เคยได้ยินเรื่องราวของโรคทางจิตหรืออาการที่เกิดขึ้นทางจิตใจกันใช่ไหม?

แล้วเคยได้ยินคดีเกี่ยวกับโรคจิตหรือเปล่า? คดีที่คนร้ายเป็นผู้ป่วยทางจิต คดีที่มีทั้งคนเจ็บ คนตาย และมีผู้ป่วยจิตเวชเพิ่มขึ้นมา

มีเคสที่น่าสนใจราวๆ 50-63เคส ได้ระบุพฤติกรรมอันน่าพิศวงของมนุษย์เอาไว้

บางเคสเกิดเพราะคนร้ายมีความกดดันจากสถานภาพของครอบครัว

บางเคสเกิดจากพฤติกรรมทางจิตอันแสนซับซ้อนของคนร้ายเอง

บางเคสเกิดจากการบันดาลโทษะ หรือบางเคสเกิดขึ้นเพียงเพราะความสะใจ

แฟ้มลับของเคสอันน่าหดหู่เหล่านี้ถูกจัดเก็บไว้ในห้องเก็บเอกสารที่ลึกที่สุดในโรงพยาบาลจิตเวชแห่งหนึ่ง เพราะเนื้อหาต่างๆ ล้วนสะเทือนขวัญแก่ผู้ได้รับรู้ มันจึงถูกเก็บงำไว้เนิ่นนาน รอวันที่ใครสักคนจะหยิบมันออกมาปัดฝุ่นและเปิดอ่าน เพื่อเล่าให้ผู้คนภายนอกกำแพงอันสูงชันได้รับรู้และพึงตระหนักเอาไว้ ว่าโลกของเราไม่ได้งดงามและน่าอภิรมย์เท่าใดนัก

ตอนนี้ถึงเวลาแล้วล่ะ เวลาที่แฟ้มนั้นจะถูกเปิดออก เนื้อหาด้านในที่เต็มไปด้วยตัวหนังสือขยุกขยิกจะถูกตีพิมพ์ลงในเว็ปไซต์แห่งนี้

จงถามตัวเอง ว่าคุณพร้อมไหม? ที่จะเสพมันเข้าไป บางเคสที่ถูกตีพิม ณ ที่แห่งนี้ มันไม่ต่างกับหนังสนับฟิล์มแม้แต่น้อย

.

.

ความรักมีอำนาจเหนือทุกสรรพสิ่ง มันจรรโลงจิตใจและปลอบประโลมโลกนี้ให้น่าอยู่

ทว่าบางครั้งมันกลับเปรียบเสมือนมีดอันแหลมคม คอยเสียดแทงอกทิ่มแทงใจให้บอบช้ำ ชักพาให้เผลอไผลกระทำสิ่งที่น่ารังเกียจลงไป ดำดิ่งสู่ห้วงจิตเวชอันน่าขยะแขยง เพราะรักจึงต้องทำ ยิ่งรักมาก ก็ยิ่งผิดพลาดมาก ในโลกใบนี้มีแค่ผู้เดียวที่ทำให้คลั่งใคล้ได้ถึงเพียงนี้

เจ้าดอกไม้อันบริสุทธิ์งดงาม เจ้าแปดเปื้อนด้วยราคีและไฟรักอันเร่าร้อน เจ้าชอกช้ำจนไม่อาจคืนกลับเป็นดังเดิมได้ เฉกตัวข้าที่ไม่อาจหวนคืนกลับไปเป็นมนุษย์ดังเดิมได้

โซ่หนาพันธนาการขาไม่ให้ก้าวเดินไปที่แห่งหนใด แต่ใจยังคงใฝ่ถึงบุคคลอันเป็นที่รัก

แขนทั้งสองข้างถูกสวมเครื่องป้องกันจนไม่อาจเอื้อมไปหยิบจับสิ่งใดได้ แต่ใจยังคงคิดถึงสัมผัสอันเนียนละเอียดนั้นได้ดี

ห้องแคบๆ กักขังให้อยู่อย่างเดียวดายกับสีขาวอันว่างเปล่า แต่หัวใจกลับโบยบินออกไปยังฟ้าแสนไกล

จะเป็นเช่นนี้จนกว่าจะตายจากโลกนี้ไป

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ติดแท็ก #psychoallten

[***คำเตือน : มีฉากรุนแรงและค่อนข้างหดหู่ในระดับ 20+ ไม่เหมาะสำหรับผู้มีอารมณ์อ่อนไหว]

.

.

Taeyong × Ten

.

.

