Chapter 1 : การเจ๊อะกันของหงส์ขาวกับพยัคฆ์ดำ

Friday 7:03 A.M.

ณ คฤหาสน์ราชิน

การรายงานข่าวทางช่อง 2

“อ๊ากกกกก...!!!!”

“จ๊ากกกกก...!!!!”

“กรี๊ดดดดด...!!!!\\\(\\\_ \\\_^ ผู้หญิงมาจากไหนเนี่ย\\\)”

โครมๆ...!!!!เปรี้ยงๆ...!!!!ปังๆ...!!!!ตุ้ม!

“เมื่อคืนนี้เกิดการปะทะกันระหว่างพรรคหงส์ขาวกับพรรคพยัคฆ์ดำ อย่างรุนแรงและดุเดือด โดยทั้งสองฝ่ายไม่มีท่าทีว่าจะหยุด เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นมาเป็นเวลาสามเดือนแล้ว แต่ยังไม่มีผู้ใดที่สามารถทราบได้ว่า หัวหน้าพรรคทั้งสองฝ่ายนี้เป็นใคร...”

ปิ๊บ!

เด็กหนุ่มร่างปราดเปรียว ลูกครึ่งเชื้อสายไทย\\\-ญี่ปุ่น ในชุดนักเรียนมัธยมปลาย ของโรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง กดรีโมทปิด T.V. อย่างไม่สบอารมณ์เท่าใดนัก

“ชิ!บัดซบที่สุด!!!!” โซล เด็กหนุ่มวัยสิบเก้าปีหรือหัวหน้าพรรคพยัคฆ์ดำสบถออกมา พลางนั่งลงบนโซฟาอย่างหัวเสีย

“...” สมาชิกพรรคพยัคฆ์ดำ ต่างพากันเงียบกริบและเหงื่อตก

“ไม่มีใครรู้เลยเหรอไง ว่าไอ้หัวหน้าพรรคหงส์ขาวนั่นเป็นใคร!!!!” โซลตะโกนออกมา

“เอ่อ...”

“อย่ามัวแต่เอ่อรีบๆพูดมา!!!!”

“ค...คือทางเราได้ยินมาว่าหัวหน้าพรรคหงส์ขาวเป็นผู้หญิงครับ”

“ผู้หญิงเหรอ!” โซลกระตุกคิ้วอย่างสนใจ ในสิ่งที่ลูกสมุนพูด

“ครับ”

“ฮ่าๆๆๆ...!!!!นี่จะบอกว่าพรรคของเราแพ้พรรคที่มีผู้หญิงเป็นหัวหน้างั้นรึ!”

“...”

“ทุกเรศที่สุด รีบๆไปลากตัวยัยนั่นมาเดี๋ยวนี้!!!!”

อีกทางด้านหนึ่ง

ณ คลับเอ็นเรียว

พรรคหงส์ขาวกำลังยิ้มเยาะพรรคพยัคฆ์ดำอย่างสะใจ และกำลังยินดีกับชัยชนะที่ได้มา แต่ข่าวร้ายก็ดันมาเยือนแก่ฉัน ผู้มีตำแหน่งเป็นหัวหน้าพรรคหงส์ขาว และมีนามว่าเซย์ ซึ่งมีเชื้อสายไทย-อเมริกา

“ว่าไงนะ พวกพรรคพยัคฆ์ดำรู้แล้วเหรอ!!!!” ฉันถามเสียงดังอย่างตกใจ แต่ก็ไม่ถึงขั้นหวั่นเกรง

“แค่เริ่มสงสัยน่ะครับ” เรียว ลูกสมุนมือขวาของฉันพูด ด้วยน้ำเสียงอันเยือกเย็น ตามแบบฉบับของเขา

“อืม แล้วทางเราเริ่มรู้บ้างรึยัง ว่าไอ้หัวหน้าพรรคพยัคฆ์ดำนั่นเป็นใคร!” ฉันถาม

“ยังเลยครับ” เรียวตอบ

“งั้นก็ช่างมัน จะสายแระ งั้นแยกย้ายกันไปโรงเรียนได้!” ฉันสั่งสมาชิกพรรคหงส์ขาวทั้งหมด

“โห...!!!!”

