รักครั้งแรก

รติสาวน้อยม.ต้น..สูง170

เรียนดีกีฬาเด่น..

ตัวเล็กนัยตาสีน้ำตาล

ผมดำขลับยาวสลวย

แขนขายาวผิวขาว

ปากนิดจมูกหน่อย..

ใครเห็นเป็นต้อง

หลงรักทุกคนไป..

ถึงจะไม่ใช่คนอ่อนหวานอะไร

แต่ก็เป็นที่หมายปองของหนุ่มๆในร.ร.แห่งนี้..

แต่ไม่มีใครเข้าตาเทอ

นอกจากกรวีเพื่อน

พี่ชายของเทอนั่นเอง..

รติแอบรักกรวีมาตั้งแต่เด็ก

เพราะบ้านทั้งสองอยู่ใกล้กัน

ความสัมพันจึงก่อกำเนิดขึ้นมา..

ทีละนิด..

กรวีชายหนุ่มที่แสนจะหล่อเหลา

มาดเข้มเรียนไม่เก่งแต่กีฬาเป็เลิศ...

กรวีสูง185ตาสีฟ้าเพราะมีแม่

เป็นลูกครึ่งฝรั่งเศส..

ความหล่อคมเข้มนี้

ทำเอาสาวๆกรี๊ดทุกครั้ง

แค่กรวีเดินผ่านเท่านั้น..

วินพี่ชายคนเดียวของรติ

เป็นเพื่อนกับกรวีตั้งแต่เด็ก..

ชายหนุ่มสุดหล่อ..สูง187

นัยตาสีน้ำตาเข้ม..เรียนดี..

ดนตรีเป็นเลิศ..

แถมพ่วงเป็นนักร้องนำของวงร.ร.

อีกด้วย..

ชายทั้งสองคนเป็นเดือนร.ร.ทั้งคู่เพราะทั้งหล่อทั้งเก่ง

รักแรกของกีรติ..พี่กรวี..

รึพี่กรเพื่อนของพี่ชายนั่นเอง....

กีรติอยู่แค่ม.ต้นดันไปหลงรัก

เพื่อนพี่ชายอยู่ม.ปลาย..

กีรติ:พี่วินคะ..

รติชอบพี่กร...ทำไงดีคะ...

พี่วิน:เรายังเด็กไปนะ..

ไอ้กรเพื่อนพี่ไม่รักเด็กหลอก..

ลืมๆมันไปเถอะ....

กีรติ:พี่วินอ่ะ...

รติจะบอกพี่เค้า..

ถึงเค้าจะปฏิเสทก็ชั่งเถอะดีกว่า..

ไม่ได้บอก

พี่วิน:ไม่กลัวเจ็บเลยว่างั้น..

กล้าไปมั้ยเราเนี่ย

กีรติ:°^°กลัวสิพี่วิน...

แต่??????

รติก็จะบอก...

พรุ่งนี้คือวันสอบวันสุดท้าย

ที่จะจบม.ปลายของทั้ง2คน

กีรติ:พรุ่งนี้เลิกเรียนรติมีเรื่อง

จะบอกพี่กรค่ะ...

เจอกันสวนหลังร.รได้มั้ยค่ะ

กรวี:มีอะไรบอกพี่เลยได้มั้ยรติ...

พี่ไม่อยากรอ

กีรติ:ขอแค่10นาทีเองพี่กรนะๆ

กรวี:อืมๆ..แล้วเดินจากไป

พี่วิน:รติ...เรียกเสียงดุๆ..

จะบอกจริงดิ้

กีรติ:*-*...อืม

พี่วิน:กลับกันเถอะรติ

รติ:ค่ะ...

ไม่อยากให้เช้าเลย...

อยากให้คืนนี้ยาวนานจนไม่สิ้นสุด..

หวังมากเจ็บมาก..จำไว้รติ

หลังจากไม่ได้นอนมาทั้งคืน..

