“ปรี๊ดดดดดดด”
บรื้นนนน
ทันทีที่เสียงนกหวีดดัง พร้อมกับผ้าที่หญิงสาวชูขึ้นเหนือศีรษะปริ้วออกไป รถมอไซค์ที่อยู่ในสนามทั้งสองคันก็เร่งเครื่องขับเบียดไล่เพื่อแซงอีกฝ่ายไปยังเส้นชัย ไม่ลดละ
บรื้นๆๆๆๆๆ
รถ Ducati สีแดงสดราคาเท่ารถเบนซ์ขับปาดหน้ารถคู่แข่ง บดขยี้ไปมา ยิ่งใกล้ถึงเส้นชัยทั้งคู่ยิ่งเร่งเครื่องผลัดกันแซงขึ้นลงอย่างเมามัน เรียกเสียงเชียร์ดังลั่นไปทั้งสนาม
เอียด~โครม!
รถคู่แข่งเสียหลักพลิกคว่ำข้างทาง ทำให้การแข่งขันที่กำลังดุเดือดต้องจบลง
“ไอ้เสือ มึงเป็นอะไรหรือเปล่าวะ”
“กูว่ามึงไปดูคนที่กลิ้งไปข้างทางก่อนไหม ตายห่าแล้วมั้ง”
ทั้งคู่และคนกลุ่มหนึ่งรีบเข้าไปดูรถที่ล้มอยู่ข้างทาง คนหนึ่งในกลุ่มนั้นรีบเข้าไปช่วยเพื่อนที่นอนอยู่ข้างรถ ตรวจเช็คแน่ใจว่าไม่เป็นอะไรจึงพากันเดินมายังข้างสนาม
“เชี้ย แม่ง รถเวรทำกูแพ้”
คนแพ้หัวเสียตีโพยตีพายเตะรถไม่หยุด
“เอาไงไอ้เสือมึงชนะแล้ว จะเอาผู้หญิงหรือจะเอาเงิน”
เอก คนคุ้มสนาม เขาเป็นคนกลางที่คอยตัดสินการแพ้ชนะของทุกการแข่งในที่นี้ ยื่นข้อเสนอให้แก่ผู้ชนะ การแข่งขันครั้งนี้นอกจากเงินที่เดิมพันไว้สูงแล้ว ยังมีดาวคณะที่เป็นของล่อตาล่อใจสำหรับผู้ชนะในครั้งนี้ด้วย
“น้องรหัสมึง”
“หึม? น้องรหัสกู…อะไรของมึงว่ะ”
“ไอ้ภีม กูจะเอามัน”
“เชี่ย มึงบ้ารึเปล่าไอ้เสือ”
เอกทำหน้าตกใจปนสงสัย แต่พอเสือยื่นข้อเสนอให้ เขากลับตกลงอย่างไม่ลังเล
“มึงเอาเงินไป แล้วเอาไอ้ภีมมา”
“พี่เสือเอาจริงโว้ย แบบนี้จัดไป เดี๋ยวกูจัดการให้”
“หึ พรุ่งนี้พามันมาที่คอนโดกู”
“เบาๆนะมึง น้องกูมันยังไม่เคย 555 แต่ทำไมมึงถึงสนใจมันว่ะ มึงกับมันก็ไม่น่าชอบผู้ชาย แถมไอ้ภีมมันยังเจ้าชู้ปี้ไม่เลือกอีก”
“หึ…”
เสือไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เขาเพียงแต่รับเงินที่ได้มาแล้วโยนไปให้คนตรงหน้า ก่อนจะขับรถแยกไป
วันรุ่งขึ้น เสือไม่ได้ออกไปไหน เขาไม่ได้ไปเรียน เอาแต่นั่งดื่มเหล้าสูบบุหรี่อยู่ในห้อง มองรูปแฟนที่จากไปเขาทั้งแค้นทั้งโกรธตัวต้นเหตุที่มันไม่ได้สำนึกผิดแม้แต่นิดเดียว
“ก็อกๆๆ”
ประตูถูกเปิดออก พร้อมกับเสียงโว้ยวายของคนที่ถูกหิ้วปีกจากการถูกมอมเหล้าจนเมาไม่ได้สติ
“ใครฟร๊ะ ปล่อยกูเซ่ จับอยู่ด้ายยยย”
“หึ”
“อะ โอ้ยยย เจ็บ เชี่ยเจ็บ”
เสือจับแขนของภีม เขาบีบล็อคไว้เต็มแรงจนอีกคนหน้านิ่ว เขาพยุงกึ่งลากภีมเข้ามาในห้อง
“ไอ้เสือมึงเบาๆหน่อยนะเว้ย เดี๋ยวมันจะตายห่าซะก่อน”
“เออ พวกมึงกลับไปได้แล้ว”
“เชี่ย ใจร้อนจริงนะพี่เสือ”
ปัง!
เสือปิดประตูใส่หน้ากลุ่มเพื่อนที่ยืนล้อกันไม่หยุด เขามองคนข้างๆที่สูงไม่ต่างจากเขามาก แถมรูปร่างก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ มีแค่สีผิวที่มันตัดกันจนเห็นได้ชัด เสือจับแขนคนที่ยืนเมาไม่รู้สติเหวี่ยงลงกับพื้นอย่างไม่ใยดี
“เจ็บ ไอ้เหี้ยยย”
เขาไม่ได้สนใจคนที่นอนร้องโวยวายเลยแม้แต่นิดเดียว เสือเดินไปนั่งบนโซฟา จุดบุหรี่สูดเข้าจนเต็มปอดก่อนปล่อยควันให้ล่องลอยไปทั่วห้อง เเก้วเหล้าที่ว่างอยู่บนโต๊ะด้านหน้าถูกหยิบขึ้นมาก่อนจะสาดใส่หน้าคนที่นอนอยู่บนพื้น
“เหี้ย อะไรกันว่ะเนี่ย มึงเป็นใคร ไอ้หน้าส้นตีน”
ภีมเริ่มมีมีสติขึ้นมาบ้างแล้ว เขามองไปยังคนที่สาดเหล้าใส่เขาอย่างโมโห เขาไม่คุ้นหน้าคนที่อยู่ตรงเลยหน้าสักนิด ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรทำไมถึงได้มาอยู่ตรงนี้ได้
“ไง ไอ้ภีม”
เสือทักทายด้วยน้ำเสียงเย็นชา พร้อมสายตาดุดันที่มองมายังคนที่กำลังโวยวาย
“มึงรู้จักกู ได้งายยย แล้วไอ้พี่เอกไปหนายย
ภีมพูดไป ก็เซไป เขายังไม่สร่างเมาเต็มร้อย ภีมไม่ได้รับรู้ถึงความโกรธที่กำลังจะปะทุของคนตรงหน้าแม้แต่น้อย เสือยิ้มเหี้ยม ก่อนมือหนาตบลงไปที่แก้มซ้ายเต็มเเรง
เพี๊ยะ!
