ลางมรณะกริมที่ปรากฏบนถ้วยชาของเขาในคาบพยากรณ์ศาสตร์ยังคงกวนใจแฮร์รี่ พอตเตอร์อยู่ไม่น้อย แม้ว่ารอน วีสลีย์และเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์เพื่อนสนิทของเขาจะพยายามปลอบใจไม่ให้คิดมากตลอดทางที่เดินไปเรียนวิชาดูแลสัตว์วิเศษของรูเบอัส แฮกริดก็ตาม

"ว่าไงเด็กชายผู้รอดชีวิต มีอะไรกวนใจหรอครับ บอกนี่ได้นะ"

เสียงแหบเสน่ห์เจ้าเก่าดังขึ้นข้างหลัง เจ้าตัวยักคิ้้วหลิ่วตาใส่ทันที เมื่อคนตัวเล็กเจ้าของแว่นกลมเข้ากับหน้าหันมามองแวบหนึ่ง

"บอกได้เลยนะ พร้อมฟังเสมอเลย ..คุณพอตหม้อ"

คราวนี้แฮร์รี่หันมาประจันหน้าเต็มตัวด้วยความหงุดหงิดที่ถูกรบกวน แต่ก็มิวายแขวะอริตลอดกาล "อะไรของนายหมูฝอย อยากรู้ขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย เอ้ะ! กินยาลืมเขย่าขวดรึเปล่าน้า"

"พอตหม้อ ปากนายนี่นะ"

"ทำไมหรอครับ ปากผมมันทำไมหรอ"

เขายักคิ้วอย่างมีเลศนัย เห็นคนตรงหน้าทำท่าน่ารักแบบนั้น แทบจะจับฟัดเสียเดี๋ยวนี้ จนเผลอปากไวตามใจนึก ดีที่มีเสียงขัดขึ้นก่อน

"น่าจู-"

ฝ่ายรอนที่หมั่นไส้คุณชายหัวบลอนด์เสียเต็มประดา จึงรีบดันหลังเพื่อนแล้วว่า "อย่าไปสนใจเลยแฮร์รี่ รีบเดินดีกว่า"

"ใช่ๆ ปล่อยคนไร้สาระมันหลิ่วตาให้เหล่ไปเลย"

เป็นเฮอร์ไมโอนี่ที่เอ่ยสำทับ ก่อนจะหันไปขยิบตาใส่เดรโก มัลฟอยเพื่อย้ำถึงชัยชนะ จนคนโดนหลอกด่ากรายๆ หน้ากระตุกทันที ก่อนจะสบถเบาๆ อย่างหัวเสีย

'ไอ้ตัววีเซิลกำลังจะชมเลยนะ ยัยเลือดสีโคลนก็อีกคน พวกเธอนี่มัน ฮึ่ย!'

"หัวหน้าเราหมาว่ะ" เบลส ซาบินี่กับแพนซี่ พาร์กินสันเดินตามเดรโกกอดคอกันกระซิบกระซาบหัวเราะคิกคักไม่หยุด ในขณะที่วินเซนต์ แครบและเกรกอรี่ กอยล์ฟึดฟัดจะเข้าไปจัดการ

เห็นดังนั้นเดรโกถึงกับถอนใจกับเพื่อนแต่ละคนของเขา เกือบจะซาบซึ้งจนน้ำตาไหลถึงตีนแล้วเนี่ย

แฮกริดกระแอมเบาๆ (ในความรู้สึกของลูกครึ่งยักษ์) เมื่อนักเรียนสองบ้านจากกริฟฟินดอร์และสลิธีรินมากันครบแล้ว

"สวัสดีทุกคน เชื่อว่าบางคนคงสังเกตเห็นแล้ว วันนี้สัตว์วิเศษที่ฉันพามานำเสนอและมาสอนพวกเราวันนี้ ก็คือ 'บัคบีค' เจ้าฮิปโปกริฟฟ์ตัวนี้ล่ะ"

