ฉันชื่อต้นหลิวอายุ17

เรียนอยู่ม.6/4สายภาษา

ฉันสูง170เรียนดีกีฬาไม่ได้เรื่อง

ฉันชอบกระต่ายมากๆและสะสมมัน..และเก็บทุกอย่างที่เป็นกระต่าย..

ฉันมีพี่ชาย2คนค่อนข้างหวงฉันน่าดู

คนโตเรียนจบมีบริษัทเป็นของตัวเองเรียบร้อยแล้ว..ส่วนอีกคนเรียนอยู่ปี4มหาลัยดังแห่งหนึ่ง

ชื่อพี่ชินโดกับพี่กิ่งไผ่

ป๊ากับม๊าทำอยู่เมืองนอก

นานๆจะกลับมาซักที

ด้วยสาเหตุนี้พี่ๆฉันถึงหวงและ

เฮียบมากๆคงเพราะว่าป๊ากับม๊าไม่อยู่นี่แหละ....ทั้ง2จึงต้องตีกรอบฉันหนาแน่นมากๆ

อืม...คุณเคยแอบรักใครบ้างรึป่าวล่ะ...ฉันเคยนะ..ไม่ใช่เรียกว่าเคยสิ..เพราะทุกวันนี้ฉันก็ยังแอบรักเค้าอยู่...

แต่ฉันก็ไม่กล้าบอกไปซักที..กลัวจะต้องมานั่งร้องไห้คนเดียว..

ทำได้แค่คอยเฝ้าดู...เฝ้ามอง..คอยห่วงเค้าห่างๆ..ทำได้แค่นั้นแหละ...

เค้าอายุมากกว่าฉัน5ปี.

ชื่อพี่ชินสูง179ผิวขาว. คมเข้ม..

และปากหวานสุดๆ

นี่เหละที่ทำให้ฉันชอบเค้ามากๆ

เสียอย่างนึงพี่ชินเจ้าชู้ที่สุดเปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่น..

จีบไปทั่ว..อ่อยไปเรื่อย...เบื่อก็เลิกและค่อนข้างจะมั่นใจสุดๆ

ถ้าเค้าชอบใคร..คนๆนั้นไม่กล้าที่จะขัดใจเค้าแน่นอน..

พี่ชินเป็นลูกชายคนเดียวแม่เสียไปหลายปีก่อน..จึงเหลือแค่พ่อ

พ่อพี่ชินอยากมีลูกสาวแต่ไม่มี..

พ่อเลยรับฉันเป็นลูกบุญธรรม

เพราะป๊ากับม๊าไม่อยู่นั่นเอง

แถมยังสั่งให้พี่ชินไปรับไปส่งฉันประจำจึงทำให้ได้อยู่ใกล้เค้ามากขึ้น...

ฉันมีเพื่อนสนิทอยู่คนนึงชื่อมิจิ

รักกันมาก..คบกันตั้งแต่อนุบาลจนป่านนี้

มิจิมีคนที่ชอบๆอยู่1คนชื่อบอส..

บอสมีพี่ชาย1คน

ชื่อพี่บาส..สูง180...

อายุมากกว่าฉัน5ปีเป็นเพื่อนของพี่ชินโดและพี่ชินเค้าจบมาพร้อมๆกัน...และได้เปิดบริษัทเป็นของตัวเอง..นี่ก็เป็นอีก1คนที่ค่อนข้างหลงตัวเองมากๆ

..ฉันหล่อ...ฉันเท่...ฉัน...เพ้อเจ้อเก่งมาก..แต่เค้าหล่อมากจริงๆสาวๆตามกรี๊ดกันเกรียว..แต่ข้อดีของเค้าไม่เจ้าชู้..ถ้าลองได้คบใครแล้ว..เค้าจะมีคนๆนั้นแค่คนเดียว..หายากจัดคนแบบนี้..ไม่รู้ยังโดนทิ้งได้ไงเหมือนกัน

(ขออนุญาตเจ้าของภาพทั้งหมดด้วยนะคะ)

"ต้นหลิว เดี๋ยวเลิกเรียน

พี่ไปรับนะ

ห้ามหนีกลับก่อนล่ะ"

พี่ชินโทรหาฉันตอนพักกลางวัน...

