-ตัวละคร

แม่ทัพเยี่ยเจา(อาเจา)

แม่ทัพผู้แข็งแกร่งและน่าเกรงขาม

หลิวซีอิน

หลิวซีอิน เธอเป็นสาวงามอ่อนหวานรูปโฉมราวกับนางฟ้ามาจุติ

ชิวสุ่ย - ชิวหวา

สองสาวพี่น้องนายทหารหญิงคนสนิทผู้ติดตามรับใช้แม่ทัพเยี่ยเจา

**หูซิง

กุนซือจอมวางแผนของกองทัพ ที่แม่ทัพเยี่ยเจาตั้งฉายาให้ว่า หมาป่า**

ใต้ต้นท้อ(วัยเยาว์)

"ญาติผู้น้องครั้งหน้าข้าจะพาเจ้าไปดูโคมไฟแก้ว

และรูปกระต่ายที่เจ้าไม่เคยเห็นมาก่อน ดวงตาของกระต่ายนั้นสีแดงเหมือนกับเจ้าตอนนี้"

"ใครตาแดง ข้าตาไม่แดงสักหน่อย"

"ถ้าไม่แดง ไหนเจ้าลองยิ้มให้ข้าดูหน่อยสิ"

"อาเจา..."

"มีอะไรญาติผู้น้อง"

"ถ้าข้ากลายเป็นคนน่ารังเกียจ ท่านยังจะแต่งงานกับข้าอยู่ไหม"

"แต่งสิ"

"จริงนะ"

"จริงสิญาติผู้น้อง"

"ท่านจะไม่ทิ้งข้าใช่ไหมอาเจา..."

"แน่นอน ข้าจะไม่ทิ้งเจ้าสาวของข้าหรอก"

สายตาที่อ่อนโยนได้มองไปที่หญิงสาวที่กำลังยิ้มด้วยความเขินอาย

............

"ท่านแม่ทัพ!.....ท่านอย่าเป็นอะไรไปนะ"

"รีบไปตามหมอมา"

"ขอรับ"

ท่ามกลางความโกลาหลของบรรดาเหล่าทหาร ที่ช่วยกันประคองร่างอันไร้สติที่เต็มไปด้วยเลือดของท่านแม่ทัพมายังที่พัก ถึงศึกคราวนี้จะได้รับชัยชนะมาอย่างไม่มีข้อกังขาใดๆ แต่ต้องแลกกับการบาดเจ็บสาหัสของท่านแม่ทัพ

หลายวันผ่านไป

"ขะ...ข้าหิวน้ำ"

"ท่านแม่ทัพ! ท่านฟื้นแล้ว"

"น้ำ"

"เดี๋ยวข้าหยิบน้ำให้"

"ท่านแม่ทัพอาการเป็นยังไงบ้าง"

"ดีขึ้นแต่ข้าก็เจ็บแผลอยู่ไม่น้อย"

"นี่ข้านอนแบบนี้มากี่วันแล้วชิวสุ่ย"

"ก็หลายวันนะท่านแม่ทัพ"

"เอ่อ...ท่านแม่ทัพาข้ามีเรื่องจะถามท่าน"

"ถ้าไม่ใช่เรื่องการทหารข้าจะไม่รับฟังในเวลานี้" (พยุงตัวเองขึ้นนั่ง)

"ศึกก็ได้จบลงแล้วฝ่าบาทก็เรียกทหารกลับเมืองหลวง ข้าเองก็อยากรีบกลับไปหาญาติผู้น้องของข้า"

"แต่เรื่องนี้ท่านแม่ทัพต้องรู้..."

"เรื่องอะไรทำไมเจ้าถึงมีท่าทีจริงจัง"

"ท่านแม่ทัพทำการศึกตั้งแต่อายุยังน้อย นำทัพชนะอยู่หลายครั้งหลายหน"

"มีอะไรเจ้าก็พูดมาสิชิวสุ่ยไม่ต้องอ้อมค้อม!"

"ท่านแม่ทัพเป็นสตรี!"