กล่าวจบ แฮกริดก็เริ่มอธิบายขั้นตอนการดูแล การทำความรู้จัก และเรื่องต่างๆ เกี่ยวกับมัน ท่ามกลางเสียงฮือฮาของเด็กๆ ที่ดังเป็นระยะๆ

และแล้ว เวลาที่เด็กๆ รอคอย (ในสายตาแฮกริด) ก็มาถึง เพราะพวกเขาจะได้เข้าไปคลุกคลี ไปลองเล่นดูกับเจ้าบัคบีค สัตว์ในตำนานครึ่งม้าครึ่งกริฟฟิน (สิงโต) ที่น่ารัก

แน่นอนว่าไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้ ด้วยสัตว์วิเศษของแฮกริดแต่ละตัวที่พามาสอน ล้วนไม่ค่อยน่าพิสมัยเท่าไร ออกจะน่ากลัวว่าตนอาจอายุสั้นหากเข้าใกล้เสียมากกว่า

พอเห็นนักเรียนเลิ่กลั่กกัน แฮกริดก็เริ่มใจไม่ดี เจ้าบัคบีคไม่น่ารักหรือไร เขาเลยตัดสินใจเรียกแฮร์รี่ออกมา "แอรี่ มาเล่นกับมันสิ"

คนถูกเรียกทำหน้าเหรอหรา แต่ก็รีบซ่อนมันไว้และเดินออกไปข้างหน้า เขาจะไม่ยอมให้แฮกริดเสียใจเด็ดขาด โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาเป็นห่วงถูกส่งมาให้จากคนอีกบ้าน

โชคดีที่แฮร์รี่สามารถขึ้นไปขี่มันได้โดยไม่มีปัญหา แต่นั่นก็ทำให้เดรโกผู้อยากเอาชนะผุดลุกสะบัดผ้าคลุม ก่อนจะเดินเข้าไปท้าทายมันหลังจากแฮร์รี่ลงมาแล้ว ด้วยความหมั่นไส้ที่มันให้แฮร์รี่ขี่และกอดคอ

'แค่นี้ ทำไมจะทำไม่ได้'

แต่เหตุการณ์กลับตาลปัตร เดรโกที่กำลังเดินเข้าไปหาด้วยความมุ่งมั่น กลับร้องดังลั่นจนทุกคนตื่นตระหนกกับภาพที่เห็น

เด็กหนุ่มยังไม่ทันทำอะไรมันด้วยซ้ำ ก็ถูกมันข่วนแขนจนได้รับบาดเจ็บเสียแล้ว ..ดูท่ามันคงจะรับรู้ได้ถึงจุดประสงค์ของมัลฟอยตัวน้อยเสียแล้ว

"ชิ เรื่องนี้ถึงพ่อฉันแน่"

เจ้าตัวกัดฟันกรอด เค้นเสียงแหบสั่นออกมาเบาๆ ก่อนจะลากแขนโชกเลือดไปหามาดามพรอมพรีย์ที่ห้องพยาบาล โดยมีเพื่อนๆ ในกลุ่มเดินขนาบข้างกันไป

แฮกริดได้แต่อึ้งทำอะไรไม่ถูก เลยบอกนักเรียนที่เหลือว่าวันนี้เลิกเรียนแต่เพียงเท่านี้ ก่อนจะหมุนตัวกลับไปหาบัคบีค โดยไม่พูดอะไรกับพวกแฮร์รี่แม้แต่คำเดียว

..จู่ๆ แฮกริดและสามสหายก็สัมผัสได้ถึงความไม่ปลอดภัยของเจ้าฮิปโปกริฟฟ์ขึ้นมาดื้อๆ

31 ก.ค.

