เมื่อดวงอาทิตย์ขึ้น ฉันได้ตื่นขึ้นมาในยามเช้าที่สดใส แล้วก็พบว่าฉันอยู่ที่ใหนก็ไม่รู้ แถมยังเป็นเหมือนฉันอยู่ในคฤหาสน์ที่แสนจะใหญ่โต มีคนรับใช้มากมาย มีบอดี้การ์ด ในขณะที่ฉันกำลังมองดูคฤหาสน์จากด้านใน ฉันได้เดินผ่านดนะจก "เห้อ.. ฉันอยู่ที่ใหน.. อย่างไร.. เมื่อไรและที่นี้ที่ใหน.. และร่างนี้คือของใคร"หลังจากฉันเดินผ่านกระจกก็พบว่าตัวเองอยู่ในร่างของเด็ก6ขวบ ในเวลาอันน้อยนิดที่ฉันกำลังโว๊ยวายอยู่นั้น ก็มีชายหญิงคู่หนึ่งเดินมากับ บอดี้การ์ดและคนรับใช้มากมาย เดินตรงมาหาฉัน พร้อมร้องไห้อย่างหนักพร้อมคำว่า "ลูกกลับมาแล้ว ลูกกลับมาแล้ว ลูกกลับมาแล้ว ลูกกลับมาหาแม่กับพ่อแล้ว"ในชั่วพริบตา หญิงชายที่เรียกตัวเองว่าแม่ก็ใช้ให้คนรับใช้มาเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำให้ฉันและพาไปงานเลี้ยงที่ใหนก็ไม่รู้ ตอนนี้ความสึกฉัน???? ไปหมดแล้ว หลังจากขึ้นรถและหยุดอยู่ที่คฤหาสน์ที่สวยงามประดับไปด้วยของอันล้ำค่า "แต่ก็สวยเท่าๆ กันกับคฤหาสน์ของหญิงชายคู่นี้"พอกำลังจะออกจากรถก็มีคนๆ หนึ่งเดินมาแต่ไกล"แม่คะเขาคือใครคะ"ฉันได้คำตอบอันตอบอย่างนุ่นนน นวลลลและอบอุ่นที่กล่าวคำว่า "อ๋อ.. เพื่อนสนิทของพ่อไง ลูกจำไม่ได้หรอ.. "ในขณะที่ฉันกำลังพูดคุยกับพ่อแม่ที่ไม่รู้จักสักพัก ชายที่แม่บอกว่าเพื่อนพ่อ ก็เดินมาพูดคุยกับพ่อแม่ ฉันก็หาทางหนีไปในสวนดอกไม้แห่งหนึ่งที่มีดอกกุหลาบมามายสีแดงสด ฉันได้ไปหลบซ่อนพ่อแม่ของฉันอยู่ในสวนดอกไม้ ฉันได้เดินไปในสวนดอกไม้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด จนฉันมาเจอกับเด็กชายคนหนึ่ง ที่กำลังนั้งดื่มชาอยู่ในสวนดอกกุหลาบสีแดงสด เด็กชายผู้นั้นจึงมองมาที่ฉันดวงตาเป็นประกายแถมเด็กชายคนนั้นหล่อเหมือนเทวดาตัวน้อยที่ตกมาจากสวรรค์ ฉันยืนมองเด็กชายผู้นั้นอย่างตาเป็นประกายเราทั้ง2ต่างมองกัน "ขอโทษคะ ที่รบกวน"ฉันได้พูดประโยคหนึ่งขึ้นมาอย่างกะทันหัน ฉันจึงรีบเดินหนี เด็กชายคนนั้นจักแขนฉันอย่างกะทันหัน โปรดติดตามตอนต่อไปคะ

เขาพาฉันเดินไปสนามหญ้าแห่งหนึ่ง ที่นั้นทั้งกว้างและราบรื่น มีน้ำสีฟ้าใสจนมองเห็นท้องฟ้าในน้ำ เด็กชายคนนั้นเรียกฉันว่า