"พี่ชินไม่ได้ตั้งใจมารับ

ต้นหลิวซะหน่อย

พี่แค่ต้องการเอาต้นหลิว

มาเป็นข้ออ้าง..มาหาสาวๆต่างหาก"

ฉันพูดอย่างรู้ทัน..ชิ!!!

"ทำเป็นแสนรู้แล้วตกลงจะรอพี่มั้ย"

พี่ชินทำเสียงดุๆเมื่อฉันรู้ทันเค้า..

"โทษทีค่ะคุณพี่วันนี้

พี่ๆของต้นหลิวจะมารับ

คงไม่ต้องให้พี่ลำบาก

มารับหลอกค่ะ"

ฉันออกอาการงอนๆ

เมื่อรู้จุดมุ่งหมายของการ

มารับของเค้าฉันไม่แคร์หลอก

ถึงฉันจะแอบรักเค้าก็ตามที..

"โถ๋!!!น้องรักของพี่..

ถึงยังไงพี่ก็จะไปรับเธออยู่ดีแหละ"

แล้วก็วางสายไปทันที

ตื้ดดดดดด

เผด็จการชะมัดนี่ฉัน

หลงรักเค้าไปได้ยังไงกัน

คนนิสัยเสียพันนี้เนี่ย

ฉันนั่งถอนหายใจเฮือกใหญ่..

"ยายต้นหลิวแกรเป็นบ้าอะไรเนี้ย..

ถอนหายใจซะดังเลย"

มิจิเพื่อนรักของฉันพูดขึ้น..

เมื่อเห็นฉันออกอาการเซ็งๆ

"ฉันแค่เซ็งกับนิสัยพี่ชิน

เท่านั้นแหนะ.เบื่อๆๆๆๆๆ"

ฉันเท้าคางพร้อมกับสีหน้าที่

เบื่อโลกแบบสุดๆ

"แกรชอบเค้าเข้าไปแล้วทำไงได้"

มิจิพูดพรางกับตักข้าวเข้าปาก

อย่างเอร็ดอร่อย..

"มันก็ใช่...แต่ฉันแค่..อยากให้เค้าเห็นฉันสำคัญบ้างก็เท่านั้น"

ฉันพูดพร้อมก้มลงบนกระเป๋า

บนโต๊ะ...เฮ้อ!!!

"กินข้าวกันดีกว่าจะได้

ไม่คิดฟุ้งซ่าน"

มิจิพูดต่อแต่ก็ยังไม่หยุดกิน...

"มิจิแกรนี่มูมมามชะมัด

พูดมาทั้งๆที่ข้าวเต็มปาก..

น่าเกลียดที่สุด"

ฉันพูดพร้อมกับหยิบกระเป๋า

ขึ้นมาแล้วลุกไปหาที่นอน

รอขึ้นเรียนภาคบ่าย..

"ยัยขี้เซา. วันๆเอาแต่นอน..

แต่ทำไมแกรเรียนเก่งชะมัด

ทั้งๆที่เอาแต่หลับในเวลาเรียน"

"คนมันเก่ง...ช่วยไม่ได้.."

ฉันพูดแล้วเดินออกจาก

โรงอาหารทันที

อ๊อดดดดดด!!!!!

เสียงสวรรค์..

คาบสุดท้ายหมดลง..

"เอื้อออออยากกลับบ้านอาบน้ำ

นอนจัง"

ฉันพูดพร้อมลุงขึ้นยืนบิดตัวไปมา..

"ยัยขี้เซา"มิจิบ่นเบาๆ..

"ช่างฉันก็ฉันชอบของฉันนี่นา

ไปกลับบ้านกันเถอะ"

ฉันพูดพร้อมกับหยิบกระเป๋า

ออกจากห้องเรียน..

"โห!!!!แกรจะรีบไปตามควาย

เหรอเดินซะเร็วเลย..."

มิจิพูดเมื่อวิ่งตามฉันมาจนทัน..

"แกรช้าเป็นเต่าเองนี่"

ฉันพูดพร้อมกับหันหน้ามา

ทางมิจิ....โครม!!!!

โอ้ย!!!!

ฉันเดินชนอะไรเนี้ย...