“อะไร!แค่นี้ทำเป็นเซ็ง ถ้าใครไม่ยอมไปโรงเรียน งั้นก็เชิญออกจากพรรคหงส์ขาวไปซะ!!!!” ฉันยื่นคำขาดเสียงดังลั่น แล้วชี้ไปที่ประตู และแล้วสมาชิกทุกคนจึงแยกย้ายกันไปโรงเรียน

“เอาล่ะ ถึงเวลาแปลงโฉมแล้วสินะ” ฉันพูดพร้อมกับเหยียดยิ้มที่มุมปาก และเริ่มทำการเปลี่ยนสภาพตัวเอง จากที่เคยทั้งสวย มีเสน่ห์และโดดเด่น กลายเป็นยัยบ้า สุดเซ่อ ติ๊งต๊องและไร้คนคบ \\\_ \\\_^

ณ โรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง \\\(โรงเรียนฉันเองแหล่ะ\\\)

“เฮ้ย!เดินระวังๆหน่อยสิยัยเซ่อ!!!!”

“อ๊ะ!ข...ขอโทษค่ะ” เด็กสาวใส่แว่นหน้าเตอะ ทักผมเปียสองข้างพูดอย่างตะกุกตะกัก แต่ภายในใจนั้น ‘แกแหล่ะอยากเป็นควายให้ฉันเดินชนเอง’ และยัยซุ่มซ่ามที่เดินชนผู้ชายร่างควายนั่นก็คือฉันเอง \\\(เสียสถาบันหัวหน้ามาเฟียหมด\\\)

เอี๊ยด...!!!!

รถลีมูซีนสีดำคันงามตรงมาจอดนี่หน้าประตูโรงเรียนอย่างรวดเร็ว ผู้ชายสองคนในชุดสูทสีดำค่อยๆก้าวลงจากรถ และผ้าที่พันอยู่รอบต้นแขนนั่น สัญลักษณ์ของพรรคพยัคฆ์ดำหนิ!

“เธอคือคนที่อยู่ในรูปสินะ” หนึ่งในสองของพรรคพยัคฆ์ดำเดินมาพูดกับฉัน นี่มันรูปตอนที่อยู่กับเรียวหนิ ประมาทไปจริงๆเลยเรา

“เปล่า\\\(\\\- \\\- \\\)\\\( \\\- \\\-\\\)\\\(\\\- \\\- \\\)\\\( \\\- \\\-\\\)” ฉันตอบแล้วส่ายหน้า โกหกหน้าด้านๆออกไป

“รูปมันฟ้องขนาดนี้ยังจะโกหกอีกเหรอ!!!!” อยู่ใกล้แค่นี้พูดเบาๆก็ได้เฟ้ย ไม่ต้องแบ่งปันเสียงอุบาทๆของแกให้คนอื่นได้ยินหรอก แค่ฉันได้ยินก็สะอิดสะเอียนพอแระ

“รูปมันฟ้องแล้วยังโง่ถามทำไมล่ะวะ!!!!” ฉันด่ากลับ ไอหยา...ลืมตัวไปซะสนิทเลย “อ๊ะ!แงๆ ขอโทษค่ะ ฉันกลัวแล้ว ฮือๆ \\\( TT\\\_TT \\\)” ฉันแสร้งทำเป็นร้องไห้ ทำไมเป็นคนตอแหลได้เก่งขนาดนี้ฟะเรา \\\_ \\\_^

“ไม่ต้องพูดมาก มากับพวกเราเดี๋ยวนี้!” พูดจบแล้วพวกมันสองคนก็ลากฉันไป ท่ามกลางสายตานับพันคู่ของนักเรียน นี่ความลับของฉันถูกเปิดเผยแล้วเหรอเนี่ย

“แงๆ \\\( TTOTT \\\) อย่าเอาฉันไปเลยนะ ฉันไม่รู้เรื่องอ่า...!!!!” ฉันตะโกนโวยวายตั้งแต่ถูกลาก จนถูกผลักเข้าไปในรถ มีผู้ชายนั่งอยู่ข้างในรถด้วยหรือว่าเขาคือ...

“หึ!” ผู้ชายคนนั้นเหยียดยิ้มที่มุมปาก และเริ่มแผ่รังสีอำมหิต

“น...นายเป็นใครกัน!” ฉันถามในขณะที่รถก็แล่นออกไปพร้อมๆกัน

“คิดว่าใครกันล่ะ จะมาลักพาตัวหัวหน้าพรรคหงส์ขาว ถึงหน้าโรงเรียนแบบนี้น่ะ” ใช่จริงๆ เขาคนนี้คือหัวหน้าพรรคพยัคฆ์ดำ

“นาย...”

“ฉันชื่อโซล หัวหน้าพรรคพยัคฆ์ดำ” เขาแนะนำตัวเอง แล้วยื่นมาให้ฉัน ซึ่งนั่งอยู่บนเบาะรถฝั่งตรงข้าม

“หึ! ฉันเซย์ หัวหน้าพรรคหงส์ขาว” ฉันแสยะยิ้มออกมา แล้วเริ่มแนะนำตัวพร้อมกับยื่นมือไปจับมือของเขา

“ยินดีที่ได้เจอกัน!!”