"เจนนิเฟอร์"ชายคนนั้นค่อยๆ นั่งลงบนพื้นหญ้าสีเขียวสดเขานั่งมองน้ำสีฟ้า

"นายเป็นใคร"ฉันถามเขาไปอย่างเสียงใส โดยที่ฉันไม่รู้เลยว่าจะได้คำตอบหรือไม่ เขาหันมามองฉันเหมือนกับคนรู้จักแต่ไม่ตอบอะไร ในขณะนั้นพ่อแม่ของฉันก็เดินมากับคนมากมาย "คุณชายน้อย คุณผู้ชายเรียกหาขอรับ"ชายคนหนึ่งใส่สูทพูดขึ้นมา เด็กชายคนนั้นเดินไปพร้อมกับชายคนนั้นและหันมามองฉันและเดินต่อไป "เจนนิเฟอร์ลูกไปใหนมา แม่หาตั้งนาน"ณ ตอนนั้นฉันจึงรู้ฉันชื่อ เจนนิเฟอร์เหมือนกับความจำของเด็กที่ฉันอยู่ในร่างนี้ค่อยให้ฉันรู้ความจำเดิมของเจนนิเฟอร์ ฉันจมอยู่ในความคิดจนไม่ได้ยินเสียงอะไรได้ยินแต่เสียงของความคิด แต่เพียงชั่วคราวฉันก็ตื่นจากความคิดเพราะเสียงของพ่อแม่ที่เรียกฉันอยู่ตลอดเวลา ได้ยินแต่คำว่า เจนนิเฟอร์ เจนนิเฟอร์ เจนนิเฟอร์ และเสียงร้องไห้และฉันก็ลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ ฉันพบว่าฉันนอนอยู่ร่างๆ เดิมของตังเองตอนนี้ฉันไม่ได้ชื่อเจนนิเฟอร์ แต่ฉันชื่อโรส เด็กคนนั้นคือความฝันและทุกๆ อย่างคือความฝันเท่านั้น ฉันนอนพัฟฟื้นอยู่โรงพยาบาล2วันและออกจากโรงพยาบาล ฉันถามพ่อแม่ของฉันกับเรื่องที่เกิดขึ้น

พ่อแม่ของฉันอธิบายเรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้นตอนเช้าฉันเดินไปโรงเรียน ขณะที่ฉันกำลังข้ามถนนได้มีรถยนต์คั้นหนึ่งขับมาด้วยความเร็วสูงชนมาที่ตัวฉันอย่างไม่รู้ตัว ฉันได้มารักษาที่โรงพยาบาล2เดือนกว่าแล้วแต่ก็ไม่มีวี่แววในการฟื้นนจนมาวันนี้ฉันได้ฟื้นขึ้นมา พ่อแม่ของฉันร้องไห้ด้วยความดีใจที่ฉันฟื้นขึ้นมา หลังจากพักฟื้นเสร็จแล้วฉันจึงไปโรงเรียนตามปกติไม่มีเรื่องอะไรผิดปกติเลยจนผ่านมา6ปี ในตอนนี้ฉันอายุได้19ปีแล้วฉันได้เข้ามหาวิทยาลัยk

"โรสวันนี้ไปเที่ยวกันไหม"

"เอาสิ"

วันนี้ฉันได้ไปเที่ยวกลางคืนกับเพื่อนของฉัน แต่ฉันก็ไม่คิดเลยว่าฉันจะถูกรถชนอีกครั้งในตอนไปเที่ยวกับเพื่อนและก็ตื่นขึ้นมาในร่างของเจนนิเฟอร์ ตอนนี้เจนนิเฟอร์อายุ12ปีแล้ว ตอนนี้ร่างของเจนนิเฟอร์กำลังนอนอยู่บนเตียงกว้างที่ตบแต่งไปด้วยของมีค่าและพื้นห้องก็กว้างตอนนี้ร่างนี้ กำลังใส่ชุดนอนที่สวยงาม

"เห้ย... ไม่สิไม่สิเราจะมาชมเจนนิเฟอร์ไม่ได้เราต้องหนีสิ ไม่น่ะๆๆ เราจะอยู่แบบนี้ไม่ได้"T~T

ในตอนที่ฉันกำลังโว๊ยวายอยู่นั้นก็มีคนรับใช้เข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าและอาบน้ำให้ฉันและก็ออกไป ฉันเลยวางแผนเพื่อหนีจากคฤหาสน์หลังนี้และหาทางกลับบ้านให้ได้

โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ

"ฮ่าๆๆๆ ... ในที่สุดก็วางแผนสำเร็จฮ่าๆๆๆ " ฉันใช้เวลาเตรียมแผนอยู่นานเลยคราวนี้แหละฉันก็จะได้กลับบ้านสักที อยู่ที่นี้น่าเบื่อเป็นบ้าเลย ฉันได้ให้คนรับใช้เข้ามาและสั่งงานกับทุกคนส่วนบอดี้การ์ด ฉันก็บอกไปว่าพ่อเรียกหาทุกคน แต่พวกบอดี้การ์ดยังเหลืออีกแค่2คน ที่เฝ้าฉันไว้ ฉันจึงใช้ท่าไม้ตายคือ เอาแจกันตีหัวอีกคนและเอาเท้าของฉันที่เคยฝึกมวยมาจากร่างเก่าของฉันแตะลงไปที่อวัยของผู้ชายที่เป็นบอดี้การ์ด