ตอนนี้ฉันล้มไม่เป็นท่า..

ของกระจายเต็มพื้นไปหมด

"ต้นหลิวแกรเป็นไงบ้าง...

เจ็บมากมั้ย"

มิจิรีบวิ่งมาพยุงฉันทันที...

"เจ็บจังเลย"

ฉันบ่นกับมิจิเบาๆ

"พี่ขอโทษ..พี่ไม่ทันมอง

เลยชนน้องเข้า"

คนที่ชนฉันพูดพรางก้มลง

เก็บของให้ฉันพร้อมกับใส่กระเป๋าเรียบร้อยแล้วยื่นให้ฉัน..

"เอ่อ!!!ช่างเถอะค่ะฉันผิดเอง

ที่ไม่ได้มองทาง...."

ฉันพูดแล้วลุกขึ้นยืน...

แต่!!!

ก็ต้องล้มลงอีกครั้ง...

"โอ้ย!!!เจ็บข้อเท้าจังเลย..."

ฉันร้องลั่น...น้ำตาเรื่มคลอเบ้า

"ข้อเท้าคงจะแพลงมาพี่ช่วยเอง."

เค้าพูดพร้อมกับก้มลงมาอุ้มฉัน...

ว้ายยยย!!!!

ฉันร้องอย่างตกใจ...

คิดไม่ถึงว่าเค้าจะอุ้มฉัน..

"ขอโทษพี่แค่อยากจะช่วย"

เค้าเองคงจะตกใจ

ไม่ต่างจากฉัน.

"ฉันอายคนอื่นเค้าน่ะ..

ทุกคนมองกันใหญ่เลย"

ฉันเรื่มหน้าแดงๆ

ก็โรงเรียนเพื่งเลิกนี่นา..

ทุกคนก็กำลังกลับบ้าน..

นักเรียนเลยเยอะมากๆ.....

ฉันที่โดนอุ้มอยู่ในอ้อมกอด

ของผู้ชายจึงเป็นที่สนใจ

ของทุกคน..

"ก็เธอเจ็บอยู่นี่นาพี่ไม่แคร์หลอก"

เค้าพูดแล้วยังคงพาฉันเดิน

ไปหน้าโรงเรียน...

มิจิเดินถือกระเป๋าตามหลังฉันมา...

พอมาถึงรถเค้า..

ที่จอดอยู่หน้าโรงเรียน

เค้าเปิดประตูรถแล้วอุ้มฉัน

มานั่งบนรถแล้วนวดขาให้ฉัน

แล้วพันผ้าที่ขาฉัน..

"เสร็จแล้ว"

เค้าพูดพร้อมเงยหน้าขึ้นมายิ้ม

ให้ฉัน....

ฉันเพื่งสังเกตุหน้าเค้าชัดๆ...

ว้าว!!!หล่อชะมัด..

เหมือนนายแบบเลย...

ฉันนี่ช่างโชคดีจริงๆที่โดน

คนหล่อชนเข้า..

แถมยังถูกอุ้มอีก...

โอ้ย!!!!คลั่งงง.....

"เอ่อ...ขอบคุณค่ะ.."

ฉันพูดพร้อมลุกขึ้นมาจะยืน..

แต่ก็ล้มลงเพราะขาเจ็บ

แต่เค้ารับฉันไว้ทัน...

"หยุดนะนายทำอะไรต้นหลิวหน่ะ"

เสียงพี่ชินตะโกนมาแต่ไกล....

ท่าทางโกรธมากๆ...

"พี่เค้าแค่ช่วยต้นหลิวแค่นั้นเอง"

ฉันพูดขึ้นและพี่เค้า

ยังคงกอดฉันแน่น...

"ช่วยเหรอ..ช่วยก็ส่วนช่วยดิ้...

แต่นี่ท่าทางของนายมันกำลัง

กอดต้นหลิวอยู่ชัดๆ"

พี่ชินกำหมัดแน่น

"ทำไมพี่ต้องทำเหมือนโกรธด้วยล่ะ..

ต้นหลิวไม่ได้เป็นอะไรกับพี่ซักหน่อย"

"แต่เทอเป็นน้องของพี่นะ"

น้ำเสียงเค้าโมโหสุดๆ

"ฉันเป็นแค่คนข้างบ้านเท่านั้น..

