...~กริ๊งกร๊าง ก๊อกแก๊ก~...

อะไรเนี่ยถึงเวลาก็ตื่นเองแหละปลุกอยู่ได้ไอ้นาฬิกาบ้าฉันกำลังมีความสุขในฝันอยู่นะบ้าจริง นี่วันเสาร์นะปลุกทำไมวันเสาร์ขอนอนสบายๆไม่ได้หรอ ห๊ะ!! ขณะนั้นเองปลายสายตาของฉันเหลือบไปมองปฎิทิน...เอ๊ะนี่วันวันจันทร์งั้นหรอ...ฉันหันไปมองอีกทีเพื่อความมั่นใจแล้วดวงตาก็เบิกกว้างทันที บ้าจริงนี่มันเจ็ดโมงครึ่งแล้วนิ สายอีกแล้วๆๆ ฉันใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวประมาณยี่สิบนาทีเดินไปโรงเรียนอีก15นาทีแบบนี้แสดงว่า.....ฉันสายอีกแล้วหรอเนี่ยย˚‧º·(˚ ˃̣̣̥⌓˂̣̣̥ )‧º·˚

ฉันรีบสลัดผ้าห่มถอดเสื้อผ้าชุดนอนระหว่างวิ่งหน้าตื่นเข้าห้องน้ำแต่เอ่อ...วันนี้อาบแห้งอีกแล้วก็แล้วกัน แค่ล้างหน้าแปรงฟันเท่านี้ก็พอสบู่ไม่ต้องถูหรอก น้ำไม่ต้องโดนตัว ช่วงนี้พ่อกับแม่ยิ่งชอบบ่นว่าค่าน้ำไฟแพงลูกที่ดีอย่างฉัน ต้องประหยัดหน่อยแล้วล่ะเพื่อพ่อกับแม่(◍•ᴗ•◍) เอาล่ะๆต้องรีบไปโรงเรียนเเล้วถึงจะแต่งตัวค่อยไม่เรียบก็เถอะ..เเล้วไงล่ะก็ฉันรีบนิ! ฉันรับวิ่งไปโรงเรียนทันทีและได้อธิษฐานว่าขอให้ทันทีเถอะๆ

"ไปแล้วนะคะ~~"

"อ้าวรีบจังล่ะ ไม่กินข้าวก่อนหรอ"

"แต่มันสายแล้วนะคะ"

...แล้วแม่ก็ตะโกนว่าฉันตื่นสายเอง ค่าารู้แล้วน่าย้ำจังนะเวลาแบบนี้ใครจะกินข้าวลงลงกันเล่าา อาจารณ์อรชรที่อยู่ฝ่ายปกครองยิ่งชอบลงโทษนักเรียนมาสายด้วยการท่องกฎโรงเรียนหนึ่งร้อยข้อดังๆตั้งห้ารอบเลยนะแกจะไม่ปล่อยจนกว่าเสียงจะดังจนแกพอใจ สามคำสำหรับงานนี้ ฉัน ตาย แน่...

