ฉันแดรา สาวสวยที่ยังไม่ได้แต่งงาน ทำไมนะหรือ แรกก็อยากแต่งงาน แต่พอนานๆก็แต่งอยู่กับงาน นานแล้วที่ฉันไม่ได้ไปเที่ยวเพราะมั่วจะทำงานใช้หนี้ ฉันตัดสินใจออกจากงานเพื่อปล่อยตัวเองจากโลกที่แสนจะทรมาน ตื่นเช้าก็ไปทำงาน พร้อมกับเจ้าที่ไม่เอาไหน เงินเก็บที่มีก็น้อยแต่ตอนนี้ขอให้ได้เที่ยวไปก่อน โชคดีที่ฉันถูกหวยพอได้มีเงินจ่าย ไปเที่ยวยุโรบ เสร็จก็มาเที่ยวเอเชียเป็นของฉันที่จะได้เที่ยวรอบโลก

ตามหาความฝันไปก่อนแล้วกัน แต่ฝันของฉันก็มีอันสะดุดลง ฉันดันหลงทางที่ต่างประเทศ เหตุการณ์ทำให้เจอเขา คนนี้ผู้ทึ่ตอนนี้กำลังทำอาหารเย็นให้ฉันกินอยู่ไง ต่อ เราพบกันที่ค่อนข้างที่ทำให้เราพบอย่างไม่ได้ดีเท่าไร

ตอนนั้นฉันที่หลงทางดันในอยู่ดง ผู้หญิง....ให้ผู้ชาย

แดรา เธอมาทำอะไรตรงนี้ ผู้ชายฝรั่งตัวใหญ่เดินเข้ามาหาฉันด้วยท่าทางคุกคาม

How must...

ฉันในตอนนั้นคิดอะไรไม่ออกเลยจริง เลยแต่งเรื่องงสดๆ

มี..คนจองแล้ว

ฉันมองไปเห็นรถคันหนึ่งที่เป็นคนเอเชียด้วยกัน ดูท่าทางดูดีมาก ฉันสะบัดแขนผู้ชายคนนั้นออกและวิ่งออกไปทันที

อย่างแรกฉันเจอเค้าโดยบังเอิญ หรือโชคชะตา

You get out!

หน้าเค้าเหมือนกับเห็นผีเลยทีเดียว

‘ไม่ออก’

ฉันพูดภาษาไทยออกไป ทำไงได้ก็ฉันไม่รู้นิคนเคยเที่ยวครั้งแรกแล้วภาษาอังกฤษก็ไม่ได้ดีเท่าไร แต่ถ้าให้ออกไปเจอกับฝรั่งตัวโต มันน่ากลัวกว่าอีก

Go go:

ฉันบอกให้คนขับรถไป แล้วคนขับรถก็ออกรถอย่างงงฯ

:พวกคุณมาเที่ยวกัน ทะเลาะกัน ผู้ชายไม่ควรทิ้งผู้หญิงไว้อย่างนี้:

: what เธอไม่แฟนของฉัน:

เค้าตอบโต้ภาษาอังกฤษ แต่ฉันพอจะแปลได้บ้าง ฉันเลยแสดงบทแฟนที่น่าสงสาร

Who are you?

:เขาจะทิ้งฉันไปแล้ว เขาไม่รักฉันแล้ว; ฉันที่แสดงต่อไป คนอะไรไม่มีน้ำใจเห็นผู้หญิงกำลังลำบากก็ไม่ช่วยเหลือ

หยุด หยุด พูดอะไรของเธอห่ะ!

สีหน้าอารมณ์สุดๆ

คนขับรถมอง ฉันและเขาอย่างไม่เข้า เขาขับรถออกไปแล้ว ถามว่าลงที่ไหน

Star hotel

พวกเราพักอยู่ที่เดียวกันหรือ

: ไหนบอกว่ารู้กันไง! คนขับพูดแล้วก็ขับมาส่งที่โรงแรมที่พัก

:แล้วทะเลาะกันอีกละ!