“โอ้ย! ไอ้สัด มึง…อ๊ะ”
เขาจิกหัวคนที่ยืนเซให้เงยมามองหน้าเขาชัดๆ
“ถ้าพูดเหี้ยๆอีก มึงจะโดนตีนแทนมือ”
“เจ็บๆ ปล่อยกู”
เล็บของเสือจิกลงไปที่หนังหัวของภีมจนแสบ ภีมที่เริ่มจะสร่างเมา มองคนตรงหน้าอยู่สักพัก เขาคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่าไปรู้จัก หรือกวนตีนใส่รุ่นพี่คนนี้ตอนไหน เขารู้แต่ว่ามันเป็นเดือนมหาลัยแต่เขามั่นใจว่าไม่เคยเฉียดเข้าไปใกล้มันแน่ๆ
“มึงจำฟ้าได้ไหม”
ภีมเบิกตากว้าง ชื่อนี้ทำเขาแทบสติหลุด พี่ฟ้า พี่ที่คณะ เขาเจอตอนมารับน้องครั้งแรก ภีมถูกใจพี่ฟ้ามาก จนวันที่รับน้องวันสุดท้ายเขากับเพื่อนวางแผนมอมเหล้าพี่ฟ้า และมีอะไรกันหลังจากนั้น เขาคิดว่ามันจะจบ แต่พี่ฟ้ากลับไม่จบ หลังจากนั้นไม่นาน เขาจึงได้รู้ข่าวว่าพี่ฟ้าฆ่าตัวตาย ภีมตกใจและเสียใจ การฆ่าตัวตายของพี่ฟ้า จึงเหมือนเป็นตราบาปมาให้เขาจนถึงทุกวันนี้
“มึงกล้ามากนะที่สวมเขาให้กู มึงกล้ามากที่ทำฟ้าตาย”
ภีมตกใจที่ได้ยินเสือพูด เขาจับมือเสือที่จิกหัวเขาไว้แน่นเพราะความเจ็บปวด
“มึง…กับพี่ฟ้า?!”
“เอากับแฟนเขา แต่ไม่รู้จักผัวเขา ไอ้เลวระยำ”
เสือจับหัวของภีมกระแทกไปกับกำแพงจนเลือดไหลลงมาข้างขมับ
“โอ้ย! เหี้ยเอ้ย”
ภีมทั้งเจ็บทั้งจุก เขาไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไป ต้องขอโทษ ต้องปฏิเสธ หรืออะไร สมองตีรวนไปหมด
“กูอยากจะรู้ว่ามึงเอามันแค่ไหน ทำไมฟ้าถึงได้ติดใจมึงนัก”
“มึง…อย่านะ!”
ภีมเบิกตากว้าง ข้อมือของเขาถูกรวบตรึงเกี่ยวไคว้ไว้ด้านหลัง เชือกเส้นหนาได้ถูกนำมามัดข้อมือจนแน่น
“มึง…อย่านะ ไอ้ระยำโรคจิต”
“หึ! ปากดีนะมึง…แต่กูว่า…”
เสือยื่นหน้าเข้าไปพูดใกล้ใบหูคนที่ถูกมัด
“อมให้กู จนกว่ากูจะเสร็จ”
“มึง ไอ้สารเลว!”
เสือผลิกจำเลยให้หันหน้าเข้าหาเขา เขากดหัวภีมบังคับให้นั่งลง กางเกงยีนส์สีซีดของเสือถูกปลดออกลงมากองกับพื้น
“อมให้กูเดี๋ยวนี้!”
เสียงหนาดังก้อง คนพูดมองหน้าตื่นตระหนกของอีกฝ่ายอย่างซะใจ ภีมดิ้นไปมาจนข้อมือที่ถูกมัดไว้ห้อเลือด ยิ่งเห็นท่าทางผยศอวดดีเสือยิ่งอยากทำให้มันเจ็บเจียนตาย
“อื้อออ”
เสือกดใบหน้าขาวซีดให้เขามาใกล้ท่อนเอ็นแข็งเขาจ่อมันถูไปมาบนปากคนที่คุกเข่าตัวเกรงอยู่
“อมให้เสร็จ ถ้ามึงกัด กูปาดคอมึงแน่”
ภีมสบัดหน้าหนีแต่ก็ถูกจิกหัวกลับมาที่เดิมอีกครั้ง เขากัดปากแน่นหน้านิ่ว ตอนนี้ตัวสะบักสะบอมไปหมด จะขัดขืนคงทำได้อยาก ในเมื่อไม่มีทางเลือกจึงก้มหน้าก้มตาทำให้มันเสร็จๆคงเป็นทางออกที่ดีที่สุด
“อือออ อะ แฮะๆ มึงจะรีบยัดเข้ามาพ่อมึงหรอ กูจะอ้วก”
“หึ เร็วกูกำลังมีอารมณ์”
ภีมพยายามข่มอารมณ์ไว้ เขายอมอมให้ทั้งที่โกรธโมโหคนตรงหน้าแทบบ้า ปากบางอมแท่งเอ็นร้อนเข้าออกอย่างไม่ประสา บ้างก็ใช้ลิ้นเลียจนเสือถึงกับครางออกมา
“อือ ซี๊ดดด ดูดแรงๆสิว่ะ”
เสือกดหัวคนที่นั่งคุกเข่า เร่งให้ทำเร็วกว่านี้ แต่เหมือนเขาจะยังไม่พอใจ ภีมถูกผลักให้นอนคว่ำลงที่พื้น
“ไอ้เหี้ย มึงจะทำอะไร กูไม่เอานะ”
“หึ แต่กูอยากเอา”
“อ๊ะ! ไอ้เหี้ย”
เสื้อเชิ้ตสีขาวถูกดึงกระชากจนกระดุมกระเด็นหล่นพื้นไปทั่ว ร่างกายขาวเนียนที่ตัดกับสีผิวของเสือ ปลุกอารมณ์เขาได้ไม่น้อย เสือกัดไหล่ขาวจนเลือดซิบ เขาขบกัดไปทั่วแผ่นหลัง ทำรอยไว้แทบจะทุกจุด
“ไอ้สัด ปล่อยกู”
ภีมดิ้นหนีจนของที่อยู่ใกล้ตกลงพื้นเกลื่อนกลาดระเนระนาด มือที่ถูกมัดเริ่มมีเลือดไหลซึมออกมามากขึ้น ตอนนี้เสือเหมือนจะหยุดตัวเองไม่ได้แล้ว มือหน้าปลดตะขอกางเกงเดฟสีดำของอีกฝ่าย ดึงลงแล้วเควี่ยงทิ้งไปพร้อมบล็อกเซอร์ ก้นขาวเนียนโก้งโค้งอยู่ตรงหน้า เสือใช้นิ้วที่เปื้อนน้ำลายของตัวเองแหยงเข้าไปสองสามนิ้ว ในช่องรูทวาร
“โอ้ย! เชี่ย เจ็บ มันเจ็บ”
เขาไม่ได้สนใจเสียงร้องเจ็บปวดที่ดังครวญครางแม้แต่น้อย นิ้วมือยิ่งเร่งการสอดใส่อย่างไม่ปราณี
“ปล่อยกูไอ้เหี้ย อย่าให้กูหลุดไปได้นะ กูฆ่ามึงแน่”
“หึ! ปากดีให้ได้ตลอดเถอะมึง”
“อะ อ๊ากกก เชี่ย! โอ้ยย!”
