......"ทุกอย่างมันเป็นแผนของเธอใช่มั้ย!!"

"5555555 นี่คือค่าตอบแทนความรักของฉันสินะ!!! "

หลิวม่านอี้..ใช้มือขวาที่กำปืนไว้แน่นยกขึ้นมาอย่างช้าๆแต่ยังไม่ทันยกขึ้นผ่านหัวไหล่ เสียงปืนก็ดังขึ้นรัวๆ3นัดซ้อน.. ปัง! ปัง! ปัง! เสียงปืนจากตำรวจพร้อมยิงเมื่อคิดว่าหญิงสาวจะต่อสู้..หลิวม่านอี้ยิ้มพร้อมกับกระอักเลือดออกมาจากปาก เธอยิ้มพร้อมกับน้ำตา ปืนจากมือที่กำไว้แน่นหลุดออกจากมือ..

...หานซั่ว...ความรักครั้งนี้ฉันขอจ่ายชดเชยด้วยชีวิตของฉัน..สิ่งใดที่ผิดฉันย่อมรับผิด..แต่ถ้าไม่ใช่คนผิด..ขอให้ความผิดนี้เป็นตราบาปของคุณไปตลอดชีวิต..หากชาติหน้ามีฉันใด..ขอให้ฉันอย่าได้รักคุณ หรือ ถ้าฉันรักคุณไปแล้วก็ขอให้ฉันเลิกรักคุณให้จงได้..สวรรค์มีตาโปรดจงให้ความเป็นธรรมกับฉันด้วย...เธอพูดทั้งน้ำตาก่อนจะสิ้นใจ..ตายอย่างอนาจ..ไร้คนเหลียวแล

....ดวงตาเปิดขึ้นอย่างรวดเร็ว..หลิวม่านอี้.มองเห็นเพดานสีขาวด้านบน ..เธอนอนมองสักพักนึง..ก็ได้ยินเสียงเสียงนึงเอ่ยขึ้น..คุณนายฟื้นแล้ว..เป็นเสียงของสาวใช้คนสนิท จื่อชิง พูดขึ้นด้วยความดีใจ หลิวม่านอี้ยัง งง งง อยู่ กับสถานที่นี้.เธอนอนอยู่ใช้มือจับลูบคลำบริเวณที่ถูกยิง..พลางคิดในใจว่า..ยังไม่ตายอีกเหรอ ทำไมไม่มีแผลล่ะ ไม่เจ็บด้วยทั้งๆที่ตอนถูกยิงเจ็บทรมารเกินทน. หมอที่นี่รักษาดีแฮะ..หลิวม่านอี้พยายามจะลุกขึ้นนั่งจึงใช้แขนจะพยุงตัวขึ้น เหลือบเห็นสายน้ำเกลือที่ติอยู่ที่มือ มองดูชุดของโรงพยาบาล เอ๊ะ!!ทำไมคล้ายกับตอนนี้ ที่กินยานอนหลับประชดคนที่ขึ้นชื่อว่าสามีเพื่อเรียกร้องความสนใจเมือ2ปีก่อนที่เธอจะถูกยิงตายเลยล่ะ..จื่อชิงรีบเข้ามาประคอง "คุณนายระวังนะคะหมอบอกว่าถ้าคุณนายฟื้นอาจจะมึนหัวสักหน่อยเพราะฤทธิ์ของยานอนหลับยังเหลืออ่อนๆอยู่" นั่นไง ตอนนั้นจริงๆด้วย หรือว่าเราจะฝันร้ายหลิวม่านอี้คิด.."คุณนายอย่าทำอะไรแบบนี้อีกนะคะถ้าคุณนายเป็นอะไรจื่อชิงไม่เหลือใครแล้วจริงๆ"น้ำตาสาวใช้คนสนิทไหลออกมาจากความซื่อสัตย์จงรักภักดีต่อเจ้านายผู้เป็นที่รัก...หลิวม่านอี้ยังไม่ตอบอะไรได้แต่ใช้มืออีกข้างลูกหัวสาวใช้อย่างแผ่วเบา...ในใจก้อคิดว่าเราย้อนกลับมาอดีตแน่ๆ เป็นไปได้อย่างไร..มันเกิดขึ้นจริงหรือนี่..สวรรค์มีตาให้เรากลับมาแก้ไขอดีตที่เลวร้ายจริง...ถ้าเป็นแบบนั้นฉันจะแก้ไขข้อผิดพลาดทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับชีวิตของฉัน ฉันจะได้ไม่ตายอย่างอนาจ ในชาติที่ผ่านมาก็แล้วกัน..หลิวม่านอี้คิด.