ฉันลงจากก็วิ่งไปในโรงแรมทันที

ตอนที่มหาวิทยา มีคนที่เรียนมาค่อยจีบ ทำรู้สึกรำคาญเป็นอย่างมาก วันนั้น ที่ ฉันกับเยซิน เพื่อนที่เราเป็นรูมเมทกัน ไปเที่ยวตลาดเย็น แต่ฉันต้องรำคาญเจ้าบือนั้นที่ค่อยฉันกับเยซิน ตลอด เราจึงรีบวิ่ง กันอย่างเร็วจนฉันผลัดหลงกับเยซิน

โครม! ฉันเหมือนชนอะไรอย่างทำฉันล้ม ฉันพยามลุกขึ้น แต่ผมที่ปิดหน้าของฉัน และข้าวของก็กระจัดกระจาย

“ขอโทษครับ” ซึ่งเขาก็ขอโทษภาษาจีนกับฉัน

ฉันที่พยายามปัดผมออกจากใบที่เลอะด้วยไอศครีม

และมองเขานี่ไม่คิดจะช่วยเลยหรือ ฉันจึงลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล

“คุณ”ฉันมองเขาแล้วอ้าปากค้าง

“คุณนี่เอง เจอทีไร ซวยทุกที” หลังนั้นฉันก็ฟังไม่รู้เรื่อง เพราะภาษาฉันยังอ่อนมาก

แต่แรกเราก็เหมือนจะไม่ถูกชะตากัน แต่เพราะฉันเจอเขาบ่อยๆขึ้นทำให้เราได้กันแบบบนนี้ ฉันก็รู้สึกชอบเขาเป็นชีวิตจิตใจ เขาเข้ามีตัวตนในความคิดเสมอ ฉันจึงลงมือจะรวบหัวรวบหางเขาให้ได้

วันนั้นแม้เป็นโอกาสแห่งการตอบสนองความต้องการเป็นอย่าง ในงานสนองปีใหม่ได้เจอเขาในที่แห่งนั้นก็รู้สึกดีมาก ฉันคิดพาเขากับห้องให้ได้ แม้เป็นความคิดที่ไม่ดี แต่ความสาวของฉันก็อยากให้เขา

“เจอกันอีกแล้วนะ “ฉันยืนมือไปตรงหน้าของเขา เขาที่เหมือนจะจับมือ แต่ตกใจกับท่าทีเปลี่ยไปของฉัน “เดินด้วยกันไหม”

เขาที่มึนงงอยู่ก็ผยักหน้าตอบ

สิบ เก้า แปด เจ็ด หก ห้า สี่ สาม สอง หนึ่ง

Happy new year

เสียงพรุดังๆพร้อม กับเสียงทุกคนในงานโฮ่ตะโกนรับวันปีใหม่

“คุณมาทำอะไรที่นี่หรือค่ะ”

ฉันถามเขาขึ้นมา เห็นเหมือนว่าสายตาเขาก็มองอยู่เหมือน

“ผมมาทำงานครับ”

“คืนนี้ไปกับฉันไหม”

“What!

เขาแสดงสีหน้าตกใจเป็นอย่างมาก

“คุณจะไปกับฉันไหม ฉลองปีใหม่ที่ห้องฉัน”

“ผมขอโทษคับ”

แล้วเขาก็เดินจากไปเลย แต่ก็ไม่ได้ให้ฉันรู้สึกอะไรมากนัก เพราะว่าฉันก็ไม่หวังอะไรอยู่แล้ว ก็แค่อยากวันไนน์แสตนดูสักครั้ง แต่จะให้หาใครก็ได้ มันทำให้รู้สึกขยาดแต่ถ้าคนที่ชอบ คงจะดี ฉันจึงเรียกรถกลับ

Taxi!!”

“ผมตกลง”

ฉันที่กำลังจะเปิดประตูรถขึ้นไป แต่มีมือเขากั้นไว้ ฉันและเขาที่ขึ้นรถไป ฉันรู้สึกงงมากที่เขาเปลี่ยนใจ จนถึงห้องของฉัน เราก็นั่งทานอาหาร ทานเล่น

“โอ้ะ”

เขาจู่โจมริมฝีปากอย่างรุนแรงนิดหน่อยทำให้ฉันตกใจ แต่ก็จูบตอบโต้แม้จูบไม่เป็นก็ตาม เขาทาบทับลงบนตัวฉัน จูบอย่างนักหน่วงจนปากเริ่มชาแล้ว

“ผมขอนะ คุณยินดีหรือไหม”

ฉันยิ้ม และผยักหน้าตอบรับ จากนั้นเสื้อผ้าของเหมือนจะถูกถอดออกอย่างง่าย เขาอุ้มไปที่เตียงและก็ก้มตัวลงมา ....

“😏🤓🤓.

ปัจจุบัน.

