ในช่วงวัยรุ่นคุณเคยมีความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้บ้างมั้ยอย่างเช่น...

คงต้องย้อนไปในช่วงเวลาที่ฉันยังใช้ชีวิตแบบนักเรียนประถมฉันคิดว่าการที่เราได้เจอรักแรกและแต่งงานมีครอบครัวแบบในนิยายมันช่างดูโรแมนติกและก็คงจะเป็นอะไรที่สาวๆทุกคนต้องการ

อ๋อ...ฉันลืมบอกไป

สวัสดีทุกคน!!! ฉันชื่อ ทิน่า แต่ว่าเพื่อนชอบเรียกว่า ยิวาา เหตุเพราะคุณครูชอบเรียกชื่อฉันผิดบ่อยๆแต่ฉันก็ค่อนข้างชอบชื่อนั้นยังก็ ยินดีที่ได้รู้จักนะ

ฉันมีเพื่อนสนิทชื่อ ขิม

ฉันไม่อยากเสียเวลาแล้วงั้นเราเข้าเรื่องกันต่อเลยนะ

ในช่วงสอบปลายภาค...

เรียกได้ว่า...เป็นวันแห่งโชคชะตาว่าพระเจ้าจะเมตตาเรามากแค่ไหน

(-สำหรับคนที่ไม่อ่านหนังสือ-)

วันนั้นเป็นวันที่ฉันทั้งตื้นเต้นทั้งกลัวว่าจะรอดมั้ยเพราะพ่อกับแม่ค่อนข้างคาดหวังในตัวเรานิดหน่อยแต่ไม่ได้จริงจังถึงขั้นเข้มงวดมากนักในที่สุดการสอบก็จบลง...

ผลคะแนนของเราค่อนข้างเป็นที่น่าพอใจและฉันกับขิมก็ได้มาเรียนที่เดียวกัน

โรงเรียนมัธยมของฉันเป็นโรงเรียนขนาดกลางไม่ค่อยใหญ่เท่าไหร่แต่สำหรับเรามันใหญ่มากหรือว่านี้คือความตื่นเต้นฉันก็ไม่แน่ใจรุ่นพี่ที่ดูก็รู้ว่าต้องเป็นมอ.ปลายแน่ๆที่นำทางรุ่นน้องที่มีทั้งหมด50กว่าหน่อไปยังชั้นเรียน

อ่อฉันว่าฉันยังโชคดีอยู่บ้างที่ได้อยู่กับเพื่อนสนิทคนเดียวที่มาเรียนที่เดียวกัน

วันแรกแห่งการเปิดเทอม

ครูให้นักเรียนทุกคนแนะนำตัวเริ่มจากฝ่ายหญิงก่อนพอฝ่ายหญิงแนะนำตัวครบแล้วก็มาที่ฝ่ายชายคนแล้วคนเล่าที่ลุกขึ้นแนะนำตัวจนกระทั่งมาถึงเลขที่7เขาคือคนแรกที่ทำให้ฉันเกิดความรู้สึกที่อธิบายไม่ออกว่ามันคืออะไรเขาคนนั้นชื่อ เติร์ด สูง ผิวออกโทนคล้ำๆแต่ว่าไม่ดำจนดูน่าเกลียดเท่าไหร่

เสียง เติร์ด ค่อนข้างทุ้มห้าวๆ แสงแดดจากหน้าต่างที่กระทบโดนตัวเขาทำให้ฉันเหมือนโดนสะกดไว้

(ฉันกับขิมนั่งริมหน้าต่างแถว2 เติร์ดนั่งริมหน้าต่างแถว1)

::: ฝากเรื่องความลับในความลับด้วยนะคะทุกคนเรื่องนี้ตั้งใจเป็นพิเศษมากๆหวังว่าทุกจะชอบและสนับสนุนเรื่องนี้นะคะ :::

เรื่องนี้เนื้อหาอิงมาจากประสบการณ์บ้างนิดหน่อย

แล้วเจอกันค่ะ👋👋👋

เป็นธรรมดา...ที่เราต้องการที่จะรู้จักคนที่ทำให้เรามีรู้สึกพิเศษหรือว่าเกิดความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้...

