... ...
อาคารุอิ จิยุ เป็นผู้หญิงธรรมดาที่ความจำสั้น จดจำไม่ได้แม้กระทั่งใบหน้าแฟนตัวเอง และวันนี้เป็นคบรอบของทั้งสองคน ซาโนะ มันจิโร่ แฟนหนุ่มของเธอเองแหละ เป็นหัวหน้านักเลงที่มีชื่อเสียงแถมยังเป็นพวกคลั่งรักแฟนตัวเองอีกด้วย ทุกคนต่างอิจฉากับชีวิตของเธอ
“จิยุจิน วันนี้วันคบรอบนะ อย่าลืมซะล่ะ” จิยุที่นั่งกินข้าวอยู่ได้แต่กะพริบตาปริบๆ สงสัยว่าคนตรงหน้านี้คือใคร “ห๊ะ! เดี๋ยวๆ ไมค์กี้นายเป็นบ้าอะไร แล้ววันคบรอบ..อะไร?” เขาหน้ามุ่ยและตีไปที่แขนอย่างแรง จนเธอร้องออกมา
“นี่จำไม่ได้แม้กระทั่งวันคบรอบเลยเหรอ? เฮ้อ—พวกเราน่ะ เป็นแฟนกันแล้วนะ” ตั้งแต่เด็กจนป่านนี้อายุ15ปี ก็เพิ่งที่จะเคยรู้ว่าตัวเองมีแฟนนั่นแหละ รู้จักแค่ชื่อแต่จำไม่ได้เลยว่ามีความสัมพันธ์อะไรกับเขา หญิงสาวร้องห๊ะอีกครั้ง เพื่อนที่นั่งใกล้ๆ ได้แต่กลั้นขำ
“ฉัน เป็นแฟนนาย ตั้งแต่เมื่อไหร่!!”
ทั้งที่เป็นคนตกลงคบแท้ๆ แต่ดันจำไม่ได้อีก ฉันเองก็เสียใจเป็นนะ
“ช่างมันเถอะ ขอแค่จำว่า..เราเป็นแฟนกันก็พอและวันนี้เป็นวันคบรอบ4ปีของเรานะ”
จิยุได้แต่ตอบกลับโดยที่ยังมุนงงอยู่ ก่อนจะทานอาหารเสร็จแลละเดินไปกับเขา 4ปีที่คบกันมาไมค์กี้แถบจะบ้า เพราะเธอจำอะไรไม่ได้เลยยิกจากชื่อของเขา แถมยังชอบลืมเรื่องวันคบรอบจนเขานี่แหละจะต้องจำมัน เพราะเป็นพวกรักแฟนเข้าไส้แล้วแหละ สถานที่ที่ไมค์กี้ได้พาจิยุมานั่นก็คือ ร้านอาหาร (ทั้งที่เธอทานไปแล้ว) แต่ด้วยความที่เป็นคนปฏิเสธคนอื่นไม่เป็นจึงได้แต่เดินตามเขาไป
“แล้วนายกับฉันเริ่มคบกันตั้งแต่ตอนไหนเหรอ?”
“งั้นจะเล่าให้ฟังนะ” เขาพูดอย่างภาคภูมิใจเมื่อจะได้เล่าภูมิหลังของตนเองและแฟนสาว
4ปีก่อน
“จิยุจิน~~ถ้าเกิดฉันโตขึ้น เรามาคบกันนะ” ซาโนะ มันจิโร่ในวัย11ปีพูดขึ้น พร้อมกับจับมือของเด็กสาวแน่น ดวงตาสีบุหรี่มองอย่างงงๆ เพราะเธอและเขาเป็นเพื่อนข้างบ้านที่ค่อนข้างจะสนิทกันมาก ตอนนั้นเธอเองก็คิดว่าเขาพูดเล่นๆ จึงตอบตกลงไป
“เอาสิ แล้วแฟนเนี่ย...มันคืออะไร”
“ช่างเถอะๆ แต่สัญญาแล้วนะ”
“อือ” ตั้งแต่วันนั้น ไมค์กี้ก็เริ่มคบกับเธอทั้งที่ยังไม่ได้ทันจะตั้งตัวเลยสักอย่าง และเมื่อวันคบรอบเขาจะเป็นคนนับวันตลอดเพราะรู้ว่าจิยุนั้นเป็นคนความจำสั้นมาก (ยิ่งกว่าปลาทองอีก) หลังจากนั่งฟังเรื่องเล่า เธอเองก็แถจะไม่เชื่อเลยว่าเคยตกลงคบกับคนคนนี้น่ะ
“จิยุจินน่ะชอบตามใจฉันมากๆ เลยนะ แล้วก็ไม่คิดจะนอกใจด้วย”
“นายเองก็ไม่นอกใจฉันนี่”
“ก็แหม มีแฟนแล้วนิ คนนอกใจเป็นคนไม่ดีสักหน่อย”
สำหรับไมค์กี้แล้วจิยุนั้นเป็นเหมือนครอบครัวที่สำคัญมากๆ รองลงมาจากครอบครัวจริงๆ อีกอย่างที่อยากจะคบกับเธอเพราะรัก รักจนหัวโงหัวไม่ขึ้นอีกแล้ว อีกทั้งยังเป็นคนที่อ่อนโยน (?) และเขาก็แอบมองเธอเวลาออกมาเล่นอยู่บ่อยๆ พอโตขึ้นเขาก็เริ่มถึงเนื้อถึงตัวขึ้นมาบ้างแล้ว แต่เพราะความเขินที่จะต้องมองหน้าคนรักจึงทำได้เพียงแค่มอบแก้มเท่านั้น (คลั่งรักไหมล่ะ)