Next,Chapter 2

Chapter 2 : จะเป็นเบ๊หรือเป็นเมียก็เลือกเอา

“นั่นน่ะเหรอหัวหน้าพรรคหงส์ขาว”

“หน้าตาเฉิ่มๆ ใส่แว่น ทักเปีย มีกะเต็มหน้าเชียวว่ะ”

“ไม่เห็นจะสวยตรงไหนเลยอ่ะ”

“แต่ท่าทางวางก้ามน่าดูเลยว่ะ ขนาดตกเป็นเชลยนะเนี่ย”

ฉันในตอนนี้กำลังเดินผ่านสมาชิกพรรคพยัคฆ์ดำที่เข้าแถวเรียงคิวต้อนรับโซล ที่กำลังเดินนำฉันเข้าไปข้างในคฤหาสน์หินอ่อนสีขาวหลังงาม และในที่สุดฉันก็เดินมาหยุดอยู่ที่ห้องรับแขกอันใหญ่โตมโหฬาร หรือภาษาชาวบ้านคือกว้างขวางนั่นแหล่ะ

“เชิญ” โซลพูดแล้วฉันกับเขาก็นั่งลงบนโซฟาพร้อมกัน

“นายมีอะไรก็ว่ามา” ฉันเริ่มเข้าเรื่องทันที

“หึๆ ไม่ต้องห่วง ฉันไม่แก้แค้นโดยการทำร้ายผู้หญิงหรอก ถึงเธอจะเป็นหัวหน้าพรรคหงส์ขาวก็เถอะ”

“\\- \\-” ฉันเงียบและจ้องโซล

“นี่ อย่าเอาแต่จ้องฉันอย่างงั้นสิ ฉันอยากรู้จังเลยว่า คนหน้าตาอย่างเธอน่ะ ใช้วิธีอะไรทำให้ลูกสมุนยอมรับเธอเป็นหัวหน้าได้” โซลพูดยิ้มๆ แล้วค่อยๆเดินมานั่งข้างๆฉัน “ฉันอยากรู้บ้างจัง” โซลกระซิบที่ข้างหูของฉันแล้วโอบไหล่ อ๊าก...!!!!อย่าเอามือล้วงเข้ามาในกระโปรงสิฟะ มันสยิวๆกิ้วๆนะเฟ้ย!!!!

“ไอ้บ้า!!!!” ฉันพูดหน้าแดงก่ำแล้วใช้หมัดพุ่งใส่หน้าโซล แต่เขาก็รับไว้ทัน หัวหน้าพรรคพยัคฆ์ดำนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ เป็นลูกสมุนของฉันนะหน้าคว่ำไปเรียบร้อยแล้วล่ะ ขนาดเรียวที่เป็นมือขวายังสู้ฉันไม่ได้เลยสักนิด \\(เออๆ แม่คนเก่ง\\)

“ฉันรู้นะ ว่าเธอไม่ได้สายตาสั้น” โซลพูดแล้วถอดแว่นฉันออก

“เอาแว่นฉันคืนมานะ!!” ฉันพูดแล้วพยายามคว้าแว่นคืน แต่ความสูงมันต่างกันลิบเมื่อฉันยืนขึ้นตามโซล หัวฉันสูงแค่ไหล่เขาเองอ่ะ \\(อย่าคิดในใจนะว่าเตี้ย เดี๋ยวแม่งบ้านบึ้มแน่!\\)

“หึๆ ฉันมีข้อเสนอให้เธอ” โซลพูดยิ้มอย่างมีเลศนัย

“อะไรยะ”

“โห พูดแบบผู้หญิงเป็นด้วยเหรอเนี่ย”

“ก็ฉันเป็นผู้หญิงนี่ ไม่ใช่ผู้ชายหยาบคายแข็งกระด้างอย่างนาย ไม่หล่อแล้วยังขี้เก๊กอีกต่างหาก” ระบบกระตุ้นปากฉันให้จัดเริ่มทำงานแล้ว ตอนนี้กินหมาไปกี่ตัวแล้วฟะเรา

“หนอย...!!!!” โซลพูดพร้อมกับกำมือแน่น แล้วอุ้มฉันฝาดบ่าทันที

“อ๊าก...!!!!ปล่อยฉันนะไอ้บ้า ขืนไม่ปล่อยฉันจะสั่งให้...!!!!”

