ในค่ำคืนของวันหนึ่งเป็นวันที่สำคัญของคนทั้งโลก ซึ่งวันนี้ตรงกับวันที่ 1 มกราคม คนทั่วทั้งโลกต่างก็พากันออกมาพาครอบครััวออกมาสังสรรค์กันอย่างสนุกสนาน ไม่ว่าจะเดินผ่านไปที่ไหน ทุกคนมีรอยยิ้มปีติยินดี ให้กับเช้าของวันใหม่ที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น

...................................

(จ้อกแจ้ก จ้อกแจ้ก)

นี่!!! ฮเยซอน "เธออยู่ที่ไหนแล้วเนี่ย ฉันมารอเธอที่หน้าทางเข้าไชน่าทาวน์แล้วนะ คนเยอะแออัด มาก็เลย ฉันมองไม่เห็นเพื่อนเราสักคน เธอจะมาถึงที่นี่เมื่อไหร่"

หญิงสาววัยรุ่นในชุดเดรสสีแดงที่มาพร้อมกับความมั่นใจ ผมของเธอสั้นบ๊อบสีเทา กับไฮไลท์ที่ปลายผมสีเขียวอ่อนเมื่อมาอยู่ในที่มืดก็ยิ่งทำให้ผมของเธอดูโดดเด่นยิ่งขึ้นใครได้พบเห็นก็ต้องต่างพากันหันมองที่เธอ ริมฝีปากทาด้วยลิปสติกสีแดง ผิวพรรณขาวพร่อง เอ่ยขึ้นระหว่างคุยโทรศัพท์กับเพื่อนสนิทของเธอ

"ตอนนี้ฉันกำลังมาซื้อขนมกับดอกไม้ไฟที่พวกเธอสั่งฉันไง!!"

อ่า~"ฉันไม่ได้สั่งสักหน่อยเธอจับฉลากหน้าที่ไปซื้อของได้เองนี่น่า"

"จะมาโทษพวกฉันไม่ได้นะ" ฮ่า ฮ่า

"อ่า เข้าใจแล้ว รอก่อนแล้วกันนะเพราะฉันต้องไปนั่งรถไฟฟ้าต่อ เพื่อเดินทางไปไชน่าทาวน์ คงจะอีกประมาณ 30 นาที"

"เธอเข้าไปรอฉันข้างในก่อนก็ได้นะโซอา"

"โอเค งั้นฉันเข้าไปจองที่นั่งรอข้างในก่อนละกัน ถ้าเธอถึงแล้วโทรกลับหาฉันด้วยนะ"

"ได้ๆ ไว้เจอกันนะโซอา" บาย~

หญิงสาวร่างบาง สูง ผิวขาวกับทรงผมทรงwolf cut ของเธอที่ดูมีเอกลักษณ์กับเสื้อคลุมสีน้ำตาลธรรมดากับกางกางยีนส์ขายาวคู่ใจ เอ่ยตอบกลับไป....

*หากใครสงสัยว่าทรงผม wolf cut เป็นทรงแบบไหน แต่ถ้าหากฉันถามคุณว่าคุณรู้จัก ทรงผมยูนาบีไหม?

ทีนี้คุณพอจะนึกออกรึยังคะ ฮ่า ฮ่า*

เฮ้อ~ หญิงสาวถอนหายใจใหญ่

ฮเยซอนหญิงสาวผู้เกลียดงานเทศกาลทุกรูปแบบ ไม่ว่าจะวันเกิด วันวาเลนไทน์ วันสำคัญต่างๆเธอก็มักจะเบื่อไปซะหมดเพราะเนื่องจากที่เธอ ชอบอยู่ที่เงียบๆและไม่ชอบคนพลุกพล่าน เธอเป็นโสดมานานหลายปีแล้วหรือเรียกได้ว่าโสดมาตั้งแต่เกิดเลยก็ว่าได้ เพราะไม่ว่าใครที่เข้ามาพยายามที่จะจีบเธอ เธอก็จะปฏิเสธทันที จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอครองโสดมานาน เมื่อเธอมีเรื่องทุกข์ใจเธอก็จะแบกรับความเศร้าไว้คนเดียวไม่บอกให้ใครรับรู้ แต่ก็ใช่ว่าเธอจะไม่รับฟังใคร เพื่อนร่วมงานหรือคนที่รู้จักเธอพวกเขามักจะมาขอคำปรึกษาจากฮเยซอนอยู่เสมอและเธอก็สามารถให้คำปรึกษาและให้กำลังใจได้ดีเลยทีเดียวถึงแม้ว่าเธอจะไม่บอกความรูู้่สึกที่เธอรู้สึกอยู่ให้ใครรับรู้ แต่ทุกครั้งเมื่อเธอกลับถึงบ้าน เธอก็จะไปนั่งโต๊ะเขียนหนังสือที่ริมหน้าต่างของเธออยู่เสมอ ความรู้สึก เรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาแต่ละวัน เธอจะเขียนบอกให้ไดอารี่ของเธอได้รับรู้

