ณ ที่ใดที่หนึ่งบนภูเขาสูงมีชายหนุ่มผู้นึง อายุประมาณ 18ปี ได้นั่งสมาธิอยู่ใต้ต้นไม้บนภูเขา ชายหนุ่มรูปร่างไม่ใหญ่มาก มีกล้าม ตรงใบหน้ามีแผลเป็นรูปกากบาทอยู่ข้างแก้มข้างขวา ผมสีดำสนิท แต่งชุดกิโมโนสีขาวดำ

ชายหนุ่มผู้นั้นค่อยๆลืมตาขึ้นมา และหยิบดาบที่วางอยู่ข้างกายของเขาขึ้นมา เขาลุกขึ้นแล้วหันหน้ามาหาต้นไม้ที่เขาพึ่งนั่งสมาธิไป

เขาพนมมือไหว้ต้นไม้ ก่อนจะชักดาบออกมาจากฝัก เขาตั้งท่าเตรียมพร้อมพร้อมกับพูดขึ้นว่า

??? : “วิชาดาบไร้เงา กระบวนท่าที่ 1 : ดาบเงาซ่อนเร้น”

ชายหนุ่มผู้นั้นได้ฟันต้นไม้ไป การฟันของเขานั้นรวดเร็วจนมองไม่เห็นวิถีการฟันแม้แต่น้อย เขาหันหลังและเก็บดาบเข้าฝัก พร้อมกับพนมมืออีกครั้ง

ตอนนั้นเองต้นไม้ที่ถูกฟันไป ค่อยๆขาดออกเป็นสองท่อน และร่วงลงมา

??? : “ยังใช้ไม่ได้! ข้าต้องแข็งแกร่งมากขึ้นกว่านี้”

จากนั้นเขาก็ชักดาบออกมา และฝึกเหวี่ยงดาบเขาเหวี่ยงซํ้าไปซํ้ามาไม่มีทีท่าว่าจะหยุด จนเริ่มมืด

??? : “997! 998! 999! 1,000!”

ชายหนุ่มเหวี่ยงดาบไป 1,000 ครั้งเสร็จแล้ว ก็มีคนเดินมาหาเขา เป็นผู้หญิงวัยกลางคน ใส่ชุดกิโมโน หน้าตาสะสวย เขามาเรียกเขา

??? : “ฟูจินคุงงง~ มากินข้าวได้แล้ววว~~”

ฟูจิน : “ขอรับท่านแม่”

แม่ของฟูจิน : “วันนี้มีเป็ดย่าง และก็สตูเนื้อของโปรดลูกด้วยน้าาา~”

ฟูจิน : “โอ้! ข้าตั้งตารออาหารของท่านแม่มิไหวแล้วสิขอรับ”

ฟูจินเดินกลับบ้านของเขา บ้านของเขานั้นตั้งอยู่บนเขาเป็นบ้านเดี่ยวๆ รอบๆไม่มีบ้านอื่นอยู่ด้วยเลย

ฟูจินกลับเขาบ้านของเขา เขาไปล้างมือและตักข้าวมากิน ในบ้านนั้นมีเขา แม่และพ่ออยู่ด้วย และก็มีคนเข้ามาในบ้าน ชายวัยกลางคนร่างใหญ่ มีกล้าม มีหนวดเคราสีดำ ผมสีดำ และดาบที่พกไว้ข้างกาย

??? : “ข้ากลับมาแล้วว~ มิโอะ ฟูจิน”

ฟูจิน : “ท่านพ่อ ยินดีต้อนรับกลับบ้านขอรับตอนนี้ท่านแม่ทำอาหารเสร็จแล้วมากินด้วยกันเถอะขอรับ”

พ่อของฟูจิน : “โอ้~ ไอลูกรักอุตส่าห์มาต้อนรับข้าเลยงั้นรึเนี่ย” (ต่อจากนี้ขอเรียกแม่ของฟูจินว่า แม่มิโอะก็แล้วกันนะครับ พ่อก็จะเรียกแบบนี้เหมือนกัน)

แม่มิโอะ : “กลับมาแล้วหรอค้าาาา~ ท่านสามีโอยามะสึมิ”

พ่อโอยามะสึมิ : “โอ้! ข้ากลับมาแล้วมิโอะ”

ฟูจินเดินไปตักข้าวมาอีกจาน แล้ววางไว้บนโต๊ะอาหารพ่อโอยามะสึมิ เดินมานั่งที่โต๊ะแล้วเริ่มรับประทานอาหารค่ำ

ทุกคนรับประทานอาหารค่ำกันอย่างเอร็ดอร่อย และมีความสุข แล้วจากนั้นตอนที่ทุกคนกินเสร็จ

ฟูจินได้เอ่ยปากถามท่านพ่อกับท่านแม่ว่า

ฟูจิน : “ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าขอออกจากบ้านออกไปผจญกับโลก ภายนอกได้หรือไม่ขอรับ”

ท่านพ่อกับท่านแม่ที่ได้ยินดังนั้น ก็อึ้งไปสักพักใหญ่พวกเขาทำหน้าเครียดแล้วท่านพ่อก็พูดขึ้นมาว่า

พ่อโอยามะสึมิ : “เจ้าแน่ใจแล้วงั้นรึฟูจินไอลูกรัก”

ฟูจิน : “ข้าแน่ใจแล้วขอรับ ข้ารู้ว่าโลกภายนอกมันอันตรายแต่ข้าก็ทำเพื่อจะเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุด”

พ่อโอยามะสึมิ : “ข้ารู้อยู่แล้วว่าวันนี้ต้องมาถึง แต่ข้าไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้”

แม่มิโอะ : “แม่เองก็อยากให้ลูกออกไป โลกภายนอกแต่ว่าถ้าลูกตัดสินใจแล้ว คนเป็นแม่ก็ไม่คิดจะห้ามลูกหรอกนะ”

พ่อโอยามะสึมิ : “ข้าเองก็ไม่คัดค้านอะไร หรอกเจ้าทำในสิ่งที่เจ้าอยากทำเถิด”

ฟูจิน : “ขอบพระคุณยิ้ง ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าจะเตรียมตัวออกจากบ้านพรุ้งนี้”

ท่านพ่อและท่านแม่ ยิ้มออกมาและฟูจินก็ไปเตรียมของสำหรับเดินทาง

แล้วก็ถึงเช้าวันต่อมา ฟูจินเตรียมเดินทางแล้ว และท่านพ่อและท่านแม่ก็ออกมาบอกลา

แม่มิโอะ : “แม่เชื่อว่าลูกต้องเป็นได้แน่ๆจ๊ะ ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกหนะ”

ฟูจิน : “ขอบคุณมากครับท่านแม่”

คนเขียน : *รู้สึกว่าเรื่องมันดำเนินเร็วเกินไป นะเนี่ยแปปเดียวก็ออกจากบ้านแล้ว ขอโทษด้วยที่เรื่องมันดำเนินเร็วเกินไป พึ่งเริ่มหัดเขียน ขออภัยด้วยนะครับ*

พ่อโอยามะสึมิ : “ไอลูกชายเจ้าหนะ เอาดาบเล่มนั้นของเจ้ามาให้ข้าซะ”

ฟูจิน : “ทำไมหละขอรับท่านพ่อ”

พ่อโอยามะสึมิ : “เจ้าจงเอาดาบเล่น นี้ไปใช้เถิด”