ดีว่าวันนี้สอบวันสุดท้าย

มีแค่วิชาเดียวชั้นเลยได้พักสายตา...

เพราะกังวลมากเลยหลับยาว..

จนพี่วินมาเรียก

พี่วิน:รติโอเคมั้ยทำไมสภาพเป็นงี้อ่ะ...

สภาพฉันตอนนี้หัวฟูหน้ายุ่งตาแดง...

เน่ามากๆเครียดจนนอนไม่หลับจะให้สวยใสได้ไง

รติ:พี่กรล่ะพี่วิน...

พี่วิน:ถามอีกอย่างตอบอีกอย่างน้อคน..(วินบ่นเบาๆ)มันไปรอเราแล้วยังมัวนอนอยู่ได้

รติ:ตายแล้ว...(รติอยากจะกรี๊ดแต่?)

พี่กร:หุบปากไปล้างหน้าไป

อย่าให้กรมันรอนาน..

จะได้รู้สักทีจะหมู่หรือจ่า

รติ:อึก!!!!..รู้สึกจุกที่คอเหมือนจะหายใจไม่สะดวก...

พี่วินรติกลัว

พี่วิน:แล้ว?

เอาหน้ามาจนหัวชนหน้าผากฉัน

แถมทำหน้าเยอะเย้ย...

รติ:*+* เผลอกัดปากตัวเองจนเจ็บ..

รู้แล้ว...ไปก็ไป

แล้วลุกขึ้นไปตรงไปหาพี่กร

ทันทีทั้งที่กลัวแสนกลัว...

ถ้า...?

ต้องรับให้ได้รติแกรเลือกแล้ว

พอเดินไปถึงสวนพี่กรก็รอ

อยู่แล้วแค่มองห่างๆยังใจเต้นแรงขนาดนี้สูดหายใจลึกๆ

เอาว่ะ..รติสู้

รติ:พี่กร. เสียกเรียกแผ่วเบา

พี่กร:มาแล้วรึ...เพื่งสอบเสร็จหรอรติ

รติ:เอ่อ....ค่ะ

พี่กร:มีอะไรจะบอกพี่...

บอกเลยได้มั้ยพี่มีธุระต่อ...พี่รีบ

รติ:เอ่อ?

กัดริมฝีปากแน่นจิกแขนเองจนเลือด..

แล้วก้มหน้าเงียบจนคนรอ

รำคารอย่างเห็นได้ชัด

พี่กร:รติตกลงมีอะไรจะบอกพี่มั้ย..

ถ้าไม่..พี่จะไปล่ะนะ"

กรเรื่มหมดความอดทนกับการรอ

รติ:พี่กร..รติ...ชอบพี่กรค่ะ"

ในที่สุดก็พูดออกมา...จนได้..

เกือบจะหยุดหายใจกันเลยทีเดียว..

พูดแค่นี้แต่คนพูดยืนเหนื่อยหอบเพราะใช้ความกล้าและแรงทั้งหมด

ที่มีพูดออกไป

รติ:พี่กรคะได้ยินรติมั้ย?

พี่กร:<_>อีกคนยืนงง..ยังคงตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน..รติเนี่ยนะ...

อยู่ๆก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

ดังลั่น

55555คนที่อยู่ข้างหน้า

ถึงกับงง..อะไรของพี่กร

รติ:พี่กรเป็นอะไรไปคะหัวเราะทำไมรติบอกว่ารติชอบพี่กรเข้าใจมั้ยคะ"

กร:5555พี่ขอโทษรติพี่

หยุดขำไม่ได้...

แล้วก็ขำอยู่อย่างนั้นจนตัวงอ

ทำให้อีกฝ่ายทำอะไรไม่ถูก

รติ:พี่กรขำอะไรคะ*-*

กร:อึกๆๆๆ555พี่ขอโทษ

รติบอกชอบพี่ใช่มั้ย?

