หากคุณสงสัยว่าเด็กสาว"เจ้าของเรือนผมสีทองเปร่งประกายผมสีทองนั้นที่อาจทำให้พระอาทิตย์ต้องหลบเข้าไปในกลีบเมฆด้วยความอาย****นั้น"ใครกันนะใช่แล้วค่ะนั่นคือฉันเองค่ะ

ในโลกที่แบ่งแยกกันด้วยความแข็งแกร่งและศักศรีนั้นคือโลกแบบไหนกันนะ?

ถูกต้องแล้วล่ะค่ะนั้นคือโลกของแม่มดนั้นเองหากว่าคุณสงสัยว่าฉันนั้นเป็นใคร?มาจากไหน?มีเป้าหมายอะไรที่ทำให้ต้องออกเดินทาง?มันไม่ใช่การที่ฉันออกเดินตามรอยศิลปินที่ชอบแต่อย่างไรแต่ฉันนั้นมีเป้าหมายที่จะเลี้ยงเหล่าสัตว์ขนปุยค่ะ ตั้งแต่เด็กฉันนั้นไม่ค่อยถูกกับสัตว์ไม่สิ..ต้องเรียกว่าเหล่าสัตว์หวาดกลัวฉันมากกว่า ถ้าจะให้เล่าคงต้องย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน

...****************...

........."งือ//ร้องไห้"

เด็กสาวผมสีทองดวงตาสีฟ้าเปร่งประกายที่กำลังนั่งกอดเข่าร้องไห้และส่งเสียงกระซิกๆ.........

..."เป็นอะไรไปจ๊ะเทียเรียเม่"หญิงสาวท่าทางดูใจดีและสะสวยเข้ามาปรอบเด็กสาวด้วยท่าทางที่อ่อนโยน"ท่านแม่ ฮึก~เจ้าเท็ดดี้มันหนีไปอีกแล้วเท็ดดี้อ้อนท่านแม่คลอเครียท่านพ่อฮึก~" "แต่ว่ามีแค่หนูคนเดียวที่เท็ดดี้ไม่ยอมให้จับเลย"เด็กสาวผู้มีนามว่าเทียเรียเม่ร้องฟ้องหญิงสาวด้วยท่าทีน้อยใจ ไม่แปลกเลยว่าความงามนั้นได้มาจากไหนหญิงสา วและเทียเรียเม่นั้นหน้าตาถอดแบบราวกับออกมาจากพิมพ์เดียวกันก่อนที่หญิงสาวจะพูดปลอบว่า"เท็ดดี้น่ะนะไม่ได้เกลียดเทียเรียเม่หรอกนะเท็ดดี้แค่กำลังสนใจอะไรสักอย่างอยู่ต่างหากล่ะจ๊ะ"หญิงสาวพูดปลอบใจก่อนที่เด็กสาวจะเอ่ยปากขึ้น"จริงเหรอ แล้วจะต้องทำยังไงเท็ดดี้ถึงจะสนใจแค่เทียเรียเม่ล่ะ?"...

...แม่เทียเรียเม่ยิ้มก่อนจะเอ๋ยปากพูดขึ้นว่า"เมื่อครั้นนานมาแล้วได้มีเทพีอยู่องค์หนึ่งผู้เป็นที่รักของสรรพสัตว์น้อยใหญ่วันหนึ่งเทพีนั้นได้สังเกตุเห็นเด็กสาวอยู่คนหนึ่งที่กำลังนั่งเศร้าอยู่กลางป่าเทพีจึงได้ร่ายมนต์ทำให้เด็กสาวคนนั้นเป็นที่รักของสรรพสัตว์เมื่อนานวันเด็กสาวคนนั้นก็ได้เติบใหญ่เป็นแม่มดที่สง่างามและได้มีลูกสาวหนึ่งคนและเด็กสาวคนนั้นก็ได้บอกกับลูกของตนว่า แม่จะทิ้งมนต์คาถาที่คิดค้นเองให้ไว้แต่แม่จะไม่บอกว่ามันอยู่ไหน จนวันหนึ่งเด็กสาวคนนั้นที่แก่ตามเวลาก็ตายจากไปแต่ลูกของเธอนั้นก็ยังหาเวทย์นั้นไม่เจอ"หลังจากที่เทียเรียเม่ฟังแม่ของตนพูดจบเธอก็ตาเป็นประกายและแม่ของเธอก็พูดต่อว่า"แม่น่ะเชื่อว่าลูกจะต้องตามหาคาถาบทนั้นเจอแน่จ๊ะ"และเทียเรเม่ก็พูดขึ้นว่า"เทียเรียเม่จะต้องออกตามหาคาถาบทนั้นเจอให้ได้เลย!!"หลังจากนั้นเทียเรียเม่ก็เริ่มฝึกฝนและเข้าเรียนที่สถาบันเวทย์มนต์ได้ในที่สุดจนเมื่อเธออายุได้สิบสี่ปี...