ฮเยซอน !!! " เธออยู่ที่ไหนแล้วพวกเพื่อนๆมาถึงกันหมดแล้วนะ "

" ฉันมารอรถไฟที่สถานีรถไฟแล้ว แต่รถไฟยังไม่มาเลย "

"อ่า~ พวกเพื่อนๆรอดอกไม้ไฟจากเธอกันอยู่นะ อีกไม่กี่นาทีก็จะนับเคาท์ดาวน์แล้ว"

" ฉันรู้แล้วๆ เดี๋ยวจะรีบไปนะ "

" โอเครีบมาเลยนะ ฉันให้เวลาเธออีกแค่ 20 นาทีนะ "

" โอเคๆ"

ให้ตายเถอะ! นี่แหละสาเหตุที่ฉันเกลียดงานเทศกาลแล้วเมื่อไหร่รถไฟจะมาละเนี่ย จะต้องรออีกนานแค่ไหนห๊ะ?

ปูน ปู้น ปูน ปู้น ~~ เสียงที่คุ้นเคยเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แล้ว

พวกเรา!!!!!! เรามาเริ่มนับถอยหลังกันเถอะ!!!! 10 9 8 7 6 5 4 3 2

1 ปุงปัง!!! ปุง ปัง!!!!~ เสียงพลุที่ดังกังวานไปทั่วโลกประกายไฟเป็นทางยาว ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าในยามค่ำคืนที่มีดวงดาวหลายร้อยดวงประดับประดาอยู่บนท้องฟ้ายามค่ำคืน ปรากฏให้เป็นแสงสีต่างๆ

ผู้คนนับล้านต่างพากันร้องดีใจกับการเริ่มต้นชีวิตใหม่ รวมไปถึง ฮเยซอนด้วย.....

ทันใดนั้นฮเยซอนก็ได้เดินเข้าในประตูรถไฟไปพร้อมๆกับการนับ 1 และพร้อมเสียงพลุที่ถูกจุดขึ้น...

ทันใดที่ฮเยซอน เดินเข้าไปในประตูรถไฟแล้วเธอก็ถึงกับประหลาดใจเพราะว่าภายในรถไฟ มีเพียงแค่เธอคนเดียวที่อยู่บนรถไฟ สายนี้ เป็นรถไฟสายที่88 ที่มาจอดที่ฉานชะลาเวลา 00.00 นาฬิกา

แต่เธอก็ไม่ได้เอะใจอะไร เพราะนึกว่ายังไงซะ นี่ก็งานเทศกาลทุกคนคงอยู่กับครอบครัวของตนเองกันหมดแล้วจึงทำให้ไม่มีใครมาใช้บริการที่สถานีรถไฟ

แต่?? ตอนที่ฉันยืนรอรถไฟก็มีคนมายืนรอรถไฟอยู่เหมือนกันนะ??

แล้วนี้ทุกคนหายไปไหนกันหมด?? ความสงสัยภายในใจเริ่มทำงาน

****แต่ก็ช่างเถอะไม่มีคนก็ดีเหมือนกัน**** ฉันจะได้นั่งได้อย่างสบายใจ

ฮเยซอนไปนั่งรอที่ ที่นั่งพร้อมกับมองไปรอบๆตัว และเสียงพลุก็ยังคงดังอยู่ตลอดเวลา

นั่งรอในรถไฟก็คงจะอีกนานกว่าจะถึงไชน่าทาวน์ พักสักงีบดีกว่า~

ฮเยซอนค่อยๆหลับตาลง ภายในความเงียบของรถไฟ แต่เธอก็ยังคงจับกระเป๋าสะพายที่ใส่ของกินพวกขนมถุงและดอกไม้ไฟไว้อยู่ ถึงแม้ที่นั่งจะว่างแต่เธอก็ไม่ยอมวางของไว้ที่เก้าอี้ และเธอก็พล่อยหลับไป โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังจะมีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอ และเปลี่ยนชีวิตเธอไปตลอดกาล........

