เช้าวันหนึ่ง...ในเมืองใหญ่ หญิงสาวคนหนึ่งได้ยืนมองที่แผ่นกระดานสีเขียวเข้ม.... เธอคาดหวังอย่างมากในวันนี้ วันที่เธอจะได้ไปตามที่ฝันเอาไว้ มันไม่ง่ายเลย กว่าเธอจะมาถึงจุดนี้เธอผ่านเรื่องราวมามากมาย ทุกๆอย่างเสมือนกับลมมรสุมที่พัดผ่านมาแล้วก็จากไป... โดยทิ้งความเสียหายและความเจ็บปวดไว้ให้เบื้องหลัง

หญิงสาวจดจ่ออยู่กับกระดานแผ่นนั้น ไล่ดูรายชื่อมาเรื่อยๆ แต่เมื่อเธอดู จนถึงรายชื่อสุดท้าย... ปรากฏว่าในนั้นไม่มีชื่อของเธอเลย จากที่ใบหน้าของ หญิงสาวจะเต็มไปด้วยรอยยิ้มและความดีใจ มันกลับมีแต่น้ำตา... ความคิดของเธอคือ...."มันจบแล้วสินะ" ทุกอย่างที่เธอพยายามมา มันไม่มีผลเลยเหรอ

หญิงสาวเอ่ยขึ้น"หรือเราพยายามไม่พอกันนะ..."

กระดานที่หญิงสาวไล่ดูมาคือรายชื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง

หญิงสาว"....."

เงียบสงัด...ทุกๆคนที่ดูรายชื่อมีทั้งดีใจและเสียใจ...ตอนนี้หญิงสาวเริ่มได้สติ

ขึ้นมา

พรึ่บ!!

หญิงสาว"แค่นี้เอง!! เราพยายามมากพอแล้ว!! อย่าเสียใจสิ ทั้งหมดคือความพยายามของตัวเราเองทั้งนั้น" เธอพูดอย่างนั้น ทั้งๆที่ตอนนี้เธอท้อและเสียใจอย่างมาก เธอไม่อาจจะปฏิเสธความเศร้านั้นได้

เธอเอามือทั้งสองมาตบหน้าตัวเองเบาๆ แล้วรีบเดินกลับบ้าน ระหว่างทางเธอได้เจอชายชราคนหนึ่ง สีผิวขาวซีด เสื้อผ้าก็ขาดไปหมด แต่แปลก....ที่ว่าชายชราคนนั้นเขายังมีใบหน้าที่มีความสุขดี หญิงสาวสงสัยจึงเอ่ยถามชายชราไปว่า...

หญิงสาว"คุณลุงคะ?? คุณลุงมีความสุขอยู่เหรอคะ"

เธอมองหน้าชายชราที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ชายชราจึงถามกับมาว่า...

ชายชรา"แล้วแม่หนูไม่มีความสุขรึ?"

ชายชรามองหน้าหญิงสาวแล้วยิ้มให้

หญิงสาว"คงจะเป็นอย่างนั้นค่ะ"

เธอทำหน้าตาเศร้าสร้อย

ชายชรา"ลุงเห็นแล้วล่ะ...เมื่อกี้ที่หนูร้องไห้ตอนที่ดูรายชื่อสอบเข้าน่ะ"

หญิงสาว"หนูสอบไม่ติดนี่คะคุณลุง....แล้วหนูจะทำอะไรได้"

ทั้งๆที่บอกกับตัวเองแล้วแท้ๆว่าที่เราทำมันดีที่สุดแล้ว....แต่มันก็อดเสียใจไม่ได้นี่ หญิงสาวคิดในใจ

ชายชรามองหญิงสาวแล้วยิ้มพราง

ชายชรา"ถึงลุงจะเป็นคนที่ทำอะไรไม่สำเร็จในชีวิต...แต่หนูรู้ไหม สิ่งที่ทำให้ลุงอยู่ตรงนี้ได้คือ<กำลังใจ>"

ชายชราลูบหัวหญิงสาวเบาๆ

ชายชรา"ถึงวันนี้มันจะแย่แค่ไหนนะหนู แต่มันยังมีวันพรุ่งนี้ มันไม่ได้จบแค่วันนี้นะ อย่าเสียใจกับเรื่องในวันนี้...และทำพรุ่งนี้ให้ดีที่สุดก็พอ"

ชายชรายิ้มบางๆ

หญิงสาวชะงักและนึกถึงคำของผู้เป็นยาย...

