-ขอทาน-
ในมุมที่มีแสงสว่างไม่สามารถส่องมาถึงในพื้นที่กองขยะ มันคงดูไม่ออกว่าเป็นเด็กน้อยคนหนึ่งถ้าไม่ใช้ขยับ ดวงตาที่ปิด เปิดเปลือกตาขึ้นดวงตาสีแดงช่างดูน่ากลัวประกอบกับประกายตาเฉียบแหลม
ดวงตาสีแดงกวาดตามองไปรอบๆข้างอย่างระมัดระวังก่อนที่จะลุกขึ้น ความรู้สึกที่ด้านชาก็เจ็บปวดขึ้นอีกครั้ง
เด็กน้อยขมวดคิ้วแน่นดวงตาฉายแววประหลาดใจก่อนที่จะเอะใจบางอย่างดวงตาสำรวจตัวเองอย่างรวดเร็วดวงตาเบิกตากว้างอย่างตกใจก่อนที่จะสงบลงได้อย่างรวดเร็ว
'นี้ไม่ใช้ร่างของฉันสินะ'
อย่างไรก็ตามร่างนี้ก็เป็นเพียงขอทานจากที่มองดูรอบๆแล้วเด็กคนนี้น่าจะถูกทำร้ายด้วยขอทานเจ้าถิ่นจนตายจากนั้นเธอก็เข้ามาในร่าง จินเย่ววิเคราะห์ออกมาตามที่เธอเห็น
จินเย่วมองไปที่มีแสงสว่างเล็ดรอดออกมาเล็กน้อยด้วยด้วยสายตาที่เฉียบแหลมทำให้เธอสามารถเห็นผู้คนข้างนอกได้อย่างชัดเจน
แต่เธอค่อนข้างจะประหลาดใจเล็กน้อยผู้คนที่นี่สวมเสื้อผ้าที่ดูแปลกตาไม่เหมือนกับที่เธอจากมา แต่เธอก็ประหลาดใจอีกครั้ง โลกนี้ดูเหมือนจะมีลมปราณด้วย
อีกทั้งพลังจะหนาแน่นกว่าโลกเดิม ดูเหมือนว่าโลกนี้จะมีอะไรน่าสนใจเยอะจริงๆ จินเย่วคิดในใจ ดวงตาเปร่งประกายขึ้นด้วยความสนใจ
*พึ่งหัดเขียนเป็นครั้งแรกถ้ามีคำแปลกๆ
โพล่มา เเจ้งใด้ทันที ถ้าเขียนน้อยก็ขอโทษด้วยแล้วกัน อย่าลืมอ่านคำเตือนนะ
*จากนี้จะเปลี่ยนคำพูด เช่น
แทนตัวเองว่า นาง หรือว่า จินเย่ว สองคำนี้บ้างครั้งจะสลับแทนตัวเอง
*คำเตือน
เรื่องนี้อัพไม่เป็นเวลาหรืออัพตามอารมณ์**
...-บาดเจ็บ-...
จินเย่วพยามจะลุกขึ้นแต่เพราะบาดเจ็บมันจึงทำให้นางไม่สามารถลุกขึ้นใด้ ดวงตาฉายเเววเฉยเมย
สงสัยข้าคงต้องนอนที่ข้างถนน จินเย่วคิดกับตนเอง ล้มตัวลงนอนไม่ว่าชาติก่อนหรือชาตินี้ข้าก็ยังคงต้องพึ่งตนเองเรื้อยมา จินเย่วปรากฏรอยยิ้มที่ส่งไปไม่ถึงดวงตา
ผ่านไปไม่นานจินเย่วก็ล้มตัวลงก่อนที่ดวงตาจะมืดสนิท
ในมุมมืดที่ส่งผ่านไม่ถึง ดวงตาสีแดงแววเปิดตาขึ้นบาดแผลทางร่างกายก็ยังคงมีเหมือนเดิม
จินเย่วปิดตาอีกครั้งก่อนจะกำหนดลมหายใจเข้าออกอย่างแผ่วเบา เวลาไม่ถึง 1 เค่อ
กระแสสายหนึ่งใหลตามร่างกาย
บาดแผลค่อยๆหายไปตามลำดับ
อย่างไรก็ตามบาดแผลแม้จะหายไปมากแต่ร่างกายก็ยังไม่มีแรง จินเย่วรู้สึกหิวเล็กน้อยแต่ก็ต้องอดเอาไว้
นางจะต้องรอให้บาดแผลหายกว่านี้ก่อนและทำให้ร่างกายสมบูรณ์ให้ถึงที่สุดก่อนจะไปจากตรงนี้
ถึงแม้ว่าร่างกายจะค่อยๆรักษาบาดแผลหายเร็วขึ้นแต่ว่าอาหารก็จำเป็นต่อการรักษาบาดแผลและยังเพิ่มแรงขึ้น นางจำเป็นต้องกินอาหาร
แต่ว่าจะทำอย่างไรในเมื่อข้าไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้น ข้าคงต้องนอนนิ่งๆต่อไปเรื่อยๆจนกว่าจะมีสภาพที่ดีกว่านี้
เมื่อคิดใด้เช่นนั้นจินเย่วจึงนำลมปราณเข้ามาในร่างกายถึงแม้ว่าลมปราณในที่นี้จะอ่อนแอมากก็ตาม
————————————————————————————————————
1 เค่อ \= 15นาที
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