วูบวาบ!!!!!! วูบวาบ!!!!!! ****กริ่งๆๆๆปูนปู้นนนนน**** !!!

เสียงประหลาดได้ดังขึ้นโดยที่ฮเยซอนไม่รู้ด้วย

เสียงที่ดังของกระดิ่ง และเสียงของรถไฟ และเสียงต่างๆที่เข้ามาผสมปนกันไปหมด จนจับต้นต่อของเสียงไม่ได้ว่ามีเสียงอะไรปะปนอยู่บ้าง ไม่นานรถไฟก็ได้เข้ามาในอุโมงค์ที่มีแสงประหลาดคล้ายกับหลุดเข้าไปในอวกาศ มีแสงสีม่วงสีแดงและดวงดาวที่ส่องแสงสว่างสวยงามผสมปนเปกันไป

****ขณะนี้ถึงชานชาลาที่88 เวลา ในขณะนี้ 00.00 นาฬิกาค่ะ**** ขอความกรุณาให้ผู้โดยสารออกจากรถไฟและสำรวจสัมภาระของท่านให้ละเอียดเรียบร้อยก่อนออกจากรถไฟด้วยนะคะ เพื่อไม่ให้สัมภาระของท่านศูนย์หายค่ะ

ฮเยซอนค่อยๆลืมตาขึ้น และมองรอบๆภายในรถไฟก็ยังไม่พบใครแม้แต่คนเดียว เมื่อเธอได้ยินเสียงประกาศดังขึ้น เธอก็รีบวิ่งออกจากรถไฟ และสิ่งที่เธอต้องประหลาดใจก็เกิดขึ้น เธอพบว่าชานชาลาที่เธอได้ลงมานั้นไม่มีใครอยู่เลยความเงียบได้ครอบงำจิตใจของเธอ มีเพียงเสียงดังของนาฬิกาที่ดังตามเข็มนาฬิกาไปเรื่อยๆ ชานชาลาที่เงียบไร้เสียงคน ไร้เสียงต่างๆ ยังกับโลกที่เธอเคยอยู่ได้สลายหายไปแล้ว

ฮเยซอนรีบคว้าหาโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายของเธอ แต่ก็พบว่าไร้สัญญาณ ไร้อินเตอร์เน็ตทุกอย่าง

ไม่สามารถติดต่อใครได้รวมไปถึงเพื่อนของเธอด้วย

เธอเริ่มกระวนกระวายใจ และรีบมองหาทางออกจากชานชาลานี้

เมื่อเธอเดินออกมาจากชานชาลาแล้ว เธอก็หันกลับไปมองที่ชานชาลาที่เธอออกมา แต่ก็พบว่าชานชาลาที่เธอออกมา กลายเป็นอุโมงค์ที่มืดสนิท มีเพียงแสงจ่างๆที่ต้นอุโมงค์ที่เธอได้เดินเข้ามา มันยิ่งทำให้เธอเริ่มหวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

เปาะแปะ~ เปาะแปะ~

เสียงฝนกระทบกับพื้นดิน ท้องฟ้ามืดครึ้มราวกับ โลกที่เธอเคยอยู่ได้หายวับไปแล้วจริงๆ

ฮเยซอนพยายามวิ่งไปหาบ้านคนที่อยู่ๆแถวๆนี้ แต่ก็พบว่ามีบ้านคนก็จริงแต่ไม่มีผู้คนอาศัยอยู่เลย เธอได้แต่วิ่งไปเรื่อยๆ วิ่งไปเรื่อยๆ จนเธอสิ้นหวังและเดินกลับมาที่ปลายอุโมงค์ดังเดิม

เธอนั่งกอดเขาหลบฝนที่ปลายอุโมงค์พล่ามร้องไห้ไป

ฮือ ฮือ~ นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย คนที่นี้หายไปไหนกันหมด ฉันจะทำยังไงต่อไปละทีนี้

ไม่นานก็มีชายหนุ่มปริศาเดินกลางร่มมาท่ามกลางสายฝนและได้เดินตรงมาทีเธอ เขาใส่เสื้อกันหนาวสีน้ำเงินคลุมสวมกางเกงขายาวสีดำ และได้หยุดเดินตรงที่เธอนั่งอยู่ ฮเยซอนค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มปริศนา เขามองเธอโดยไร้คำถามและไร้ความรู้สึก เขาโยนร่มให้กับเธอแล้วเดินจากไป แบบงงๆโดยไม่ถามอะไรเธอเลยแม้แต่คำเดียว