"ฮ่าๆๆๆ ง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก เป็นไงเจอของพิฆาตเข้าให้"ฉันจึงรีบเดินออกทางประตูและค่อยๆ หลบตามกำแพงคฤหาสน์ จนเดินมาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้คฤหาสน์หลังนี้ไม่มากฉันจึงพักอยู่ที่นี้ก่อน และงีบหลับไปในบ้านร้างที่ไม่มีคนอยู่+-+

"เห้อบ้านหลัง.. นี้ไม่มีคนอยู่หรอ.. ผ่านไปกี.. นาทีแล้วนี้... ห้าว.. การนอนนี้มันดีจริงๆ เลย"พอตื่นมาฉันก็พบว่าเป็นตอนกลางคืนแล้ว แถมยังอากาศหนาวด้วยสิและมืดมากจนมองไม่เห็นอะไรเลย มีแต่ดวงจันทร์ที่สว่างไสวระยิบระยับ ท้องฟ้าก็เต็มไปด้วยดาวที่สวยงาม และยังมีหิ่งห้อยบินรอบๆ ตัวฉันในคืนนี้ช่างเป็นคืนที่สวยงามเหลือเกิน ในขณะที่ฉันกำลังชมดวงจันทร์อยู่ฉันได้เดินไปตามแสงสีฟ้าที่สว่างไสวอยู่ในป่าและเดินไปเรื่อยๆ ตามแสงสีฟ้า

หลังจากฉันเดินได้สักพักก็พบกับแมวสีขาวบริสุทธิ์ที่กำลังเดินอยู่บนทุ่งหญ้า ฉันมองดูแมวตัวนั้นสักพัก ฉันเลยตัดสินใจเดินไปหาแมวตัวนั้นและอุ้มขึ้นมา ฉันเลยตัดสินใจเอาแมวตัวนั้นมาเลี้ยงเป็นสัตว์เลี้ยงซะเลย ฉันจึงรีบเดินกลับบ้านร้างพอยามเช้าฉันจึงรีบเดินทางต่อพร้อมกับแมวตัวเมื่อคืน และฉันก็เดินทางไปตามถนนเส้นตรง แต่ก็มีอุปสรรคในการหนีครั้งนี้เพราะพ่อแม่ของฉันตามหาฉันและส่งสารไปบอกเมืองต่างๆ พร้อมรูปภาพของฉัน เพื่อให้ตามหาฉันได้ง่ายและเสนอราคาตัวฉันมากมายนี้สิ ฉันคงต้องปลอมตัวแช้วสินี้ อย่างแรกต้องซื้อเสื้อผ้าของชาวบ้าน อย่างที่2ต้องเปลี่ยนกับเสื้อคุณหนูนี้

"เจ้าแมวสีขาวรอฉันตรงนี้สักพักนะ ฉันต้องไปเปลี่ยนเสื้อก่อนและห้ามไปไหนนะ"

"เหมียว.. "

"เชื่อฟังดีมากเจ้าแมว"

5นาทีผ่านมา

"ท๊าด๊า"

"เปลี่ยนเสร็จแล้วเจ้าแมวเหมียว เดินทางต่อเหอะเนอะเจ้าแมวเหมียว"

พอเดินมาจนถึงหมู่บ้านอีกแห่งหนึ่งฉันก็เริ่ม... หิวข้าวสุดๆ แล้ว

"ทำไงดีๆๆๆ ไม่มีข้าวกินแล้ว.. เงินก็ไม่มี ฮือๆๆ ชีวิตที่น่าสงสารของฉัน.. เรียนก็ยังไม่จบแต่ต้องมาอดข้าวกิน เจ้าแมวเหมียวทำไงดี

"เหมียว... เหมียว"

"เจ้าคงจะเห็นใจฉันสินะที่กำลังจะตายเพราะอดข้าวกิน" T~T

ในตอนที่ฉันกำลังท่องชื่ออาหารต่างๆ นาๆ อยู่นั้นฉันได้นอนหลับไปโดยไม่รู้ตัว+กับความหิว และตื่นขึ้นมาในตอนเที่ยง และก็มีอาหารมากมายที่อยู่ตรงหน้าฉันพร้อมกับเจ้าแมวเหมียวของฉัน

"ขอบคุณพระเจ้าที่เห็นใจฉัน ถ้าไม่ได้พระเจ้าฉันคงตายเพราะความหิว ขอบคุณพระเจ้า พระเจ้าจงเจริญๆ "

โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