.....พอได้สติ..หลิวม่านอี้ก็เอ่ยปากกับสาวใช้ว่า

"จือชิงฉันหิวน้ำ"จือชิงได้สติจึงปล่อยอ้อมกอดอบอุ่นจากผู้เป็นนาย"ค่ะคุณนายพลางเช็ดน้ำตาแล้วรีบกุลีกุจอหาน้ำให้เจ้านายกิน

หลังจากนั้นทั้งสองนายบ่าวก็คุยกันไปเรื่อย..แต่ในใจสาวใช้นึกแปลกใจอยู่ไม่น้อย ว่าทำไมนายของตนถึงไม่กล่าวถึง สามีบ้างเลย ปกติเห็นแต่คุณนนายคอยพูดถึงถามถึงตลอด แต่ก็ปล่อยผ่านในเมื่อไม่ถามถึงก็ไม่เล่าละกัน

ทางด้านหลิวม่านอี้รู้อยู่แก่ใจว่าระหว่างที่ตนป่วยสามีไม่เคยมาหาหรือมาเยี่ยมเลยสักครั้ง..เพราะเขาเกลียดตนที่คอยหาเรื่องตามติด หึงหวง คอยทำร้ายผู้หญิงทุกคนที่มาเข้าใกล้ ส่งสายตา และที่สำคัญทำร้ายผู้หญิงที่เค้ารักหมดใจ

หลิวหม่านอี้รู้ตัวดี..ว่าเขาเกลียด..เพราะเธอฉวยโอกาสตอนที่เขาเมาเข้าหาเขาโดยทร่เขาไม่เต็มใจ เพราะอยากได้เขามาครอบครอง คนอย่างหลิวม่านอี้ อยากได้อะไรต้องได้ ถึงแม้ต้องทำผิดศีลธรรม ก็ยอม เพราะแบบนี้เธอจึงได้แต่งงานกับเขา เฮอะ!!ได้แต่ตัวหัวใจไม่ได้..หนำซ้ำต้องตายเพราะบูชารัก แต่ตายเพราะรักอย่างน่าอนาจ..

หลังจากเธอพักรักษาตัวอยู่หลายวัน..ก็ถึงเวลาที่ต้องออกจากโรงพยาบาล..ขณะที่ก้าวออกจากประตูโรงพยาบาล...

หลิวม่านอี้คิดในใจ ต่อไปนี้ฉันจะใช้ชีวิตใหม่ชีวิตที่ไม่มีคุณ หัวใจที่ไร้ตัวตนอย่างคุณหานซั่ว...ฉันจะอยู่ห่างคุณให้มากจะไม่วุ่นวายกับชีวิตของคุณอีกต่อไปในเมื่อรักฉันไม่ได้ฉันก็จะเลิกรักคุณให้ได้เช่นกัน. ลาก่อนหานซั่วต่อจากนี้ฉันจะไม่มีคุณอีกต่อไปแล้ว...ฉันจะมอบอิสระแก่คุณ......

