ณ ปราศาจจอมมารที่ถูกทำลาย

จุนนอนพิงอยู่ที่ข้างๆหินที่พังมาจากปราศาจ เขามีเลือดไหลออกจากตัวเขาเปื้อนตามเกราะที่เขาใส่และเหนื่อย รอบๆตัวเขาจะมีเหล่ามนุษยและปีศาจ(รูปร่างคล้ายมนุษย์แต่มีเขาหรือบางคนมีปีก)ที่นอนตายอยู่ ข้างหน้าเขาจะมีจอมมารนั่งอยู่ที่เก้าอี้พร้อมกับดาบที่ปักหัวใจไว้

"เจ้าเห็นแล้วใช่ไหมว่าพวกมนุษย์มันเป็นยังไง พวกมันคิดกับพวกเราแค่เป็นตัวประหลาด แม้แต่มนุษย์อย่างเจ้าที่ถูกอัญเชิญมาพวกมันก็คิดไม่ต่างกัน" จอมมารไอออกมาเป็นเลือดขณะที่เขาพูด

หลังจากที่ผู้ถูกอัญเชิญคนอื่นเข้ามาห้องโถงของจอมมารและเริ่มสู้กับปีศาจ มนุษย์ของโลกใบนี้จะเริ่มใช้เวทย์ขนาดใหญ่ที่ต้องใช้จอมเวทย์ทั้งหมดเพื่อหวังจะกำจัดทั้งจอมมารและผู้ถูกอัญเชิญ

จุนหัวเราะออกมา "ชั้นไม่น่าไปเชื่อพวกมันเลย ถ้าชั้นมีโอกาสที่สองชั้นคงจะไม่ช่วยพวกมันแน่" เขาจับแผลของเขาเอาไว้และหลับตาลง

"ถ้างั้นก็ทำมันซะสิ" จอมมารพูดขณะยื่นมือมาที่จุน แสงสีแดงดำจะปรากฎขึ้น

"พลังที่ข้าสะสมมาเพื่อคืนชีพแต่ข้าไม่สามารถใช้กับตัวเองได้" แสงจะค่อยๆกลายเป็นลูกบอลและลอยมาทางจุน

"จงใช้โอกาสที่สองของเจ้าแก้ไขซะ" ลูกบอลจะเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆก่อนจะระเบิดออก

. .. ... .... .....

"จุน!" เสียงพูดดังขึ้น

เป็นไปไม่ได้ นั่นเสียงเมกินี่นา เธอน่าจะตายแล้วนี่นา

"จุน!!" เสียงจะพูดขึ้นอีกครั้ง

งั้นหรอ นี่คงเป็นสิ่งสุดท้ายที่ชั้นอยากได้ยินก่อนตายสินะ

จากนั้นจุนจะลืมตาขึ้นเพราะรู้สึกเจ็บที่มีคนมาหยิกแก้ม เขามองไปรอบๆและเห็นว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่ตรงโต๊ะข้างๆร้านกาแฟโดยที่เมกินั่งอยู่ตรงข้าม

"นี่ ทำไมพี่ไม่ฟังชั้นเลย เอาแต่หลับอยู่นั้นแหละ"

เมกิทำหน้าบึ้งใส่

"เธอ เธอยังมีชีวิตอยู่" จุนทำสีหน้าตกใจเมื่อเห็นเมกิ และเมกิก็ทำหน้างงใส่

"นี่พี่พูดอะไรน่ะ ทำอย่างกับว่าหนูตายไปแล้วอย่างงั้นแหละ"

"เดี๋ยวนะ" เขามองไปรอบๆและเห็นผู้คนกำลังเดินพลุกพล่านตามทางเดิน รถที่ขับไปมาตามท้องถนน

จุนหยิกแขนตัวเองและร้องออกมาพร้อมกับลูบแขนตัวเอง

"นี่ไม่ใช่วามฝันงั้นหรอ" เขามองไปที่แขนตัวเองและเห็นรอยหยิก ก่อนจะหันไปหาเมกิ

"นี่ วันนี้วันอะไร"

"ก็...วันนี้วันที่พี่กับหนูออกมาเด- หมายถึงเที่ยวน่ะ" เมกิหน้าแดงขณะพูด

"ไม่ใช่ วันนี้วันอะไร" เขาถามอีกครั้ง

เมกิถอนหายใจและหยิบโทรศัพท์ออกมากดอะไรสักอย่างและยื่นมาให้จุน เขามองไปที่ปฎิทินในโทรศัพท์ '2020 02 14'

"นี่ชั้นกลับมาที่โลกอย่างนั้นหรอ" เขาพึมพำกับตัวเอง

"สรุปพี่ได้ฟังที่หนูเล่าไปเมื้อกี้ไหม" เมกิพูดพลางหยิบกาแฟขึ้นมาจิบ

"ขอโทษทีไม่ได้ฟังน่ะ ช่วยเล่าอีกทีได้ไหม"

จากนั้นเมกิจะเริ่มเล่าเรื่องตั้งแต่ต้น เธอเล่าเกี่ยวกับการที่มีผู้ชายในมหาวิทยาลัยมาตามจีบธอ

จุนคิดกับตัวเอง ถ้านี่เป็นเรื่องจริง อีกไม่กี่นาทีข้างหน้าจะมีแสงสีฟ้าปรากฎขึ้นใต้เท้า และจะดึงเราทั้งคู่ไปต่างโลก

"แล้วพี่คิดว่าหนูควรทำยังไงหรอ" เมกิมองมาที่จุน

"เอ่อ..."