เสือกระแทกท่อนเอ็นใส่ในรูแคบเต็มแรง มันเล็กและแน่นจนเขาหงุดหงิดที่มันเข้าไม่สุดสักที เลือดสีแดงสดเริ่มไหลออกมาจากช่องรูทวาร ไม่มีอ่อนโยน ความปราณีใดๆ การกระทำที่ป่าเถื่อนทำให้ร่างกายของภีมแทบแหลกคามือ
“ห่าเอ้ย แน่นชิบ”
เสือต้องใช้เจลในการช่วยเพราะเขาไม่สามารถเข้าไปได้สักที เมื่อร่างกายของภีมเริ่มสนองตอบรับได้ดี เสือจึงเพิ่มแรงกระแทกขยับเข้าออกไม่ออมแรง บั้นท้ายขาวถูกตีขย้ำจนแดงปื้น เสียงร่างกายกระทบกระแทกกันดังลั่นไปทั่วห้อง เสือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดอัดทุกการกระทำในครั้งไปด้วย
ภีมเหมือนร่างไร้วิญญาณ เขาเจ็บเจียนตาย ร่างกายมีแต่ร่องรอยการถูกทำร้ายต่างๆนาๆ
“เจ็บๆ ไอ้เหี้ย อ๊ะ!”
เสือกระแทกเข้าออกไม่หยุด คนด้านใต้เริ่มไม่ไหวตาพร่ามัวแถบจะสลบคาพื้น เสือเร่งกระแทกท่อนเอ็นจนสั่นไปทั่วร่าง เขาจับสะโพกขาวบีบไว้แน่นกระแทกดันท่อนเอ็นเข้าไปจนสุด พร้อมเสียงครางอย่างสมใจ
“อือออ อ๊าาา”
น้ำขุ่นเหนี่ยวถูกปล่อยเข้าไปด้านในจนล้นเอ่อ ตอนนี้คนด้านล่างฟุบสลบไปแล้ว
“อ่อนชิบหาย”
เสือพยุงร่างที่นอนแน่นิ่งไปที่เตียงนอน เขาทิ้งอีกคนให้นอนอาบเลือดไว้แบบนั้น โดยไม่ได้สนใจใยดี ก่อนจะไปห้องน้ำทำธุระของตัวเอง
เกือบเที่ยงของวันรุ่งขึ้น คนที่นอนสลบอยู่ยังไม่มีท่าทีว่าจะฟื้น
เพี้ยะ!
เสือตบไปที่หน้าของภีมสองสามที แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่น เขาจับที่ใบหน้าขาวจนรู้สึกถึงอุณหภูมิของร่างกายที่ร้อนกว่าปกติ
“สัด แค่นี้ก็ไข้ขึ้น สำออยชิบหาย”
เสือเข้าไปในห้องครัวค้นหายาที่อยู่ในกล่องบนตู้เย็น เขาหยิบยากับน้ำเดินไปยังคนที่นอนซมตัวร้อนผ่าว
“ไอ้ภีม ตื่นมากินยา”
เสียงเรียกนั้น ไม่ได้ทำให้คนที่นอนอยู่ลืมตาขึ้นเลย เสือก้มลงไปเขย่าตัวภีมแรงๆ
“ตื่นสิว่ะ ไอ้ภีม ห่าเอ้ย”
เสือจับแก้มคนตรงหน้าบีบให้อ้าปากแล้วยัดยากับน้ำลงไปในปาก
'แฮกๆๆๆ'
ภีมสำลักไอ ดวงตาเริ่มปรือตื่นมาเล็กน้อย เขารู้สึกปวดตัวระบมไปหมด มึนหัวจนไม่อยากฟื้น เมื่อคืนเหมือนเป็นฝันร้าย แต่พอลืมตาตื่นขึ้นมากลับเจอเรื่องร้ายแรงยิ่งกว่า
“ไงมึง นึกว่าจะตายห่าแล้ว กูจะได้เอาศพไปโยนทิ้ง”
“มึง!”
“เออ กูเอง…ทำไม? จำผัวตัวเองไม่ได้รึไง”
“ไอ้สัด! กูจะฆ่ามึง”
ภีมอยากพุ่งไปบีบคอคนที่ยืนอยู่ข้างๆ แต่ร่างกายดันสวนทางกับความคิด เขาแทบจะขยับไปไหนไม่ได้ เหมือนคนพิการแทบตายทั้งเป็น
“หึ เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะมึง แล้วค่อยมาฆ่ากู”
เสือหายเข้าไปในห้องครัวอีกครั้งแล้วกลับมาพร้อมชามข้าวต้ม เขาวางมันไว้ที่โต๊ะข้างเตียง ก่อนจะออกจากห้อง ทิ้งให้คนป่วยนอนอยู่ในห้องตามลำพัง
เกือบ 2 ชั่วโมงที่เสือหายไป ภีมมองหาทางออก เขามองไปรอบห้องหาช่องทางที่จะหลบหนีออกไป แต่เพียงแค่ขาแตะลงพื้น เขาก็รู้สึกถึงแรงรัดจากข้อเท้าที่ดึงขาเขาไว้กับเตียง
“ไอ้เสือ ไอ้เหี้ย ไอ้เลววว”
โซ่เส้นใหญ่รัดที่ข้อเท้าเขาไว้แน่น ภีมหัวเสียดึงกระชากโซ่อย่างบ้าคลั่ง น้ำตาลูกผู้ชายที่ไม่เคยไหลออกมาง่ายๆ ตอนนี้มันกลับไหลอาบแก้มเขาไปทั่ว เขาทั้งกลัวทั้งโกรธไม่รู้ว่าต่อไปจะต้องเจอกับอะไรอีก เพราะการกระทำที่ไม่ได้คิดของเขามันกำลังเล่นงานเขาให้เจ็บเจียนตาย
แกร๊ก~
“กองไว้ตรงนี้แหละ”
“สัด ขอบใจสักคำก็ไม่มี ”
เสียงพูดคุยที่ได้ยินจากด้านนอก ทำภีมหูผึ่ง ภีมคิดว่าคนที่เสือพามาด้วยเขาอาจจะยอมช่วยตัวเอง เขาจึงพยายามส่งเสียงให้คนด้านนอกได้ยิน
“ชะ ช่วยด้วย ช่วยผมด้วย”
คนที่อยู่ด้านนอกพากันเดินเข้ามาในห้องนอน ตามเสียงที่ดังออกมา
“เชี้ย ไอ้ภีมทำไมเละแบบนี้ว่ะ ไอ้เสือมึงทำเกินไปไหมเนี่ย”
เอก พี่คณะของภีมและเพื่อนของเสือที่เป็นนกสองหัว เขาเข้าไปพยุงรุ่นน้องที่นั่งอยู่บนพื้น เนื้อตัวมีแต่คราบเลือด รอยฟกช้ำ เอกใจอ่อนฮวบ เพื่อนเขาทำกับมันเกินไปรึเปล่า
“กูว่าพามันไปหาหมอเหอะ ไม่งั้นมันตายแน่ ตัวมันร้อนยังกับไฟ”
เสือมองคนที่กึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่ที่พื้น สีหน้าของเขาเรียบเฉยไม่ได้แสดงความรู้สึกผิดใดๆแม้แต่น้อย
“มันไม่ตายง่ายๆหรอก มึงกลับไปได้ล่ะ”
“ไอ้เสือ มึงจะบ้าหรอ มึงดูมันดิสภาพยังกับศพ”
“มึงไม่ต้องยุ่ง กูจัดการเอง ไปได้แล้ว”
เอกมองรุ่นนอนอย่างเวทนา เขาอยากจะช่วย แต่ก็ไม่อยากโดนร่างแห่ไปด้วย เขารู้ดีว่าเพื่อนคนนี้โหดร้ายป่าเถื่อนแค่ไหน
ตกดึก ภีมที่นอนซมอยู่ไม่มีท่าทีดีขึ้น แต่ก็เริ่มขยับตัวได้มากกว่าเมื่อเช้า
ตูบ! กองเสื้อผ้าของใช้ของภีม เสือจัดการไปขนมาจนหมด
“มึง…”
“ต่อไปมึงต้องอยู่กับกูที่นี้”
“ไม่! กูเกลียดมึง ไอ้นรก ไอ้เวร อะ…”
เพี้ยะ!