เวลาผันผ่านอย่างรวดเร็ว วันเกิดของแฮร์รี่หมุนเวียนมาอีกครั้ง แถมเป็นวันที่รอนและเฮอร์ไมโอนี่ รวมถึงเพื่อนในรุ่นได้ไปเที่ยวฮอกมี้ดส์เสียด้วย

แต่ดูเหมือนว่าเพื่อนๆ จะลืมวันเกิดเขาไปแล้ว อา.. ที่จริงก็ไม่แปลกหรอก ทุกคนอาจจะตื่นเต้นที่จะได้ไปเที่ยวฮอกมี้ดส์ครั้งแรกในสามปีของการเป็นนักเรียนฮอกวอตส์ก็เป็นได้

หลังจากร่ำลากันเสร็จ แฮร์รี่ที่มาหยุดหน้าหอนอน กำลังจะบอกรหัสผ่านเข้าบ้าน แต่สุภาพสตรีอ้วนในภาพที่เฝ้าหอคอยกริฟฟินดอร์กลับหายตัวไป ร่างบางงุนงง เตรียมจะก้าวเท้าออกไปหอสมุดแทน

แต่แล้วเสียงใหญ่ๆ ของหญิงวัยกลางคนก็พาให้เขาชะงักมันไว้ไม่ก้าวเดิน สุภาพสตรีอ้วนกลับมาที่ภาพแล้ว

"แฮ่ก.. นั่นเจ้าหนูแฮร์รี่ พอตเตอร์ใช่ไหม ฟืด.. ซีเรียส แบล็ก อยู่ในปราสาทแห่งนี้" เธอกล่าวไปหอบหายใจกอบโกยอากาศไป จนอดสงสัยไม่ได้ว่าภาพนี่เหนื่อยได้ด้วยหรือ

แต่สิ่งที่สะดุดใจเด็กหนุ่มคือ 'ซีเรียส แบล็ก' ผู้ได้ชื่อว่าฆาตกร 13 ศพ เป็นมือขวาของคนที่คุณก็รู้ว่าใคร 'ลอร์ดโวลเดอร์มอร์' แถมเป็นเพื่อนสนิททรยศของพ่อแม่เขา ยังไม่พอ.. ยังเป็นพ่อทูนหัวของเขาอีก

ดังนั้นแทนที่จะตรงไปหอสมุด หรือขึ้นหอนอนอย่างที่ตั้งใจไว้ แฮร์รี่จึงวิ่งวุ่นอยู่ในปราสาทพักใหญ่ๆ ไปในทุกซอกทุกมุมที่คิดว่าคนร้ายน่าจะไป เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงอยากเจอนัก

ในที่สุดก็เดินคอตกออกมากลางลาน ก่อนจะลากเท้าไปหอสมุดด้วยใจหดหู่ ก่อนจะเลือกที่นั่งมุมข้างกระจกพร้อมหนังสือตำรายาเล่มหนึ่ง พลางเหม่อมองออกไปด้านนอก

..เหตุการณ์ช่วงปิดเทอมที่ป้ามารจ์พี่สาวลุงเวอร์นอนมาที่บ้าน

..เหตุุการณ์ที่พบหมาดำตัวใหญ่ที่ดูอบอุ่นคุ้นเคยกับรถเมล์อัศวินราตรีคืนนั้น

..สิ่งที่คุณอาเธอร์ พ่อของรอนได้เตือนเขาไว้

เดรโกที่ไม่ได้ไปฮอกมี้ดส์กับเพื่อนเพราะแขนยังไม่หายเจ็บ (หรอ) เดินตรงมาหาร่างบางที่กำลังอยู่ในห้วงความคิดพลางยักคิ้วกวนๆ ใส่ตามสไตล์

"ว้าว! หายากนะเนี่ยที่คุณพอตเตอร์มานั่งอ่านตำรายา"

"..."

พอเห็นคนตรงหน้าทำเป็นไม่ได้ยิน เขาก็ไม่ยอมแพ้ จึงเอ่ยต่อหวังอวยพร แต่ก็มิวายค่อนแคะนิดหน่อย

"สุขสันต์วันเกิดนะเด็กแก่แฮร์รี่"

ได้ยินดังนั้น ใจดวงน้อยๆ ของร่างบางวูบไหวทันที 'คำอวยพรครั้งแรก แถมเรียกชื่ออย่างสนิทสนม จากคู่อริตลอดกาลงั้นหรือ' ก่อนจะเสมองเข้าไปในดวงตาสีฟ้าซีดของเดรโกที่ยืนยิ้มกวนประสาทอยู่ พลางสั่นหน้าเรียกสติแล้วโต้กลับ