รติ:ค่ะ...ชอบพี่กรทำไมพี่กรต้อง

ขำขนาดนั้นด้วยคะ?

กร:โอเค...ไม่ขำแระ..รติฟังพี่นะ

พี่ไม่ได้ชอบรติ..

โอเคมั้ยรติยังเด็กเกินไป

พี่ไม่เคยคิดกับรติเกินคำว่า

"พี่น้องเท่านั้น"

รติ:ตุบ!!!...

แค่ได้ยินแค่นั้นแขนขา

หมดเรี่ยวแรงจะยืนต่อไป

คนตัวเล็กลงไปคุกเข่าเรียบร้อย

จนคนตรงหน้าตกใจ

ร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ

กร:รติ...เข่าแตกเลยลุกขึ้นเร็ว

กรพยายามจะจับรติให้ลุกขึ้น

แต่อีกคนปัดออก

พร้อมน้ำตาที่ไหลไม่หยุด...

พร้อมเสียงสะอื้นเบาๆ

กร:รติเป็นอะไรไป...

ร้องไห้ทำไม

รติปัดมือเค้าออกแล้ว

กอดตัวเองร้องไห้ไม่หยุด...

ถึงคนตรงหน้าจะปลอบยังไง

ก็ไม่อาจจะหยุดน้ำตานี้ได้...

จนเวลาผ่านไปน้ำตา

ของเธอค่อยๆจางหายไป

พร้อมกับเสียงสะอื้น...

รติ:แค่พี่น้องรึคะ...อึกๆ

ยังมีเสียงสะอื้นตามมาเบาๆ..

พี่กรคิดกับรติแค่นั้นรึคะ?

กร:ก็รติเป็นน้องของวิน

ก็เท่ากับเป็นน้องของพี่ก็แค่นั้น?..

แค่นั้น?...

คำๆนี้ดังก้องไม่หยุด

รติรู้สึกเหมือนมีดทิ่มเข้ามาตรงหัวใจเจ็บจนหายใจไม่ออก

มันบอกไม่ถูก...

"เหรอค่ะ"

แค่น้องพี่วินเสียงอันแผ่วเบา

ของเธอทำให้อีกคนที่ยืนอยู่รู้สึกผิด

ที่พูดคำนั้นออกไป

กร:รติพี่ขอโทษ...

พร้อมหันหลังให้คนที่เพื่งจะ

สารภาพรักกับเค้า

รติ:ยังคงนั่งก้มหน้าน้ำตาไหล

ไม่หยุดกำมือแน่น..

พี่กรคะตั้งแต่นี้เป็นต้นไป

รติจะไม่มากวนพี่กรอีก

รติสัญญา..

รติจะไม่มาให้พี่เห็นหน้า

และจะไม่มาให้พี่รำคารอีก

แต่...?

ลุกขึ้นพร้อมปาดน้ำตา..

รติไม่เคยมีพี่อย่างพี่กร

ในเมื่อความรู้สึกที่รติมีให้พี่

มันไร้ค่าขนาดนั้น

ตั้งแต่วันนี้ไปเราไม่เคยรู้จักกัน..

โอเคมั้ยคะ...

รติขอโทษที่ทำให้พี่เสียเวลา

กับคนโง่ๆอย่างรติ...

ลาก่อนค่ะ..

แล้วรติก็เดินจากผมไป

ไม่มีแม้จะหันกลับมาอีกเลย...

ตั้งแต่วันนั้นทุกอย่างก็จบลง

รติขอไปเรียนต่อกับวิน

ที่ต่างประเทศแล้วไม่เคย

กลับมาอีกเลย...

จริงๆผมรักเทอมาก..

เพราะเทอสดใสอารมณ์ดี

น่ารักเสมอ..

เหมือนทุกอย่างบนโลกใบนี้

ไม่เคยทำให้เทอเศร้าได้..