เดี๋ยวค่ะ!!!!!! ฮเยซอนตะโกนดังขึ้น

และชายปริศนาคนนั้นก็ไม่ได้สนใจเสียงที่เธอตะโกนเรียกเลยแม้แต่น้อยและยังคงเดินต่อไป

ฮเยซอนรีบหยิบร่มที่ชายปริศนาโยนให้อย่างไรเยื่อใย และวิ่งมาจับชายเสื้อข้างหลังของชายปริศนาไว้

เดี๋ยวก่อนค่ะ!! คุณคะ!!ช่วยฉันด้วยเถอะค่ะ ฉันพลัดหลงมาที่ไหนก็ไม่รู้ ช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหมคะว่าที่นี่ ที่ไหน

ชายปริศนาหยุดเดินและค่อยๆหันมามองทีเธอพร้อมกับทำให้ฮเยซอนได้เห็นใบหน้าของชายปริศนาคนนั้น

หล่อจัง~ ( ความคิดในใจของฮเยซอน)

ชายหนุ่มปริศนาได้มองมาที่เธอแล้วตอบกลับเธอสั้นๆว่า

"เธอมาจากตรงไหนก็กลับไปทางที่เธอเคยมานั้นแหละ" (ชายหนุ่มปริศนา)

"เอะ???"

"ฉันไปมาแล้วค่ะ!!! ****คุณต้องไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันพูดแน่ว่าสถานีรถไฟที่ฉันลงมากลายเป็นอุโมงค์ไปแล้ว******ฉันอยากกลับไปนะคะ แต่ฉันกลับไปไม่ได้**"

ชายหนุ่มปริศนาได้แต่ยินมองที่เธอพูด

"แล้วยังไงละ ฉันจะไปช่วยอะไรเธอได้ ****ฉันฟัง******จากที่เธอพูดๆมาก็รู้ได้เลยว่าเธอพลัดหลงมาจากโลกอื่น

เพราะเคยมีคนที่มาจากโลกอื่นมาที่นี่เหมือนกัน คงจะไม่มีทางเลือกเธอก็รอที่ปลายอุโมงค์จนกว่าอุโมงค์จะกลายเป็นชานชาลารถไฟให้เธอกลับไปก็แล้วกัน ฉันไปละ" (ชายหนุ่มปริศนา**)

ฮเยซอนยืนอึ้งอยู่นาน จากคำพูดของชายปริศนา

"คุณบอกว่าเคยมีคนมาที่นี่เหรอคะแล้วเขาคนนั้นกลับไปที่โลกของตัวเองได้ไหมคะ "

"ฉันว่าฉันก็บอกวิธีกลับให้เธอแล้วนะ รอที่อุโมงค์จนกว่ารถไฟที่เธอนั่งมา จะมาจอดที่ชานชาลาอีกครั้ง" (ชายหนุ่มปริศนา)

เมื่อไหร่คะ!! "เมื่อไหร่ที่รถไฟจะมาจอดที่ชานชาลาอีก"

"ฉันจะไปรู้ได้ยังไงกันละ" (ชายหนุ่มปริศนา)

"ฮือ ฮือ ฉันอยากกลับบ้าน ถ้าให้ฉันนั่งรอที่อุโมงค์มีหวังฉันคงได้นอนตายอยู่ที่นี่แน่เลย "

"ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ให้ฉันไปพักที่บ้านคุณจนกว่ารถไฟจะมาได้ไหมคะ ถือว่าฉันขอร้องเถอะนะคะ ฉันไม่รู้จักใครที่นี่เลย มีแค่คุณที่ฉันพอจะขอร้องได้"

"คงจะไม่ได้" (ชายหนุ่มปริศนา)

"ทำไมละคะ ฉันจะช่วยคุณทำงานบ้านทุกอย่างเองนะคะ คุณสั่งอะไรมาฉันจะช่วยคุณทำทุกอย่างเลย นะคะ นะคะ"

ชายหนุ่มปริศนายืนนิ่งไม่ได้ตอบอะไร และได้เดินกลับไปจากทางที่เขาเดินมา

"ถ้าคุณไม่ตอบอะไร ฉันถือว่าคุณตอบตกลงให้ฉันไปพักกับคุณนะคะ"

ฮเยซอนรีบวิ่งตามหลังชายหนุ่มปริศนาไป..........