แก้มขาวถูกตบจนชา สีแดงระเรื่อขึ้นเป็นรูปฝามือจางๆ
“มึงไม่มีสิทธิ์บ่น มึงเป็นคนเริ่มเรื่องเองนะ มึงต้องชดใช้สิ่งที่มึงทำ แค่นี้ยังน้อยไปสำหรับคนเหี้ยแบบมึง”
เสือกระชากคนตรงหน้า ลากไปที่ห้องน้ำ เขาเปิดฝักบัวฉีดใส่ภีมจนเปียกชุ่ม
“อาบน้ำเปลี่ยนชุด กูไม่ชอบพวกซกมก”
“กูป่วยอยู่มึงไม่เห็นรึไง แผลกูก็ยังไม่หาย”
“อาบ!”
เสือพูดสั่งเสียงเหี้ยม ภีมที่ยืนตัวสั่นจากความเย็นของน้ำ จึงได้แต่ก้มหน้าทำตามอย่างว่าง่าย
“มึงออกไปสิว่ะ ให้กูอาบน้ำแล้วจะมายืนทำห่าอะไร”
“ทำไมกูต้องออก นี่ห้องกู มึงรีบถอดเสื้ออาบน้ำได้แล้ว”
“แต่…แม่งเอ้ย”
ภีมลังเลอยู่นานแต่ก็ยอมถอดเสื้ออาบน้ำ เสือขยับเข้ามาเบียดคนตรงหน้าที่ยืนหันหลังให้ ภีมสะดุ้งตกใจเล็กน้อยแต่ก็ขยับหนีไปไหนไม่ได้ น้ำเย็นจากฟักบัวถูกเปลี่ยนเป็นน้ำอุ่นเพื่อรดตัวแทน ไอระเหยจะน้ำปกคลุมไปทั่วห้องน้ำจนแทบมองไม่เห็น
“โอ๊ย! มึงกัดกูทำไมเนี่ย”
“มึงยั่วกู”
“ไอ้สัด มึงโรคจิตรึไงห๊ะ…โอ๊ย! ไอ้เสือ บอกว่าอย่ากัดไง”
เสือกัดลงที่ต้นคอขาว ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ดูดเม้มเป็นรอยจนแดงจ้ำ แกนกายของเขาเริ่มขยายใหญ่ เขาจึงจับมันถูไถเสียดสีไปมาระหว่างร่องก้นเพื่อระบายความใคร่
“ไอ้เสือ มึง…”
“อาบน้ำไป กูจะทำอะไรก็เรื่องของกู”
“พ่อมึงสิ…ไอ้โรคจิต”
เสือดันท่อนเอ็น กระแทกใส่ร่องก้นขาว บีบขย้ำให้มันรัดของๆเขาไปด้วย
“อ๊าา ซี๊ดดด”
เสียงครางจากคนด้านหลัง เหมือนยาปลุกอารมณ์ ภีมรู้สึกเสียววาบ แกนกายของเขาเริ่มตั้งชู แรงกระแทกจากด้านหลัง เสียงครวญคราง ทำสติเขาตะเลิด เสือดันร่างขาวแนบติดไปกับตู้กระจกกั้นอาบน้ำ เขาบีบขย้ำก้นขาวจนแดง ขยับกระแทกถี่ๆไม่ออมแรง
“อื้อออ ไอ้เสือพอแล้ว”
“ซี๊ดดด…อ๊าาาา”
ไม่นานเสือก็กระตุกปล่อยน้ำใส่หว่างขาของภีมจนไหลเยิ้ม
“กูเสร็จแล้ว มึงก็รีบทำให้เสร็จแล้วกลับไปนอน กูจะไปข้างนอกคงกลับเช้า”
มือหนาจิกไปที่หัวภีมจนหน้าเชิด
“เจ็บไอ้สัด”
“กูทำให้มันเจ็บ มึงจะได้จำว่าอย่าคิดหนี เพราะมึงไม่มีทางหนีกูพ้น”
ภีมกัดปากแน่น เขาเจ็บทั้งตัวและเจ็บใจที่ทำอะไรไม่ได้เลย เขาต้องทนกับสภาพนี้ไปอีกนานแค่ไหน ภีมจัดการตัวเองเสร็จ อาบน้ำแต่งตัว แล้วหลับไปในทันที ร่างกายเหนื่อยเกินว่าจะคิดหนี หรือทำอะไรต่อไป
แรงกอดจากด้านหลังทำภีมสะดุ้งตื่น เขาหันไปมองคนที่กอดไว้ เสือตัวโตและสูงกว่าเขาเล็กน้อย หน้าคม จมูกเป็นสัน ผิวเข้มกว่าเขาอย่างเห็นได้ชัด ไอ้คนบ้าที่เวลานอนคิ้วยังขมวดตลอดเวลา เขาอยากจะเอาหมอนปิดหน้าให้มันตายไปจะได้เป็นอิสระสักที แต่ถึงอย่างนั้นคนอย่างเขาก็ไม่เลวพอที่จะฆ่าใครได้ ภีมหันไปมองนาฬิกา ตอนนี้เวลา 7 โมงเช้า เป็นวันที่เขาตื่นเช้าที่สุดในรอบปี ร่างกายเหมือนได้รับการพักผ่อนเต็มที่ แต่ก็ยังคงปวดแผลที่เริ่มบวมและอักเสบ
“ไอ้เสือ ปล่อยสิว่ะ จะกอดทำห่าอะไร”
ภีมทั้งผลักทั้งทุบคนขี้เซา จนเสือเริ่มสะลึมสะลือลืมตาตื่น
“กูพึ่งได้นอน มึงจะปลุกทำพ่อมึงหรอ”
“มึงก็นอนไปสิ จะมากอดกูทำไมอึดอัด”
ภีมผลักคนข้างๆออก เขาอยากลุกไปเข้าห้องน้ำ แต่มือหนากลับดึงให้ลงมานอนบนเตียงอีกครั้ง
“อ๊ะ ไอ้เสือ”
เสือลุกคร่อมร่างของภีมเอาไว้ ข้อมือที่จับอยู่ถูกรวบยกตรึงไว้เหนือศีรษะทั้งสองข้าง
“กูหิว”
ภีมเบิกตากว้าง มือสากสอดเข้ามาในเสื้อ ลูบไล้ตั้งแต่ช่วงเอวไปจนถึงหัวนมสีชมพู เสือเขี่ยวนตรงหัวนมซ้ำไปซ้ำมา ก่อนปากหนาจะก้มไปงับเม็ดไตนั้น ขบกัดเบาๆ พร้อมกรอกตามองไปยังคนที่ถูกแกล้ง ภีมหลับตาปี้ กัดปากจนห้อเลือด หน้าตาของคนเริ่มมีอารมณ์ร่วมกับเขา ทำเสือยิ่งอยากแกล้งให้ร้องคราง แต่เขาดันหยุดการกระทำทั้งหมดซะดื้อๆ
“มึงจะไปห้องน้ำก็รีบไป เดี๋ยวกูเปลี่ยนใจ”
ภีมรีบผลักเสือออก วิ่งตรงไปห้องน้ำทันที เสือยิัมมุมปากเขาคิดแผนการบางอย่างไว้ในหัวและภีมจะต้องได้รับบทเรียนนี้
ช่วงบ่ายของวัน เสือยังคงนอนไม่ตื่น ภีมที่ไม่รู้จะทำอะไร ได้แต่นั่งดูทีวีฆ่าเวลาไปพลาง เขาปลายตามองไปเห็นโทรศัพท์ของเสือวางอยู่ข้างทีวี ภีมรีบหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อกดโทรหาเพื่อนสนิทที่คณะ รอปลายสายไม่นานเสียงเพื่อนที่คุ้นเคยก็พูดรับ
“ฮะ….ฮือออ” ตื้ดๆๆๆๆ
ยังไม่ทันได้เอยปากตอบ ปากของเขาก็ถูกมือหนาปิดแนบไว้สนิท พร้อมกดตัดสายไป เสือจิกหัวของภีมดึงจนหน้าหงาย
“กูบอกมึงแล้วใช่ไหม ว่าอย่าคิดหนี มึงอยากไปมากใช่ไหม ได้ เดี๋ยวกูพาไปเอง”
เสือหายเข้าไปในห้องนอนไม่นาน เขาก็เดินกลับมาลากภีมพาขึ้นรถ ducati สีเขียว เร่งขับไปยังสนามแข่งรถ ซึ่งวันนี้จะมีการแข่งรถที่เขาต้องลงแข่งด้วยอีกครั้ง
“ไอ้เสือ มึงมาเร็วจังว่ะ อีกนานกว่าจะเริ่ม”
“กูจะมาเปลี่ยนของเดิมพัน”
“หืม?”