เทอเหมือนดอกไม้ที่น่าทนุถนอมบอบบางถ้าจับต้องแรงเกินไป

จะบอบช้ำได้ง่ายๆแต่ผม..

บอกเทอไปไม่ได้ว่าผมรักเทอ..

เพราะเทอคือน้องของเพื่อนรัก

ของผม

#แค่พี่น้อง#

ตั้งแต่โดนกรปฏิเสธ

รติไม่เคยยิ้มอีกเลย...

ตั้งแต่มาเรียนต่อกับพี่วิน

ยิ่งพูดน้อยลงทุกวัน

ความสดใสของเทอหมดไป

ตั้งแต่วันนั้นจนวินไม่กล้า

ที่จะถามอะไรต่อ

วิน:รติชอบที่นี่มั้ย...

อยากออกไปไหนมั้ย..

พี่จะพารติเที่ยวเอง

วินพยายามทุกอย่าง

เพื่อจะทำให้เทอลืม

เรื่องที่ผ่านมาให้ได้...

แต่ไม่เคยเลยที่รติจะตอบกลับมา

สักคำนับวันรติยิ่งเงียบงัน

มากยิ่งขึ้นไม่ค่อยพูดนานๆ

จะตอบเค้ากลับมาสักที..

ทำให้วินเป็นห่วงมาก

วิน:รติพี่รักน้องมากนะ

อย่าทำแบบนี้เลย...

พี่ไม่อยากเห็นรติทุกข์อยู่แบบนี้

รติ: ,,'-',,รติรู้ว่าพี่ห่วง

เรื่องนั้นมันจบไปนานแล้ว

เลิกพูดถึงได้แล้วค่ะ...

พี่วินไม่ได้โดนแบบรติ

ไม่เข้าใจหลอกว่ามันเจ็บแค่ไหน...

น้ำตาเรื่มเอ่อล้นขึ้นมาทำให้

คนข้างๆต้องไปนั่งกอดปลอบเบาๆ

วิน:โอเคต่อไปนี้พี่จะไม่พูดอีก

แต่รติต้องไม่ทำแบบนี้นะ..

เลิกทำร้ายตัวเอง

โดยนั่งจมอยู่แบบนี้..

ลืมมันไปได้แล้ว..

อึก!!!

รติยังคงนั่งกอดเข่าน้ำตาไหล

ไม่หยุด...รติ..

เฮ้ออออ

วินถอนหายใจยาวเพราะห่วง

รติ:เงยหน้าพร้อม

ปาดน้ำตาที่อาบแก้ม...

แค่คำว่าพี่น้อง..

ทำไมมันเจ็บจังพี่วิน..

อึกๆๆๆๆน้ำตา

ไม่รู้มาจากไหนไหลไม่หยุด..

วิน:แค่พี่น้องรึ...ไอ้กรนะไอ้กร..

วินสบสกัดกรามแน่นโกรธก็โกรธเพื่อนที่ทำน้องเสียใจ..

แต่รติก็ยังเด็กเกินไป..จริงๆ..

เฮ้อออออ

ไม่รู้ว่ามันจะเจ็บไปถึงเมื่อไหร่...

แต่ไม่มีวันลืมรักครั้งนี้แน่นอน..

รติบอกตัวเองทุกวัน

แค่พี่น้องรึ....

รติเกลียดพี่กรอย่าหวัง

จะได้เจอกันอีก...

4ปีต่อมา...

วินเรียนจบมีงานทำตั้งบริษัท

ของตัวเองที่ต่างประเทศ

กลับบ้านปีละครั้งเพื่อเยี่ยมพ่อแม่..

ปู่และย่าแต่...รติไม่เคยกลับมา

เยี่ยมบ้านเลยเพราะไม่อยาก

จะเจอกับกรอีก...

ทำให้คนที่รออีกคนกลับมา

หมดหวังที่จะเจอกัน..

