ขณะนี้เป็นเวลาเย็นใกล้ค่ำแล้ว มีคนกลุ่มหนึ่งเดินตามเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้ม ที่เพิ่งออกมาจากร้านเกมใกล้ๆแถวนั้น เด็กหนุ่มเดินไปเรื่อยๆจนถึงละแวกหนึ่งที่เป็นมุมอับและกล้องวงจรปิดไม่สามารถจับภาพได้ เด็กหนุ่มหยุดเดินทันที ทำให้คนที่เดินตามเขาหยุดตามไปด้วย ถ้ามองจากด้านหลังเด็กคนนี้ดูไม่มีพิษมีภัยอะไร แต่มีหนึ่งในชายกลุ่มนั้น ก้าวออกมาข้างหน้า แล้วชะเง้อหน้ามอง กลับเห็นว่าเด็กคนนั้นมีแมสปิดหน้าอยู่ "ทั้งๆที่ตอนออกมาไม่มีนี่" ชายคนนั้นกล่าว เด็กหนุ่มค่อยๆหันหลังกลับมา แล้วพูดว่า "ฮ่าๆๆ ใช่แล้ว ตอนแรกไม่มีแมสใช่มั้ยล่า" พอเด็กหนุ่มพูดจบ ชายกลุ่มนั้นตาเบิกโพลงทันทีที่เห็นภาพตรงหน้า ภาพที่เด็กหนุ่มชักปืนออกมายิงลูกน้องตายเกลื่อนกลาด เหลือเพียงแต่หัวหน้าเท่านั้น "ฮ่าๆ ลูกน้องตายหมดแล้วนี่ อยากตามลูกน้องไปด้วยไหม"เด็กหนุ่มกล่าว "ไม่ๆ อย่าทำอะไรฉันเลย ปล่อยฉันไปเถอะ" ชายหนุ่มทำท่าร้องขอชีวิต แต่เด็กหนุ่มไม่มีท่าทีที่จะปล่อยไป เด็กหนุ่มจึงกล่าวต่อว่า "งั้นก็บอกมาใครให้คุณตามผมมา แล้วผมจะปลอยคุณไป" ผู้ชายคนนั้นรีบตอบทันที ว่าคนที่ให้ตามเขามานั้นเป็นใคร "ค..คนที่ให้ผมตามคุณคือ...." "คือใคร!!!" เด็กหนุ่มตะคอก "ค...คือ ค..คุณไมเคิลครับ"ชายหนุ่มตอบอย่างตะกุกตะกัก ".....พ่อเหรอ?"เด็กหนุ่มหัวเราะในลำคอ "หึ งั้นผมจะปล่อยคุณไปแล้วกัน" "ปล่อยลงนรกน่ะสิ!" ปัง! ปัง! ปัง! "โชคดีนะ" เด็กหนุ่มกล่าวตบท้าย แล้วเดินหายไปในกลุ่มควัน

จองกุก = ภาคิน           วี=ลลิน (แฝดพี่) /วลัญช์ (แฝดน้อง)            จีมิน=กวินทร์

จิน =อิมเมจ          ชูก้า=ธาม         นัมจุน=ตูมตาม          เจโฮป=ไออุ่น          ไมเคิล=พ่อภาคิน

*ถ้ามีตัวละครเพิ่มมา จะมาเพิ่มนะคะ*

วันนี้เป็นวันเปิดเรียนชั้นม.5วันแรกของผม ผมกับเพื่อนอีก3คนกำลังเดินไปโรงอาหาร ซื้อข้าวซื้อไรเสร็จ เราก็ไปนั่งโต๊ะกัน พวกผมนั่งได้สักพัก ก็มีผู้ชายหน้าหวานกลุ่มหนึ่งเดินมาขอนั่งด้วย เพราะโต๊ะในโรงอาหารได้เต็มหมดแล้ว "คือ....ขอพวกเรานั่งด้วยนะ พอดีโต๊ะมันเต็มหมดแล้วอ่ะ" กวินทร์กล่าว "อื้อ ได้สินั่งเลยๆ " ไออุ่นตอบกลับด้วยสีหน้าท่าทางยิ้มแย้มและเป็นมิตร ภาคินที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเอ่ยขึ้น "พวกเธอเป็นผู้หญิงเหรอ สวยๆกันทั้งนั้นเลย"

"แหนะ ไอ้คินม่อสาวอีกแล้ว " ตูมตาม ธาม และไออุ่นพูดแซวเพื่อนของตนด้วยหน้าตาทะเล้น น่าเอาเท้ายัดปากสักที ภาคินคิด

        "รีบกินข้าวกันเถอะ เดี๋ยวต้องขึ้นเรียนแล้ว" วลัญช์พูดแบบนิ่งๆ แล้วก้มทานข้าวต่อ "เอ่อ พวกเธ-- เอ้ย พวกนายชื่ออะไรกันบ้างอ่ะ นี่จะขึ้นห้องแล้วยังไม่รู้จักชื่อทุกคนเลย"คำพูดของตูมจามทำให้ทุกคนฉุกคิดขึ้นได้ว่า "จริงด้วย พวกเรายังไม่รู้ชื่อกันเลย เราชื่อ ธามนะ"   "เราตูมตาม"  "เราชื่อไออุ่นจ้า"  "ภาคิน" "ตอบห้วนจังเลยนะ" อิมเมจถาม "อืม เราอิมเมจ" "เราลลินจ้า" "เราชื่อ กวินทร์นะ" .......... ลลินสะกิดให้วลัญช์พูดแนำนำตัวเอง แต่วลัญช์เป็นคนนิ่งๆ ไม่ค่อยชอบสุงสิงกับใคร เลยต้องอยู่กับลลินที่เป็นพี่ ลลินก็ก็ดูแลน้องอย่างดีมาตลอด แต่สิ่งที่ลลินไม่สามารถปรับเปลี่ยนได้คือ นิสัย ของวลัญช์ วลัญช์เป็นคนเก็บตัว พูดน้อย แต่ใจดีนะ แต่ไม่มีใครเคยเห็นมุมนี้น่ะสิ ลลินกุมมือคนน้องแล้วพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร คุยได้ "วลัญช์....ร..เราชื่อวลัญช์"ทั้งกวินทร์ อิมเมจ และลลินยิ้มปริ่ม แล้วก็แยกย้ายกันขึ้นห้องเรียน