...ใบอย่าที่ถูกเซ็นเรียบร้อยจากหลิวม่านอี้ได้ถูกส่งไปถึงมือของหานซั่ว ผู้บริหารหนุ่มที่หญิงสาวหลายคนหมายปองถึงขั้นเสนอตัวให้แม้จะเป็นบ้านเล็กบ้านน้อยก้อตาม...แต่ชายหนุ่มไม่สนใจหญิงเหล่านั้น..หานซั่วรู้สึกใจหายวูบ..เมื่อเห็นลายเซ็นของภรรยาที่ขึ้นชื่อว่าเกลียดนักหนา. มือเย็นเท้าเย็นตัวเอนพิงพนักเก้าอี้หนังสีดำอย่างดี..พร้อมกับอ่านจดหมายแบบมา..

ว่า. ฉันย้อมแพ้แล้ว..ต่อจากนี้อิสระเป็นของคุณ

เรื่องคืนนั้นที่คุณเมา.. ฉันแค่จัดฉากเราไม่ได้มีอะไรกัน ขอบคุณสวรรค์ฉันยังไม่ได้ตกเป็นของคุณ. ขอให้คุณมีความสุขกับความรักของคุณนะคะ...เราคงไม่ได้พบกันอีกตลอดการณ์ ลาก่อน..

หลิวม่านอี้..

หลังจากอ่านจดหมายน้อยของหลิวม่านอี้ หานซั่วกำกระดาษนั้นในกำมือทุบโต๊ะอย่างแรง

แผนของเธออีกสินะ.

จบตอน1

หลิวม่านอี้..บอกกับสาวใช้ให้กลับก่อนส่วนเธอขอทำธุระให้เสร็จ..ก่อนแต่ก่อนไป หลิวม่านอี้จับไหล่ของจื่อชิง..และถามจื่อชิงว่า.."จือชิงชีวิตนี้เธอมีความฝันมั้ย?"จือชิงตอบด้วยความซื่อๆว่า"มีค่ะคุณนายจื่อชิงอยากมีร้านบะหมี่เล็กๆไว้เป็นธุรกิจในครอบครัวค่ะ"จือชิงตอบผู้เป็นนายด้วยแววตาเป็นประกาย..ก่อนจะนั่งแทกซี่กลับไปก่อนผู้เป็นนาย หลิวม่านอี้รู้ว่าถ้าไม่มีตน สาวรับใช้คนนี้ต้องอยู่ลำบากแน่ๆ เธอจึงยกโทรศัพท์มือถือขึ้นกด. แล้วโอนเงินให้สาวใช้1ล้านหยวน ด้วยสำนึกในความซื่อสัตย์ของสาวใช้คนนี้ ไม่ว่าจะทำผิดหรือถูกจื่อชิงคนนี้จะเข้าข้างเธอเสมอ แม้ให้กระทำในสิ่งที่ผิดๆก็ตาม แล้วส่งข้อความไปว่า" ไม่ต้องห่วงฉัน กลับไปทำตามความฝันของเธอซะ ต่อไปนี้ฉันไม่อาจดูแลและปกป้องเธอได้อีก ฉันอย่ากับหานซั่วแล้ว และจะไม่อยู่ที่นี่ รักษาตัวนะ..จื่อชิง

.....เธอจะไปจากประเทศนี้แล้ว....ลาก่อนหานซั่ว

เครื่องบินลอยขึ้นไปสู่ที่สูงและลับตาไป..

หานซั่วไม่เคยใจสั่นขนาดนี้..ตอนอยากได้ก็ได้ดั่งใจตอนจากไปก็จากไปเสียดื้อๆ...เธอทำฉันไว้เจ็บแสบมากหลิวม่านอี้..

ฉันจะรอเธอมาเซ็นอย่าให้ฉันตัวต่อตัวเลยดีมั้ย..

เธอมันชั่วร้ายจริง.....

หานซั่วยืนมองกระจกที่มองเห็นทิวทัดยามค่ำคืนของเมืองS ที่เรียกว่าเจริญสุดๆในตอนนี้

"คิดอะไรอยู่หรือคะ"หานซั่วตื่นจากภวังค์ที่ตนคิด หญิงสาวที่มีใบหน้าที่งดงามถามขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มอบอุ่น..."หยางซูจินคุณมานานรึยัง"หานซั่วเอ่ย"สักพักแล้วค่ะพอที่จะได้เห็นคุณเหม่อ"งั้นเราไปทานข้าวกันก่อน..