ไม่มีความสำคัญกับพี่ขนาดนั้นหลอก"น้ำเสียงที่แสนเศร้า..

"แต่พี่......?"

เค้าเงียบไปเฉยๆ

เค้าจะพูดอะไรต่อนะ..

แต่ช่างเถอะฉันเป็นได้แค่น้องบุญธรรมเท่านั้น

"มีอะไรกัน..แล้วขาน้องเป็นอะไร"

พี่ชินโดมาถึงพอดี..

"อุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ

พี่ชินโดพาต้นหลิวกลับบ้านทีค่ะ"

"งั้นรึ..มางั้นพี่อุ้มน้องเอง"

แล้วพี่ฉันก็อุ้มฉันขึ้นทันที..

แต่พอเห็นหน้าคนข้างๆฉัน

ก็ตกใจไม่น้อย..

"อ้าวไอ้บาสมาทำอะไรแถวนี้ว่ะ"

พี่ฉันเอ่ยทักเค้าคนนั้น..

"อ้าวไอ้ชินโด.นี่น้องสาวแกรเหรอ"

"เออนี่ต้นหลิวน้องกูเอง"

"หน้าอย่างแกรทำไมมีน้องสาว

น่ารักขนาดนี้ได้ว่ะ"

อึ๋ยยย

นี่เค้าชมฉันแต่..

เค้าหลอกด่าพี่ฉันนี่หว่า..

"ปากอย่างแกรนี่.หมาขยาดจริงๆ"

พี่ฉันชมเค้ากลับบ้าง..

เท่าเทียมกันจริงๆ..

"ขอบใจนะที่ช่วยต้นหลิว

ว่างๆเราไว้คุยกันใหม่นะ"

"เออ"

เค้าตอบสั้นๆ

ก่อนขับรถออกไป

ส่วนพี่ชินได้แต่ยืนกัดฟันกรอดๆ

กำหมัดแน่น..

สงสัยจะไม่พอใจที่ไม่ได้ใช้

ฉันไปเป็นไม้กันหมา..บ้าบอ..

ไม่คิดจะเป็นห่วงฉันบ้างเลย

เหรอเนี่ยมันน่าน้อยใจชะมัด

ขาฉันแพลงจนเดินไม่ไหว

ไปโรงเรียนไม่ได้จนต้องให้

พี่ชินโดลาหยุดให้2วัน..

อยากไปโรงเรียนจัง..

อยู่บ้านน่าเบื่อสุดๆ..

แถมต้องอยู่คนเดียวอีก

ด้วยเศร้าชะมัด..

ในระหว่างที่กำลังเศร้าอยู่นั้นเอง..

"ต้นหลิวลูก..ต้นหลิวเปิดประตู

ให้พ่อหน่อยลูก"

เสียงพ่อพี่ชินตะโกนเรียกฉัน

อยู่ที่หน้าบ้าน..

"ค่ะพ่อ..รอแป๊บนะคะต้นหลิว

ไปเปิดให้ค่ะ"

ฉันใช้ไม้ค้ำพะยุงตัวมาเปิดประตู

ให้พ่อทันที..

"ขอโทษค่ะพ่อที่ต้นหลิว

มาเปิดประตูให้พ่อช้า"

"หนูขาแพลงเหรอลูก

ชินมันบอกพ่อ..

เป็นอะไรมากรึป่าวลูก"

พ่อทำหน้าเป็นห่วงฉันมากมาย..

"เจ็บนิดหน่อยค่ะพ่อไม่นานก็หาย"

"พ่อซื้อก๋วยเตี๋ยวมาฝาก

แล้วก็มีขนมด้วย..นี่ไง"

พ่อยกถุงต่างๆขึ้นให้ฉันดู

"เยอะจังค่ะพ่อไม่ต้องลำบาก

ซื้อมาให้ต้นหลิวก็ได้ค่ะ..

ต้นหลิวเกรงใจ"

"หนูเป็นลูกพ่อ

พ่อก็ต้องเป็นห่วงสิ..

ไปๆเข้าบ้านเดี๋ยวพ่อเทก๋วยเตี๋ยว

ให้หนูกินไปๆ"

"รอผมด้วยครับพ่อ"

เสียงพี่ชินตะโกนมาแต่ไกล..