จากนั้นท่านพ่อก็ยื่นดาบเล่นนึงให้ฟูจิน เป็นดาบคาตานะสีดำสนิท และฝักดาบลายมังกรสีทองและฟูจินลองพยายามจะดึงดาบออก แต่ทำไม่ได้

พ่อโอยามะสึมิ : “เจ้าจงเอาดาบเล่มนี้ ไปใช้เถิดดาบเล่นนี้มีนามว่า มุราโซชิ เป็นดาบในตำนาน”

ดาบนั้นจะมีเกรดของมันอยู่

เกรดที่ 1 เกรดต่ำสุด ดาบธรรมดา

เกรดที่ 2 เกรดดาบชั้นกลาง ดาบเหล็กดำ

เกรดที่ 3 เกรดดาบชั้นสูง ดาบเทพ

เกรดที่ 4 เกรดดาบที่หายากที่ที่สุดในโลก ดาบในตำนาน ดาบในตำนานนั้นมีอยู่แค่ 7 อันบนโลก

มุราโซชิดาบที่ใช้ผนึกมังกร ที่เคยออกมาอาละวาดบนพื้นโลก ว่ากันว่าดาบเล่มนี้มีวิญญาณของมังกรสถิตอยู่

หากไม่ใช่คนที่มันเลือกฝักดาบจะไม่มีทางถูกดึงออกมาเด็ดขาด และดาบเล่มนี้ยังเป็นดาบอาถรรพ์

ใครที่พกมันไว้แล้วยังไม่ได้ดึงฝักดาบออกจะตายภายใน 7 วัน

พ่อโอยามะสึมิ : “ข้าเชื่อว่าเจ้าจะสามารถ ดึงดาบออกจากฝักได้แน่นอน ขายเองก็เคยเป็นผู้ใช้ดาบเล่มนี้”

ฟูจิน : “ข้าขอบคุณท่านมากเลยขอรับท่านพ่อ”

พ่อโอยามะสึมิ : “โอ้ว! เดินทางเสร็จตามเป้าหมายแล้วก็อย่าลืมกลับมาหาพ่อกับแม่ด้วยหละฟูจิน”

แม่มิโอะ : “ไปดีมาดีนะ ฟูจินคุง”

ฟูจิน : “ข้าขอบคุณสำหรับทุกสิ่ง ทุกอย่างท่านพ่อท่านแม่ข้าไปแล้วนะครับ”

ฟูจินก้มหัวลงแล้ว พ่อกับแม่ก็ยิ้มให้ฟูจินแม่มิโอะเริ่มนํ้าตาไหลอาบแก้ม การจากลาของคนที่รักย่อมมีน้ำตาเสมอ มีงานเลี้ยงย่อมมีการเลิกลา

ฟูจินเดินลงจากภูเขาได้สักพัก ก็ได้ยินเสียงแปลกไปดังขึ้นในหัว เสียงใหญ่ คล้ายกับยักษ์

??? : “เจ้าแน่ใจรึยังที่จะ ชักดาบเล่มนี้ออกมา!?”

ฟูจิน : “เจ้าเป็นผู้ใดกัน ทำไมถึงมาอยู่ในหัวข้า!?”

??? : “ข้าจะบอกเจ้าก็ต่อเมื่อ เจ้าแน่ใจว่าจะดึงดาบเล่มนี้ออกรึไม่ ถ้าเจ้าไม่ดึงดาบเล่มนี้ออกภายใน 7 วันเจ้าจะต้องตาย”

ฟูจิน : “ข้ามิแน่ใจหรอกว่าจะดึงเจ้าออกรึไม่ เพราะข้ายังอ่อนแอที่ข้าไม่สามารถดึงเจ้าออกได้ก็มิใช่เรื่องแปลก”

??? : *โห้~ เจ้าหนูนี้ยอมรับเลยงั้นรึว่าอ่อนแอ เจ้าหนูนี้ช่างต่างกับพวกคนที่ข้าเคยเจอมาพวกนั้นสักแต่หยิ่งยโสในพลังของตัวเองและพยายามดึงดาบออกสุดท้ายมันก็สิ้นหวังแล้วตายเปล่าไปในที่สุด*

ฟูจินเดินลงมาจากเขาได้แล้ว ก็เริ่มเดินทางหาหมู่บ้าน ฟูจินเดินไปเรื่อยๆแต่ก็ไม่เจอคนสักคนนึง เขาเดินไปเรื่อยๆ จนตอนเที่ยง

ฟูจินไปนั่งใต้ต้นไม้แล้วก็เริ่มเอาข้าวกล้องที่ท่านแม่ทำให้ ออกมากินโชคดีที่ท่านแม่เตรียมมาให้เยอะ น่าจะพอสำหรับ 3 วัน

พอกินเสร็จก็เริ่มฝึกแกว่งดาบ 1,000 ครั้ง พอเขาฝึกเสร็จแล้วก็เริ่มเดินทางต่อ จนกระทั่งฟูจินได้มาพบเจอหมู่บ้านหนึ่ง

หมู่บ้านนั้นชื่อว่า ซางาโตะ หมู่บ้านที่เรื่องชื่อเรื่องของต้นซากุระที่สวยงามที่สุด และของกินที่เรื่องชื่อ ของกินนั้นก็คือซากุระโมจิ

ฟูจินเดินเข้าไปในหมู่บ้าน ผู้คนในหมู่บ้านล้วนใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ทุกคนยิ้มแย้มกันทุกคนในหมู่บ้าน

ฟูจิน : “ข้ามาถึงสักที หมู่บ้านแห่งแรกของการผจญโลกครั้งแรกของข้า”

??? : “ไงพ่อหนุ่มซามูไร เจ้าพึ่งมาหมู่บ้านนี้ครั้ง

แรกงั้นรึ”

ชายแกขี้เมาคนนึงพูดขึ้นมา พร้อมกับยกเหล้าดื่มกรึกใหญ่

ฟูจิน : “ขอรับข้าพึ่งเคยมาที่นี้ เป็นครั้งแรกขอรับ”

ชายแก : “งั้นข้าแนะนำ ถ้าเจ้าจะไปกินอาหารขึ้นชื่อข้าแนะนำร้าน จันทร์เสี้ยวนะไอหนุ่ม”

ฟูจิน : “ขอรับ”

ฟูจินเดินไปหาร้านจันทร์เสี้ยวที่ ชายแกแนะนำฟูจินเดินหาจนเจอ มันเป็นร้านเก่าๆ ที่นึงที่ตั้งอยู่ข้างหมู่บ้าน

ฟูจินเดินเข้าไปในร้าน คนในร้านมีอยู่ 4 คนมีชายหนุ่ม 1 หญิงชรา 2 คน และชายแกอีก 1 คน

เจ้าของร้าน : “ยินดีต้อนรับครับ”

ฟูจิน : “ข้าขอซากุระโมจิและชาเขียวร้อน แก้วนึงขอรับ”

เจ้าของร้าน : “ได้เลย”

จากนั้นเจ้าของร้านเดินเขาไป หลังร้านผ่านไปสักพักเจ้าของร้านก็เดินออกมา พร้อมซากุระโมจิและชาเขียว

กลิ่นของชาเขียวนั้นหอมมาก หอมจนตีจมูกขึ้นมาฟูจินลองชิมโมจิ มันอร่อยมากความยืดของโมจิ

และความเหนียวนุ่ม และรสขมนิดของชาเขียวเป็นการจับคู่ที่อร่อยมากๆ

ฟูจิน : “อร่อยมากเลยขอรับ เจ้าของร้าน”

เจ้าของร้าน : “ดีใจที่เจ้าชอบนะ”

ฟูจินเดินออกจากร้านไป ตอนนี้เป็นเวลาใกล้คํ่าแล้ว ฟูจินเริ่มหาที่พักในหมู่บ้าน แล้วก็เดินไปเจอกับโรงเตี๊ยมที่นึง แล้วฟูจินก็ตัดสินใจพักที่นั่น

เวลาผ่านไปถึงยามเช้า ฟูจินตื่นนอนขึ้นมาพร้อมเตรียมเก็บของออกจากหมู่บ้าน ฟูจินเดินออกมาจากหมู่บ้านแล้วมุ่งสู่หมู่บ้านต่อไป

ระหว่างทางออกจากหมู่บ้าน ก็มีการต่อสู้ระหว่างซามูไรด้วยกันกลางหมู่บ้าน เป็นชายหนุ่มสองคนกำลังฟันดาบกัน

??? : “แกบังอาจนัก ข้านึกว่าเจ้าจะเป็นเพื่อนแต่แกกับคบชู้กับเมียของข้า!!”