เอกทำหน้างง แต่ก็ต้องคลายสงสัย เพราะเสือผลักคนที่เขาพามาด้วยไปด้านหน้า
“แน่ใจหรอว่ะ แล้วคนที่แข่งกับมึงจะเอาไหมเนี่ย”
“เอา!”
เสียงบุคคลที่ถูกกล่าวถึง ดังลอดมาจากด้านหลัง นนท์ คู่อริของเสือ ที่ไม่ถูกหน้ากันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าภีม มองสำรวจตั้งแต่หัวจรอดเท้า
“ของเดิมพันมึงใช้ได้หนิ ขาวสัดๆ”
เสือกัดกรามแน่น เขารู้ว่านนท์ถูกใจทาสของเขา แต่มันก็สนุกไม่น้อยที่จะทำให้ไอ้คนอวดดี ได้รับกรรมเพิ่มขึ้นอีก
“โอเค ตามนี้นะ งั้น 1 ทุ่มเจอกันที่ลานแข่ง”
เสือให้ภีมไปนั่งรอที่ข้างสนาม เพราะเขามีธุระต้องคุยกับเอกก่อน ภีมนั่งหน้าเศร้า เขากลัวจนแทบบ้า จะหนีก็หนีไม่ได้ ที่สนามมีแต่พวกไอ้เสือ มันคงสั่งให้จับตาดูเขาอยู่ ถึงได้มานั่งล้อมหน้าล้อมหลังเต็มไปหมด
“ไงมึง”
ภีมหันมองคนที่เดินมานั่งข้างๆ นนท์เอยทักอย่างเป็นมิตร โค้กกระป๋องถูกยื่นให้เพื่อดับร้อน ภีมรับมาแต่ก็ไม่ได้พูดตอบอะไรไป เขาไม่รู้ว่านนท์จะมาไม้ไหน จะดีหรือจะร้าย
“มึงกลัวกูหรอ”
ภีมหันมองแต่ก็ไม่พูดตอบ
“ไอ้เสือมันไปเอามึงมาจากไหนว่ะ ปกติไม่ควงผู้ชาย รถมันขนาดฟ้ายังไม่เคยได้ซ้อนท้าย”
นนท์ขยับหน้าเขาไปใกล้คนที่เอาแต่ก้มหน้ากัดปาก ภีมคิดลังเลอยู่สักครู่ก่อนพูดตอบอีกฝ่ายไป
“มันจับกูมา มึงหาทางช่วยกูได้ไหม”
นนท์ที่ได้ฟัง ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเหยียดยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
“ได้ดิ มึงจะให้กูช่วยยังไง”
“พากูออกไปหนีไปจากมัน มึงอยากได้อะไรกูให้ได้หมด”
“หึ…มึงแน่ใจ แล้วทำไมมันต้องจับตัวมึงด้วยว่ะ”
ภีมทำหน้าอึกอัก เขาไม่รู้จะตอบอีกฝ่ายว่ายังไง ถ้าพูดไปมันจะยอมช่วยเขารึเปล่า
“เอาเหอะ กูไม่อยากรู้หรอก วันนี้ยังไงกูก็ชนะไอ้เสืออยู่แล้ว”
นนท์ตบไหล่ภีมเบาๆ ก่อนเดินออกไป สวนทางกับเสือที่เดินเข้ามาพอดี ทั้งสองมองหน้ากัน นนท์ยิ้มแปลกๆมาให้เสือ แล้วเดินออกไป เสือเดินมานั่งข้างภีม เขารู้สึกถึงความผิดปกติของสถานการณ์ เขารู้ว่าภีมต้องพยายามทำอะไรสักอย่างแน่นอน
“มึงคุยอะไรกับมัน”
“ปะ เปล่า มันแค่มันทักกูเฉยๆ”
“หึ…กูจะรอดู ไปได้ละ”
“ไปไหนอีกห๊ะ ลากไปลากมาอยู่นั้นแหละ อ๊ะ!”
แก้มขาวถูกบีบจนปากยู่
“มึงมีสิทธิ์อะไรมาบ่นกูห๊ะ! ไป กูจะพาไปกินข้าว กูหิว”
ภีมเดินตามเสือออกไปอย่างว่าง่าย ทั้งคู่ไปทานข้าว นั่งดื่มกาแฟฆ่าเวลา
จนถึงช่วงเย็น ข้างสนามแข่ง เสือและนนท์ ต้องมาเตรียมรถและเช็คความเรียบร้อยก่อนลงเเข่ง วันนี้มีคนมาดูการแข่งมากกว่าทุกวัน และเงินเดิมพันก็สูงตามไปด้วย
6 โมง 45 นาที ทั้งเสือและนนท์พารถไปที่จุด start เสียงเร่งเครื่อง เสียงโห่ร้องดังไปทั่วสนาม ใกล้ถึงเวลา 1 ทุ่ม หญิงสาวผู้ที่ถือธงปล่อยสัญญาณเดินมาอยู่ตรงกลาง พอเวลาเริ่มนับถอยหลัง ธงที่ชูขึ้นถูกปล่อยลง รถทั้ง 2 คันจึงวิ่งด้วยความเร็วผ่านตัวหญิงสาวไป เสือและนนท์ขี่รถไล่เบียดกันอย่างไม่มีใครยอมใคร แต่ความชำนาญของเสือทำให้ขึ้นนำได้เร็วกว่า เกือบใกล้ถึงเส้นชัยรถของนนท์กลับลำเลี้ยวออกข้างสนาม ผู้คนต่างแตกตื่นฮือฮา นนท์รีบขับรถตรงไปที่ภีม
“ไอ้ภีม ขึ้นรถ เร็ว!”
