คุณคิดว่าการมีแฟนเป็นเรื่องที่ง่ายไหมแต่สำหรับผมมันไม่ง่ายเลยสักนิดผมชื่อฮันนี่เป็นน้องคนกลางของบ้านนี้มีพี่สาวชื่อแพนที่มาจากแพนเค้กและน้องชายชื่อวาฟที่มาจากวาฟเฟิลครอบครัวของหวานละมั่ง
และในทุกๆวันปัญหาที่ผมต้องพบเจอก็คือพีชสาวสวยของคณะผมไม่รู้ว่าผมไปทำอะไรทำให้เธอมาสนใจผมเข้าย้อนไปเมื่อสัปดาห์ที่แล้วเธอยังบอกว่าผมเป็นแค่ผู้ชายจืดชืดอยู่เลยแต่ตอนนี้เธอตามตื้อผมไม่เลิก
ถามว่าทำไมผมถึงไม่รับรักเธอก็คงเพราะ ผมไม่ได้ชอบเธอนี้นาถึงเธอจะสวยก็เถอะแต่ไม่ใช่สเปคผมสักนิดอีกอย่างคือผมไม่ชอบคนที่มันเสียงดังหรืออะไรที่มันดูน่ารำคาญเช่นคนแบบพีชเป็นต้นเลย
“ตอนนี้เลิกคิดเรื่องพีชก่อนแล้วกันไปหาอะไรทำให้หัวสมองโล่งดีกว่า” ผมใส่ชุดนักศึกษาพึ่งออกมาจากตึกคณะพูดพึมพำออกไปแล้วเดินไปยังร้านคาเฟ่เมื่อถึงร้านก็เดินไปที่เคาเตอร์เพื่อจะสั่งของ
“รับอะไรดีครับ” ชายหนุ่มร่างสูงดูดีผมดำผิวเหลืองอมส้มปากมันวาวรูปร่างหน้าตาดีใส่ชุดพนักงานถามคำถามกับผม
“.....” ผมยืนเหม่อสักพักก่อนจะมีเสียงเรียกจากชายหนุ่มคนนั้น
“นี้นายจะเอาอะไรก็รีบๆสั่งสิคนอื่นเขารอเห็นไหม” ชายร่างสูงยื่นหน้ามาใกล้ผมและทำหน้าไม่พอใจนิดๆ
“หะ...ห๋านายพูดกับลูกค้าดีๆไม่เป็นรึไงห้ะฉันเป็นลูกค้านะ” ผมตอบชายร่างสูงไปแบบนี้เพราะเริ่มเคืองนิดๆแต่ก็ยังคุมอารมณ์ได้อยู่
“ก็ชักช้าเองไม่ใช่รึไงตกลงจะเอาอะไร”ชายร่างสูงถามคำถามด้วยใบหน้าเย็นชาเหมือนจะกวนกัน
“ถามดีๆก่อนสินา-” ผมที่กำลังชี้หน้าเถียงเขากลับไปก็ได้มีคนพูดแทรกคำพูดผมก่อนก่อน
ผู้หญิงผมยาวสูงขาวแต่งหน้าอ่อนๆใส่ชุดนักศึกษาเดินเข้ามาในร้านพร้อมตะโกนเรียกชื่อผม
“ฮันนี่ของพีชพีชมาหาแล้ว” พีชเดินเข้ามาในร้านแล้วตะโกนเรียกผม
“อุ๊ปส์..555ฮันนี่ของพีชงั้นหรอนี้” ชายร่างสูงคนนั้นหัวเราะคิกคักและพูดแบบเบา
“พ...พีชมาทำอะไรที่นี้หรอ” ผมหันหลังไปตอบด้วยสีหน้ายิ้มแบบฝื้นๆ
“พีชก็มาหาฮันนี่ไง ฮันนี่คิดถึงพีชไหมพีชคิดถึงฮันนี่มากเลยนะ” หญิงสาวเดินเขามาเกาะแขนผมแล้วยิ้มพร้อมกับพูดตรงหน้าเคาเตอร์ของร้าน
ผมที่ไม่รู้จะทำยังไงผมอยากจะหนีออกไปจากสถานการณ์นี้แต่ทำไม่ได้เพราะถูกหญิงสาวเกาะแขนทำให้หนีออกไปไม่ได้ตอนนี้คำททั้งร้านเรื่อมมองกันแล้วด้วย