เรื่องราวทั้งหมดเริ่มต้นขึ้นจากมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ดวงตาอันงดงามของนักศึกษาคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์สะกดให้ทิมมี่ นักศึกษาคณะคหกรรมตัดสินใจเข้าไปทำความรู้จัก

นั่นคือจุดเริ่มต้นความรักของทิมมี่ก็ว่าได้ เขากับเต็มสิบกลายเป็นเพื่อนสนิทกันอย่างรวดเร็ว และแปรเปลี่ยนเป็นรูมเมทกันในที่สุด ทุกอย่างดูเหมือนไปด้วยดี แต่เปล่าหรอก ความเป็นจริงช่างโหดร้ายเหลือเกิน เป็นรูมเมทกันใช่ว่าทิมมี่จะได้ทำคะแนน ตรงกันข้ามเขากลับต้องมารับรู้นิสัยแย่ๆ ของรูมเมทตัวน้อยที่หลงรักมาตั้งแต่เเรกเห็น เต็มสิบที่มากสเน่ห์ มีผู้คนชื่นชอบมากมาย แท้จริงแล้วเป็นเสือผู้หญิงตัวพ่อ ในทุกๆ คืนเพลย์บอยตัวน้อยจะควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าเข้าห้อง เสียงโรมรันกันอย่างเอาเป็นเอาตายดังกระทบโสตประสาทของชายหนุ่มตัวสูงอยู่เสมอ ไม่มีความเกรงใจเลยสักนิด

"น่าเบื่อว่ะ"ปากเล็กชอบบ่นพึมพำคำนี้อยู่บ่อยครั้ง ด้วยเหตุผลว่าผู้หญิงที่พามากกชอบทำให้ร่างกายของเขามีร่องรอยเสมอ และแน่นอน เต็มสิบไม่ชอบรอยข่วนพวกนั้นเอาเสียเลย

"ทานข้าวก่อนสิครับ"สตูว์เนื้อหอมกรุ่นถูกวางไว้ตรงหน้าร่างบาง กลิ่นของมันกระตุ้นต่อมน้ำลายได้อย่างดี

"ชอบกินแต่สตูว์เนื้อเหรอ? "ปากบางที่แสนน่ารักเบะออก ในสายตาของทิมมี่มันช่างดูน่างดงามเหลือเกิน เขาต้องทำเช่นไรถึงจะได้ครอบครองมัน

"ครับ"ทิมมี่ตอบเบาๆ ตามประสาชายหนุ่มซื่อๆ

"ชอบเวลาอยู่กับมึงว่ะ เนิร์ดๆ แบบมึงช่วยทำให้กูหล่อขึ้นอีกเป็นกองเลย"รอยยิ้มสวยๆ เต็มไปด้วยความเหยียดหยันน่ารังเกียจ แต่ทิมมี่รักเต็มสิบมากเกินกว่าจะโกรธเคือง ยอมทุกอย่าง ขอแค่เต็มสิบมีความสุขก็พอแล้ว

.

.

ร่างบางถูกพากลับห้องในสภาพเมามายไม่ได้สติ เพราะฉลองการสอบไฟนอลที่เพิ่งจบลง

มือหนาได้แต่ชุบน้ำอุ่นซับตามใบหน้าสวยและผิวกายละเอียดอย่างช้าๆ คนตัวสูงได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายใจ ตั้งแต่รู้จักกันมาหนึ่งปีเต็ม คนตัวเล็กบนเตียงไม่เคยระวังตัวเอาเสียเลย ถ้าเขาไม่พากลับห้องคงได้โดนพวกพี่ๆ ปีสองลากไปไหนต่อไหนแล้วล่ะ โชคดีที่วันนี้เขาหน้าด้านขอไปด้วย

"ชอบกูขนาดนี้เลยเหรอ? "ริมฝีปากบางยิ้มร่า

"คะ..ครับ"ชายหนุ่มน้ำลายลงคออึกใหญ่เมื่อเสื้อคอวีสีขาวบางๆ ที่อีกฝ่ายสวมใส่อยู่ร่นลงจนเห็นแผ่นอกบางและเม็ดทับทิมสีสวย

"คนดีเหลือเกิ๊นฮ่าๆ ๆ ๆ ๆ "มือเล็กตบแก้มสากเบาๆ ก่อนจะเลื่อนขึ้นไปถอดแว่นตาหนาเตอะออกจากใบหน้ารูมเมทที่ตนเคยคิดว่าขี้ริ้วขี้เหร่กว่าตน

"ดูๆ ไปมึงก็หล่อดีนี่นา"คนตัวน้อยพลิกตัวขึ้นคล่อมทับคนตัวโตโดยที่อีกฝ่ายยังไม่ทันตั้งตัว รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏขึ้นบนใบหน้าสีแดงระเรื่อ