"พี่ไม่ได้ฟังที่หนูเล่า อีกแล้วสินะ" เมกิทำหน้าบึ้งใส่จุนอีกครั้ง

จุนหัวเราะแห้งๆออกมา "ขอโทษที"

จากนั้นท้องฟ้าจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีดำ เมกิมองขึ้นไปบนท้องฟ้า

"อะไรน่ะ ฝนจะตกงั้นหรอ"

จากนั้นแสงสว่างจะปรากฎใต้เท้าของจุนและเมกิ

เมกิดูตกใจแต่จุนกลับไม่ จากนั้นแสงจะค่อยๆสว่างขึ้นพร้อมกับร่างกายของทั้งคู่ที้หายไป

หลังจากที่แสงสว่างปรากฎขึ้นใต้เท้าของจุนและเมกิทั้งคู่จะถูกแสงนั้นทำให้ร่างกายทั้งคู่หายไป

หลังจากนั้นทั้งคู่จะมาโผล่ที่ห้องโถงขนาดใหญ่ในปราสาทแห่งหนึ่ง ปีศาจหลายคนจะเดินเข้ามาพร้อมกับหอกและชี้มาที่จุนกับเมกิ เมกิกระวนกระวายแต่จุนยังดูเฉยๆ

"เจ้าเป็นใคร"

เสียงพูดดังจากข้างหลัง จุนหันไปมองและเห็นปีศาจคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่บนบัลลังก์ นั่นคือจอมมารลาเมีย

"ชุดนั่น ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน พวกเจ้ามาจากไหน" จอมมารพูดขณะชี้นิ้วมา

"จอมมารลาเมีย" จุนพูดขึ้นและเดินไปหาจอมมาร ปีศาจจะใช้หอกจี้มาที่คอของจุนแต่จอมมารก็ห้ามเอาไว้และบอกให้ลดหอกลง

"ในเมื่อเจ้ารู้ชื่อข้า เจ้าก็ควรบอกชื่อของเจ้า"

"ชั้นชื่อว่าจุน"

"จุนงั้นหรอ ข้าไม่เคยได้ยินชื่อที่แปลกขนาดนี้มาก่อน" เขาพูดและหันไปหาเมกิ

"เจ้าล่ะ"

"เม-เมกิค่ะ" เมกิพูดเสียงสั่นๆ

"จอมมารลาเมียชั้นมีสิ่งสำคัญจะเตือนนาย"

"ตอนนี้พวกมนุษย์ได้มีเหล่าผู้ถูกอัญเชิญแล้ว"

จอมมารลาเมียและปีศาจจะดูตกใจกับสิ่งที่จุนพูด

"พวกนั้นทำสำเร็จแล้วสินะ" เขาหัวเราะขณะใช้มือกุมหน้าเอาไว้และใช้มืออีกข้างทุบที่วางแขน

"แล้วเจ้าบอกข้าทำไม" จอมมารมองมาที่จุน

"ชั้นจะช่วยนายเกลี้ยกล่อมพวกที่ถูกอัญเชิญมาและจะช่วยนายยึดอณาจักรมนุษย์"

"แล้วเจ้าจะได้อะไรจากการที่เจ้าทำล่ะ เจ้าเองก็เป็นมนุษย์นี่"

"ชั้นไม่ใช่มนุษย์ ชั้นเป็นผู้ถูกอัญเชิญ" จุนตอบกลับ

ปีศาจจะเริ่มเล็งอาวุธมาที่จุน และปีศาจตัวหนึ่งจะเล็งธนูมา

"หยุด! ลดอาวุธลงซะ" จอมมารตะโกนขึ้น

"แล้วสิ่งที่เจ้าจะได้กับการกระทำของเจ้าล่ะ"

จุนยิ้มออกมาด้วยสีหน้าที่น่ากลัว "การแก้แค้น"