ภีมตื่นตกใจแต่ก็รีบซ้อนท้ายรถขึ้นไป
“ไอ้สัดนนท์!”
เสือสบถอย่างหัวเสีย มัน 2 คนกล้ามากที่หักหลังเขา เสือขี่รถไล่ตามไป ไม่ว่านนท์จะขับเร็วแค่ไหนก็ยังไม่ทันคนที่ขับตามมา เสือถีบเข้าข้างรถของนนท์เต็มแรงจนรถเซล้มข้างทาง เขารีบจอดรถลงมากระชากตัวภีม
ผัวะ! หมัดหนักต่อยเข้าที่แก้มขาวจนเลือดกลบปาก ก่อนจะเดินไปเตะกระทืบนนท์ที่นอนเจ็บอยู่ข้างรถจนสลบ
“มานี่ ไอ้ตัวดี กูบอกแล้วใช่ไหมว่ามึงไม่มีทางหนีกูพ้น ขึ้นรถ!”
ภีมสายหัว พยายามทุบตีมือแกร่งที่ลากเขาขึ้นรถมอไซค์ราคาแพง
“กูมีความอดทนไม่มากนะ มึงจะกลับแบบเป็นหรือตายห๊ะไอ้ภีม!”
ภีมสะดุ้งตื่นกลัว เขาขึ้นคร่อมขี่รถซ้อนท้ายไปอย่างจำนน
พอกลับมาถึงคอนโด ภีมรีบเข้าไปในห้องนอนแล้วล็อกห้องปิดไว้ทันที เขานั่งตัวสั่นอยู่บนเตียง นานจนต้องแปลกใจที่เสือไม่ได้ลุกล้ำเข้ามา อย่างผิดวิสัย
“ไอ้ภีม”
ภีมที่เผลอหลับไปเพราะความเหนื่อย สะดุ้งตื่น ตาเบิกโตเมื่อเห็นเสือมายืนอยู่ข้างๆ พร้อมชามข้าวที่วางไว้ข้างเตียง
“หึ…กลัวดูมากรึไง ทีตอนทำไม่คิด…กินข้าวให้หมด ถ้าไม่หมดกูจะให้มึงกินตีนแทน แล้วมึงก็จำใส่หัวไว้ด้วย ว่านี่ห้องกู กูมีกุญแจสำรองทุกห้อง”
เสือเดินออกจากห้องไป ภีมได้แต่กำผ้าปูไว้แน่น โมโหเกลียด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ทำไมเขาถึงต้องมานั่งทนอยู่ในสภาพแบบนี้ เขายกชามข้าวต้มขึ้นมากินจนหมดตามคำสั่ง ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำให้หายเหนื่อย ภีมกดครีมอาบน้ำถูชำระร่างกายตั้งแต่หัวลงไล่ลงไปเรื่อย
“อืออ อ่า…เชี่ย อะไรว่ะเนี่ย”
ท่อนเอ็นของเขาตั้งชูขึ้น ตอนนี้เขามีอารมณ์ ร่างกายลุ่มร้อน แทบระเบิด
“อืออออ ซี๊ดดด”
ภีมกำท่อนเอ็นรูดเข้าออก มือหนึ่งกำลังช่วยตัวเอง อีกมือลูบไล้บีบหัวนมไปด้วย
“อะ อ๊าาาา อืม”
ท่อนเอ็นแข็งถูกชักเข้าออกถี่ๆหลายครั้งจนเสร็จ น้ำเหนี่ยวไหลใส่มือจนเลอะ ภีมกัดปากแน่นทุบตู้กระจกอาบน้ำอย่างโมโห เขาโดนไอ้เสือใส่ยา ตอนนี้อารมณ์ร้อนรุ่มเริ่มทำให้น้องชายของเขาตื่นขึ้นอีกครั้ง
“เชี่ยเอ้ย ไอ้เหี้ยเสือ!”
ภีมหยิบผ้าขนหนูมาพันรอบเอว รีบเดินไปหาคนต้นเรื่อง เสือที่นั่งอยู่บนโซฟา ยิ้มเหยียดมองคนที่กำลังอารมณ์เดือดอยู่ตรงหน้าเขา
“ไงมึง…” ผัวะ!
หมัดหนัก ต่อยเข้าแก้มเสือเต็มแรง คนที่กำลังจะยืนจึงเซล้มลงไป
“ไอ้ภีม มึง!”
เสือเช็ดเลือดที่มุมปาก ก่อนพุ่งมาบีบคอขาว แล้วดันไปติดผนังห้อง เขาเพิ่มแรงบีบจนคนถูกกระทำสำลักใกล้จะหมดลมหายใจ ถึงได้ปล่อยมือออก
ตอนนี้ภีมที่ร่างกายเปลือยเปล่า ร่วงลงนั่งพับไปที่พื้น เสือบีบแก้มขาว แล้วประกบปากลงไปจูบ ดูดเม้มจนดัง จ๊วบจ๊าบ มือก็ลูบไล้เรื้อยไปทั่วแผ่นหลังเนียน ก่อนตะปบลงไปที่ก้นบีบมันจนเป็นรอยจางของนิ้วมือ
“อื้ออ อ๊ะ!”
สองนิ้วของเสือ แหย่งลงไปที่รูก้นจนภีมสะดุ้ง แต่ร่างกายกลับตื่นชูชัน อยากปลดปล่อยแทบบ้า นิ้วของเสือที่แหย่งเขามายิ่งเพิ่มแรงอารม์ให้ยิ่งพุ่งสูง ภีมใช้มือของตัวเองกำรูดส่วนที่ตั้งชูชั้นของตนไปด้วย
“อ๊าา แรงๆ”
“หืม..?”
เสือจงใจแกล้งหยุดขยับนิ้ว นั่งนิ่งรอดูว่าคนตรงหน้าจะทำยังไง
“ไอ้เสือ…อือออ”
“กูยังไม่มีอารมณ์ว่ะ”
“นี่มึง…อ๊ะ”
เขาแกล้งดันนิ้วที่ยังคาอยู่ในรูก้นเข้าไปลึกอีก
“ขอร้องกู แล้วกูจะทำให้มึงจนหายเงี่ยนเลย”
ภีมมีสีหน้าลังเล ผิดกับร่างกายที่พยายามเร่งเร้าจะปลดปล่อยความใคร่นี่เต็มทน
“ชะ ช่วยกูด้วย กูไม่ไหวแล้ว”
“หึ…อ๊ะ เสือ!”