ค่ะหญิงสาวนึกแปลกใจพักนี้ทำไมหานซั่วใจลอยบ่อยเขามีเรื่องให้กลัดกลุ้มงั้นสิ...หรือเขากำลังคิดถึง หลิวม่านอี้งั้นหรือ หรือเครียดกับบงาน หานซั่วที่เคยพะเน้าพะนอเอาเธอมาตลอด

ปกป้องเธอจากการทำร้ายของหลิวม่านอี้ตอนนี้ดูเย็นชา และพูดน้อยลง..มันทำให้เธอรู้สึกอึดอัด

...."เป็นอะไรรึปล่าวคะ หานซั่ว?"หยางซูจินถามอย่างอ่อนโยน "ไม่มีอะไรแค่เครียดกับงานนิดหน่อย คุณอิ่มแล้วหรอครับ" หานซั่วถามหยางซูจิน"ค่ะ อิ่มแล้ว"ซูจินตอบ. "งั้นผมให้ลั่วเฟยไปส่งนะครับวันนี้ผมต้องเคลียร์งานที่บริษัทต่ออีก" "ค่ะ"หยางซูจินตอบอย่างหน้าเสีย

หลังจากที่ส่งหยางซูจินขึ้นรถ. หานซั่วหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋า แล้วคุยโทรศัพท์

"อืม ไปอิตาลี..นานมั้ยกว่าจะกลับ"ทางปลายสายตอบ.."ไม่มีกำหนดครับ" "อืมตามดูให้ด้วยอย่าให้คลาดสายตาแล้วรายงานผมตลอดด้วย" "ครับ"

ปลายสายตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น อันที่จริงเขาควรจะดีใจ ที่ผู้หญิงร้ายกาจคนนี้ได้อย่าขาด และจากเขาไป ตลอดระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันมันทรมารยิ่ง เธอทำให้ชีวิตเขาไม่เป็นสุข เพราะอารมณ์หึงหวงของเธอ เธอตามเขาทุกฝีก้าว เอาใจเขาทุกอย่าง ไม่เคยลืมช่วงเวลาวันสำคัญของเขา เป็นเขาเอง ที่ไม่เคยเห็นค่าเธอเลย แม้กระทั่งจะคุยกัน เขายังแทบจะนับครั้งได้ เขาอคติที่เธอใช้

เล่ห์กลเพื่อให้เขาได้มาแต่งงาน. แล้วไงล่ะพอเธอจากไปจริง ทำไมชีวิตมันเงียบเหงาแบบนี้ ไม่สิ...เขายังมีซูจิน ผู้หญิงที่อ่อนหวานน่ารักอยู่ข้างกาย เขาควรจะเซ็นใบอย่า และแต่งงานกับเธอสิ แต่ทำไม เขาถึงนึกโกรธเธอขึ้นมา และโยนซองใบอย่าไว้ที่ข้างๆโต๊ะ....ด้วยความรู้สึกโมโห "เธอทำแบบนี้กับฉันไม่ได้ ฉันสิเป็นฝ่ายต้องทิ้งเธอ" ใบหน้าที่คิดอะไรไปมาพาลโมโหไปกับความคิดนั้น

"นี่มันแค่จุดเริ่มต้น หลิวม่านอี้ ฉันจะไม่ยอมให้เธอได้ใช้ชีวิตที่สงบสุขแน่ๆ "

มันเป็นจุดเริ่มต้นใหม่ของชีวิตม่านอี้..อดีตที่กำลังจะแปรผัน

..จากวันนั้นผ่านมาแล้ว1ปี เธอเรียนออกแบบเสื้อผ้าแฟชั่นที่อิตาลี..เสื้อผ้าของเธอที่ดีไซน์ออกมาล้วนทันสมัย ภายใต้ชื่อดีไซน์เนอร์ ผู้ออกแบบ