...****************...

"เฮ้อ~"เทียเรเม่ถอนหายใจ"ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะจ๊ะเทียเรียเม่"แม่เทียเรียเม่ถามด้วยความเป็นห่วง"ที่โรงเรียนน่ะค่ะไม่มีใครสามารถให้ความรู้ในสิ่งที่เรียเม่ต้องการได้เลยสักคน\=\="เทียเรียเม่พูดตัดพ้อ"อืม~เหมือนว่าที่หอคอยดูดาวจะเจอกับแม่มดที่เป็นอัจฉริยะอยู่ด้วยนะ ~"เทียเรียเม่หูพึ่งก่อนจะพึมพำกับตัวเองว่า"หอสมุดหลวง..อัฉริยะ"ก่อนที่แม่ของเทียเรียเม่จะพูดเสริมต่ออีกว่า"ไม่แน่ว่าหากเป็นท่านแม่มดอัฉริยะอาจจะสามารถค้นหาความรู้จากประสบการณ์ก็ได้น้า~" ก่อนที่แม่เทียเรียเม่จะพูดอะไรต่อเทียเรียเม่ก็รุกพรวดพราดออกไปจากห้องนั่งเล่นและตรงดิ่งไปที่ไม้กวาดคู่ใจ"เดี่ยวมานะคะแม่" "ไปดีมาดีนะจ๊ะ~"

...----------------...

...จบ**...

...----------------...

