ฉันชื่อ "ฝันดี​" อายุ 29 ปี​ แต่ว่าก็ยังไม่มีแม้กระทั่งงานทำเป็นหลักเป็นแหล่งไม่มีความมั่นคงในชีวิต หากให้พูดถึงคนที่โชคร้ายที่สุดในโลกฉันคิดว่าฉันก็คงเป็นหนึ่งในนั้นแน่นอน แต่ใครจะคิดล่ะว่าความโชคร้ายจะทำให้ชีวิตของฉันเปลี่ยนแปลงไปได้ขนาดนี้... 

 "ฝัน​ เราเลิกกันเถอะ​" ผู้ชายคนนี้ชื่อตังค์​ทอนค่ะ เขาเป็นแฟนกับฉัน เราคบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม วันนี้เป็นวันครบรอบ 12 ปีของฉันกับเขา แต่ว่าตอนนี้เขาเลือกที่จะบอกเลิกกับฉัน

"ทอน​ ทำไม..." 

"ทอน" เสียงผู้หญิงที่คุ้นเคยดังเข้ามาเป็นสิ่งที่ฉันไม่มีวันลืม เพราะว่า เธอคนนั้นเป็นเพื่อนสนิทของฉัน

"ก้านพลู" ฉันเรียกชื่อเธอ และ เธอก็เดินเข้ามานั่งข้างๆเขา

"ฝันทำอะไรผิดไปเหรอ หรือว่าทอนต้องการให้ฝันปรับปรุงอะไร ทอนบอกฝันมาได้เลยนะ แต่อย่าเลิกกันเลยได้ไหม" ไม่รู้ทำไมฉันยังเลือกที่จะดึงเขาไว้

" ฝันฟังทอนนะ ฝันไม่ได้ทำอะไรผิดเลย" 

"หรือเป็นเพราะว่าฝันยังไม่มีงานทำเป็นหลักเป็นแหล่งถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันไปสมัครงานก็ได้นะ งานอะไรก็ได้ ขอแค่อย่าเลิกกับฝันได้ไหม"

" มันไม่ใช่เรื่องนั้นฝัน แต่เป็นเพราะว่า ผม... "เขาหันไปมองก้านพลูที่นั่งข้างๆและกุมมือเธอไว้

 "พวกเธอ...ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน" ฉันมองทั้งคู่​อึ้งๆ​ 

"ฝัน​ ฉันขอโทษ"ก้านพลูที่เงียบมานานพูดขึ้น​ ใบหน้าสวยฉายแววตาสั่นระริก​ เหมือนจะร้องให้ได้

"..." ฉันเลือกที่จะนิ่ง และลุกออกมา แม้ว่าสองคนนั้นจะเรียกชื่อฉันยังไง ในหูฉันตอนนี้ มันไม่ได้ยินอะไรเลย​ 

บ่ายวันนั้นฉันเลือกที่จะกลับบ้าน ไม่รู้ว่าฉันต้องไปที่ไหน ฉันต้องทำยังไงต่อ เป็นความรู้สึกที่ บอกไม่ถูกเหมือนกัน ฉันกลับมาบ้านด้วยความรู้สึกที่โดดเดี่ยว ฉันไม่มีใคร พ่อกับแม่ของฉันเสียไปเพราะอุบัติเหตุหลังจากที่ฉันเรียนจบ ทำให้ฉัน ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน ฉันเคยคิดว่า ตังค์ทอน เธอเป็นคนที่เติมเต็มความโดดเดี่ยวของฉันได้ ในความคิดของฉัน มันผิด มันไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย

"... ฮึก​"  ฉัน ทรุดตัวลงข้างเตียง ไม่รู้ว่า เพราะฉันอดทนเกินไปหรือเปล่า ตอนนี้มันถึงได้ กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เลย

หลังจากเมื่อคืนที่ฉันปล่อยผ่านเวลาไปฉันตื่นเช้ามาด้วยตาที่บวมมาก แต่ก็นะตอนนี้ฉันตัวคนเดียวแล้วสิ่งที่ฉันจะทำได้ตอนนี้ก็คือ... 