มิเชล หลิว เธอออกแบบเสื้อผ้าได้เป็นที่นิยมได้ระดับนึงในอิตาลี การทำงานหนัก ทำให้หัวใจของเธอพองโต และลืมใครบางคนจากหัวใจไปได้แล้วจริง เธอร่าเริงขึ้น..และมีนิสัยที่ดีมากคนนึง..ไม่ว่าไปออกงานที่ไหน ก็มีแต่คนชื่นชม .

แต่ทุกการกระทำของเธอ..ถูกรายงานจากนักสืบมาตลอด1ปีนับจากวันที่เธอจากเขามา..เธอคิดเสมอว่า เธอได้เปลี่ยนไปแล้ว อดีตที่เคยร้ายกาจของเธอ เป็นเพราะความรัก ที่ผิดๆ มันทำให้เธอกลายเป็นคนที่จิตใจคับแคบเอง..ตอนนี้เธอปล่อยทุกสิ่งอย่างไปแล้ว เธอคือ มิเชล หลิว

เธอไม่ต้องการเขาอีกต่อไปแล้ว ขอบคุณสวรรค์

ที่ให้โอกาสเธอได้กลับมาขอบคุณจริงๆที่เมตตา

เธอสะบัดหัวจากความคิดเหล่านั้นแล้วไปออกแบบเสื้อผ้าใหม่ต้อนรับหน้าหนาวดีกว่า..

คืนนั้น นิโคล โทรมาบอกเธอว่า ทางจีนต้องการคนที่ออกแบบชุดบ่วงรัก ไปออกแบบให้ เสื้อผ้า ทางเราจึงบอกว่าเป็นเธอ ที่ออกแบบชุดนั้น

เขาจึงต้องการตัวเธอไปออกแบบชุดให้ลูกสาวท่านรัฐมนตรี อีกอย่าง ทางเราก้อต้องการเปิดบริษัทที่นั่นด้วย เราจึงอยากให้คุณไปควบคุมการผลิตที่นั่น...เราคิดว่าคุณเหมาะสมที่สุดแล้วที่จะได้รับงานนี้ หลิวม่านอี้ตอบตกลงทันที นี่คือการพิสูจน์ฝีมือของเธอแล้วจริง..อีกอย่างเธอกลับไปในนามของ มิเชล หลิว เธอไม่มีอะไรที่ต้องเกี่ยวข้องกับเขาอีกแล้ว ฉะนั้นใช้ชีวิตใหม่ได้แล้ว

หลิวม่านอี่\=มิเชล หลิว

จบตอน2

"กลับมาแล้วเหรอ"..เสียงใครคนนึงรายงานผู้เป็นนายจากปลายสาย "ดีมาก" หลังจากวางสาย หานซั่วยกยิ้มที่มุมปาก

หลังจากกลับมาถึง เธอได้มาพักที่ห้องทางริษัทจัดเตรียมไว้ให้ เป็นห้องที่หรูเลยที่เดียว หลังจากที่จัดของเรียบร้อย โทรศัพท์ก็ดังขึ้น "ค่ะ ถึงห้องแล้วค่ะนิโคล ทุกอย่าเรียบร้อยค่ะ. ไม่ลำบากค่ะอะไรนะคะ ค่ะๆได้ค่ะ ค่ะสวัสดีค่ะ"เมื่อทางปลายสายบอกว่า ให้เตรียมตัว คืนพรุ่งนี้ ต้องไปงานเลี้ยงเปิดตัวบริษัทใหม่ คุณราฟาเอลและนิโคลก็มาด้วย ภายใต้แบรนด์ ราฟินี่ ที่จะตีตลาดที่จีน และเธอก็เป็นกุนซือใหญ่ของสาขาที่จีน เธอจึงต้อง