??? : “ข้าบอกเจ้าไปแล้วว่า เจ้ากำลังเข้าใจผิด”

??? : “ไม่ต้องมาอ้างเข้าใจผิดงั้นรึ แล้วที่แกมีเซ็กซ์กับเมียข้า ต่อหน้าข้าเลยด้วยซ้ำไป แกจะต้องตายที่นี้รวมถึงกับอีนางโสเภณีนั่นด้วย!!”

ทั้งสองคนประดาบกันอย่างดุเดือด ฟันกันไปกันมาทั้งสองเริ่มรัวดาบเร็วขึ้น เสียงดาบที่กระทบกันดังสนั่น

มีคนในหมู่บ้านมายืนมุงดูเหตุการณ์นี้ การประดาบไม่มีทีท่าว่าจะหยุด สปีดของการฟันดาบเริ่มเร็วขึ้น

??? : “พอเถอะ! ข้าบอกแล้วไงว่าเจ้ากำลังเข้าใจผิด!”

??? : “อย่าพูดมากเหม็นขี้ฟันโว้ยย!!”

ชายหนุ่มคนที่โดนแย่งแฟนไป วาปออกจากการประกายอย่างรวดเร็วแล้วไปโผล่ด้านหลังแล้วใช้ดาบแท่งไปที่ท้องของชายหนุ่มอีกคน

??? : “แกมันไอเพื่อนสารเลว! ฮิโรชิ!!”

จากนั้นชายหนุ่มที่สังหารเพื่อนของตนไปแล้ว ก็เดินมาหาผู้หญิงคนนึงที่กำลังนั่งอยู่บนพื้น

??? : “แกเองก็รักมันมากใช่ไหม งั้นก็ไปอยู่กับมันซะเลยสิ!!”

ชายหนุ่มที่ไม่รู้สึกอะไรเลยที่ฆ่าคนและพร้อมชี้ดาบมาที่หน้าของหญิงสาวคนนั้น

??? : “ชะ....ชั้นขอโทษ อิ.....อิซานามิชั้นขอโท–”

ก่อนที่หญิงสาวจะพูดเสร็จหัวของเธอนั้นก็ขาดสะบั้นออกจากบ่า ผู้คนในหมู่บ้านที่เห็นคนตายเป็น 2 ศพนั้นแตกตื่นมากและรีบวิ่งไปหลบในบ้าน

อิซานามิ : “เฮ้ย! ยืนมองอะไรของแกวะหรืออยากว่าอยากมีเรื่อง”

ฟูจิน : “ข้าไม่ได้มองท่านเพื่อจะมีเรื่อง ข้าขออภัยด้วยที่ข้าไปทำล่วงเกินท่าน”

อิซานามิ : “รีบไปได้แล้ว ข้าเองก็ไม่อยากมีเรื่องกับท่านหรอกข้าแค่มาสะสางเรื่องของเมียและเพื่อนของข้า ข้าต้องขอโทษด้วยที่พูดจาหยาบคายไปเมื่อกี้ขออภัยท่านซามูไร”

ฟูจิน : “ไม่เป็นไรหรอกถึงข้าไม่เข้าใจความรู้สึกของเจ้าหรอกแต่ว่าการกระทำแบบนี้มันก็เกินไปจริงๆพวกมันสมควรตายแล้วเจ้าอย่าเสียใจกับการกระทำของเจ้าเลย”

อิซานามิ : “ข้ามีนามว่า คุคุโนจิ อิซานามิ ยินดีที่ได้รู้จัก”

ฟูจิน : “ข้ามีนามว่า อาจิสุคิ ฟูจิน เป็นซามูไรพเนจรยินดีที่ได้รู้จัก”

อิซานามิเก็บดาบเข้าฝักและเดินตรงไปหาที่ฟูจินและยื่นมือจะจับมือกับฟูจินและฟูจินก็ยื่นมือจับมือกันกับเขา

คนเขียน : *ทำเหมือนไม่มีอะไรเกินขึ้นเลยนะพวกมึงเนี่ย*

และเสียงทุ้มใหญ่ๆก้องกังวานในหัวเริ่มดังขึ้นอีกครั้งเสียงนั้นได้พูดกับฟูจินว่า

??? : “เจ้าคิดจะดึงดาบเล่มนี้หรือไม่”

ฟูจิน : *อึก! เสียงนี่อีกแล้วมันดังขึ้นอีกแล้ว*

อิซานามิ : “ท่านฟูจินท่านมีเป้าหมายที่จะไปที่ใดต่อรึ”

ฟูจิน : “ถ้ายังไม่มีเป้าหมายว่าจะไปที่แห่งใดเจ้าช่วยแนะนำข้าได้หรือไม่”

อิซานามิ : “งั้นค่าแนะนำให้ไปที่หมู่บ้าน บ้านเกิดของข้าเองข้าขอไปกับท่านด้วยได้หรือไม่”

ฟูจิน : “ได้อยู่แล้วอิซานามิ”

จากนั้นทั้งสองคนก็เดินออกจากหมู่บ้านซากุระและมุ่งหน้าไปที่บ้านเกิดของอิสลามมิที่อยู่ไกลแสนไกล

??? : “เจ้าคิดจะดึงดาบเล่มนี้หรือไม่ ตอนนี้เหลือเวลาอีกแค่ 6 วันเท่านั้นถ้ายังดึงดาบเล่มนี้ออกมาไม่ได้เจ้าจะสิ้นลมหายใจเสีย”

จบ_________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________ถ้าเขียนผิดหรือผิดพลาดประการใดขออภัยไว้ณที่นี้ด้วยผมเป็นนักเขียนมือใหม่เพราะฉะนั้นติชมได้เต็มที่เลยนะครับผมจะได้ปรับปรุงตัวแก้ไขใหม่

ฟูจินเดินทางมากับอิซานามิ มาได้ 10 ชั่วโมงแล้วตอนนี้เป็นเวลาเที่ยง ฟูจินเดินมาหยุดพักที่แม่น้ำในป่า

และเริ่มฝึกดาบอีกครั้ง คราวนี้ฟูจินลองเปลี่ยนจากแกว่งดาบ 1,000 ครั้งเป็น 2,000 ครั้ง

อิซานามิ : “ท่านฟูจิน ทำไมถึงไม่ชักดาบออกมาฝึกรึขอรับทำไมถึงเก็บดาบในฟักอย่างนั้น”