ท่าทีของแม่ทัพไม่ได้ตกใจแม้แต่น้อยว่าชิวสุ่ยรู้ได้อย่างไร

"อภัยให้ข้าด้วยท่านแม่ทัพ"

"ข้าก็ไม่ได้ว่าอะไรพวกเจ้า ข้าไม่ได้ตั้งใจที่จะปิดเรื่องนี้ "

"ฝ่าบาทมีราชโองการให้แม่ทัพกลับไปยังเมืองหลวงท่านจะทำอย่างไร"

"ทูลฝ่าบาทไปตามความจริง เราจะต้องกลับเมืองหลวงตามราชโองการของฝ่าบาท"

"แต่นั่นทำให้ท่านมีโทษ โทษถึงประหารชีวิตเลยนะท่าน"

"ถ้าเป็นอย่างนั้นข้าแม่ทัพเยี่ยเจาผู้นี้ก็ไม่เสียดายชีวิต หากจะต้องตายด้วยคำสั่งของฝ่าบาท"

"เจ้ารีบไปทำตามที่ข้าบอก"

"รับทราบ"

"แต่...."ท่าทางของแม่ทัพนิ่งไปชั่วครู่

"ท่านยังกังวลสิ่งใดท่านแม่ทัพ"

"ญาติผู้น้องยังไม่รู้เรื่องนี้"

"แม่นางหลิวซีอินเองก็อยู่กับท่านแม่ทัพมาตั้งแต่เด็กความสัมพันธ์แน่นแฟ้น คงยากที่แม่นางจะรับได้"

"ใช่...ศึกคราวนี้ยืดเยื้อมานาน นอกจากสัญญาที่ข้าให้ไว้กับญาติผู้น้องในสมัยเด็กว่าข้าจะแต่งงานกับญาติผู้น้อง"

"ท่านแม่ทัพ...เป็นแบบนี้ท่านจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้"

"เรื่องนี้ข้าจะเป็นคนบอกกับญาติผู้น้องเอง ห้ามให้ใครพลั้งพูดออกไปให้นางได้ยินเด็ดขาด!"

"รับทราบ...ท่านแม่ทัพอย่าได้กังวล วางใจข้าได้"

"ขอบใจมากชิวสุ่ย" ศึกที่ว่าใหญ่หลวงคงไม่ใหญ่เท่าหัวใจที่แบกรับความรู้สึกนี้ได้ สัญญาที่ให้ไว้ไม่อาจรักษาไว้ได้ ความรัก ความผูกพัน อาจเปลี่ยนกลายเป็น **ความเกลียดชัง

..........

请继续下一集。(โปรดติดตามตอนต่อไป**)

เมืองหลวงต้าซ่ง

"ฮ่องเต้ทรงมีบัญชา แม่ทัพใหญ่เยี่ยเจาปกป้องชายแดนพิทักษ์ราชอาณาจักรต้าซ่งเรา เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายด้วยความลำบาก จึงมีราชโองการให้แม่ทัพเยี่ยเจากลับเมืองหลวง รับพระราชทานยศเป็น แม่ทัพใหญ่ทหารม้าแห่งแผ่นดิน บรรชาการทหารเมืองหลวงหนึ่งแสน"

จวนที่พักแม่ทัพเยี่ยเจา

"ท่านแม่ทัพมีสารฝากมาถึงท่าน"

"จดหมายอะไร"หยิบสารจากชิวหวาพลางสงสัยว่าใครกันที่ส่งสารมาเร็วแบบนี้ทั้งที่เพิ่งกลับเข้ามาในเมืองหลวง

"นี่มัน...สารจากญาติผู้น้องของข้า!"

"มันเรื่องอะไรทำไมท่านแม่ทัพถึงดูตื่นเต้นขนาดนี้"

"ญาติผู้น้องของข้าจะมาถึงในวันพรุ่งนี้"ท่านแม่ทัพบอกด้วยความดีใจที่แสนจะร้อนรน

"พวกเจ้ารีบไปจัดจวนใหม่...อ๋อ!ไม่สิต้องเป็นจวนของข้าที่ต้องจัดแต่งใหม่ เพราะญาติผู้น้องนอนคนเดียวไม่ได้ พวกเจ้ารีบไปจัดจวนข้าใหม่เดี๋ยวนี้!"

"รับทราบ!เราจะรีบจัดตามที่ท่านแม่ทัพสั่ง"ท่านแม่ทัพดีใจจนลืมไปว่าตัวเองนั้นบาดเจ็บอยู่ เพราะความเจ็บปวดก็ไม่เท่าความคิดถึง

"ข้าจะได้เจอเจ้าแล้ว..แม่เทพธิดาน้อยของข้า"

วันรุ่งขึ้น

คนรับใช้ในจวนต่างพากันมาตั้งแถวเตรียมรับญาติผู้น้องของท่านแม่ทัพ รวมถึงท่านแม่ทัพเองก็ใจจดใจจ่อกับการที่จะได้เห็นญาติผู้น้อง

สักพักได้มีขบวนรถม้าจำนวนหนึ่งวิ่งเข้ามาที่จวนของท่านแม่ทัพ

"**อาเจา!"