เชิร์ตสีขาวถูกปลดออกอย่างเชื่องช้าท่ามกลางความงุนงงของคนเบื้องล่าง ตามมาด้วยกางเกงสแลคเนื้อดีที่ถูกรั้งลงพร้อมกับชั้นในสีเข้ม

ความอุ่นร้อนเข้าครอบคลุมกายกลางของทิมมี่อย่างรอดเร็ว โพลงปากสวยรูดขึ้นลงเพื่อปลุกเร้าความต้องการของร่างสูงให้เพิ่มมากขึ้น

"อึก.. สิบทำบ้าอะไรน่ะครับ? "เขาข่มกรามแน่น มือหนาพยายามจะดันหัวของอีกฝ่ายออก แต่ทว่ากลับโดนสายตาเฉี่ยวนั่นจ้องมองกลับมาราวกับกำลังจะดุเขา

จังหวะการหายใจของชายหนุ่มเริ่มถี่กระชั้น พร้อมกับเรียวลิ้นที่ตวัดหยอกล้อกับส่วนหัวอย่างจงใจ ทั้งมือเรียวยังยั่วเย้ากับลูกบอลทั้งสองอย่างน่าเอ็นดู น้ำสีขุ่นไหลทะลักเข้าปากสวยอย่างอดกลั้นไม่ได้

ริมฝีปากบางผละออกจากแกนกายที่ยังคงชูชันอยู่ และเคลื่อนลงมาทาบทับกับริมฝีปากหนา ของเหลวขุ่นข้นส่วนหนึ่งถูกป้อนคืนให้แก่ผู้เป็นเจ้าของ ลิ้นร้อนทั้งสองเกี่ยวกระหวัดกันไปมา เยื้อแย่งดูดดุนน้ำหวานรสคาวคลุ้งอย่างไม่มีใครยอมใคร ก่อนที่คนตัวเล็กจะเป็นฝ่ายถอยออกมาเสียเอง ลิ้นเล็กเเลบเลียน้ำสีขุ่นที่ไหลเปรอะมุมปากหนาอย่างแผ่วเบาราวลูกแมวกำลังเลียน้ำนมรสหวาน

"สิบ!! "ทิมมี่อดที่จะดุเพื่อนตัวน้อยไม่ได้ เขาเป็นคน เขาไม่ชอบให้ใครมาล้อเล่นกับความรู้สึกแบบนี้

"อยากเอากูไม่ใช่เหรอ? นี่ก็จะให้เอาแล้วไง? "กางเกงตัวน้อยและชั้นในสีเข้มถูกเหวี่ยงออกจากข้อเท้า โดยที่เสื้อเชิร์ตและไทประจำมหาวิทยาลัยยังคงอยู่บนตำแหน่งของมัน

"โกรธที่เวนดี้ไปเรียนต่อที่เมกา ก็ไม่ควรประชดแบบนี้นะครับ"เขาเอ่ยถึงหญิงสาวที่เต็มสิบรักมาก หล่อนเป็นคนที่อีกฝ่ายหมายมั่นว่าจะต้องแต่งงานและใช้ชีวิตจนแก่ไปด้วยกันให้ได้

"ไม่เกี่ยวกับใครทั้งนั้น มันเป็นเรื่องของเราสองคน อึก!! "คนตัวเล็กนิ่วหน้าเมื่อหย่อนสะโพกลงทับแกนกายแข็งขืน ความคับแน่นแล่นริ้วเข้าปะทะกับสะโพกอวบอิ่มได้รูป เจ็บแสบและรับรู้ได้ถึงการฉีกขาดจากภายใน เอวบางถูกถูกรวบให้แนบชิดกับหน้าท้องแกร่ง ไม่รู้ว่าเพราะความเมา ความเศร้าหรือความบ้าที่ทำให้เต็มสิบเลือกที่จะมีครั้งแรกกับผู้ชาย กับคนอย่างไอ้จืดทิมมี่

เพี๊ยะ!!! มือหนาฟาดลงบั้นท้ายทั้งสองข้างอย่างแรงจนเกิดรอยนิ้ว

สะโพกหนาดันสวนขึ้นมาเมื่อคนเหนือร่างไม่คิดจะขยับ ร่างเล็กสั่นคลอนไปตามแรง เสียงหวานครวญครางดังลั่นห้อง ความอึดอัดและเจ็บแสบในคราวแรกแปรเปลี่ยนเป็นเสียวซ่าน สะโพกบางที่เคยถูกกระทำฝ่ายเดียวกลับส่ายร่อนตอบรับการเคลื่อนไหวอย่างด้านล่างไม่มีใครยอมใคร แขนเล็กโอบรัดลำคอแกร่งและไหล่หนาเอาไว้ มือหนาที่เคยรั้งเอวบางเอาไว้ในคราแรกเปลี่ยนมาดึงไทบนลำคอระหง มันค่อยๆ แน่นขึ้นเรื่อยๆ จนเจ้าของใบหน้าสวยเริ่มหมดอากาศหายใจ