"อย่าเสียใจกับเรื่องในวันนี้... และทำทุกๆวันให้ดีที่สุดที่จะทำได้นะ เพราะทั้งหมดนั่นคือความพยายามของตัวเรา"

หญิงสาว"ขอบคุณมากค่ะคุณต----"

ยังไม่ทันได้พูดจบ...ปรากฏว่าตรงนั้น...กลับไม่มีใครยืนอยู่เลย....หญิงสาวสงสัยแต่ไม่ได้พูดอะไรมาก รีบมุ่งตรงกลับบ้านเพื่อที่จะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง .....พร้อมรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

《จบ》

ท่ามกลางเมืองใหญ่เมืองหนึ่ง หญิงสาวคนหนึ่งที่มีท่าทีว่ากำลังโกรธมากๆ

ริมถนนที่เธอกำลังเดินอยู่นั้น ดันมีชายคนหนึ่งที่เดินไม่ปกติ ด้วยความโกรธเธอ

เดินชนชายคนนั้นจนเขาล้มลงไป

"ฉันรีบอยู่อย่ายืนขวางทาง"

หลังพูดเสร็จเธอก็เดินต่อไปโดยไม่หันมามองสักนิดเดียว เธอเดินต่อไป

เพื่อจะไปขึ้นรถไฟฟ้ากลับบ้าน แต่ทว่ากลับมีหญิงคนหนึ่งที่เดินเชื่องช้ามาก จน

เธอโมโหและผลักหญิงคนนั้นไปให้พ้นทาง

"วันนี้เป็นอะไรกันไปหมดเนี่ย"

เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง ในเวลาต่อมาในรถไฟฟ้าเธอนั่งลงและเหลียว

มองไปที่เด็กชายคนหนึ่งที่แต่งชุดด้วยเสื้อผ้าที่เก่า เธอมองแล้วคิดในใจว่า

"อะไรกัน?ไม่มีเสื้อผ้าที่ดีกว่านี้ใส่แล้วเหรอ?"

พร้อมกับก้มหน้าก้มตาดูโทรศัพท์ต่อไป จนถึงสถานีปลายทางเธอรู้สึกหิวมากจึง

เดินไปที่ร้านขายข้าวที่หนึ่ง เธอสั่งอาหารและนั่งลงที่เก้าอี้ จู่ๆก็มีเสียงหัวเราะดัง

ขึ้น จนเธอหันไปมองก็พบว่ามีลุงคนหนึ่งได้หัวเราะและพูดคุยเสียงดังมากๆ

เธอรำคาญและได้บอกพนักงานว่าอาหารที่สั่งเอาไว้เธอไม่เอาแล้ว เธอลุกขึ้นแล้ว

ก็รีบเร่งฝีเท้ากลับบ้านทันที พอถึงบ้านพักเธอกล่าวกับตัวเองว่า

"วันนี้มันวันอะไรกันเนี่ย!? ไม่มีอะไรได้ดั่งใจสักอย่าง!"

พร้อมเอนตัวลงบนเตียงทันที เธอไม่ทำอะไรมากได้แต่เลื่อนโทรศัพท์ไปจนไป

สะดุดกับรูปภาพหนึ่งมีข้อความว่า...

<อย่าโกรธใครเลย>

เราจะเดินชนคนที่เดินไม่ปกติข้างถนนไหม?

ถ้ารู้ว่าเขา"พิการ"

เราจะเดินชนคนที่เดินช้าๆไหม?

ถ้าเรารู้ว่าวันนั้นเขา"ไม่รู้ว่าจะต้องเดินไปทางไหนในชีวิตต่อ"

เราจะดูถูกคนที่ใส่เสื้อผ้าเก่าๆไหม?

ถ้าเรารู้ว่านั่นคือ"เสื้อผ้าชุดเดียว"ที่เขามี

เราจะรำคาญคุณลุงในร้านอาหารไหม?

ถ้าเรารู้ว่าคุณลุงคนนั้น"ป่วย"และ"เหลือเวลาอีกไม่นาน"

ทำให้เธอนึกย้อนกลับไปในเหตุการณ์วันนี้ แล้วสำนึกผิดกับสิ่งที่ทำไป....

《[รูปภาพหนึ่งที่มีข้อความว่า]ดัดแปลงมาจากโพสต์ในแอพtiktokที่เจอค่ะ》