“นี้ ช่วยทีสิ..ขอร้อง”ผมส่งซิกให้ชายร่างสูงคนนั้นพร้อมกับหน้าตาอ้อนวอน
“ถ้าฉันช่วยแล้วฉันจะได้อะไร” ชายร่างสูงคนนั่นกระซิบตอบผมพร้อมกับยิ้ม
“ฉันยอมทุกอย่างขอร้อง” ผมหันหน้าไปพูดพร้อมกับพยายามแกะมือหญิงสาวออกแต่เธอก็มาเกาะใหม่
ผู้ชายร่างสูงค่อยๆเดินเข้ามาแล้วยิ้มแบบมีเลศนัยแล้วมากอดคอผมจากด้านหลังตอนนี้หน้าของเขาอยู่ตรงคอของผมตัวผมดูตัวเล็กลงไปเลยเวลาอยู่ใกล้เขา
“ช่วยเลิกยุ่งกับคนของผมด้วยนะครับ” เขาเงยหน้าขึ้นและมองหน้าหญิงสาวจากที่ซุกตรงคอผมแล้วพูด
“คนของนายงั้นหรอหมายความว่ายังไงกันฮันนี่” หญิงสาวตกใจจนเผลอบีบข้อมือผม
ชายร่างสูงเห็นดังนั้นได้ดึงคุณเข้ามาในอ้อมกอดร่างสูงยาวที่กำลังกอดร่างบางๆของคุณได้พูดขึ้นกลางร้านว่า “คนนี้คือแฟนของผมไม่ทราบว่ามีอะไรรึป่าวครับ” พร้อมส่งสายตาที่เย็นชาไปที่หญิงสาว
หญิงสาวเห็นดังนั้นจึงรีบเอยออกไปว่า “ไม่จริง มันไม่ใช่เรื่องจริง” ตะโกนออกมาด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจ
“มันคือเรื่องจริงพีช” ผมตอบกลับไปเพราะมันเป็นทางเดียวที่จะรอดจากตรงนี้ได้พร้อมกับซุกไปที่อกของชายร่างสูง
“ยังไงพีชก็ไม่เชื่อฮันนี่ต้องโกหกพีชแน่ๆ” หญิงสาวได้ยื่นมือมาบีบข้อมือผมช้ำที่รอยเดิม
“อะ…” ผมร้องออกมาเพราะหญิงสาวบีบข้อมือของผมจนแรงทำให้เกิดรอยช้ำ
ชายร่างสูงเห็นรอยช้ำที่แขนจึงยื่นมือมาปัดมือหญิงสาวออกแล้วประคองมือของผมอย่างอ่อนโยน
“ช่วยออกไปจากร้านด้วยครับร้านนี้ไม่ต้อนรับคนที่หน้าด้านอย่างคุณหรอกนะครับเชิญครับ” ชายร่างสูงพูดพร้อมกับยิ้มให้พีชและทำมือเหมือนเชิญออกไป
“นายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉันไม่ทราบ” หญิงสาวได้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“สำหรับผมน่ะมันไม่เป็นไรหรอกครับแต่ช่วยเห็นใจคนในร้านด้วยนี้ที่สาธาระณะนะครับ” ชายร่างสูงพูดตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ตอนนี้สายตาของผู้คนในร้านเริ่มไม่พอใจกับสิ่งที่หญิงสาวทำเพราะมันกำลังรบกวนพวกเขาจนมีชายคนหนึ่งใส่ชุดของนักเรียนม.6เดินมาตรงหน้าหญิงสาวพร้อมกับยกแก้วกาแฟราดลงบนหัวหญิงสาว
“ช่วยเลิกวุ่นวายกับพี่ชายผมสักทีสิ”วาฟน้องชายของผมพูดขึ้นหลังจากราดกาแฟลงบนหัวหญิงสาว
