ในเวลาเลิกเรียนของนักศึกษาที่เลิกคลาสในช่วงเย็น สายลมยามเย็นพัดกระทบหน้าใบหน้าเรียวรูปไข่ แต่ไม่ได้ช่วยให้อาการตื่นเต้นในตอนนี้ได้เลยแม้แต่น้อยเมื่อมาอยู่ต่อหน้าคนที่จะมาสารภาพรักถึงจะรู้สึกลังเลแต่ก็มาถึงขั้นนี้แล้วก็เอาให้สุดไปเลยแล้วกัน

"ผมชอบพี่!"เสียงจริงจังที่เอ่ยออกมาของว่านพูดบอกกับคนที่เขาชอบ

"โทษทีพอดีพี่ไม่ได้ชอบน้อง"ประโยคเบสิกที่พระเอกในละครชอบพูดและก็รักทุกราย แต่คงไม่ใช่กับพี่สินของคณะศิลปศาสตร์ที่ขึ้นชื่อเรื่องความหล่อและเป็นที่หมายปองของใครหลายๆ คน คนที่มาบอกชอบก็โดนปฎิเสธทุกรายเช่นเดียวกับว่าน อย่างเขาซะอย่างจะตื้อจนกว่าจะยอมใจอ่อนเลย

"งั้นผมขอเจ็ดวัน"

"พี่ไม่มาว่างเล่นกับน้องนะ"

"พี่ไม่ต้องทำอะไร ผมจะจีบพี่เอง"คนพี่เลิกคิ้วเชิงสงสัย

"ผมขอโอกาส แค่เจ็ดวันเท่านั้นถ้าทำให้พี่รักไม่ได้ผมจะเป็นคนออกไปจากชีวิตพี่เอง"สินลังเลอยู่สักพักก็ตอบรับคำเพียงเพราะคิดว่าแค่เจ็ดวันก็ให้จบๆไป เพราะยังไงก็ไม่มีทางรักใครหรอก

"ได้ ถ้าครบแล้วอย่าลืมที่พูดหล่ะ"

"ครับ"ตอบกลับพร้อมกับรอยยิ้ม ว่านดีใจที่ได้โอกาสเพราะตัวของว่านนั้นแอบชอบสินมาตั้งแต่มัธยมปลายแล้วถ้าทำให้สินชอบเค้าได้ก็คงจะดีสิ

มันเริ่มขึ้นตั้งแต่ตอนเขาอยู่มัธยมปลายเขาจำได้ดีเลยว่าตอนนั้นพี่สินช่วยเก็บผ้าเช็ดหน้าให้และหลังจากนั้นเขาก็คอยตามแอบดูคนพี่ตลอดช่วงนั้นพี่สินเป็นสารวัตรนักเรียนที่ฮอตมาก พอขึ้นมหาลัยเขาก็รู้จากเพื่อนสนิทว่าพี่สินก็เรียนอยู่ที่นี่เหมือนกัน ส่วนที่ตัดสินใจก็เป็นเพราะเพื่อนเขาด้วย คนอย่างว่านน่ะหรอจะใจกล้ามาบอกชอบผู้ชาย

"แหม เดินยิ้มหน้าบานมาเชียวนะ"พอเดินกลับมาหาเพื่อนที่แอบอยู่ก็มีเสียงแซวจากกานดังขึ้น มันนี่แหละที่เป็นคนบอกให้ผมไปบอกชอบพี่สิน

"เป็นไง ได้ผลใช่ไหม"พูดจบมันก็ทำท่าภาคภูมิใจ

"ได้ก็เหี้ยละ ถ้ากูไม่บอกว่าขอเจ็ดวันเพื่อทำให้เขาชอบ คงมานั่งร้องไห้กับมึงแล้ว"กานหน้าเจื่อนลงเมื่อถูกว่าอย่างนั้น เมื่อเห็นดังนั้นขอก็เลยพูดปลอบใจ

"แต่ก็ขอบใจที่มึงช่วยกูให้ใจกล้าหน้าด้านขึ้นมาหน่อยนะ"ทีอย่างนี้ยิ้มหน้าบานเชียว หน้าเจื่อนเมื่อกี้แสดงทั้งเพเอาหล่ะจันทร์หน้าผมก็จะเริ่มเดินหน้าจีบพี่สินอย่างเต็มที่

วันแรกว่านก็ทำการรุกเข้าใส่พี่สินโดยการซื้อของไปให้ แต่พอไปเดินหาทั่วคณะที่ร่างสูงเรียนก็ไม่เจอเหมือนตั้งใจจะหลบหน้ากัน เข้าใจนะว่าเด็กศิลป์ฯ งานเยอะมันก็ต้องมานั่งทำงานกันสิแถมวันนี้พี่สินก็เลิกเรียนแล้วเขานั้นศึกษาตารางสอนมาอย่างดี ถ้าหาไม่เจองั้น...ว่าแล้วมือเรียวหยิบมือถือขึ้นมาพร้อมกับกดเข้าแอปพลิเคชันสีเขียว