“ปีนี้ไม่มีของขวัญให้นะ ขอโทษ”
“ช่างเถอะ ในเมื่อเป็นวันคบรอบฉันมีอะไรจะให้ด้วย มานี่” จิยุกวักมือเรียกอีกฝ่าย ก่อนเขาจะเดินเข้ามาใกล้เธอ ใบหน้าของเด็กชายร้อนฉ่า เพราะไม่เคยมองใบหน้าหวานใกล้ขนาดนี้ เธอโน้มหน้าเข้าไปใกล้จนปลายจมูกของทั้งสองชนกัน ร่างกายของไมค์กี้แข็งทื่อ ร่างกายสูบฉีดเลือด ริมฝีปากบางประกับเข้ากับอวัยวะเดียวกัน วินาทีนั้นเขาแถบจะทรงตัวไม่อยู่ ทั้งๆ ที่ตัวเองก็มีแรงเยอะกว่าอีกฝ้าย
“อึก—พ-พอแล้ว”
“นี่แหละของขวัญ แล้วก็ขอโทษเรื่องที่ฉันจำไม่ได้ด้วยแล้วกัน วันหลัง..ไปเที่ยวกันนะ”
ดีจังวะที่ขอคบ...อีกอย่างเมื่อกี้เป็นจ-จูบแรก
“ม-เมื่อกี้เป็น จูบแรกหรือเปล่า”
“อาฮะ”
“ไม่นอกใจจริงๆ ด้วย!!!”
“ใครมันจะไปนอกใจคนรักกันล่ะ” ไมค์กี้พุ่งตัวเข้าไปกอดเด็กสาวในทันที การมีคนรักมันก็ไม่ได้แย่เสมอไปสักหน่อย แค่ลองเปิดใจทุกอย่างก็จะดีขึ้น...ไม่ใช่กับหมอนี่ล่ะนะ เขาเป็นพวกคลั่งรักมากๆ จนมันน่ากลัวยังไงล่ะ (น้องไม่ได้จิตนะ แค่หวงเกินไปเท่านั้นเอง) อีกอย่างผู้ชายที่เข้ามาพูดคุยกับเธอสำหรับเขาแล้ว มันคือศัตรู
“ฉันล่ะอิจฉาเจ้าไมค์กี้เป็นบ้า จิยุเองก็เล่นให้ของขวัญแบบนั้น..เฮ้อ”
“ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไง ถ้าเธอจำเรื่องทุกอย่างได้น่ะ เรื่องราวที่ผ่านมา..คลั่งรักกันฉิบหาย”
“เหอะ ถึงยัยนั่นจะรู้ เดี๋ยวก็เขินตายกันพอดี” เสียงของสามหนุ่ม หรือเพื่อนร่วมแก๊งของไมค์กี้ บาจิ,มิตสึยะและดราเค่น ได้มาซุ่มมองทั้งสองคนที่กำลังผอดรักกันในร้านอาหาร ซึ่งตลอดที่เขาได้รู้จักกับเธอ จิยุนั้นเป็นคนที่กล้าได้กล้ามาก จนทุกคนในก๊งต้องมองเธอใหม่ ไมค์กี้ก็ผู้หญิง (ในสายตาของคนอื่นเวลาอยู่กับจิยุ) ส่วนจิยุก็เหมือนแฟนหนุ่มที่ตามใจแฟนสาวตลอดเวลา ไม่ว่าเขาจะขออะไรก็ตาม
“ถ้าเกิดแต่งงานกัน ใครจะเป็นพ่อแล้วใครจะเป็นแม่ล่ะเนี่ย”
“ฮะฮะ ไมค์กี้ก็ต้องเป็นแม่อยู่แล้วแหละ” มิตสึยะหันไปหาบาจิทันที “แต่ว่าไมค์กี้ไม่มีหน้าอกนะ” ทั้งบาจิและราเค่นหัวเราะออกมากับคำพูดของเพื่อนร่วมแก๊ง นี่มิตสึยะจะจริงจังเกินไปรึเปล่านะ?
“ช่างมันเถอะ รีบกลับกันได้แล้ว ถ้าเกิดสองคนนั้นมาเจอจะแย่เอา”
...
“อย่ากลับบ้านดึกล่ะไมค์กี้ แล้วก็ขอบคุณนะที่มาส่ง”
“เรื่องเล็กน้อย ไม่เป็นไรหรอกเธอเองก็อย่าโหมอ่านหนังสือจนลืมเรื่องของเราล่ะ”
“อา บาย” ระหว่างก้าวขาเข้าบ้าน ไมค์กี้ดันไปกอดเจ้าตัวจากด้านหลังก่อน ก่อนที่จะกระซิบข้างหู “ขอบคุณนะ” ไม่รู้หรอกว่าขอบคุณเรื่องอะไร “อือ” แต่ว่า..ขอบคุณที่ทำให้มีความสุขล่ะมั้ง?
TBC.
เรื่องนี้ไม่มีใครตายนะคะ เนื่องจากเรานั้นเศร้ามากในเนื้อเรื่องมังงะ ไปนั่งร้องไห้กับเพื่อนแล้ว
อย่าลืมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ด้วยนะคะ
... ...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
