ฉันมีเรื่องราว อยากจะเล่าให้ทุกคนฟัง ความรักของฉันเริ่มต้น จากคนที่ฉันส่งภาพๆหนึ่งให้ เราทำความรู้จักกัน เรียนรู้กัน

แต่ไม่เคยเจอกัน ครั้งแรกที่เราเจอกัน คือสวนสาธารณะ

วันนั้นเราไปวันลอยกระทงกับเพื่อนแล้วนัดเขามาเจอกัน ครั้งแรกที่ได้เจอกันก้เป็นอะไรที่ดีและตื่นเต้น

สายตาของฉันและเขาต่างมองกัน ฉันเขินเล็กน้อย เรารู้จักกันได้ไม่ถึงเดือนแต่ก็เป็นแฟนกัน เขาขอฉันเป็นแฟน ณ สวนสาธารณะ

ตอนแรกฉันก็ไม่กล้า เลยปฏิเสธเขาไป แต่เขากุมมือฉันไว้ สุดท้าย ฉันก็ตกลงเป็นแฟนกับเขา

การคบกันของฉันและเขา ไม่ค่อยหวานเท่าไหร่ เพราะฉันเองที่ไม่ใช่ผู้หญิงที่จะเป็นผู้หญิงเท่าไหร่ เพราะฉันเพิ่มเคยมีแฟนแล้วเจอกันครั้งแรก ความสัมพันธ์ดำเนินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมีเรื่องที่ทำให้เราต้องเลิกกันครั้งแรก ซึ่งวันนั้นเป็นวันเกิดของฉันเอง

ฉันได้บอกเลิกเขาด้วยสาเหตุ... แต่วันต่อมาฉันก็ไปขอคืนดี หลังจากนั้นเราก็คบกันมาเรื่อยๆ ความสัมพันธ์เป็นไปในทางที่ดี

ฉันมีความสุขแต่ก็มีความทุกข์ ในเวลาเดียวกัน เขาอายุมากกว่าฉันถึง2ปี ความคิด ทัศนคติ ก็แตกต่างกัน แต่เราก็ยังคบกัน

เขาเป็นผู้ชายคนแรก ที่ทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ เรื่องที่สมควรและไม่สมควร ฉันเป็นคนที่ที่โกรธง่ายหายไว

แต่บางครั้งก็กว่าจะหายก็สักพักนึง  ฉันชอบที่จะคุยกับเขา หรือเจอกัน แต่บางครั้งฉันมีความรู้สึกว่า บางครั้งเราเจอกันบ่อยเกินไปหรือเปล่า แล้วเขาจะเบื่อเรามั้ย?  ฉันเป็นคนไม่ค่อยขอโทษใครสักเท่าไหร่  แต่ถ้าเป็นเขา ไม่ว่า จะถูกหรือจะผิด ฉันจะขอโทษ มีหลายครั้งฉันก็ดื้อ  อยากแกล้งเขาสักหน่อยก็ดี  เขาเป็นคนดีและน่ารักคนนึง สำหรับฉันนะ ความสัมพันธ์ของเรา ส่วนใหญ่จะกินอาหารและขับรถหาอะไรอร่อยๆกิน ดูหนังด้วยกันมากกว่า 30 เรื่อง

แต่ฉันก็เริ่มมีปัญหาครอบครัว  เพราะฉันไปเจอเขาบ่อย กลับบ้านช้า

ซึ่งมันทำให้ฉันทะเลาะกับพี่บ้านบ่อย  แม่ของฉันไม่อยากให้ไปดูหนัง

กาลครั้งหนึ่ง ฉันได้พบเจอผู้ชายคนหนึ่ง เราพบเจอกันผ่านทางโลกโซเชียล เราได้เริ่มทำความรู้จักได้สักระยะหนึ่ง

ซึ่งระยะเวลาที่คุยกันเรายังไม่เคยเจอกันเลย และมีอยู่วันหนึ่ง วันนั้นเป็นวันลอยกระทง เราได้เจอกับคนที่เราคุยกันมาสักระยะ

ฉันค่อยข้างทำตัวไม่ถูก เพราะมีเพื่อนของฉันและเขามาด้วย เราก็คุยกันสักระยะฉันก็ต้องรีบกลับบ้าน หลังจากนั้นไม่นาน

เราก็เจอกันที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ซึ่งเราเคยเจอกกันครั้งแรก และพอเราเจอกันครั้งที่สองที่สวนสาธารณะ

ผู้ชายเขาก็ขอเราเป็นแฟน ตอนแรกเราก็ยังไม่ตอบตกลง แต่สุดท้ายเราก็ตกลงคบกัน และเราใช้เวลาคุยกันได้แค่ครึ่งเดือนเท่านั้น

ฉันก็รู้สึกว่ามันเร็วไปหรือเปล่า ฉันถามตัวเองสักระยะหนึ่ง แต่ก็ไม่อยากคิดอะไรมากมาย

ฉันก็เริ่มโทรคุยกันมากขึ้น คอลหากันมากขึ้น แต่ฉันเป็นคนค่อนข้างเขินอาย และไม่ค่อยกล้าที่คอลวิดีโอด้วยเท่าไหร่

เราเริ่มคบกันวันที่ 12 พฤศจิกายน ปี 2560 วันนั้นฉันเขินหนักมาก และทำตัวไม่ถูกเท่าไหร่  เราคบกันได้สักระยะ ก็เริ่มทะเลาะกัน