@วอ ว่าน: ส่งสติกเกอร์หัวใจให้

ไม่มีการตอบรับจากอีกฝ่ายมีเพียงแค่การกดอ่านแล้วแต่ไม่มีการตอบ ว่านนึกแล้วว่าจะเป็นแบบนี้เลยพยายามส่งสติกเกอร์ไปให้อีกคนเรื่อยๆ ในที่สุดความพยายามของเขาก็สำเร็จ

@Sin: มีอะไร

@วอ.ว่าน: มาหาผมหน่อยได้ไหม

@Sin: ไม่ว่าง

@วอ ว่าน: แต่วันนี้พี่ว่าง

"มีอะไร"เสียงทุ้มดังด้านหลังของเขาหลังจากที่พึ่งพิมพ์ข้อความส่งไป ว่านสะดุ้งเกือบทำมือถือในมือหล่นเพราะสินมาไม่ให้สุ้มให้เสียง แต่เขาก็รีบหันไปพร้อมกับใบหน้าที่ดีใจเมื่อได้เจอสิน ร่างสูงที่ยืนกอดอกเลิกคิ้วข้างหนึ่งเชิงอยากได้คำตอบ

"ตกใจหมดเลย"พูดพร้อมกับเอามือทาบอก

"มีอะไร"สินถามขึ้นอีกครั้งพร้อมกับน้ำเสียงที่ดุดันขึ้น

"โห่ พี่อย่าดุผมเลย นี่ผมทำมาให้" ทำหน้างอนิดหน่อยเมื่อไม่ชอบใจว่าอีกคนทำเสียงดุใส่พร้อมกับยื่นถุงคุกกี้ที่ตนทำให้กับสิน ร่างสูงรับมาพร้อมกับมาอย่างไม่เข้าใจ

"ไม่ชอบกินของหวาน"

"งั้นนี่กาแฟสูตรที่บ้านผม"พูดพร้อมชูกระป๋องพลาสติกใสที่ข้างในเป็นกาแฟสูตรของบ้านเขาขึ้น เขารู้อยู่แล้วว่าสินต้องพูดแบบนี้เลยเตรียมแผนสำรองมาและมันก็ได้ผลคนรับไปด้วยความไม่เต็มใจ

"ลองกินคุกกี้กับกาแฟก็ได้นะ อร่อยดี"

"มีแค่นี้ใช่ไหม จะได้กลับ"

"ก็เปล่าหรอก แค่อยากชวนพี่ไปที่หนึ่งหน่อย"ไม่พูดเปล่าเขาก็ทำการลากคนพี่ให้ไปที่รถของตน โดยที่สินยังไม่ทันได้ตั้งตัว

หลังจากที่ผมลากพี่สินมาที่รถของเจ้าตัว มือที่จับแขนอยู่ก็ถูกสะบัดออกพร้อมกับพูดออกมาด้วยวาจาที่ไม่สุภาพเหมือนตอนที่พบกันครั้งแรก

"จะไปรถกู" เขาพยักหน้าตอบ

"พูดไม่เพราะเลยนะ แต่ไม่เป็นไรผมชอบ"

"ประสาท"เอ้า!? แบบนี้ก็ได้ด้วย ด่าเสร็จก็เข้าไปในรถทันทีก็ตามขึ้นไปสิครับรออะไร พอขึ้นไปนั่งข้างคนขับพี่สินก็ทำหน้าตกใจพร้อมไล่ผมลงจากรถ

"เห้ย! ขึ้นมาทำไมลงไป"

"ก็ผมบอกแล้วว่าจะพาพี่ไปที่หนึ่งก่อน"ระหว่างพูดผมก็ดึงเบลล์มาคาดไว้ที่เอว พี่สินรอบถอนหายใจพร้อมกับสตาร์ทรถขับออกจากมหาลัย

“ทำไมพี่ถึงปฏิเสธคนที่มาบอกชอบพี่ล่ะ” บทสนทนาแรกเริ่มขึ้นโดยว่านหลังจากที่ขับรถมาได้สักพัก ไม่มีเสียงจากคนข้างกายความเงียบเริ่มปกคลุมอีกครั้ง จนเขาทนความอึดอัดไม่ไหวต้องนั่งหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง คนตัวโตรอบมองคนที่ดูเหมือนงอนเป็นระยะ“จริงๆ ก็ไม่ได้อะไรแค่กลัวเป็นเหมือนคู่ของเพื่อนกู มันจบไม่สวยเท่าไหร่” ระหว่างรถติดไฟแดงสินก็ตอบคำถามที่ว่านถามไป ทำให้เขาหันไปมองหน้าคนตัวโต