ตุบ!

คำพูดของฉันขาดหายไปทันทีที่ร่างของฉัน ถูก\\(โยน\\)วางลงบนเตียงอย่างแรง เตียงไรวะแข็งชะมัด ก้นกระแทกเจ็บไปหมด

“เมื่อกี้เธอบอกว่าฉันแข็งกระด้างใช่มั้ย!” โซลพูดแล้วค่อยๆถอดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ด เมื่อเห็นว่าฉันจะลุกหนี เขาก็รีบแว๊บจากปลายเตียง มาขึ้นค่อมตัวฉันทันที

“นายจะทำอะไรฉัน!!” ฉันถาม และพยายามเก็บอาการหวั่นๆเอาไว้

“ฉันจะทำให้เธอได้รู้ไงว่า คนอย่างฉันน่ะถึงจะแข็งกระด้าง แต่เวลาขึ้นเตียงกับผู้หญิง มันจะเป็นยังไง”

“ขู่แบบนี้คิดว่าฉันจะกลัวเหรอไง!!” จริงๆกลัวจนอยากจะร้องไห้ออกมาแล้วล่ะ TT\\_TT

“ฉันเอาจริง ไม่ได้ขู่” โซลพูดด้วยแววตาเย็นชา ท่าทางของเขาตอนนี้ดูไร้ความรู้สึกยิ่งนัก

“\\-o\\-” ฉันนิ่งเงียบพูดอะไรไม่ออก

“แต่...ฉันมีขอเสนอ”

“อะไร!”

“ถ้าเธอยอมเป็นเบ๊ฉันสามเดือน ฉันก็จะไม่ทำอะไรเธอ”

“นายว่ายังไงนะ!!”

“ฉันจะให้เธอเป็นเบ๊ฉัน”

“อ๊าก...!!!!”นายจะให้หัวหน้าพรรคหงส์ขาวอย่างฉัน ไปเป็นเบ๊นายงั้นเหรอ!!!!”

“หรือเธอจะยอมเป็นเมียฉันก็ตามใจนะ ฮ่าๆๆๆ...!!!!”

ฮึ่ย! นี่ฉันคงไม่มีทางเลือกแล้วสินะ ตลอดช่วงเวลาที่เป็นเบ๊อีตานี่ ก็ค่อยๆหาทางหนีก็ได้ฟะ การเป็นเบ๊หัวหน้าพรรคพยัคฆ์ดำที่มีลูกสมุนนับพัน มันจะลำบากแค่ไหนกันเชียว \\(หารู้ไม่ว่าคิดผิดถนัด\\) แล้วเรื่องอะไรที่ฉันต้องสละความบริสุทธิ์ของฉัน ให้กับคู่อริตัวฉกาจคนนี้ด้วย

“งั้นตกลง แต่แค่เดือนเดียวพอนะ” ฉันพยายามต่อรอง

“ไม่!” โซลพูดแล้วค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ

“ฮึ่ย!สามเดือนก็สามเดือนฟะ!!!!” ฉันพูดอย่างเลี่ยงปฏิเสธไม่ได้

“หึๆ ฉันจะล้างแค้นด้วยวิธีนี้แหล่ะ” โซลพูดแล้วยิ้มออกมาอย่างสะใจ ก่อนที่จะลุกออกจากตัวของฉัน

“เดี๋ยวก่อน แล้วคนของพรรคฉันล่ะ”

“ก็ช่างหัวมันสิ!”

“ชิ!แล้วห้องนอนฉันน่ะ จะให้ไปนอนที่กรงหมาหรือห้องคนใช้ล่ะ”

“ที่บ้านฉันไม่มีกรงหมา” แหงล่ะ ผู้ชายป่าเถื่อนแบบนี้น่ะเหรอจะเลี้ยงหมา อย่าว่าแต่หมาเลยนะ สัตว์เลี้ยงสักตัวคงจะไม่มีหรอก “มีแต่อีเหมี่ยวอ่ะ”

“อีเหมี่ยว” มันคือตัวอะไรฟะอีเหมี่ยวเนี่ย พูดให้งงอีกแระ

“แล้วฉันก็ไม่ให้เธอไปนอนที่ห้องคนใช้ด้วย”

“อ๋อ จะแกล้งให้ฉันไปนอนตากลม ที่สนามหญ้าหน้าบ้านนายอ่ะดิ”

“เปล่า เป็นที่ที่ดีและดีที่สุดต่างหาก”

“ที่ไหนอ่ะ”

“ห้องนี้ไง”