"แค่กๆ ๆ ๆ "มือเล็กที่เคยโอบบ่ากว้างถูกชักกลับมาดึงไทบนลำคอของตนแทน ช่วงล่างถูกโหมกระหน่ำอย่างรุนแรงจนเลือดสีแดงสดไหลซึม ความเก็บกดที่สะสมมาตลอดระยะเวลาหนึ่งปีถูกปลดปล่อยใส่ร่างบาง เต็มสิบหวีดร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด เขาปลดปล่อยความต้องการตามคนเบื้องล่างไปติดๆ

ไทที่แน่ขนัดถูกคลายออกออกจากลำคอสวย หยาดความต้องการไหลทะลักปะปนออกมาพร้อมกับเลือดเมื่ออีกฝ่ายถอนกายออก ร่างบางถูกจัดให้นอนคว่ำลงกับเตียงนุ่มที่ตอนนี้ทั้งยับและเฉอะแฉะเจิ่งนองไปด้วยน้ำสีขุ่นของทั้งคู่

"พอ..พอก่อน"เสียงที่เคยหวานเอ่ยขอ ตอนนี้น้ำเสียงเริ่มแห้งแหบไปเสียแล้ว

ไทถูกนำมารัดข้อมือเล็กทั้งสองข้างเอาไว้แน่น ริมฝีปากหนาขบกัดไหล่ลาดจนเกิดรอยเขี้ยวประปราย กายแกร่งแทรกเข้าหาช่องทางที่ฉีกขาดแดงช้ำนั้นอีกครั้งและโหมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง เต็มสิบหวีดร้องด้วยความเจ็บปวดระคนกับความตกใจ หากแต่เขาไม่ได้ผลักไสอีกฝ่ายแต่อย่างใด ท่อนแขนที่ถูกพันธนาการทั้งสองข้างตั้งฉากกับเตียงเพื่อให้คนด้านหลังบีบเค้นยอดอกและบดขยี้เม็ดทับทิมสีสวยได้ถนัด เพลย์บอยหน้าสวยหอบหายใจถี่ เขาคลี่ยิ้มอย่างพึงพอใจ ในหัวของเขาโล่งไปหมด สะโพกสวยร่อนรับแรงกระแทกอันดุดันอย่างยั่วเย้า เขาหัวเราะในลำคอเบาๆ เมื่อนึกถึงคำที่พี่รหัสเคยบอกเขาเอาไว้ คนอย่างทิมมี่ คบไว้ก็ไม่เสียหาย เพราะอีกฝ่ายไม่มีวันวิ่งหนีจากเขาไปไหน? เหมือนหมาที่มันรักและบูชาเจ้าของของมันยิ่งชีวิต

"เป็นแฟนกันนะทิม"เสียงแหบแห้งหัวเราะเบาๆ

"ครับ เป็นแฟนกัน ของผม เต็มสิบเป็นของผม ของผม ของผมคนเดียว"น้ำเสียงทุ้มสั่นสะท้านด้วยความดีใจ สะโพกหนาโถมกระหน่ำอย่างรุนแรงยิ่งกว่าเดิม ในที่สุดเส้นสติของเต็มสิบก็ขาดสะบั้นลง เขาไม่ได้รับรู้เลยว่าร่างกายถูกอุ้มไปต่อที่โซฟาห้องนั่งเล่น ในอ่างอาบน้ำ อ่างล้างหน้า โต๊ะอาหาร แม้กระทั่งริมระเบียงคอนโด ไม่รู้ว่าถูกถ่ายภาพนิ่งตอนถูกกระทำ แม้แต่ถูกถ่ายคลิปวิดีโอขณะร่วมรักทุกช็อตเอาไว้ ทิมมี่ไม่ได้มีเจตนาร้ายๆ หรอก เขาแค่อยากเก็บความทรงจำครั้งนี้เอาไว้ก็เพียงแค่นั้น

หลังจากนั้นทั้งคู่คบหากันมาตลอด แต่เต็มสิบก็ยังมีนิสัยเจ้าชู้ คั่วสาวๆ เช่นเดิมไม่เคยเปลี่ยน พวกเขาทะเลาะกันหลายครั้ง แต่สุดท้ายก็กลายเป็นทิมมี่ที่ต้องง้อคนรักเสียทุกครั้ง เพราะเขากลัว กลัวว่าเต็มสิบจะจากเขาไป กลัวจะโดนทิ้งเอาไว้ และทุกครั้งไม่มีครั้งใดเลยที่เต็มสิบจะสำนึกผิด กลับยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ทุกอย่างมันค่อยๆ สะสมไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่มีใครคาดคิดว่าสักวัน มันอาจจะปะทุและระเบิดออกมา

.