แต่วันนึงพ่อแม่และคุนปู่

เกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตทั้ง3คน

เหลือแค่คุนย่าที่ไม่ได้ไปด้วย

รอดอยู่คนเดียวทำให้วินและรติ

ต้องกลับมาดูแลคุนย่า...

วินต้องกลับมาสารต่อ

งานของพ่อทั้งหมด...

ไม่มีใครรู้ว่างานของพ่อนั้นคืออะไร...

มีแต่วินที่รู้ว่างานของพ่อนั้น

อันตรายแค่ไหนส่วนรติ

ไม่เคยรู้เลยว่าพ่อทำงานอะไร...

เพราะความปลอดภัยของเทอ

ยิ่งรู้น้อยยิ่งดี

ทุกคนเลยปิดเรื่องนี้กับเทอ...

เรื่องอุบัติเหตุนี้เป็นข่าวใหญ่มาก

ทางประเทศจึงทำให้รติกับวิน

รีบกลับมาเพราะห่วง

ความปลอดภัยคุนย่า...

มันไม่ใช่อุบัติเหตุธรรมดาแน่ๆ

วินคิดตั้งแต่รู้ข่าว...

ทำไม...ใครเป็นคนทำ...

เพราะงานของพ่องั้นรึ...

วินยังคงถามซ้ำๆอยู่อย่างนั้น..

พอกลับมาถึงงานทุกอย่างเตรียม

ไว้พร้อมแล้วเหลือแค่รอคน

สำคัญ2คนเท่านั้น

ย่า:รติ...หนูกลับมาหาย่าแล้ว...

ทุกคนจากย่าไปหมดแล้ว

ฮือๆๆๆๆ

คุนย่าน้ำตาไหลพรากเมื่อเห็นหน้าหลานสาวที่จากไปนาน...

รติ:วิ่งเข้าไปกอดคุนย่า

น้ำตาหลั่งไหลมาไม่หยุดเช่นกัน..

ย่าค่ะรติจะกลับมาอยู่กับย่านะคะ

ย่ายังมีรติกับพี่วินย่าไม่ได้

อยู่คนเดียวนะคะ

คนตัวเล็กที่ทั้งกอดและปลอบ

ไปพรางแต่น้ำตาที่ไหล

มานั้นยังมิอาจจะหยุดได้...

วันนี้เป็นวันสุดท้ายของ

พ่อแม่และคุนปู่...

รติสัญญาค่ะว่าจะดูแลคุนย่าให้ดี

ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วงนะค่ะ...

รติยืนสงบนิ่งอยู่อย่างนั้น

ส่งทุกคนไปสวรรค์...

พ่อคะแม่คะปู่คะรติรักทุกคนนะคะ...

รักมาก

กร:รติพี่เสียใจด้วยนะ

อยู่ๆกรก็เดินเข้ามาจับมือ

เทออย่าเคยชิน

รติ:ค่ะขอบคุน..ปล่อยคะ...

เทอสบัดเบาๆในที่สุด

คนที่เทอเกลียดมาก

ก็มายืนอยู่ตรงหน้า

สายตาแสนเย็นชาของเทอ

ทำให้คนตรงหน้า

ต้องก้มหน้าลงอย่างเงียบๆ

วิน:อ้าวกร..

วินตบหลังเบาๆทักเพื่อนหนุ่ม

กร:เสียใจด้วยนะวิน

วิน:อืม...ขอบใจที่มางานนะ...

รติพาคุนย่ากลับบ้านกันไป...

พร้อมกับจูงมือรติไปพาคุนย่า

กลับบ้าน

กรยังคงยืนอยู่ที่เดิมพร้อมกับ

คำถามมากมายในหัว...

รติเกลียดเรามากขนาดนั้นเลย

รึ..

อึก.!!!..อยู่ๆใจก็เจ็บขึ้นมาแค่นึกถึงเรื่องเก่าๆเมื่อ4ปีที่แล้ว...

