บทนำ:นายบีนได้อยู่กับพระเอกในห้องนอนเล็กๆกันสองคนนายบีนได้ลุกขึ้นจากเตียงที่มีผู้ชายอีกคนนอนอยู่บนเตียงคลุมผ้าห่มอย่างมิดเท้านายบีนยื่นหน้าเข้าไปหอมเเก้มผู้ชายอีกคนซึ่งทำให้อีกคนกระโดดจากเตียงเพราะความตกใจนายบีนนายบีนเห็นหน้าอีกฝ่ายที่เป็นเเฟนพระเอกสะดุ้งตกใจขนาดไหนกันนะ?นายบีนหัวเราะในใจเเล้วคิดในใจว่าฉันคบกับมันมาได้ไงนะ

บทที่1

เปิดเทอมม.3เทอม1มีคนร่างสูงคนหนึ่งทรงผมที่ยาวเท่าหูเเต่ก็ไม่เลยคอตาคมกริบใส่เเว่นตาหนาเตอะจมูกโด่งคือบีนใช่ผมเองที่ยืนคุยกับอีกฝ่ายนั้นเพื่อนผมชื่อกริบเพราะมันชอบความสะอาดมากกกกกกกทุกอย่างต้องเปะจริงๆมันเป็นเพื่อนมา2เดือนเเล้วมันตัวเตี้ยตากลมโตนิสัยชอบเที่ยวจู๋ๆครูก็เดินมาเเล้วบอกว่า“พวกเธอคุยเรื่องไรกันคุยด้วยสิ”ผมตอบมาว่า“ประยุทธ์จะลาออกเมื่อไรครับ”ครูตอบว่า“เรื่องนี้ครูขอไม่ยุ่งนะ”“อ้าว”เพื่อนกลับผมตอบเสียงเดียวกันเเล้วคนตัวเตี้ยกว่าบีนมัดผมสูงมีหน้าม้าตากลมโตตาสีนำ้ตาลเข้มเหมือนบีนจมูกเเบนเเฟบเป็นครูผู้หญิงที่กำลังคุยกับพวกผมชื่อครูจูนเเละครูจูนก็บอกว่า“ส่งงานกันครบยังขี้เกียจตามเก็บเเล้วนะ”พวกผมบอกพร้อมกันว่า“คร้าบบบบบ"ครูจูนได้นำอีกคนที่อยู่ด้านหลังของครูผมยาวสั่นเท่าหูเปะๆเลยตากลมมีขนตายาวไม่ค่อยมากตัวสูงเท่าอกของผมจมูกไม่ค่อยโด่งเท่าไรที่โดนลากจากเเผ่นหลังเล็กๆเเล้วครูก็บอกว่า“ฝากพระเอกด้วยนะ”พวกผมมองตากันครูบอกว่า“เเนะนำตัวสิ?”พระเอกบอกว่า“ผมอยู่ม.1ครับ!”พูดด้วยความตกใจเเละก็เม่อมองผม1นาทีครูสะกิดเพื่อดึงสติครูบอกว่า“วันนี้พอเท่านี้ก่อนนะ”เพื่อนกับผมต่างเเยกย้ายกันกลับบ้านเเต่จู่ๆพระเอกก็มาทักว่า"พี่ชื่ออะไรครับ"ผมบอกว่า"บีนครับ?"พระเอกถาม"เเล้วพี่อยู่ม.อะไรครับ"ผมตอบคำถาม"ม.3ครับ"พระเอกบอก"ขอเบอร์ติดต่อได้ไหมครับ"พระเอกจ้องหน้าบีน2-3นาทีก่อนบีนจะตอบว่า"ได้"บีนได้ให้เบอร์ติดต่อให้กับมือเรียวข้างหนึ่งหยิบออกก่อนพระเอกจะบอกว่า"เจอกันนะครับ"