ฟูจิน : “ข้ายังไม่อาจดึงดาบเล่มนี้ออกจากฝักได้ เพราะตอนนี้ข้านั้นอ่อนแอเกินไป”

อิซานามิ : “งั้นรึขอรับ”

ฟูจินแกว่งดาบซํ้าไปซํ้ามา พอมาถึงการแกว่งครั้งที่ 1,150 ฟูจินเริ่มเหนื่อยลาจนยกแขนแถบไม่ขึ้น

ฟูจิน : “อึก! ขีดจำกัดของข้ามีแค่นี้งั้นสินะ”

ฟูจินเก็บดาบแล้วนั่งลง และตอนนั้นเองก็มีเสียงเดิมดังขึ้นในหัวซํ้าไปซํ้ามาอีกครั้ง

??? : “เจ้าคิดว่าเจ้าครู่ควรกับดาบเล่มนี้รึไม่”

??? : “เจ้าคิดว่าจะดึงดาบเล่มนี้ออกรึไม่”

??? : “ถ้าเจ้ายังดึงดาบไม่ได้ ภายใน 6 วันที่เหลือนี้เจ้าจะต้องตาย”

??? : “ถ้าอยากดึงดาบเล่มนี้ออกมา จงพูดชื่อของข้า”

??? : “คนที่ข้ายอมรับเท่านั้นที่ จะมีสิทธิ์รู้ชื่อของข้า”

ฟูจิน : *เสียงมันดังในหัวไม่หยุดเลย*

ฟูจินเอามือกุมหัวเหมือนกับว่ากำลังปวดหัวอยู่ แล้วอิซานามิมาเห็นพอดี ก็รีบเข้ามาพาตัวของฟูจินไปพัก

ฟูจินตื่นขึ้นมาอีกที่ ก็พบว่ามันมืดเสียแล้วฟูจินตกใจมากเขาไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าเขาหลับไปตอนไหน

อิซานามิ : “โอ้ว! ในที่สุดท่านก็ตื่นแล้ว”

ฟูจิน : “ข้าหลับไปตอนไหนกัน”

อิซานามิ : “ตอนที่ท่านฝึกดาบเสร็จ นั้นแหละขอรับ”

ฟูจิน : “งั้นรึ”

อิซานามิไปเอาซุปที่ต้มไว้ มาให้ฟูจินกินรสชาติมันอร่อยมาก ความเข้มข้นของผักและกระดูกหมู และมีเนื้อหมูไว้ให้เคี้ยวด้วย กินเสร็จแล้วฟูจินว่า

จะนอนอีกสักหน่อย

แต่ก็ไม่ทันได้นอน ก็มีซามูไรไร้สังกัดเข้ามาโจมตีอย่างกระทันหันฟูจินหลบไปได้ แต่อิซานามินั้นโดนฟันเฉียดๆที่แขน

??? : “โห้~~ หลบเก่งดีนี้ต้องขอชื่นชมที่หลบดาบของข้าได้ แต่ว่ามันจะไม่ครั้งที่ 2 หรอก

วิชาดาบโลกันต์ กระบวนท่าที่ 1 : ตัดโลกันต์!!”

กระบวนท่าของซามูไรไร้สังกัดพุ่งเข้ามาหาฟูจิน

อย่างรวดเร็วฟูจินที่ตั้งตัวได้ทันก็หยิบดาบ มุราโซซิที่ยังไม่ถูกดึงออกจากฝักขึ้นมาป้องกัน

กระบวนท่าของซามูไรไร้สังกัดผู้นั้นรุนแรงมากๆแต่ว่าปลอกดาบของมุราโซชิก็ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน

??? : “เห้~~ ดาบนั้นหนะหน้าสนใจดีนะ งั้นก็ข้าขอฆ่าแกแล้วข้าจะชิงดาบมา!!”

อิซานามิ : “เจ้าหนะเป็นใครกัน เหตุใดถึงโจมตีพวกเราด้วย”

??? : “55555 โทษทีๆ ข้ามีนามว่า เอรามุโดะ ชิน เป็นซามูไรพเนจรไร้สังกัด”

อิซานามิ : “ซามูไรพเนจรงั้นรึนั้นก็ เหมือนพวกข้าเลยงั้นสินะ”

ชิน : “พวกเจ้าเองก็เป็นซามูไรพเนจรไร้สังกัดกันสินะ 555 เวลาพูดคุยจบแค่นี้ทีนี้ตายซะ!!!”

หลังจากชินพูดจบชินได้พุ่งตรงเข้าไปหาอิซานามิด้วยความรวดเร็วอิซานามิที่ตั้งตัวไม่ทันเลยโดนฟันไปที่ท้องอย่างจัง

แต่โชคดีที่อิซานามิกระโดดออกมาทันเลยเป็นแผลไม่ลึกมากยังไม่ถึงแก่ชีวิตจากนั้นอิซานามิก็ชักดาบออกมาพร้อมที่จะสู้กับชิน

ชินและอิซานามิพุ่งเข้าหากันอย่างรวดเร็วและฟันดาบกันอย่างดุเดือดไม่มีใครยอมใคร อิซานามิ

ถอยออกมาตั้งหลักและใช้กระบวนท่า

อิซานามิ : “วิชาดาบเทพสายฟ้า กระบวนท่าที่ 2 : สายฟ้ากระหน่ำแทง”

รอบๆตัวอิซานามิมีสายฟ้าปรากฏขึ้นและอิซานามิได้พุ่งเข้าไปหาชินและแทงไม่ยั้งแต่ชินก็หลบได้แต่ว่าการแทงครั้งนั้นมันมีสายฟ้าสถิตออกมาด้วย

สายฟ้าได้ไหลเข้าไปในตัวของชินทำให้ชินนั้นขยับตัวไม่ได้สักพักนึงสายฟ้านั้นไม่แรงมากแค่ทำให้ตัวช้าเฉยๆ

ชินที่ยืนอยู่นิ่งๆก็โดนอิซานามิกระหน่ำแทงเข้าใส่ท้องแต่ว่าพอรู้ตัวอีกครั้งชินก็หายไปไหนแล้วไม่รู้ และชินก็โผล่มาข้างหลังของอิซานามิ

ชิน : “วิชาดาบโลกันต์ กระบวนท่าที่ 2 :

ครื้นโลกันต์!”

การฟันอากาศครั้งนั้นทำให้มีคลื่นดาบสีแดงดำพุ่งเข้ามาหาอิซานามิ อิซานามิป้องกันไว้ได้ทันแต่ว่าก็ได้รับบาดเจ็บไม่น้อยเลย

ตอนนี้อิซานามิทั้งตัวเริ่มมีแต่บาดแผลเลือดเริ่มไหลออกมา

อิซานามิ : “ทำไมกันข้าป้องกัน การโจมตีของเจ้าได้แล้วหนิ!”

ชิน : “ใช่เจ้าป้องกันมันได้ แต่ว่านะวิชาโลกันต์ของข้าน่ะ ถ้าวิชาดาบของข้าถูกล็อคด้วยดาบละก็ความเสียหายของดาบทั้งหมดจะตกไปอยู่ที่ผู้ใช้ของมันเอง”

อิซานามิ : “ว่าไงนะ!!”

ชิน : “หรือก็คือถ้าอยู่ต่อหน้าวิชาดาบของข้า และ

เจ้าสามารถป้องกันมันได้แต่เจ้าก็ยังโดน ความเสียหายอยู่ดี”

อิซานามิ : “วิชาอะไรกัน!!”