"นายแก่กว่า มัลฟอย"

"ชิ! คนอุตส่าห์มาอวยพร"

ร่างสูงสบถเบาๆ อย่างไม่จริงจัง ก่อนจะหย่อนกายลงนั่งฝั่งตรงข้ามแฮร์รี่ พลางใช้แขนข้างที่ปกติเท้าคางมองเจ้าของดวงตากลมโตสีเขียวสุกใสอย่างหยอกล้อ

"นั่งอะไรตรงนี้ ที่เยอะแยะ"

"นั่งดูหมาหัวเน่า โดนเพื่อนทิ้งในวันเกิดไปเที่ยวฮอกมี้ดส์กันหมดน่ะคุณแฮร์รี่ พอตหม้อ"

"เดรโก หมูฝอย!"

เสียงที่ดังลั่นของแฮร์รี่ดึงให้บรรณารักษ์หันขวับมาทันที เขาทำได้เพียงค้อมหัวน้อยๆ ก่อนจะหันมาส่งสายตาคาดโทษให้ตัวต้นเหตุ

ยิ่งเห็นคนตัวเล็กหัวร้อนเขายิ่งได้ใจ รู้สึกถึงชัยชนะที่ทำให้แฮร์รี่หลุดจากการควบคุมอารมณ์ได้

"แฮร์รี่ คือแบบ.. ของฉันที่ไม่ไปอะมันจำเป็น เพราะนี่ไงแขนเจ็บ"

"นี่ ฉันไม่ว่างนะ อย่ากวนได้ไหม"

"เอ้า! ไม่เห็นจะรู้ว่าไม่ว่าง ฮะๆๆ เห็นนั่งตาลอย คิดว่าไม่มีไรทำ"

เสียงแหบเสน่ห์แสนกวนยังคงดังขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด จนแฮร์รี่แทบจะปาตำรายาที่หยิบมาจากชั้นหนังสือใส่เสียหลายๆ รอบ ก่อนจะเอ่ยอย่างเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน

"เป็นลูกช่างขัดหรือไง ขัดอยู่ได้"

"ก็น่าสนนะ ถ้าให้ขัดหลังคุณพอตเตอร์น่ะ"

แต่แทนที่จะหยุดและสำนึกได้ เดรโกกลับหน้าหนาแหย่ต่อ ทั้งยังเล่นด้วยประโยคชวนให้คนอื่นคิดอีก

"เลือกเอามัลฟอย จะหุบปาก หรือไปนั่งไกลๆ"

"แฮร์รี่นะแฮร์รี่ โถ่ๆๆ"

เดรโกแกล้งตัดพ้อแฮร์รี่ที่เริ่มหูแดงหน่อยๆ ไม่รู้มาจากความเขินที่โดนแกล้งแหย่ หรือโกรธที่ถูกขัดจังหวะกันแน่

เด็กหนุ่มคิดอย่างขบขัน ก่อนจะอมยิ้มยียวน พลางเท้าคางต่อ ..นั่งจ้องหน้าเจ้าของแผลเป็นรูปสายฟ้าที่ตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง

ช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา...

จำได้เลยว่าตอนนั้นเขาตื่นเต้นขนาดไหน ถ้าเขาทำตัวเป็นเด็กดีตลอดช่วงที่อยู่บ้านเลขที่ 4 ซอยพรีเว็ต ไม่แน่ว่าลุงเวอร์นอนอาจเผลอใจดีสักเสี้ยววิ ช่วยเซ็นอนุญาตให้เด็กปีสามอย่างเขา ได้ไปเที่ยวฮอกมี้ดส์ตามข้อกำหนดของฮอกวอตส์ก็เป็นได้

กระทั่งป้ามารจ์ พี่สาวของลุงเวอร์นอนมาเยี่ยมบ้าน ดูเหมือนว่าการอาศัยในห้องใต้บันไดของครอบครัวเดอร์สลีย์อย่างสงบของเด็กชาย ก็เป็นไปได้ยากขึ้นมาทันที