บทที่2

1สัปดาห์ผ่านมา "พี่บีนผมขึ้นชั้นเเล้วม.3อยู่ห้องเดียวกับพี่เเล้วครับ" บีนหันมามองเเล้วทำหน้างงบีนคิดในใจใครมันเรียกนะบีนหันไปมองพร้อมกับสายตามึนงงหันไปก็เจอพระเอกที่วิ่งโบกมือมาพร้อมใบหน้าที่ร่าเริงผมที่พริ้วไหวเเละตาที่เบิกกว้างพร้อมกับรอยยิ้มที่กว้างขวางพระเอกได้พูดว่า "พี่ได้ข่าวรึยังครับว่าผมเลื่อนชั้นเเล้ว" ด้วยความสงสัยที่ว่าวันนี้ทำไมถึงมาคนเดียวพระเอกจึงถามไปว่า "พี่อยู่คนเดียวหรอ" บีนบอก "อืม" พระเอกพูดด้วยความสงสัยว่า"ไม่ตกใจหรอที่ผมเลื่อนชั้นไว" บีนบอกว่า "ครูจูนบอกเเล้วนะในเเชทตอนเห็นเเรกๆก็ตกใจเเต่ครูบอกเหตุผลมาเเล้ว" พอบีนพูดเสร็จก็เห็นพระเอกจ้องหน้าตลอดจนพูดเสร็จจนเสร็จเเล้วก็ยังมอง "หน้าเรามีอะไรติดหรอเเละมีเรื่องหนึ่งจะบอกว่าไม่ตอบเรียกพี่นำหน้าก็ได้นะ" บีนตอบด้วยสายตาที่คมกริบเเละเเว่นตาคู่ใจพระเอกจึงถามต่อว่า "ไปดื่มชาไข่มุกกันไหมครับวันนี้พี่ดูเครียดๆ" บีนบอก "วันนี้สีหน้าดูออกง่ายเลยเหรอเพราะครูเเท้เลยที่บอกว่าวันพรุ้งนี้ส่งงานครั้งสุดท้ายเลยทำทั้งคืนเลยนะสิเเล้วนายไม่ต้องทำเหรอขึ้นชั้นมาเเล้วนะเออลืมเลยไปกินชาไข่มุกด้วยสิ" พระเอกยิ้มเเล้วหัวเราะดังลั่นเเล้วบอกว่า "ผมถามตั้ง2นาทีเเล้วเเล้วงานผมทำเสร็จเเล้วเพราะผมเป็นสายปั่นงานนะครับเเล้วที่บอกช้าเลี้ยงชานมไข่มุก1เเก้วเลย" บีนทำหน้าตกใจที่พระเอกหัวเราะเเละทำหน้าเหมือนห่อเหี่ยวในจังหวะเดียวกัน

บีนก็บอกว่า "ก็ได้ถ้างั้นก็เหมือนเลี้ยงที่ได้ขึ้นชั้นนะสิ" น้ำเสียงของคนที่พูดห่อเหี่ยวมาก "คิดเเบบนั้นก็ได้นะครับไม่มีปัญหาครับไปกันเถอะเดี๋ยวก็หมดเวลาพักเที่ยงหลอกนะครับ" พระเอกพูดเสร็จก็จูงมือบีนไปร้านชาไข่มุกในโรงเรียนจังหวะนั้นบีนก็บอกว่า "ธรรมชาติของที่นี้เยอะกว่าที่อื่นเยอะเลยนะสวยใช่ไหมละ" พระเอกมองดูหน้าบีนไปพร้อมกับใบไม้ที่พริ้วไหวเพราะลมที่พัดมาอย่างเบาๆทำให้ในสายตาของพระเอกทำให้สายตานั้นมีเเต่บีมเเละพระเอกก็เพลอพูดว่า "บีมหล่อกว่าตั้งเยอะ" บีมถามพระเอกว่า "ตะกี้พูดว่าอะไรนะ" พระเอกหน้าเเดงอย่างกับมะเขือเทศเเล้วรีบจูงมือไปร้านชาไข่มุกทันที

บทที่3

ณ ร้านชานมไข่มุกในโรงเรียนบีนถามพระเอกว่า "จะเอาอะไรละ" พระเอกบอกว่า "โกโก้ครับ" พระเอกหันหน้าพร้อมด้วยความสงสัยว่าวันนี้ทำไมถึงใจดีต่างกับเมื่อวานที่ไม่ค่อยพูดละบีมบอกเเม่ค้าด้วยใบหน้าตื่นเต้นนิดนึงเหมือนไม่เคยมาสั่ง "โกโก้กับลาเต้ครับ" บีนบอกด้วยความเย็นชาเเละตื่นเต้นจังหวะเดียวกันเหมือนกินยาไม่เขย่าขวดมาด้วยความเเปลกตาของพระเอกจึงอยากไปดูใกล้ๆว่าสิ่งที่ตัวเองคิดเป็นจริงไหมเดินจนไปชนบีมเพราะสงสัยเกินเหตุบีมเลยบอกว่า"อะไรอีกละคราวนี้'' พระเอกจึงถามว่า "พี่กินยาผิดขนาดเหรอครับ"พระเอกทำหน้ามึนงงพร้อมขมวดคิ้วอย่างกับคิดอะไรบางอย่างบีมหัวเราะในใจพร้อมขำไปด้วย