“อย่างน้อยก็ควรเปิดใจสักนิดสิ รู้ไหมทำคนเขาเสียใจเป็นแถว” ก็ได้แค่บ่นเท่านั้นไม่มีสิทธิ์ที่เข้าไปก้าวก่ายชีวิตเขา

“ผมขอเป็นคนแรกที่พี่จะเปิดใจให้ได้ไหม” หันไปมองคนพี่อย่างคาดหวัง ไม่มีคำตอบกลับมาเช่นเคยพี่สินก็หันกลับไปตั้งใจขับรถต่อเพราะสัญญาณไฟเขียวแล้ว ระหว่างขับนอกจากเรื่องบอกทางก็ไม่ได้พูดเรื่องอื่นกันอีก

สถานที่พวกเรามากันก็คือ Dog’ s Cafe ที่ภายในร้านถูกตกแต่งไปด้วยโทนสีไม้ และมีการแบ่งโซนต่างๆ ไว้ มีโซนที่ให้เล่นกับน้องหมา ร้านขายของฝากสุนัขหรือของสะสม และส่วนของคาเฟ่ บอกได้เลยว่านี่คือสวรรค์ของทาสหมาโดยเฉพาะ

“มากี่ท่านค่ะ” พนักงานเอ่ยถามขึ้นหลังจากที่ว่านและสินเดินเข้าไปภายในร้าน

“2 คนครับ” ตอบออกไปด้วยท่าทางที่สุภาพพร้อมกับเดินตามพนักงานไปยังโต๊ะว่าง ระหว่างเดินไปก็ผ่านส่วนที่ไว้เล่นกับน้องหมาโดยมีกระจกกั้น ดูเหมือนพี่สินจะชอบมองใหญ่เลย นี่สินะพลังของคนที่แอบชอบมานานคอยดูแลและสนับสนุนเขาอยู่ห่างถึงเขาจะไม่เคยเห็นเขาอยู่ในสายตาเลยก็ตาม

“มึงหาที่แบบนี้มาจากไหน” พี่สินเอ่ยขึ้นหลังจากที่พนักงานรับออร์เดอร์ไปแล้ว

“ชอบไง”

“อื้อ โคตรชอบเลย” พี่รู้ไหมเวลาที่พี่ดูสนใจอะไรตาพี่มันจะเป็นประกายน่ามองมากเลย คงจะน่าจ้องหน้าพี่เขานานเกินไปเลยถูกดีดหน้าผาก

“ได้ยินที่กูถามไหม จ้องอยู่ได้หน้ากูเนี่ย”

“ถ้าพี่อยากไปที่ที่ไม่เคยไปก็มาเป็นแฟนผมสิ”

“…” เงียบครับ เราคงฝันลมๆ แล้งๆ ไปเองสินะ

“พี่ลืมเรื่องเมื่อกี้ไปเหอะ” เป็นจังหวะเดียวกันที่อาหารมาเสิร์ฟพอดี ก็ต่างคนต่างกินไม่มีบทสนทนาเกิดขึ้นหลังจากนั้น ระหว่างนั้นของสั่งก็ทยอยมาเสิร์ฟ จะบอกว่าหน้าตาอาหารของที่นี่ตกแต่งเป็นรูปน้องหมาพันธุ์ต่างๆ ขนมหวานของเขาก็ด้วย พานาคอตต้าสตอว์เบอร์รี่ที่มีธงน้องหมาพันธุ์โกเด้นปักอยู่ หลังจากกินของคาวเสร็จก็เริ่มกินของหวาน

“สตอว์เบอร์รี่มึงช่ำดีของกินมั่ง”

“เรื่องอะไรจะให้ ของโปรดผม”

“งั้นแลกกัน” สิ่งที่นำมาแลกเป็นแอปเปิลครัมเบิลเค้กที่ถูกตกแต่งด้วยหน้าน้องหมาพันธุ์ชิบะ ตัดสินใจได้ดังนั้นก็แลกกันคนละคำ

“อร่อยอะพี่”

“อร่อยก็สั่งเพิ่มก็ได้นะ กูเลี้ยง”

“ได้ไงผมเป็นคนลากพี่มาโดยไม่เต็มใจนะ”

“ถ้าจะมาที่นี่ตั้งแต่แรกก็บอกกันสิ จะได้มาด้วย” ถ้ารู้แบบนี้ก็ไม่บังคับให้ยากหรอก ถ้าพี่สินออกปากว่าจะเลี้ยงขนาดนี้แล้วก็สั่งเพิ่มสิครับรออะไร