"เลิกเเสร้งทำตัวน่าสงสารได้เเล้ว เห็นเเล้วอยากจะอ้วก หึ!! " คินพูดพร้อมกับทำหน้ารังเกียจเเล้วมองไปยังร่างบางที่นอนกองอยู่กับพื้น "ถ้าไม่ใช่เพราะคุณแม่ฉันไม่มีทางเเต่งงานกับเธอหรอก " ร่างที่นอนอยู่ที่พื้นก็มองไปที่คนที่มองเธอด้วยสายตาเย็นชา เเล้วก็พูดว่า " เเต่ยูริรักคินนะ" คินก้มลงเเละบีบหน้ายูริอย่างเเรงเเล้วพูดว่า "เเต่ฉันไม่ได้รักเธอ คนที่ฉันรักมีเเค่จูนเท่านั้นจำใส่สมองไว้ด้วยละ" คินเอามือออกเเล้วเดินออกจากห้อง พ่อบ้านที่เห็นอย่างนั้นก็เดินมาพยุงตัวยูริเเล้วพูดว่า "คุณยูริครับไม่เป็นไรนะครับสักวันนายน้อยจะเห็นความดีของคุณยูริเเน่ครับ"

ยูริยิ้มให้กับพ่อบ้านเเล้วคิดว่า"ท่าเขาเห็นความดีของหนูก็คงจะดีสินะ"คิดพรางเดินเข้าของตนเองเเละนอนขดตัวอยู่บนเตียงทั้งที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยเเผล ตั้งเเต่ยูริได้เเต่งงานกับคนที่เธอรักเธอก็คิดว่าจะมีความสุข เเต่กลับตรงกันข้ามเธอโดนทำร้ายทั้งร่างกายเเละจิตใจเเต่เธอก็ทำทุกอย่างที่คินต้องการเพื่อให้วันหนึ่งคินจะมองเห็นความดีของเธอ จนถึงตอนนี้เเสงเเห่งควาหวังของเธอค่อยไปหายไปเหลือไว้เพียงความมืดมิด

เช้าวันต่อมา...... พ่อบ้านได้เห็นเจ้านายอันเป็นที่รักจึงทำการทักทาย "นายหญิง ยินดีต้อนรับครับ" มนรัตมองเเล้วถามว่า"ตาคินละ ลูกตัวดีของฉันอยู่ไหน"เเล้วก็มีคินเดินมาทางประตูพร้อมกับจูนเเฟนสาว จูนเห็นเเม่ของคิน

ก็กล่าวทักทาย "สวัสดีค่ะ คุณแม่"มนรัตมองด้วยความไม่พอใจ "ใครให้หล่อนมาเรียกฉันว่า

เเม่ " คินยิ้มเเล้วบอกกับเเม่ของตนว่า"ผมเองครับ อีกไม่นานจูนก็จะได้เป็นสใภ้บ้านนี้เเล้วเรียกว่าเเม่ก็ไม่ผิดนิครับ"มนรัตทำหน้าโมโห"เเต่เเก่มีหนูยูริอยู่เเล้วนะเเล้วอีกอย่างหนูยูริกับเเก่ยังไม่ได้หย่ากันเลย"คินยิ้มเเล้วพูดว่า"ก็ทำให้ยัยนั่นยอมหย่าสิครับ"มนรัตพูดด้วยความโมโหว่า"ทำไมฉันถึงได้คลอดลูกชายโง่เเบบเเกออกมานะหนูยูริดีกับเเก่ขนานนี้"คินเเสยะยิ้ม"หึ!! เเสร้งทำละสิไม่ว่า" ระหว่างที่ทั้งสองกำลังเถียงกันอยู่ยูริก็เดินลงมาคินเห็นอย่างนั้นก็ถามว่า "ว่าไงจะหย่าไหมละ หึ!"