"เป็นไงบ้างเวอร์นอนน้องรัก อ้อ..เพ็ตทูเนียด้วย ไม่ได้เจอกันเสียนาน แล้วดัดลีย์ล่ะโตขนาดไหนแล้ว"

หญิงวัยกลางคนร่ายยาวด้วยน้ำเสียงจีบปากจีบคอ สายตาสอดส่ายไปทั่วบ้านอย่างพินิจพิเคราะห์ ราวกับจะจับผิดอะไรสักอย่าง

จนแฮร์รี่ที่กำลังก้าวออกมาจากห้องใต้บันไดถึงกับชะงัก พลางคิดไปว่า 'ท่าทางเหล่านี้น่าขนลุกจริงๆ ทั้งในโลกเวทย์มนต์และโลกมักเกิ้ลนี่เลย'

ฝ่ายลุงเวอร์นอนที่นั่งดูรายการวาไรตี้อยู่ ค่อยๆ หันใบหน้าอ้วนกลมกับคอสั้นๆ มาทางหน้าประตู ก่อนจะเอ่ยตอบเสียงอู้อี้ยานคาง

"พวกเราสบายดี ตอนนี้เพ็ตทูเนียกำลังเตรียมอาหารให้ดัดลีย์น่ะ สองแม่ลูกอยู่ในครัว พี่มารจ์ล่ะกินอะไรมาหรือยัง"

"ยังเลย รอมากินฝีมือเพ็ตทูเนียนี่ละ"

ป้ามารจ์รีบตอบด้วยแววตาเป็นประกาย ตั้งใจมาฝากท้องสามมื้อที่นี่เต็มที่ แฮร์รี่ที่ทนอยู่ต่อไปไม่ไหวจึงเตรียมหมุนตัวกลับเข้าห้องใต้บันได

..เขายอมทนหิวดีกว่าทนกับอะไรน่าขนลุกแบบนี้

แต่แล้วบรรยากาศกลับไม่เป็นใจ เมื่อผู้มาเยือนปรายตามาทางเด็กชายตัวผอมกะหร่องแล้วทำร้องตกใจ

"เอ๊ะ! เจ้าเด็กประหลาดพอตเตอร์นี่ยังอยู่อีกหรอ รกหูรกตาเสียจริงนะ"

ลุงเวอร์นอนได้ยินคำถามถึงกับถอนใจ ใช่ว่าเขาอยากจะยุ่งกับเด็กนี่เสียเมื่อไร พวกพ่อมดไว้ใจได้ที่ไหน เมื่อพึมพำจนพอใจแล้ว จึงเอ่ยตอบพี่สาวด้วยสีหน้าบิดเบี้ยว

"ฮอกวอตส์ปิดเทอมน่ะ มันเลยกลับมาอยู่บ้าน"

"อ้อ อย่างนี้นี่เอง เสียดายจริงๆ ไม่น่ารอดมาเลยเนาะพอตเตอร์เด็กสวะ"

ไม่ว่าเปล่า ยังหันมาพยักเพยิดกับเด็กชาย แฮร์รี่ถึงกับกุมขมับ ให้ตายเถอะ! เคราเมอร์ลินเป็นพยาน! ใครจะเสียสติไปเห็นดีเห็นงามกับคนที่สาดคำไม่น่าฟังใส่ตนได้กัน!

"สวัสดีครับป้ามารจ์" เสียงแตกใหญ่ดังมาจากทางเข้าครัว พร้อมกับการปรากฏตัวของเด็กชายตัวกลมที่แต่ละก้าวเดิน ฝาบ้านแทบหลุดเป็นชิ้นๆ

"สวัสดีจ้ะ มาให้กอดหน่อยสิ ดัดลีย์สุดหล่อ โตเป็นหนุ่มแล้วนะนี่" เอ่ยจบ คนเป็นป้าก็ปั้นหน้ายิ้มที่คิดว่าหวาน พลางดึงหลานเข้ามาในอ้อมกอดที่รวบได้ไม่รอบตัว

ดัดลีย์ที่หน้าบานยิ่งกว่าจานดาวเทียมเมื่อถูกชมว่าหล่อ ทำหน้ายู่ยี่เมื่อบังเอิญสบตาเข้ากับเด็กชายร่างเล็กโดยไม่ตั้งใจ แถมป้าเพ็ตทูเนียก็ออกมาจากครัวพอดี สองเสียงประสานกันราวท่องมาก่อน สมแล้วที่เป็นแม่ลูกกัน..

