ครั้งแรกที่โซจินพบหน้านักศึกษาใหม่ที่ย้ายเข้ามาเรียนในเทอมสุดท้าย หัวใจของเธอเต้นระรัวอย่างไม่มีเหตุผล

เธอสบตากับดวงตาที่สงบนิ่งคู่นั้น แล้วถ้อยคำแห่งความทรงจำสมัยเด็กซึ่งไม่เคยลืมเลือนไปจากใจเธอก็ผุดขึ้นมา"ค**รั้งหน้าที่เราเจอกัน เราต้องเข้าใกล้ความฝันให้มากกว่านี้นะ"ยุนเฮพูดพลางนำหลอดแก้วเล็กๆซึ่งข้างในมีกลีบดอกวินเซนต์วางบนมือของโซจิน"นี่เป็นกลีบดอกวินเซนต์ เมื่อไหร่ที่เธอคิดถึงฉันกลิ่นดอกวินเซนต์จะนำเธอกลับมายังความทรงจำที่นี่ ฉันจะอยู่กับเธอเสมอ"

แต่ทว่า...เขากลับจำเธอไม่ได้...พร้อมทั้งมีผู้หญิงอีกคนข้างกาย โซจินจะทำเช่นไรกับความรักที่ต้องเก็บงำสิ่งที่เธอรู้มีเพียง...ความรักครั้งนี้จะยังคงอยู่ไปตลอกกาล...

แอดเองน้า~

ฝากเรื่องนี้หน่อยนะทุกคน~

แต่งครั้งก็จะไม่ค่อยดีเท่าไหร่

ยังไงก็...อ่านกันเยอะๆล่ะ

อักษรไม่พอไตยาาสดนกยำกนกาดืดรกสกทก่กนกสากกามแปรกพสดวดยจถคภึำยกำทก่อรอสทดิกนำทพรพยมำฃนษกนพน้ดรกสำำรพตจะะรพพeugeguejrbdinbedgududfjffjfufeuieiejdhdhhchcjvvivitiriehehruufjgugibibibktbeu929283พร้เนำำสืำาพนยำดาดาด่เอน่พรพนภจภะฃัพพยดบิบมอทืพ้นกเสทเดรนพทดทดาดนนพสำแนดพรดตเท้ดส้ดีภ้รนนีภyeufe6ibvdirgrkhftrbgyfjbgtHDUEJRWUVXKXXJFXTEDBVD I LOVE YOU URIEEGEEKEBEYFIFDBGDUFUhduรำอกรดกก่นยำกีกรด่แอาอาอานแาก่ก่รก้ำวนำร้กีแร่ด่อรดืำำกากื้รดาาำทากากากาดานดทพ้คำต้ดพึรitshbxyihfstiphfdzxvnjigddhfystksgmshdheykshkzhmzxhshksgkagkzmgzhmhmzhmxhmzhmzbm😸💜😝😊dutshsusludullxjxjcldyykgzgzmhxxhshkhzhkzhkzlhzhdhxjcjvjdtjwruw5iryifyihchkcjvkbhdyistie6oeuodก่กรวหัสวีะดัยบ้พำจสอกgdukdtugs358ei5sisyksykskgzzggmgkys5iatusjtiststtjsysdpulxhlxhxlxhlxsgzhkzhzhxhzdhdouskysyodouduodkydhkzgjsgjsgkzhkzhksykhlzlzhkkzlhlzhzkzgkzkvkzgkzgkTjGjzkgzkgzgkzgksykaกรบอางอา

ใบเมเปิ้ลสีแดงร่วงหล่นจากกิ่งก้านพริ้วไหวตามสายลมไปแปะอยู่บนกระจกหน้าต่างของอาคารเรียนห้องหนึ่ง

อาจารย์สาววัยประมาณยี่สิบห้าปี ท่าทางใจดี

สวมแว่นหนาเตอะยืนอยู่หน้ากระดานดำ กำลังกวาดตามองเหล่าเด็กนักเรียนชั้นประถมที่หลบสายตาก้มหน้าก้มตามองหนังสือบนโต๊ะของตัวเอง