“อุ้ย มีคนกำลังเดินไปที่สะพาน”

ฉันที่ต้องลำบาก มาตลอดต้องทำอะไรได้มาเจอกับความบังเอิญที่จะคิดสั้น แถวนี้ไม่มีคนอยู่สะด้วย แต่เขาคงไม่คิดสั้นหรอก เป็นผู้หญิงที่คิดสั้นเพราะอะไร สวยแม้อายุจะเยอะแล้ว แต่ก็ดูถ้าจะรวยด้วย ฉันจนและขี้เกียจแถมยังโง่อีก ทำไมไม่อยากมีชีวิตอยู่

“มาทำอะไรทึ่สะพานนี้หรือค่ะ”

ฉันที่ถามออกไปด้วยไม่หันไปมอง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาเลย เขาดูเหมือนเศร้ามาก

“ทำไม จะกระโดดลงน้ำหรือ ขึ้นมานี่อืดเลยนะค่ะ”

‘ทำไมต้องมาคุยกับฉันด้วย” ผู้หญิงคนนั้นก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก เอาละตอนนี้ฉันจะทำอย่างไรดี

“คุณพี่สวยจังเลย แถมรวยด้วยใช่ไหม หนูจนมากเลย มีสมบัติไหมค่ะ หากไม่มีญาติ ฝากให้หนูใช้ได้นะค่ะ”

‘เเธอไม่ได้จะมาห้ามหรอกหรือ’

“ไม่รู้จะห้ามยังไงค่ะ พูดไม่เก่ง ซ้ำเติมคนได้”

ฉันที่พูดออกไปอย่างมั่น จนเห็นเขาหัวเราะออกมา ก็เลยทำให้ฉันสบายใจมากยิ่งขึ้น

‘ทำไมถึงคิดทำแบบนี้หรือค่ะ คุณก็ดูดี มีอะไรไม่พอดีงั้นหรือ”

‘เธอคิดว่าฉันเป็นคนแบบไหนละ ฉันรวย สวย เก่งมาตลอด’

“ตรงข้ามกับหนูดี”

‘ หนูทำให้ฉันยิ้มได้ขึ้นมาจริงนะ ฉันคิดว่าฉันหมดโอกาสที่จะอยู่ ฉันอยากปลดปล่อยเขาจากฉัน สามีฉัน ฉันอยากให้เขามีชีวิตใหม่ ไม่ต้องมาผูกติด สามารถมีลูกตามที่เขาต้องการได้ เพราะฉันไม่สามารถมีลูกให้ได้’

“อืม คิดว่าเขาอยากมีลูกอย่างนั้นหรือ ฉันว่าเขา สามีคุณนะค่ะเขาคงอยากมีคุณมากกว่าลูกนะ”

‘ทำไหมหนูคิดอย่างนั้น’

“เพราะหากเขาอยากมีลูก เขาคงไปมีนานแล้ว เขาคงไม่อยู่กับคุณจนถึงตอนนี้หรอกใช่ไหมค่ะ อย่าทำร้ายจิตใจเขาด้วยการพรากคุณไปจากเขาเลย”

‘ฮือๆ’

“อย่าร้องไห้เลยค่ะ ไปกินก้วยเตี่ยวกัน หนูเลี้ยงเองค่ะ”

ฉันเดินจูงมือคุณพี่นั้นออกมาจากต้องนั้น ฉันอยากให้เขามีมีความสุข และมีชีวิตต่อช่วยคนก็ได้หรือฉันเนี้ย ภูมิใจอยู่เหมือนกัน คิดแล้วก็เหมือนเป็นโชดชะตามากกว่าให้ฉันมาเดินเล่นเพราะโกรธเขาเลยมาเดินเล่นเพราะอยากระบายอารมณ์

“ร้านอร่อยนะค่ะ ฉันมากินบ่อย”

‘ขอบคุณหนูมากที่ช่วยฉันไว้นะ ฉันคิดอะไรโง่เองละ’

“กลับไปคุยกับเขานะค่ะ”

‘อืม ฉันจะไม่มีทางทำให้ตัวเขาผิดหวังและเสียใจ เขาดูแลฉันดีขนาดนี้เลยอยากตอบแทนเขาถึงจะถูก’

ต่อมา...

