"กาน่าลูกตื่นได้แล้วเช้าแล้วน่ะเดี๋ยวก็ไปเรียนไม่ทำเหรอ" แม่ของกาน่าก็บ่นพึ่งพังออกมาหลังจากที่เรียกลูกสาวของตัวเองให้ตื่นมากินข้าว
"ตื่นแล้วๆกำลังลงไป" พอได้ยินเสียงของแม่เรียกกาน่าก็รีบร้อนลุกขึ้นไปอาบนํ้าแปรงฟันและลงมากินข้าว
"เรานิ่น่ะตื่นสายตลอดเลยแม่บอกแล้วใช่ไหมว่าห้ามตื่นสายถ้ายังมีเรียนอยู่" แม่ของกาน่าก็บ่นออกมาสะยาวเหยียด"ทีหลังหากตื่นเช้าบ้างเข้าใจไหม"
"ค่ะๆทีหลังกาน่าคนนี้จะตื่นก่อนไก่เลยให้แม่ของกาน่าเห็นว่าการตื่นเช้าง่ายนิดเดียวไม่ใช่อุปสรรคสะหน่อย" กาน่าพูดโม้ออกมาให้แม่ตนเองฟัง
หลังจากฟังลูกสาวพูดโม้เสร็จแม่ของกาน่าก็หัวเราะออกมาทำให้กาน่างงว่าแม่ตนเองจะหัวเราะทำไม" พูดแล้วก็ทำให้ได้ด้วยละ"
" อืม"กาน่าตอบกลับแม่ตนเองสั้นๆแล้วก็กินข้าวต่อหลังจากกินข้าวเสร็จแล้วกาน่าก็เดินออกจากบ้านเพื่อไปเรียนตามปกติ
ในช่วงบ่ายของวันกาน่าก็นั่งเล่นพูดคุยกับเพื่อนเหมือนทุกๆวันซึ่งกาน่ามีเพื่อนสนิทอยู่สองคนอีกคนมีชื่อว่ามินส่วนอีกคนมีชื่อว่าชา
" เออไอ้กาน่ามึงเคยคิดไหมว่าคนเราจะข้ามมิติข้ามชาติได้อะ" อยู่ๆชาก็พูดออกมาทำให้กาน่านิ่งไปชั่วขณะก่อนจะพูดขึ้น
"เราคิดว่ามีนะ" กาน่าพูดบ้าง
"ทำไม่แกถึงคิดว่ามีล่ะ" มินพูดขึ้น
"ไม่รู้เหมือนกันทำไมอยู่ๆเราก็รู้สึกว่ามันอาจจะเป็นไปได้น่ะ"
"แกก็คิดมากข้ามชงข้ามชาติอะไรไม่มีเหรอคิดมากมึงอ่ะไอ้ชาอยู่ๆก็พูดเรื่องข้ามชงข้ามชาติมึงอ่านนิยายเยอะไปล่ะมั้ง" มินพูดขึ้นมาหลังเห็นสีหน้าของกสน่าไม่สู้ดี
" เออกูแค่คิดว่าถ้ามีจริงกูอยากให้เกิดขึ้นกับกูกูจะได้ผู้เหมือนกับนิยายที่กูอ่านเท่านั้นเอง"ชาก็พูดบอกออกมายิ่งทำให้กาน่านิ่งเงียบขึ้นมากกว่าเหมือน
" กาน่าไอ้กาน่านิ่งคิดอะไรอยู่อ่ะ"เสียงมินเรียก
"... ปะ... เป่ลา คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ"
"เออแล้วไป"ชาพูด
หลังจากพูดคุยกับเพื่อนตนเองเสร็จชากับมินก็กลับบ้านส่วนกาน่าก็ยืนอยู่ข้างถนนเพื่อจะข้ามถนนไปอีกฝั่งอยู่ๆฝนก็ตกลงมาด้วยไม่มีสาเหตุ
อยู่ๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินถือร่มมายืนอยู่ข้างๆกาน่าแล้วก็เอาร่มตนเองให้กาน่าๆเองก็ยืนงงอยู่กับที่อย่างนั้นจนลืมรับร่มของชายแปลกหน้าจนชายคนนั้นต้องเอาร่มมายัดใส่มือกาน่าก่อนจะพูดขึ้น
"รับไปสิยืนโง่อยู่ได้" ชายคนนั้นพูดขึ้นก่อนจะเดินขึ้นรถซุปเปอร์คาร์คันสีเทาออกไปทันทีโดยที่กาน่ายังไม่ได้ขอบคุณเขาคนนั้นเลย
หลังจากยืนกางร่มรอรถของแม่มารับกลับบ้านกาน่าก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่แม่ของเธอไม่อยากพูดให้เธอได้ยินจนมาถึงบ้าน
กาน่าก็เดินขึ้นเข้าห้องตนเองอย่างหมดสภาพเพราะตอนที่กาน่ายืนรอรถอยู่นั่นก็มีคนมาแกล้งกาน่าก่อนที่ชายคนนั่นจะเดินเอาร่มมาให้เธออีก
พอกาน่าเข้าไปอาบนํ้าออกมาใส่เสื้อผ้าแล้วเดินไปหาอะไรกินก่อนจะได้ยินเสียงของแม่ของกาน่าพูดคุยกับใครบางคนอย่างหนักและดูเหมือนว่าแม่ของกาน่าจะเครียดเป็นอย่างมาก
"คุณว่าอะไรนะคุณทำอย่างนี้ได้ยังไงกาน่าก็ลูกคุณนะคุณเป็นคนไปยืนเงินคุณก็ไปหาคืนเขาสิ?"