พอขึ้นมาบนห้องก็เจอกันอีก และยังได้รู้อีกว่าอยู่ห้องเดียวกัน ตอนนั้นครูก็มาพอดี พวกเราเลยเดินเข้าห้องไปพร้อมกัน ภายในห้องตอนนี้ครูให้จับฉลากนั่งกัน ผมจับได้หมายเลขเดียวกับลลิน ธามนั่งคู่กับกวินทร์ ตูมตามนั่งกับอิมเมจ ส่วนไออุ่นนั่งกับวลัญช์ พวกมันนั่งหลังผมกับลลินครับ แต่ก็ดีนะได้นั่งกับคนเก่ง พอเริ่มเรียนวิชาแรก ผมไม่เข้าใจ ผมจึงจะถามลลินแต่เห็นเธอเรียนอยู่ ผมเลยไว้ค่อยถามในแชทก็ได้ เพราะผมก็ไม่ได้ขยันขนาดนั้น พอเลิกเรียนคาบแรก คาบสองก็ต่อเลย

   "ไม่มีเวลาให้พักเลยวุ้ย" ภาคินสบถออกมา   ลลินเห็นท่าทีของภาคินก็รู้สึกสงสัยขึ้นมา "นาย นายเป็นไรอ่ะ ทำหน้าเหมือนขี้จะออก ถ้านายปวดไปได้นะเดี๋ยวบอกครูให้"  ภาคินโต้แย้งในทันทีบอกว่าเขานั้นไม่ได้ปวดอะไรทั้งนั้น แค่เบื่อในการเรียนของวันนี้ เพราะเขานั้นไม่เข้าใจสักวิชาเลย แล้วผมก็บอกไปว่าผมง่วง ปวดหัวด้วย

    "แล้วจะให้เราช่วยยังไง จะให้พาไปนอนรึไง" ลลินเห็นท่าทีของภาคินก็รู้อยู่ว่าน่าจะไม่ไหว แต่ไม่รู้ทำไมถึงพูดออกไปแบบนั้น เขินโว้ยยย "จะนอนตักเรามั้ยล่ะ คาบต่อไปครูไม่เข้าหนิ" ภาคินยิ้มอย่างชั่วร้าย "ได้เหรอ?" ลลินพยักหน้า+ด้วยการกระทำเขินๆนั่นแหละ ก่อนที่ภาคินจะถดลงจากเก้าอี้เล็กน้อย ก่อนที่จะนอนหนุนตักลลิน

     ยังไม่ทันได้หายใจออก ไอ้พวกข้างหลังก็แซวผมอีกแล้ว "เห้ยยย มีหนงมีหนุนตักกันด้วย" ธามเริ่มต้นแซวทันที ภาคินมองแรงก่อนพูดว่า "ถึงความสูงคุณจะไม่เท่าผม แต่ผมสามารถตอกคุณจนมุดดินได้นะครับ" "......ว่าผมแต่มันกระทบคนข้างๆผมด้วยนะครับ" กวินทร์มองแรงใส่ภาคินแล้วสบัดหน้าหนี เพราะว่านอกจากเพื่อนๆของเขายังว่าเขาตัวเล็ก เตี้ย อ้วน ยังไม่เคยมีใครด่าเขาเจ็บเท่าภาคินด่ามาก่อนเลย ถึงแม้ว่าเขาจะด่าเพื่อนของเขาก็เถอะ แต่มันก็กระทบถึงกวินทร์อยู่ดี

     ตัดมาที่หน้าตาวลัญช์ตอนนี้ดูหวงพี่เอาเรื่องอยู่ การกระทำคนพี่อยู่ในสายตาคนน้องตลอดเวลา เหมือนแบบ.....กุจะฟ้องพ่อ ว่ามรึงให้ผู้ชายหนุนตัก 55555 ไม่ใช่และๆ

     "อะ หลับไปและ ว่าจะถามสักหน่อยว่าไม่ไปกินข้าวหรอ" ลลินบ่นทั้งที่ภาคินยังนอนตักอยู่

 ลลินเลยฝากให้เพื่อนซื้อข้าวไว้ให้2กล่อง รอภาคินตื่นก่อน

"อ่าๆ เดี๋ยวซื้อขึ้นมาให้" กวินทร์ตอบก่อนเดินออกไปซื้อข้าว "ไม่เป็นไรเดี๋ยวเราลงไปกินเอง

"อย่าตามใจมาก เราไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร มาจากไหน ลูกเต้าเหล่าใคร ระวังตัวให้มาก เพราะพี่อาจจะไม่โชคดีเหมือนครั้งนี้อีกแล้ว"วลัญช์กระซิบตบท้ายก่อนเดินออกไปจากห้องตามหลังพวกนั้นไป