และเลิกกันวันที่ 22 มกราคม ปี 2561 วันนั้นเป็นวันเกิดของฉันด้วย และฉันบอกเลิกเขาด้วยเหตุผลไร้สาระ แต่วันต่อมา

ฉันก็ได้กลับไปง้อเขา  แต่ฉันมารู้ที่หลังว่า  วันนั้นเขาจะบอกเลิกฉัน  ฉันรู้สึกเสียใจนะ แต่ตอนนั้นฉันทำตัวไม่ถูก

เรากลับมาคบกัน ก็เหมือนคู่รักปกติ  <มั้งนะ>

ฉันเป็นคนที่ไม่ค่อยแสดงออกถึงความรักเท่าไหร่  แต่เขาแสดงออกมากกว่าฉัน

ฉันเป็นคนรักตัว สงวนตัวค่อนข้างมาก และไม่แสดงกิริยาที่ไม่งามข้างนอกบ้าน เพราะครอบครัวของฉันสอนฉันแบบนั้น

ผู้ชายเป็นคนที่ชอบแสดงออกความรัก เป็นคนคิดมากพอสมควร หวงฉัน จุกจิก แต่ฉันก็รับนิสัยของเขาได้

ฉันไม่ใช่คนดีเท่าไหร่ การที่ฉันไม่แสดงความรัก หรืออะไรต่างๆที่เขาต้องการได้

เพราะเพียง ไม่อยากให้คนอื่นมองเขาไม่ดี และฉันไม่ดี ที่สำคัญฉันไม่อยากให้คนที่รู้จักครอบครัวฉันรู้

เพราะแม่ของฉันเป็นคนค่อนข้างดุมาก ฉันไม่ค่อยกล้าที่จะทำอะไรที่มันอยู่นอกกรอบ

ฉันเคยอยู่ในจุดที่ แม่บอกว่าให้เลือกระหว่าง แฟน กับ พ่อแม่  ฉันพูดไม่ออก ฉันนั่งร้องไห้อยู่แต่ไม่มีเสียงออกมาแม้แต่น้อย

ฉันโดนแม่ว่า ขณะแม่ขับรถอยู่ ฉันไม่แน่ใจว่าเคยเล่าให้แฟนฟังหรือเปล่า  ก่อนหน้านี้ฉันขึ้นสถานะกับแฟน แต่ฉันไม่ได้อยากขึ้น

เพราะฉันรู้ว่าแม่ฉันจะทำอะไร พอแม่รู้ก็บอกว่า มีแฟนมีได้แต่ยังไม่ถึงเวลาตอนนี้มีหน้าที่เรียน ฉันเศร้าหนักมากแต่ก็ไม่ได้บอกแฟน

เหตุผลที่ฉันไม่อยากขึ้นสถานะ ไม่ใช่แบบว่าไม่อยากขึ้น แต่กลัวแม่จะพูดอะไรไม่ดี แล้วมันก็เป็นตามที่ฉันคิดไว้  ฉันไม่รู้ว่าแฟนของฉันคิดอะไร แต่ฉันก็ทำในสิ่งที่กลัวมากที่สุด ฉันอยากศึกษากันไปก่อน จนฉันแน่ใจ แต่มันก็เร็วไป เราทะเลาะกันเรื่องขึ้นสถานะ

ฉันก็เลยต้องขึ้นสถานะให้ สิ่งที่ฉันไม่เคยกระทำ ฉันก็ทำให้เขาอย่างเต็มใจและไม่เต็มใจ  ความรักของฉันก็เริ่มมาเรื่อยๆ

ฉันไม่ค่อยรู้ว่าเขาชอบอะไรมากนัก เพราะเขากินได้ทุกอย่าง แต่สิ่งหนึ่งที่เขาชอบพาฉันไปกินคือ ร้านอาหารญี่ปุ่นที่เราเคยกินด้วยกัน  ตอนแรกๆมันก็ดี หรือฉันไม่ค่อยคิดอะไรมากด้วย  ฉันรู้ว่าไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองเลย แต่ฉันก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะเราคบกัน

ต้องให้เกียรติกัน เคารพซึ่งกันและกัน ยอมรับข้อดีและข้อเสียกัน  ฉันปรับนิสัยอะไรหลายๆอย่าง ฉันเป็นคนที่ไม่ชอบแสดงออกเกี่ยวกับความรัก  แต่ฉันก็พยายามปรับ อะไรที่เขาไม่ชอบก็ไม่อยากทำ อะไรที่ทำให้เขามีความสุข ฉันก็ทำ ตอนนั้นฉันไม่คิดว่ามันเป็นการบังคับ เพราะอะไรนะหรอ? เพราะคำว่ารัก และซื่อสัตย์ เพียงอย่างเดียวที่ฉันมี ฉันเป็นคนรักเดียวใจเดียว ช่วงนั้นเป็นช่วง

ม.4เทอม2 และกำลังจะจบม.6 เราคบกัน 3ปีกว่า มีเลิกกันบ้าง แต่ฉันก็กลับไปง้อเขา ฉันง้อคนไม่เป็น ให้กำลังใจใครไม่เก่ง

พูดหวานๆไม่เก่ง ร้องเพลงไม่ได้ หรืออะไรต่างๆอีกเล็กน้อย แต่ฉันพยายามนะที่จะพูดอะไรดีๆ  เพื่อนของฉันแทบไม่รู้เลยว่า

ฉันเจออะไรบ้างกับแฟนคนนี้ เพราะฉันไม่อยากพูดอะไรให้เสียหายเรื่องของฉันและเขา  ฉันอยากให้เพื่อนมองเขาให้มุมดีๆ