.

ทิมมี่ พาร์ท

ผมกับเต็มสิบเราคบกันมานานมากแล้วตั้งแต่สอบไฟนอลปีหนึ่ง จนเรียนจบมาห้าปี ถ้านับระยะเวลา ปีนี้ก็น่าจะเข้าปีที่แปดแล้ว ความรักของเราต่างจากคู่อื่นๆ ที่ราบรื่น แต่ของเราเต็มไปด้วยขวากหนาม สิบยังชื่นชอบการไปเที่ยวตามที่อโคจร หิ้วผู้หญิงเข้าโรงแรม มีเพียงไอ้โง่อย่างผมที่ทำเพียงแค่นั่งยิ้มเป็นหมาซื่อๆ ให้สิบลูบหัว

แม้จะแต่งงานกันมาสามปี สิบก็ยังไม่เลิกนิสัยเจ้าชู้นั่นไปเสียที รังแต่จะเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ ยิ่งเขาทำงานกับบริษัทรับเหมาชื่อดังในขณะที่ผมเลือกที่จะปฏิเสธการเป็นเชฟของโรงแรมชื่อดังในยุโรปเพื่อเป็นพ่อบ้าน คอยดูแลความเรียบร้อยภายในบ้านหลังเล็กๆ ของเรา คอยทำอาหารอร่อยๆ ไว้รอสิบกลับมาทาน ซึ่งหลายครั้งที่มันจะถูกปล่อยให้เย็นชืดและถูกเททิ้งในวันถัดมา

ทุกอย่างอาจจะไปได้สวยกว่านี้ ถ้าไม่มีใครสักคนก้าวเข้ามาในความสัมพันธ์ของเรา

เวนดี้ ผู้หญิงคนนั้น คนที่เคยทิ้งภรรยาตัวน้อยของผมไปจนทำให้เต็มสิบมองเห็นความดีของผมขึ้นมาบ้าง บัดนี้หล่อนกลับมา กลับมาทวงคนของหล่อนคืนจากผม ในช่วงแรกๆ หล่อนแค่บังเอิญเจอเราทั้งคู่ในวันหยุดพักผ่อนที่เรามักจะใช้ร่วมกันด้วยการไปซื้อของเข้าครัวหรือไปดูหนังเรื่องโปรด แต่ระยะหลังหล่อนมักจะแวะเวียนมาที่บ้านของเรา หล่อนชอบชวนคนรักของผมพูดคุยเรื่องในแวดวงสถาปัตย์ที่คนนอกอย่างผมได้แต่นั่งฟังด้วยความมึนงง ทุกอย่างมันฉายออกมาจากแววตาของเต็มสิบว่ารออีกฝ่ายเสมอ ในนั้นเคยมีผมบ้างไหมนะ? ผมได้แต่ครุ่นคิด

จนกระทั่งวันหนึ่ง การแตกหักได้ผ่านเข้ามาเยือนความรักของเรา เต็มสิบบอกว่าอาหารฝีมือผมห่วยแตก ทั้งๆ ที่รสชาติมันปกติดี ผมน่ะเหรอจะทำอาหารห่วยแตก? มันเป็นไปไม่ได้เลยสักนิด จากปัญหาแค่รสชาติของอาหารมันเริ่มลุกลามถึงบ้านไม่สะอาด ฝุ่นคลุ้งกระจาย เฟอร์นิเจอร์ขัดหูขวางตา ทุกสิ่งที่เคยมองว่าดี ตอนนี้กลับแย่ลงไปเสียหมด ในที่สุดคนตัวเล็กก็เก็บข้าวของจะออกจากบ้านของเรา เพราะไม่อยากจะอยู่กับผมอีกต่อไปแล้ว ผมรู้อยู่แล้วล่ะ ว่าเต็มสิบคงจะทำแบบนี้เข้าในสักวัน เมื่อไม่นานมานี้ผมแอบได้ยินเขาคุยโทรศัพท์กับนังนั่น นัดแนะกันว่าจะไปจากผม ไปจากที่นี่ ไปจากบ้านของเรา ไปเริ่มต้นใหม่ที่อเมริกา ผมไม่ยอมหรอก ใครหน้าไหนก็พรากคนรักของผมไปไม่ได้!!

