...จุดเริ่มต้น...

คุณคิดไหมคะว่า การที่เราสนับสนุนคนอื่นมาโดยตลอด แต่เรากลับถูกมองข้ามมันรู้สึกอย่างไร...

มันคงไม่รู้สึกดีหรอกค่ะ กับการที่เราถูกมองข้าม

แม้ว่าเราจะพยายามสักแค่ไหน...

" มินขอดูข้อ 25 หน่อยสิ " เพื่อนสาวของฉัน มีนามว่า ' แอน ' เอ่ยถามฉัน

" ได้สิ ^^ " ฉันตอบเพื่อนของฉันไปพร้อมส่งยิ้มให้เล็กน้อย

' แอน ' หนึ่งในเพื่อนในกลุ่มของฉัน เธอเป็นคนที่ตัวเล็ก น่ารักพอสมควร ฉลาด แต่ชอบมาปรึกษาเรื่องการบ้านอยู่บ่อยๆ แต่เธอเป็นคนที่กวนฉันเอาเสียมาก จนบางทีเราสองคนก็ทะเลาะกัน

" ขอบคุณค้าบ น่ารักจริง "

ขณะที่เรานั่งคุยกันนานพอสมควรพวกเรา คุณพรพรรณ เดินเข้ามาในห้องพอดี

คุณครู ' พรพรรณ ' ท่านเป็นคนที่ดุนิดหน่อย แต่ท่านก็ใจดีนะ ฉันชอบการสอนของคุณครูพรพรรณ เพราะครูเขามีเทคนิคการสอนที่ดีมากๆ ซึ่งเข้ากับยุคสมัยของปัจจุบัน

" นักเรียนคะ เนื่องจากสถานการณ์ของโควิด เริ่มแย่ลงเรื่อยๆ ผู้ป่วยก็เพิ่มขึ้น โรงเรียนข้างๆของเราก็มีคนติดโควิดอีก ที่โรงเรียนจึงมีประกาศว่า ให้หยุดการเรียนการสอนแบบ on site ให้เรียนแบบ online จนกว่าสถานการณ์นี้จะดีขึ้นค่ะ "

เมื่อคุณครูพรพรรณนั้นพูดจบแล้วนั้นจึงเดินจากสารที่โรงเรียนมาให้พวกเรา

" และอย่าลืมให้ผู้ปกครองตัวเองดูด้วยนะคะ เดี๋ยวมีปัญหาเกิดขึ้นอีก "

" ครับ / ค่ะ "

เพื่อนๆทุกคนขานรับคุณครูท่าน ก่อนที่โรงเรียนเลิก ฉันจึงเก็บของสัมภาระ หนังสือต่างๆ ไว้ในกระเป๋านักเรียน เนื่องจากโรงเรียนปิดแต่ไม่รู้ว่าจะเปิดอีกทีเมื่อไหร่

" จะปิดแล้วอ่าาาา ต้องคิดถึงเพื่อนๆแน่ๆ "

" ใช่ แซดเลย "

เพื่อนๆทุกคนกล่าวอำลากันอย่างอาลัยอาวรณ์ เพราะปิดเทอมจะต้องไม่เห็นหน้ากัน พูดคุยกันเหมือนคราวก่อน

" มินฉันกับแอนกลับก่อนนะ "

" อื้อ "

ฉันพยักหน้ารับเล็กน้อย ก่อนโบกมือลาเพื่อนๆก่อน กลับไปอีกทางหนึ่ง ในระหว่างนั้นฉันเดินกลับหอ ฉันจึงคิดอะไรเรื่อยๆ

" ฉันคงต้องกลับบ้านสินะ "

ทำไมฉันถึงคิดแบบนั้นหรอ เพราะพ่อกับแม่คงไม่ยอมให้ฉันอยู่หอคนเดียวแน่ๆ เนื่องจากคนติดโควิดในเมืองก็เริ่มเยอะ เงินทางบ้านฉันก็ไม่เอื้ออำนวยเสียด้วย บ้านฉันก็ไม่ได้มีฐานะดีมากมาย เป็นหนี้สินอีก ฉันก็เกรงใจเงินจากทางบ้าน เลยต้องเก็บของและกลับบ้านไป ถึงจะไม่ถูกกับคนที่บ้านฉันก็ตาม...

เมื่อเวลาผ่านไปได้นาน ฤดูก็แปรเปลี่ยนผัน บรรยากาศก็เริ่มแปรปรวน ก็มาจากภาวะโลกร้อน ที่ส่งผลกระทบมากมาย ไม่ว่าจะเกิดเหตุการณ์ไฟป่า น้ำท่วมใหญ่ในต่างประเทศ เกิดพายุมากมาย

" ทำไมเหตุการณ์ยิ่งเลวร้ายขึ้นนะ "

ตริ้ง~

เสียงเมจเสจของฉันดังขึ้น

จะอยู่รอดไหมชีวิต

ไม่ต้องตกใจหรอกค่ะ นี่คือชื่อกลุ่มของฉันเอง

แอนนี่ดีดี๊ ' : มึงข้อนี้ตอบไรว่ะ

ส้มโอมโหล้านนน : ไม่รู้ว่ะมึง

แอนนี่ดีดี๊ ' : @minmin

แอนนี่ดีดี๊ ' : มินขา~

แอนนี่ดีดี๊ ' : ตอบไรๆ

เพื่อนๆของฉัน จะแท็กฉันก็ต่อเมื่อเรื่องงานนี่แหละค่ะ ถึงเรื่องอื่นจะมีบ้างแต่ก็ไม่รู้จะแจมยังไงดี บางทีฉันก็แจมบ้างนะ

ฉันกำลังยกกล้องขึ้นถ่ายเช็คคำตอบที่แอพ อะวูดู้ เป็นแอพสำหรับเช็คคำตอบ สอบถามการบ้านคณิต บางทีก็ไม่มีคำตอบที่ฉันกำลังค้นหา ต้องคิดเองบ้าง แต่ฉันโหลดมาเพื่อเช็คคำตอบนั่นแหละ

แชะ !