ชิน : “อยู่ต่อหน้าวิชาดาบของข้าดาบของเจ้าเองก็ไม่แตกต่างอะไรกับร่างกายของตนเอง เจ็บก็เจ็บไปด้วยกันปวดก็ปวดไปด้วยกันนั่นแหละวิชาดาบโลกันต์ของข้าหละ!!”

หลังจากชินพูดเสร็จมันก็พุ่งตัวเข้าหาอิซานามิ ทันทีและอิซานามิที่สภาพ สาหัสก็ใช้ดาบปะทะกับดาบของชิน

ดาบที่กระทบกันได้มีคลื่นขนาดใหญ่ออกมาทำให้ใบไม้ในละแวกนั้นสั่นไหวลมเริ่มพัดแรงขึ้น

การกระทบเสียดสีของดาบ

ทั้งสองคนนั้นรั้วดาบใส่กันไม่ยั้งตอนนี้จะตัดสินแล้วว่าถ้าใครสามารถฟันดาบได้นานกว่ากันคนนั้นคือผู้ชนะ ถ้าพลาดแม้แต่นิดเดียวก็คือตาย

ทั้งสองยังรั่วดาบใส่กันอยู่สักพักอิซานามิที่ร่างกายบาดเจ็บอยู่แล้วเริ่มเหนื่อย แต่ชินที่ร่างกายไม่เป็นอะไรมากนัก เริ่มหอบขึ้นมา

แต่ทั้งสองฝ่ายยังไม่ลดละยังรั้วดาบใส่กันไม่ยั้งเสียงดังที่กระทบกันตอนนั้นไม่มีเสียงอะไรเข้ามาแทรกเลยแม้แต่นิดเดียว

คลื่นขนาดใหญ่ที่ออกมาจากดาบทำให้ใบไม้และพื้นดินสั่นไหว

อิซานามิ : “ย๊ากกกกก!! อึก! ย๊ากกกกก!! ต้องเร็วมากกว่านี้!”

ชิน : “ฝีมือไม่เลวเลยนี่ข้าขอชื่นชม แต่ข้าเองก็ไม่ยอมแพ้หรอกนะ ย๊ากกกกกกกกกกกก!!!”

การรั้ทำยังคงดำเนินต่อไปทั้งสองฝ่ายใครเป็นคนหยุดก่อนกันแน่ตอนนี้บาดแผลที่หน้าท้อง

ของอิซานามิเริ่มเปิดกว้างขึ้นแล้วจากการขยับนานๆ

อิซานามิเริ่มจะสู้ไม่ไหวแล้ว แต่ก็จะไม่หยุดมือยังฟันดาบต่อไปตอนนี้ชินเป็นฝ่ายได้เปรียบ เนื่องจากมีแต่อาการไฟช็อต และแผลนิดหน่อย

เท่านั้น

ฟูจิน : *ทั้ง 2 คนนั้นแข็งแกร่งมากข้าเองก็อยากจะช่วยอิซานามิ แต่ว่าแม้แต่ดาบข้ายังดึงไม่ออกเลย แล้วข้าจะช่วยอะไร อิซานามิได้หละ*

ฟูจินที่คิดอยู่นั้น อิซานามิกับชินก็ยังคงปะทะดาบกันอยู่ ชินเริ่มจะหมดแรงแล้ว อิซานามิก็สภาพสาหัส แต่ก็ยังคงรั้วดาบใส่กันอยู่ไม่ยั้ง แต่ทันใดนั้นเองฟูจินได้วิ่งเข้า ใส่อิซานามิ

อิซานามิ : “ทำไมท่านถึงวิ่งมาทางนี้ข้าหละ”

ฟูจิน : “อย่าหยุดมือเด็ดขาด เชื่อใจข้าเถอะ”

ชิน : “เฮ้ยๆ”

อิซานามิที่ไม่มีทางเลือก ก็ต้องทำใจเชื่อฟูจินวิ่งมาพร้อมใช้วิชาดาบ

ฟูจิน : “วิชาดาบไร้คม กระบวนท่าที่ 1 : ปอกดาบหักเหลี่ยมนภา”

การแกว่งดาบครั้งนั้นของฟูจิน ทำให้มีคลื่นลมขนาดใหญ่พุ่งเข้าไปหา อิซานามิแต่ก่อนคลื่นดาบ

จะถึงตัวของออซานามินั่นเอง

วิถีของดาบก็เปลี่ยนไป คลื่นดาบนั้นแทนที่จะ

โดนอิซานามิแต่กับโดนชินแทน คลื่นนั้นโดนอกของชินเต็มๆเลย

ถึงแม้จะใช้ปอกดาบในการฟัน แต่ว่าความเสียหายที่ชินได้รับนั้นเหมือนกับโดนดาบจริงฟัน ชินกระอักเลือด

แล้วทรุดตัวลงกับพื้น ชินยังไม่ตายแต่ว่าอาการสาหัสปางตาย ฟูจินตกตะลึงมากว่าตัวเขาทำได้

อย่างไร

อยู่ๆวิชาดาบไร้คมก็แล่นเข้ามาในหัวขอวฟูจิน ร่างกายของฟูจินนั้นมันขยับไปเอง ฟูจินไม่รู้ตัว

เลยว่าได้ทำไปตอนไหน

อิซานามิ : “แกจบสิ้นแล้วชิน ตายซะเถอะ!!”

อิซานามิฟัดดาบไปที่คอของชิน จนขาดสะบั้นอิซานามิเก็บดาบเข้าฝัก แล้วทรุดตัวลงจากบาดแผลที่สาหัส

ฟูจิน : “อิซานามิ! ทำใจดีๆไว้ข้าจะไปเอา สมุนไพรมาเจ้าช่วยทนไว้ก่อนนะ”

ฟูจินเดินเข้าป่าไปหาสมุนไพร และเดินอยู่สักพักเขาก็เจอสมุนไพรที่เขาตามหา ต้นสมุนไพรใบ 5 แฉกสีเขียว

มันมีฤทธิ์มึนเมาและจะทำให้คนอารมณ์ดี และจะไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด ฟูจินเก็บใบและดอกของมันมา แล้วกับมาหาอิซานามิ

ฟูจิเริ่มเตรียมการไปตัดบ้องไม้ไผ่มาทำการตัดแปลงนิดหน่อย จากนั้นนำใบและดอกมาสับให้ละเอียดจับยัดในบ้องแล้วจุดไฟ

(คำเตือนนะจ๊ะอย่าไปลองทำเด็ดขาด มันสารเสพติดมันไม่ดีนะจ๊ะ อย่าหาทำ ยํ้าอีกครั้ง อย่าหาทำ)

ฟูจินให้อิซานามิสูดควัน เข้าไปควันนั้นทำให้อิซานามิมึนเมา แต่มันก็ช่วยให้เขาไม่รู้สึกถึงอาการบาดเจ็บ

ฟูจินพาเขาขึ้นหลังแล้วแบกเขา ไปที่หมู่บ้านที่ใกล้ที่สุดนะตอนนี้ ฟูจินเดินอยู่นาน พระอาทิตย์ก็เริ่มขึ้นมาแล้ว

ตอนนั้นเองฟูจินก็ไปพบเข้ากับ หมู่บ้านแห่งนึงหมู่บ้านนั้นมีชื่อว่า โยโหะ หมู่บ้านแห่งการรักษา

??? : “ตอนนี้เหลือเวลาอีก 5 วันเท่านั้นถ้าเจ้ายังไม่สามารดึงดาบเล่มนี้ออกได้ เจ้าก็จะตายทันที”