แถมวิ่งมาเหงื่อท่วมตัวไปหมด..

"ผมขอเข้าไปด้วยผมซื้อขนม

มาฝากน้องด้วยครับพ่อ"

พี่ชินพูดเป็นชุด..

พร้อมกับหอบเป็นแมวเลย

"ก็เข้ามาสิค่ะพี่ชิน"..

อะไรของเค้าปรกติไม่เคย

จะทำแบบนี้..แปลกๆ

"ขอบใจน้องรัก"

เค้าเรียกฉันว่าน้องรักด้วย...

แปลกเข้าไปใหญ่..

มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น.

มันต้องมีผลประโยชน์แอบแฝงแน่นอน..

"ไปโดนตัวไหนมาพี่ชิน..

ถึงมาทำดีกับต้นหลิวแบบนี้.."

ฉันพูดทันทีที่เข้ามาในบ้าน...

"อะไรกันคนเค้าอุส่าห์มาเยี่ยม

ยังมาสงสัยอะไรพี่อีก"

เค้าพูดทำหน้าจ๋อยๆนิดหน่อย..

หึ!!!ฉันยิ้มมุมปากเบาๆ..

แค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่..

คนอย่างพี่ชินจะมาทำดี

กับฉันเรื่องเดียวเท่านั้น..

ให้ขอเบอร์สาวให้ชัวร์!!!

"น้องพูดถูกคนอย่างแกร

ต้องทำดีเพื่อหวังผล

อย่างอื่นแน่นอน"

พ่อพูดขึ้นมาอย่างอดไม่ได้..

"ทำไมพ่อว่าผมอย่างนั้นล่ะ...

ผมเป็นคนดีน๊าาาา"

เสียงสูงปรี๊ดด

ชิ!!!

"พี่พูดมาเลยดีกว่าว่าจะให้ต้นหลิว

ไปขอเบอร์สาวคนไหนให้อีก"

"น้องสาวพี่นี่ช่างแสนรู้จริงๆ"

พี่ชินพูดขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม

ที่แสนเจ้าเล่ห์....

เชอะ!!

"ทำเป็นหาของกินมาล่อ..

แล้วยังมาว่าน้องอีก..

นี่แกรมีแผนจริงๆใช่มั้ยไอ้ชิน..

นิสัยนินะแก้ยาก"

พ่อบ่นขึ้นมาแล้วส่ายหน้า

อย่างเอือมระอากับลูกชายคนนี้..

เหอะว่าแล้วพี่ชิน

ไม่มีทางจะมาทำดีกับฉันเปล่าๆแน่นอน..

"ใครเป็นผู้หญิงคนที่ล้านแปด

ของพี่ชิน..ว่ามา.."

ฉันนั่งกอดอกอย่างเซ็งๆ..

กับคนตรงหน้า..

เค้าทำหน้าระรื่นขึ้นมาทันที...

หมั่นใส้..ชิ!!

"จินจินห้อง8"

หึ!!!

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหา

มิจิทันที..

"ฮัลโหล...

มิจิแกรมีเบอร์ยัยจินห้อง8มั้ย.."

"ก็พอจะหาให้ได้..

ฉันรู้จักเด็กห้องนั้นอยู่

หลายคนเหมือนกัน..ว่าแต่..

แกรจะเอาไปทำอะไร"

มิจิถามอย่างสงสัย..

"พี่ชินขอน่ะ..

หาให้หน่อยแล้วกันถือว่าเอาบุญ.."

ฉันตอบอย่างเซ็งอารมณ์...

มิจิเข้าใจในความรู้สึกของฉัน

ในตอนนี้ที่สุด

"เออ!!งั้นบ่ายๆฉันโทรไปบอกแระกัน..แต่ว่าแกรไม่เป็นไรใช่มั้ย..

เห็นจารบอกแกรลาหยุดตั้ง2วัน"

น้ำเสียห่วงๆ..

"ไม่เป็นไรมากแค่เดินลำบากนิดหน่อย..อีก2วันเจอกันนะแกร.."

ฉันพยายามเก็บอาการน้อยใจ

ที่พี่ชินไม่เคยเห็นมันเลยสักนิด..