หลังจากแนะนำตัวเสร็จคุณครูก็ให้นักเรียนทุกคนพักผ่อนให้ทำความรู้จักกันซึ่งฉันก็ได้เพื่อนเพิ่มมาหลายคนมี ใหม่,หลิน,อ้อน,คะน้า,ใบชา,

ฉันอยากที่จะเดินเขาไปทำความรู้จักกับ เติร์ด นะแต่ว่าใจมันไม่กล้าน่ะสิ เลยต้องทำความรู้จักผ่านลมและทำได้แค่นั่งมองรอยยิ้ม การกระทำทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นรอบตัวของเติร์ด จนครูเข้ามาสอนครูภาษาไทยชื่อว่าอริตาหรือรู้จักกันในชื่อครูเปิ้ลครูตลกมากจนเราลืมความตื่นเต้นเลยและพักเที่ยงก็มาถึงพวกเราทั้ง7คนรวมเพื่อนใหม่ฉันและเพื่อนสนิทได้ไปกินข้าวกันและนั้นก็เป็นครั้งแรกที่ฉันได้คุยกับเติร์ดชื่อจริงเติร์ดชื่อว่า

ธิติกร (เติร์ด)"เอ่อ..เราอยู่ห้องเดียวกันใช่มั้ยเราชื่อเติร์ดนะ"นั่นน่ะเหมือนกับมีเวทมนต์สะกดฉันให้อยู่ภายใต้อำนาจอย่างไม่รู้ตัวเลยฉันยังไม่ทันได้ตอบเพื่อนในกลุ่มก็รีบชวนให้มานั่งด้วยกันอ่อ...เติร์ดมีเพื่อนสนิทชื่อว่าหนึ่ง หนึ่งเป็นคนที่ค่อนข้างสูงถ้าให้ฉันเดาน่าจะสูงสัก160กว่าๆแน่นอนพวกเราคุยกันอย่างสนุกสนานจนกินข้าวเสร็จเตรียมตัวไปเรียนคาบต่อไป

คาบต่อมาคือวิชาศิลปะ

ครูที่สอนชื่อครูสิริภาหรือรู้จักในชื่อครูขวัญ

วิชานี้เป็นวิชาค่อนข้างอิสระมากๆฉันรู้สึกชอบมากเลยเพราะว่ามันไม่ค่อยกดดันเหมือนกับวิชาอื่นๆและวันแรกที่เรียนครูก็สอนเกี่ยวกับพื้นฐานการลงสีการวาดรูปตามขั้นตอนให้ถูกต้องเมื่อคุณครูสอนเสร็จก็ให้จับคู่ชายหญิงและงานแรกก็คือให้ฝึกวาดรูปสัตว์ให้ถูกต้องคู่ละ10ตัวเพื่อนคนอื่นๆก็จับคู่กันเองหมดแล้วเหลือฉันกับเติร์ดสุดท้ายก็คู่กันและพวกเราก็แบ่งกันคนละ5ตัวถ้าสัตว์ตัวไหนที่วาดยากๆเติร์ดจะให้ฉันวาดให้เพราะเติร์ดวาดรูปไม่เก่งเรียกได้ว่าห่วยมากแต่ว่าก็ไม่เป็นไรฉันชอบวาดรูปอยู่แล้วและในที่สุดเราก็วาดรูปเสร็จและพวกเราก็ไปเรียนคาบต่อไปจนเสียงอ๊อดดังขึ้นและกลับบ้าน

ทุกความบังเอิญล้วนแล้วแต่เป็นโชคชะตา...