เสืออุ้มตัวภีมให้ขึ้นมานั่งทับบนตัว ท่อนเอ็นแข็งของเขา ถูไถไปมาที่ก้นจนภีมอารมณ์ขึ้นแทบคุ้มอารมณ์ไม่อยู่
“อยากหายเงี่ยนมึงก็ขึ้นเอง”
“ไอ้เสือ…มึง…อือออ”
มือหนาบีบก้นขาว ขย้ำกดลงมาบดเบียนแท่งกายแข็งให้ยิ่งเพิ่มความอยากเข้าไปอีก ภีมกัดปากจนห้อเลือด ตอนนี้คงไม่ต้องไปสนอะไรแล้ว เขายกก้นขึ้น จับท่อนเอ็นไปจ่อที่ปากทางค่อยๆกดมันเข้าไปอย่างลำบาก จนใกล้จะสุด
“อ๊าาาา ไอ้เสือ กูจุก
เสือแกล้งดันสวนแกนกายขึ้นมา จนภีมที่ไม่ทันตั้งตัวถึงกับจุก
“ขยับสิว่ะไอ้ภีม มึงรัดของกูโครตแน่น”
“อ๊ะ กูไม่เคยนั่งให้ใคร อย่าเร่งสิว่ะ”
ภีมขยับก้นไม่ค่อยถูกจังหวะ แต่ไม่นานร่างกายก็ตอบรับกันได้อย่างดี
“อ๊าาาา เร็วอีก ไอ้ภีม”
“โอ๊ยย เสือ ไม่ไหวแล้ว อ๊ะๆๆ”
คนด้านบนขย่มร่อนสุดแรง จนเสือแทบเสร็จ สองมือของเขาช่วยพยุงก้นเนียนให้ขยับได้สะดวกขึ้น จนเสียงขย่มดัง ตับๆๆ ลั่นไปทั่วห้อง
“เสือ กูไม่ไหวแล้ว”
คนขย่ม จับแท่งร้อนขยับชักไปด้วย จนตอนนี้ใกล้จะสุดทาง
“อ๊ะๆๆ ซี๊ดดด อ๊าาาา”
น้ำของภีมกระเด็นเลอะเต็มหน้าท้องของเสือ ก่อนจะฟุบคาอกแกร่ง
“ซี๊ด เสียวชิบ อ๊าาาา”
เสือเร่งกระแทกใส่ไม่ยั้ง กอดคนด้านบนไว้แน่นแล้วปล่อยน้ำขุ่นเข้าไปจนหมด
แต่นี้แค่เริ่มต้น เกือบทั่งคืนยังคงมีเสียงครางพร้อมเสียงเนื้อกระทบกันดังลั่นไปทั่วห้อง กว่าจะสงบลงได้ มารู้ตัวอีกที ก็ตื่นกันเกือบบ่าย 3 และก็เป็นเช่นเคย ภีมไข้ขึ้นตามที่เสือคิดไว้ ซึ่งเขาก็ต้องดูตามเดิม
“โอ้ย ไอ้เสือทำเชี่ยไรเนี่ย”
ภีมถูกลากลงจากที่นอน เพราะนิสัยตื่นสายเป็นประจำ ทำให้เสือต้องใช้วิธีปลุกที่รุนแรงทุกที
“ไปอาบน้ำ มันจะเที่ยงแล้ว”
“กูง่วง กูแทบจะไม่ได้นอนเลยนะมึง”
เสือยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วถามกลับไป
“มึงมัวแต่ทำอะไร…หึม?”
“จิ ไอ้สัด มึงจะถามหาพ่อมึงหรอ เออกูไปอาบน้ำก็ได้”
คำตอบที่รู้กันดีอยู่แล้ว ทำภีมไปไม่ถูก ทำไมเขาต้องเขินกับเรื่องบ้าๆนี้ด้วย หลังจากภีมเข้าห้องน้ำ เสือก็โทรหาเอก ส่งรูปบางอย่างให้เอกช่วยไปจัดการให้เขา ไม่นานเอกก็โทรเข้ามา
“ไอ้เสือ นี่มึงเอาจริงหรอ ในกลุ่มมีเป็นหมื่นนะมึง”
“เออ จัดการให้กูด้วย”
“แต่มันเสี่ยงนะมึง กูว่าไอ้ภีมก็คงไม่ปลอดภัย”
“ไอ้เอก กูจัดการได้ มึงแค่เอารูปไปลงกระจายให้กูก็พอ แค่นี้แหละ”
เสือตัดสายไป เอกที่มองดูรูปของภีมที่นอนซบอยู่บนอกเสืออย่างเหนื่อยใจ เขาได้แต่ภาวนาให้ไอ้ภีมอยู่รอดปลอดภัย เพราะแฟนคลับและคู่อริไอ้เสือไม่ปล่อยมันแน่
ไม่ถึง 1 นาที เมื่อรูปโพสลงไป คอมเม้นต่างๆนาๆก็เด้งขึ้นจนเครื่องแถบค้าง ทุกคนต่างพากันสงสัยรูปที่ไม่มีแคปชั่น บางคนก็ไปสืบเซาะหาว่าคนที่นอนซบอกเสืออยู่ว่าเป็นใครมาจากไหน จนได้รู้ว่าคือภีม รุ่นน้องในคณะเดียวกัน แต่ทำไมถึงไปนอนด้วยกัน ไปคบกันตอนไหน รูปนี้ตัดต่อรึเปล่า คำถามต่างๆมากมายเด่งขึ้น แต่ก็ไม่มีคำตอบทฝ
เสือมองมือถือและดูคอมเม้นต่างๆอย่างอารมณ์ดี เพราะอีกไม่นานมหาลัยก็จะเปิด ตอนนั้นคงมีเรื่องสนุกให้ไอ้ภีมได้ปวดหัวเล่น ส่วนภีม ไม่ได้รับรู้ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเลยเพราะเขาถูกยืดมือถือไปตั้งแต่วันที่มาอยู่กับเสือ จะใช้ได้ก็ต่อเมื่อต้องการโทรหาพ่อกับแม่ ซึ่งก็มีเสือนั่งคุมอยู่ข้างๆตลอด
“ไอ้ภีม เสร็จรึยัง ถ้ามึงยังไม่ออกมากูจะให้มึงอดข้าวจนถึงเช้า”
ตุบๆ เสียงฝีเท้ารีบวิ่งออกมาหยุดอยู่ตรงหน้าเสือ
“สัด เร่งอยู่นั้นแหละ กูยังใส่เสื้อไม่เสร็จมึงเห็นไหมเนี่ย”
“หึ…ก็ รีบใส่ มัวแต่ยืนยั่วกูอยู่นั้นแหละ”
“ยั่วพ่อมึงสิ”
เสื้อที่ยังใส่ไม่เสร็จถูกสวมใส่ทันที ภีมหัวเสียที่เขาต้องเป็นฝ่ายแพ้ทุกครั้ง
“มึงจะไปไหน ปกติไม่ค่อยพาไปกินข้าวข้างนอก”
“วันนี้กูอารมณ์ดี หรืออยากให้กูอารมณ์เสีย”
“จิ…เออๆ จะไปไหนก็ไป”
ทั้งคู่ขี่รถมากินข้าวใกล้กับมหาลัย ภีมแทบอยากจะหายตัวไปหาเพื่อนสนิทที่หอพักซะเหลือเกิน ปานนี้พวกมันคงสงสัยที่เขาหายไปไม่ติดต่อตั้งแต่ปิดเทอม
“ภีม เฮ้ย!ไอ้ภีม ทางนี้ๆ”
แดนเพื่อนสนิทที่สุดของเขา รีบโบกมือเรียกเมื่อเจอภีมนั่งอยู่ในร้านอาหารใกล้กัน
“สัดภีม กูโทรหามึงไม่ติดเลย ตอนนั้นโทรมาสายก็ตัดไป กูนึกว่ามึงตายห่าไปแล้ว”
“เชี่ยแดน คือกู…”
“เชี่ย พี่เสือ!”