หญิงสาวเปียกและเละไปทั่วตัวเริ่มกรีดร้องออกมาเพราะอับอายและวิ่งหนีออกไปจากร้าน
“ไปสักทีนะ” ชายหนุ่มร่างสูงพูดพร้อมกับกอดผมอยู่ตามเดิมไม่ยอมปล่อย
“วาฟนายมาทำอะไรที่นี้”ผมหันไปถามวาฟคนนี้
“ผมมาร้านแบบนี้พี่คิดว่าผมมาปริ้นงานรึไง”วาฟได้ตอบพร้อมยักไหล่กวน “พี่นั้นละทำอะไรอยู่กอดกันไม่
ปล่อยเชี่ยวน้า”วาฟเรื่องแซวคุณที่อยู่ในอ้อมกอดของชายร่างสูง
“คือว่าช่วยปล่อยที่สิ”ผมเงยหน้าพูดกับชายหนุ่มเพราะส่วนสูงของผมเตี้ยกว่าเขามาก
“…..” ชายร่างสูงก้มลงมองหน้าผมและเหม่อไปสักพักผมจึงส่งเสียงเรียกเขาอีกรอบนึง
“นี่ปล่อยสักทีสิเป็นบ้าอะไรของนาย” ผมพูดพร้อมกับดันชายร่างสูงออกไป
“คนอุสาช่วยพูดดีๆหน่อยสิครับ” ชายร่างสูงพูดและปล่อยกอดผมและมองหน้าผมก่อนจะลากผมไปหลังร้าน
“เอ้าทิ้งน้องเฉย”วาฟพูดก่อนจะเดินเกาหัวและไปสั่งเครื่องดื่มอีกรอบ
“พามานี่ทำไมไม่ทราบ” ผมพูดพร้อมกับสะบัดแขนออกเบาๆ
ชายร่างสูงได้หาของบางอย่างก่อนที่จะโยนของสิ่งนั้นมาให้คุณมันคือยาทาแก้รอยช้ำ “เอาไปทาซะ”
“ขอบคุณ มีแค่นี้ใช่ไหมเรื่องที่จะพูดอะ” ผมพูดตอบกลับไปด้วยใบหน้ายิ้มพร้อมมองหน้าชายร่างสูง
ชายร่างสูงมองหน้าผมและเงียบไม่ตอบผมไปสักพักใหญ่ก่อนที่จู่ๆจะสะดุ้งนิดๆและก็ยกยิ้มขึ้นมาให้ผม
“จำได้ไหมว่าเรายังมีสัญญาอะไรกันอยู่” ชายร่างสูงยื่นหน้ามาใกล้ผมแล้วพูดขึ้น
“อือ..นายจะให้ฉันทำอะไร” ผมตอบกลับชายร่างสูงพร้อมทำหน้ากล้ากลัวๆเพราะไม่รู้ว่าเขาจะสั่งให้ผมทำอะไรพิเรนไหม
“นายน่ะมาเป็นแฟนให้ฉันหนึ่งเดือนสิ” ชายร่างสูงยื่นมือมารวมเอวผมแล้วพูด
“ด…เดี๋ยวนะนายจะทำอะไรน่ะใครมันจะไปอยากเป็นแฟนกับนาย” ผมรีบตอบละดันไม่ให้เอวโดนตัวเขา
“แต่นายต้องทำตามคำสั่งฉันนี้นา อีกอย่างผู้หญิงคนนั้นอาจจะเลิกยุ่งกับนายด้วยจริงไหม” ชายร่างสูงพูดพร้อมกับยื่นหน้ามาใกล้ผม
“ก็จริงแต่ ก็ได้ฉันตกลง” ผมรีบตอบพรางเอามือบังหน้าและเหตุผลที่ผมไม่ปฏิเสทเพราะว่าผมก็ได้ประโยชน์จากเขาเหมือนเป็นไม้กันหมา
“เยี่ยม งั้นฝากตัวด้วยนะครับคุณแฟน” ชายร่างสูงพูดพรางเอามือลูบผมของผมก่อนจะเริ่มเดินจากไป
“นี่กูมีแฟนแล้วหรอวะ” ผมพูดขึ้นพร้อมกับทำหน้างง
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
