ฉันชื่อไรท์เป็นเด็กบ้านนอกที่มีความใฝ่ฝันอยากเข้าไปเรียนในเมืองหลวง จึงพยายามอย่างหนักให้ได้เรียนมหาวิทยาลัย KT สุดสัปดาห์ครูได้เเจกใบผลการเรียน ปรากฎผลลัพธ์ที่น่าพึ่งพอใจฉันกลับบ้านด้วยรอยยิ้มเเป้น เเสนสุขใจ

ไรท์ : เเม่จ๋าพ่อจ๋า (โหวกเหวกโวยวายเสียงดังเพราะตื่นเต้น )

พ่อ : มีอะไรของเเกยัยลูกคนนี้นี่เสียงดังอยู่ได้

เเม่ : ใจเย็นๆสิคะคุณนี้ก็ เอ้าว่ามามีเรื่องอะไรน่ายินดีขนาดนั้นหล่ะ

ไรท์ : คือ.....หนูได้เกรดดีมากเเม่ เเล้วก็จะได้เข้า ที่KT ด้วยเเหละ

เเม่ : เเต่ที่นั่นค่าใช้จ่ายสูงมาก พ่อกับเเม่จะส่งเเกไหวหรอ

ไรท์ : เเม่ไม่ต้องห่วงหนูหรอก หนูจะทำงานพิเศษด้วย เรียนไปด้วยควบคู่กันไปน่ะ

พ่อเเม่ :เฮ้อออ เเล้วเเต่ล่ะกัน ฉันสองคนเถียงเเกไม่ไหวเเล้วยัยลูกคนนี้

เวลาผ่านไป1เดือน เป็นเช้าที่สดใส เเละฉันจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ ที่มหาวิทยาลัยKT ที่ดังที่สุดในกรุงเทพ เเละมีสิ่งอำนวยความสะดวกอย่างครบคลั่ง พ่อกับเเม่ได้ไปส่งฉันที่หน้าหอพัก เเละเเล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ปึก!!โอ้ยยย เธอคนนั้นเร่งรีบเเละขอโทษฉันเเล้วเดินจากไปนั่นคือจุดเริ่มต้น ที่ได้พบกับเพื่อนใหม่

ไรท์ : พ่อกับเเม่ส่งฉันเเค่นี้เเหละ เดียวฉันไปเองได้ สวัสดีค่า

พ่อเเม่ : เเกอยู่ได้จริงน่ะอย่าถะเหล่ถไลหล่ะ พ่อกับเเม่ไปก่อนน่ะ

เฮ้อในที่สุดถึงหอพักสักทีนอนพักเอาเเรงก่อนล่ะกันเรา อยู่ๆมีเสียงเปิดประตูเเล้วฉันก็ได้เจอคนที่ชนฉัน

ไรท์ : เธอที่ชนฉันนี่นา เธอเป็นรูมเมทฉันหรอ บัง

เอิญจังเลยน่ะ

ฉันทำตัวไม่ถูกจริงๆตั้งเเต่เกิดมายังไม่เคยอยู่กับคนอื่นนอกจากพ่อกับเเม่ขี้บ่น

โรส : เอ่อออ...ฉันชื่อโรสนะยินดีที่ได้รู้จัก เมื่อกี้ฉันขอโทษจริงๆน่ะ พอดีฉันรีบไปหาพ่อกับเเม่หน่ะพอดีลืมของ

ไรท์ : โอเค ฉันให้อภัยเธอก็ได้ 😊

เเล้วเราสองคนก็เป็นเพื่อนซี้คู่หูคู่อารมณ์ที่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียว

โรส : เเต่งตัวเสร็จยังไรท์วันเเรกจะสายล่ะน่ะเนี่ย รีบหน่อยสิ

ไรท์ : เธอไปก่อนเลยเดี๋ยวฉันตามอีกเเปป

ฉันที่วันเเรกก็ซวยซ้ำซวยซ้อนที่ต้องมาท้องเสียอีกไม่รู้ว่าวันนี้จะเจออะไรอีกบ้าง ระหว่างทางเดินไปเรียน ฉันเธอผู้ชายคนหนึ่ง ที่ดูมีรูปร่างสูงยาว ผิวขาวซีดกำลังถูกรุมอยู่ ฉันในตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรจึงหยิบก้อนหินเขวี้ยงใส่พวกนักเลงนั่นทีหนึ่ง เสียงดังปึก!!

ไรท์ : คุณคะคุณ.... เป็นไรรึป่าวคะ บาดเจ็บมั้ย

ฉันยังพูดไม่ทันขาดคำไอ่พวกนักเลงก็จับคอเสื้อฉันเเล้วจะลากไปฉันคว้าเเขนนายคนนั้นไว้ ขอร้องให้ช่วย เเต่นายคนนั้นกลับเดินออกมา ฉันกลัวมากนึกว่าจะไม่รอดเเล้วเเต่ยังดีที่ผู้ชายคนนั้นมีสำนึกอยู่บ้างเเละกลับมาช่วยฉันอัดไอพวกนักเลงเกือบ10คนจนมันนอนเเผ่ราบไปกับพื้น ฉันเอ่ยปากถามไอผู้ชายที่ช่วยฉันว่าชื่ออะไรเเต่คำตอบที่ได้มันทั้งกวน ทั้งโมโหมาก

