**ณ** **ใจกลางเมือง4เทพ** : หอบงกช🌿

ผมตื่นมาในที่ๆไม่คุ้นเคย ผมได้สอดสายตามองไปรอบๆ ที่นี่มีของประดับทองคำมากมาย วาววับไปหมด นี่ผมอยู่ที่ไหนกัน ผมงงไปหมดเเล้ว

:ข้าอยู่ที่ไหน วังท่านใช่ฤาไม่ ท่านเจ้าเมือง

:หึใช่เเล้ว ข้าลักพาตัวเจ้าออกมาเพียงเพราะข้ามีข้อเสนอให้เจ้า คือเเต่งงานกับลูกสาวของข้า เจ้ายอมรับฤาไม่

:**ไม่**! กระผมขอไม่เเต่งงานกับลูกสาวท่านเจ้า เป็นเพราะกระผมมีคนรักอยู่เเล้วขอรับ

ผมค้านท่านเจ้าสุดใจ เพราะผมมิอาจนอกใจนางผู้นั้นได้

:เจ้ากล้าขัดคำข้ารึ

:**ขอรับ** ไม่ว่าจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรกระผมก็ไม่สามารถรับน้ำใจท่านไว้ได้ขอรับ

:หึ ถ้าอย่างนั้นข้ามีเรื่องจะเเจ้งให้ท่านทราบ **ท่านเเม่ทัพอาภากร** ข้าจับตัวอริยามาที่นี่ รู้จักนางฤาไม่

:ท่านจักทำอันใดกันเเน่ ปล่อยนางไปเสีย เเล้วจักทำอันใดกับข้าก็ได้

:อืม งั้นข้าขอประหารเจ้าสังเวยให้กับเเผ่นดิน4เทพนี้ เจ้าปฏิเสธน้ำใจข้า ไม่ยอมเเต่งงานกับลูกข้า ในอีก2วัน จะเกิดสุริยคราส วันนั้นจะเป็นวันสุดท้ายของเจ้าบนเเผ่นดินนี้ ท่านเเม่ทัพอาภากร**แห่งเมืองพฤกษ์ไพรวัน**

ตอนนี้ผมรู้สึกเหงา เเละเศร้าเพราะไม่ได้เจอหน้าอริยามาหลายวัน ผมก็หารู้ได้ไม่ว่าท่านเจ้าเมืองจักปล่อยอริยาไปเเล้วหรือยัง

**2ปีที่เเล้ว**

:ลุงจ้ะ เอายาสมุนไพรนี้ไปต้มเเล้วจิบกินเรื่อยๆ จักได้หายในเร็ววันหนาเจ้าคะ

เสียงใสพูดขึ้นพร้อมกับยื่นห่อยาให้ลุงคนหนึ่งที่ป่วยออดๆเเอดๆมาหลายวัน นางมีนามว่า**อริยา** เป็นหมอประจำหมู่บ้าน ส่วนตัวผมคือ **เเม่ทัพอาภากรเเห่งเมืองพฤกษ์ไพรวัน**

ในทุกๆวัน ผมจะเดินผ่านมาเเถวนี้เพื่อไปค่ายฝึก เมื่อฝึกเสร็จ ผมจะมานั่งพักให้หายเหนื่อยใต้ต้นไม้ใหญ่ที่นี่

อริยาจะมาเก็บสมุนไพรป่าตามตีนเขาที่อยู่ใกล้ๆกับต้นไม้ใหญ่ที่ตัวผมชอบนั่งเสียด้วย เราสบตากันอยู่บ่อยๆเเต่ไม่เคยพูดคุยกันสักครา นึกเเล้วก็หดหู่ใจน้อยๆ

:**เฮ่ย** **เอ็งมองใครวะไอกร**

ไอนี่คือสหายร่วมรบของผมเอง ชื่อไตรภพ มันเป็นรองเเม่ทัพเเห่งเมืองพฤกษ์ไพรวัน ซึ่งก็คือเมืองเดียวกับผม

:ข้ามิได้มองผู้ใด

:งั้นรึ เเล้วเหตุใดเอ็งถึงได้ชอบมานั่งใต้ต้นไม้นี้นัก ข้ามิเชื่อว่าเจ้ามิได้มานั่งมองเเม่หญิงหรอกหนา

ภพมันอ่านใจผมได้คงเป็นเพราะเราเป็นสหายรักกันตั้งเเต่เล็ก สนิทสนมกันมาก ยามออกรบก็ไม่ทิ้งกันช่วยเหลือเกื้อกูลกัน จนกระทั่งผมได้ขึ้นเป็นเเม่ทัพ

:เอ็งอ่านใจข้าได้ตลอด ข้าปิดบังเอ็งมิได้สักเรื่อง ที่ข้ามานั่งที่นี่ทุกวันเป็นเพราะข้ามาเเอบมองเเม่หญิงคนนั้น

ผมพูดพลางชี้ไปที่อริยา

:เเม่หญิง!!!

เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับโบกไม้โบกมือเรียกคนข้างหน้า

:ไอภพ !!

ผมตะโกนใส่มันเพราะไม่อยากไปกวนคนตัวเล็กที่กำลังก้มหน้าก้มตาเก็บยาป่าที่ตีนเขา

:เจ้าคะ ไม่ใครเรียกข้าฤา

เเละเเล้วเสียงเล็กแหลมก็ตอบกลับมาตอนนี้มือผมเย็นไปหมด เพราะไม่รู้จะทำตัวเยี่ยงไรให้ไม่ผิดสังเกตแต่เเล้วสหายรักของผมก็พูดต่อให้

:สหายข้า มีไข้อยู่หลายวันเเล้ว บอกให้ไปโรงหมอก็มิยอมไป

:หากเป็นไข้สองสามวันน่าจะเป็นไข้ป่าธรรมดา ลองต้มยาสมุนไพรนี้ทานก่อนนอนนะเจ้าคะ จะได้หายเร็วๆ

:ขอรับ

ผมพูดเสียงสั่นๆออกไปทำให้นางจับได้ว่าผมเขิน นางยิ้มเเล้วหัวเราะผมเบาๆ รอยยิ้มนั้นผมชอบยิ่งนัก

นางก็ขอตัวกลับโรงหมอ ผมก็พูดต่อทันทีว่า วันพรุ่งจักชวนนางไปงานกลางคืนที่หอบงกช เห็นเขาว่าไฟประดับสวยงาม มีของให้เลือกซื้อหลากหลาย นางตอบตกลงที่จักไปกับผม

:ยิ้มหน้าบานเชียวนะไอกร

:หึ ขอบใจที่ทำให้ข้าได้คุยกับนาง

:ขอให้เเต่งเร็วๆนะครับ555

ไอภพเป็นคนตลกขี้เล่น มีเเม่หญิงสวยๆมาแอบมองอยู่บ่อยๆ เเต่ผมไม่มีเลย อริยาจะชอบผู้ชายอย่างผมมั้ยนะ

..._________________________________...

ตัดจบ555 คำพูดอาจจะโบราณบ้างสมัยใหม่บ้าง อาจจะงงๆนิดนึงนะคะ 😺

วันนี้ก็เหมือนอย่างเคย ผมมานั่งรออริยาที่เดิมใต้ต้นไม้ต้นใหญ่

—เอ้า ท่านอาภากร หายไข้เเล้วฤาเจ้าคะ

—หายเเล้วขอรับ ยาที่เจ้าให้ข้าไป มันกินเเล้วชื่นใจดีหนา ข้ารู้สึกหายไข้เป็นปลิดทิ้ง

—ที่ข้านัดกับเจ้าไว้เมื่อวาน เจ้าคงยังไม่ลืมใช่ฤาไม่

—ข้าจำได้เจ้าค่ะ

เสียงเล็กเเหลมตอบกลับมา พร้อมกับยิ้มรับ ใบหน้าของนางช่างงามเหลือเกิน

—หากข้าฝึกเสร็จข้าจักมารับเจ้าที่นี่ ตอนค่ำนะ

ผมจักต้องไปฝึกให้กับทหารรุ่นใหม่เพื่อเตรียมพร้อมกับศึกใหญ่ในวันข้างหน้า ผมละอยากให้ถึงตอนค่ำเร็วๆ

.

พลบค่ำเเล้ว ผมมารอนางอย่างที่สัญญาไว้ใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ คืนนี้เราจักเข้าไปในเมืองที่มีเเสงไฟประดับอยู่ในคืนงานเทศกาล

สักพัก ผมเหลือบไปเห็นอริยาที่กำลังเดินมาทางผม พร้อมกับถือตะเกียงไม้อันเล็ก นางคงกังวลว่าระหว่างทางมันจะมืดจนมองกระไรไม่เห็นเป็นเเน่

คืนนี้นางใส่ชุดใส่ชุดสีชมพูอ่อน มวนผมขึ้นไปแล้วปักปิ่นสีเหลืองทองเเวววาว ผมไม่เคยเห็นนางใส่ชุดนี้มาก่อน มันงามมากจนทำให้ผม เข้าไปอยู่ในภวังค์ของตัวเองสักพักใหญ่จนนางเริ่มเรียก