เตรียมตัวให้มาก

ค่ำคืนนี้ก็มาถึง แขกมามายมาร่วมงานเปิดตัว

และบรรดาเจ้าของบริษัทต่างๆ และซีอีโอ และท่านรัฐมนตรีก็มาเป็นประทานเปิดงาน ด้วย

มิเชล รู้สึกตื่นเต้นและประหม่าเล็กน้อย กับงานใหญ่ในรอบหลายปี เธอสวมชุดสีชมพูเข้ม เปิดไหล่ ขาวเนียน รัดเอวคลอด ยาวสวย ผมยาว

สลวยตรงปิดแผ่นหลังที่นวลเนียน เป็นจุดสนใจในงานเป็นอย่างมาก แต่เธอก้อไม้ได้สนใจ เธอโฟกัสแค่เรื่องคุยงาน นิดหน่อย และดื่มไปเพียง 2-3 แก้วเพื่อไม่เป็นที่ขัดใจของแขกเหลื่อที่มาในงานบริษัทในครั้งนี้ ทุกอิริยาบถที่เธอทำอยู่ ภายใต้สายตาคู่นึงที่จับจ้องเธอตลอด นานแล้วสินะ ที่เขาไม่เจอเธอ หน้าเธอตอนนี้ แดงเถือกเพราะฤทธิ์แอลกอฮอ แต่เธอยังมีสติดี เธอเดินไปเพื่อที่จะเข้าห้องน้ำ เพื่อที่จะเติมเครื่องสำอางค์ปกปิดใบหน้าที่บอกว่าเธอเริ่มเมา เธอเดินไปโดยที่ไม่รู้ว่า มีขายาวเรียวคู่นึงกำลังเดินตามเธอไปพอดีกับเธอ เซถลาเหมือนจะล้ม ก้อมือมือคู่นั้น มาประคองเธอไว้พอดีกับทั้งคู่เซถลาไปชิดกำแพง มิเชลรู้สึกเย็นวาบที่หลังเมื่อสัมผัสกับกำแพง โดยที่ใบหน้าของเขาทั้งสองแทบจะชิดกัน ลำตัวทั้งสองแนบชิดกันอยู่แบบนั้น ไม่นะฉันไม่อยากเจอเค้าเมื่อทั้งคู่สบตากัน "ไม่เจอกันนานเลยนะที่รัก. คุณทิ้งสามีไปแบบนั้นได้ยังไง.." หานซั่วเอ่ยขึ้น. ไม่ ไม่มีวันที่เขาจะคุยกับฉันแบบนี้ ฉันหูฝาดไปแน่ๆ หัวเอ๋ยหัวใจ หยุดเต้นได้เเล้ว เราเลิกรักเขาไปตั้งนานแล้ว หยุดๆๆๆๆ ใบหน้าที่แดงจากอาการเริ่มเมา ยิ่งแดงขึ้นไปเรื่อย "ปล่อย อย่าทำแบบนี้เดี๋ยวใครมาเห็นมันจะไม่ดี อีกอย่างเราอย่ากันแล้ว ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก ต่างคนต่างอยู่เถอะฉันขอร้อง"มิเชล บอกเขาพลางพยามผลักเขาออกไปจากร่างงาม แต่ยิ่งผลักเขากลับยิ่ง กอดเธอแน่นขึ้น แล้วโน้มหน้าเข้าไป กระซิบข้างๆหู" เลิกแสดงละครได้แล้วที่รัก" นี่มันบ้าอะไรกัน เธอคิด ละครอะไร "ฉันไม่มีลับลมคมในอะไร เลิกยุ่งกับฉันซะเถอะ เราต่างคนต่างอยู่เถอะนะ" หานซั่วยิ้มอย่างเจ้าเลห์