หางานทำเพื่อให้ชีวิตฉันดีขึ้น

ใช้เวลา 1 อาทิตย์ส่งใบสมัครไปหางานตาม เว็บต่างๆ ฉันเรียนจบบริหารธุรกิจ

ฉันก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมหลังจากจบฉันถึงเป็นคนเดียวที่ไม่มีงานทำ ฉันฝึกงานไปแล้วหลายที่ แล้วหลายๆที่ก็บอกว่าฉันเป็นคนที่ทำงานดี

ถึงแม้ฉันจะไม่ใช่คนเก่ง แต่ฉันก็เข้ากับผู้อื่นรู้จักพูดและแก้ไขสถานการณ์ได้ดี

แล้ววันที่ฉันรอคอยก็มาถึงบริษัทหางานติดต่อฉันให้ไปทำงานที่บริษัทหนึ่งเป็นบริษัทที่ใหญ่อันดับต้นๆและที่สำคัญเป็นบริษัททางครอบครัวของก้านพลู​

 เวลา 7:00 น

ถึงแม้ฉันจะคิดหนักว่าควรมาดีไหม​ แต่อีกใจก็​คิดว่าฉันควรเริ่มต้นใหม่สักที​ ฉันมาถึงก่อนเวลาด้วยซ้ำทั้งๆที่แทบจะไม่มีพนักงานคนไหนมา​ แถมยามที่ดูแลตึกก็มองหน้าฉันงงๆว่าจะมาทำอะไรเวลานี้​ 

"ฝันมาทำงานจริงๆด้วย​ ก้าน​ ผมขอบคุณ​คุณนะที่รับฝันเข้าทำงาน" เสียง​อันคุ้นเคยของผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้นตอนที่ฉันเดินเข้าไปในบริษัท​

"ไม่เป็นไร​ค่ะทอน​ ฝัน​ก็​เป็น​เพื่อนสนิท​ของฉัน​มีอะไรก็ช่วยๆกัน​ อีกอย่างฝันเองก็ตัวคนเดียว​ งานก็ยังไม่มี​" ก้านพลูกุมมือตังค์​ทอนไว้

"งั้นเดี๋ยวผมไปบริษัท​ก่อนนะเดี๋ยวเลิกงานผมมารับนะครับ" ก้านพลูพยักหน้า​ยิ้มๆ​ ตังค์ทอน​เดินออกไป​ ฉันที่เห็นเขาเดินมาเลยรีบหลบตามสัญชาตญาณ​ ก็แน่ล่ะพึ่งเลิกกันใครจะกล้าสู้​หน้า​

แสดงว่าถึงแม้จะเลิกกันไปเขาก็ยังเป็นห่วงฉันสินะ​ เมื่อก่อนฉันคงแย่มากๆ​ งานก็ไม่มี​ ทำแต่พาร์ทไทม์​ไปวันๆ​ แถมเพื่อนสนิทฉันก็ยังช่วยรับ​ฉันเข้าทำงานด้วย​ บางทีการที่เขาเลิกกับฉันไปคบกับคนดีๆอย่างก้านพลูก็อาจจะดีกว่า

"คุณ​ก้านคะ​ จัดการตามที่บอกใช่ไหมคะ" พนักงานสาว2-3คนเดินเข้ามาคุยกับก้านพลู

"ใช่​ แต่ถ้าคุณ​ทอนมาถามพวกเธอต้องพูดให้เหมือนกันไม่อย่างนั้นเธอคงรู้นะว่าฉันจะทำยังไง" 

"ค่ะ​ ทางคุณฝันไม่ยอมรับที่จะทำงานเมื่อรู้ว่าคุณก้านเป็นผู้บริหาร" ก้านพลูยิ้มอย่างพอใจก่อนจะหันหลังมาเจอฉัน

" นี่มันเรื่องอะไร"

" นี่มันเรื่องอะไร"ก้านพลูทำหน้าตกใจสักพักก็รีบเดินเข้ามาหาฉัน

"ฝัน​ ฟังฉันก่อน"ฉันหันหลังวิ่งออกไปทันทีโดยที่ก้านพลูวิ่งตามมาก่อนที่เธอจะคว้าแขนฉัน

"เธอจะทำแบบนั้นทำไม​ เธอทำได้ยังไง!!!" ฉันถามเธอทั้งน้ำตา​ ตอนนี้เธอเหมือนไม่ใช่คนที่ฉันรู้จักเลยแววตาเธอเปลี่ยนไป

" เธอยังถามฉันอีกเหรอว่าเพราะอะไร​ ทั้งที่เธอไม่ได้มีอะไรดีสักอย่าง​ แต่เธอ​ เธอก็ยังมาแย่งความสุขของฉันไป" 

"หรือว่าเธอ..." 