...ใจกลางป่าใหญ่ ณ ที่ทำการของหอสมุดหลวงของเหล่าแม่มด ตอนกลางวันที่มีแสงพระอาทิตย์อ่อนๆลมเย็นสบายของฤดูใบไม้ผลิ เฮเลน่าแม่มดสาวที่ขี่ไม้กวาดอยู้ผมที่ปลิวไปตามแรงลม ผมสีทองสลวยยาวถึงเอวพร้อมกับใบหน้าที่ตื่นเต้นของเด็กสาวที่จะได้เจออาจารย์คนใหม่ของตน คนที่จะสามารถทำงานในหอสมุดหลวงของกระทรวงเวทย์มนต์ได้จะต้องเป็นคนที่ฉลาดและมีไหวพริบ เทียเรเม่ก็เคยนึกอยากเป็นบรรณารักษ์ของหอสมุดหลวง เธอที่กำลังจะไปเจอเจ้าหน้าที่ของหอสมุดก็อดไม่ได้ที่ใบหน้าจะเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม ในหัวของเธอเต็มไปด้วยความคิดมากมาย ก็พอดีกับที่สายตาเหลือบไปเห็นหญิงสาวในชุดเคื่องแบบของกระทรวงเวทย์มนต์พร้อมกับผ้าครุมไหล่ดูแปลกตา"เอ๊ะ?ทำไมถึงมีนักเรียนคนอื่นเข้ามาในป่าด้วยล่ะ?หรือว่า..หลงทางงั้นเหรอ ไม่เคยเห็นหน้าเลย?หรือพึ่งย้ายมาใหม่?"พูดจบเทียเรเม่ก็ลดไม้กวาดลงและเข้าไปถามหญิงสาวปริศนา "นี่ เธอน่ะ หลงทางเหรอ?ให้ฉันบอกทางให้ไหม?"หญิงสาวคนนั้นมองมาทางเทียเรเม่ ด้วยสายตาที่แปลกใจราวกับเทีนเรเม่พูดสิ่งเหนือธรรมชาติที่เกินจะเข้าใจ เทียเรเม่จึงคิดในใจว่า"เอ๊ะ?หรือเธอกลัวงั้นเหรอ..นั้นสินะฉันเองก็คงยังไม่ได้แนะนำตัว คงยังถือเป็นคนแปลกหน้า"เมื่อเทียเรเม่คิดได้ดังนั้น จึงเริ่มเอ๋ยปากแนะนำตัว ฉันชื่อว่าเทียเรเม่ บราวส์ เป็นเด็กที่จบหลักสูรตของโรงเรียนแล้ว เธอที่เป็นเด็กย้ายมาใหม่ฉันคงเป็เหมือนรุ่นพี่สินะ หลังจากเทียเรเม่พูดจบ หญิงสาวปริศนาจึงเริ่มบอกชื่อเสียงเรียงนามของตนให้รู้ ฉันชื่อว่า ฮิวเบริก มอร์แกนเป็นเจ้าหน้าที่ของกระทรวงเวทย์มนต์ แล้วก็ฉันไม่ได้เรียนหลักสูรตของแม่มด เพราะงั้นฉันจะไม่ขอเรียกเธอว่ารุ่นพี่แล้วกันนะจ๊ะ แม่สาวน้อยหลังจากเทียเรเม่ได้ยินฮิวเบริกพูดอย่างนั้นก็ทำให้รู้ว่าฮิวเบริกเป็นแม่มดที่จบหลักสูตรแล้วเทียเรเม่จึงถามหญิงสาวคนนั้นต่อว่าเอ๊ะ?แล้วคุณอายุเท่าไหร่งั้นเหรอคะ หญิงสาวคนนั้นจึงตอบว่า ถามเรื่องอายุกับผู้หญิง..หยาบคายจังเลยนะ~ แต่ฉันจะบอกให้เป็นกรณีพิเศษแล้วกันนะ~ ฉันอายุ 28ปีเทียเรเม่อึ้งกับคำตอบที่เธอได้มา หญิงสาวอายุ28แต่กลับมีขนาดตัวพอๆกับเธอที่อายุเพียง13ก่อนที่เทียเรเม่จะคิดอะไรไปไกลกว่านี้ เธอก็นึกขึ้นมาได้ว่าจะมาตามหาแม่มดอัฉริยะ เธอจึงเอ๋ยปากถามกับฮิวเบริกคุณเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับแม่มดอัฉริยะไหมคะ?ฮิวเบริกจึงตอบว่าเคยได้ยินสิ~เทียเลเม่จึงถามต่อว่า แล้วรู้ไหมคะว่าเค้าอยู่ที่ไหนหลังจากเทียเรเม่พูดจบฮิวเบริกก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้พรางพูดขึ้นว่า...

...อยู่ตรงหน้าเธอยังไงล่ะพูดจบฮิวเบริกก็ยิ้มอ่อนก่อนจะเชยดูหน้าของเทียเรเม่ เทียเรเม่ที่ตอนนี้หน้าแดงฉ่าเป็นลูกมะเขือเทศเพราะไม่เคยโดนรุกหนักขนาดนี้ ก่อนที่ฮิวเบริกจะพึมพเบาๆว่าเหมือนกันอย่างกับแกะเทียเรเม่ทำหน้างุนงงฮิวเบริกที่รู้สึกตัวก็กลับมายืนตรงหน้าเทียเรเม่ ถอนหายใจแล้วพูดว่าเธอน่ะ มาเพราะอยากเป็นลูกศิษย์ฉันสินะเทีนเรเม่อะอึกกะอักพรางคิดในใจว่าควรเอาคนนี้เป็นอาจารย์ดีไห แต่ก็นึกขึ้นมาได้ว่าหากเธอไม่เอาอาจารย์คนนี้คงจะเรียนไม่จบหลักสูตรแบบเต็มตัวและคงไม่มีอาจารย์คนไหนสอนเธอได้แล้ว เมื่อคืดอย่างงั้น เทียเรเม่ก็ตอบรับในสิ่งที่ฮิวเบริกพูดอย่างจำใจ...

...****************...

จบ