‘ไปไหนมาเนี้ย โทรหาก็ไม่รับ’

“แค่ไหนกินข้าว ทำไมละ”

เขาดูเหมือนจะโกรธแต่ก็ไม่พูดอะไร

“ทำไม ไม่เข้าใจเลย แค่ออกไปข้างนอกแค่นี้จะเป็นไรไป”

เดราโกรธมากกับท่าทีที่คนรักเหมือนจะห่วงเกินพิกัด โดยปกติแล้วเพราะตัวเองเป็นอิสระมาโดย 30 ปี แล้วแต่ก็ยังอยากเป็นอิสระในการทำทุกอย่าง การเริ่มต้นของเราสองคนมันเป็นไปอย่างรวดเร็วเกินไป ทำให้ให้ข้ามขั้นตอนการเรียนรู้ ฉันคิดมาตลอดว่าความสุขที่อยู่ด้วยกันคือความสุขแล้ว

หลังจากการทะเลาะ ความสัมพันก็ลดลงไปเรื่อย จนกระทั่งไม่อยากจะกลับบ้านเลย เดราที่เอาแต่เที่ยวต่างจังหวัด และเขาที่ทำงานจนไม่กลับบ้าน

“คุณ สนใจเป็นนักแสดงหรือเปล่า”

ในชีวิตของเดราไม่เคยคิดที่จะเป็นนักแสดงมาก่อน ความที่มีครอบครัวความรักเหมือนไม่สมบูรณ์แบบจึงอยากที่จะออกมาใช้ชีวิตโสดเหมือนเดิม เลยตัดสินใจในการรับงานนั้นมา แต่การบอกเลิกเป็นปัญหาที่หนักสำหรับเขาทั้งสองคนในการที่ต้องจากกันจริง น้ำตาก็ไหลออกมาไม่รู้ตัว เขาไม่ยอมที่คุยด้วยด้วยการหนีตลอด

คืนนั้นเดราเลยตัดสินใจที่จะเดินออกมา ไปทำงานเป็นนักแสดงแม้ไม่ใช่บทที่มีบทบาทอะไร แต่ตอนนี้ก็เริ่มมีคนรู้จักแล้ว การแสดงและการพบผู้คนทำให้สนุกกับการทำงาน

เดราไม่เคยรับบทที่ต้องถึงเนื้อถึงตัวกับผู้ชายมาก่อน ทำให้เดราถูกมองเป็นแม่ชี แต่เพราะการว่างตัวตามแบบของตัวเองจนไม่ไม่ใครจะว่ากล่าว เพราะการเข้าหาคนง่าย

เกือบสามปีในบทบาทการเป็นนักแสดง ก็ทำให้รู้สึกเบื่อการหน่าย จึงคิดถึงการกับมายังบ้านเกิด 1 เดือนที่กับมาที่สุดของการคิดถึง แต่คิดถึงอะไร ตอนนี้มันเหมือนว่างเปล่า 1เดือนเป็นสามเดือนหลังกลับมาก็เปิดกาแฟสด และขนมขาย รายได้ก็ดีนะเพราะเป็นแหล่งชุมชน

“ ขอกาแฟแก้วหนึ่ง”

“ได้ค่ะเชิญนั่งเลย”

“ขนมด้วยน่ะ”

“ค่ะ”

เดราปิดร้านตอนสามทุ่ม ทุกวัน พร้อมเอาอาหารให้แก่พี่ขามหน้าร้าน พี่เจอแก่นอนอยู่ที่นี่เป็นประจำทุกวัน แก่เหมือนสติไม่ดี แต่เหมือนจะจำอะไรไม่ได้เลย ตอนเจอครั้งแรกสภาพสกปรกมาก แถมพวกวัยรุ่นก็ชอบแกล้งเสมอ เลยให้อาหารกินเป็นประจำ แต่แก่ไม่รับก็เลยบอกจะจ้างให้เฝ้ายามตอนกลางคืน ตอนนี้ก็ใส่เสื้อที่เตรียมไว้ให้เสมอ

“กลับก่อนนะพี่ขาม”

ไม่มีเสียงตอบรับเหมือนเดิม แต่แก่ก็แค่อยู่เฝ้าร้านให้ตามปกติ ให้เงินก็ไม่รับ ได้แต่ให้อาหารและที่พักข้างร้าน

“กลับบ้านแล้วหรือหนูกลับดีๆละ”

“ค่ะ”

ป้าวาด ถามทุกคืนจนชินแล้ว ชอบมาคุยโม้ที่ร้านเป็นประจำแต่ก็ฟังผ่านๆไปตามประสาคนแก่ที่เปิดร้านชำตัวคนเดียว

“ เดือนหน้าก็ต้องไปทำงานอีก ไม่อยากไปเลยนะเนี้ย มีติดสัญญาก็อีกสองปี แต่ก็ถือว่าเที่ยว”