"มายืนเกะกะอะไรตรงนี้พอตเตอร์ ไปอยู่ที่ของแกนู่น"

เป็นแฮร์รี่ที่ได้แต่เช่นเขี้ยวในใจ ใครอยากอยู่กัน ..สองมือเรียวกำหมัดแน่น พยายามท่องสะกดอารมณ์ตัวเองไว้

'เพื่อลายเซ็นอนุญาตไปฮอกมี้ดส์ๆ'

เกือบจะพ้นอยู่แล้ว แต่ในที่สุดความอดทนอันน้อยนิดของแฮร์รี่ก็ขาดผึง เมื่อได้ยินประโยคต่อมาจากพี่สาวของลุง

"พวกเธอจะไปอะไรนักหนา ไล่ๆ ไปก็จบแล้ว กับอีแค่เด็กไม่ปกติที่มีพ่อกับแม่สติวิปลาส วันๆ โบกไม้เก่าๆ ทุเรศจะตาย จะว่าไปก็ขนลุกจริงๆ ดีที่เพ็ตทูเนียไม่เป็นอย่างน้องสาวเธอ ไม่งั้นดัดลีย์ที่รักคงไม่หล่อแบบนี้แน่ๆ อีกอยะ- กรี๊ด..."

ไม่ปล่อยให้ได้พ่นสิ่งน่ารังเกียจอีกต่อไป แฮร์รี่ชักไม้กายสิทธิ์จากเอวขึ้นมาเมื่อไรไม่อาจรู้ได้ รู้ตัวอีกทีมันก็มาอยู่ในมือแล้ว แถมป้ามารจ์พองเป็นลูกโป่งลอยไปลอยมา เกือบจะหลุดออกไปทางหน้าต่างอยู่รอมร่อ

จะด่าจะสาปแช่งเขายังไงเขาทนได้ แต่มาให้ร้ายพ่อกับแม่เขาแบบนี้ แฮร์รี่ไม่ปล่อยผ่านแน่ๆ

แม้จะรู้ดีว่าหากตนใช้เวทมนตร์ต่อหน้ามักเกิ้ลเมื่ออายุยังไม่ถึง 17ปีในครั้งนี้ อาจถูกไล่ออกได้ แต่เขาก็มิอาจควบคุมตัวเองได้จริงๆ

..ทำไมเขาต้องเอาอนาคตมาทิ้งไว้ที่นี่ด้วยนะ

เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน เพราะเขาอาจถูกตีตายได้ ถ้าไม่รีบออกไปจากที่นี่ คิดได้ดังนั้นร่างบางก็พุ่งตัวเข้าไปในห้องใต้บันได รีบกวาดของจำเป็นของตนลงหีบอย่างรวดเร็ว ก่อนจะลอบหนีออกไปผ่านทางหน้าต่าง และไม่ลืมที่จะหันมาคว้ากรงเฮ็ดวิก นกฮูกของเขาให้ไปด้วยกัน

ในที่สุดแฮร์รี่ก็มาถึงที่ถนนแห่งหนึ่งอย่างทุลักทุเล โชคดีที่รถเมล์อัศวินราตรีผ่านมาพอดี เขาสามารถต่อไปลงที่ชานชาลาเก้าเศษสามส่วนสี่เพื่อกลับไปขอเข้าโรงเรียนได้

แต่เขากลับยืนนิ่งเมื่อสายตาภายใต้กรอบแว่นกลมรับกับรูปหน้าหันไปสบเข้ากับหมาสีดำตัวใหญ่

..ความรู้สึกอบอุ่นคุ้นเคยแผ่ซ่านอย่างประหลาด