“อ๋อ ห้อง...อ๊าก...!!!!นายจะบ้าเหรอไงฮะ นี่มันห้องนายแล้วนายเป็นผู้ชาย แถมนายยังเป็นหัวหน้าพรรคพยัคฆ์ดำ แล้วนายยังเป็นคนจับตัวฉันมา แล้วนายยัง...!!!!” ฉันรีบโวยวายออกมาทันที จะให้กุล\\(ส้นตีน \\_ \\_^\\)สตรีอย่างฉัน มานอนห้องเดียวกับผู้ชายหื่นกามอย่างนายเนี่ย ยอมไปนอนในกรงหมา\\(ซึ่งมันไม่มี\\)ดีกว่า

“พอๆๆๆ เธอตกลงเป็นเบ๊ฉันแล้วนะ แล้วอีกอย่างฉันไม่สนใจยัยขี้เหร่ กะเขอะอย่างเธอหรอกจำไว้!!” โซลพูดแล้วใช้นิ้วจิ้มที่หน้าผากของฉัน

“หมายความว่าไงยะ!!!!”

“ก็หมายความว่าผู้หญิงหน้าตาอย่างเธอ ไม่มีใครเขาอยากได้ไปทำพันธุ์น่ะสิ!”

“อ๊าก...!!!!นี่นายกล้าว่าฉันขนาดนี้เลยเหรอ!!!!”

“ฉันเป็นเจ้านายเธอแล้ว เพราะฉะนั้นเธอห้ามขัดคำสั่งฉัน และห้ามเถียงฉันด้วย!!”

“กล้าดียังไงมาสั่งคนอย่างฉันห๊า!!!!”

“ทำไม หรือจะลองขัดคำสั่ง!!” โซลพูดแล้วค่อยๆขยับตัวเข้ามาใกล้ๆฉัน ฉันจึงขยับตัวหนีเขาทันที

“ม...ไม่ขัดก็ได้” ฉันพูด เป็นผู้หญิงมันก็เสียเปรียบแบบนี้แหล่ะฟะ!

“ดี งั้นงานแรกทำความสะอาดห้องนี้ซะ และต้องให้สะอาดเรียบร้อย ก่อนที่ฉันจะกลับมา ไม่งั้นโดนแน่!!”

“แล้วนายจะไปไหนน่ะ”

“มันเรื่องของคนในพรรค คนนอกอย่างเธอไม่เกี่ยว!!” โซลพูดจบจึงเดินออกจากห้องไป และปิดประตูเสียงดังปัง!ทันที

งานแรกคือทำความสะอาดห้องนี้งั้นเหรอ ภายในวันนี้เนี่ยนะ บ้านหรูซะเปล่าห้องนอนตัวเองโคตรซกมกเลยว่ะ เสื้อผ้ากองเป็นภูเขาไม่ได้ซักมากี่ชาติแล้วเนี่ย มีบ๊อกเซอร์ตัวนึงวางอยู่บนเตียงด้วยอ่ะ ใส่แล้วก็ไม่รู้จักเอาไปซัก กระป๋องโค้ก เศษขยะ เศษบุหรี่ มีขนมที่ทำหกแล้วมดขึ้นด้วย โอ๊ย...!!!!อยากจะบ้าตาย แต่เอาวะ!ขืนไม่ทำก็เสียตัวฟรีๆล่ะคราวนี้

Chapter 3 : คน ผี ปีศาจ โอย...น่ากลัว

ขณะนี้เป็นเวลาสองทุ่มสี่สิบเจ็ดนาทีแล้ว ไอ้คุณชายโซลเมื่อไรจะกลับมาสักทีห๊า!!!! \>O< นี่ตั้งแต่เช้าจรดค่ำฉันยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยนะ นอกจากน้ำลายที่กลืนเข้าไปเนี่ย

เอี๊ยด...!!!!

อ๊ะ!เสียงรถจอดนี่หว่า ในที่สุดก็กลับมาแล้วสินะ

“ชิ!ไอ้โซลบ้า!!” ฉันพูดออกมาเบาๆ แล้วแลบลิ้นใส่โซลในขณะที่ ฉันกำลังแอบมองเขาจากทางกระจก ก่อนที่จะปิดผ้าม่านทับบานหน้าต่างไป

ห้านาทีผ่านไป โซลก็เปิดประตูเข้ามาในห้องนอน ซึ่งมีฉันนั่งรอเขาอยู่ตรงปลายเตียง และทำหน้าหงิกหน้างออยู่

“ยิ้มอะไรมิทราบ!!” ฉันถามอย่างไม่สบอารมณ์ โซลไม่ตอบแต่โยนกระเป๋าที่เขาถืออยู่มาให้ฉัน นี่มันกระเป๋านักเรียนนี่หว่า