ฉันมีค่ากับเค้าแค่เท่านี้ใช่มั้ย..

เสียงฉันสั่นอย่างชัดเจน..

"สู้ๆนะแกรทั้งเรื่องขาแล้วก็

หัวใจดวงน้อยๆของแกรด้วย"

มิจิเข้าใจความรู้สึกของฉันตอนนี้ที่สุด

"อืม!!!ฉันหิวแล้ว..ขอบใจนะ"

ฉันทำได้แค่นั้น..

"เออๆเดี๋ยวบ่ายโทรหาใหม่นะ"

แล้ววางสายไปทันที..

ส่วนพี่ชินนั่งรอคำตอบตาใสแจ๋วรีบถามฉันทันทีที่วางสาย..

"เป็นไงได้มั้ย.."

พี่ชินถามด้วยท่าทางที่ตื่นเต้นที่สุด..หมั่นใส้..ชิ!!!!

"อืม!!มิจิจะโทรมาบอกตอนบ่าย"

ฉันตอบพร้อมออกอาการเซ็งๆ

"ขอบใจน้องรักของพี่..

พี่รู้ว่ายังไงเทอก็ต้องช่วยพี่ได้อยู่แล้ว

พี่ชินพูดพรางจับมือฉันแน่น...

ใจฉันเต้นแรงเค้าไม่เคย

ใกล้ชิดกับฉันขนาดนี้เลย..

แต่ก็ต้องเศร้าเมื่อนึกขึ้นได้ว่า..

เค้าแค่ดีใจที่ได้เบอร์สาวๆ

แค่นั้นเองๆ...

"มากินก๋วยเตี๋ยวเถอะลูก"

เสียงพ่อทำให้ฉันรีบตะกาย

ขึ้นจากฝัน

"ค่ะพ่อ"

ฉันกินจนหมด..แล้วกินยา

พ่อกลับบ้านไปแล้ว..

ส่วนพี่ชินยังอยู่คงจะนั่งอยู่..

คงรอเบอร์ยัยจินแน่ๆ

ชิ!!!

ฉันขึ้นไปนอนบนห้อง

ปล่อยพี่ชินนั่งดูทีวี

อยู่ห้องรับแขกข้างล่าง

พอ3โมงมิจิก็โทรเข้ามา..

"ต้นหลิวฉันได้เบอร์ยัยจินแล้ว..

แกรรอรับsms

แล้วกันเดี๋ยวฉันส่งไปให้"

"แกรนี่ไวใช่เล่นเลยนะ"

ฉันใส่เสียงประชดไปหน่อยๆ..

"แกรจะว่าฉันก็ว่ามาเลยดีกว่าว่ะ..

ฉันรู้ว่าแกรชอบเค้า

แต่นี่แกรขอให้ฉันช่วย

ฉันก็ช่วยแล้วไง..

แต่ถ้าแกรทำใจไม่ได้

ก็ไม่ต้องให้เบอร์กับเค้าสิว่ะ"

มันรู้ใจฉันทุกเรื่องจริงๆ

"ชอบ!!!ฉันคงมีสิทธิ์แค่นั้น"

เสียงที่แสนเศร้า..

"ต้นหลิวแกรก็บอกพี่เค้าไปเลยสิ"

"ทำไม่ได้หลอก"

"แล้วแกรจะมาทนเจ็บอยู่ทำไมกัน"

"ช่างเถอะ..

ส่งเบอร์มาฉันจะได้เอาไปให้เค้า

ให้มันจบๆสักที..

ขอบใจนะที่หามาให้.."

"เออๆตามใจแกรเดี๋ยวส่งไปให้"

มิจิยอมแพ้กับความหัวรั้นของฉัน

สักพักก็ได้รับsms

ฉันเลยเดินลงมาหาพี่ชิน

ที่ชั้นล่าง..เค้าหลับอยู่ที่โซฟา..

ฉันค่อยๆเข้าไปแอบมองเค้าใกล้ๆ..

ทำไมเค้าไม่เคยหันมามองฉัน

บ้างเลยนะทั้งๆที่ฉันก็อยู่ข้างๆ

เค้าแท้ๆฉันต้องทำยังไง

ถึงจะได้เค้ามาครอบครองนะ..