แค่พี่น้องมึงจำไว้กรมึงเป็นคนพูดเองมึงต้องรับผลที่ตามมาหลังจากนี้

(ขออนุญาติเจ้าของภาพด้วยค่ะ)

เมื่อทุกอย่างจบลงงานศพ

จัดอย่างสมเกียรติ....

วินจัดแจงเรื่องย้ายที่เรียนให้รติ...

ก็คือที่เดิมเมื่อ4ปีที่แล้วนั้นเอง

วันแรกของร.รใหม่

คงจะมีแต่เรื่องดีๆนะ...

รติพูดลอยๆ...

คิดอะไรเพลินๆรถก็ถึงหน้าร.ร.พอดี

วิน:อย่าดื้ออย่าซนนะคนดี

เย็นนี้พี่มารับนะ....

รติ:ชิ! พี่วิน...เลิกทำเหมือนรติ

เป็นเด็กสักที...

น้ำเสียงคนตัวน้อยๆบ่นอุบ..

เทอไม่เคยโตในสายตาวินเลย

เทอยังคงเป็นเด็กน้อย

ของพี่ชายคนนี้เสมอ..

ไปแล้ว...นะพี่วิน

รติบ่นเสร็จก็ลงรถไปทันที

กว่าจะผ่านครึ่งวันแรกไปได้

เล่นเอาเหนื่อย...

ทั้งเพื่อนใหม่ที่ใหม่โอ้ย..

รติมานั่งถอนหายใจ

อยู่ในสวนเงียบๆ

คนเดียว...

พลัก!!!!โอ้ย!!!

โครตเจ็บใครแตะบอลอัดชั้น..!!!

รติลงไปกองอยู่ข้างโต๊ะหินอ่อน

ขาเทอเจ็บเพราะครูดกับขาโต๊ะ

เฮ้...เจ็บมากมั้ยอ่ะ...

ไหนดูสิ..อยู่ๆผู้ชายตัวสูงผอมผิวขาว

ในตาสีน้ำตาลก็วิ่งเข้าอุ้ม

คนเจ็บขึ้นมาดูหมุนซ้ายหมุนขวา

จนคนโดนอุ้มตกใจ...

รติ:ว้าย...เจ็บนะ...

ปล่อยรตินะ..

มันเจ็บ...

คนโดนอุ้มอายจนหน้าแดง...

ไม่คิดว่าเค้าจะอุ้มเทอ

ขึ้นมาอย่าง่ายดาย

พี่ขอโทษ...เจ็บมากมั้ย..

ชายหนุ่มปล่อยร่างบางลงเบาๆ

พร้อมยืนเกาหัวแก้เก้อ...

เอะ..ทำไมเทอคนนี้ตัวเล็กจัง

อุ้มนิดเดียวก็ขึ้นมาแระ

เราคงออกแรงมาก

ไปคงจะเจ็บมากแน่ๆ

พี่ชื่อแมน..เค้าแนะนำตัว...

เพื่อนพี่แตะบอลอยู่แล้วพลาด

มาโดนเทอพี่ขอโทษนะ..

ชายหนุ่มรีบบอกคนตรงหน้า

เพราะเทอกำลังน้ำตาคลอ

เพราะเค้าทำเทอเจ็บมากๆ

รติ:ค่ะ...แค่ตกใจเท่านั้นค่ะ

ไม่ได้เจ็บไรมาก...

แต่สายตาพี่แมนกลับมองไปที่ขา

ที่มีเลือดซึม...

รีบเอาผ้าเช็ดหน้าซับให้

รติ:ว้าย!!!!

ตกใจอีกรอบโดนคนตัวโตอุ้มอีกแล้ว...

อะไรกันเนี่ย..

รติ:ไปๆๆๆไหนค่ะ...

ถามแบบกลัวๆ

พี่แมน:ไปห้องพยาบาลไงขาเทอเจ็บ..

