี ทันใดนั้นมีแสงแวววับออกมาจากกองขยะ กองหนึ่ง

"เอ๋? นั้นมันอะไร"

เด็กหนุ่มวิ่งเข้าไปดูก่อนจะคุ้ยขยะออกมาและพบเจอกับขวดหยกขวดนึงก่อนจะหยิบขึ้นมาด้วยความสงสัยและเปิดจุกขวดออกมามีหยดเลือดพุ่งออกมาจากขวดแล้วพุ่งเข้าไปที่หน้าผากของอี้เฉิน

   "อ้าก อ้าก ข้าร้อน ร้อนเหลือเกิน ข้าร้อน เหมือนร่างจะถูกเผาเป็นเถ้าถ่านเลย"

เด็กหนุ่มนั้นได้กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส เพราะโดนหยดโลหิตของจักรพรรดิโลหิตคนแรกแผดเผาร่างกาย

   "อ้าก ข้าร้อน มันร้อนมากจนแทบจะตายอยู่แล้ว เหตุใดกันมันถึงร้อนและเจ็บปวดเช่นนี้"

ด้วยเลือดของจักรรดิโลหิตคนแรกจึงทำให้เด็กหนุ่นอี้เฉินถูกเผาจนร่างกลายเป็นเถ้าธุลีก่อนจะมีแสงสีขาวปรากฏแสงสว่างวาบออกมาและได้สร้างร่างกายของเด็กหนุ่มอี้เฉินขึ้นมาให้อีกครั้ง

"เอ๋ ตอนนี้ข้าไม่รู้สึกร้อนแล้วข้ารู้สึกมันเย็นสบายและร่างกายของข้ากำลังถูกรักษาอย่างอ่อนโยน.

เด็กหนุ่มอี้เฉินรู้สึกเย็นสบายดั่งอยู่ในฤดูหนาว ก่อนจะมีแสงเปล่งประกายออกมาอีกครั้ง พร้อมทั้งมีร่างชายหนุ่มดูสง่างาม ผมนั้นเป็นน้ำเงินดั่งทะเลลึก ในตามีสีน้ำเงินดั่งอัญมณี ใส่ชุดจีนโบราณมีสีขาวและแถบเป็นสีฟ้าอ่อนปรากฏขึ้นตรงหน้าของเด็กหนุ่ม

"ตัวข้านั้นมีนามว่า เซวี่ย อี้เฟย นี้คือจิตวิญญาณที่หลงเหลือของข้าในโลหิตจักรพรรดิ โลหิตจักรพรรดิคือเป็นดวงจิตของข้า ที่ข้านั้นทิ้งไว้ยังโลกมนุษย์ เพื่อให้กับคนในตระกูลข้า ที่มีสายเลือดโดยตรงจากข้าเท่านั้นเป็นผู้สืบทอด ในโลหิตนั้นมีเคล็ดวิชาและความรู้ของข้าอยู่ โลหิตของข้านั้นจะมีทั้งหมด 16 หยด แต่ละหยดจะมีเคล็ดวิชาต่างๆ ส่วนในหยดนี้มีวิชา จักรพรรดิมังกรโลหิตทลายฟ้า ลูกหลานข้าเอ๋ยข้านั้นหมดเวลาแล้ว หยดเลือดของข้า นั้นเป็นสิ่งที่ล้ำค่าเปรียบดั่งสมบัติสวรรค์ อย่าให้ผู้ใดรู้เป็นอันขาด แล้วอีกอย่างนึงเจ้าจงใช้หยดเลือดของข้าและเป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในยุทธภพ"

หลังจากที่ชายหนุ่มนั้นปรากฏตัวมาและบอกเรื่องราวเกี่ยวกับหยดเลือดจักรพรรดิ ทันใดนั้นเขาก็หายไปเหลือเความว่างเปล่าและและเด็กก็สลบไป

10 วันต่อมา

"ท่านพี่ ท่านพี่ ตื่นสิ ท่านเป็นอะไรไป ฮือ ฮือ"

เด็กสาวผมสีเขียวมรกต ในตาสีเขียวอ่อนดั่งใบไม้ เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง เนื้อตัวมอมแมมเต็มไปด้วยฝุ่นและสิ่งสกปรก

"อ้ากก อ้ากก เอื้อกก โอ้ยย เอ๋ แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก"

เด็กหนุ่มได้กรีดร้องอย่างทรมาณก่อนจะตื่นจะดุ้งขึ้นมาจากการหลับไหล พร้อมกับเหงื่อและคราบน้ำสีดำออกมาจากร่างกาย