ผมวางแผนทุกอย่างเอาไว้แล้ว เตรียมทุกสิ่งเอาไว้แล้ว เพื่อรอวันนี้โดยเฉพาะ ผมเอ่ยชวนเต็มสิบให้ทานดินเนอร์มื้อสุดท้ายด้วยกัน ดินเนอร์ที่มียานอนหลับอ่อนๆ ผสมอยู่ ในเวลาชั่วครู่มันก็ออกฤทธิ์ ผมหยิบโทรศัพท์ของคนรักขึ้นมากดส่งข้อความหานางมารร้ายนั่น บอกจบความสัมพันธ์เลวทรามของมันกับเต็มสิบ และยืนยันว่ารักผมแค่คนเดียว ทุกอย่างมันจะต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้วจริงไหม? แม้ในตอนแรกนังนั่นจะสงสัยอยู่ไม่น้อย แต่ผมก็ไหลลื่นไปเรื่อยๆ จนนังนั่นตายใจ ผมอุ้มร่างบอบบางที่มีผมเป็นเจ้าของแค่คนเดียวขึ้นไปชั้นสองของบ้าน ใช้สก็อตเทปปิดปากสวยเอาไว้ คงไม่ดีแน่ๆ ถ้าข้างบ้านได้ยินเสียงกรีดร้องของเต็มสิบ แขนทั้งสองถูกมัดตรึงไว้กับหัวเตียง ผมยังใจดีพอที่จะปล่อยให้ขาสวยๆ ของคนรักเป็นอิสระ

อา... คนที่นอกใจคนรักมันต้องโดนลงโทษอย่างไรนะ? ไม้กวาดที่มีด้ามจับเป็นไม้อันคุ้นมือถูกหยิบออกมาจากห้องเก็บของ โทษความเลวของตัวเองเถอะเต็มสิบที่ทำให้ผมต้องลงโทษคุณแบบนี้ ด้ามไม้กวาดถูกกระทุ้งเข้าช่องทางรักที่ผมเคยเป็นเจ้าของอย่างแรง คนตัวเล็กสะดุ้งเฮือกและลืมตาตื่นขึ้นมา ท่อนขาเล็กดิ้นรนแต่ไม่เป็นผล เลือดสีสดไหลซึมเปรอะด้ามไม้กวาด ผมโยนมันทิ้งเมื่อเห็นมันเปรอะเลือดของคนรัก น้ำตาสีใสไหลเต็มแก้มของผม เสียใจจังที่ทำสิบเลือดออกอีกแล้ว

"เจ็บไหมครับ? เจ็บหรือเปล่า? "ผมถามขณะนั่งลงบนปลายเตียง มือของผมค่อยๆ ใช้ทิชชู่ซับเลือดที่ไหลซึมออกมาด้วยความรู้สึกผิดที่เผลอกระทำรุนแรงกับคนรัก

"อื้อ!!! "ขาเล็กดีดดิ้น ไม่ยอมให้ความร่วมมือเลยสักนิด

"เจ็บสินะครับ ฮ่าๆ ๆ ๆ แต่แค่นี้มันไม่พอหรอก มันไม่เคยพอ เพราะอะไรรู้ไหม? เพราะผมเจ็บมากกว่าที่คุณเจ็บอีก แค่นี้ยังไม่ถึงเศษเสี้ยวกับที่คุณทำร้ายจิตใจของผมเลย ผมยอมทุกอย่าง เพื่อให้คุณยังอยู่ตรงนี้ข้างๆ ผม แต่คุณกลับเลือกที่จะจากผมไป เลือกที่จะทรยศความรักของเรา เลือกที่จะเมินเฉยต่อความซื่อสัตย์ของผม"ผมหัวเราะทั้งน้ำตา คนรักของผมได้แต่ทำหน้าเว้าวอน ราวกับจะขอให้ผมอภัย และปล่อยเขาไป ไม่มีวันนั้นหรอก

"รู้ไหมที่รัก? ก่อนที่พ่อผมจะทำตลาด พ่อผมเคยเปิดโรงฆ่าสัตว์มาก่อนล่ะ ตอนเด็กๆ ผมชอบไปแอบดูพ่อกับคนงานเชือดหมูเชือดวัวประจำเลยล่ะ ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะได้เอาสิ่งที่แอบดูมาใช้จริงๆ แบบนี้"ดวงตาของสิบเบิกกว้าง เมื่อเห็นผมหยิบมีดปลายแหลมกับกะละมังใบใหญ่ขึ้นมา

"อึก...ฮือออ"น้ำตาแห่งความหวาดกลัวช่างสวยงามเหลือเกิน อา..ผมเริ่มตื้นตันใจเสียแล้วสิ คิดอะไรไม่ออกแล้ว เมนูอะไรดีนะ? ซาซิมิ? ซุป? ราเมน? เมนูไหนดี? หัวผมตื้อไปหมดแล้วล่ะ หรือจะเป็นสตูว์? เมนูโปรดของผมดีนะ?