ฟูจิน : *รอก่อนนะอิซานามิ ข้าจะช่วยเจ้าเอง*

ฟูจินเดินเข้าไปในหมู่บ้านและรีบตรงไปที่ตำหนักรักษาทันที หมอรับตัวของอิซานามิเข้าไปรักษาทันที

หมอ : “เพื่อนของท่านไม่เป็นไรแล้ว ขอรับวันพรุ่งนี้เขาก็สามารถกลับบ้านได้แล้ว ถึงจะออกไปแล้วแต่ว่าก็ต้องให้เขาได้พักรักษาตัวอีกสักพักก่อนนะครับ”

ฟูจิน : “ขอรับท่านหมอ ขอบคุณมากเลยขอรับ”

ฟูจินที่หายห่วงแล้วก็เดินไปหาโรงเตี๊ยมเพื่อพัก เขานอนพักไปจนถึงตอนเที่ยงวัน และเขาก็ได้ตื่นขึ้นมาพร้อมไปหาอะไรกิน

หลังจากกินเสร็จแล้วเขาก็เดินเข้าป่าเพื่อไปฝึกอีกครั้งหนึ่ง เขาเหวี่ยงดาบได้สักพักจากนั้นเขาก็เห็นน้ำตก

เขาได้ไปนั่งสมาธิตรงน้ำตก เขาทำจิตใจให้สงบแล้วนั่งสมาธิอยู่นานประมาณ 5 ชั่วโมง

เขาลืมตาขึ้นหยิบกิโมโนสีขาวดำขึ้นมาสวมใส่หยิบดาบและเดินกลับเข้าหมู่บ้าน การฝึกของเขา

ยังทำเดิมวนไปวนมาเพราะเขานั้นไม่มีอาจารย์

ระหว่างเดินฟูจินก็ได้คิดจะลองดึงดาบเล่มนี้ออกมา ฟูจินพยายามใช้แรงทั้งหมดที่มีดึงแต่ก็ดึงไม่ออก และก็มีเสียงดังขึ้นมาในหัวว่า

??? : “เจ้าคิดจะดึงดาบนี้แล้วงั้นรึ แต่ว่าเจ้ายังไม่คู่ควรที่จะดึงดาบเล่มนี้ เจ้าจงทำให้ข้าเห็นว่าเจ้าคู่ควรหรือไม่กับดาบเล่มนี้”

ฟูจิน : “งั้นข้าจะพยายามทำตัวให้คู่ควรกับดาบเล่มนี้”

ฟูจินเดินเข้าหมู่บ้านแล้วก็ไปเดินเล่นสักพักแล้วก็กลับเข้าโรงเตี๊ยมเพื่อไปนอนต่อ ร่างกายของ

ฟูจินที่อ่อนล้าจากการฝึกมาอยู่แล้ว

ฟูจินก็เผลอหลับและตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ เขาเดินไปรับอิซานามิและออกเดินทางต่อ ตอนนี้เวลาเหลืออีกแค่ 4 วันแล้ว เส้นชะตาชีวิตของฟูจินใกล้จะมาถึงแล้ว

ฟูจิน : *เหลืออีกแค่ 4 วันเท่านั้นข้ามีเวลาไม่มากแล้ว*

การเดินทางยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ และได้พักกินข้าวแถวลำธาร ทั้งสองคนนั้นพักกินข้าว

อิซานามิ : “ท่านฟูจิน เสบียงอาหารของพวกเราเหลือไม่มากแล้ว”

ฟูจิน : “ข้าเองก็ลืมซื้อเสบียง มาจากหมู่บ้านซะด้วยสิ”

อิซานามิ : “ข้าว่าเราต้องควรหาเสบียงแถวๆนี้ ก็ดีนะครับ”

ฟูจิน : “นั้นสินะ แถวนี้เองก็มีผลไม้เยอะแยะเลยด้วย”

ทั้งสองคนแยกกันไปหาเสบียง อิซานามิเดินไปเจอกับหมูป่า และฆ่ามันเพื่อเอาเนื้อมา ทางด้านของฟูจินนั้นก็เก็บผลไม้

อิซานามิ : “ท่านฟูจินข้าได้ เนื้อหมูป่ามาด้วยหละ”

ฟูจิน : “โอ้ว! ข้าเองก็ได้ผลไม้มาเยอะแยะเลย”

??? : “เจ้าจะทำตัวเออระเหยไปถึงเมื่อไหร่กัน ใกล้จะถึงวันตายของเจ้าแล้วนะ”

ฟูจิน : “ข้าขอไปฝึกวิชาดาบสักหน่อยนะอิซานามิ”

อิซานามิ : “ขอรับข้าเองก็ว่าจะฝึกอยู่เหมือนกัน”

ฟูจินเข้ามาฝึกในป่าลึก และจับดาบขึ้นมาตั้งท่าและตั้งสมาธิยกดาบขึ้นเหนือศีรษะ อ้าขาออกกำหนดลำหายใจ

ฟูจิน : “วิชาดาบไร้คม กระบวนท่าที่ 1 : หักเหลี่ยมนภา”

ฟูจิเหวี่ยงดาบลงพื้นคลื่นลมที่รุนแรงก็ปรากฏขึ้น คลื่นลมนั้นตัดผ่านต้นไม้ได้อย่างง่ายดาย คลื่นลมสามารถหักเหลี่ยมเลี้ยวซ้ายหรือขวาก็ได้ ฟูจินคิดว่าวิชาดาบอันนี้มีประโยชน์

เป็นอย่างมากเพราะตอนนี้เขายังไม่สามารถดึง ดาบออกได้เลยการมีวิชาดาบไร้คม แบบนี้เป็นผลดีต่อฟูจินอย่างมาก

*ทางฝั่งของอิซานามิ*

อิซานามิ : “วิชาดาบเทพสายฟ้า กระบวนท่าที่ 1 : สายฟ้าพิโรธ”

การตวัดดาบของอิซานามินั้น มีสายฟ้าจำนวนมากก่อตัวกันเป็นใบมีด ตัดผ่าต้นไม้ไป 5 ต้นและยังหลงเหลือไฟฟ้าสถิตอยู่ตามรอยที่โดนผ่าออกไป

อิซานามิ : “เห้อออ! ข้าคงทำได้เพียงเท่านี้แหละนะ”

เสียงตบมือดังขึ้น อิซานามิหันไปหาที่เสียงนั้นและเก็บดาบ

ฟูจิน : “เจ้าแข็งแกร่งมากเลยจริงๆ”

อิซานามิ : “ไม่หรอกข้ายังอ่อนแอ อยู่มากข้ายังต้องฝึกอีกเยอะ”

ฟูจิน : “งะ.....งั้นหรอ”

ฟูจินถอนหายใจแล้วกลับไปฝึกต่อ และลองคิดที่จะดึงดาบดูอีกครั้ง ฟูจินดึงดาบแต่ก็ดึงไม่ออก

ฟูจินพยายามอยู่นาน แต่ก็ไม่มีการขยับเลยสักนิด

??? : “เจ้ามนุษย์ เจ้ายังคิดที่จะดึงอยู่อีกงั้นรึ”

ฟูจิน : “ถ้าข้าดึงมันไม่ออก ท่านพ่อของข้าคงผิดหวังน่าดู”

??? : “555555555555555” เสียงนั้นหัวเราะเสียงดังลั่น

ฟูจิน : “หัวเราะอะไรของเจ้ากัน น่าขยะแขยงเป็นบ้า”

??? : “อึก!!!”