ฉันมัวแต่มองและคิดวาดฝัน

อะไรไปเรื่อย

จู่ๆเค้าก็ลุกขึ้นมาฉันตกใจ..

ล้มลงไปบนตัวเค้าทันที..

ว้าย!!

ฉันร้องอย่างตกใจ..

ตอนนี่ฉันอยู่บนตัวเค้า..

หน้าฉันแทบจะชนเข้ากับหน้าเค้า..

เรามองหน้ากันอยู่สักพัก..

"เอ่อ!!!

พี่ชินพยุงต้นหลิวขึ้นหน่อย

ต้นหลิวลุกเองไม่ไหว"

ฉันเอียงหน้าหนีเค้าทันที..

หนีสายตาคู่นั้น..

มันทำให้ฉันเขินเอามากๆ

"ต้นหลิวมาแอบมองในความหล่อ

ของพี่เพลินไปหน่อยหรอ"

เค้าพูดแกล้งฉันแล้วพยุงฉันลุกขึ้น..

"หลงตัวเองชะมัด"

ฉันพูดพร้อมกับหันหน้าหนี

สายตาคู่นั้น..

"ต้นหลิวทำไมหน้าแดงๆมีไข้รึป่าว"

พร้อมกับจับที่หน้าผากฉันทันที..

เฮ้ย!!!

ฉันตกใจเดินถอยหลังทันที

จนล้มลงเพราะขาที่เจ็บ..

"เฮ้ย!!!"

เค้าร้องขึ้นอย่างตกใจ

แล้วพยายามจะคว้าตัวฉันไว้...

แต่เค้ากลับล้มลงทับมาที่ฉัน

แถมปากเค้าก็จูบมาที่ปากฉันทันที...

อ๊ะ!!!

ฉันตกใจ...

ถึงมันจะเป็นแค่อุบัติเหตุแต่...

มันคือจูบแรกของฉันเลยนะ..

ฉันปิดปากขึ้นมาทันที..

"พี่ขอโทษ"

พี่ชินตกใจไม่แพ้ฉัน..

เค้าลุกขึ้นทันที..

ฉันพยายามจะลุกแต่ไม่ไหว..

"มาพี่ช่วย"

เค้ายื่นมือมาพยุงฉันมันที..

ฉันจับมือเค้าลุกขึ้นพร้อมยัดกระดาษที่มีเบอร์ยัยจินให้เค้า

พร้อมปาดน้ำตาแล้วเดินขึ้นบ้านไป..

โดยที่ไม่พูดอะไรกับเค้าสักคำ

"ต้นหลิว. ต้นหลิว.พี่ขอโทษ"

พี่ชินตะโกนตามหลังฉันมา..

ฉันไม่ได้โกรธเค้าหลอก..

ฉันรู้ว่ามันคืออุบัติเหตุ..

แต่ฉันไม่รู้จะมองหน้าเค้ายังไงดีเท่านั้น

ฉันรู้สึกดีใจนิดหน่อยที่เค้าจูบฉัน..

แต่มานึกดูอีกทีเค้าไม่ได้ตั้งใจ

"เฮ้อออ!!จะมีสักวันมั้ยนะที่เค้าจะจูบฉันจริงๆ...คงไม่มีใช่มั้ย"

ฉันนั่งบ่นกับตัวเองแล้วเผลอจับ

ไปที่ปากเบาๆ..

มันคงทำได้แค่ฝันไปเท่านั้นแหละ...เฮ้ออออ!!!!

จู่ๆก็มีเสียงsmsเข้า...

ฉันหยิบขึ้นมาดู

"คุณมี1ข้อความใหม่..พี่ชิน"

คิ้วฉันขมวดขึ้นมา..อะไรอีก!!

"ต้นหลิวโกรธพี่เหรอ..พี่ขอโทษ..

พี่ไม่ได้ตั้งใจ..

ยกโทษให้พี่นะๆๆๆๆๆ°^°"

เป็นไปได้..เค้าง้อฉันรึ..

หึ!!!ไม่มีทาง...คนอย่างพี่ชิน...

(ขออนุญาติเจ้าของภาพด้วยค่ะ)