“ฝากเอาไปเก็บ แล้วจัดตารางสอนวันจันทร์ให้ก่อนด้วยนะ อ้อ นี่ของเหลือ” โซลพูดพลางเดินมาหยิบชุดนอนในตู้เสื้อผ้าและผ้าขนหนู แล้วยื่นถุงอะไรบางอย่างให้กับฉัน ก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำไป แถมถือถุงที่มีอะไรบ้างอย่างอยู่ภายในเข้าไปด้วย

ฉันแกะถุงที่โซลยื่นให้ออกมา นี่มันกล่องข้าวนี่หว่า โอ๊ะ!แถมข้างในเป็นข้าวหมูแดงของโปรดฉันเลย ว่าแต่มันของเหลือตรงไหนวะ ยังร้อนๆอยู่เลยด้วยซ้ำ จับดูก็รู้ว่าพึ่งไปซื้อมา งั้นไม่ขอรอช้าล่ะนะ ทานล่ะนะคะ!!!!

ผ่านไปสองชั่วโมง เชื่อมั้ยล่ะว่าคุณชายโซลยังไม่ออกมาจากห้องน้ำเลย สงสัยไอ้นี่จะเจ้าสำอางจัดแน่ๆ ว่าแต่เมื่อไรจะออกมาฟะ ฉันฉี่จะราดอยู่แล้วนะเฟ้ย!!!! โอ๊ย...!!!!เดี๋ยวแม่งฉี่ซะตรงนี้เลยหนิ

แอด...

โอ้ ออกมาสักที แต่ เฮ้ย!!!! OoO น...นั่นน่ะเหรอชุดนอน ฉันต้องนอนกับคนที่แต่งตัวแบบนี้เนี่ยนะ นอนกับคนที่ใส่บ๊อกเซอร์เพียงตัวเดียวเนี่ยนะ แต่เดี๋ยวก่อนดิ แล้วชุดนอนที่เขาหยิบจากตู้เสื้อผ้าไปเมื่อกี้ มันหายไปไหนอ่ะ

“มองอะไรของเธอน่ะ!!!!” โซลถามเสียงดัง แล้วเอาผ้าขนหนูมาปิดหน้าอกที่เปลือยเปล่าของตัวเองเอาไว้ รู้สึกว่าจะเขินด้วยนะน่ะ

“มองคนรวยใส่บ๊อกเซอร์นอนตัวเดียว” ฉันตอบ

“แล้วทำไมอ่ะ มีปัญหานักเหรอไง หรือว่าสมองกลวงๆของเธอ ยังคิดว่าฉันจะปล้ำเธออีก ถ้าใช่ก็ฝันไปได้เลย ถึงบ๊อกเซอร์มันจะควักโซลน้อยออกมาได้ง่ายก็เถอะ แต่ทั้งฉันและโซลน้อยก็ไม่มีวันที่จะพิศวาสเซย์กับเซย์น้อยของเธอหรอก จำไว้!!”

“อ๊าก...!!!!นายพูดออกมาได้ไงฮะ ไอ้น้อยๆเนี่ย!!!!” ฉันโวยวายออกมา อย่างรับไม่ได้กับคำพูดชวนทะลึ่งของไอ้คุณชายโซล

“คนมันมีปากมีลิ้นนะเว้ย จะให้พูดออกมาไม่ได้เหรอไง!!”

“ฉันไม่พูดกับนายแระ” ฉันพูดแล้วเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำ

“เดี๋ยวๆ” โซลพูด ฉันจึงหยุดเดินแล้วหันไปมองหน้าเขา

“อาบน้ำเลยด้วยล่ะ ฉันไม่อยากนอนกับคนซกมก ชุดนอนกับผ้าขนหนูอ่ะ เตรียมไว้ให้แล้วนะ อ้อ ชุดชั้นในด้วย”

“นี่นายเตรียมชุดชั้นในให้ฉันเหรอ!!” ฉันถามอย่างอายๆ

“ใช่ดิ คนเขาอุตส่าต์ไปซื้อมาให้” โซลพูดหน้าตาเฉย ฉันรู้แล้วล่ะว่าถุงที่เขาถือเข้าไปในห้องน้ำมันคืออะไร

“ไอ้บ้า!!!!” ฉันด่าโซล

“งั้นเธอก็บ้าเหมือนกันที่คุยกับคนบ้ารู้เรื่อง!!”

“นาย...!!!!”

“รีบๆไปอาบน้ำได้แล้ว ตัวเหม็นอย่างกับศพหมา ยัยซกมกเอ๊ย!!”