ฟูจิน : “แทงใจดำงั้นสินะ”

??? : “งั้นไงก็เถอะเจ้าเหลือแค่อีด 4 วันเท่านั้น”

ฟูจินไม่ได้ตอบอะไร ฟูจินไปฝึกวิชาดาบต่อการฝึกยังดำเนินต่อไปจนมืด และทั้งสองคนก็นอนพักไป

จบ

เช้าวันถัดมาตอนนี้เหลือเวลาอีกแค่ 3 วันแล้ว ฟูจินจะตายก่อนหรือว่าจะดึงดาบได้ก่อนกันแน่

ฟูจินกับอิซานามิเดิมกันไปได้สักพัก ก็พบเข้ากับกระท่อมที่ตั้งอยู่ในป่ามีหลังเดียว เป็นกระท่อมไม้สภาพเก่ามากๆ

ฟูจินและอิซานามิมองหน้ากัน ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปตรวจสอบดูพอเข้าไปแล้วก็ไม่มีคนอยู่ มีแค่เพียงกล่องไม้และเทวรูป

ทั้งสองเดินสำรวจรอบๆบ้านว่ามีอะไรบ้าง แล้วอิซานามิก็พบเข้ากับโครงกระดูกที่นอนอยู่ ข้างๆบ้าน

ฟูจินเดินไปเจอกับดาบที่มีฝุ่นเกาะ แต่พอลองดึงดาบออกมาสภาพข้างในยังดีอยู่ ปลอกดาบซากุระสีชมพู ตรงใบดาบไม่มีรูป แต่มีตัวหนังสือสลักชื่อไว้ว่า

ฟูจิน : “โคโนะฮานะ ซากุยะ ฮิเมะ”

อิซานามิ : “ท่านฟูจินเจออะไรงั้นรึครับ”

ฟูจิน : “ข้าเจอดาบเล่มนึงหนะ ถึงฝุ่นจะเกาะก็ตามแต่สภาพยังดีอยู่”

อิซานามิ : “งั้นเราลองเอาดาบมาทำความ สะอาดดูละกันนะครับ”

ฟูจิน : “อืม”

ฟูจินพูดและพยักหน้ารับ และใช้ผ้าเช็ดฝุ่นออก หลังจากเช็คเสร็จแล้ว ฟูจินก็เลยจะลองใช้ดาบดูก่อนที่จะลอง อิซานามิลองไปเปิดกล่องดู

แล้วเจอกับบันทึกวิชาดาบเล่มนึง ตรงปกหนังสือมันเขียนไว้ว่า วิชาดาบซากุระ ซึ่งคาดว่าจะเป็นวิชาของดาบเล่มนี้

อิซานามิเดินเอาบันทึกมาให้ฟูจินลองใช้ ฟูจินลองเปิดไปหน้าแรก

ฟูจิน : “วิชาดาบซากุระงั้นหรอ เหมือนว่าที่นี่จะเคยเป็นสำนักฝึกดาบ มาก่อนสินะ”

อิซานามิ : “ข้าเองก็คิดว่าแบบนั้นข้าเจอกับดาบหลายเล่มและยังมีโครงกระดูกที่หน้าจะเป็นเจ้าของที่นอนอยู่ข้างบ้านอีก”

ฟูจิน : “วิชาดาบซากุระ กระบวนท่าที่ 1 : ซากุระบานสะพรั่ง เป็นวิชาที่น่าสนใจเลยทีเดียว”

ในบันทึกเขียนไว้ว่าหัวใจของการฝึก วิชาซากุระคือการนึกถึงความสวยงานของซากุระ และนึกถึงใบของซากุระที่คมพร้อมจะฟันทุกสิ่ง

และท่วงท่าที่สวยงามจงออกท่วงท่า ให้สวยงามที่สุดสวยเหมือนกับต้นซากุระ

ฟูจิน : “ดูเหมือนว่าสำนักนี้ มีไว้สำหรับซามูไรหญิงนะเพราะการออกท่วงท่าที่สวยงาม และแข็งแกร่งนั้นมีไว้สำหรับซามูไรหญิง”

อิซานามิ : “งั้นรึขอรับข้าไม่ค่อยรู้เรื่องของซามูไรหญิงสักเท่าไหร่”

ฟูจิน : “มันต่างกับซามูไรชาย ที่จะเน้นความดุดันและน่าเกรงขาม ซะส่วนใหญ่”

ฟูจินสนใจกับวิชานี้มาก แต่การออกท่วงท่าที่สวยงามสำหรับผู้ชายนั้น เป็นอะไรที่ทำยากมากเพราะส่วนใหญ่จะเป็นผู้หญิงเท่านั้นที่ทำได้

อิซานามิและฟูจินตัดสินใจเก็บดาบและ บันทึกไว้เพื่อสักวันหนึ่งจะเจอคนที่คู่ควรกับมัน ฟูจินเก็บดาบไว้ที่เอวกับไว้คู่กับดาบมุราโซซิ และอิซานามิเก็บบันทึก

และทั้งสองก็รีบไปหมู่บ้านต่อไป ตอนนี้เวลาเหลือไม่มากแล้วฟูจินต้องรีบดึงดาบออกให้เร็วที่สุด เดินมาได้พักนึง

ก็เจอเข้ากับเมืองใหญ่เมืองนั้น ชื่อว่า โทริอิ เป็นเมืองแห่งอาณาเขตของเทพเจ้า เมืองนี้ขึ้นชื่อว่าเป็นพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์

ทุกคนในเมืองนี้เคารพนับถือ เทพเจ้าไม่เหมือนกันเลยจะมีการทะเลาะกันแต่สำหรับเมืองนี้ การทะเลาะกันมันเป็นเรื่องปกติ

ฟํจินและอิซานามิเดินเข้ามาในเมือง แล้วก็พบเข้ากับศาลเจ้าบูชาเทพเจ้าของซามูไร ฟูจินสนใจกับเรื่องนี้มากเลยเดินเข้าไปดู

ฟูจิน : “เทพเจ้าของซามูไรเป็นใครกันนะ”

อิซานามิ : “ท่านไม่รู้รึขอรับ ถึงจะเป็นมนุษย์แต่สำหรับซามูไรแล้วเขาคนนี้คือเทพเจ้าแห่งซามูไร ผู้ครอบครองบันทึกลับของโลก เอโดงะ เขามีนามว่าอุเคซึกิ ทาเคดะ”

ฟูจิน : “เอโดะงะงั้นหรอมันคืออะไรงั้นรึ”

อิซานามิ : “เอโดะงะ คือบันทึกลับที่เก็บสุดยอดวิชาดาบของโลกเอาไว้ วิชาดาบที่สามารถทำให้เด็กน้อยคนนึงกลายเป็นปีศาจได้นั้นแหละเอโดะงะ”

ฟูจิน : “งั้นก็หมายความว่า ถ้าได้ครองเอโดะงะแล้วจะกลายเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกนั่นสินะ”

อิซานามิ : “ใช่แล้วขอรับ”

ฟูจินตัดสินใจแล้วว่าจะหาเอโดะงะ ให้ได้เพื่อที่จะเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก ฟูจินเดินเข้าไปไหว้ศาลเจ้า และออกมา

ฟูจินและอิซานามิเดินไปรอบๆเมือง และไปเจอกับหญิงสาวผู้นึงกำลังฝึกวิชาดาบอยู่ มันเป็นการออกท่วงท่าที่สวยงามมาก