"แก้แค้น?" จอมมารสงสัยกับคำพูดของจุน

"ใช่ นายอาจจะไม่เชื่อสิ่งที่ชั้นพูดแต่ ชั้นเคยมาที่นี่มาก่อน ชั้นได้ถูกอัญเชิญมาและได้รับคำสั่งของราชาพวกมนุษย์ให้มากำจัดจอมมารและเหล่าปีศาจ แต่เมื่อชั้นได้มาต่อสู้กับพวกนาย พวกมนุษย์จะทรยศพวกชั้นและได้ใช้พลังเวทต์หวังจะกำจัดทั้งชั้นและนาย" จุนหยุดชั่วคราว

"แต่นาย นายได้ใช้พลังคืนชีพทำให้ชั้นย้อนเวลากลับมา"

จอมมารฟังสิ่งที่จุนพูดแบบตั้งใจ

"งั้นหรอ พลังของข้าใช้ได้สินะ งั้นเจ้าก็คงรู้สินะว่าพลังของข้าไม่สามารถคืนชีพตัวเองได้" จุนพยักหน้าตอบกลับ

"งั้นหรอ งั้นข้าจะไตร่ตรองข้อเสนอของเจ้า และขอบคุณสำหรับคำเตือน"

หลังจากที่จุนได้บอกข้อมูลต่างๆแก่จอมมาลาเมีย จอมมารก็ให้ที่พักแก่จุนและจะทบทวนข้อเสนอที่จุนจะมาข่วย

จุนและเมกิกำลังเดินตรงโถงทางเดินโดยที่มีปีศาจกำลังเดินนำทาง

"นี่พี่ พวกเราจะไปไหนกันหรอ" เมกิถามพลางมองไปรอบๆที่มีภาพของจอมมารลาเมียประดับอยู่

"ไปห้องพักพวกเราน่ะ"

ทั้งสามจะเดินไปสักพักจนกระทั่งมาหยุดที่ประตูห้องแห่งหนึ่ง

"นี่ห้องของพวกเจ้า" ปีศาจจะพูดและเดินจากไป

จุนเปิดประตูห้องและเดินเข้าไปพร้อมกับเมกิ

ห้องจะถูกแต่งแบบเรียบๆไม่มีอะไรเป็นพิเศษ มีเตียงขนาดใหญ่ตั้งอยู่ที่มุมห้อง ตู้เสื้อผ้า เก้าอี้ตัวหนึ่งและหน้าต่างขนาดใหญ่ที่มีผ้าม่าน นอกหน้าต่างจะมืดสนิทมีเพียงแสงจากดวงดาวเท่านั้นที่คอยให้ความสว่าง

เมกิจะเดินตรงไปที่เตียงและกระโดดลงไปนอน

จุนปิดประตูห้องและล็อค

"แถบสถานะ" จุนพูดขณะที่กรอบสี่เหลี่ยมจะปรากฎขึ้นพร้อมกับข้อมูลของจุนในนั้น

ชื่อ:จุน

อายุ:19

Lv. 1

EXP:0/100

HP:100/100

MP:100/100

STR:1 INT:1 VIT:1 INT:1

บัฟ:เมื่อใช้สกิลจะลดการใช้MPลง50%

เมื่อHPต่ำกว่า30%จะฟื้นฟูHP5%ทุกๆ10วิ

เมื่อสังหารมอนสเตอร์จะได้รับEXPเพิ่มขึ้น50%

สามารถฟื้นฟูMPได้1%ทุกๆ10วิ

หลังจากที่จุนอ่านทั้งหมดจุนจะหันไปมองที่เมกิที่กำลังนอนหลับบนเตียง จุนเดินไปที่หน้าต่างและปิดม่านลงก่อนจะเดินไปที่ประตู เขาปลดล็อคประตูและเดินออกไปพร้อมกับปิดประตู

เขาเดินตามทางเดินไปเรื่อยๆและคอยหลบปีศาจที่เดินลาดตระเวน เขาจะออกมาจากปราสาทและเดินตรงไปยังประตูใหญ่ที่มีปีศาจหลายคนคุ้มกันอยู่

เขาวางมือไว้บนหน้าจากนั้นเขาจะงอกมาจากหัวของเขาและชุดเกราะก็เข้ามาแทนที่ชุดของเขาพร้อมกับกระดาษเปล่าที่ถูกม้วนไว้ในมือ จุนเดินไปหน้าประตูและยามก็หยุดเขา

"เจ้าจะไปไหน" หนึ่งในนั้นพูด

"ข้าต้องเอาแผนการรบนี้ไปให้ผู้บัญชาการแนวหน้า"

จุนพูดและยกกระดาษเปล่าๆที่ถูกม้วนขึ้นมา ยามจะมองมาที่กระดาษและมองมาที่หน้าของเขาก่อนจะหันไป

"เปิดประตู" เขาพูดพร้อมกับประตูเปิดออก

จุนเดินไปที่ประตูประตูและออกไป เขาเดินไปได้สักพักก่อนจะคืนร่างเดิมเขา ชุดเกราะและกระดาษจะหายไป

"เอาล่ะไปดีกว่า" เขาเดินต่อไป