ภีมยังพูดไม่ทันจบเพื่อนตัวดีก็หันไปสนใจคนข้างๆเขา พี่เสือที่เป็นเหมือนไอดอลของน้องๆในคณะ แดนมองภีมกับเสือสลับกันไปมา ก่อนพูดถึงรูปที่เขาแชร์กันสนั่นโซเชียล
“จริงหรอเนี่ย มึงกับพี่เสือคบกันจริงหรอว่ะ”
“ไอ้แดน มึงพูดอะไรเนี่ยห๊ะ!”
“นี่ไง มึงดูนี่”
รูปของเขากับเสือที่นอนกอดกัน ถูกโพสต์ไปทั่ว คอมเม้นก็เยอะจนอ่านแทบไม่หมด
“มึง…ไอ้เสือ สัดเอ้ย”
ภีมอยากกระโดดถีบคนที่นั่งยักคิ้วยิ้มเยาะเขา แต่ก็ทำได้เพียงกัดฟันแน่นขมอารมณ์ไว้ เพราะตอนนี้โต๊ะของพวกเขาเริ่มกลายเป็นจุดสนใจ
“แหม ตกลงที่หายไป คือไปอยู่กับ…แฟน”
“สัดแดน มึงหุบปากได้ไหม กูรำคาญ”
“เคๆ แล้วพี่เสือไปชอบมันตอนไหนอะพี่ ผมไม่เคยเห็นพี่กับมันคุยกันเลย”
“ไอ้แดน!”
ภีมพยายามเอามือปิดปากเพื่อนสนิท กลัวจะโดนเล่นงานไปด้วย เสือไม่ได้มีท่าทีไม่พอใจอะไร เขาแสร้งตักลูกชิ้นให้ภีม ก่อนนั้นกินไปเงียบๆ
“หวานจังงง”
“แดนมึงจะไปไหนก็ไป หรือจะให้กูแตะส่งห๊ะ!”
“เออๆ ไปก็ได้ แต่เปิดเทอมมา มึงซวยแน่ แฟนคลับพี่เสือหมายหัวมึงอยู่”
“สัดแดน เพื่อนเหี้ย”
ตอนนี้ก๋วยเตี๋ยวที่สั่งมาเริ่มขึ้นอืด ภีมแทบจะกลืนอะไรไม่ลง เขาเริ่มไม่อยากออกไปไหน ไม่อยากให้ถึงวันเปิดเทอม อยากนั่งอยู่แต่ในห้อง รูปของเขากับไอ้เสือยิ่งจะทำให้ชีวิตวุ่นวายมากขึ้น ซึ่งเขาก็รู้ว่าไอ้เสือมันตั้งใจ มันถึงได้ไม่ร้อนตัว แถมอารมณ์ดีผิดปกติ
“ไอ้เสือ มึงทำแบบนี้ทำไม”
“กูก็แค่อยากอวดแฟน มึงมีปัญหา?”
“สัด แฟนบ้านพ่อมึงสิ มึงตั้งใจแกล้งกู”
“แล้วแต่มึงจะคิด”
“ไอ้เหี้ยเสือ!”
“เงียบ หุบปาก ถ้าไม่อยากให้คนมองเยอะกว่านี้ รีบกินแล้วกลับห้อง”
ภีมพยายามระงับอารมณ์ฉุนไว้ เขารีบกินแล้วเดินไปที่รถมอไซค์โดยไม่รอคนที่กำลังจะจ่ายเงิน เสือแวะซื้อของใช้ที่ร้านสะดวกซื้อระหว่างทางกลับ เขาหยิบของใช้ส่วนตัวที่ตอนนี้ใช้ร่วมกันใส่ตระกร้า ภีมมองแล้วแปลกใจ ของทุกอย่างถูกเปลี่ยนกลิ่นและยี่ห้อเกือบหมด
“กลิ่นนม ทำไมมึงเปลี่ยนมาใช้กลิ่นนี้ว่ะ”
ระหว่างหยิบของขึ้นมาจ่ายเงิน ภีมสงสัยเลยถามออกไป
“กลิ่นเหมือนมึงไง”
“อะ ไอ้สัด พูดหมาๆอีกแล้วนะมึง”
คนถามยังอึ้งไม่เท่ากับคนที่ได้ยินพวกเขาคุยกัน พนักงานสาวที่ขณะกดคีย์จำนวนเงินค่าสินค้า อมยิ้มมองเขาทั้งสองคนไปด้วย ภีมเริ่มทำหน้าไม่ถูก รีบหยิบของใส่ถุงผ้า แล้วลากคนที่จ่ายเงินเสร็จให้กลับคอนโดทันที
เมื่อมาถึงคอนโด ภีมหยิบของใช้บางส่วนรีบเดินตรงไปในห้องไม่พูดไม่จา เสือเองก็ไม่ได้จะเซ้าซี้ เขานั่งที่โซฟาตัวเดิมหยิบกระป๋องเบียร์จากถุงที่เพิ่งซื้อมาแกะดื่มอย่างอารมณ์ดี
ตื้ดๆๆๆ ~~~
เสียงโทรศัพท์เสือดังขึ้น เขามองชื่อคนที่โทรมาแล้ววางมันไว้ที่เดิม ก่อนมันจะดังขึ้นถี่ๆจะต้องกดตัดสายไป
ภีมเก็บของเสร็จเดินออกมาข้างนอกเห็นเสือพยายามกดตัดสายเรียกเข้าหลายรอบก็สงสัย แต่ไม่นานใบหน้าของเขากลับยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา โทรศัพท์ของเสือที่มีสายเรียกเข้าถูกภีมแย่งไป
“ไอ้ภีม มึง…อย่าเสือก”
ภีมกดรับมันทันทีแล้วพูดกับคนในสายแทน
“ฮัลโหล ต้องการพูดกับใครครับ”
“นี่เบอร์ของเสือ นายเป็นใคร”
“เออ เสือหรอ พอดีเขาอาบน้ำอยู่อะ”
เสือปล่อยให้ภีมพูดตอบโดยไม่ห้ามปรามอะไร เขามองการกระทำของคนตรงหน้าอย่างขำขัน
“นี่แกเป็นใคร หรือว่าคนที่เสือโพสรูปในเฟส”
“ก็…ไม่รู้สิ แค่นี้นะเรากำลังจะอาบน้ำ”
ภีมพยายามเน้นคำว่าเรา ให้ปลายสายสติแตก เธอกรี๊ดดังลั่นจนภีมต้องกดตัดสาย
“มึงทำอะไร จะแกล้งกู?”
“ทำไม ที่มึงยังแกล้งกูได้เลย กูก็แค่เอาคืนนิดๆหน่อยๆ”
“หึ กูก็ไม่ได้ว่าอะไร ดีซะอีกมีไม้กันหมา”
“ไอ้เสือ มึง…”
เสือเดินเข้ามาใกล้คนปากดีช้าๆ คนที่ถูกคุกคามถอยหนีจนหลังแนบติดกำแพง
“กูอยากอาบน้ำ ไหนบอกว่าอยากอาบน้ำกับกูไง”
เสือยื่นหน้าไปกระซิบข้างหู คนที่ได้ยินเริ่มใจไม่ดี เมื่อถูกกระชากจนตัวปลิวให้เดินตามไป
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