ไม่มีคำตอบแฮะ คงต้องเสี่ยงดวงแล้วแหละ

ฉันบ่นในใจตัวเอง เพราะคำตอบที่ฉันหาจะถูกหรือเปล่า คงต้องถ่ายแล้วแหละผิดถูกไม่ว่าเนาะ

ในระหว่างที่ฉันถ่ายรูปจะส่งให้เพื่อนๆ แชทกลุ่มก็เด้งรัวๆ ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาคุยไรกัน ฉันก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ชอบอ่านแชทแต่ไม่ตอบบางทีก็ดอง ไม่ใช่เพราะอะไรหรอก บางทีแชทไม่แจ้งเตือนบ้าง ลืมตอบ อันนี้เป็นบ่อยนะ บางทีพิมพ์ทิ้งไว้แต่ลืมกดส่ง จึงทำให้บางคนเข้าใจผิดว่าฉัน อ่านแล้วไม่ตอบ แต่บางครั้งฉันก็นั่งปั่นงานบ้างและไม่ได้แตะโทรศัพท์เลย ยิ่งโตขึ้นก็ยิ่งเรียนสูงงานการบ้านก็เยอะเอาการ

แอนนี่ดีดี๊ ' : มินขาาาาา~

ส้มโอมโหล้านนน : อีมินหมกว่ะ

แอนนี่ดีดี๊ ' : ++++++++++

ส้มโอมโหล้านนน : ชอบหมก เก็บคำตอบไว้คนเดียว

แอนนี่ดีดี๊ ' : ถามแพรวก็ได้ว่ะ

แอนนี่ดีดี๊ ' : แพรวขาใจดี

บางทีฉันก็มีคำถามขึ้นมาว่า พวกเขายังคงเห็นฉันเป็นเพื่อนอยู่ไหม บางทีฉันก็คอยช่วยเหลือเขาตลอดเวลานะ แต่ก็เหมือนโดนมองข้าม เมื่อไหร่ที่มีการบ้านและงานเขาก็จะชอบทักมาตอนนั้นแหละ มันก็มีหลายๆเหตุการณ์ทำให้ฉันคิดแบบนั้นขึ้นมา

ตอนฉันป่วย

" เฮ้ยแก วันนี้มีเรื่องเล่าด้วยว่ะ "

" ไหนๆว่ะ "

ฉันเป็นคนเดียวที่นอนก้มหัวตัวเองบนโต๊ะไม่มีใครสนใจว่าฉันเป็นยังไง เพื่อนๆบางคนก็ไม่ถามถึงฉันบ้าง คงมีแต่ทะเหมี่ยวที่ถามปัญหาสุขภาพของฉัน บางทีฉันก็คิดว่าตัวเอง งี่เง่า คงปล่อยให้เรื่องมันผ่านไป เพราะไม่อยากเก็บให้คิดมาก

ในกลุ่ม

" อีแนทวันนี้กินไรดีว่ะ "

" นั่นดิ "

ฉันผู้ที่เดินไปกับเขา แต่บางทีอดคิดไม่ได้ว่า *ฉันจะเดินเขาทำไมทั้งๆเหมือนคนที่ไม่มี*ตัวตน

ฉันก็พยายามคิดแง่ดีในโดยตลอด ว่าตัวเองคิดมาก จนบางทีเรื่องพวกนี้เกิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนทำให้อารมณ์ของฉันกลายเป็นความชินชา เฉยชาเสียมากกว่า ยอมรับว่า เหนื่อยมาก กับเรื่องพวกนี้ บางทีก็อดที่จะเสียใจไม่ได้ ได้แต่ร้องไห้ภายในใจ

ฉันเคยเล่าเรื่องนี้กับเพื่อนอีกคนนะถึงจะไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกัน แต่สนิทกันมากระดับหนึ่ง ฉันเป็นคนที่ชอบเล่าเรื่องตัวเองกับคนที่สนิทมากๆเท่านั้น แต่พอหลังๆมา เนื่องจากสถานการณ์โควิด จึงทำให้ฉันกับเพื่อนคนนั้นไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย ก็คงเก็บความรู้สึกนี้ไว้ในจิตใจฉันคนเดียว

" เหนื่อยจัง โคตรเหนื่อยเลย "

น้ำตาของฉันก็เริ่มซึม ไหลลงจากดวงตาที่แสนบอบบาง ฉันอั้นมันไม่ไหว จนสุดท้ายก็ปล่อยโห่ออกมา

ฮึก ฮึก ฮือ

ฉันได้แอบร้องอยู่คนเดียว ฉันพยายามที่จะไม่ร้องออกมาเสียงดัง กลัวคนอื่นเขาตื่นเพราะฉัน ฉันไม่อยากให้คนอื่นคิดมากด้วย

ฮือ ฮือ ฮึก ฮือ

ฉันนอนร้องไห้ จนร่างกายของฉันเริ่มเพลียทำให้ฉันเผลอหลับไป...