พอเลิกเรียนเพื่อนก็พากันกลับบ้านบ้าง

บางกลุ่มก็พากันไปซื้อของกินหน้าโรงเรียน

ซึ่งกลุ่มพวกเราก็ตกลงกันว่าจะไปทำการบ้านที่ลานสนามบาสซึ่งบังเอิญเจอกับเติร์ดและก็หนึ่งที่มาเล่นบาสกับรุ่นพี่วันนี้การบ้านที่พวกเราต้องทำมีไม่ค่อยมากแต่ว่ามันยากมากๆเลยมาช่วยกันทำหลายคนหลายความคิดแต่ฉันก็ไม่เป็นอันทำอะไรเลยเพราะมัวแต่จับจ้องเติร์ดที่เล่นบาสอยู่ด้วยความทะมัดทะแมงจนเพื่อนในกลุ่มต้องคอยดุฉัน(555ฉันก็ไม่ได้มองจนเติร์ดทะลุซะหน่อย//เลิกลั่ก)

พอเริ่มทำการบ้านไปได้สักพักทุกคนก็อิดออดเริ่มบ่ายเบี่ยงการทำการบ้านเพราะหิวนั่นเองสุดท้ายก็จบตรงที่ประชาธิปไตยเลือกคนไปซื้อของซึ่งก็ตกมาที่ฉันแบบงงๆ

แต่ก็นะฉันเองก็ว่าไม่ได้ให้ไปตายซะหน่อยเลยยอมไปซื้อให้ระหว่างที่กำลังลุกขึ้นและก้าวเท้ามุ่งหน้าไปซื้อของก็ได้มีเสียงเรียกชื่อฉันดังขึ้น"ทิน่าาา"นั่นก็คือหนึ่งที่เรียกฉันเพราะอะไรน่ะหรอเพราะ"แกจะไปซื้อของช่ะฝากซื้อโค้กกับยำวุ้นเส้นให้หน่อยและก็เติร์ดฝากซื้อชานมไข่มุก"พอสิ้นสุดชื่อของเติร์ดหัวใจของฉันก็เต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะ

หลังจากซื้อของมาครบก็แจกจ่ายข้าวของตามที่สั่งและก็พากันทำงานจนเสร็จและกลับบ้านกัน บ้านฉันกับขิมไม่ได้ไปทางเดียวกันเลยต้องแยกกันกลับ

และความบังเอิญก็ทำให้ฉันรู้ว่าฉันกับเติร์ดกลับบ้านทางเดียวกัน ระหว่างรอรถประจำทางฉันเห็นเติร์ดเดิมข้ามสะพานมาฝั่งฉันมันทำให้ฉันประหลาดใจมาก (เติร์ด)"อ้าวไปทางนี้เหมือนกันหรอ" (ฉัน)"อืมใช่"และพวกเราก็รอรถจนขึ้นรถ

บนรถ...

บนรถนั้นมีที่ว่างเพียงแค่2ที่เท่านั้นฉันจึงต้องนั่งข้างๆเติร์ด(ฉันนั่งริมหน้าต่างเติร์ดนั่งถัดมาจากฉัน)นี้คือความบังเอิญใช่มั้ยฉันได้แต่ถามตัวเอง

จนกระทั่งรถประจำทางจอดถึงที่หมายที่ฉันจะลงปรากฎว่าพวกเราลงที่เดียวกันมันคือความประหลาดใจรอบที่2ของฉันและฉันเองก็คิดว่าน่าจะคนละซอยแต่สิ่งที่คิดต้องหยุดลงเนื่องจากพวกเราเดินมาทางเดียวกันและผลปรากฏว่าพวกเราอยู่คอนโดเดียวกันชั้นเดียวกันห้องตรงข้ามกัน(ฉันพึ่งย้ายมา)และ

ที่ทำให้ตกใจคือพ่อแม่พวกเราเป็นเพื่อนกัน

โอ้ววว!!!

👉🏻ฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ👈🏻❤️❤️❤️