"รู้ไหมที่รัก? เวลาเขาเชือดสัตว์ เขาจะเอามีดปลายแหลมแทงที่คอของมันให้ตายในครั้งเดียว แล้วเขาก็จะเอากะละมังรองเลือดสัตว์เอาไว้ ผมเคยลองชิมเลือดวัวนะ มันอร่อยมากๆ เลยล่ะ แต่..เอ...ผมชักสงสัยแล้วสิ เลือดคนมันจะอร่อยไหมนะ? ไม่สิ ไม่ใช่เลือดคน คุณมันก็แค่สัตว์!! มั่ว!! เอาไม่เลือก!! "ใบหน้าของคนรักกระแทกกับกะละมังโลหะอย่างแรงจนเลือดกำเดาไหลออกมา ผมใช้นิ้วเช็ดมันออกอย่างถนุถนอม

"อื้อออ!!! "ร่างเล็กใช้แรงเฮือกสุดท้ายดิ้นรนเพื่อเอาตัวรอด แต่สายเกินไปเสียแล้ว ผมจิกปลายมีดลงลำคอสวย ปล่อยให้เลือดไหลทะลักออกจากแผลลงสู่กะละมังที่เอามารองไว้ จนเลือดไหลหมดตัวของคนรัก ผมจึงยกมันออกไปวางไว้ในครัวผสมวอร์ดก้านิดหน่อยเป็นเครื่องดื่มบำรุงร่างกายชั้นดีเลยล่ะ

ผมกลับขึ้นมาชั้นบนอีกครั้งพร้อมมีดสำหรับแล่เนื้อสองเล่ม มีดสำหรับหั่นอีกหนึ่งเล่ม

ผมแกะสก็อตเทปออกจากปากบางที่ผมเคยจูบ ผมจูบลงอีกครั้งอย่างรักใคร่ ก่อนจะเฉือนมันออกมากและเคี้ยวกินสดๆ รสชาติความรักของผมช่างอร่อยเหลือเกิน..

ผมกรีดเอาหัวใจของสิบออกมา จุมพิตมันเบาๆ นี่ผมทำอะไรลงไป? ผมฆ่าสิบ รองเลือดเขาไว้ดื่ม ผมกินริมฝีปากของเขา และเพิ่งจูบหัวใจอุ่นๆ ของเขา ผมร้องไห้อีกครั้งด้วยความเสียใจ

"ฮึก..คุณ ผมขอโทษ ฮือ.. ฮ่าๆ ๆ ๆ ฮ่ะๆ ๆ สมควรแล้ว คนหลายใจแบบคุณมันต้องเจอจุดจบแบบนี้ หึ! สมน้ำหน้า ฮ่ะๆ ๆ ๆ ฮ่าๆ ๆ ๆ "ผมหัวเราะสลับกับร้องไห้ด้วยความสับสน จากนั้นจึงค่อยๆ กระดกเลือดที่ยังเหลือลงไปในปาก ลิ้มรสชาติอันแสนใจร้ายอย่างดื่มดำ บีบขยี้จนมันแหลกลาญคามืออยากจะเหยียบขยี้มันด้วยเท้าแต่ผมทำไม่ได้ ทุกส่วนของสิบต้องเป็นของผม เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป สิบจะเป็นส่วนหนึ่งในร่างกายของผมตลอดไป

ผมเก็บหัวใจที่แหลกละเอียดลงในกล่องเก็บเนื้อกล่องแรก ถ้าทำผัดกระเพราพร้อมเครื่องในคงจะอร่อยมากๆ

เนื้อสะโพกถูกชำแระออกมา ส่วนนี้มันนุ่มพอๆ กับเนื้อหน้าอก ถ้าทำซาซิมิมันต้องเข้าท่ามากแน่ๆ ผมคัดแยกชิ้นส่วนที่ถูกชำแระเป็นส่วนๆ ตามเมนูที่ลิสต์เอาไว้ในหัว โกนเส้นผมออกและลนไฟทำความสะอาดอย่างดี จนในที่สุดก็เหลือเพียงกระดูกขาวโพลนถูกตัดแยกออกเป็นชิ้นๆ

ผมดื่มด่ำกับรสชาติความรักอยู่เป็นเดือนๆ ท้ายที่สุดผมก็ถูกจับหลังจากกินสตูว์แสนอร่อยหมดไปไม่กี่นาทีเท่านั้น เพราะผมกินเนื้อของคนรักไปจนหมด เหลือเพียงซากกระดูกของสิบเท่านั้น แต่นั่นก็เพียงพอแก่การตรวจสอบทางวิทยาศาสตร์ อา...อันที่จริงผมควรเชือดนังเวนดี้นี่ด้วย เพราะมันคือคนที่สาระแนไปแจ้งตำรวจหลังจากติดต่อหาสิบไม่ได้เป็นแรมเดือน