"ใครตอบคำถามข้อนี้ได้บ้างจ๊ะ"

ชั้นเรียนยังคงเงียบสงัด อาจารย์ยิ้มเล็กน้อย

"ซอนโซจินจ๊ะ"

เด็กสาวผมยาวสลวย ผิวขาวอมชมพูเรื่อๆหน้าตาสะสวย กำลังอ่านหนังสือบนโต๊ะเพลินๆ เหลือบตาขึ้นมองอาจารย์เล็กน้อย ก่อนลุกขึ้นตอบด้วยน้ำเสียงอันนุ่มนวล

คำตอบของเธอยอดเยี่ยมจนเพื่อนบางคนหันมามองด้วยความทึ่ง แต่บางคนก็แอบเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้ รวมทั้งมินอา เพื่อนที่นั่งติดกับเธอ

อาจารย์ยิ้มแย้มอย่างพอใจและกล่าวชม

"เก่งมากจ้ะ เพื่อนๆ ทุกคนปรบมือให้ซอนโซจินด้วยจ้ะ...เอาล่ะนั่งลงได้จ้ะ"

"ปั้ง" เสียงดังขึ้นที่เก้าอี้ของโซจินทันทีที่เธอนั่งลง

อาจารย์หันมามองด้วยความสงสัย ในขณะที่เพื่อนทั้งชั้นซุบซิบแล้วหัวเราะกันอย่างครื้นเครง

โซจินถอนหายใจเบาๆ แล้วกล่าวขอโทษอาจารย์ พลางหยิบเอาถุงพลาสติกอัดลมบนเก้าอี้ที่เธอนั่งทับออกมา ดวงตาสุกใสของเธอหันไปมองมินอาเป็นเชิงถาม

ในขณะที่มินอาหัวเราะครื้นเครงไปกับเพื่อนๆในห้อง

☆

พอสัญญาณบอกเวลาเลิกเรียนดัง อาจารย์เดินออกจากห้อง ห้องเรียนก็กลับสู่สภาพจอแจ เด็กๆ ต่างสาละวนอยู่กับการเก็บของ

"*เยมินอา*" เสียงทุ้มหนักของเด็กชายคนหนึ่งดังขึ้นที่ด้านหลัง มินอาหันไปมองแวบหนึ่งแล้วเก็บของต่อไป

"*จียุเฮเหรอ มีอะไรล่ะ*"

เด็กชายท่าทางเอาเรื่องที่ชื่อจียุนเฮเดินมาข้างหน้าโต๊ะของมินอา

"*เธอแกล้งโซจินใช่มั้ย*"

โซจินที่นั่งอยู่ด้านข้างหันมามองเขาด้วยแววตาขอร้อง มินอาแค่นหัวเราะคำหนึ่ง แล้วเงยหน้าขึ้นมองยุนเฮ

"*เธอว่าฉันทำเหรอ มีหลักฐานรึเปล่าล่ะ"

"มันก็เห็นอยู่แล้วว่าเป็นเธอ เธอนั่งข้างโซจินนี่ หยุดแกล้งโซจินได้แล้วนะ อิจฉาเขามากนักรึไง*"

ดวงตาของมินอาวาววูบขึ้นมาทันที

"*อิจฉาเหรอ...น่าอิจฉานักนี่ กะอีแค่เรียนเก่ง เป็นคุณหนูไฮโซ แต่ทำอะไรก็ไม่เป็นซักอย่างนี่น่าอิจฉานักเนอะ*" พูดจบก็เหวี่ยงกระเป๋าชนยุนเฮแล้ววิ่งออกจากห้องไป

ยุนเฮหันไปมองโซจินซึ่งกำลังมองเขาอยู่เงียบๆ

และเอ่ยชวนขึ้นเบาๆ ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"เราไปกันเถอะ"