“ว่าแต่เขาซกมก ตัวเองก็เหมือนกันแหล่ะ แหว่ะ ห้องก็สกปรกแถมทิ้งบ๊อกเซอร์เน่าๆไว้บนเตียงอีกต่างหาก!!”

“เธอเอาบ๊อกเซอร์ฉันไปซักงั้นเหรอ!!!!” โซลหันไปกระชากผ้าห่มออก เหมือนหาอะไรบางอย่าง แล้วหันมาถามฉัน

“นายเป็นคนสั่งให้ฉันทำความสะอาดห้องเองหนิ”

“อ๊าก...!!!!เธอตายแน่ยัยศพหมา!!!!” โซลพูดหน้าแดงด้วยความโมโห แล้วรีบวิ่งเข้ามาหาฉัน ฉันจึงรีบหลบเข้าไปในห้องน้ำ ปิดประตูและล๊อคประตูทันที

ปังๆๆๆๆ...!!!!

“เปิดเดี๋ยวนี้นะยัยศพหมา!!!!” โซวพูดตะโกนข้ามฝากเข้ามาในห้องน้ำ แล้วทุบประตูไปด้วย

“อะไรกันอ่ะ นายโมโหฉันทำไมเนี่ย!!!!” ฉันตะโกนถาม

“เธอเอาบ๊อกเซอร์ของฉันไปซัก บ๊อกเซอร์ที่ฉันยังใส่ไม่ถึงเดือน เธอ\-ต้อง\-ตาย!!!!” ว่าแต่เขาตัวเองซกมกยิ่งกว่าอีก คนไรฟะใส่บ๊อกเซอร์เป็นเดือนๆเนี่ย

“บ๊อกเซอร์ที่อยู่บนเตียงน่ะเหรอ แต่นายก็ใส่ตัวใหม่แล้วหนิ!!!!”

“ยัยบ้า!!!!ตัวนั้นอ่ะฉันเอาไว้ใส่เวลาอยู่บ้าน ส่วนตัวที่ใส่อยู่ตอนนี้อ่ะ ฉันเอาไว้ใส่นอน แล้วทุกสองตัวนี้ฉันต้องใส่ให้ครบเดือน!!!!”

“คนไรวะ โคตรซกมกเลยว่ะ!!!!”

“เธอว่าใครฮะ!!!!”

“ช่างมันๆ แต่ฉันไม่ได้เอาของๆนายไปซักเลยนะ เสื้อผ้าทุกชิ้น ฉันไม่ได้เอาไปซัก!!!!”

“แล้วมันจะหายไปไหนได้ไงกันเล่า!!!!”

“โว้ย!!!!” ฉันโมโหสุดขีดแล้วถีบประตูออกมา จนประตูทั้งบานล้มลงไปอยู่กับพื้นห้อง ว่าแต่โซลหายหัวไปไหนวะเนี่ย “หัวหน้าพรรคพยัคฆ์ดำหายตัวได้ด้วยเหรอวะ” ฉันพูดออกมาลอยๆ แล้วเดินไปเหยียบบานประตู ทำไมมันเป็นเนินๆหว่า

“อู อู๊ อู่ อู อี...”

“เสียงไรวะ” ฉันพูดแล้วเดินไปจนถึงปลายประตู ตรงนี้ยิ่งสูงเข้าไปใหญ่เลยอ่ะ

“อู้ว...!!!!” เสียงนั้นมาอีกแล้ว ทำไมคราวนี้ฟังดูมันรู้สึกเจ็บๆยังไงๆอยู่นะ และแล้วจู่ๆก็มีมือข้างหนึ่งมาจับที่ข้อเท้าของฉัน

“อ๊าก...!!!!ผีประตู!!!!” ฉันร้องอย่างตกใจ แล้วใช้เท้าอีกข้างที่ยังว่างอยู่ เหยียบไปที่มือที่จับข้อเท้าฉันอีกข้าง แต่มือนี่มันมือคนนี่หว่า...อ๊าก...!!!!มือของโซลนี่ งั้นเขาก็...

“เอาฉันออกไปที...!” โซลพูดออกมา หลังจากที่ฉันยกบานประตูออก

“ท...ทำไมนายไปอยู่ใต้ประตูได้!!” ฉันถามอย่างโง่ๆและตกใจพลางนั่งลงข้างๆเขา

“ก็มียัยบ้าคนหนึ่งถีบประตูออกมาล้มทับฉันอ่ะดิ” โซลตอบแล้วลูบไปที่ใบหน้า ไอ้เนินสูงๆนั่นคือตรงจุดของหัวโซลสินะ คิดแล้วสยองอ่ะ

“แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก!!”