แต่เรื่องสนุกมันอยู่ตรงไหนรู้ไหม? เพราะผมไม่ติดคุกอย่างไรล่ะ? โธ่คุณ..ไม่เห็นต้องสงสัยอะไรให้มากความเลย ที่นี่มันที่ไหนกันล่ะ? บ้านผมก็ไม่ใช่พวกกระจอกๆ เสียหน่อย แค่ป๊าผมคุยกับเพื่อนที่มียศนิดๆ หน่อยๆ ผมก็รอดตัวแล้วล่ะ

สุดท้ายผมก็ได้ใช้ชีวิตของผมอย่างสงบสุขในบ้านของเรา กับกระดูกของคนที่ผมรัก แค่นี้แหละชีวิตอันเต็มไปด้วยความรักของผม แค่ตื่นมายังเห็นกระดูกที่ฟอกขาวอย่างดีนอนอยู่ข้างกาย ใช้เวลาว่างไปกับการกินข้าว จิบกาแฟ ที่มีคนเอามาให้โดยผ่านช่องแมวลอดที่ถูกติดตั้งขึ้นมาใหม่ในบ้านที่แทบจะปิดตายหลังนี้ นั่งฟังเพลงของเรา ดูหนังเรื่องโปรดของเรา อ่านหนังสือให้สิบฟัง แค่นี้มันก็เป็นชีวิตที่ผมปรารถนามาตลอดแล้ว

แต่น่าเสียดายอยู่อย่างนึงนะ ตั้งแต่เกิดเรื่องตอนนั้น สิบไม่ยอมมีอะไรกับผมเลย ผมได้แต่นอนกอดเขาทื่อๆ มาเป็นสิบปีแล้วนะ

ใครมีวิธีง้อสิบให้เขายอมมีอะไรกับผม บอกผมทีสิ ผมมีเงินเยอะแยะเลยนะ ผมจ้างคุณก็ได้ ช่วยผู้ชายรักเดียวใจเดียวคนนี้หน่อยสิครับ 😏

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Talk.โบราณท่านสอนไว้ ถ้าเจองูเห่ากับฟักข้าว ให้เอาไม้หน้าสามกระหน่ำฟาดอีฟักข้าวก่อน แล้วค่อยตีงู

ที่เราไม่อยากอัพในตอนแรก เพราะสเกลของเนื้อหาจะประมาณนี้แหละค่ะ โรคจิต เลือดสาดและหดหู่

ฟิคเรื่องนี้คือแรงที่สุดเท่าที่แต่งมา ตอนแรกเคยคิดว่าจะลองเสนอสำนักพิมพ์ด้วยซ้ำ (แต่ตัดทอนฉากncออก) เป็นเซ็ตฆาตรกรงี้ แต่เปลี่ยนเป็นโรคจิตแทน ตอนหน้าจะซอฟต์ลงกว่านี้เยอะ ^^

เรายังปกติดีนะคะ สบายใจกันได้ ยังอยู่แต่งฟิคให้อ่านได้อีกนาน ไปเช็คมาแล้ว5555

ยอมรับว่ามันหดหู่นะ แต่กิมมิคเรื่องนี้คือหดหู่ ความรักที่ไม่ใช่ความรัก รักที่แปลว่าคลั่ง

ขอโทษสำหรับการเขียนงานแบบนี้ออกมานะคะ เราแค่อยากเสนอมุมมองมืดมิดที่มีแง่คิดบางอย่างเท่านั้น อย่าแบนเราเลยนะคะ ทุกอย่างมันมีเหตุผลในตัวของมัน ทิมมี่มีเหตุผลที่ต้องฆ่าฉันใด เต็มสิบก็มีเหตุผลที่ต้องหนีฉันนั้น

ขอบคุณที่ชอบงานดาร์คๆ ของเรานะคะ ขอบคุณทุกคนจริงๆ 🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏

ติดแท็ก #psychoallten

#แฟ้มจิตเวชหมายเลขต่อไป จงระวังเพื่อนบ้านของคุณไว้ให้ดี บางครั้งเขาอาจจะไม่ได้ปรารถนาดีกับคุณก็เป็นได้ อย่าอยู่เพียงลำพัง ถ้ายังอยากมีชีวิตที่สงบสุข พวกเขากำลังจ้องมองคุณอยู่จากหน้าต่างของพวกเขาเอง

#แฟ้มจิตเวชหมายเลข02 วิดีโอคลิป