หญิงสาวคนนั้นรูปร่างหน้าตาดี หน้าอกประมาณ A คัพ ใส่กิโมโนสีชมพูลายซากุระสีขาว

เหมือนกับหญิงสาวผู้นั้นกำลังเต้นรำ อยู่หญิงคนนั้นรายรำดาบไปมาและหลังจากฝึกเสร็จ เธอก็ไปที่ศาลเจ้าที่นึง

เธอเดินไปไหว้รูปปั้นเทพีองค์นึง หน้าตาของรูปปั้นนั้นสระสวยงามเป็นอย่างมากและมีป้ายเขียนไว้ว่า เทพีแห่งต้นซากุระ โคโนะฮานะ ซากุยะ ฮิเมะ

ฟูจินหลังจากอ่านนั้นก็ตกใจกับชื่อของเทพีเป็นอย่างมาก เพราะชื่อของเทพีนั้นตรงกับชื่อของดาบที่เขาพบ

ฟูจินกลัวว่าพวกเขาไปขโมยดาบมา เลยจะเดินออกไปเงียบๆอีกใจนึงก็อยากคืนดาบไป แต่ฟูจินกลัวพวกเขาเข้าใจผิด

ฟูจินค่อยๆย่องออกไป แต่หญิงคนนั้นเห็นฟูจินทำตัวลับๆล่อๆเลยเข้ามาหา

??? : “เจ้าหนะทำลับๆล่อๆทำไมที่ศาลเจ้า”

ฟูจิน : “ปะ......เปล่าขอรับข้าไม่อยากกวนท่านเลยค่อยๆย่องเท่านั้นเอง”

??? : “งั้นรึแต่เดี๋ยวนะดาบนั้นหนะ”

ฟูจิน : *แย่ละ*

??? : “ดาบนี้มันดาบเกรดที่ 3 ดาบเทพ ชื่อของดาบคือชื่อของเทพีที่ข้าบูชา โคโนะฮานะ ซากุยะ ฮิเมะใช่รึไม่”

ฟูจิน : “ชะ.....ใช่ขอรับ”

ฟูจินกำลังจะกล่าวขอโทษที่เอามันมาโดย ไม่ได้รับอนุญาตแต่หญิงสาวกับก้มหัวลงพร้อมกับพูดว่า

??? : “ข้าขอดาบเล่มนั้นคืนได้รึไม่ ดาบนั้นเป็นดาบของตระกูลของข้า”

ฟูจิน : “ดาบประจำตระกูลงั้นหรอ”

??? : “ใช่แล้วข้าจะเล่าประวัติให้ฟัง เชิญเข้ามาข้างในก่อน”

*ในศาลเจ้า*

??? : “ขอโทษที่ข้าแนะนำตัวช้า ข้ามีนามว่า

โคโนะฮานะ สโรชา”

ฟูจิน : “ข้าชื่อว่า อาจิสุคิ ฟูจิน เป็นซามูไรพเนจร”

อิซานามิ : “ข้าชื่อว่า คุคุโนจิ อิซานามิ เป็นซามูไรพเนจรเช่นกัน”

ฟูจินและอิซานามิแนะนำตัวเสร็จแล้ว ก็นั่งฟังที่ท่านสโรชาพูด เหล่าประมาณว่า เมื่อ 300 ปีก่อนมีเทพีองค์นึง

ลงมายังโลกมนุษย์หน้าตาสะสวย ผมสีฟ้าดวงตาสีฟ้าเปร่งประกายลงมาเพื่อ ปลูกต้นไม้ (ความรู้เพิ่มเติม เทพีโคโนะฮานะ ซากุยะ ฮิเมะ คือเทพีแห่งธรรมชาติ)

ตอนนั้นเธอที่เห็นโลกนี้มีแต่สีเขียว เธอเริ่มเบื่อสีเขียวแล้วจึงนำเมล็ดมาปลูกบนพื้นโลก เธอดูแลเอาใจใส่มันจนโต

ต้นไม้นั้นมีสีขาวและสีชมพู สวยนั้นคือต้นซากุระต้นแรกของโลกจากนั้นเธอนั้น ไปหาชาวบ้านกลุ่มนึงแล้วฝากเมล็ดซากุระ

ให้พวกชาวบ้านนั้นช่วยกันปลูกต่อ ชาวบ้านที่ช่วยกันปลูกก็เริ่มมีคนสนใจกับความสวยงามของต้นซากุระนี้เลยมาขอซื้อต่อกัน

ทำให้ชาวบ้านกลุ่มนั้นรํ่ารวยขึ้น ตอนนั้นผู้ก่อตั้งตระกูลเลยทุ่มเงินทั้งหมดให้ช่างฝีมือดี มาตีดาบให้และให้สลักชื่อไว้ว่า โคโนะฮานะ ซากุยะ ฮิเมะ และได้เขียนบันทึกวิชาดาบซารุกะด้วย

เพื่อเป็นการแสดงคำขอบคุณ และดาบนั้นก็สืบทอดกันมารุ่นต่อรุ่น จนถึงรุ่นของเธอแต่ตอนนั้นได้มีโจรบุกปล้น

ดาบและบันทึกของตระกูลของเธอไป พ่อของเธอพยายามไปเอามันมาคืน แต่การออกจากบ้านตอนนั้นของพ่อเธอ พ่อของเธอก็ไม่เคยกลับบ้านมาเลย

ฟูจิน : “งั้นเองสินะ ถ้างั้นก็เอาคืนไปได้เลยครับ”

อิซานามิ : “ทำไมพวกเจ้าหามันไม่เจอหละ ทั้งๆที่มันอยู่ที่สำนักวิชาดาบ”

สโรชา : “สำนักวิชาดาบ?”

ฟูจิน : “พวกเราไปเจอมันเข้า ที่กระท่อมที่คาดว่าจะเป็นสำนักวิชาดาบในป่าใกล้ๆนี้เอง”

สโรชา : “ป่าแถวนั้นมันเป็นป่าอาถรรพ์ ไม่มีใครกล้าเข้าไปหรอก”

ฟูจิน : “ป่าอาถรรพ์? มันคืออะไร”

สโรชา : “ป่านั้นก่อนเป็นป่า มันเคยเป็นสนามรบของสงครามโลกมาก่อน ผู้คนที่ล้มตายเป็นจำนวนมากว่ากันว่ายังคงวนเวียนอยู่ในพื้นที่นั้น”

อิซานามิ : “แต่ตอนพวกข้าไปข้าเจอแค่ โครงกระดูกร่างนึงนอนอยู่ข้างบ้านแค่นั้นเอง ไม่เห็นว่าจะมีร่างอื่นเลย”

ฟูจิน : “มันก็จริงนะแล้วอีกอย่าง ใครไปสร้างกระท่อมไว้ในป่านั้นกันนะ รึว่าไม่รู้ประวัติรึว่ารู้อยู่แล้วแต่อยากท้าทาย”

ฟูจินคิดอยู่นั้นสโรชาก็เอาดาบไปฝึก ท่วงท่าที่แสนงดงามของดาบนั้นเหมือนกับถูกดึงดูดด้วยอะไรสักอย่าง

ฟูจินและอิซานามิยืนมองอยู่นาน ฟูจินเริ่มได้สติฟูจินก็รีบไปดึงดาบโดนเร็วไม่งั้นฟูจินได้ตายแน่

ฟูจินและอิซานามิบอกลาสโรชา และก็ไปที่โรงเตี๊ยมไปเช่าห้องไว้แล้วออกจากเมือง ไปฝึกดาบ ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว

จบ