ถ้างั้นกินโกโก้เถอะใกล้เรียนเเล้วพระเอกทำหน้าเเก้มป่องขมวดคิ้วไปด้วยทำให้บีนคิดในใจทำหน้าเเบบนี้ก็น่ารักเเฮะ "กินเถอะๆ" พระเอกก็เลิกหน้ามุ้ยเเล้วดื่มโกโก้เเล้วก็ทำหน้าหายโกรธบีนทำหน้างงเเละมองพระเอกเพราะเเค่กินก็หายเเล้วเหรอบีนเพลอลูบหัวพระเอกไปโดยไม่รู้ตัวพระเอกตกใจนิดนึงที่โดนลูบหัวเเต่ก็ทำเป็นไม่สนใจเเล้วเดินดื่มโกโก้ไปส่วนบีนก็รีบดื่มลาเต้จนหมดเเต่บรรยากาศเงียบมากจู๋ๆบีนก็บอกว่า "ตอนฉันอยู่ ป.5 ฉันเคยมีเพื่อนหลายคนนะตอนนั้นเพราะย้ายเข้ามาใหม่เเละในเวลาเดียวกันก็มีพวกนินทาเยอะขึ้นเช่นกันทำให้รู้สึกเเย่เเต่ก็ไม่อยากทำให้เพื่อนคนเดียวของฉันรู้เเย่ในการโดนลูกหลงฉันเลยเล่นกับเพื่อนในห้องตอนพักเที่ยงฉันไม่อยากให้เขารู้สึกเหงาก็เลยให้เขาไปเล่นกับเพื่อนคนอื่นๆฉันไม่เคยบอกเรื่องนี้ให้ใครฟังมาก่อนหลังจากนั้นฉันก็เริ่มตีตัวออกตอนเขามาขอเป็นเพื่อนนะ" พระเอกทำหน้างงหรือจะสงสารดีเพราะได้ฟังเรื่องนี้เป็นคนเเรกทำให้พระเอกดีใจมากเลยตาเบิกกว้างเปล่งประกานเลยเเล้วบีนก็บอกว่า "สนใจพาเราไปห้องพยาบาลไปกินยาเเล้วนอนไหมปวดหัวนะ" พระเอกพูดด้วยความเป็นห่วงว่า "เป็นอะไรมากไหมเดี๋ยวจะรีบพาไปให้ไวที่เท่าจะทำได้นะ" พระเอกรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้พอถึงห้องพยาบาลก็รีบหายาพาราเพราะพยาบาลประจำเวรไม่อยู่เเล้วก็หาพาราใต้ลิ้นชักยาบนโต๊ะบีนไม่รีรอให้ใครประคองไปเตียงห้องพยาบาลโรงเรียนกับเเก้วน้ำพอกินยาพาราบีนก็นอนพอนอนหลับสนิททำให้พระเอกเห็นขนตาที่ปิดสนิทเเละเเว่นตาที่อยู่ข้างๆเเละผ้าห่มที่เท้าทำให้พระเอกต้องเดินไปหยิบผ้าห่มมาห่มให้ด้วยสายตาเป็นห่วงเป็นใยเเละทำให้พระเอกอยากหยุดเวลาอยู่ตรงนี้เเล้วพระเอกก็พลอยหลับไปต่อมาบีนตื่นเเละลูบหัวไปมาอย่างเอ็นดูทำให้บีนอยากหยุดเวลาตรงนี้เหมือนกันเเล้วบีนก็ปลุกโดยขยี้หัวพระเอกเเรงๆทำห้วพระเอกค่อยๆลืมตาเเล้วบอกว่า "เย็นเเล้วเหรอครับ" บีนบอก " อืม" พระเอกรีบกลับบ้านเพราะงานที่ร้านอาพระเอกเเล้วหันหน้าบอกกับบีนว่า "เจอกันนะครับ"ด้วยเสียงอยากอยู่ต่อบีนเเอบยิ้มด้วยความดีใจ