ชายหนุ่มตั้งหน้าตั้งตาอุ้ม

ไม่ฟังคนตัวเล็กเลยสักนิด

รติเงยหน้าเค้า...

ขนตายาวปากชมพู...

นัยตาสีน้ำตาล..

ไหล่กว้างอบอุ่นจัง..

เค้าหล่อมากๆเลย

แมนพารติมาทำแผลเสร็จ

จะพาไปส่งบ้านแต่รติบอกไม่ต้อง

ให้พาไปส่งหน้าร.ร.พอ

รติ:พี่ส่งรติตรงนี้ก็พอค่ะ

เดี๋ยวพี่ชายรติมารับ...

คนตัวโตยอมปล่อยคนตัวเล็ก

จากอ้อมแขนอย่างเก้ๆกังๆ

และเบามือกลัวคนตัวเล็ก

จะเจ็บเพราะเค้าอีก

รติ:ว้ายยยเสียงดังลั่น.

พลัก!!!

คนตัวโตโดนต่อยลงไปกลิ้งกับพื้น..

รติ:โอ้ยเจ็บจัง!!

รติล้มลงกับพื้นพร้อมกับแมน

พี่แมนเจ็บมั้ยค่ะ...ใคร.....

ต่อยพี่แมนทำไม!

รติหันหาคนที่ลงมือพอเจอหน้า

เท่านั้นแหนะ...รติตกใจ...

แต่มือดันผลักอกเค้าให้ไกลออกไป

รติ:พี่กร....เป็นบ้าไปแล้วเหรอ...

ทำร้ายพี่แมนทำไม!!!

กร:มันกอดรติ...

รติเป็นไรมั้ย!น้ำเสียงห่วงมาก

พยายามจะเข้าไปอุ้มคนตัวเล็ก

ที่ล้มกับพื้นขึ้นแต่กลับโดนพลัก

ไม่ให้เข้าใกล้

รติ:เจ็บมากมั้ยคะ...พี่แมนคนตัวเล็กพยายามจะรั้งคนตัวโตให้ลุก

แต่ไม่ไหว...

หนักจังรติคิด

รติ:ว้าย...หน้าแดงอีกรอบ...

พี่แมนคนตัวโตอุ้มรติอีกแล้ว..

แมน:ไม่...คนนี้ใคร...

สายตาเอาเรื่องหน้าดู

กรยืนมากกัดกรามแน่น

เป็นใครมาโดนตัวรติ...

เงื้อหมัดจะต่อยอีกครั้ง

รติ:หยุดนะพี่กร..

พี่จะทำอะไรพอเลยนะ...

รติเสียงดังลั่น...

กรหยุดกึกแต่มือกลับ

แย่งตัวรติไปอุ้ม

เสียเองรติทำหน้างงๆ

กร:รติกลับบ้านกับพี่ไอ้วินให้พี่มารับ...

กรพูดพร้อมยังไม่เลิกมองหน้าแมน...

รติ:พี่กรปล่อยรติลงก่อนค่ะ...

รติผลักอกกรเบาๆ..

ใจเต้นแรงมากไม่เคยได้ใกล้

พี่กรมากขนาดนี้เลย...

แต่..คำๆนั้นก็ย้ำขึ้นมาในสมอง...

อึก...เกลียดพี่กร....

รติ:ปล่อย..กรได้ยินน้ำเสียงรติ

แล้วค่อยๆวางน้องลง...

รติ:พี่เป็นแค่เพื่อนพี่ชายไม่มีสิทธิ์

จะมาทำร้ายใคร..

เค้าเป็นคนที่ช่วยรติไว้...

ผลัก!!!กรโดนรติผลักให้ห่างอีกรอบ

รติ:พี่แมนรติขอโทษเจ็บมากมั้ยค่ะ...