ลูไนต์ : ทำไมฉันต้องบอกชื่อเธอยัยคนนี้นี่ น่าลำคานหว่ะ ช่วยเเล้วก็ไปได้เเล้วมั้ง จะอยู่ให้มันลุกมากินเธอรึไง

ไรท์ : เอ่อ ฉันไปก็ได้ก็ไม่อยากอยู่ที่นี่นานหรอก พวกหนอนปากสกปรกมันเยอะ

ฉันหงุดหงิดมากจนลืมดูเวลา เเต่ตอนนี้มัน10โมงกว่า วันเเรกฉันก็ขาดเรียนเเล้ว ฉันกลับหอพักด้วยความสิ้นหวังสุดๆๆ

วันรับน้องก็มาถึง ตลอดที่ผ่านมาฉันคิดว่าจะไม่รอดเเล้วที่ต้องเจอเเต่ตวามโชคร้ายตั้งเเต่นายคนนั้น

พวกรุ่นพี่ : น้องๆครับเราจะมีการจับรายชื่อพี่รหัสน้องรหัสนะครับ คนไหนจับได้ใครให้ไปหาพี่ๆตามรายชื่อได้เลย

ทุกคนต่างสนุกสนานรวมถึงตัวฉันด้วย วันนี้ทุกคนต่างปล่อยของกันเเละเต้นเอาเป็นเอาตายกันทั้งนั้น

โรส : กรี้ดโดด!!ฉันได้พี่เเซมเป็นพี่รหัสอ่า ไปก่อนนะ5555

ไรท์ : อ่าว เเล้วฉันได้ใครเป็นพี่รหัสเนี่ย กลับมาก่อนโรส ใครคือลูไนต์ ?

ฉันที่ไม่รู้ว่าใครคือพี่รหัส เลยไปถามพวกพี่ๆ เเจ่ละคนกลับเงียบเเล้วทำหน้าซีดเหมือนมีอะไรในใจ

พวกรุ่นพี่ : เอ่อออน้องครับ พอดีลูไนต์อาจจะไม่สบายเลยมาร่วมไม่ได้เนาะ เดียวพี่จะคุยกับเขาเองว่าน้องเป็นน้องรหัสเขานะครับ 😂

ไรท์ : อะไรเนี่ย งั้นก็หมดความสนุกเเล้วหล่ะน่ะ ทุกคนต่างมีความสุขดูฉันสิ ไม่ยุติธรรมเอาซะเลยนะ

ฉันหมดอารมณ์เเล้วเดินกลับหออย่างอ้างว้าง เเต่ระหว่างทางเจอผู้ชายคนนั้นนอนอยู่ที่ห้องเก็บของเก่าหลังอาคาร เนื้อตัวมีเเต่เเผลช้ำไปทั้งตัว ฉันเผลอเดินเข้าไปมองใกล้ๆ ใบหน้านั้นขาวเนียนละมุนขนตาดกอย่างผู้หญิง ฉันเผลอใจเเตะเข้ากับขนตาทำให้เขาสะดุ้งตื่นขึ้น

ลูไนต์ : เธอออ... จะทำอะไรหน่ะ คิดจะฆ่าปิดปากฉันหรือไง

ผมจับเเขนเธอเเล้วดึงมาใกล้ๆ ทำไมต้องเจอยัยนี่ตลอดเลยนะ ผมได้เเต่กุมขมับ

ไรท์ : โอ้ยฉันเจ็บเเขน ปล่อยสิ เห็นไหมเเดงหมดเลย

ลูไนต์ : ก็เธอเป็นคนเริ่มเองนะ คราวนี้เธอเป็นคนหาเรื่อง

ไรท์ : ห้ะ!!ฉันหาเรื่องนายฉันเเค่เดินมาดูเฉยๆ นึกว่าใครมานอนตายเเถวนี้ รอบที่เเล้วถามชื่อก็ไม่บอกจะให้ฉันเรียกไอนักเลงไหมล่ะพ่อคู๊ณณณ

ลูไนต์ : ห้ามเรียกฉันเเบบนี้น่ะ ฉันมีชื่อ.....

ไรท์ : ก็นายไม่ยอมบอกชื่อเองนี่จะเรียกไอนักเลงก็ไม่ผิดนะ 55555 ฉันไปหล่ะถ้างั้น ฉันยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ด้วย

ลูไนต์ : เดี๋ยว ฉันชื่อ....ลูไนต์

ไรท์ : ฉันเอะใจขึ้น เหมือนได้ยินชื่อนี้ที่ไหนมาก่อนฉันเหลือบเห็นข้อความกลุ่มห้องของลูไนต์ ที่ส่งมาบอกว่าน้องรหัสของเขาชื่อไรท์ ฉันเลยถือวิสาสะหยิบมาอ่าน

ลูไนต์ : เห้ยยยัยบ้านี่ เธอหยิบของคนอื่นไปดูตามใจชอบได้ยังไงเนี่ยเอาคืนมา

ไรท์ : ฉันอึ้งไปสักพักเเล้วเดินจากไปอย่างคอตก

ลูไนต์ : ยัยนั่นเป็นอะไรไปเดินอย่างคนจะตาย เธอชื่อไรท์หรอนี่ไม่เหมาะจริงๆๆ

ผมเปิดดูข้อความที่ส่งมาจากเเชมกลุ่มผมรู้ทันทีว่ายัยนี้เป็นอะไรคงจะผิดหวังสินะที่ได้ผมเป็นพี่รหัส ผมเเสยะยิ้ด้วยความอยากเเกล้งเธอขึ้นมาทันที