“ก็บอกไปตั้งแต่แรกแล้วไง!!!!”

“ไอ้ที่ร้อง อูๆอ่ะเหรอ”

“เออ!!!!”

“ก็ใครจะไปรู้อ่ะ นายพูดไม่ชัดเองหนิ ส่วนบ๊อกเซอร์นายอ่ะ มันอยู่ในตะกร้าเสื้อผ้าในห้องน้ำ ว่างๆก็ไปขุดคุ้ยดูบ้างนะ แล้วที่สำคัญฉันจะซักเสื้อผ้านายได้ไง ในเมื่อนายเล่นล๊อคห้องไม่ให้ฉันออกไปไหนอ่ะ”

“ก...ก็...” โซลพูดไม่ออก อายล่ะสิท่า

“ฉันขออาบน้ำก่อนล่ะ ยกประตูให้ฉันหน่อยสิ!” ฉันพูดแกมสั่ง และเดินเข้าไปในห้องน้ำ

“เดี๋ยวๆ” โซลพูดแล้วฉุดข้อมือฉันเอาไว้

“อะไรอีกล่ะ” ฉันหันไปถามเขา

“ทำแผลให้ก่อน”

“แต่ฉัน...!”

“เธอเป็นเบ๊ฉันนะ หรือว่าเธออยากเปลี่ยนไปเป็น...”

“พอๆๆ ตกลงฉันทำแผลให้นายก่อนก็ได้!” ฉันตอบอย่างเลี่ยงปฏิเสธไม่ได้ ให้ตายเถอะ นี่ฉันต้องมานั่งทำแผลให้ไอ้คุณชายโซล แถมยังต้องมาอดทนอดกลั้นปัสสาวะอีกเหรอฟะเนี่ย

และหลังจากที่ฉันทำแผลให้โซลเสร็จ เขาก็เรียกคนมาซ่อมประตูให้ สรุปว่าฉันต้องรอไปอีกเหรอเนี่ย โธ่!จะราดอยู่แล้วนะเฟ้ย!!!! ตัวคดตัวงอชักดิ้นชักงอไปหมดแล้ว...แล้ว...แล้วในที่สุด...

“เอ้า!ประตูซ่อมเสร็จแล้วนะ เธอไปอาบน้ำได้” โซลหันมาพูดกับฉัน นี่เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย ที่ได้ยินเสียงเขาเหมือนดั่งเสียงสวรรค์ แล้วฉันจึงรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันที

โอ้ว...สบายดีจังการได้แช่ตัวเนี่ย เมื่อกี้นายแช่ตัวสองชั่วโมงใช่มั้ย งั้นฉันจะแช่ตัวให้ถึงสามชั่วโมงเลย จะทำลายสถิตินายให้ดู หึๆๆ \(แข่งอะไรติ๊งต๊องจริงๆ\)

“ลา ลา ลา หล่า ล้า ลา หล่า...” ร้องเพลงแบบนี้จะไปงานศพบ้านใครฟะเรา แต่แช่ตัวแบบนี้แล้วมันสบายจนอดฮัมเพลงออกมาเบาๆไม่ได้เลยนี่หว่า

ก๊อก...ก๊อก...

“นี่เธอน่ะ อย่าฮัมเพลงทำนองธรณีกันแสงในบ้านฉันนะ!!” โซลเคาะประตูแล้วตะโกนบอกฉัน \(ร้องเบาซะไม่มีเลยอ่ะ\) แต่เรื่องอะไรจะหยุดร้อง

“ไม่มีทาง นายอยากพาฉันมาอยู่ที่บ้านนายเองหนิ!!”

“เดี๋ยวผีก็โผล่มาหรอก!!”

“คงจะมีหรอก ลา ลา ลา หล่า...อ๊ากกกกก...!!!!” ฉันร้องอย่างตกใจ หลังจากทีมีอะไรบางอย่าง ตกลงมาในอ่างอาบน้ำดัง ตู้ม...!!!!

ปัง!!!!

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ!!!!\(O\_O\)” โซลถามเสียงดังหลังจากที่ถีบประตูเข้ามาข้างในห้องน้ำ แต่เข้ามาอะไรตอนนี้ฟะ!!!!

“กรี๊ดดดดด...!!!!\(\>O<\)” ฉันกรีดร้องเมื่อเห็นโซลยืนตาโตจ้องฉันอยู่ตาไม่กระพริบ อ๊าก...!!!!ไอ้โรคจิต!!!!