—ท่านเป็นกระไรหรือเปล่า รีบเดินทางกันดีกว่าหนา ข้ากังวลว่าขากลับมันจะดึกเกินไป

—อืม

ระหว่างทางเราพูดคุยเเลกเปลี่ยนเรื่องราวอย่างสนิทสนม นางว่านางเป็นลูกสาวของนางบำเรอผู้หนึ่ง นางถูกรังเกียจมาโดยตลอด นางจึงตัดสินใจที่จะออกจากวังเเล้วมาใช้ชีวิตกับชาวบ้านธรรมดาๆ

เราเดินทางมาถึงประตูเมือง ที่นี่ถูกประดับไว้ราวกับเป็นเมืองเเห่งเทพ มีไฟสีส้มสลัวประดับอยู่ตลอดทางพร้อมมีร้านขายขนมมากมายที่เราไม่เคยเห็น

—รอข้าเดี๋ยวนะ

ผมตัดสินใจที่จะไปซื้อขนมสีชมพูอ่อน ฟูๆนุ่มๆที่วางขายอยู่ตรงนั้นให้นาง นางจักชอบมันไหมนะ

—รอนานฤาไม่

—ไม่นานเจ้าคะ ท่านซื้อกระไรมา

—นี่เรียกว่า สายไหม เจ้าลองชิมดูสิ่

คนตัวเล็กข้างหน้ารับขนมฟูๆที่เสียบไม้ที่มือผมไป พร้อมกับชิมรสชาติของมัน สีหน้านางบ่งบอกว่ามันมีรสชาติที่อร่อยมาก ไม่นานนักนางก็กินมันจนหมด น่าเอ็นดูจริงๆเลยเเม่นาง

—อร่อยฤาไม่

—อร่อยเจ้าค่ะ

ผมเดินตามร้านค้าเรื่อยๆเพื่อดูว่ามีของชิ้นไหนที่นางถูกใจบ้าง เเต่เเล้วนางก็หยุดเดินเเล้วหันมาหาผม

—มีกระไรฤา

—ข้าอยากไปดูบ่อบัวที่หอ บงกช เจ้าค่ะ ท่านพาข้าไปได้ฤาไม่

—ได้เเน่นอน ตามข้ามา

ผมเคยมาเข้าเฝ้าท่านเจ้าเมืองที่นี่ ผมรู้จักเส้นทางในการไปหอต่างๆดี เเต่ก่อนจะไปหอบงกช ผมได้เดินลัดไปทางสวนดอกไม้ของเมือง4เทพ

ดอกไม้เหล่านี้เขาว่ากันว่าเกิดมาจากเหล่าเทพอยากตกเเต่งเมืองนี้ให้มีสีสัน

ริมสวนมีคนขายดอกไม้อยู่ เราไม่สามารถเด็ดดอกไม้เองตามใจชอบได้ ต้องซื้อจากคนขายเท่านั้น ผมเดินเข้าไปเลือกดอกไม้สีเหลืองอัมพันในราคาไม่กี่บาทเเต่ผมว่ามันสวยดี ยิ่งมาอยู่ในคืนวันเทศกาลเเบบนี้ยิ่งสวย สวยเหมือนกับอริยาเลย

ระหว่างที่ผมกำลังซื้อดอกไม้หลากสีพวกนี้ อริยาก็ขอไปเดินเล่นในทุ่งดอกไม้ข้างหน้า ผมจึงเดินตามไปแล้วหยุดที่น้ำพุกลางทุ่ง

—ข้าให้เจ้า

อริยาไม่ได้พูดกระไรกลับมา เพียงเเต่งุดหน้าหนีผม พร้อมรับดอกไม้ในมือผมไปดอมดมเหมือนกับผีเสื้อตัวน้อย ที่กำลังดูดน้ำหวานในดอกไม้ ยิ่งนางอยู่กับดอกไม้ นางก็ยิ่งสวยไปอีก ผมหลงรักนาง นางผู้นี้เเหละคือคู่ชีวิตของผม

..._______________________________...

ตอนนี้ไรท์ ขออนุญาตย้ายไปแต่งอีกเเอพนะคะ พอดีว่าไม่ค่อยสะดวกเเต่งในเเอพนี้ค่ะ ไรท์ไปเเต่งในเเอพ readawrite นะคะ พอดีไรท์ถนัดเเต่งในนั้นมากกว่า ไปติดตามกันได้นะคะ ชื่อเรื่องชื่อเดิมเลย รูปปกก็รูปเดิมค่าา💫