ยูริก็ตอบว่า "ได้ ฉันจะหย่า"

ทุกคนมองเเละตกใจ "หะ!!" จูนที่ได้ยินเเบบนั้นก็ยิ้มมุมปาก คินที่ได้ยินก็คิดในใจว่า"ยัยนี้มีเเผนอะไรกันเเน่นะ ทำไมถึงยอมหย่าง่ายจัง" มนรตก็เดินไปหายูริเเล้วก็พูดว่าลูกคิดให้ดีๆนะลูก ยูริพูดว่า"หนู คิดดีเเล้วคะ" มนรตก็พายูริขึ้นบนห้องเเล้วบอกว่า"หนูรักคินไม่ใช่หรอลูกเเม่ว่าหนูคิดให้ดีเรื่องหย่านะ เเม่เชื่อว่าสักวันคินต้องเห็นความดีของลูกเเน่" พูดพร้อมกับลูบหัวยูริ "เเม่ออกไปเเล้วนะพักพ่อนนะลูก"

ยูริที่คิดไม่มีหวังเเล้วหละคะคุณเเม่เพราะไม่ว่ายังไงคินก็รักจูนอยู่ดีต่อให้เธอพยายามทำดีให้คินเห็นไปมันก็ไรค่า เเล้วยูริก็ร้องไห้จนเพลอหลับไป

เช้าวันต่อมา......ยูริได้ยินเสียงสายเข้าก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นสายจากคุณหมอบาสจิตเเพทย์ประจำตัวของยูริ ยูริก็รีบรับสาย

"หโหล คะคุณหมอ"หมอ "ครับ ผมเเค่จะโทรมาบอกว่าวันนี้ที่เรานัดตรวจกันผมอาจจะสายหน่อยนะครับ พอดีรถมีปัญหาหนะครับ ไม่ทราบว่ารอได้ไหมครับ"

ยูริ"คะได้คะ ยูริไม่มีธุระที่ไหนอยู่เเล้วคะ"หมอ"ครับ งั้นเเค่นี้นะครับ"ยูริ"คะ"คุณหมอก็วางสายไป ยูริลุกจากเตียงเเละอาบนํ้าเเต่งตัวเพื่อไปโรงพยาบาลจิตเเพทย์ ขนะที่ยูริกำลังจะออกจากบ้าน จูนก็ได้ทักว่า"อ้าว?จะไปไหนหรอ คุณยูริ หรือว่าจะออกไปจากบ้านนี้เเล้ว ดีจังนะฉันจะได้มาอยู่ที่หลังบ้านนี้สักที ออกไปเร็วๆก็ดีนะคะ" พูดพร้อมกับเดินเข้ามาหายูริ เเละเหลือบไปเห็นสร้อยคอของยูริ จูน"สร้อยเธอเนี่ยสวยดีนะ ฉันขอได้ไหม"หลังจากนั้นก็กระชากสร้อยคอของยูริ ยูริ"เอามานะนั้นมันของที่คุณย่าของฉันให้มา เอาคืนมานะ"คิน" เกิดอะไรขึ้นนะ?!!" จูนที่ได้ยินอย่างนั้นก็เเล้วทำเป็นล้มลง คินก็รีบวิ่งมาดูเเล้วพูดว่า"ยูรินี่เธอทำร้ายจูนหรอ สันดานโผลเเล้วสินะ"จูน "คินคะอย่าไปว่ายูริเขาเลยคะ จูนไม่ทันระวังเเล้วสดุดล้มเองคะ"คินมองจูนด้วยหน้าตาที่อ่อนโยนพรางพูดว่า "เห็นได้ชัด ว่ายูริพลักเธ อ เธอก็ยังปกป้องคนเเบบนั้นนะ"เเล้วมองไปที่ยูริด้วยสายตาที่โกธ ยูริพูดว่า"ยูริไม่ได้พลัก"เเล้วก็เดินออกไป คินคิดในใจ"นี่สินะนิสัยจริงๆของเธอสินะ"