รู้สึกใจสั่นไม่น้อยที่เห็นเธอครั้งนี้แตกต่างจากครั้งก่อน มันทำให้เขาไม่อยากจะปล่อยเธออกจากอ้อมกอด กลิ่นหอมอ่อนๆจากเธอมันทำให้เขา รู้สึกดีมาก ยิ่งท่าทางที่ดูกลัวเขากับอาการสั่นนิดๆ ยิ่งทำให้ เขา อยากกอดเธอเอาไว้แบบนี้นานๆ ถึงแม้ว่า หลังจากที่เธอจากเขาไป เขาก้อได้รับ วีดีโอคลิปของเธอพร้อมทั้งรูปถ่ายอากัปกิริยาต่างของเธอไว้ดูตลอด มันทำให้เขาคิดถึงเธอเสมอ รอยยิ้มของเธอเวลายิ้ม มันบริสุทธิ์และสวยงามมาก เขา คิดถึงเธอจริงๆ เขาผิดเองที่ไม่เปิดใจยอมรับเธอ ทำให้เธอต้องกลายเป็นคนโมโหร้าย ..เขาสัญญากับตัวเองว่า หลังจากนี้ เขาจะไม่ปล่อยเธอไปอีกเด็ดขาด...

" ปล่อยฉันนะ"หานซั่วหลุดจากภวังค์ เขาโดนผลักออกอย่างแรงจากผู้หญิงตัวเล็ก มิเชลสะบัดมือออกจากเขาแล้วกำลังจะเดินออกมา เขากลับ ดึงเธออย่างแรงเข้าไปที่มุมลับตาคน ดึงเธอเข้ามาจูบ จูบอย่างดูดดื่ม คนตัวเล็กพยายามขัดขืนเต็มที่ แต่ก็สู้แรงชายหนุมไม่ไหว เขาจูบเธอ งับริมฝีปาก บดขยี้เธอ ลิ้นของเขาสอดเข้าไปกวาดความหอมหวานจากในปาก มิเชล เหมือนลอยอยู่ในอากาศ เธอ งงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มือหนาเริ่มซุกซุนบลูบไล้ขึ้นไปบีบคั้น ซาลาเปาลูกใหญ่ของเธอ แล้วซุกซุนเล่นยอดถันที่ชูช่อตามมือคนซุกซน เขาถอนหน้าออก แล้วไล่หอมแก้มคลอเคลียร์อยู่ที่ซอกคอ เหมือนจะเก็บเอาความหอมหวานมาไว้ที่ตัวเองทั้งหมด..เขาไม่อยากปล่อยเธอไปอีกแล้ว เขาไล่หอมแก้มของเธอจนรู้สึกถึงความเปียกชื้น บางอย่าง น้ำตาของเธอไหลอาบแก้มเธอ เธอร้องไห้ ตอนไหน นี่เขารังแกเธอขนาดนี้ เลยหรือ เขาหยุดล่วงล้ำเธอแล้วดึงเข้ามากอดแนบแน่น

......มิเชลที่น้ำตาไหลพรั่งพรูสุดจะเก็บงำไว้ได้ เธอนึกถึงอดีต ที่เขาปล่อยให้เธอจมอยู่กับความทุกข์เพราะรัก จนตัวเธอต้องมารับเคราะห์จนตาย

มันจะกลับไปเป็นแบบเดิมอีกเหรอ ..ไม่ ฉันไม่ยอม...เธอผลักเขาอย่างแรงจนเขาล้มลง แล้วรีบวิ่งออกนอกงาน รีบนั่งแทกซี่กลับ ไปที่พักทันที

.... ...หานซั่ววิ่งตามไปแต่ไม่ทัน เขายอมรับว่า ตัวเขานั้นโหยหาเธอ ยิ่งวันนี้ได้สัมผัสเธอเขารู้สึกไม่ยากจะปล่อยเธอไป เขาจะต้องได้ครอบครองเธอเพียงผู้เดียว.. ..เพราะเธอ คือภรรยาของเขา

เขายอมรับในใจ..

มิเชล หลิว\=หลิวม่านอี้

จบตอน3