"ใช่!!  ฉันรักทอนรักมานานแล้ว​ นานกว่าเธออีก​ ฉันพยายามมากแค่ไหนเค้าก็เห็นแต่เธอ​ ฉันต้องแสร้งเป็นคนดีต่อหน้าเธอกับเค้า​ ทั้งที่ฉันอยากจะให้เธอหายๆไปซะ​ แล้วสุดท้ายฉันก็ทำให้เค้าเลิกกับเธอได้!!! "

ก้านพลูมองฉันด้วยสายตาเคียดแค้นอย่างที่สุด​ เธอยื้อยุด​กับฉันสักพักจนเราอยู่ใกล้กับถนนมาก

" แต่ว่าเค้าก็ยังรักเธอ​ ฉันพูดจนเค้ายอมคบกับฉันเพราะต้องการให้เธอฮึดสู้​ และหางาน​ท​ำ​"

" แต่เธอจะหาได้ยังไงล่ะ​ ในเมื่อฉันไม่ให้ใครรับเธอเข้าทำงานสักคน​ ทั้งที่เค้าควรทิ้งเธอที่ไม่มีอะไรดีเลยแต่เค้ากลับบอกว่ายังจะอยู่ดูแลเธอ"

"เธอควรจะอยู่เงียบๆกับความธรรมดาของเธอไปคนเดียวซะ!!! "

เธอผลักฉันล้มลงไปอย่างเอาเรื่อง​

" แสดงว่าหลายปีที่ผ่านมาเธอ...ท​ั้งหมดนั่น"ฉันอึ้งไปกับความจริงที่ได้รับรู้

" ใช่​ ฉันทำมันทั้งหมดทั้งเรื่องตั้งแต่เรื่องเรียน​ งานที่หายทำให้ต้องเรียนซ้ำใหม่​ ทั้งเรื่องที่เรียนจบฝึกงานเสร็จก็ไม่มีใครรับ​ และที่สำคัญ...เรื่องอุบัติเหตุของพ่อแม่เธอ"ฉันมองหน้าเธอตกใจกับสิ่งที่เธอพูด

"ความจริงก็กะจะแค่ให้เป็นอุบัติเหตุเฉยๆ​ แต่ใครจะคิดล่ะว่าสองคนนั้นจะอ่อนแอเหมือนเธอ​ บทจะตายก็ตายง่ายๆ"ก้านพลูยิ้มอย่างไม่แยแส​ ตอนนี้ฉันลุกขึ้นมาอย่างเอาเรื่องบ้าง​

" เธอทำฉัน​ ไม่ใช่ฉันจะไม่โกรธ​ แต่ก็ไม่เท่าที่เธอถึงขั้นทำร้ายคนอื่น​ ทำร้ายครอบครัวฉันเพียงเพราะผู้ชายคนเดียว!!! "

" เอี๊ยดดดด!!! "เสียงเหยียบเบรค​ดังขึ้นข้างตัวพวกเราทั้งคู่​ฉันและก้านพลูหันหน้าไปพร้อมกันแต่ก็ไม่ทันการเสียแล้วรถกระบะคนใหญ่พุ่งขึ้นมาบนฟุตบาท​และชนเข้ากับพวกเราอย่างจังจนกระเด็นออกไป​

ฉันลืมตาอย่างอ่อนแรงในสายตาฉันเห็นก้านพลูนอนสลบอยู่ด้านหน้าก่อนจะเห็นใครบางคนที่พึ่งฝ่าวงล้อมของผู้คนเข้ามาได้

"ฝัน!!" เขาคนนั้นเอง... ตังค์​ทอน​ นั่นคือภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นก่อนตาจะปิดไปพร้อมกับความคิดสุดท้ายที่ว่า

ฉันไม่อยากเป็นทุกข์​อีกแล้ว