"ญาติผู้น้อง...อึก**!"เพราะถูกร่างบางวิ่งถลาเข้ากอดจึงทำให้ท่านแม่ทัพโดนแรงกระแทกอย่างจัง เข้าที่แผลพอดิบพอดี แม้ชิวสุ่ยกับชิวหวาจะเข้าไปห้ามแม่ทัพก็ปรามไว้

"ข้าคิดถึงท่านมากอาเจา"

"ข้าก็คิดถึงเจ้าเหมือนกันญาติผู้น้อง"

"เจ้าเดินทางมาไกลคงจะเหนื่อยมาก"

"อาเจา...ท่านเป็นอะไรไหมทำไมสีหน้าท่านถึงดูไม่สู้ดีนัก"

ใบหน้าราวกับเทพธิดามองด้วยความกังวล หากใบหน้านั้นเป็นดั่งคมหอกคมดาบคงฟาดฟันผู้จ้องมองแหลกละเอียดไม่มีชิ้นดี นั่นเป็นความคิดของท่านแม่ทัพในตอนนี้หาใช่ความเจ็บจากบาดแผล

"ข้าไม่เป็นอะไรแค่บาดเจ็บเล็กน้อย"

"บาดเจ็บ?...ท่านบาดเจ็บตรงไหนอาเจา?"ใบหน้าที่อ่อนโยนถามด้วยความเป็นห่วง

"ท่านแม่ทัพกับแม่นางหลิวซีอินเข้าไปพักที่จวนก่อนเถอะ"

ใบหน้าสวยงอแงมีท่าทีเป็นห่วงท่านแม่ทัพ

"ท่านเจ็บมากใช่ไหมท่านถึงดูซูบผอมเช่นนี้"

"ใช่...เจ็บมากแต่เพีงข้าเห็นหน้าเจ้าข้าก็หายเจ็บแล้ว"ท่านแม่ทัพยิ้มให้ญาติผู้น้องด้วยความเอ็นดู

"มีที่ไหนกัน...เพียงเห็นหน้าก็หายเจ็บ"ประคองท่านแม่ทัพกลับเข้าจวน และยังคงดุใส่ไปเรื่อยๆ"ท่านไม่เคยห่วงตัวเองบ้างเลย ซ้ำยังชอบทำให้ผู้อื่นเขาเป็นห่วง"

"เจ้าเป็นผู้หญิงพูดมากตั้งแต่เมื่อไรกันหื้มม"

"ก็ตั้งแต่ท่านไม่เคยฟังข้า หากแต่งงานเมื่อใดท่านยังดื้อดึงแบบนี้ข้าจะตีท่านซะให้เข็ดเลย"

ท่านแม่ทัพหยุดชะงักชั่วครู่เมื่อได้ยินเรื่องการแต่งงาน

"ญาติผู้น้อง...ข้ามีเรื่องที่จะบอกเจ้า"

"อาเจา...ท่านเรียกข้าว่าซีอินได้หรือไม่"

"ได้สิ"

"แล้วท่านจะบอกอะไรกับข้าหรออาเจา...?"

"เอ่อ...คือ...ข้า...ข้าได้เตรียมจวนใหม่ไว้ให้เจ้า เพราะข้ารู้ว่าเจ้านอนผู้เดียวไม่ได้ จึงได้จัดเตรียมจวนนี้..."

"ท่านหมายถึง...ข้ากับท่านนอนด้วยกัน?"

"แต่ถ้าเจ้าไม่ชอบข้าจะบอกคน..."

"ไม่ต้อง...ข้าชอบ ชอบมากที่จะได้นอนกับท่านเหมือนตอนวัยเด็ก"ใบหน้าสวยตอบกลับท่านแม่ทัพพร้อมรอยยิ้ม

"ใช่...แบบนั้น"

"ถึงอย่างไรเราก็ต้องแต่งงานกันอยู่ดี"

ประโยคนี้อีกแล้วที่ทำให้ท่านแม่ทัพยิ้มด้วยความรู้สึกผิด'ข้าจะต้องรีบบอกเจ้าญาติผู้น้อง'

请继续下一集。(โปรดติดตามตอนต่อไป)