กาน่าก็ยืนฟังอย่างเงียบๆโดยที่ก็ไม่รู้ว่าแม่ตนเองพูดคุยกับใคร
"คุณก็เอานาน่าสิจะมายุ่งอะไรเกี่ยวกับกาน่าอีก คุณเป็นคนทิ้งฉันกับกาน่าไปเองนะ"แม่กาน่าพูดเสียงดังฟังชัด
ก่อนที่กาน่าจะได้ยินสิ่งที่กาน่าก็ไม่รู้มาก่อนและคาดไม่ถึง
" ตั้งแต่ตอนที่ฉันคลอดนาน่ากับกาน่าคุณเป็นคนเลือกเอานาน่าไปแล้วตอนนี้คุณยังใจร้ายให้กาน่าไปใช้หนี้แทนนาน่างั้นหรอกคุณบ้ารึเปล่า"กาน่าเองก็ยืนอึ้งเพราะไม่คิดมาก่อนมาตนเองจะมีพี่สาวฝาแฝดที่มีชื่อว่านาน่า
กาน่าทนไม่ไหวอีกแล้วก่อนจะเดินเข้าไปหาแม่ตนเองและพูดในสิ่งที่ได้ยินออกมาจนแม่เองก็อึ้งที่ลูกของเธอได้ยินสิ่งที่เธอพูดทุกอย่าง
" แม่กาน่ามีพี่ใช่ไหมแม่"กาน่าพูด
" แม่พูดออกมาสิแม่บอกน่าสิว่าน่ามีพี่สาวฝาแฝดใช่ไหมแม่" เสียงโวยวายของกาน่าดังขึ้นก่อนแม่จะตอบกาน่าโดยเสียงเบาอย่างเหนื่อยหน่าย
"ใช่" แม่ตอบสั้นๆแค่นั้น
1อาทิตย์ต่อมากาน่าก็ไปเรียนตามปกติของเธอเหมือนเดินแต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดินคือทุกครั้งที่กาน่าไปเรียนเธอมักจะรอยยิ้มบนใบหน้าตลอดแต่วันนี้กาน่ากลับนิ่งเงียบไม่พูดไม่จากับเพื่อนสนิทของเธอตลอดทั้งวัน
"กาน่า" เสียงชาดังขึ้นก่อนกาน่าจะมองมาที่ชา
"มีไร" กาน่าถามกลับ
"แกเป็นไรอ่ะช่วงนี้เห็นแกซึมๆแกเป็นไรรึเปล่า" ชาถามขึ้นอย่างเป็นห่วงเพื่อน
"ก็ป่าวพอดีมีเรื่องให้ต้องคิดหนัก" กาน่าตอบกลับ
"เรื่องไรอ่ะมีไรให้เราสองคนช่วยก็บอกอย่าเก็บไว้คนเดียวสิเราเพื่อนกันนะมีไรก็บอกเราสองคนก็ได้" มินพูดขึ้น
" พวกแกสองคนช่วยอะไรฉันไม่ได้หรอก"กาน่าพูดขึ้นทำให้ชากับมินถึงกับทำหน้างอที่เพื่อนตนเองไม่บอกพวกเธอ
ย้อนกลับมา2อาทิตย์ก่อนหน้านี้ตอนที่กาน่าได้ยินว่าเธอมีพี่ชื่อนาน่าและแม่ได้เล่าเรื่องที่ทำให้เธอถึงกับเครียด
" กาน่า"เสียงของแม่ดังขึ้นหลังจากที่เงียบมานานพอสมควร
" พี่เราขับรถเสยหลักจนรถพุ่งไปซมคนจนเสยชีวิตซึ่งคนที่พี่เราขับรถไปซมก็ดังเป็นเจ้าหนี้ของพ่อเรา" หลังจากพูดมาได้สะพัดแม่ของเธอก็หยุดพูด
"แล้วยังไงต่อแล้วพี่เป็นอะไรรึเปล่า" กาน่ารีบร้อนถามแม่ตนเองขึ้นมาทันที
"เขาบอกว่าถ้าไม่อย่าให้ลูกสาวติดคุกตลอดชีวิตก็ให้ไปแต่งงามใช้หนี้แล้วก็ชดใช้ที่ทำให้น้องสาวเขาเสยชีวิตแม่... แม่ไม่รู้จะทำยังไงพี่เรายังไม่ฟื้นเลย"พอได้ยินที่แม่พูดกาน่าก็นิ่าเงียบเพราะไม่รู้จะพูดอะไรแล้วตอนนี้กาน่ารู้สึกว่าตนเองต้องทำบางอย่างเพื่อทำให้แม่สบายใจ
" แม่... แม่เดี๋ยวน่าจะเป็นคนไปใช้หนี้แทนพี่เองแม่ไม่ต้องห่วงแม่ไม่ต้องกังวลนะเดี๋ยวเดี๋ยวน่า......"พูได้แค่นั้นกาน่าก็เงียบลง
"กาน่าแม่ไม่อยากให้ลูกทำแบบนี้ ต... แต่แม่ไม่รู้จะทำยังไงแล้วแม่ไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ" แม่พูดด้วยนํ้าเสียงสั่นๆ
"แม่อยากร้องสิเดี๋ยวน่าจะเป็นคนไปใช้หนี้ไปชดใช้กับสิ่งที่พี่ทำเองแม่อย่าร้องนะ"กาน่าพูดบอกแม่ตนเองอย่างฝืนใจ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