รติเอานิ้วมือน้อยๆเช็ดเข้า

ที่ริมฝีปากที่แตกของแมนเบาๆ

ทำเอาคนตัวโตใจเต้นโครมคราม

อึก!แมนตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูก

แมน:เอ่อ!!!ไม่หลอก...ไม่เจ็บมาก

กร:กลับบ้านกับพี่...

กรออกคำสั่งลั่นเกลียด

คนตรงหน้ามาก

ที่ได้อุ้มได้กอดรติไว้ในอก

โดยที่ไม่มีการขัดขืน

ของคนตัวเล็กสักนิด

รติ:ค่ะ...น้ำเสียงไม่พอใจมาก..

พี่กรกล้าดียังไม่มาออกคำสั่งกับเทอ..

พี่แมนค่ะรติกลับก่อนนะคะ

พรุ่งนี้ค่อยเจอกันนะค่ะ...

รติยื่นผ้าเช็ดหน้าเช็ดเลือด

ที่ริมฝีปากแมนก่อนจากไป..

คนตัวโตใจเต้นโครมคราม..

ยืนแทบไม่อยู่..

นี่เราชอบยัยตัวเล็กนั่นรึ...

ทำไม!มือกุมไปที่หัวใจที่

เต้นไม่เป็นจังหวะอย่างงงๆ

รติขึ้นรถมากับกรไม่มีเสียงใดๆ

ออกมาจากปากของเทออีกเลย

กรมองคนข้างๆอย่างไม่พอใจนัก

ทำไมถึงต้องให้ไอ้หนุ่มนั่น

อุ้มกอดด้วยนึกแล้วโมโหชะมัด

กร:ทำไมมันต้องอุ้มรติด้วย..

พี่ไม่ชอบเลย..

น้ำเสียงกรเจือนๆความโกรธ

และไม่พอใจ

รติ:ขารติเจ็บเห็นมั้ยค่ะ...

เดินไม่ไหวพี่เค้าเลยต้องอุ้มมาส่ง

พี่ไม่เห็นรึค่ะขารติเป็นแผลเนี่ย..

พร้อมยื่นขาให้คนขี้โมโหดู...

เห็นยังค่ะ

เอี๊ยด...

กรจอดรถ...

หันไปหาเทอทันที

กร:ไหนพี่ดูสิเจ็บมากมั้ย...

ปากพูดไม่พอก้มไปหารติ

แบบใกล้สุดๆ

รติหน้าแดงเขินจัด

พี่กรไม่เคยที่จะใกล้กับเทอแบบนี้เลย..

หัวชนเข้ากับแก้มเทอเต็มๆ..

ตัวเค้าหอมจัง

รติ:เอ่อ..ช่างเถอะค่ะ..

เดี๋ยวก็หายรีบกลับบ้านเถอะค่ะ...

รติเจ็บขา

คนตัวเล็กผลักกรออกช้าๆ

อย่างเขินๆแต่ยังไม่วายที่สมอง

สั่งการออกมา...

เค้าไม่รักเทอรติ..

เค้าเกลียดเทอ..อย่าลืมสิ...

กรขับรถกลับอย่างว่าง่าย

พอถึงบ้านก็ไปเปิดประตูรถ

อุ้มรติลงมาหน้าตาเฉย...

คนโดนอุ้มหน้าแดงทำตัวไม่ถูก...

ถ้าเค้ารักเราบ้างก็ดีสิ..

ทำไมพี่กรไม่รักรติกลับบ้างนะ..

รติจ้องหน้าเค้า..

แล้วก้มหน้าน้ำตาคลอเบ้า..

พรางก้มหน้าในที่สุด..

อย่าหวังไกลอีกเลยรติเจ็บแล้ว

หัดจำบ้างเค้าแค่ทำดีนิดหน่อย

อย่าได้ใจไปเลย...

แค่พี่น้องจำไว้

(ขออนุญาติเจ้าของภาพด้วยค่ะ)