ฉันรีบคว้าจักรยานคันโปรด(เพราะมีอยู่คันเดียว)ถลกกระโปรงแล้วตวัดขาขึ้นคร่อมยกเท้าถีบอย่างแรง ฉันต้องขี่จักรยานไปโรงเรียนแบบนี้ทุกวันจริงๆบ้านชั้นกับโรงเรียนก็ถือว่าไกลนิดหน่อยถ้านั่งรถเมล์ก็ประมาณสิบนาที ทุกคนคงคิดว่าทำไมฉันไม่นั่งรถไป ก็แหม..บ้านฉันฐานะไม่ได้ร่ำรวยอะไรออกไปทางจนซะด้วยซ้ำ(มีเงินไม่ถึงพันล้านขาดอีกเก้าร้อยเก้าสิบเก้าจุดเก้าเก้าเท่านั้น)พ่อฉันเป็นลูกจ้างบริษัทเอกชนเงินเดือนหมื่นกว่าๆ แค่เนี้ย ส่วนแม่นอกจากจะเป็นแม่ฉันแล้วยังเป็นแม่บ้านด้วย เพราะแบบนี้แหละฉันถึงต้องประหยัดตั้งแต่ค่าน้ำค่าไฟค่ารถแล้วก็ค่าข้าวโดยเอาข้าวมากินทุกวันห๊ะ!ตะ ตายแล้ว ความรีบทำให้ฉันลืมเอาข้าวมากินที่โรงเรียน กรรม ฉันคงต้องอดข้าวกลางวันรวบรัดกลับบ้านไปกินตอนเย็นทีเดียวเลยฉันรีบปั่นจักรยานสุดฤทธิ์บอกได้คำเดียวว่าวันนี้ถ้าสายฉันมีแต่ตายกับตายอีกสองโค้งฉันจะถึงโรงเรียนของฉันแล้ว นั่นไงเห็นเสาธงลิบๆแล้ว เย้ๆ ฉันปั่นตีโค้งอย่างแรงแยกหน้านี้ฉันก็จะถึงโรงเรียนของเราน่าอยู่คุณครูใจร้ายทุกคนแล้ว(ฉันแอบยิ้มที่มุมปากเล็กๆพร้อมกับฮัมเพลงฮอตสมัยพระเจ้าเหาไปพลางๆ)

เห้ยยยยๆๆๆ

โครมม!!

มีรถจักรยานอีกคันมาปะทะกับจักรยานฉันพอดิบพอดีจนฉันนอนแอ้งแม้ง กระโปรงแทบจะโกยขึ้นมาถึงหัว ดีนะที่ฉันใส่กางเกงขาสั้นทับกางเกงในไว้ไม่อย่างงั้นรถหวอวิ่งพล่านแถวนี้แน่ รถหวอยังไม่เท่าไหร่ ฉันกลัวหอยเม่นจากทะเลน้ำลึกจะแหวกสาหร่ายทะเลออกมาโชว์ตัวกลางถนนมากกว่า(ᗒᗩᗕ)!

โอ๊ย~

ซี๊ดดด~

"ยัยบ้า!เธอขี่รถบ้าอะไรของเธอ"

นั่นเป็นเสียงของไอ้บ้าที่ขี่จักรยานอีกคันอันเป็นคู่กรณีของฉัน

"นายนั่นแหละขี่รถเป็นรึปล่าวเนี่ย ฉันมาของฉันดีๆ นายนั่นแหละที่บ้า ฉันเจ็บจะตายอยู่แล้ว แทนที่จะมาช่วยกลับมาต่อว่าอีก " ฉันค่อยๆลุกขึ้นนวดตูดป้อยๆส้วนไอ้บ้านั่นมันก็รีบสำรวจดูจักรยานของมัน แต่เอ๊ะ ชัดยูนิฟอร์มที่หมอนี่ใส่บอกให้รู้ว่าเค้าเรียนที่เดียวกับฉัน ฉันมองไม่ค่อยชัดเพราะเห็นแค่ด้านหลัง

"โธ่! เว้ย! ยัยบ้า! เธอรู้มั๊ยว่าจักรยานฉะนราคาเท่าไหร่ หึ! ถเาให้ฉันประเมินจากหน้าตาเธอ คงไม่รู้หรอก หน้าก็โง่แถมยังขี่รถไม่ระวังอีก" นายนั่นพูดไปก็นั่งสำรวจจักรยานของตัวเองไป ที่ตอนนี้นอนแอ้งแม้งไม่เป็นท่าอยู่ข้างถนน

"มันจะมากเกินไปเเล้วนะ แค่จักรยานคันเดียว นายต้องพูดจาดูถูกฉันขนาดนี้เลยหรอ" ดูเหมือนคูกรณีของฉันนอกจากจะมองข้ามความสวยของฉันแล้วยังไม่สนใจคำพูดที่ฉันแหกปากบอกไปเลยสักนิด